Zo’n lekkere rondborstige Walkure
In de ochtend rijd ik naar Zoetermeer. Acupunctuur. Alle stoplichten springen op rood onderweg. De brug staat een eeuwigheid open. Zorgeloos zing ik mee met Jess Roden, The player not the game, heerlijke blues.
Door Staart voor mij op CD gezet. ‘Weet je nog Heks, dat ik altijd weken zat te sparen voor een LP. Ik wist dan precies wat ik wilde hebben. Jij kocht gewoon op het Waterlooplein tweedehands platen voor bijna niks, omdat je de hoes zo mooi vond! En daar zaten juweeltjes tussen.’
Deze plaat is zo’n vondst. Helemaal grijs gedraaid op mijn stokoude platenspeler. Die overigens te langzaam draaide, waardoor die blues nog naargeestiger klonk.
Ondanks alle vertragende factoren -zou het door de muziek komen, teveel gedraaid op die trage pick up, ik raak in een ander tijdcontinuüm met Jess -heb ik een voorspoedige reis: Ik ben maar vier minuten te laat. Heb alle tijd.
Een spektakel
Als ik in de naalden lig maakt mijn telefoon een vreemd geluidje. Ah, berichten op Facebook. Ik kijk met een half oog. Mijn blik wazig. Opeens schieten mijn ogen open en vlieg ik overeind. Au! Naalden prikken geniepig vanwege mijn veranderde positie. Zie ik het goed?
Hartstocht en Strijd
“Heb een vrijkaartje voor opera vanmiddag. Wagner……duurt vijf uur, blabla. Interesse?” Het duurt kostbare minuten voordat ik de kostelijke boodschap heb ontcijferd. ‘Yes, denkt Heks, ‘dat wil ik wel!’ Snel rommelt ze een antwoord in elkaar. Regelt oppas voor de hond. Zegt een afspraak af. En dat allemaal typend met naalden in haar arm. Opera! Ja ja!
Een stem als een huis
Dan komt het teleurstellende bericht: Het kaartje is, in die ongelofelijk korte tijd, die verstreken is, al vergeven. Weer gedoe met tijd! Naweeën van het luisteren naar Jess? Nog nashakend van de adrenaline verwerk ik de tegenvaller. Van de meevaller. De blijdschap met de dode mus. Dus.
Zoetgevooisd
Wat is dat toch, dat we in no time onze verwachtingen sky high hebben en dan zo bijna fysiek teleurstelling kunnen ervaren, mijmer ik op de terugweg. Die ook al niet gladjes verloopt. En alweer kan het me geen biet schelen. Zing ik mee met Jess.
Uit volle borst
Een beangstigende gedachte schiet door mijn hoofd: Ik zal toch niet mijn timing met vrijkaartjes kwijt aan het raken zijn? Heks heeft een natuurlijke aanleg voor het verkrijgen daarvan….
Tijdens mijn vakantie zat ik gezellig te flirten met Vengaman. Hij keek me zwoel aan met zijn slaapkamerogen. “Mijn grootste talent?’ zei Heks tegen deze beroepsflirt, ‘Vrijkaartjes! Het leven trakteert me op een eindeloze stroom.’ Het spreekt hem aan, deze gave. ‘Maar wat is mijn grootse talent?’ verzucht hij hulpeloos. Wat denken jullie?
Diva’s
Thuis gekomen vind ik het wel lekker zo, een middagje vrijaf. Even mijn groentepakket ophalen in de natuurwinkel. Daar tref ik iemand, die laatst figureerde in mijn persoonlijke synchronische werkelijkheid. We praten over dit verschijnsel, de quantum aspecten ervan. En het geloof in Sinterklaas…..
Geen microfoon nodig
Dan is het mooi geweest. Frogs haalt het hondje op. Heks dweilt in bed. Ben supermoe van al dat geren.
In mijn mail vind ik een prachtige link gestuurd door Steenvrouw. Ik bekijk het filmpje op YouTube. Een vrouw, Vera Helleman, vertelt hoe we in het leven, met name in liefdesrelaties natuurlijk, allerlei verwachtingen op elkaar projecteren. En hoe ongelukkig we daarvan worden.
Dat heb ik aan den lijve ondervonden vandaag. Voor ik dat berichtje over de opera kreeg, was mijn dag slechts zonneschijn. Daarna knaagde het aan me, dat het niet doorging. Raar toch eigenlijk. Er is niets veranderd, alleen maar een verwachting getorpedeerd.
Dan gaat de telefoon. Fiederelsje! Of ik vrijkaartjes wil voor een uitvoering in Naarden, Nederlandse Bachvereniging. Het jaarlijkse vriendenconcert. Ik heb de gave nog! Ja natuurlijk wil ik dat. En ik weet al iemand om mee te vragen. Deze persoon mag er geruimere tijd over nadenken. 🙂
Heks en Fantoom
