Genieten van de kersttaptoe met onder andere K& G. Wat een steengoed Steenvrouwelijk idee! En: Grote liefde tussen 2 godheden. Maar ook strijd. Tussen Asgard en Vanaheim. Heks wordt toch zo blij van haar beestenbende. Ondanks alle stress en ellende van de laatste maand kan ik nog lachen. Om mijn beestachtige goddelijke gekkies. Met hun rare ondeugende bekkies.

©Toverheks.com Nog meer Grote Liefde tussen godheden! Namelijk VikThor en Freya.

Het gaat maar matigjes momenteel. Ik leef bij de dag. Zaterdag ga ik met Steenvrouw op stap. We kijken naar een kersttaptoe op het Pieterskerkplein. Lekker buiten, dus genoeg frisse lucht. Ook is er voldoende afstand tot mijn medemens. Heel belangrijk in deze tijd van oplopende besmettingen.

‘Ik heb kaartjes, K&G treedt op, ga je mee?’ appt mijn vriendin me een dag eerder. Haar zoon speelt al sinds jaar en dag in dit geweldige muziekcorps. Ik ben al heel wat keertjes mee gaan kijken en luisteren. Intussen ben ik dan ook volop fan. ‘Ja, heerlijk! Goed idee! Ik ga mee!’

Zaterdagmiddag schijnt de zon. Het is de enige droge dag deze week. De goden zijn ons goed gezind! Koud is het wel. Waterkoud.

©Toverheks.com

Zo zitten we dan dik ingepakt, op een klapstoeltje met een door Steenvrouw meegebracht kussentje er op, een paar uur intens te genieten van een geweldige show. Eindelijk zie ik dan het volledige optreden met het Italiaanse thema van de Show- & Marchingband van K&G. Geweldig! Ontroerend ook, al die mijn zo bekende en dierbare operamuziek uitgevoerd door dit fenomenale corps.

Steenvrouw en Heks hebben allebei een brok in hun keel. Zo mooi vinden we het. ‘Hoe krijgen ze het voor elkaar, die ingewikkelde choreografie….. en dan ook nog ramstrak doorspelen. Ze zijn toch zo goed! Zo muzikaal! Niks hoempa, hoempa, hoempapa…. Nee, ingewikkelde ritmes. Subtiele virtuoze stukjes…..’ fluister ik mijn vriendinnetje in haar trotse steenmoederoortjes.

Hierna moeten we een uurtje ontdooien. We snellen naar Huize Heks, alwaar ik geheel in stijl een heerlijke Italiaanse wijn open trek. ‘Proost, schat, op K&G!’ roepen we naar elkaar vanaf anderhalve meter afstand. Sinds ik de Coronadans afgelopen maand 2 keer nipt ontsprongen ben, ben ik weer extra voorzichtig.

©Toverheks.com
©Toverheks.com

Ups en downs in Huize Heks. Een lampenkap hoort om je nek. Maar niet op half zeven. Iets te lang weg gebleven: Op koor was weer van alles te beleven. En ook daarbuiten begint deze Toverkol op te leven. Maar nog steeds geen vent voor Steenvrouw en Heks. Dat is dan weer jammer. En het blijft iets geks.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Dinsdagavond ga ik weer naar het koor. ‘Oh, ben je daar weer, je bent weken niet geweest,’ confronteert Anna me direct met de feiten, ‘Was je ziek?’ Ik hoorde vorige week al van een paar zangmaatjes, dat ze hevig had zitten mopperen over mijn afwezigheid. Ha! Heks wordt gemist!

‘Het komt door mijn hondje. Hij is in de lappenmand,’ Heks zit intussen op haar tablet tekeningetjes te maken van mijn monster. Anna kijkt geïnteresseerd toe. ‘Goh, wat is hij veranderd, groot geworden ook,’ zegt ze verbaasd.

Ze heeft in eerste instantie niet in de gaten, dat dit geen foto’s zijn. Tekenen op een tablet? Al die moderne techniek is gewoon niet aan mijn maatje besteed……

Heks en Anna, de lamme leidt de blinde. Voorovergebogen, bijna dubbelgevouwen, schuifelt ze aan mijn arm richting stamtafel. Even later voegen de andere stamgasten zich bij ons. ‘Kan ik er nog bij?’ vraagt de pianist. ‘Ja,’ schreeuwen we in koor. We zijn dol op die man. Hij wordt massaal beflirt door de diverse dames.

Vandaag hebben ze het over de opvallende aspecten van zijn figuur. ‘Jullie houden me goed in de gaten!’ verweert hij zich lachend, ‘Ik dacht dat alleen mannen naar billen keken!’ Hilariteit alom onder hikkende sopranen. En een incidentele schuddebuikende alt.

Wat heerlijk om weer aanwezig te zijn. We zijn lekker de Matthäus Passion aan het instuderen. Vandaag is O Mensch, bewein dein Sünde gross’aan de beurt. Onder andere. Door de jaren heen is dit een echte favoriet van Heks geworden.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Er zitten prachtige lyrische fragmenten in voor ons alten. Mijn stem is goed bij stem vandaag. Ik laat me heerlijk mee voeren de hoogte in. Dat fantastische gedeelte, waar we boven de sopranen uit zingen….. ‘dass er für uns geopfert würd….’ doet de tranen in mijn ogen prikken.

Als ik thuis kom tref ik mijn hondje over de zeik aan. Zijn lampenkap hangt losjes om zijn kop. De bovenkant is losgeschoten. Heks schrikt zich een ongeluk. Net nu het ietsjes beter lijkt te gaan, gaat er weer iets faliekant mis!

Snel haal ik hem uit zijn bench. Op de yogamatjes in de woonkamer inspecteer ik zijn wond. Die ziet er verdacht schoon uit. Het nietje is in geen velden of wegen te bekennen. Zou hij er aan gelikt hebben? Kan hij er überhaupt met die kap op half zeven bij komen? Is zijn lies (door een schurende kap) nu verdacht rood of was dat al zo?

Vlak voor ik hem in zijn hokje stopte heb ik de wond nog grondig gereinigd. Ook heb ik zijn buik en andere aangrenzende lichaamsdelen gewassen en ontsmet. Ook heb ik een hele zwik honingzalf in het gapende gat gepropt. Zat dat nietje er toen nog in? Ik weet het niet meer.

Zo ga ik dan slapen met een hoofd vol vragen. Zorgen zoemen hun antwoorden om me heen. Ik bid tot Het Grote Bijenvolk om bescherming. ‘Laat jullie honingzalf zijn werk doen,’ smeekt een wanhopig heksje.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Een klasgenoot vertelde me afgelopen weekend over het succes van dit goedje bij haar kat, toen die gewond was. ‘Het geeft niks als ze er een keertje aan likken. Dat spul werkt zo goed. Het elimineert alle bacteriën…..’ Haar woorden troosten me nu. Mocht hij er aan gelikt hebben, dan is daar gelukkig die zalf…..

Woensdagmiddag rijd ik weer naar Rijswijk. Voor de zoveelste keer. Ik ben toch zo benieuwd wat de dierenarts van de wond gaat vinden. Het gat lijkt echt kleiner te worden. Of verbeeld ik het me? Zie ik dingen, die ik graag wil zien?

‘Gezien de omstandigheden gaat het heel goed!’ de dokter inspecteert de wond zorgvuldig, ‘Er zit mooi granulaatweefsel in. Het is rood, ik noem dit de tweede fase van de wond. In de derde zit hij dicht.’

Heks was in haar hoofd al in de derde fase van wondgenezing aanbeland. Ik heb erover zitten lezen op internet. Het kan me niet snel genoeg gaan.

‘Het kan nu best heel snel gaan. Maar we blijven die antibiotica voorlopig door geven. Er is een gerede kans, dat er wat bacteriën achterblijven op het implantaat.’

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Over drie weken maken we een foto. Dan kunnen we zien of de ruimte rondom de Titanium kooi vol gegroeid is met bot. In dat geval kunnen de schroeven en moeren er weer uit worden gehaald. Spannend!’

‘Maar eerst die wond dicht. Het gaat de goede kant op, maar we zijn er nog niet. Ik vind 3 weken te lang duren voor een volgende controle…..’ de orthopeed aarzelt. Hij wil me niet nog meer op kosten jagen, vermoed ik.

Het is een geweldig aardige man. Ik ben blijkbaar definitief aan hem toegewezen, nadat zijn collega me onrechtmatig de oren heeft gewassen over vermeend onzorgvuldig handelen. En ik daarover heb geklaagd…..

‘Ik kom volgende week woensdag weer,’ hakt Heks de knoop door. Met een beetje geluk is dat gat dan dicht gegroeid, ‘Ik neem nog maar een flinke tube honingzalf mee…..’

Onderweg naar huis ga ik mijn monster nog even lekker uitlaten. Hij mag intussen een paar keer per dag 10 minuutjes wandelen en laten we dat dan op een leuke plek doen. Schoon droog gras vol interessante luchtjes bijvoorbeeld. Als een grote stofzuiger rent hij naast me aan de riem. Zijn kop op de grond. Diep inhalerend.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Als ik hem thuis de trap weer op sjouw ben ik aardig gaar. Ik rammel ook van de honger. Ik ben zo druk in de weer tegenwoordig, dat eten en drinken er bij in schiet als ik niet uitkijk. ‘Je vochtbalans is niet in orde, let daar op. Heks,’ sommeert mijn acupuncturist me een paar dagen geleden. Ik moet nodig lunchen. Met een lekker soepje!

Maar eerst natuurlijk mijn hondje verzorgen. Net als ik zijn pootje probeer in te smeren gaat de bel. VikThor is niet houden als hij Steenvrouw binnen ziet komen. ‘Zal ik je hondje even de trap af dragen?’

Oh, wat lief! Dat is nu helaas niet nodig. Vik moet nodig zijn hokje in. Met een flinke klodder honingzalf in zijn klep.

Even later zitten we aan de koffie. Heks eet een paar boterhammen en een soepje. We klessebessen er lustig op los. ‘Hoe is het nu met je aanbidders?’ We zijn allebei lid van dezelfde datingsite. Heks kijkt er zelden meer op, maar mijn vriendin heeft de moed nog niet opgegeven.

Een vreselijk verhaal volgt. Want op zulke sites kun je alles verwachten. Het gros van de bezoekers spoort voor geen meter. Het is zoeken naar een naald in een hooiberg wat we doen. ‘Ik kwam een keer een lievelingsneef van me tegen. Hij had me een heel leuk bericht gestuurd. “Je hebt me toch wel herkend” schreef ik hem terug. Hij beweerde van wel, hihihi.’

‘Die neef is eigenlijk perfect voor jou, dat ik daar nooit aan gedacht heb,’ vervolg ik enthousiast, ‘Een kunstenaar net als jij, hij maakt prachtige dingen. Hij ziet er heel leuk uit, een knappe vent. En hij is ook nog eens hartstikke lief! Zullen we een keertje naar een expositie van hem gaan?’

Als Steenvrouw even later haar hielen licht kruip ik in mijn bed. Het is pas een uur of 3 in de middag, maar alle vermoeidheid van de afgelopen weken lijkt er uit te komen nu. Nu het ergste gevaar geweken is.

Ik val in een comateuze slaap. Pas rond 9 uur ’s avonds kom ik weer bij mijn positieven. Ik kook een maaltje voor mezelf. Ik verzorg de beestjes. Ik wandel een lekkere ronde met Vik. Ik voer Snuitje haar tartaartje….

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Als alle klusje gedaan zijn kruip ik weer in mijn mandje. Ik kijk nog een beetje TV, maar val al snel weer in slaap. Pas om een uur of tien word ik de dag er op weer wakker. Ik ga er uit, omdat het moet. De beestjes moeten worden verzorgd. Anders lag ik er nu nog in bed te dweilen.

Vandaag ga ik ook niet veel uitvoeren. Even naar de fysio. Ik probeer mijn nek te behoeden voor verdere ellende. Afgelopen week begonnen de spieren en pezen van dit gebied ontstekingsverschijnselen te vertonen en een cortisonenprik zit er voorlopig niet in. Die heb ik met kerst nog gehad. Dat kan ik voorlopig wel schudden.

Moe dus, maar in een goed humeur. Hoopvol gestemd, ondanks alle perikelen. VikThor is jong en gezond. Die gaat wel bot rond het implantaat produceren. Daar heb ik alle vertrouwen in.

En alle locale Dettolisering, honingzalf en antibiotica ten spijt is het toch weer opvallend, dat de chute kwam op het moment, dat mijn heksenzusters mijn hondje onder hun hoede namen middels prevelementen en schietgebedjes. Dank daarvoor, lieve zusters. Ik denk dat mijn ventje het gaat redden. Dat zijn pootje het gaat redden!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

 

‘Rustig aan, dan breekt het lijntje niet’ is niks voor VikThor. Als ik hij de kans krijgt sleurt hij me aan diezelfde lijn dwars door de steeg naar het eerste beste stuk groen, waar hij eens lekker tekeer kan gaan. Die kans krijgt hij niet. Dan maar een bench slopen. Ja, je moet toch wat!

Na twee ellendige dagen binnenshuis met een hondsberoerd hondje besluit ik eventjes alleen op stap te gaan. Ik ga op yogamatjes uit. Ze zijn in de aanbieding bij een drogisterijketen. Voor 4 euro heb je er al eentje.

Heks heeft al twee exemplaren in huis. De ene is van superieure kwaliteit, de ander van de Flying Tiger. Beide matjes zijn uitermate geschikt als tijdelijke bedekking van mijn gladde houten vloer. ‘Geen gladde vloeren!’ staat er met koeienletters in het begeleidend schrijven van de dierenkliniek. Ik krijg een hele stapel tips en aanbevelingen mee. En een paar absolute no go’s……

De eerste Trekpleister heeft nog maar 1 matje. Ik ben er al blij mee, maar wat meer exemplaren is in de gegeven omstandigheden geen luxe. ‘Ik bel wel eventjes met Zuid West. Als ze er nog hebben laat ik ze voor u apart leggen….’ De medewerkster is allerliefst. Een engeltje.

De tweede Trekpleister heeft nog een stuk of drie matjes voor me. Ik wil meer. ‘Ga naar de Action, die hebben die dingen altijd in hun assortiment,’ alweer een schat van een medewerkster raadt me dit aan, ‘Het is hier pal naast!’

Met een tas vol matten stap ik weer op de fiets. Ik ben op een steenworp afstand van het huis van Steenvrouw beland. Ik besluit eventjes op de koffie te gaan. Terwijl ik erheen peddel kom ik langs het bosje, waar zo’n dikke vijftig jaar geleden een ouderwetse spiernaakte exibitionist uit te voorschijn sprong.

Wat gek dat ik daar nu aan denk. Zal wel door de EMDR komen, die de laatste maand op me wordt losgelaten. Allerlei hokjes in mijn koppige geheugenpaleis ploppen open. Weggepoetste herinneringen zijn terug van weggeweest. Er komen zowaar ook leuke herinneringen bovendrijven.

Zoals de keer, dat mijn vader naar eigen zeggen met Zwarte Piet had gesproken. Hij zat net bovenop ons dak. Zo zwart als roet toen nog. Niks Veeg-Piet. Of Stroopwafel-Piet. Het zwart van de Grote Meesters in de Gouden Eeuw! Een in en in gitzwart dat je nergens ter wereld als natuurlijke menselijke huidkleur zal aantreffen.

©Toverheks,com

©Toverheks,com

Net zo min als er spierwitte mensen bestaan. We roepen wel melkfles tegen bleke types, maar zet er eens een melkfles naast. Maar goed. Die exhibitionist was ook spierwit overigens. En spiernaakt. En groot. Uit de kluiten gewassen. Behalve zijn gezwollen geslachtsdeel. Dat had meer weg van een Bifi worstje.

‘Heksje, je mag nog gewoon een jaartje duimen van Piet,’ aldus mijn vader. Heks had net op de kleuterschool een ellendige preek over dit onderwerp over zich heengekeken van een mij wildvreemde Sint. Later op de lagere school was het mijn eigen opa. Die zei niet zulke rare dingen. Daar zat ik graag bij op schoot.

Even later schuif ik aan de gezellige keukentafel van Steenvrouw. Ze is blij verrast met mijn onverwachte bezoekje. Haar andere gast ook. De beste vriend van haar ex. Nu een hele beste vriend van haar. En niet meer van de ex. ‘Wat leuk je weer te zien, hoe lang is dat wel niet geleden?’ roepen we tegen elkaar.

Niet veel later ben ik alweer op weg naar huis. Ik wil mijn ventje niet te lang alleen laten. Hij ligt dan wel in de bench met zijn lampenkap op zijn kop. Wat kan er gebeuren? Maar hij is nog zo zielig. En sneu.

©Toverheks,com

©Toverheks,com

Het is maar goed, dat ik niet lang ben weggebleven. Mijn viervoetige vriend staat klam en ellendig van de stress met zijn kop door de deur van de bench gestoken amechtig te hijgen. Eerst snap ik helemaal niet wat er aan de hand is. Wel zie ik bloed. En een losse kap…..

VikThor heeft in dat uurtje de deur uit de bench gesloopt. Vraag me niet hoe, het is draadstaal. Maar feit is, dat hij er al 1 van de 2 sloten uit heeft gewerkt. Daarbij is hij wel zelf in de resterend stukken metaal klem komen te zitten. Er prikken restanten draadstaal in zijn nek. Hij heeft zichzelf als het ware vastgespiest. Het arme beest kan geen kant op…..

Een geluk bij een ongeluk. Liever een paar bloederige gaten in zijn nek, dat een gelikte  aanval op zijn wond……

Omzichtig peuter ik mijn schatje weer los. Een gigantisch karwei, want hij zit helemaal klem. Hijgend en puffend ligt hij uiteindelijk op de nieuwe yogamatjes. Ik knuffel hem een hele tijd. Als hij weer gekalmeerd is besluit ik hem een klein wandelrondje te geven. Daar knapt hij vast van op….

©Toverheks,com

©Toverheks,com

Jazeker knapt hij daarvan op. We begeven ons naar het pleintje hier om de hoek. Enthousiast snuffelt hij in de rondte. Heks hoopt stiekem, dat hij een poepie zal gaan doen, maar helaas heeft hij daar geen oren naar.

We lopen langs een hoop oude bladeren. Vik duikt er opgewektste met zijn neus in. Dan neemt hij plotseling bijna een flinke sprong richting een muurtje van 70 centimeter hoog. Gelukkig loopt hij aan de lijn: Ik kan op het nippertje voorkomen, dat hij met zijn net geopereerde poot een doodsmak gaat maken. Wat een gek!

‘Hou toch eens op idioot!’ schreeuw ik woest, ‘Voel jij je wel helemaal lekker, achterlijke teringlijer,’ doe ik er nog een schepje bovenop. ‘Nou, nou,’ krijg ik direct commentaar van een deftige dame, die aan de arm van haar man net voorbij paradeert, ‘Wat zielig bladiebla….’

‘Weet je voor wie het zielig is?’ bijt ik venijnig terug, ‘Voor mij! Ik sjouw me gek met die hond, trap op, trap af. Ik crepeer intussen van de pijn. Hij moet zich volstrekt koest houden En dan doet hij zoiets…..’

‘VikThor kan die rekening van de dierenarts niet lezen,’ grapt de Don, als ik hem later aan de telefoon heb. Hij probeert me gerust te stellen. Heks is bang, dat VikThor met zijn fratsen de operatie teniet heeft gedaan. Ik ben met stoom uit mijn oren weer thuisgekomen, maar ik ben vooral heel bezorgd.

‘Ik moet mijn ventje tegen zichzelf beschermen, dat is me nu wel duidelijk. Ik neem hem wel mee in de auto, als ik weer eens weg moet voor iets,’ Heks is weer een beetje gekalmeerd.

Ik ben gewoon doodmoe. En dan krijg ik een erg kort lontje. Het is een hele klus zo’n gewond hondje verzorgen in je eentje. Ik heb natuurlijk ook nog een heleboel katten hier rondlopen. Met name Snuitje vraagt veel verzorging. En elke avond een lekker tartaartje…

Die avond liggen we allemaal vroeg in bed. Rust, rust en nog eens rust. Dat moet het gaan doen. Niet alleen voor VikThor, maar ook voor zijn Vrouwtje!

Onbezorgde oudjaarsdag met mijn hondje op het strand. Mijn viervoetige vriend heeft nog geen idee van de donkere wolken, die zich opstapelen aan de horizon. Het zwaard van Damocles, dat boven zijn onbezorgde spaniëlkopje hangt. De tegenslag, die hem letterlijk zal gaan vellen……

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Oudjaarsdag is het prachtig weer. Zonnig en helder. Heerlijk! Heks en VikThor gaan naar het strand. De knalvrije duinen en de vuurwerkloze vloedlijn. We zijn niet de enigen. Op mijn favoriete parkeerplek bij hotel Duinoord staat het bomvol.

Er is nog een heel klein gaatje tussen 2 enorme breeduit geparkeerde SUV’s. Tezamen hebben ze maar liefst vier parkeerplekken veroverd. Heks houdt haar adem in. Mijn kanariepiet ook. Met grote precisie prop ik mijn propje precies in het gaatje. Ik wurm mezelf en mijn hondje uit de auto. Mooi zo. Gelukt! Hopelijk hebben de SUV bestuurders geen bij hun bolide passende buik.

Ik hoop het voor hen. Mij lijkt het juist grappig om hen via de laadklep naar binnen te zien klimmen met zo’n lekkere in kersttrui gehulde kerstpens……….

Oh, wat is het heerlijk op het strand. Mijn hondje is zo gelukkig. Hij rent achter meeuwen aan en kraaien. Plagerig blijven ze een hele tijd uitnodigend op het zand zitten. Om op het laatste moment op te vliegen. Krakra, haha. Vliegen kan mijn hondje niet. Al zou je het soms wel denken als je hem naar een bal ziet springen.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Vandaag ben ik zo zorgeloos. Het gevoel van regenlaarzen aan en in plassen springen! Bij gebrek aan plas waad ik door stukjes zee. Naar de eerste beste zandbank. Om daar verder te lopen, paralel aan het strand. Het is eb. Ik heb nog eventjes. 

Bij Brasserie de Badmeester bestel ik wijn en frietjes. Net voordat de keuken dicht gaat. De mensen aan de tafeltjes om met heen met hun gestreste hondjes maken een praatje met me. Mijn hondje is totaal niet gestrest. Ontspannen ligt hij aan mijn voeten te wachten tot hij ook een frietje krijgt. Hij mag niet naar me kijken terwijl ik eet. Heel moeilijk voor hem, met al die heerlijke geuren in zijn neus, maar het lukt hem. 

Als beloning krijgt hij de laatste exemplaren. Heks likt het zout er af. Oh, wat vindt mijn ventje die dingen lekker. Net als Ysbrandt. Die lustte er ook wel pap van….

Thuisgekomen eet ik een hapje en val dan in slaap. Even voor negenen schrik ik wakker van de wekker. Waar ben ik? Waar is de brand?

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Steenvrouw komt eventjes buurten. We trekken een fles bubbels open. Opgewekt bespreken we onze goede voornemens. Ik heb er last van dit jaar. Wel vier verschillende voornemens ben ik voornemens. Of vijf. Ik ben de tel kwijt geraakt.

Steenvouw vertrekt weer. Rond twaalf uur zet ik hard muziek aan. De beestjes kijken ongeïnteresseerd naar mijn verrichtingen. Ik dans door de kamer bijvoorbeeld. Om een uurtje of half 1 ga ik buiten naar het vuurwerk kijken en de buren een goed jaar toewensen.

Er is niemand te bekennen en het vuurwerk is de mist in gegaan. Een dikke kruitdamp hangt op de Lange Mare. Binnen gedreven vanuit de buitenwijken, waar flink wordt geknald. De dame van het hotel rookt hoestend een sigaretje. ‘Ik heb pas longontsteking gehad, vreselijk die kruitdamp……’ piept ze. Ik krijg vier dikke zoenen van haar.

‘Wat een lucht, ik kan nauwelijks ademhalen, ik heb het Spaans benauwd ,’ rochelt ze nijdig verder, terwijl ze nog eens diep inhaleert. Heks krijgt ook een sigaretje.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Op de stoep kijken we naar de laatste vuurpijlen in de verte. Er is echt geen bal te beleven in de vuurwerkvrije binnenstad. Af en toe komen er wat dronken droppies voorbij. Waar normaal gesproken de brug boven de Oude Vest helemaal vol staat met feestende studenten is het nu een kale boel. Helemaal geen buren op straat………Apart!

Een ellendig bijverschijnsel van het algehele vuurwerkverbod. Een prima verbod, maar dit is dan weer helemaal niet leuk.

Op 1 januari heb ik alle voornemens alweer met voeten getreden. De kop is er af. Een grauwe duffe dag wordt bekroond met een bezoekje van Chris. Ze komt naar de kerstboom kijken.

Die trekt sowieso veel bekijks. Met enige regelmaat komt er iemand gezellig onder zitten. Er languit onder liggen kan ook. De bijna drie meter hoge boom staat intussen kaarsrecht en de takken zijn daardoor in hun volle breedte uitgezakt. Dus dat behoort tot de mogelijkheden. Je kunt je eronder verstoppen indien nodig!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Heks, kan het zijn, dat ik jouw boom eerder heb gezien. Ik herinner me die boom. Jaren geleden heb ik dezelfde waanzinnig mooie boom bij iemand gezien, waar ik inviel tijdens de feestdagen….’

Ja, die boom vergeet je niet. We concluderen, dat mijn nieuwe hulp hier zeker 7 jaar geleden ook al eens is geweest in dit jaargetijde. Mijn magische kerstboom staat in haar geheugen gegrift.

‘Jouw magische boom staat in het collectieve geheugen gegrift,’ geeft mijn kerstboom grif toe. In de blauwdruk van alle kerstbomen ooit ergens ter wereld opgetuigd staat de mijne op nummer 1. Met stip. Volgens mijn boom dan. En hij kan het weten.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Een dagje vrij van je eigen bestaan is ook wel eens lekker. Of een paar weken, maanden….. Op vakantie gaan is voorlopig geen optie. Bovendien veel te vermoeiend. Maar een middagje ongegeneerd door de stad schuimen en plezier maken kan natuurlijk altijd!

‘Schat, kom je eten?’ Heks heeft een enorme pan Thaise rode curry gekookt. ‘Graag,’ schrijft Steenvrouw terug, ‘Maar liever morgen. Vandaag ben ik druk aan het klussen…..’

Mijn handige stoere vriendin heeft een complete wooneenheid in haar huis gebouwd. Met een piepklein keukentje, badkamertje, balkonnetje, bedje, tafeltje, stoeltje, magnetronnetje en kast. Ruim vijf, zes maanden is ze aan het klussen geweest. Een eindeloos project, een gebed zonder end, een megaklus.

Maar nu is het dan af. Haar eindeloze gebed is verhoord: Er komt een huurder aan. Hoera!

Zondag fiets ik een schandalig late ochtendronde ergens in de middag. Ik heb om zes uur vanmorgen nog door een slapende stad gewandeld en daarna zelf flink uitgeslapen. Langzaam kom ik weer op gang.

De stad is afgeladen vol. Overal staan bandjes te spelen, want vandaag is het Gouden Pet festival. Een competitie tussen straatmuzikanten. Heks heeft ook wel eens meegedaan vijfentwintig jaar geleden. Samen met Buurman en ons Dikkertje Tromkoor, een compleet koor bestaande uit twee personen. Ons tweetjes.

‘Kom wat eerder, dan gaan we een beetje over de markt lopen, het is hartstikke gezellig in de stad,’ app ik Steenvouw. Zo lopen we een klein uurtje later lekker door de stad te schuimen. VikThor is ook van de partij. Heerlijk vindt hij dat, die mensenmassa’s. Overal knuffelen met Jan en Alleman…. Een heel ander karaktertje dan Ysbrandt….

Op de Breestraat is een rommelmarkt aan de gang. Heks heeft een paar tientjes in haar tas gestoken. Hier en daar koop ik wat onzinnige en fantastische spulletjes. Het allerleukste is evenwel het onderhandelen. Ik heb een goede bui, evenals de verkopende partij. Dus de kwinkslagen zijn niet van de lucht.

In een kraam vol vreemde voorwerpen staan twee minuscule sumo worstelaars tegenover elkaar. Plastic poppetjes werkend op zonne-energie. Dreigend wiegen ze met hun heupjes. Schommelen met hun minimale massieve schoudertjes.

‘Wat kosten die worstelaars?’ ‘Vijf euro, jongedame. Maar ze zijn alleen saampjes te koop…..’

De twee mannekes wisselen van eigenaar. ‘Ze doen me denken aan bepaalde mannen in mijn omgeving,’ grap ik opgewekt tegen de verkoper. Grinnikend dient hij me van repliek. De lucht is licht en vrolijk. We dansen verder door de stad.

Een grote blauwe opgezette vlinder trekt mijn aandacht. Mijn hulp is dol op vlinders. En met name dit exemplaar. Een paar weken terug heeft ze me er een afbeelding van laten zien op haar telefoon. ‘Maar die dingen zijn geweldig duur. Moet je kijken, wat ze er voor vragen….’

Wat een toeval, dat ik er eentje tegenkom. Mijn kleding-engel is weer goed bezig. Hij heeft zich intussen ook toegelegd op het opsporen van bijzondere vlinders en woonhuizen. Voorzichtig informeer ik naar de prijs. Een fractie van wat ze er op internet voor wilden hebben.

Hierna vinden we het welletjes. Het geplande terras laten we zitten.

Met een tas vol gekke aankopen lopen we weer naar Huize Heks. Steenvrouw heeft ook een paar leuke dingetjes op de kop getikt. ‘Ik ben eigenlijk bezig om troep weg te gooien en moet je nu eens zien….’ ik kijk mijn vriendin berouwvol aan. We schieten in de lach. Vandaag mag het eventjes.

Geen zorgen voor morgen en leve de lol.

Heks zet een fenomenale Thaise curry op tafel. Verse Thaise basilicum groeit in mijn raamkozijn. Ik snipper de blaadjes over de borden. Nog een schepje veganistische Tzatziki ernaast….. Het feestmaal is compleet.

‘Proost, schat,’ Steenvrouw heeft wijn meegenomen. We klinken op een mooie zomer, nette bewoners voor haar pasgebouwde studio en de liefde. Vooral de liefde heeft wat geproost nodig. We zijn beiden alweer jaren vrijgezel. Het bevalt wel, beter dan leven met gezegende gekken, zoals onze exen…..

Maar is het intussen niet eens tijd voor een nieuw avontuur?

©Toverheks.com

 

 

Liefde woont in het hart. En geloven? Dat komt toch van boven? Van buiten naar binnen om te beginnen! Een voet tussen de deur desnoods. Want je wilt toch niet ter helle na je dood? Van kruisiging naar paasvuren: De brandstapel zal mijn tijd wel duren…….

Woensdagmorgen word ik uit mijn bed gebeld na een zeer brakke nacht. Lang weliswaar. Ik ben echt op tijd naar bed gegaan. Om in onrustige etappes van steeds een paar uur het klokje rond te slapen…..

‘WAfwaf,’ VikThor staat bij de voordeur. Zou het Steenvrouw zijn? Ze wilde op de koffie komen, maar het komt niet uit op dit moment. Misschien heeft ze mijn app’je niet ontvangen? Ik doe de buitendeur open en wacht rustig af bovenaan de trap.

Een man komt jovialig tevoorschijn. Ik ken hem niet. Hij oogt keurigjes, maar roept instinctief weerstand bij me op. Een licht reformatorisch geurtje omfloerst zijn benige gestalte. Er straalt iets betweterigs uit zijn kille oogjes. Geroutineerd begint hij een vroom verhaal af te draaien. ‘Oh, komt u me soms bekeren op de vroege ochtend?’ roep ik nijdig.

Het is alweer de tweede keer deze maand, dat iemand me probeert een kutgevoel aan te praten middels geloofsovertuiging. ‘Nee,’ de man is zeer stellig, ‘Ik kom u uitnodigen….!’

Iemand van de buurtvereniging? Een initiatief van het museum om de hoek? Ik probeer in te schatten waar de gereformeerd walmende man thuishoort. Het evangelie sijpelt werkelijk uit zijn oksels. Zijn bekeerdrang heeft een hele lange baard. Lobby voor de EO?

Net voordat de man zijn voet tussen de voordeur kan zetten komt de aap uit mouw. Hij komt me uitnodigen voor een gesprek over God. ‘Godkolere, belt u me daarvoor wakker?’ Heks gooit de voordeur dicht. Ik ben helemaal klaar met deze gelijkhebberige vorm van geloven. Wie het ook doet en in welke godheid dan ook.

Als ik een kwartier later uit het raam kijk staat de man met zijn maat nog steeds in mijn portiek te oreren. Hoopt hij alsnog naar binnen te mogen?

Jeetje Heks, dat begint lekker. De dag dat je in de Matthäus Passion mee gaat zingen begint met een vloek. En een poging je in te lijven in de Gelederen van de Uitverkorenen van de Messias met het Ultieme Gelijk. Prutteldepruttel……

Kom mij niet meer aan met dit soort leuterkoek. Mijn hele leven lang ben ik zo ruimdenkend geweest als maar kan om andersom door de diverse spirituele tradities met het Grote Gelijk om de oren te worden geslagen. Te worden verketterd. Door ketters! Een paar eeuwen terug had ik al lang ergens op een brandstapel liggen fikken.

Hoe kleinzieliger de geest, hoe zekerder van de zaak lijkt het wel. Dat het zeer kwetsend is om te horen dat je een duivelskind bent van een evangelisch ingesteld familielid ontgaat zo’n type volkomen. Het Grote Gelijk geeft je het recht om zo te oordelen.

Dat overkwam Heks, toen ze als dertigjarige een opleiding tot paranormaal genezer volgde. ‘Het is van de duivel, dat is het,’ steunde het familielid boosaardig terwijl ze met grote boze stappen haar machtige logge door Jezus geredde lijf door de woonkamer beukte.

‘Oordeelt niet, opdat u niet geoordeeld worde…’ ja, Heks is hartstikke bijbelvast. Er staat nergens in dat grote voorleesboek dat handoplegging van de duvel is. Jezus had er zelf een handje van. Notabene! Ook veranderde hij water in wijn, vermenigvuldigde broden en vissen alsof het niets was en liep over water als hij er in in had.

Matteüs 7:1-6 NBG51

Jezus zei:’Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt; want met het oordeel, waarmede gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden, en met de maat, waarmede gij meet, zal u gemeten worden. Wat ziet gij de splinter in het oog van uw broeder, maar de balk in uw eigen oog bemerkt gij niet? Hoe zult gij dan tot uw broeder zeggen: Laat mij de splinter uit uw oog wegdoen, terwijl, zie, de balk in uw oog is? Huichelaar, doe eerst de balk uit uw oog weg, dan zult gij scherp kunnen zien om de splinter uit het oog van uw broeder weg te doen. Geeft het heilige niet aan de honden en werpt uw paarlen niet voor de zwijnen, opdat zij die niet vertrappen met hun poten en, zich omkerende, u verscheuren.’

Jezus hield wel van een beetje magie. Een wonder was de wereld nog niet uit wat hem betreft. Ik heb het altijd raar gevonden van calvinisten, dat in hun optiek wonderen iets zijn van vroeger. Handoplegging in de tegenwoordige tijd is verdacht.

Katholieken doen ook eindeloos moeilijk over een wondertje hier of daar. Hele commissies onderzoeken jarenlang zo’n vermeend wonder. En als ze er niet omheen kunnen wordt de wonderdoener heilig verklaard. Wonderen zijn niet voor gewone mensen. Dat het maar duidelijk is.

Als ik als kind een dode zag, mijn opa kwam regelmatig buurten, verklaarde men me direct voor gek, knettergek, maar het feit dat de discipelen Jezus zagen rondwandelen daags na zijn kruisdood vond men dan weer zeer aannemelijk.

Ik ben Moslim, Christen, Boeddhist, Atheïst, Hindoe , Nudist, ….. Ik ben dit of dat, geloof dit of dat. En dat is de waarheid. De ultieme waarheid. De absolute waarheid. Ik weet nu eenmaal alles beter en ik heb altijd gelijk.

‘Ik ben de Weg, en de Waarheid, en het Leven. Niemand komt tot den Vader, dan door Mij (Johannes 14:6),’ is zo’n uitspraak van Jezus, waar hele volksstammen dat Eigen Gelijk op hebben gebaseerd.

En dan: Hoe komen we tot den Moeder? In mijn kerk, de Leidse Studenten Ecclesia, is God ook een Vrouw. Een hele verbetering. Heks denkt overigens dat het mannelijke is voortgekomen uit het vrouwelijke. Een leuke variant op het thema mens. Met een dapper slurfje voor de verspreiding van de genensoep. Niets meer en niet minder.

Heks heeft jarenlang zo gebaald van dit soort tendenzen in Christelijkgeloofland, dat ik helemaal niks meer te maken wilde hebben met deze vorm van geloven. Wat een patriarchaal geëikel. \Wat een betweterig gezeik. Al dat zeker weten stuit me tegen de borst.

Onderzoekt alles en behoudt het goede! (1 Tessalonicenzen 5:21)

Na jarenlang te zijn afgeknapt op evangelisch gezever uit mijn omgeving, waarbij de geijkte stompzinnige stokpaardjes van stal werden gehaald, homo’s zijn zondaars en dergelijke, na jarenlang distantie van het geloof van mijn voorouders, kwam ik terecht bij Alex Orbito. Een gebedsgenezer op de Filipijnen.

Een heerlijke man. Diep gelovig op een manier die me ligt. Zo is hij als kind per ongeluk in een berg beland bij kabouters. Daar heeft hij veel geleerd. Zijn moeder was een kruidenvrouwtje. Zijn grote voorbeeld. Omdat hij net als Heks geen zak zin had in het vak van genezer werd hij fotograaf.

Uiteindelijk is hij toch weer op dit pad gezet. Tegen heug en meug aanvankelijk, maar uiteindelijk vol overgave. De hele wereld heeft deze kleine man over gereisd. Talloze mensen heeft hij geopereerd, gewoon met zijn handen.

Een ongelofelijke ervaring voor ons westerlingen, maar op de Filipijnen is deze vorm van genezen heel gewoon. In de Gouden Gids staat een waslijst aan spirituele chirurgen. Ik ben bij verschillenden onder het mes geweest, maar Alex is veruit de beste. Zo zuiver als wat.

Alex werkt vanuit zijn verbinding met Jezus. “Love yourself and love God,’ liggen hem in de mond bestorven. Maar ook ‘The White Lady’ is voor hem van wezenlijk belang. In een heilige grot in het noorden van de Filipijnen werkt hij intensief met haar samen….

Tijdens een healing-seminar bij zijn piramide op de Filipijnen kwam ik een Sikh uit India tegen. Een spirituele leider met een grote tulband op zijn hoofd. Tijdens een gezamenlijke lunch vertelde hij, dat het hoegenaamd niets uitmaakt waar je in gelooft. Er zijn vele waarheden.

‘Het geloof van je jeugd ligt vaak het dichtst bij je hart. Het is als je moedertaal, die spreek je het beste. Daar kun je je het best in uitdrukken….’

Op het internationale healing-festival waren vertegenwoordigers uit alle spirituele tradities van over de gehele wereld aanwezig. Van een degelijke ouderwetse exorcist tot New Age-achtige Aura Soma dames. En alles daartussenin! Heks had de tijd van haar leven in dit kakelbonte gezelschap….

Weer een paar jaar later kwam ik er achter begin jaren ’90 intensief te hebben meegewerkt aan het herstel van het Christenrasterwerk rondom Moedertje Aarde. Vergelijkbaar met het meridiaanstelsel in ons lichaam. Belangrijke plaatsen op dit raster zijn door de eeuwen heen sterk vervuild geraakt door mensenlijk toedoen:

Misstanden in de kerk bijvoorbeeld. Dat laat energetisch sporen na. Zo zijn vele heilige plekken vervuild. Van over de gehele wereld werden lichtwerkers op pad gestuurd pakweg dertig jaar geleden. En Heks werd ook bij haar lurven gegrepen.

Voor ik het wist zat ik dagenlang in trance heiligdommen te reinigen. Voornamelijk in België en Frankrijk. En ook een paar steencirkels en een oude Thor in het uiterste noordwesten van Schotland…..

Christendom en spiritualiteit bijten elkaar niet. Het zijn de mensen, die bijten. Zich vastbijten. Verbijten. Verbeteren. Betweteren. Elkaar onverdraagzaam de les lezen. Elkaar naaien waar je bij staat. Heiligdommen verneuken. Het is de mens, geschapen naar Gods beeld, die er vaak maar weinig van bakt.

Vandaag ga ik meezingen in de Matthäus. Bekeren voor de storm heeft geen zin. Jezus woont al jaren in mijn hart. Deze grote vriend van Boeddha. Zelf ook een heksachtige, kijk maar naar zijn daden. Wekte mensen op uit de dood notabene.

Bach heeft een fantastisch kunstwerk afgeleverd over het lijden en sterven van deze bijzondere man. En wij gaan dat uitvoeren. zoals elk jaar.

Hoera!

Als eerste Bisschop in de kerkelijke top publiceerde Kardi­naal Danneels van België een duidelijk standpunt tegenover New-Age. In zijn brochure “Christus of de Waterman” (1990) gaf hij een helder beeld van de situatie binnen en buiten de Kerk rond deze zaak. En hij riep hij op om te komen tot een bewuste en consequente keuze vóór Christus.

Hohoho, Toverheks zit in haar flow. Kabouters bevolken mijn heksenstulpje. Het is zo schoon hier met al die hulpjes. Toverkol roert haar trom: Nieuwe ratels, oude ratels, groot en klein, ratels alom!

‘Jeetje Heks, wat is het hier schoon!’ Steenvrouw loopt bewonderend door mijn stulpje, ‘Er is ook een hele berg spulletjes verdwenen uit die hoek daar. Wat stond er ook alweer? En wat een prachtige bloemen overal!’

‘Ik zit weer in m’n flow,’ verklaar ik mijn opgeruimde huis, ‘En ik heb mijn kristallen in bad gedaan. Ook al zie je het niet direct, je voelt het!’

Mijn vriendin komt eten. Ik heb heerlijk gekookt. Rendang en Sajoer Lodeh. Verse tomatensoep vooraf. ‘Die Sajoer Lodeh is helaas pimpelpaars geworden. Dat komt door die kleurrijke oerwortels uit de bio winkel. Alle groente verandert in rode kool qua kleur als je er zo’n wortel aan toevoegt. Prachtige penen hoor, maar niet in een gemiddeld groentegerecht..

Heks zit inderdaad haar flow. Sinds ik op de Toverheksenschool zit voel ik me veel beter. Ten eerste verveel ik me niet meer de typhus. Een probleem, dat steeds weer de kop opsteekt bij ME patiënten en hun amoebebestaan: Dat eindeloos uitzitten van je kwaal is maar saai allemaal.

Ook resulteert het verkeren onder gelijkgestemden in een geweldig goed humeur. Ik voel me gezien en begrepen. En vice versa. Heks geniet enorm van haar klasgenoten en alles waar ze zich mee bezig houden. De leukste heksenstreken worden op maat geleverd aan wie dat maar wil. Sommige toverkollen maken veel herrie. Anderen zijn opvallend stil!

Vorige week zondag word ik verliefd op een trommel. Nu heb ik al een sjamanentrommel van de markt. Gekocht voor vijfentwintig euro jaren geleden bij een kraam vol Indiase hebbedingetjes. Maar een echte heuse serieuze trommel? Die had ik nog niet.

Wel heb ik mezelf er jaren geleden eentje beloofd. Zelf maken lukt niet meer met die halvezolige armen van me, maar op een goeie dag komt er vast een op mijn pad is mijn overtuiging. Zo is dat.

En nu is het dan zover: Mijn toverjuf zwaait met een kleine knalrode trom en ik ben om. ‘Deze drum is te koop, probeer em gerust uit. Ik hoor het wel als iemand geïnteresseerd is….’

Heks probeert em uit. Ik zie dat andere dames vervolgens ook lustig op mijn nieuwe trommel roffelen. Wat denk ik nu? Mijn trommel? Benauwd kijk ik toe hoe iemand wel heel veel plezier heeft met de rode trom……..

Als ‘ie voor me bestemd is, draaien de zaken wel om……..

En inderdaad: Ik ga met de trommel naar huis. Mijn auto zit helemaal vol. Mijn oude drum. Een serie ratels. De nieuwe trommel. Een edelhert…… Ik pas er nog net bij!

Thuisgekomen staat het hert me al op te wachten. Midden in de woonkamer. Vlak bij de verzameling klankschalen en gongs. Zijn enorme gewei schuurt tegen de schemerlamp.

Ik plaats de knalrode trommel achter het hert. Moest rood zijn. Heb een vriend ooit gek gezeurd om een trommel met rode rand, die hij meenam van een reisje naar Marokko……

’s Nachts zit ik heel zachtjes te roffelen: De bovenbuurman is al naar bed. Een elektrisch stroompje loopt van de trommel naar mijn hart en vice versa. Ik glijdt moeiteloos mijn innerlijk landschap in. Waar de Sangha schapen berenklauw grazen. Waar de uit Belgisch Blauw gehouwen Zwarte Madonna woont.

Met het hert aan mijn zijde glijdt ik door mijn landschapsruimte/tijd. Naar de laatste avond in Plumvillage. Het volle maan feest. De hartsoetra gezongen door monniken en nonnen. Mijn moeders spirit, niet gehinderd door haar ontluisterende ziekte, genietend naast me in het hoge gras……..

Een paar dagen later stuurt mijn personal shopper in andere dimensie me naar de kringloop om de hoek. Aldaar ligt iets op me te wachten wordt me verteld. Ik moet eventjes zoeken en in dat proces klimt er een hele kabouterfamilie in mijn tas, maar dan vind ik een kwast van hertenhaar met op de zilveren speld een afbeelding van een edelhert!

 

‘Die kwasten zie je wel bij jagersverenigingen in Duitsland. Vaak zijn ze van everzwijn, maar soms ook van hertenhaar,’ weet mijn juf te vertellen. Online zie ik her en der bosjes hertenhaar te koop, die er ongeveer hetzelfde uit zien…..

Met de kwast kan ik nog zachter trommelen in de nacht. Nachtuil als ik ben.

Een paar dagen later struikel ik op de zaterdagse warenmarkt ongeveer over een zachte handgemaakte doek met hertenprint. In de aanbieding natuurlijk….. Perfect om mijn trommel in te wikkelen. Samen met een kaboutertas, die hier al jaren ligt te slingeren is mijn trommeloutfit compleet.

Ik word sowieso op mijn wenken bediend momenteel. Heb ik gordijnringen nodig voor sjamanistisch werk? In de kringloop ligt een setje antieke exemplaren. Dertien stuks. Alle soorten en maten. Voor drie euro. Achter slot en grendel, als betrof het een grote schat!

En dat is ook zo.

Gisterenmorgen ligt er een oude sleutelhanger op de grond. Op eigen houtje uit de sleutelkast gekropen en door het huis geslopen. Vreemd. Gek genoeg is de bijbehorende sleutel verdwenen. Zo’n exemplaar, dat je zelden gebruikt. Van een vergeten deur, waar intussen al lang een ander slot op zit.

Heks heeft eigenlijk nog nooit echt goed naar de sleutelhanger gekeken. Het is een piepklein samba-balletje. Echt minuscuul. Als ik er mee heen en weer beweeg begint het zachtjes geluid te geven. Huh? Het is me werkelijk nooit opgevallen, dat het een werkzaam balletje is. Een piepklein rateltje. Perfect om altijd bij je te hebben! Ik klik em direct aan mijn grote sleutelbos.

Heks zit in haar flow. Alles is in beweging. Tussendoor lig ik helemaal voor Pampus uit te rusten van al die activiteit. Want flow of niet: Ik moet niet overdrijven. Zuinig zijn met de beperkte energie, dus vliegen binnen de lijntjes. Maar wel op mijn bezemsteel!

 

 

 

In het diepst van de nacht begint de dag. Heks heeft niks in de gaten. Ik hoor mezelf nog steeds depressief praten….. Maar draken en griffioenen brengen nieuwe visioenen. In de nacht, als ik slaap, draait mijn wereld op zijn kop.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Heks wordt gepest. Al een hele lange tijd. Systematisch en sneaky. Ja , je bent echt een held als je zo’n amoebe als Heks gaat treiteren. Succes verzekerd, want ik ben machteloos, zelden afgeleid van mijn bestaan door bijvoorbeeld een leuke vakantie. Of een dagje uit. Of door gezellige gezinsleden. Nee, mij zieken is geheid een schot in de roos.

Oh, het is toch zo moeilijk om zulke dingen los te laten! Vooral als iemand constant haken in je blijft slaan. Zijn macht laat gelden. Er eventjes in stampt dat je niks voorstelt met je zieke sneue leventje.

Goddank raakt het mijn koude kleren niet. Het is bepaald niet iemand waar ik van hou, die dit doet. Alles gaat voorbij, Heks. Ook dit. Eens ben ik er van af. Op een goede dag. Een hele goede dag.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Een week terug spring ik weer eens uit mijn vel, als ik mijn boodschappen niet kan betalen. Er staat geen geld op mijn rekening. Vreemd. Normaal gesproken word er op maandag een zeker bedrag gestort. Het zou zelfs omhoog gaan, maar in plaats daarvan zie ik opeens helemaal niks meer.

Chagrijnig ga ik naar huis. Gelukkig kan ik in de biowinkel poffen, anders zat ik met een lege koelkast. Ik krijg zelfs de maandagse 10% korting over het bedrag van die ongelofelijk aardige idealisten. Terwijl ik het op een geheel andere dag ga afrekenen….

Thuisgekomen ontdek ik dat VikThor in mijn bed is gesprongen na een modderbad in een poldervaart. Hij ligt intussen alweer braaf op zijn plaats, wetend dat dat niet mag. Ik heb hem dan ook niet op heterdaad betrapt, maar mijn stede spreekt boekdelen!

Scheldend sla ik aan het kokkerellen. Ik heb vandaag twee linkerhanden, maar er ligt zo veel vergeten groente in de koelkast. Daar moet iets mee gebeuren. Dat was ook het hele idee achter mijn boodschappenronde.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Kom je nog eten?’ lees ik op mijn app. Oh jee. Alles loopt in de soep vandaag. Steenvrouw heeft me al dagen geleden uitgenodigd, maar ik had eigenlijk iets anders. ‘Ik hou een slag om de arm,’ betekent natuurlijk niet, dat je helemaal niks meer laat horen. Heks wilde vanavond naar een cursus Mahjong. Ik probeer er al dagen naartoe te werken, maar het lukt gewoonweg niet.

‘Het is geen denderende combinatie, Heks, op maandag die Mahjongles en op dinsdag koor. Het lukt je al niet om na die koorrepetitie twee dagen later te gaan mediteren. Hou dus maar op. Kook je maaltje. Eet het ook op! Bel morgen je vriendin. Ga vroeg slapen!

Anderhalf uur later zit ik lekker in bed te tekenen. Ik heb gekookt. Ik heb gegeten. Straks nog een rondje met mijn smerige hondje. We hebben het weer bijgelegd natuurlijk……. En dan slapen! Als het lukt tenminste.

Sinds ik mijn nieuwe tablet heb, waar je met zo’n apple pencil op kunt tekenen ben ik de koning te rijk. Op mij oude piepkleine iPad kon ik ook al tekenen. eerste met rubberen stiftjes, later met mijn heksenvingers……. Ook al geweldig, maar dit is helemaal super.

Ach Heks, hou op met je gezwets. Wees dankbaar voor wat je hebt. Tel je zegeningen. Laat je niet kisten. Neem niets persoonlijk. Zie de mens. Jouw medemens. De idealistische fijne broeders en zusters, de gekken met gebreken, de goeien en de kwaaien……..Ja, hoe gestoord ze ook zijn. Bedenk je dan: Die doen ook maar wat. Net als jij…..

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Narrige Hofnar, narcistische narigheid, knorrige heksjes, knokige kniezers, kniezende kleuters? God houdt van iedereen. Ook van mij! Heks kan er met haar pet niet bij. Zelfs niet met mijn toverhoed. Maar het geeft moed, dit inzicht. Moed aan wanhopigen!

‘Heks, het valt toch wel mee dat chronisch slechte humeur van jou?’ Steenvrouw kijkt me nieuwsgierig aan. We zitten gezellig te dineren in mijn kleurige maar verre van keurige heksenkeukentje ergens in de laatste weken van het oude jaar.

Het gesprek gaat over al die woede, waar ik mee te dealen heb gehad de laatste jaren. We liggen dubbel van de lach, omdat ik het niet kan laten er de draak mee te steken.

Mijn machteloze eenzame scheldkanonnades richting vervelende voorouders, voormalige vermeende vrienden, stomme toevallige voorbijgangers en tegenwerkende trage voorwerpen hebben al bewezen weinig nut te hebben. En volgens sommige medemensen word ik daar nou zo ontzettend moe van. Niet van de ME.

‘Je hebt gelijk, lieve schat, ik bedacht me ook laatst, dat ik van nature helemaal geen kwaad wijf ben. Ik betrap mezelf praktisch elke dag op een goed humeur. Zit ik weer met een stralend gezicht op mijn vouwfiets. Geniet ik enorm van mijn gekke hondje. Moet ik schaterlachen om medemensen. Maak ik met iedereen een opgeruimd praatje. Raak ik vertederd door een klein kind. Of een donzige pup….’

Goddank.

‘Ik realiseer me ook maar regelmatig dat het goddelijke van alles en iedereen houdt. Zelfs van iemand als Adolf Hitler. Zag laatst een documentaire over die griezel: Zijn modus operandi indertijd is overigens identiek aan wat Trump nu uithaalt in de VS…..  Fake news, minderheidsgroepen verketteren en ga zo maar door. Allebei narcisten natuurlijk. Enorm interessant programma!’

‘Dus God houdt ook van dat grote dwarse lelijke kind dat de Verenigde Staten bestuurt. Koning, nar en narcist tegelijk. Van mij houden zal dan ook wel lukken….’

Het dringt langzamerhand tot me door, dat ik helemaal niet zo’n razende troela ben als ik steeds beweer. De grondtoon van mijn leven is nog altijd zacht. Ik spring alleen sinds een jaar of vijf uit mijn vel in bepaalde situaties. In plaats van datzelfde huidje duur te verkopen. Aan de eerste beste charlatan.

Na een leven lang slikken en pikken ben ik begonnen met het stellen van grenzen. Aanvankelijk op een manier van ik gooi iemand door de voordeur naar buiten en met een zielig gezichtje komt dezelfde figuur door de achterdeur weer naar binnen geslopen. Maar sinds een jaar of drie lukt het me beter om ongewenste entiteiten echt buiten mijn heksendeur te houden.

Helaas voel ik me er helemaal niet beter door. ‘Als je toegeeft en het iemand toch weer naar de zin maakt, ook al gaat dat ten koste van jezelf, ben je in elk geval een toffe peer. Of een goed mens. Of een echte lieverd……’ beweer ik tegen de Don afgelopen weekend. Ja, het is zo.

Mensen teleurstellen levert weinig positiefs op in eerste instantie. Pas na een hele tijd blijkt het toch wel fijn te zijn als bepaalde mensen niet meer bovenop je lip zitten te zuigen. Ze blijken ook gewoon door te leven zonder jouw niet aflatende aandacht. Tevens is jouw plek in dat leven intussen met het grootste gemak opgevuld door iemand anders met vergelijkbare kwaliteiten. Geen mens is nu eenmaal onmisbaar.

‘Het allermoeilijkste is om jezelf te zien. Dat laatste tijd lukt het me eindelijk om mijn kant van het verhaal in beeld te krijgen. Hoe het niet stellen van grenzen zeer uitnodigend werkt op allerlei lieden, die graag grensoverschrijdend opereren. Hoe  jarenlang mijn mond houden als ik me gekwetst voelde in de hand heeft gewerkt dat mensen geen rekening met me houden. Hoe…., hoe…….’

Mijn geklaag is mosterd na een moeizame maaltijd. Sommige klaagzangen liggen me gestaag al zo’n vijfenvijftig jaar zwaar op de maag. Of vijfendertig. Of vijftien. Of vijf…… Maar nooit kort. Ik dien mijn publiek zelden direct van repliek. Als ik het al eens doe is het hooguit een morsige meevaller.

Dus Heks ziet eindelijk zichzelf. Het is zover. Na jarenlang de ander begrijp ik nu eindelijk iets van mijn eigen aandeel in het geheel. Een geheel zonder winnaars en verliezers. Dat hele idee, dat we moeten winnen en de beste moeten zijn is echt volledig achterhaald.

En zoals altijd loopt de werkelijkheid achter de feiten aan. Je kunt geen TV programma zien of iemand moet weer iets winnen. Of de beste zijn. Liefst allebei. Zelfs het opzetten van een ideale samenleving voltrekt zich middels een uiterst competitief traject. Treurig.

Maar goed, dat is misschien een beetje een stokpaardje van me aan het worden.

Heks heeft natuurlijk veel te veel tijd om na te denken. Ik sla hele dagen stuk in mijn eentje. En dat al jarenlang. Ik heb een hoofd, dat geneigd is te denken. Filosoferen is 1 van mijn overlevingsstrategieën. De Don heeft er ook last van. Samen kunnen we urenlang reflecteren op ons bestaan.

‘We zijn toch ook wel een soort moderne hofnar,’ grapt de Don. Heks hoopt het. De ouderwetse nar mocht echt alles zeggen aan het hof. Dingen waar bij ieder ander de doodstraf op stond kraamde zo’n nar zonder enig gevaar voor eigen leven uit. Luidkeels. Het was bij de wet verboden om hem ervoor te straffen….

Misschien was ik alleen maar een beetje te narrig de laatste jaren. De keerzijde van mijn vrolijke noot. De laatste weken heb ik om de haverklap weer de leukste ontmoetingen en gesprekken. Zomaar uit het blinde niets. Zoals in de tijd toen iedereen mijn partner was. Voordat ik  me bewust werd van narcisten en psychopaten. Voordat ik hen hiervan begon uit te sluiten.

Het goddelijke sluit niemand buiten. Het goddelijke omvat alles. Goed en kwaad betekenen niet meer dan slechts links en rechts in die eeuwige optiek. De gulden middenweg bewandelen is de kunst. Ik mag misschien wel in mijn handjes knijpen, dat ik mijn keerzijde heb leren kennen. Me ermee heb vereenzelvigd.

Wellicht ben ik tegenwoordig veel beter te nassen dan in mijn jaren als heilige boon. En zoals je weet: Heilig boontje, loont niet, maar komt om zijn loontje.

‘Heksiedroppie, lieve zotteklapperke,’ noemde mijn dode verloofde me indertijd. Toen hij nog onder ons was. Ja: Een zot zijn. Swiebertje. Malle Mietje. Het is me een eer en genoegen. En het is ook de moeite waard: Een dag niet gelachen…….

Heks is veel liever een nar, dan een narcist!

Een nar of hofnar is de officiële grappenmaker aan het hof van een vorst of bij een rederijkerskamer. Vooral in de Middeleeuwen was de hofnar populair, maar in de loop van de 18e eeuw verdween deze aan de meeste hoven.

Een nar was soms iemand die door afwijkende geestelijke of lichamelijke eigenschappen (mismaakt; ‘geestelijk beperkt’) onbewust de spotlust opwekte, soms een intellectueel die bewust spotte en politieke invloed had. Sommige talen onderscheiden beide figuren, zoals in het Engels (buffoon versus jester).

De nar kleedde zich vaak in een voor hem gemaakt pak, voorzien van zogenaamde narrenbellen. Soms droeg hij een staf, narrestok, zotskolf of Marot. De nar had een bijzondere sociale positie. Enerzijds wekte hij de indruk onderaan de sociale ladder te staan, anderzijds was hij in de positie leden en gasten van het hof te doorgronden en hen voor de gek te houden. Hij kon ingaan tegen de heersende opvattingen, zonder dat hij ervoor gestraft werd. In die zin had hij juist een hoge sociale status.

In de Orde van de Dwazen was de geborduurde nar op de kleding een herkenningsteken.

Tegenwoordig speelt de nar in Nederland nog een rol tijdens carnaval, hij staat dan Prins Carnaval bij.

Drie oktober 2018. Heks viert het alsof haar leven ervan af hangt. En misschien is dat ook wel zo. Wellicht werkt al die hutspot louterend. Worden met de darmgassen kwade geesten uitgedreven….. Ik heb in ieder geval een topavond. In goed gezelschap. Op een oude vertrouwde plek.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Dwrwie oktobew komt er weer aan. Voorafgaand lig ik wekenlang gestrekt. Dan is het opeens bijna drie oktober. Leids Ontzet. Vorig jaar heb ik het niet verder gebracht dan over de feestelijke warenmarkt lopen op de dag zelf. In mijn eentje. Niks aan. De speciale avond vooraf aan drie oktober zat ik uitgeput in mijn huis te luisteren naar het kabaal van een feestende stad.

Dus dit jaar kan ik het natuurlijk helemaal vergeten. Met al die virussen in mijn lijf. En de algehele malaise van een goeie dip in mijn ‘genezingsproces’ van alweer dertig jaar. Een proces, dat nooit heeft uitgeblonken in effectiviteit. Laat staan duurzaamheid. Een tijdelijke opleving op zijn hoogst. Niets bestendigs. Niets maakbaar bestaan.

De Don meldt zich een week van tevoren. ‘Ik kom naar Leiden.’ Oeps. Dan moet ik snel uit de kreukels komen, anders wordt dat niks. Ik zet alles in op ontkreukelen. Ik houd mijn gemak. Ik probeer positieve gedachtes te produceren tegen de snotklippen op.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Ik heb het leven lief,’ bijvoorbeeld. Dat resoneert goed met mijn binnenkant. En het klinkt gezelliger dan ‘Ik haat mijn leven, ik haat die ziekte, ik heb de pest aan alles en iedereen, die me altijd laten stikken….. Bladiebla….’

‘De kunst is om overal ja tegen te zeggen,’ aldus een heksenvriendinnetje van Heks. Ze zegt het op een moment, dat ik werkelijk niet zit te wachten op dit soort wijsheden, maar evenzogoed heeft ze wel een punt. De kracht van JA. Ik heb er zelfs een boek over staan. Geen doorkomen aan…..

De Don zegt af. Het gaat niet lukken door externe omstandigheden. Heks spreekt af met Trui. ‘Laten we saampjes de stad in gaan.’ Ik ga een poging doen om de dag tevoren hutspot te koken. Met mijn fenomenale klapstuk. ‘Als het lukt, kom dan eten….’

De Don meldt zich weer. Hij komt toch. De externe omstandigheden zijn veranderd. Steenvrouw heb ik intussen ook uitgenodigd. Dat wordt een gezellige boel.

Op maandag kook ik inderdaad ons lokale bevrijdingsgerecht. Er staat voor een weeshuis klapstuk in de oven. Een gigantische pan hutspot maakt het compleet. De Don belt. Hij gaat toch niet komen. Als hij echter hoort over de hutspot met klapstuk besluit hij toch te komen.

Dinsdag 2 oktober ben ik nog steeds op de been. De Don belt af. Het gaat toch niet lukken om die hele reis om de wereld van Groningen naar Leiden voor elkaar te boksen. Jammer! Nu blijven alleen de meisjes over.

Om 6 uur komen mijn vriendinnen. We gaan aan de wijn. Heks ook. Ik heb mijn blauwe knoop in de wilgen gehangen voor dit evenement. Hips dus.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Tegen achten staan we te schreeuwen bij de Taptoe. De zoon van Steenvrouw loopt mee. Zijn marching band staat tien minuten voor onze neus te toeteren en nog hebben we hem niet ontdekt. ‘Misschien ligt hij wel dronken in bed,’ grapt zijn moeder. Sinds kort is zoonlief het huis uit. Ze heeft geen idee meer wat hij allemaal uitspookt……

Dan gaan we naar de WW. Hier gaat de zoon van Ernst spelen met zijn band. Net als zijn vader vroeger. ‘Het begint om 9 uur,’ aldus de Don. Hij heeft het weer van iemand anders gehoord. Steenvrouw is intussen naar huis. Zij zit alweer aan haar tax qua festiviteiten.

In de WW is het uitermate rustig. De band is nog onderweg en gaat niet eerder spelen dan half 11. Meuh. Het is maar de vraag of ik dat ga halen.

Trui en Heks lopen een rondje door de stad. We drinken nog wat. Dat helpt altijd enorm om het iets langer vol te houden in mijn geval. Deze ongezonde vorm van zelfmedicatie. De volgende dag zal blijken dat het toch niet zo’n goed idee is.

Pas tegen middernacht is het bandje volop aan het spelen. Te laat, doordat ze de stad niet door konden komen. Heks heeft een plaatstje helemaal vooraan. Ik heb zelfs een kruk weten te annexeren, dus ik hoef niet de hele tijd te staan.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Op het hoogtepunt dans ik salsa met een oude vriend. Hij smijt me vanouds de tent door. Ik heb genoeg gedronken om geen last te hebben van pijntjes en krampen. Ook merk ik niks van uit de kom ploppende gewrichten. Ontspannen zwier ik in het rond. Hoera. Ik voel me net een normaal mens.

Daarna zitten we op het terras met de kids van Trui en hun vrienden te klessebessen. Ik krijg het ene na het andere verhaal naar mijn kop. Eigenlijk hoor ik nu in bed te liggen. Ik vraag me af hoe ik in godsnaam naar huis moet komen. Ik ben zo moe als een hond. Dan gaat lopen normaal gesproken al moeilijk. De boel blokkeert. Mijn lijf gaat op slot. Mijn onderdanen veranderen in stokjes…..

Gelukkig heb ik Trui bij me. Er gaat nog een oude vriend van haar mee. Gedrieën zwabberdezwieren we naar Huize Heks. Daar warmen we nog een lekkere pan hutspot op. De vriend laat mijn hondje uit. Wij zijgen neer in de keuken.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

De volgende dag heb ik een vreselijke kater. Zoals ongeveer elke ochtend, alleen deze keer is het mede van de drank. Ik heb er dan ook vrede mee. Er staat een geweldige avond tegenover.

Drie oktober blijft Heks in haar holletje. Op wat grote uitlaatrondes met VikThor na. Zo zie ik onderweg nog de wagens van de optocht klaarstaan. Een marching band speelt me van de sokken op de Singel. Overal zitten clubjes bejaarden klaar op hun tuinstoelen……

s ‘Avonds wordt de sfeer in de stad grimmiger. Kroegen braken stomdronken mensen uit. Regelrecht Heks’ steeg in…… Ik steek mijn hoofd uit het raam om te zien of de kust veilig is voor een hondenronde. Een groezelige jongeman houdt verwoed zijn bescheiden penis vast, terwijl hij leunend tegen de deurpost net naast de brievenbus van de buren pist.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Ik ga gewoon wrijden hoowr!’ lalt verderop een zwaar bezopen gast tegen zijn vrienden. Hij valt steeds om. Ze sjorren hem weer overeind. ‘Maarwrwrw ik ken nog best zelf rwijden hoow! Geef godvewdomme mij autosleutels trwug!’ klauwt hij woedend om zich heen.

Zijn vrienden zijn gelukkig verstandig. Ze geven hem een flinke klap voor zijn kanis. Daarna heeft hij niet meer zoveel praatjes……..

©Toverheks.com

©Toverheks.com