“Eén Smaak” overkwam me voor het eerst bewust in Schotland. Ik was 14 en met een schoolvriendin en haar familie vakantie aan het vieren.  Op een prachtige zonnige dag gingen we naar Loch Lomond, een enorm meer aan de voet van Ben Lomond. Een beer van een berg, die ik eerder die zomer had beklommen. We gingen picknicken op een eilandje in Loch Lomond met kano’s onder handbereik. Ik had al een flink nat pak gehaald. Ondersteboven met kano en al, even sterven en dan weer lucht. En lachende gezichten….

Die dag had mijn vriendin slechte zin. Misschien een periodiek humeur, dat herinner ik me niet. Wel weet ik, dat ik me op een gegeven moment terug trok op een ander, kleiner eiland. Ik zwom er gewoon heen en strekte me uit op het strand. Ik liet de situatie, de stugge relatie met mijn vriendin die dag, de vreemde families, het landschap in me zinken.

Ik liep het water in en dompelde me onder en toen ik boven kwam: “Eén Smaak”! Ik was het water, de bergen, de blauwe lucht, de zon, de stilte, maar ook alle mensen, vogels, vissen en heel veel voor mij nieuwe dingen. Tegelijkertijd was het heel gewoon. Er lostte slechts een sluier op. De illusie van tijd en ruimte, goed en slecht, subject en object.

Ook ging er een enorme troost uit van de ervaring, alles leek licht te geven en alles was goed. Het zette me in 1 klap in balans. Ik voelde me niet langer alleen en slecht opgewassen tegen de situatie. Het was een verkwikkend bad en ik interpreteerde het als een godservaring, want ik ben gereformeerd opgevoed. De boeddhisten noemen het “Eén Smaak”.

Ook eerder en later in mijn leven heb ik dit soort ervaringen gehad, van er absoluut zijn. Intussen ben ik er wat mijn eigen leven betreft van overtuigd geraakt, dat dat is waarom het gaat. This is it! Hoe dat dan te rijmen met een chronische ziekte en dagelijkse scheldpartijen over fysiek ongemak? Ja, dat schelden kan wel wat minder. Uiteindelijk heb ik daar voornamelijk mezelf mee te pakken.

In spirituele kringen hoor je vaak het verlangen uitgesproken om van je ego af te komen. Het probleem met ego is, dat je het door de voordeur naar buiten kunt schoppen om te ontdekken dat het via de achterdeur alweer binnen is.  Sterker dan ooit door al die aandacht.

Gisteren las ik in een boek van Ken Wilber: “The Simple Feeling of Being: Embracing Your True Nature, een bundeling van de meer mystieke en inspirerende passages uit zijn werk door een aantal van zijn studenten.

Hij heeft het daarin over het ego als zelf-samentrekking. Je bent de Getuige van je leven, de Waarnemer. En als en soort velletje om de worst zit daar het ego omheen. Het is de kunst je ego waar te nemen en niet te zijn. Als je helemaal aan de buitenkant gaat leven en ook nog een exterieur ego creëert in de vorm van veel bezit is het einde waarschijnlijk helemaal zoek. Dan wordt je ego een object, waar jij subject van bent. maar ja, dat is ook weer een interessante ervaring natuurlijk voor de Waanemer….

Een blog schrijven werkt ook egobuilding in de hand. Ik ga me afvragen waarom ik wel of niet wordt gelezen, of mensen zeggen er dingen over in de wandelgangen. Dat vraagt om wijs beraad. Ja, natuurlijk zie ik, dat ik geniet van al dat geschrijf. En van de hartverwarmende reacties, die ik krijg. Maar in wezen gaat het om mijn wezen, mijn zijn. En dat dan in blogvorm.

Soms denk ik dat wij, mensheid, de zenuwcellen van de schepping zijn. Wij kunnen ervaren en reflecteren. Wij kunnen met de wetenschap ons innerlijk heelal, ons lichaam, verkennen. Maar ook het universum, gods uitdijend, groeiend lichaam. Het is grappig hoe wetenschappers het altijd hebben over tijden, dat het heelal nog jong was….

Ik heb wel eens de bizarre ervaring gehad, dat ik mijn lichaam inviel met mijn bewustzijn. Ik ging als een ruimteschip door mijn lijf. Het zag eruit al het ons bekende heelal, met melkwegstelsels, zonnen, manen en planeten. Ik ontdekte vooral veel: Leegte! Dit is misschien, waarom ik zoveel hou van de boeddhistische hartsoetra. Een soort bijbeltekst, maar dan afkomstig van Boeddha.

Intussen hebben jullie het wel begrepen: Deze heks is in feite een mystica. Een soort moderne Hadewijch.

Je hoeft geen mystica te zijn om “Eén Smaak” te smaken naar mijn smaak. Het is er eigenlijk voortdurend, de ervaring. Wij zitten gevangen in objecten, de uiterlijke toestanden, in mijn geval de scheldpartijen op mijn lijf, de angst ook nog eens om van alles  te verliezen. Ik heb niet meer zoveel te verliezen, dat scheelt. Maar toch nog genoeg merkte ik toen mijn vorige hulp mijn kledingkast plunderde. Op haar scheld ik ook nog regelmatig. Het wordt al minder.

Iedere dag probeer ik “Eén Smaak” te proeven en dat lukt het beste als ik met Ysbrandt wandel. Er komt altijd een moment, dat ik bos en bomen ben, zand en watermassa. Of rennend hondje achter een bal. Of de vliegers, waar dat hondje dan weer bang van is. Of het schuim, waar hij achteraan jaagt langs de vloedlijn. Zenuwcel van goddelijk hart, getuige van dit stukje schepping.

Maar ook probeer ik “Eén Smaak”  te proeven in mijn verre van volmaakte bestaan. Ik kreeg ooit een visioen van mezelf als boeddhistische monnik, terwijl ik zat te zijn wervelden werelden en tijden aan me voorbij. Allerlei werelden. En echt niet allemaal roze wolkjes. Maar het zijn was vol en leeg. Als in de hartsoetra.

Nu ben ik geen monnik of non. Ik pas in geen enkele traditie helemaal, ik hou er geheel eigen denkbeelden op na. Mijn Geuzennaam is onafhankelijk toverheks. Een goede vriendin van me vindt dat onbegrijpelijk. Ze associeert dat met enge toestanden. Mystica is minder eng en past ook wel als etiketje. Op dat worstenvelletje, mijn samengetrokken-zelf, mijn eeuwige ego.