Vanavond kijk ik naar de Sound of Music. Het is al uren aan de gang . Op mijn schoot heeft Snuitje zich genesteld. De laatste keer, dat ik die hele film heb uitgezeten was met Koe. Mijn innig geliefde kater, toen achttien jaar oud. De avond voordat hij de pijp uit ging. Ik had hem die avond in ellendige toestand aangetroffen, toen ik terugkwam van een wandeling met de hond. Een herseninfarct. Halfzijdig verlamd en overstrekte ledematen……

Het was me direct duidelijk, dat hij het niet ging redden, mijn enorme schat. In zijn hoogtijdagen woog hij rond de tien kilo…. Dus heb ik die laatste avond met hem in bed doorgebracht, kijkend naar dezelfde film als nu. Ondertussen gaf ik hem de meest heerlijke hapjes. Zalm, slagroom, worst en kattensnoepjes. Hij was al dertien jaar op een vreselijk streng dieet, dus hij genoot! Luid knorrend en snorrend nam hij afscheid van het leven.

Ik genoot ook, van die oude film. Het is de eerste film, die ik ooit heb gezien. Mijn oma van moederskant nam al haar kleinkinderen mee naar de bioscoop hier in Leiden, om haar verjaardag te vieren. Ik was net vier geworden en zwaar onder de indruk van het hele uitje. Eerst gingen we pannenkoeken eten in ‘Het Karrewiel’. De exemplaren, die ze serveerden deden de naam van het restaurant eer aan met hun afmetingen….., ik herinner me een werkelijk enorm Delfts Blauw bord met daarop de grootste pannenkoek, die ik ooit had gezien…..

In het filmtheater zaten we geduldig te wachten, tot het doek open zou gaan. Dat duurde een hele tijd. Ik had werkelijk geen idee, wat ik kon verwachten. Een film? Mijn neefje maakte een grapje: ‘Spannende film hoor, ik zie alleen maar gordijnen…’ Hij was iets ouder dan ik en mijn grote held. Ik lag dus helemaal dubbel.

Gek genoeg herinner ik me nog flarden eerste indruk. Het zingen, die prachtige vrolijke Julie Andrews. De verandering van toon. Het vreselijk griezelige en spannende einde.

Sind mijn jeugd heb ik die film oneindig vaak voorbij zien komen op TV, meestal zo rond de kerst. Ik weet niet welke film ik vaker heb gezien, deze of Sissi. Maar deze film heeft toch qua film echt mijn voorkeur. Elke keer vind ik em weer ontzettend leuk. Al weet ik veel  oneindig leukere natuurlijk. Een heleboel zelfs.

Maar geen van die leukere films kan me zo ontroeren als dit exemplaar. Ik ben ermee opgegroeid. Vroeger keken we gezamenlijk, mijn moeder, zusters en ik. Het is een echte wijvenfilm natuurlijk. En nichtenfilm. Ontelbaar vaak hebben we om mijn jongste zus zitten lachen, omdat zij altijd ging huilen. Ik was altijd een bikkeltje als kind, wist het met wijd opengesperde ogen droog te houden. Tegenwoordig ben ik ook een overlopend vat….

Overmorgen ga ik met Snuitje naar de dierenarts. Knobbeltje. Gezien de locatie, haar leeftijd en het feit, dat ze laat is gesteriliseerd, hou ik rekening met een slecht scenario. Duimen dus maar, dat de geschiedenis zich niet herhaalt: Dat ik weer afscheid zit te nemen van een kat tijdens deze film…..

Het leuke van de Sound of Music is, dat alles helemaal goed komt aan het eind. Dat wil ik ook! Dat wil iedereen! Lang en gelukkig zijn! Alles opgelost! Nou ja, lang ben ik wel, maar in het echte leven is er altijd weer een nieuwe uitdaging. Keer op keer doemen er weer allerlei problemen op. Vaak lossen ze helemaal niet op, maar moet je slikken en buffelen. Of uit je vel springen en ontdekken, dat het contraproductief is.

Maar ja, saai is het echte leven nooit. Het is zuur, bitter, bitterzoet, zoet en soms heb je het nooit zo zout gegeten….. En dat hebben die feel good films wel in hevige mate: Ze zijn voorspelbaar en oersaai! En mierzoet. Maar heerlijk om bij te zwijmelen!