©Toverheks.com We willen hier geen varkens, hoor. Zijn jullie nu helemaal betoeterd? Ons opzadelen met jullie gekte!

Vanmorgen glip ik op het nippertje de kerk in. De goegemeente is al halverwege het intochtslied. Zingend zoek ik een plekje achter Jip en Janneke. Mooi zo. Ik heb het gered. Het is altijd haasten om op tijd aanwezig te zijn. Eerst moet ik nog een blaffend varkentje wassen. Hij sprong weer bommetjes in de gracht! Het is nog steeds schitterend weer.

We worden vanmorgen getrakteerd op een geweldige preek. Het gaat over een bezeten wildeman, die ooit bij Jezus werd gebracht. De man was zo gek als een cent en volstrekt niet te rementen. Als een dolle brak hij uit elke gevangenis, keten of ketting. Hij had geen kleding meer en leefde tussen de graven. Zelfs zijn naam was verdwenen. Hij heette nu Legioen.

Als onze Heiland zich erme gaat bemoeien is het zo afgelopen met die gekkigheid natuurlijk. De demonen en geesten slaan op de vlucht. Ze kruipen in een kudde varkens, die zich vervolgens in galop van de berg af storten: In zee. Om daar te verzuipen. Arme dieren. Een hele kudde opgeofferd voor een zot.

Maar ja. Een beetje Christen kijkt niet op een varkentje meer of minder. Dus vooruit met de geit. De hoeders zijn hun varkens kwijt.

‘Het is net alsof de dominee die preek speciaal voor mij heeft gehouden,’ fluister ik na het avondmaal onder de middag tegen Janneke. ‘Ik heb precies hetzelfde,’ sist ze terug. Na de dienst bedanken we de dominee voor haar schitterende betoog over loslaten. Over gevangen zijn in gedachten. Over eenzaamheid en alle vertrouwen in je medemensen verliezen. Over opnieuw beginnen. Je opnieuw verbinden.

Interbeing binnen een andere spirituele traditie.

Jezus sprak met iedereen. Hij keek door alle gekte heen. Heks is de laatste jaren wat voorzichtiger geworden met het over de vloer halen van allerlei getroebleerde medemensen. Buiten een flinke huwelijkscrisis met mezelf, ik ben immers met mezelf getrouwd, kreeg ik ook een crisis in mijn huwelijk met de hele wereld. Die wondere wereld waar iedereen mijn partner is.

©Toverheks.com. Heks kan die ellendige leugenachtige narcisten niet meer uitstaan…….

Sommige partners kan ik eenvoudigweg niet meer verdragen. Mijn narcistische medemens bijvoorbeeld. Het is dweilen met de kraan open, als je van zo’n medemens houdt. Paarlen voor de zwijnen. En die knorrende narcistische koekenbakkers springen niet in zee om zichzelf te verzuipen! Ze proberen vooral om jou kopje onder te duwen.

Een andere partner, waar ik totaal tabak van heb is mijn eeuwig sneue medemens. De professionele slachtoffers. De partners, die tegen me aanzeiken alsof ik een vleesgeworden pamper ben. De mekkeraars en zeurkousen. De aandachtvragende zuignappen.

Aandacht is als zonneschijn, maar in dit geval is het water naar de zee dragen. Het gaat nergens over. Maar ik wordt er wel doodmoe van!

Zelfs mijn kat Snuitje moet het ontgelden. Die zit de halve dag op de keukentafel te krijsen om eten. Zodra ik de koelkast open doe begint ze te miauwen. Een doordringend zeurgeluidje. Een onafgebroken gemekker om meer. Zelfs al heeft ze net gegeten…… Het maakt niet uit wat ik in mijn mond stop: Zij wil mee-eten.

Dus Snuitje gaat tegenwoordig tijdens mijn lunch naar de slaapkamer. Aan mijn kop wordt niet meer gezeurd. Zelfs niet door zo’n schatje als mijn stokoude katje.

©Toverheks.com Oh jee, we storten in zee….. Toch sneu…..

Toch voel ik ook de behoefte om mijn huwelijk met de wereld te redden. In Plum zijn hier al grote stappen in gezet. En ik ploeter vrolijk verder. Je kunt nu eenmaal geen stappen overslaan. De woede heb ik nodig gehad om uit mijn depressie te komen bijvoorbeeld. Maar genoeg is genoeg. Ik geef mijn demonen nu dan maar aan een kudde zwijnen. Ik denk dat ik aan 1 kudde niet genoeg heb overigens.

Gaan ze de berg afrennen? En welke berg? Een duin misschien?

Storten ze zich in de Noordzee?

Nou, jullie merken het wel. Binnenkort staat het in de krant.

©Toverheks.com Wat doen die verdraaide varkens hier? Het geeft geen pas!