Een zonnige zondag begin oktober. De wereld is nog niet vergaan. Er komen donkere wolken aan, maar ik heb er geen weet van. Ik wandel in het nu.

Ik wandel met Belle. We kuieren de binnenstad uit naar de Tuin van Noord. ‘Misschien is het theehuis open! Dan gaan we frietjes eten!’ genieten we bij voorbaat. Heks heeft goede zin.

Zoals altijd hebben we veel te bespreken. Hoe het met onze kittens gaat bijvoorbeeld. Mijn spierwitte wondertje, de hare pikzwart. ‘Ze is zo ondeugend,’ begint mijn vriendin aan een anekdote, ‘Moet je horen wat ze nu weer heeft uitgehaald…..’

Heks hikt van de lach. Dieren zijn zo vermakelijk. Hun doldwaze capriolen smaken rauwe bonen zoet. Hun vriendschap en gezelschap maken elke dag goed.

Het is heerlijk in het park, maar helaas is het Theehuis dicht. Geen frietjes voor deze grietjes. ‘Ik had er net zo’n zin in,’ verzucht Heks. ‘Ik ook…..’ Ja, dat krijg je ervan, als je je zo verheugt op zondige zaken. Op zonnige zondagen. In goed gezelschap!

We strijken neer op een bankje en gooien eindeloos balletjes voor VikThor en Freya. Heks heeft een thermos thee meegenomen. Drakenthee. Mijn favoriet.

In de verte is een jongetje aan het klooien bij een slootje. We zien hem heen en weer rennen, maar slaan er weinig acht op. Babbelbabbelbabbel, kwebbeldekwebbel……

‘Kom, we gaan weer eens op huis aan,’ we zetten ons in beweging. De hondjes rennen vrolijk voor ons uit. We komen langs de sloot met het spelende ventje. Hij is echter niet aan het spelen. Nee, het joch probeert zijn voetbal uit het water te pakken. Fanatiek. Geen middel wordt geschuwd.

Nou ja, geen middel wordt geschuwd, het is een jong ventje. Hij beschikt niet over veel middelen. Zijn armen zijn te kort. Zijn hoofd kan nog niet zoveel oplossingen bedenken. En ik denk dat hij het niet in zijn hoofd moet halen om met natte voeten thuis te komen.

Heks gooit een stok in het water. Ik mik achter de bal. In een poging om dit voorwerp van groot belang weer naar onze oever te doen drijven. Het mislukt. De bal drijft in een boogje nog iets verder van ons af.

Maar ik heb natuurlijk nog een geheim wapen! VikThor! Mijn kanjer van een hondje is ongeveer op afstand bestuurbaar. Zeker als ik er een tennisballetje tegenaan gooi. Ik laat hem dan gewoon een rondje om de voetbal zwemmen. Zodat dat onding weer onze kant op drijft.

Ik gooi dus een balletje in de sloot en ja hoor: Vik vliegt er met flapperende oren achteraan. Plons!

Helaas drijft de voetbal van het jongetje nu helemaal richting overkant. Daar staat Belle intussen in iemands achtertuintje. Ze is helemaal om gelopen en verderop een bruggetje over gestoken. Ook zij probeert bij de bal te komen. Dat lukt niet. Dichte vegetatie verspert haar de weg.

Een bewoner staat een tuintje verderop. ‘Doe dit, doe dat…’ probeert de man ook eens wat. Niemand kan de bal bereiken. Maar Heks heeft intussen andere zorgen!

Mijn hondje is tijdens een poging om zijn tennisballetje te pakken vast komen te zitten in de vegetatie aan de overkant. Om zijn poten zit een waterwief gewikkeld. Haar groene grijpgrage vingervlugge wikkelhanden winden zich in rap tempo om mijn schat. VikThor voelt het gevaar. Ik zie paniek in zijn ogen.

Zo snel als de wind laat ik mijn al kleding in het gras vallen. Behalve een knalrode bh en onderbroek. Die houd ik aan. De ogen van de man aan de overkant vallen bijna uit zijn hoofd. Wat gaan we nu krijgen? Een halfnaakte toverheks, die in een sloot springt?

Ja, daar springt Heks haar hondje achterna! Ik waad door de moddersloot naar de overkant. Blubberige boeman zuigt aan mijn voeten. Probeert me naar beneden te trekken. Ik ploeter moeizaam voort.

VikThor volgt mijn verrichtingen nauwlettend. Hij zit intussen helemaal vastgedraaid in de waterplanten. Het arme dier kan geen kant op. Slootvrouwe heeft hem in haar macht……

De sloot wordt kamerbreed. Dijt uit tot een waterplas. Modderman trekt traag zuigend.

Dan ben ik bij mijn hondje. Hij kijkt me opgelucht aan. Ik ontwar de strengen om zijn pootjes. Groen is het haar van de watervrouw. Ze is mooi en erg gevaarlijk. Vraag maar aan VikThor.

Terug aan wal ben ik zwart van de modder. Zwart als de wolken aan mijn horizon. Ik zie het als een omen: No mud, No Lotus….

De voetbal ligt nog immer in het riet. Allemaal om niet.