Donderdagmiddag ga ik aan de slag. Ik wil een aantal beautyboxen maken voor dames in een ‘Blijf Van mijn Lijf Huis‘. Een ‘Laat Me In Godsnaam Met Rust Huis‘. Een ‘Houd je TeringTengels Thuis Huis‘. Toevluchtsoord voor dames, die ‘Me Too’ ver voorbij zijn. Vrouwen, die hun leven niet zeker zijn. Fijn dat die huizen er zijn. Vreselijk dat ze zo nodig zijn.

Een vriendinnetje van Heks heeft een vriend, die zijn handen niet thuis kan houden. Het is een boom van een kerel met ijzeren vuisten. Mijn vriendinnetje is ook niet voor de poes. Zij kan best een goeie poeier uitdelen. Indien nodig. Als ze wordt lastig gevallen op straat bijvoorbeeld. Door een vervelende wildvreemde.

In de liefde is zij een schat. Ze heeft alles gedaan voor die rat. Met stank voor dank. Ziekelijke jaloezie vermeng met het gebruik van sterke drank en hard drugs hebben hem compleet over de kling gejaagd. Zijn misdragingen hebben hem in de bak doen belanden. Daar zoekt ze hem trouw op. Ze houdt van die onmogelijke man. Hij kan ook heel lief zijn. Meestal is hij dat.

Een vroegere hulp van Heks heeft jaren in een Blijf Van Mijn Lijf Huis doorgebracht. Nu woont ze weer op zichzelf. Haar ex is een doorgewinterde psychopaat. Ze zijn al meer dan 7 jaar uit elkaar. De man heeft intussen al jaren een andere vrouw. Maar zijn ex-vrouw is nog steeds van hem. Hij valt haar voortdurend en systematisch lastig. Zozeer zelfs, dat er weer voor de zoveelste keer een contactverbod is ingesteld.

‘Ik kwam in dat huis en had helemaal niks meer. Ik had niet eens kleren of ondergoed,’ vertelt ze me een tijd geleden. Zo is het balletje in mijn hoofd gaan rollen. Deze vergeten dames, waar zelden iemand naar omkijkt. Gevangen in een leven met hun eigen persoonlijke beul. Iemand, waar ze ooit veel van gehouden hebben. Waar ze misschien nog wel van houden.

Ook dat nog…..

Liefde kan heel hardnekkig zijn. Vooral die voor een foute man. Ga het maar eens aan jezelf toegeven, dat je er helemaal naast hebt gezeten, toen je zo nodig met hem moest trouwen. Ondanks alle waarschuwingen van je omgeving.

En ook: Narcisten en psychopaten kunnen praten als Brugman. Ze beloven je koeien met gouden horens, maar maken je vervolgens hoorndol. Je raakt geverfd door hun agressieve verschrikkelijke warwol. Murw.

Maar echt wennen doet het nooit. De rake klappen. Het oeverloze geweld. De geestelijke mishandeling. Het gaslighten.

Heks is natuurlijk zelf vorig jaar weer eens flink onder handen genomen door zo’n figuur. Toen de politie arriveerde stak hij parmantig zijn gespierde borstkas vooruit. ‘Ik doe GEEN aangifte,’ klonk het vervolgens olijk uit zijn mond. De wereld op zijn kop. Narcisten draaien nu eenmaal alles om.

Heks was echter stomverbaasd! Die had ik niet zien aankomen!

Mijn ‘Maar ik wil wel aangifte doen,’ vond geen gehoor bij de mannen in het blauw. De malloot had hen volledig ingepakt met zijn snode praatjes. Wat ook niet hielp is dat de twee getuigen, twee dames ook nog, bij hoog en bij laag volhielden, dat er niks gebeurd was.

Heks was echter bont en blauw. Een keiharde trap in haar scoliotische rug heeft haar chronische schade opgeleverd. Zelfs een stapel doktersrapporten over de kwetsuren en vele foto’s van de blauwe plekken mochten niet baten. De machtswellusteling werd niet vervolgd. Waanzin.

Als kind ben ik met enige regelmaat flink mishandeld. De relatie met mijn opvoeders was een hele uitdaging. Uiteindelijk ging ik met een stevige hersenschudding het huis uit. Een kers op de taart van mijn opvoeding. Narcisten worden altijd pislink, als ze hun controle dreigen kwijt te raken. Het feit, dat ik op kamers zou gaan wonen deed het huiselijk geweld enorm escaleren.

‘Zeg maar tegen de dokter, dat je van de trap bent gevallen,’ was het advies dat ik kreeg na dat incident. Niets was minder waar. Er was een hardhouten deur uit een metalen sponning geramd door de dader. Die stormde met geheven vuist naar binnen. Vervolgens werd Heks pardoes bewusteloos geslagen door die grote ijzeren vuist.

Het is lang geleden, maar ik herinner het me nog levendig. Een herhaalfilm in mijn hoofd.

Toen ik weer bij kwam stond de dader geschrokken mijn naam te roepen. Daarna werd er nooit meer over gesproken. Ik werd geacht een tijd van de radar te verdwijnen. Want ik zat natuurlijk fout. Waarmee? Geen idee, het was ongetwijfeld iets onbenulligs.

Alsof dat overigens iets uitmaakt. Niets legitimeert geweld tegen vrouwen. Of mannen. Of kinderen…..

Ik hield overigens veel van de betrokkenen. Ook zij konden lief zijn. Ik weet dus heel goed van de hoed en de rand.

Jarenlang heb ik me bekwaamd in allerlei vechtsporten. Aan mijn lijf geen polonaise meer. Tegenwoordig heb ik daar weinig meer aan. Ik ben veranderd in een slap watje. Ik heb nog wel een grote bek. Indien nodig. Vijfendertig jaar ME en Fibromyalgie hebben de zaak geen goed gedaan. Het was dus echt een heldendaad van die kwezel vorig jaar met zijn losse handjes. Hij verdient een lintje.

Maar goed. Ik ga dus beautyboxen in elkaar flansen voor mijn zusters. Vrouwen, die het honderd keer slechter getroffen hebben dan Heks. Ik wil hen iets leuks geven voor de kerst. Een beetje verwennen, midden in alle ellende.

‘Hoeveel dames zitten er bij jullie in de opvang?’ informeer ik eerder deze week. Ik had gerekend op een stuk of 8. Hoe ik op dat aantal ben gekomen is me nog steeds een raadsel. ‘Momenteel verblijven hier 20 vrouwen,’ klinkt het opgewekt aan de andere kant van de lijn. Goeie hemeltje. Nu moet ik echt aan de bak!

Gelukkig heb ik een enorme berg dozen bewaard. Heks, zelf een enorme doos, houdt gewoonweg van dozen. Ik vind het leuk om ze te beplakken met mooie plaatjes. Ik maak er bijvoorbeeld ‘magische wensdozen’ van. Of verwendozen En nu dus beautyboxen.

Ik heb al heel wat spulletjes bij elkaar gesprokkeld om er in te stoppen. Leuke make up paletten. Een zelfbruin-middel met speciale handschoen om het goedje op je lijf aan te brengen. Haarmaskers en nagellakjes. Lekkere maskertjes voor op je lekkere bekkie. Of je pronte decolleté. Zelfs eentje voor op je billen…….

Ik heb hoofdhuidmassageborstels in de aanbieding. Make up kwasten. Shampoos en crèmetjes. Mascara’s en lippenstiften. Een hele doos vol.

De eerste doos vullen gaat traag. Ik moet er echt inkomen. Maar na een stuk of tien boxen loopt het proces op rolletjes. Eerst plak ik allemaal mooie plaatjes op de doos. Vervolgens prop ik em vol met spulletjes. Daarna gaat er een engelenkristal in. En een handje antidepressiva: zwarte chocolade met gember. En tot slot een kaartje met kerstwens.

Om 1 uur ’s nachts heb ik 15 dozen af. Ik rammel intussen van de honger. Eten is er bij ingeschoten. Het is ook lastig om iets op te warmen met al die dozen vol spullen in de keuken. Snel gooi ik iets in de magnetron. Even lekker bikken en dan direct weer door!

Om vier uur ’s nachts ben ik dan eindelijk klaar. Ik heb werkelijk overal spierpijn. Toch moet ik nog een rondje lopen met de hondjes. Wat moet, dat moet.

Trots zit ik even later naar de stapel kleurige pakketjes te kijken. Wat zijn ze leuk geworden. En zo divers! Geen idee of de dames er blij mee zullen zijn. Uiteindelijk zitten ze daar niet voor hun lol. Misschien staat hun kop helemaal niet naar dit soort goedbedoelde onzin.

‘Ik heb er in elk geval veel plezier in om die dozen te maken,’ murmelt Heks slaperig, ‘Elke doos is speciaal voor iemand bedoeld. Ik weet niet wie. Maar zo voelt het.’

Vrijdagmiddag lever ik drie kratten vol kleurige boxen af. De dames van de receptie zijn verrukt bij de aanblik van al dat moois.

‘Ik heb ook nog wat zakken met kleding in mijn auto liggen. Bestemd voor een chic winkeltje in Oegstgeest, om te verkopen. Misschien is dat ook iets voor jullie?’ zeg ik tegen de dame, die me helpt om alles naar binnen te dragen.

‘Als het maar goed en schoon is, soms komen mensen echt met vreselijke ja… uh,’ begint ze. ‘Vreselijke rotzooi,’ vult Heks aan, ‘Dit zijn allemaal goede merken. Maar ik weet natuurlijk niet of er iets bij zit voor de dames hier. Wat over is mag in de kledingcontainer….’

Op weg naar huis stop ik ergens voor een wandeling met de hondjes. Twijfel bekruipt me. Zullen de dames er blij mee zijn? Of wekt het louter ergernis en woede? Denken ze ‘Weer zo’n mens, die goed wil doen om er zelf een goed gevoel aan over te houden….’ bijvoorbeeld.

‘Mogen we je mailadres? Dan kunnen de vrouwen je een bedankje sturen!’ werd me gevraagd. Even twijfel ik. Wil ik dat wel? Ze hoeven me echt niet te bedanken. Maar je moet iemand toch wel de kans geven, als ze dat wil? Dus schrijf ik het op.

Heks is meer van ‘laat je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’. Maar vandaag dus even niet, want ik schrijf er hier over. Voor anderhalve man en een paardenkop overigens. Maar toch.

Ik schrijf vooral om mijn mooie dooscreaties te kunnen laten zien. In het echt veel mooier dan op de foto’s. Ze komen niet helemaal goed uit de verf, helaas.

Het was heerlijk om weer eens een avondje te knutselen. Grasduinen in mijn voorraad stickers en plaatjes. Lekker te knippen en te plakken. Omgeven door rommel te fröbelen en frommelen. ‘Als er 1 iemand een goed gevoel van krijgt is mijn missie geslaagd,’ zegt mijn rechterhand tegen mijn linkerhand. Als deze vraagt, wat ‘ie toch in godsnaam aan het doen is tot diep in de nacht……