Snuitje, mijn ouwetje, mijn kleine troostpoesje… Gekomen na die afschuwelijke operatie. Alweer ruim 17 jaar in mijn leven. Stammoeder van mijn kattenclan….. Blijf je nog even? 

Heks slaapt al meer dan een jaar onder een plastic tafelkleed. Ja, je hoort het goed. Een enorm tafelkleed met kerstballen er op. Eerst een knalrood exemplaar met gouden ballen. Toen dat kleed min of meer uit elkaar viel vond ik nog een wit kleed met zilveren ballen in de gangkast!

Restanten uit de tijd, dat ik enorme kerstdiners gaf voor familie en vrienden.  Niet eens zo erg lang geleden. 

Ondanks het kleed piest mijn schatje nog steeds af en toe een laken nat. Of erger nog, een dekbed. Of een stapel dekbedden en lakens….. Plast ze net naast het tafelkleed bijvoorbeeld. Soms gaat het weken goed, gelukkig. Heks heeft al heel wat kattenwasjes gedraaid het afgelopen jaar. Sinds Snuitje het aan haar niertjes heeft. 

Dat ze nog leeft is in feite een godswonder. Alsmede te danken aan de sublieme vleeswaren van slagerij van der Zon. Elke avond verorbert mijn minimeisje een kwart of half tartaartje. Dit voedsel in combinatie met speciaal nierdieet en een paar keer per week een halve haring heeft wonderen gedaan voor haar gestel.

Die haring vreet ze op met staart en al. Sterker nog, met staart wordt de traktatie veel meer gewaardeerd……

En een kwartje van een antidepressivum eens in de 3 dagen. Gaat ze van miauwen en eten. ‘Goh, ik gebruik precies dezelfde pilletjes,’ roept een vriend van Heks verrukt. Ook hij eet daar veel beter door.  Maar miauwen heb ik hem nog niet horen doen. So far!

Mijn schatje. Heks weet dat het geen jaren meer gaat duren met mijn katje. Als je chronisch nierfalen ontdekt bij een kat, dan werken de niertjes nog maar pakweg 25 procent. Accuut nierfalen herstelt vaak veel beter dan de chronische variant. Ik mag dus echt van geluk spreken, dat ze er nog is. 

‘Maar het moet natuurlijk wel haalbare kaart zijn,’ zegt mijn dierenarts streng, als ik hem bijpraat over Snuitje, ‘Je moet haar niet eindeloos in leven houden als het echt niet meer gaat….’ of iets dergelijks. Of zei hij nu ‘Ze moet wel een beetje lol houden in haar bestaan…’?

Elke avond word ik beklommen door dit kleine bejaarde tijgertje. Pontificaal op mijn schoot wil ze liggen. Bij me onder de deken wil ze slapen. En ze krijgt het altijd voor elkaar. En anders gaat ze gewoon enorm miauwen!

Op de achtergrond, terwijl ik dit schrijf, speelt een aflevering van ‘Married at First Sight Australia’. Een aantal elkaar wildvreemde eeuwige vrijgezellen trouwt met elkaar, gekoppeld door, je raadt het al, ‘deskundigen’.

Een experiment. De koppels moeten vervolgens tijd met elkaar doorbrengen, met elkaars familie ook, elkaars vrienden…..  Heks zit met enige regelmaat te hikken van de lach bij dergelijk programma’s. Verbijsterd door de idioterie, die ik voorbij zie komen. Net het echte leven.

Vandaag gaan een vrouw en een man opbiechten, dat ze met de partner van een ander verder willen. Ze hebben al een tijdje stiekem een verhouding. Hun huwelijkspartners zijn verbijsterd. Grote heisa in de groep. Iedereen over zijn nek. Maar het zo gevormde nieuwe stel mag blijven!

Kijkcijfers!!!!!

Vreemgaan. Het oudste relatiefenomeen in de wereld. Vrouwen worden dan direct hoer genoemd en daarom geldt dat dan weer als het oudste beroep. De vreemdgaande man krijgt vanzelfsprekend een heldenstatus in de mannelijk pikorde. Zo zijn we in het patriarchaat van tegenwoordig getrouwd!

Heks is ook wel beticht van deze zaken. Ik heb zeker mijn deel vrije liefde meegekregen in de wilde jaren van de vorige eeuw, maar gek genoeg kan ik me niet herinneren, dat ik me hieraan schuldig aan heb gemaakt. Aan het bedrog, het stiekeme, het opbreken van andermans/vrouws relatie….. 

Wel heb ik lang geleden tegelijkertijd 2 vriendjes gehad. Wisten ze allebei van. Deden ze allebei enorm hun best! Heel prettig voor de verandering.

Polyamorie kan ik dan weer wel waarderen.

Slapen onder een plastic tafelkleed is overigens slecht voor je liefdesleven. Het ziet er naar uit, dat ik dat nog wel eventjes blijf doen. Met mijn lieve ouwetje Snuitje. Een piepklein piespoesje, dat heel hard kan miauwen.

Anderhalve maand terug heeft ze opeens een epileptische aanval. Midden in de nacht. Ik hou haar stevig in mijn armen. Verdwaasd loopt ze daarna door het huis te zoeken. Stekeblind en in de war.

Ja, als het die kant op gaat….. Dan moet ik toch eens achter mijn oren krabben. In mijn hart kijken. Waar een belofte woont, voor al mijn beestjes. ‘Ik ben er voor je. Altijd. Ook als de tijd daar is, als die moeilijke beslissing moet worden genomen…..’

Naast me op een kussen ligt mijn aapje te slapen. Ze doet het goed op dit moment, mijn schatje. Geen aanvallen meer geregistreerd. Het is een katje van de dag. Het kan elk moment afgelopen zijn. Ik geniet nog maar eventjes heel veel van haar!