Het afgelopen weekend ga ik op reis. Nu kom ik normaal gesproken nauwelijks de stad uit. Maar hoera, het gaat toch echt gebeuren. Ik ga naar een klein dorpje in Gelderland. Daar woont Kras nu alweer tweeëneenhalf jaar. In een snoepje van een huisje pal naast de eeuwenoude kerk.

‘Ik ben al vooruit aan het slapen,’ roep ik enthousiast tegen Kras door de telefoon voorafgaand aan de trip. Het is waar. Ik zorg dat ik lange nachten draai. Zo bouw ik een piepklein buffertje op. Dat scheelt hopelijk. Je weet het nooit met ME. Ik kan als een ballonnetje leeglopen van een suf autoritje. Of de kamer stofzuigen. Ik noem maar wat. Maar met voldoende energie in de tank aan het begin van de rit gaat het hopelijk goed.

Belle komt voor de poesjes zorgen. Heks maakt een lange brief vol instructies. Geen overbodige luxe met al die ouwe katten. De ene heeft een nierdieet, de andere blaasgruisdieet. Een volgende heeft een zwakke maag en krijgt gekookte kip. De rest het krijgt pré nierdieet. Behalve de jonge god Odin. Die reus van een witte kater. Blakend van de energie. Een veelvraat. Die krijgt voer met minder calorieën. Een grote bak.

‘Geef ze eerst wat nat voer en later brokken. En laat maar wat brokjes van de Boskat staan als je weggaat. Die kunnen ze op zich in beperkte mate allemaal eten.’

Donderdagmiddag rijd ik weg. Woefies achterin. Tas met kleren en tas met hondenvoer op de achterbank. Mijn eigen hoofdkussen ernaast. Grote kop koffie in de bekerhouder.

Ik besluit flink om te rijden, om de A10 te vermijden. Daar zijn wegwerkzaamheden en dat resulteert geheid in een file. Het blijkt een gouden zet. Op de radio hoor ik, dat er ook nog eens een ongeluk is gebeurd op de enige open rijstrook van de A10. Meer dan anderhalf uur vertraging.

Heks zoeft zonder vertraging naar het oosten. Het landschap verandert. De temperatuur loopt op. Na een paar uur rijd ik het schattigste dorpje van de Achterhoek binnen. Ik parkeer pal voor Kras’ huis. Haar honden blaffen er lustig op los. Mijn vriendin vliegt me om de nek. I have arrived!

Snel sjouw ik mijn bagage naar binnen. ‘Ik breng het direct even naar boven, straks heb ik geen puf meer…’ Ik weet uit ervaring, dat dan de man met de houten hamer komt. Mijn lijf stijft op als een kwarktaart en ik krijg geen poot meer voor de andere.

‘Laten we eerst even met de hondjes uit gaan,’ stelt Kras voor. Zo lopen/rijden we dan even later om de Retentieplas op een steenworp afstand van haar huis. Heks gooit balletjes het water in. De hondjes gaan lekker zwemmen. Het nieuwe hondje van Kras staat er geboeid naar te kijken. Af en toe rent ze een stukje mee het water in.

Natuurlijk lig ik vervolgens omver. Dat was te verwachten. Maar ik hoef ook niks meer. Kras heeft lekkere hapjes in huis gehaald. En een sublieme fles wijn. Knabbelend en babbelend slaan we een paar uur stuk. Dan kruip ik in mijn mandje.

Kras heeft net als Heks een lastig lijf. Ik hoef haar nooit iets uit te leggen. Ik kan maar naar hartelust crashen. Of kreukelen. Of halvezolig rondmeuten.

We hebben een paar verrukkelijke dagen. Zo bezoeken we een heksenvriendinnetje van Kras. Ze staat op een camping in de buurt met haar gezin. Ze is jarig. Kras heeft brood gebakken en soep gemaakt. De jarige heeft taartjes verzorgd, die ik zowaar kan eten! Echt een feestje.

Zo snuif ik dan toch nog wat campingeuren op deze zomer. Heerlijk.

Zaterdagmiddag gaan we naar ‘De Oude Spar’. Een enorme leuke tweedehandswinkels in een oude kerk. Net als tijdens mijn vorige bezoek vindt Heks allemaal leuke dingen voor een habbekrats. De prijzen zijn hier zoveel aangenamer dan in het Wilde Westen. Daar betaal je in de gemiddelde kringloop de hoofdprijs. Niet in de Achterhoek.

Ik koop een box met alle CD’s van Kathleen Ferrier. Voor een tientje! Ik ben er zo blij mee. Ook vind ik een rare lampenkap. En een mooi oud met de hand bewerkt houten kistje. Een glazen rechaud en een aluminium dienblad. En een Frans serviesje. In een oud houten laatje. En natuurlijk Maria. De Grote Goddelijke Moeder. Die mag ook mee naar huis.

Zaterdagavond neemt mijn vriendin met mee uit eten in een heel leuk restaurant bij een watermolen. Kras kent de eigenaar. Een dorpsgenoot. De bediening is grandioos. We worden enorm verwend. Wat een feestje!

Elke dag rijden we een enorme ronde met de hondjes. Kras op haar balansrolstoel en Heks in de scootmobiel van Kras. Alle vier de hondjes dravend naast ons. Kras laat me de hele omgeving zien.

Zondag gaan we tijdens de uitlaatronde thee drinken in de boomgaard van een boerderij. Uit boerenservies. Wederom worden we zo gastvrij ontvangen en liefdevol bediend. De hondjes krijgen een bak water. Heks besteld een grote pot thee. Ze hebben er heerlijke appeltaart zonder gluten en lactose bij. Wat een feest.

“Je moet echt even naar het toilet gaan hier,’ zegt Kras, ‘Dat is echt een belevenis!’ Zo wandelt Heks dan over de oude deel vol snuisterijen richting toilet. Een ouderwetse poepdoos. Met special effects: Als je het licht aandoet gaan er vogeltjes kwinkeleren….

Op de deel spot Heks een paar beren. ‘Zijn ze te koop?’ vraag ik aan de boerin. Zo scoor ik dan een nieuwe oude beer. Een remake denk ik. Hij heeft een forse brom. Brommend en grommend zit hij het laatste stuk van de wandeling voorin het mandje van de scootmobiel.

Dan is het tijd om naar huis te gaan. We nemen afscheid.

Thuisgekomen zie ik dat Belle helemaal gelijk had, toen ze me eerder die middag belde over poesje Pippi. Mijn oude katje is helemaal niet in orde. ‘Ze wil niet eten en drinkt veel,’ aldus Belle.

Mijn ouwetje ligt uitgestrekt op de keukenvloer. Als ik haar optil is ze helemaal slap. ‘Gisteren was er niks aan de hand, toen was ze nog goed en at ze enthousiast haar bakje leeg…’ vertelt Belle me als ik haar bel.

‘Nierfalen,’ denk ik bij mezelf. Ik herken het beeld. Snel haal ik al mijn foefjes van stal. Speciaal voer, speciaal vocht. Ik weet haar enigszins op te lappen. De volgende dag eet ze weer, maar in de loop van de week gaat het opnieuw minder.

De dierenarts geeft haar een infuus en antibiotica. En nu, na 6 dagen tobben, eet ze weer wat beter. En ze drinkt weer uit zichzelf. Gelukkig: Heks zat met een injectiespuit water in haar bekje te spuiten. Geen lolletje.

Maar nu is Lapje weer van de kaart. Die heeft last van haar maag. Heks is druk bezig om haar weer aan het eten te krijgen.