Vorige week schrik ik me een rolberoerte tijdens mijn laatste bezoek aan mijn therapeute. Ze vertelt me dat ik kan rekenen op een kleine eigen bijdrage, omdat we over het toegestane aantal consulten zijn heengegaan. ‘O jee,’ denk ik nog, ‘en ik heb er nog zo op gehamerd, dat ik echt niet veel zelf kan bijdragen…..’

Regelmatig heb ik het afgelopen jaar geïnformeerd of we het maximum aantal zittingen niet aan het overschrijden waren. Het antwoord was achteraf gezien eigenlijk altijd nogal vaag optimistisch. Het liep allemaal zo’n vaart niet. 2015 zou echt binnen de perken blijven en in 2016 begonnen we toch gewoon weer opnieuw met een vers budget.

Nu lig ik chronisch in de clinch met mijn vorige ziektekostenverzekeraar, de Amersfoortse. Ze proberen me postuum nog allerlei geld uit mijn zak te kloppen, omdat een brief van de reumatoloog met een chronische indicatie voor fysiotherapie te laat was ingeleverd, terwijl ze zelf heel veel fouten hebben gemaakt. Een vreselijk clubje.

Zo veranderde ik zonder operatief ingrijpen plotseling in een man en woonde bij de buren, zonder dat ik het zelf wist. Ik kreeg niets meer vergoed, want ik bestond officieel eigenlijk niet meer. Als ik daarover klaagde werd ik honds te woord gestaan. Het duurde maanden voordat ik door had wat er nu eigenlijk echt aan de hand was en toen was ik te laat met die bewuste verwijsbrief…….

Ik zit dan ook niet uit te kijken in een volgend gevecht over deze rekeningen……

Want wie schetst mijn verbazing? Ik moet maar liefst 1000 euro ophoesten. Huh? Ja, echt waar. Het heeft zeker drie, vier dagen geduurd voordat ik het tot me door kon laten dringen. Hoe is dat nu mogelijk?

Geen idee. Het helpt natuurlijk niet echt als iemand zijn administratie laat versloffen. Je kunt het niet maken toch om na een jaar met zo’n bedrag aan te komen? Nadat je regelmatig alleen maar vage antwoorden op dat gebied hebt geproduceerd. Het is godbetert een maandsalaris in mijn geval! Ik ben WAO’er. Dat weet mijn behandelaar ook. Hoe kan iemand daar nu zo nonchalant over doen?

Ik bel haar op om het te bespreken. Het zit me toch zo vreselijk dwars! Helaas krijg ik nul op het rekest. Ik had dat zelf allemaal in de gaten moeten houden en moeten uitzoeken. Ook herinnert ze zich niets van mijn herhaalde verzoeken om te checken of we niet over ons budget zouden gaan. Ze vindt het ook helemaal niet gek om pas na een jaar met een rekening te komen. En 1000 euro is toch niet veel? ‘Het gaat over 2 kalenderjaren Heks!’  wrijft ze me een paar keer in.

‘Ik ben vorig jaar september bij jou gekomen en dat is precies een jaar geleden. Ik vind 1000 euro heel veel geld. Ik kan het maar 1 keer uitgeven. En ik bepaal zelf graag waaraan. Dit heb ik totaal niet zien aankomen. Ik heb geen idee waar dat bedrag vandaan komt!’

Haar uurtarief blijkt zeer gepeperd. Iets dat ik ook niet wist.

‘Heks, we hadden zo’n goede klik,’ zegt mijn therapeute door de telefoon, ‘Ik vind dit wel heel jammer. Toen ik het vorige week zei reageerde je gelaten. Zo van ik haal het wel ergens vandaan….’

Heks vindt het ook jammer dat het zo gaat. Vooral dat het helemaal bij mij wordt neergelegd. Ik heb echter niet een jaar gewacht met het indienen van rekeningen. Noch heb ik verzuimd mijn uurtarief te noemen. Of eens tussendoor met een update van de gemaakte kosten op de proppen te komen. Administratie is ook niet mijn sterkste kant, zacht uitgedrukt, maar zo bont als deze dame heb ik het zelf nog nooit gemaakt.

We komen niet tot een oplossing. Na een onverkwikkelijk gesprek voel ik me alleen maar ellendiger. Ik heb geen idee wat ik hiermee aanmoet. Het is een prima therapeute, waar ik echt veel aan heb gehad het afgelopen jaar. Maar als ik dit geweten had was ik op zoek gegaan naar een andere oplossing.

Ik ben in goed vertrouwen dit contact aangegaan. Ik dacht dat ik duidelijk had gemaakt dat ik hulp wilde binnen de vergoeding van mijn verzekering. Ik kreeg echt de indruk dat ze wist wat ik bedoelde en dat ze er rekening mee zou houden. Maar nu kom ik toch volstrekt van een kouwe kermis thuis.