‘Heks, als jij enorm gaat uitweiden over een situatie, dan moet je je afvragen hoe je je nu eigenlijk voelt. Het is een soort signaal, dat uitweiden….’ de vrouw tegenover me onderbreekt mijn uitgebreide verhaal. Dat alle kanten op gaat. Me dit en me dat.

Heks valt stil. Haar verstrikte verstrengelde verhaal ploft op de grond. ‘Hoe voel ik me nu eigenlijk?’ murmelt haar heksenbrein. Ze heeft geen idee.

Mijn gesprekspartner heeft een punt. Mijn brein is mijn overlevingsmechanisme. Als het moeilijk wordt, denk ik na. Met mijn mentale vermogens probeer ik de chaos te managen. Hoe ik me voel is niet belangrijk. Omdat het nooit belangrijk was.

Ik heb in de jaren des onderscheids geleerd om stomweg niet te luisteren naar mijn gevoel. Want wat ik voelde was niet waar. Of niet belangrijk. Mijn gevoelens deden er niet toe. Ze waren ongewenst. Of brachten me in de problemen. Mijn vermogen om op het kompas van mijn gevoel te varen is onderontwikkeld.

Dat is lastig.

En het resulteert in eindeloos geredeneer.

Vroeger was het nog veel erger. Elke avond was ik uren bezig om alles wat krom was in mijn leventje weer recht te redeneren. Dodelijk vermoeiend. Raar eigenlijk. Dat ik dat zelf nooit door had indertijd.

Deze goedpraterij gecombineerd met achterlijke loyaliteit heeft me regelmatig in de problemen gebracht. In feite is het een ‘recipe for disaster’.

Door te negeren hoe ik me bij iets voelde en alles vervolgens goed te praten bouwde de frustratie vanbinnen natuurlijk lekker op. Om dan op een gegeven moment een punt te bereiken, waarop de kruik echt te lang te water was gegaan….. Het punt waarop ik mijn gevoel niet langer meer kon negeren.

Het punt waarop vriendschappen uit elkaar knallen bijvoorbeeld.

Alle woede die ik de afgelopen 10 jaar heb ervaren is zo ontstaan. Jarenlang mijn best doen en alles goed praten. Mijn ware gevoelens negeren. Hen vervangen door de beredeneerde gewenste gevoelens.

‘Wat je voelt is waar,’ zei Blonde Buurman ruim 40 jaar geleden al tegen Heks. Ik vond dat altijd een vreemde uitspraak. Wat bedoelde hij daarmee? Hoezo waar?

Ik heb mensen gekend, die er altijd alles zomaar uit flappen. Ongeacht de situatie. Hun eigen gevoelens zijn belangrijker dan wat dan ook. Ze kotsen hun agressie en frustratie zonder pardon over hun medemensen heen. Ze schreeuwen moord en brand bij het minste of geringste.

Hoewel ik dat niet de prettigste medemensen vind, kan Heks wel eens jaloers zijn op hun vermogen om aandacht te vragen voor hun gevoelens. Er trouw aan te zijn.

Vandaag voel ik me lauw. Ik heb vannacht zo’n 13 uur geslapen. Met 2 hondenuitlaatrondes tussendoor. Sinds de afgelopen griepwinter is dit elk weekend het geval. Ik snak naar de vrijdagmiddag en ga dan 2 dagen onderuit. Op maandagmorgen kom ik weer bovendrijven.

En hoe voelt dat Heks? Nou, kut.