Vandaag is het dan weer zover:  Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar. Een begrip in 2005 geïntroduceerd door de Britse psycholoog Cliff Arnall. Dit is zijn formule:

Hierin is W een maat voor het weer, D voor de schulden, d voor het maandelijkse salaris, T voor hoe lang geleden het kerst was, Q staat voor hoe goed men nog de goede voornemens volhoudt, M voor het motivatieniveau en N voor het gevoel om actie te ondernemen. Wat de eenheden van de variabelen zijn is een groot raadsel. In wetenschappelijke kringen geldt de man dan ook als een wassen neus. In het triviale circuit wordt hij jaarlijks van stal gehaald.

De dag doet direct zijn naam eer aan: Ik word wakker van een ellendig dreunend geluid. Mijn hele huis staat te schudden. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Niets verontrustends te zien. Toch klinkt het als het einde der tijden. Gewapend met oordopjes  probeer ik een uurtje door te slapen. De dreun is nog steeds hoorbaar en voelbaar, dus ik sluimer maar zo’n beetje.

Tijdens mijn hondenronde ga ik eens poolshoogte nemen. Wat ter wereld kan zoveel geluid produceren in de rustige binnenstad, dat de kopjes uit mijn kast trillen? Het blijkt te gaan om een verbouwing bij museum Boerhaave. Een enorme generator staat te schudden en te stampen. Hij gebruikt de steeg hier om de hoek als klankkast, trilt lage tonen via de grond en de omliggende gebouwen, en stinkt ook nog een uur in de wind.

Mannetjes lopen in en uit. Ik spreek ze aan. Niemand weet ergens van, maar ze gaan de schuldige voor me opzoeken. De sukkel, die verantwoordelijk is voor dit misplaatste apparaat. Terwijl ik sta te wachten krijg ik pijn in mijn oren. Hoe houden die mannetjes dat vol? Zonder enige vorm van gehoorbescherming. Want dat is natuurlijk niet stoer. Zorgen voor kwetsbare oren, die stiefkindjes van onze zintuigen. Verbonden met het vrouwelijke, de Fibonacci getallenreeks,  de spiraal. Weer een hele berg trilharen in vele slakkenhuizen om zeep.

Als er iemand voorbijgangers met een laser in hun ogen zou staan schijnen, dan was het protest vast niet van de lucht! Want daar kun je blind van worden!  Oh, dat is pas erg! Maar hier ligt niemand wakker van. Nou ja, Heks dan. Met haar gevoelige oortjes.

Het verbaast me altijd enorm, hoe slecht de mens zorgt voor zijn gehoor. Halfdove muzikanten zijn eerder regel dan uitzondering. Tegen de tijd, dat je een piep in je oren hebt ontwikkeld is er helaas niets meer aan te doen. Ik ken een paar van die piepers. Ze hebben een ellendig leven, want de godganse dag horen ze keiharde piep en fluitgeluiden, zonder dat daar een bron voor is.

Het wordt voorgebracht door de afgeknapte trilharen in het slakkenhuis gelegen in het binnenoor. Een orgaan ter grootte van een erwt. Gekmakend. En zo gemakkelijk te voorkomen! Met op maat gemaakte oordopjes bijvoorbeeld!

‘Maar die zijn best prijzig!’ zei laatst een muzikant tegen me. ik heb het eens opgezocht. Mensen werkzaam in de muziek, afhankelijk van hun gehoor, hebben niet eens 155 euro over voor het beschermen van dit zintuig! Dat is toch wel heel triest.

De werkmannen bij het museum beginnen geroutineerd met me te flirten. Een aantal mannetjes dat me volstrekt niet serieus neemt verder besluit ik het anders aan te pakken. Ik bel de politie. Ook hier roept men direct, dat er niets strafbaars plaatsvindt. Ik leg het geduldig uit. Decibellen en wettelijke normen. Hoe weinig er nodig is voor gehoorschade. De enorme nadelige invloed van lage bromgeluiden. Er is wel degelijk sprake van laakbaar gedrag!

De collega’s van oom agent gaan kijken. Een half uur later is het stil. Toeval? Geen idee. Maar ik ben blij. Ik heb al genoeg last van mijn nek de laatste tijd. De whiplash lijkt helemaal terug van beetje weggeweest. Met de wintervirussen laten mijn spieren het finaal afweten. Dus hoofdpijn zat, ook zonder zo’n irritante brom van buitenaf.