Je basisverzekering bij de ene verzekeraar afsluiten en je aanvullende verzekering bij een ander. Het is mogelijk. Het kan en mag. Het is niet gangbaar en bijna niemand weet het. En je wordt behoorlijk uitgedaagd, als je dit probeert voor elkaar te krijgen. Het is een hopeloos traject vol leeuwen en beren op de weg. En eindeloos getelefoneer met de diverse klantenservices.

Maandagmiddag gaat Heks samen met een maatje aan de slag. We bellen met mijn huidige verzekeraar. “Ik wil de basisverzekering opzeggen, maar de aanvullende laten doorlopen…’ licht ik de dame aan het andere einde van de lijn in. ‘Huh?’ hoor ik haar denken, ‘What the fuck?’

Dan aarzelend ‘Ja, dat is inderdaad mogelijk.’ En verder weet ze het ook niet. Ik word in de wacht gezet. Altijd enorm tricky. Het is maar weer de vraag of de persoon inderdaad bij je terug komt. Of dat het telefoongesprek opeens is beëindigd. Ik heb al een half uur in de wacht gestaan, voordat ik mijn vraag kon stellen, dus een nieuwe belronde lijkt me niks.

Ze komt terug. ‘Ik ga een mutatieformulier maken, het kan wel 3 weken duren, voordat het is verwerkt. Bladiebla…’ Heks vindt het maar niks. ‘Kunt u me dan in elk geval een mailtje sturen, met een bevestiging van wat we hier hebben besproken?’

Dat kan niet. Echt niet? Nee, pertinent niet.

Raar.

Dan bel ik met een assurantiekantoor. Zij moeten mijn nieuwe verzekering aanvragen, zo is dat geregeld bij de nieuwe verzekeraar. Ik krijg een geweldig leuke kerel aan de lijn. Helaas is de man een chaoot, net als Heks.

Hij vergeet dingen op te schrijven, belt dan weer terug. Het heeft wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk is alles geregeld. Hij gaat me aanmelden voor een basisverzekering elders en de nieuwe club daarbij vertellen, dat ze mijn oude verzekering niet hoeven op te zeggen. Dat heb ik zelf al gedaan.

Appeltje eitje!

Niet dus.

Vandaag krijg ik een dringend telefoontje van de man. Of ik hem opnieuw mijn burgerservicenummer kan geven. De chaoot heef het niet opgeschreven…. Of is het kwijt. Ook moet ik per direct mijn oude verzekeraar bellen, omdat de nieuwe club toch al mijn verzekeringen zal gaan opzeggen. ‘Daar is niets aan te doen. Hun systeem kan niet anders.’

Heks belt de nieuwe club, om te kijken of daar niet iets aan te doen is. Ik loop intussen door de duinen met mijn hondjes. Het is heerlijk lauw weer. Mijn beestjes zijn uitgelaten, ze rennen als zotteklappen door het struweel. Heks staat intussen in de wacht. Een half uur lang.

Ik krijg een alleraardigste man aan de telefoon. Weer doe ik mijn hele verhaal. Weer word ik in de wacht gezet. Gelukkig komt ook deze keer de meneer gewoon weer telefonisch opdagen na een klein kwartier. ‘Uw assurantieman had gelijk. Ons systeem staat niet toe, dat we de oude verzekering niet opzeggen. Ook zegt ons systeem automatisch de aanvullende verzekering op…..’

‘De wereld wordt inderdaad geregeerd door computers tegenwoordig………’ dien ik hem van repliek. De man schiet in de lach.

‘Ik heb er echter iets op gevonden. We zeggen alle verzekeringen bij uw huidige verzekeraar voor u op en vervolgens annuleren we het opzeggen van de aanvullende verzekering.,’ roept hij triomfantelijk in mijn oor. Heks zit intussen aan een picknicktafel midden in een godverlaten duinlandschap.

Lekker omslachtig. Er kleven risico’s aan. Dit kan faliekant mis gaan…..

Ik heb dus zo mijn twijfels. ‘Dat gaat via ons Secozosysteem, een overkoepeld systeem in de verzekeringswereld.’ Ik ben nog steeds niet overtuigd. Maar meer kan de man niet doen momenteel. We spreken af, dat ik weer contact met hem opneem, zodra mijn aanmelding is verwerkt en er een polisblad beschikbaar ik.

Ik klim het hoge duin op naar het strand. Mijn benen zijn traag vandaag en ik heb geen greintje energie. Niet zo gek, ik heb alleen maar een sneetje brood op vanmorgen om een uur of 9 en het is intussen half 3 in de middag.

Vanmorgen om half tien pak ik mijn scootmobiel uit de berging. Ik ga naar de fysiotherapeut voor een pijnlijke massage van de chronisch ontstoken spier aan mijn onderrug. Een resultaat van de mishandeling door een familielid ruim een jaar geleden. Mijn hele rug is toen uit zijn voegen geschopt door een gespierde idioot.

Er schiet een klein wezentje onder mijn rijdende hulpmiddel vandaan. Het is een muis!!!!! Dus thuisgekomen gooi ik de hele berging overhoop in een poging het diertje te traceren. Ik ruim spullen op, Gooi oude zooi weg….

De muis zit er nog steeds. Veilig weggekropen achter de vriezer…….

En dan moet ik me haasten om op tijd bij dokter Hamertje Tik te zijn. Die rammelt met een grote drevel wat ribben in het gelid. Die zijn aan de wandel gegaan, door bovengenoemde mishandeling. Ook doet hij iets bij mijn heiligbeen, wat er enorm in hakt. Maar ik sta weer recht. Mijn mond kan weer open. ‘Tot over een hele tijd, hoop ik,’ hij schudt me de hand bij het afscheid. ‘Fijne feestdagen, dokter Hamertje Tik. En een mooi 2023 toegewenst!’

Nadat ik de honden blij heb gemaakt kom ik uitgevloerd thuis. Er ligt een plas water onder de verwarming in de badkamer. Heks is te lamlendig om daar nu direct achter aan te gaan. Ik maak een verlate lunch en kruip in mijn bed. Met mijn telefoon. Om mijn oude ziektekostenverzekeraar opnieuw te bellen.

Ik krijg een hele heldere tante aan de lijn. Na een ellenlange wachttijd. De vrouw gaat van alles in het systeem noteren, om te voorkomen, dat mijn plannetje rondom 2 verschillende verzekeraars mis gaat.

‘Julie systemen houden geen rekening met uitzonderingen. Dat zou wel moeten. Elke regel heeft zo zijn uitzonderingen. Het is qua programmeren heel goed te doen. Alle computerprogramma’s werken louter met het principe van de filosofische constructie “If….Then….Else….” Als niet dit, dan dat.’

Heks is moe. Ze moet eigelijk op nog meer mailtjes reageren. Van haar advocaat bijvoorbeeld. Er moet een datum geprikt worden voor overleg met de tegenpartij. Maar nu heeft iedereen de boel zo laten versloffen, dat het pas in januari kan. Dan kan mijn goede vriend, die me hierin bijstaat, helaas niet. En dat is wat mij betreft geen optie.

Heks heeft op tijd allerlei data doorgegeven. Dit is steeds het geval. Ik ben afhankelijk van professionals, die allerlei steken laten vallen.

Ik val in slaap. Uren dobber ik in dromenland. Ik zie mijn zwarte kat. Hij komt naar me toe.

De panter is alweer 2 dagen zoek. Zondag wilde hij naar buiten. En direct weer naar binnen. En weer naar buiten, En toen weer naar binnen En weer naar buiten. En……’Ja. blijf nu maar eventjes buiten, oude man. Ik ben met een uurtje terug en dan mag je weer lekker mee naar de warme slaapkamer….’

Dezelfde avond glibber ik door de buurt op zoek naar mijn dolende ridder. Zoals altijd voel ik direct, dat er iets mis is.

Is hij weer boos weggelopen? Heeft hij zich weer eens in de nesten gewerkt? ‘Hij komt terug,’ fluistert het in mijn oor. Maar wanneer? Levend en wel? Laten we het hopen. Snel.