Er zijn mannelijke en vrouwelijke Tampoera’s

Maandagmorgen lig ik nog in coma, als de wekker gaat. Prikken halen. Hondje uitlaten. Daarna naar Barendrecht voor een zangles. Ik neem mijn Tampoera mee, want er is een snaar gebroken. Ook gaat mijn juf me leren met dat handige stemapparaatje om te gaan. Er zitten vreselijk veel knopjes op en de gebruiksaanwijzing is wel erg summier…..

Prachtig versierd

Ik kan de hoes niet vinden. Ik haal alles uit de kast, letterlijk. Mijn hele hal staat vol kisten en tassen. Ik wroet erin rond. Geen hoes. Later blijk ik er heel dichtbij te zijn geweest met mijn zoekende handen. Maar ik vertrek zonder hoes. Met Ysbrandt aan de ene hand,  de Tampoera balancerend op mijn schouder ondersteund met mijn andere hand en een zware tas met lesmateriaal om mijn lijf ga ik op zoek naar mijn auto. Ik kan em niet vinden.

Het begint te regenen. Ik sprint terug naar het portiek en parkeer mijn instrument in de hal. In de gietende regen ga ik op zoek naar mijn kanarie. Je kijkt er toch bepaald niet overheen! Twee straten verder ontwaar ik em achter een glasbak. Het is me intussen wel duidelijk: Whiplashhoofd werkt niet mee vandaag. Gelukkig kan ik de weg naar Barendrecht dromen. Door een gordijn van water kachel ik de stad uit.

Draadjes op een cruciale plek tussen brug en snaren

Onderweg zie ik mensen weer de raarste dingen doen met hun auto. Aan mijn bumper kleven, me van de weg proberen te duwen om daarna schielijk voor me in te voegen. Net niet op iemand, die daar al rijdt. Bijvoorbeeld.  Of zwabberend midden op de markering tussen twee rijbanen rijden, ook in slakkengang …. Laatste chauffeur zat te bellen.

Maar ik kom er! Heelhuids. Met mijn ontstemde Tampoera. ‘Wat is ‘ie smerig, Heks’, krijg ik als commentaar. Gegeneerd poets ik mijn schat schoon met een spons. Even lekker afdrogen…..Mijn lerares vernieuwt alle snaren en legt me uit, hoe ik het stemapparaat moet gebruiken. Appeltje, eitje.

Riedel boventonen

We beginnen te zingen. Heks speelt op haar blije besnaarde kalebas. De boventonen riedelen hun harmonisch klankgordijn. Onze stemmen stijgen en dalen, kronkelen, glijden. Losjes geef ik me over aan dit heerlijke samenspel.

Na de les giet het zo verschrikkelijk, dat ik besluit Ysbrandt niet zijn gebruikelijk beloning, in de vorm van wandeling, te geven. We rijden linea recta terug naar Leiden. Daar is het gelukkig droog. Na nog een bezoek aan de huisarts, ME is hard werken, hou ik het helemaal voor gezien vandaag. De rest van deze dag is crashdag! En morgen ziet er in dat opzicht ook veelbelovend uit. Ha!

Het stemmen is moeilijker dan het bespelen