‘Wat een laag stof ligt er op mijn altaar,’ moppert Heks pakweg anderhalve week geleden. Het is zo. Mijn drukbevolkte altaar ligt er duf een grijzig bij. Niet fijn om kaarsjes op te branden. Heks pakt een stapel swifferdoekjes en een emmer sop. Verwoed begin ik de boel te reinigen.

Als ik klaar ben ga ik met de hondjes naar het bos. We spenderen een heerlijk klein uurtje. Heks gooit balletjes en mijn woefers springen bommetjes de sloot in. VikThor met een grote boog en Freya met een snoekduik.

Op mijn gemakje rijd ik naar de uitgang van het park. Net als ik de hondjes wil aanlijnen gaat mijn telefoon. Ik haal em tevoorschijn. Anoniem nummer. ‘Met Heks,’ tegen mijn gewoonte in pak ik aan. Meestal laat ik de anoniemen gewoon lekker in hun sop gaar rinkelen daar in hun niemandsland. Zo niet vandaag.

‘Met de politie,’ klinkt het paniekerig, ‘Is dit mevrouw Toverheks?’ Verbaasd geef ik toe, dat ik mezelf ben. ‘Ja, we staan hier bij uw huis, de hele buurt is uitgelopen, want uw brandalarm staat te loeien,’ begint de agente haar verhaal. Huh? Brandalarm? Mijn katten! Heks schrikt zich een hoedje.

Dan realiseer ik me, dat het komt door de wierook op mijn brandschone altaar. Voor ik weg ging heb ik ter afsluiting van mijn schoonmaakactie een flinke schep van dat spulletje aangestoken. En niet zo’n mild huis-tuin-en-keukenstokje. Nee, het echte spul.

Dat wil zeggen: Korrelwierook. Pure hars op een stukje gloeiende houtskool. Grote wolken wierookwalm drijven dan door mijn woning. Even niet gedacht aan het brandalarm. Dat hopeloze geval, dat overreageert op elke vorm van luchtvervuiling in mijn heksenhuisje. Het gaat bij wijze van spreke al af, als ik een ei bak…..

‘Dus,’ vervolgt de agente, ‘De brandweer wil nu uw deur inbeuken…..’ Mijn kop draait overuren. ‘Nee,’ roept Heks, ‘Het komt door wierook, ik heb wat aangestoken, voordat ik de deur uit ging. Mijn brandalarm reageert op werkelijk alles, er is echt geen brand.’

De agente gelooft me niet. ‘Waar bent u?’ klinkt het streng. ‘Ik ben met 7 minuten thuis,’ roep ik verhit in de hoorn. Nu niet mijn deur gaan inbeuken, op een suffe vrijdagmiddag. Heks moet er niet aan denken.

De agente klinkt wat teleurgesteld. Een beetje deuren inrammen is natuurlijk best geinig, als het niet je eigen huis betreft. ‘Dus u bent hier over 5 minuten?’

Heks geeft plankgas. VikThor zit op de bok en Freya draaft naast de scootmobiel. Met haar tong hangend uit haar kleine bekkie. Ik rijd zo hard als ik kan, maar helaas gaat het ding hooguit 16 kilometer per uur.

Als ik thuis kom is de hele heisa alweer over. Geen brandweer te bekennen. Buurtbewoners zijn teleurgesteld afgedropen. De politie is ook pleite.

Als ik mijn huis binnenkom hangt er een vage geur van wierook. De meeste rook is al door het open keukenraam weggewaaid. Ik zet het alarm uit en zet de overige ramen en deuren open.

Wat een spanning en sensatie toch weer om niets.

Heks dankt de Godin op haar blote knietjes, dat ze het anonieme telefoontje gewoon heeft aangepakt. Ik had toch raar opgekeken van een huis vol brandweermannen. Met een kapotte voordeur.

‘Stel je voor, dat ze mijn altaar hadden geblust…’ Heks ziet het voor zich. Een paar uit de kluiten gewassen kerels in volledige uitrusting, die met hun giga slangen mijn altaar te lijf gaan. Met gevaar voor eigen leven.

Want ja, laten we wel zijn: Mijn altaartje bezit onvoorziene krachten. Dit magische plekje kun je niet ongestraft gaan staan blussen. Die brandweerlieden mogen wel blij zijn, dat ze met de schrik vrij zijn gekomen.

Het kooltje gloeit nog steeds. Liggend op een speciaal vuurvast bakje met zand en stenen. Snel leg ik er nog wat wierook op. En een stukje Santo Paulo. Die heerlijke geurige houtsoort.

Een sliertje rook kringelt omhoog. Het verdrijft de schrik en sensatie. Alle negatieve connotatie. Het weekend kan beginnen…….