De tweede dag met Sherry Whitfield en haar stenen vriend Synergy ligt alweer bijna twee weken achter me. Het leven dendert maar door en ik schrijf er nog maar zelden over. Ik kom er stomweg niet aan toe.

Die tweede dag gaan we aan de slag met het bouwen van kristallen grids. Een heksig klusje. Een kolfje naar mijn hand ook nog. Ik heb kilo’s kristallen meegenomen. Ook mijn collectie Pleiadische schijven heb ik van stal gehaald.

Sherry verrast ons met een kristallen veld dat hopeloos uit balans is. Ze laat ons raden waar de onbalans zich bevindt. Sommige mensen reageren geschokt. Waarom moet dat veld zo disfuctioneel zijn? Wat is daar de bedoeling van? We worden niet goed van dat gewubbel en gewobbel zo vlak voor onze neus……

Sherry trekt zich niets van ons aan en laat het veld uiteindelijk voor wat het is. Teneinde het weer te ontbinden……  Ja, een goeie heks zet de zaken graag op zijn kop!

We worden geïnstrueerd hoe we zelf een grid kunnen bouwen. Vervolgens mogen we aan de slag met onze eigen persoonlijke stenen en de bergen kristallen van de onvolprezen dames van de  organisatie: Ze hebben zich een ongeluk gesjouwd!

Heks bouwt een mooi veldje. En nog eentje. Tot slot gaan we in groepjes aan de slag. Superleuk om te doen en het resultaat mag er zijn.

Al doende leert men en Heks leert heel veel deze dag. Ik snap nu ook waarom mijn bloemwerk in het verleden altijd zo uitstekend was. Ook daarin paste ik dezelfde principes toe! Misschien moet ik maar eens velden met kristallen en bloemen gaan maken…….

‘Denk aan een jong kind of een dier als je je hart wilt openen,’ is iets wat Sherry steeds herhaalt als ze ons instrueert rondom het werken met kristallen schedeltjes, ‘Niet aan volwassenen denken! Veel te complex die relaties. Een klein kind of een geliefd dier!’

Ik denk regelmatig terug aan haar wijze woorden. Het ligt dus niet aan mij dat ik mijn medemensen niet te harden vind vaak. Volwassenen zijn gewoon hopeloos over het algemeen. Of op zijn minst erg complex. Ikzelf incluis…..

Nog steeds breng ik de meeste tijd met mijzelf door. Ik voel niet de minste behoefte aan gezelschap. Een paar uitzonderingen daargelaten. Het is me te vermoeiend. Te ingewikkeld. Te verwarrend…… Het vraagt teveel van me.

Het wordt me door sommigen niet in dank afgenomen, maar dat moet ik maar naast me neerleggen. Je kunt het nu eenmaal niet voor iedereen goed doen. En sinds ik dat niet meer probeer doe ik het in elk geval veel beter voor mezelf. En dat is ook wat waard.