Ik sus mezelf en hou me koest. Vanbinnen bang. Vanbuiten woest. Zit aan mijn leunstoel vastgeroest! Zolang ik maar niet ernstig hoest……..Geen zin meer om nog zwaar te tillen, geen lust om anderen te villen, maar wat ik wel zou willen vanbinnen, is me verbinden, echt verbinden…..

Dit stuurde een heksenvriendinnetje me. Ik ben er echt blij mee!

Wat gewoon doorgaat is de ME. Heks is zorgmijder geworden, net als velen met mij. Het is zelfs op het nieuws. Hartpatiënten worden opgeroepen om toch vooral wel te komen als ze klachten hebben. ‘Ja, ik zal me daar gek zijn, me wagen in het hol van de leeuw….’ hoor je deze risicogroep massaal denken.

Heks heeft ook dergelijke gedachten. Mijn hartje klopt dan probleemloos, mijn immuunsysteem rammelt in zijn voegen. Zonder Corona. Ik heb geen idee, wat dat haperende systeem met dat virus kan. Wie weet heb ik het al gehad. Met super milde klachten. Heks heeft altijd klachten. Al dertig jaar. Dus misschien heb ik het helemaal niet gemerkt.

Een paar weken geleden heb ik  een griepje onder de leden. Precies in het weekend. Ik zie sowieso niemand natuurlijk. Behalve de thuiszorg. Ik heb dan net een nieuwe, een jongeman. De eerste en derde keer komt hij niet vanwege griep. Was het griep? We weten het niet.

Heks heeft het weekend na zijn tweede dienst dus keelpijn, hoofdpijn, buikpijn en kriebelhoest. Ook val ik een keertje bijna flauw en heb ik het een dag behoorlijk benauwd. Maar het duurt kort, een paar dagen. Het gewone griepvirus waart ook rond. De kans is groot, dat ik daar een staartje van mee heb gepikt.

Intussen heb ik iemand ontdekt in mijn naaste omgeving, die het Coronavirus heeft doorgemaakt. Een ijzersterke  jongedame. Ze is 3 weken strontziek geweest. Milde klachten heet dat. Zo’n anderhalve dag Spaans benauwd en nu nog, al ruim anderhalve week klachtenvrij, zo slap als een vaatdoek.

Vorige week haalt ze mijn hondje op. Zij zit in het vaste VikThor dreamteam. Mijn ventje heeft een heerlijke dag met zijn favoriete vriendinnetje. Bij de voordeur draag ik hem over. Met mondkapje op. We houden voor de zekerheid nog een tijdje afstand.

De berichten over hoe lang het duurt, voordat je het virus niet meer kunt verspreiden, nadat je klachtenvrij bent, zijn verwarrend. In Nederland zeggen ze 24 uur. Ik krijg een artikel toegestuurd, waarin bevindingen staan van recent onderzoek. Al het onderzoek naar dit ziektebeeld is natuurlijk recent.

Het virus is tot een week na de laatste klachten aangetroffen bij volledig genezen mensen. Nog maar even voorzichtig dus.

Stiekempjes is Heks blij, dat ze iemand kent, die al antistoffen tegen deze plaag in haar systeem heeft. Voor het geval de boel hier toch mis gaat. Dan durft er in ieder geval iemand mijn huis in om de beestjes eten te geven. En ze haalt VikThor op. Die mag dan een tijdje bij mijn zus logeren…..

Heks wil graag wat positiever uit de hoek komen. Maar ja, ik ben geen poppenkastpop. Ik worstel dagelijks met een lastig lijf in mijn eentje. Ik zie geen behandelaar meer, veel te link vind ik. Maar intussen zakt mijn lijf wel een beetje in. Ik doe mijn best, maar mijn rare gare spieren raken meer en meer verkrampt. Mijn zenuwstelsel is volstrekt van de kook.

‘Hoe gaat het daar, Heks?’ app’t de fysiotherapeut. ‘Prima hoor, alleen 2 centimeter smaller geworden in de schoudergordel. Ik denk door verkramping… ‘ grapt Heks terug. Het is niet eens echt gelogen. Ook mijn kuiten zijn gekrompen. Ik trek me letterlijk in mijn lijf terug.

Ik zou best beter willen worden, hoor. Dat is het niet. Heks is al dertig jaar bezig met dat project. Het is echter niet zo, dat ik verwacht door deze crisis opeens van mijn ziekte te genezen. Wel van mezelf. Dat is altijd een groot streven van me.

Maar wat ik voornamelijk heb geleerd van mijn ziekte door de jaren heen, is dat het is zoals het is. Dat er wonderen bestaan, maar dat ze aan mijn deur voorbij gaan. Dat ik wel door keihard ploeteren, diëten en voedingssupplementen, dit niveau heb bereikt. Ik lig niet met sondevoeding in mijn neus en een flatus uit mijn kont in een verpleeghuis.

Goddank, want daar moet je nu echt niet zijn met een aggenebbis immuunsysteem.

Het kan ook pure mazzel zijn dat ik nog steeds rond loop te springen. Dus niet tengevolge van mijn niet aflatende inspanningen. Van het ‘mijn best doen‘. Van mijn positieve levenshouding. Ik acht de kans, dat mijn inspanningen er niks mee te maken hebben, best hoog.

Evenzogoed krijg ik met enige regelmaat een lekkere terugval. Dat hoort bij de pathologie van ME. ‘De kunst is om daarvan niet in paniek te raken,’ vertelde een reumatoloog me ooit in verband hiermee. Een kunstje, dat ik nooit echt goed onder de knie heb gekregen.

Dusssssss. Ik sus mezelf en hou me koest. Vanbinnen bang. Vanbuiten woest. Zit aan mijn leunstoel vastgeroest! Zolang ik maar niet ernstig hoest……..

Onbezorgde oudjaarsdag met mijn hondje op het strand. Mijn viervoetige vriend heeft nog geen idee van de donkere wolken, die zich opstapelen aan de horizon. Het zwaard van Damocles, dat boven zijn onbezorgde spaniëlkopje hangt. De tegenslag, die hem letterlijk zal gaan vellen……

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Oudjaarsdag is het prachtig weer. Zonnig en helder. Heerlijk! Heks en VikThor gaan naar het strand. De knalvrije duinen en de vuurwerkloze vloedlijn. We zijn niet de enigen. Op mijn favoriete parkeerplek bij hotel Duinoord staat het bomvol.

Er is nog een heel klein gaatje tussen 2 enorme breeduit geparkeerde SUV’s. Tezamen hebben ze maar liefst vier parkeerplekken veroverd. Heks houdt haar adem in. Mijn kanariepiet ook. Met grote precisie prop ik mijn propje precies in het gaatje. Ik wurm mezelf en mijn hondje uit de auto. Mooi zo. Gelukt! Hopelijk hebben de SUV bestuurders geen bij hun bolide passende buik.

Ik hoop het voor hen. Mij lijkt het juist grappig om hen via de laadklep naar binnen te zien klimmen met zo’n lekkere in kersttrui gehulde kerstpens……….

Oh, wat is het heerlijk op het strand. Mijn hondje is zo gelukkig. Hij rent achter meeuwen aan en kraaien. Plagerig blijven ze een hele tijd uitnodigend op het zand zitten. Om op het laatste moment op te vliegen. Krakra, haha. Vliegen kan mijn hondje niet. Al zou je het soms wel denken als je hem naar een bal ziet springen.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Vandaag ben ik zo zorgeloos. Het gevoel van regenlaarzen aan en in plassen springen! Bij gebrek aan plas waad ik door stukjes zee. Naar de eerste beste zandbank. Om daar verder te lopen, paralel aan het strand. Het is eb. Ik heb nog eventjes. 

Bij Brasserie de Badmeester bestel ik wijn en frietjes. Net voordat de keuken dicht gaat. De mensen aan de tafeltjes om met heen met hun gestreste hondjes maken een praatje met me. Mijn hondje is totaal niet gestrest. Ontspannen ligt hij aan mijn voeten te wachten tot hij ook een frietje krijgt. Hij mag niet naar me kijken terwijl ik eet. Heel moeilijk voor hem, met al die heerlijke geuren in zijn neus, maar het lukt hem. 

Als beloning krijgt hij de laatste exemplaren. Heks likt het zout er af. Oh, wat vindt mijn ventje die dingen lekker. Net als Ysbrandt. Die lustte er ook wel pap van….

Thuisgekomen eet ik een hapje en val dan in slaap. Even voor negenen schrik ik wakker van de wekker. Waar ben ik? Waar is de brand?

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Steenvrouw komt eventjes buurten. We trekken een fles bubbels open. Opgewekt bespreken we onze goede voornemens. Ik heb er last van dit jaar. Wel vier verschillende voornemens ben ik voornemens. Of vijf. Ik ben de tel kwijt geraakt.

Steenvouw vertrekt weer. Rond twaalf uur zet ik hard muziek aan. De beestjes kijken ongeïnteresseerd naar mijn verrichtingen. Ik dans door de kamer bijvoorbeeld. Om een uurtje of half 1 ga ik buiten naar het vuurwerk kijken en de buren een goed jaar toewensen.

Er is niemand te bekennen en het vuurwerk is de mist in gegaan. Een dikke kruitdamp hangt op de Lange Mare. Binnen gedreven vanuit de buitenwijken, waar flink wordt geknald. De dame van het hotel rookt hoestend een sigaretje. ‘Ik heb pas longontsteking gehad, vreselijk die kruitdamp……’ piept ze. Ik krijg vier dikke zoenen van haar.

‘Wat een lucht, ik kan nauwelijks ademhalen, ik heb het Spaans benauwd ,’ rochelt ze nijdig verder, terwijl ze nog eens diep inhaleert. Heks krijgt ook een sigaretje.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Op de stoep kijken we naar de laatste vuurpijlen in de verte. Er is echt geen bal te beleven in de vuurwerkvrije binnenstad. Af en toe komen er wat dronken droppies voorbij. Waar normaal gesproken de brug boven de Oude Vest helemaal vol staat met feestende studenten is het nu een kale boel. Helemaal geen buren op straat………Apart!

Een ellendig bijverschijnsel van het algehele vuurwerkverbod. Een prima verbod, maar dit is dan weer helemaal niet leuk.

Op 1 januari heb ik alle voornemens alweer met voeten getreden. De kop is er af. Een grauwe duffe dag wordt bekroond met een bezoekje van Chris. Ze komt naar de kerstboom kijken.

Die trekt sowieso veel bekijks. Met enige regelmaat komt er iemand gezellig onder zitten. Er languit onder liggen kan ook. De bijna drie meter hoge boom staat intussen kaarsrecht en de takken zijn daardoor in hun volle breedte uitgezakt. Dus dat behoort tot de mogelijkheden. Je kunt je eronder verstoppen indien nodig!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Heks, kan het zijn, dat ik jouw boom eerder heb gezien. Ik herinner me die boom. Jaren geleden heb ik dezelfde waanzinnig mooie boom bij iemand gezien, waar ik inviel tijdens de feestdagen….’

Ja, die boom vergeet je niet. We concluderen, dat mijn nieuwe hulp hier zeker 7 jaar geleden ook al eens is geweest in dit jaargetijde. Mijn magische kerstboom staat in haar geheugen gegrift.

‘Jouw magische boom staat in het collectieve geheugen gegrift,’ geeft mijn kerstboom grif toe. In de blauwdruk van alle kerstbomen ooit ergens ter wereld opgetuigd staat de mijne op nummer 1. Met stip. Volgens mijn boom dan. En hij kan het weten.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Kommer en kwel, tobben tot je erbij neervalt, dweilen met de kraan open: Het zit niet mee in Huize Heks. Volgens mij zit ik intussen wel op de bodem van de put. Nu kan het alleen maar beter gaan……

Afgelopen weekend is het vreselijk weer. Zondagmorgen loop ik met een onwillig hondje te wandelen. Hij is niet vooruit te branden. Sloom sukkelt hij achter Heks aan. Met een sneue snuit heft hij zijn achterpoot en piest lauw tegen een struik. Ellendig draait hij een drolletje. Halverwege geeft hij aan echt weer terug naar huis te willen.

Zuchtend geef ik gehoor aan zijn onuitgesproken wens. We maken er een beschaafde wandeling van. Er komt ook een donkere lucht aanzetten van heb ik jou daar. Varkentje heeft dan wel een regenjasje aan, maar tegen dit soort buien is geen jas gewassen……

Eenmaal thuis wil mijn ventje niet eten. Geen goed teken. Hij ziet er beroerd uit. Sneu ligt hij in zijn mandje. Heks zit hem te observeren. Wat is er aan de hand? Ik zie hem zo ongeveer met het kwartier ellendiger worden. Snel neem ik zijn temperatuur op. Boven de 39 graden. Hij heeft koorts!

Ik bel de dierenarts. We kunnen eventjes langskomen. Ome Frogs gaat mee. Als de bliksem laden we Varkentje in zijn bolide en scheuren naar de waarnemende dierenarts. Daar wordt Ysbrandt op een tafel gehesen. Een thermometer verdwijnt in zijn kleine anusje. Zijn koorts is gestegen. Oh, wat voelt hij zich beroerd.

‘Ik weet niet wat het precies is, zijn buik voelt op zich ok, maar die koorts bevalt me niets. De wond ziet er goed uit, maar misschien zit er toch een ontsteking van binnen….’ Mijn ventje wordt van top tot teen bepoteld. Hij krijgt een shot antibiotica.

Met een pak pijnstillers en een kuur amoxicilline onder mijn arm ga ik naar huis. Aan het begin van de avond begint Ysbrandt als een gek te hijgen. Alsof hij het Spaans benauwd heeft. Hij voelt zo verhit! Hij eet niet, drinkt niet……. In paniek bel ik weer naar de dierenarts. ‘Honden hebben dat soms. Je schrikt je inderdaad een ongeluk. Wacht maar even af totdat de penicilline inwerkt. Dat kan nog wel een dag duren….’

Wat later drinkt mijn monster een bak water leeg en begint zowaar iets te eten. De koorts zakt in de loop van de avond een beetje. Een onrustige nacht volgt. Ook maandag is het nog niks met hem. Die avond begint hij alarmerend te hoesten. De hele nacht word ik uit mijn slaap gehouden door een rochelende oude man. Kokhalzend probeert hij zich te ontdoen van slijm. Slijm? Waar komt dat nu weer vandaan?

Een dag later zit ik weer bij de dierenarts. Mijn eigenste deze keer. Hij maakt een paar röntgenfoto’s van Ys’ torso. Prachtig om te zien overigens. ‘Kijk, zijn hart is een beetje vergroot. Hij hoort zo groot te zijn…’ De dokter wijst aan waar het hondenhartje van mijn hartje hoort te eindigen, ‘Ook zie ik veel slijm in zijn bronchiën. Dat verklaart dat gehoest. Maar waar dat vandaan komt…’

Het zou goed kunnen, dat het hartje van Ysbrandt niet goed werkt, waardoor er wat oedeemvorming in de longen ontstaat. Later bedenk ik me, dat koorts dan natuurlijk funest is. Het hart moet dan zo hard aan de gang…. Dat verklaart misschien de enorme toename van het gehoest. Mijn kereltje rochelt al een tijdje af en toe, maar nooit zo vaak en heftig als nu……

 

Ik krijg wat codeïne mee. En het dringende advies om een echo te laten maken. Weer een rib uit mijn lijf natuurlijk….. ‘Ik mats je met de röntgenfoto’s, Heks, de tweede krijg je van mij.’ Mijn dierenarts krijgt wel een beetje medelijden met mijn portemonnaie.

Oh, oh, wat een getob. De dagen erna boks ik met moeite wat eten en medicatie in mijn ventje. Maar ook ikzelf lig opeens helemaal om. Geveld door een geniepig buikgriepje. Gevolgd door een stevige verkoudheid. Dit in combinatie met mijn zieke hondje en mijn toch al niet geringe depressie van de laatste tijd maakt dat ik het helemaal gehad heb.

Wat een kutleven. Je doet je gloeiende best, maar krijgt niets voor elkaar. In mijn dooie eentje sla ik wat ellendige dagen stuk. Meuh! Blegh! Geef mijn portie maar aan Fikkie.

Heks baalt van woningcorporatie Portaal. Ze dient een klacht in. Resultaat: Hoorzitting met Geschillencommisie. Gelukkig verwacht ik er helemaal niets van. En dan valt het nog tegen! Wordt vervolgd…..

Woorden aaneenrijgen tot zinnen. Zin geven hieraan, ook al is het onzin. Een verhaal verzinnen. Die vervolgens uit je duim zuigen of gewoon uit je mouw schudden. Gevolgd door een aap.

Dinsdagavond word ik op het matje geroepen bij Portaal, althans, daar lijkt het op. In werkelijkheid ben ik te gast bij de Geschillencommissie. Na de frustrerende toestanden rond mijn intussen min of meer gereanimeerde lijk van een verwarmingsketel heb ik een paar vette klachten ingediend: Met name over de houding van de medewerkers van Portaal.

Ze hebben me laten barsten, de telefoon op de haak gesmeten: Ik zat in de kou, soms wel een week achter elkaar, maar wat hun betreft kon ik de rambam krijgen. En nu beweren zij dat ik me niet netjes gedragen heb!

Het klopt dat ik een keertje wanhopig steeds harder ben gaan praten, na een weekend in de kou en een stuk of twintig telefoontjes hierover. Waarvan meer dan de helft in het proces van doorverbinden werd afgebroken. De medewerkers van Portaal zijn over het algemeen te dom om op het juiste knopje te drukken, althans, daar heeft het alle schijn van. Het is de enige verklaring voor dit verschijnsel.

Een vriendin van me was een keertje getuige van dit proces.  Heks belde Portaal, moest door zich door een walgelijk keuzemenu vreten naar de juiste medewerker. Gevolgd door een fikse wachttijd natuurlijk.

Telkens als ik dan eindelijk iemand aan de lijn kreeg moest ik het hele verhaal van voren af aan opnieuw volledig uit de doeken doen. Ze kunnen blijkbaar ook niet lezen wat er in de computer staat. Of de stumpers schrijven niets op…..’Oh, ik verbind u even door met de volgende kwezel….’ Vervolgens drukken ze op het verkeerde knopje: En je ligt er weer uit en kunt opnieuw beginnen…..Mijn maatje was werkelijk verbijsterd…..

Een andere verklaring zou natuurlijk zijn, dat ze de telefoon er in mijn geval gewoon opsmijten omdat ik een kruisje achter mijn naam heb. Een idiote gedachte natuurlijk. Maar na het bijwonen van deze vergadering begin ik ernstig te twijfelen of die gedachte nu zo gestoord is of de medewerkers van Portaal.  Ik neig intussen naar het laatste…..

Stipt om zeven uur ben ik op het Leidse kantoor van dit hopeloze woningbouwclubje. De portier neemt me mee en stelt me voor aan twee mannetjes van Portaal. Ik krijg een hand van de ene, de ander negeert me volledig. Hij pakt in plaats van mijn hand zijn telefoon. Merkwaardig. Wat een onbeschoft heerschap, deze onverzorgde vent. Of vergis ik me? Doet hij het niet expres?

Hij doet het expres. Gedurende de gehele avond kijkt deze lompe kerel me niet één keertje aan. Deze wijkopzichter of iets dergelijks. Iemand met een centrale positie. Je kunt er moeilijk omheen. Letterlijk ook in dit geval. Hij zit erbij als een enorme zoutzak en liegt door zijn tanden.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Aan de kop van de tafel zit de commissie bestaande uit drie mensen. Een jongeman, die onbegrijpelijke vragen stelt. Hijzelf vindt ze heel slim, maar mij ontgaat waarom je in godsnaam wilt weten wat ik in mijn dagboek schrijf.

In het midden zit een oudere man, die dolgraag aan het woord is. Hij doet patriarchaal tegen me. Zegt ook al van die rare dingen, ik heb een voorbeeld genoteerd. ‘Uw beleving met uw ketel is natuurlijk heel anders dan de beleving van Portaal.’ Ik snap achteraf nog steeds niet waar dat nu over ging, maar de man raakt behoorlijk geïrriteerd als ik hem vraag waar hij het in godsnaam over heeft.

Toch moet ik het een beetje van hem hebben, goddank is hij niet vijandig. Wel stom vaderlijk. Bah bah, wat is dat toch een irritant verschijnsel, dit soort types op relevante plekken.

Natuurlijk zit er een dame te notuleren. Zij moet haar mond houden, toch beweert ook zij iets ongelofelijk stoms: Een slechte ketel heeft geen invloed op je verbruik. Dus het feit, dat ik idioot hoge rekeningen heb heeft niks te maken met het lijk in mijn gangkast.

Tot slot zit er nog een dame in de commissie. Zij is helder van geest en goed van de tongriem gesneden. Als de opa in het midden haar even laat uitpraten en het snotjong haar niet onderbreekt, dan mag zij ook iets zeggen. Halleluja!

Opvallend ook weer, dat de mannen mogen uitpraten en niet geïnterrumpeerd worden, maar dat geldt voor de vrouwen niet. Heks wordt de mond gesnoerd, maar ook de vrouw in de commissie komt er nauwelijks tussen. De typgeit mag al helemaal niet blaten. De volgende keer ga ik een geluidsopname maken!

Portaal heeft dus die lompe morsige kerel en een frisse vriendelijk ogende jongere man als afgevaardigden. Good cop and bad cop. Good cop voert het woord. Hij kijkt me wel aan met koele observerende ogen. Zijn doelstelling is duidelijk. Ontkennen, ontkennen, ontkennen.

Heks heeft geen idee, wat er van haar wordt verwacht. Ik heb überhaupt weinig verwachtingen  van deze avond. Toch is het goed, dat ik er heen ben gegaan. Als de lijstjes met telefoontjes van Heks aan Portaal en de verrichtingen van de verwarmingsfirma Visser op tafel komen, blijkt Portaal voor het gemak de helft te hebben geschrapt. Of ze hebben de helft niet genoteerd. Ik heb nauwelijks gebeld. En alles is direct prima opgelost. Volgens hen.

Heks vertelt een ander verhaal. Het wordt direct in twijfel getrokken. Maar pech voor hen: Ik kan wel wat telefoonlijstjes aanleveren. En alle data dat de verwarming het niet deed. Gewoon eventjes mijn blog raadplegen.

Over dat laatste heb ik het maar niet. De jongen van de Commissie zit te vissen wat ik allemaal zoal schrijf. Gaat hem geen zak aan. Ik heb het helemaal gehad met mensen, die zich bemoeien met wat ik schrijf.

De man van Portaal, die het woord voert zou een goed politicus zijn. Heel veel dingen weet hij niet, of hij heeft daar geen zicht op. Of het is hem niet bekend. Of hij kan daar weinig over zeggen. Hoe de klachtenprocedures bij Portaal werken? Hij heeft geen idee. Hoe lang de huidige verwarmingsfirma in dienst is? Het is hem onbekend. Hoe lang de vorige firma de boel heeft kunnen belazeren? Hij heeft geen flauw benul.

Hoe het mogelijk is dat mijn telefoontje nergens terug te vinden zijn, laat staan de bezoekjes van de firma Visser? Het is volgens hem niet mogelijk. Hij zegt het niet, maar wat hem betreft zit Heks gewoon te liegen!

De patriarch van de Geschillencommissie spreekt zeker acht keer zijn twijfel uit over mijn verhaal: ‘Mocht het waar blijken te zijn, stel dat u echt gebeld heeft, stel dat Visser echt zo vaak geweest is….’ Zulke dingen zegt hij niet over de medewerkers van Portaal….. Frappant.

Toch begint het uiteindelijk bij de commissie door te dringen, dat er veel in het verhaal van Portaal niet klopt. Ze stellen voor de zaken wat dieper uit te spitten en nog een keertje bij elkaar te komen.

‘Mevrouw Toverheks huurt een woning bij jullie, zij betaalt huur aan jullie. Jullie zijn dus verantwoordelijk voor de staat van het huis. Als er problemen zijn moeten JULLIE dat oplossen. Niet mevrouw zelf en ook niet de firma, die jullie vervolgens inhuren. Als die lui een wanprestatie leveren, zijn JULLIE verantwoordelijk. Niet mevrouw Toverheks.’

Uiteindelijk mogen wij om beurten nog iets zeggen tot slot. Ik luister naar het gelieg en gedraai van de Mannetjes van Portaal. Dan lap ik de lomperik erbij: Ik vertel hoe hij een keertje gewoon de hoorn op de haak heeft gegooid, nadat hij mij belde. Volgens hem zat ik te schreeuwen, maar toevallig had ik een getuige op dat moment. Frogs zat naast me.

Daar heeft de hork niet op gerekend! Wat een pech. De ellendeling heeft me een nieuwe ketel beloofd en vervolgens heeft hij me laten barsten. ‘ Ik heb nu geen zin om met u te praten.’ Nadat hij mij belt….. Het is een domme leperd. Hij liegt dat hij uit zijn dikke pens barst. Onsmakelijk gewoonweg.

Zo ga ik met een vieze smaak in mijn mond naar huis. Gelukkig verwacht ik sowieso al niks van deze hopeloze club. Toch ga ik lekker door met klagen. Laat ze het maar Spaans benauwd krijgen, die leugenachtige mannetjes. Ik ga lijstjes produceren en data tevoorschijn toveren.

Desnoods laat ik geluidsopnames opvragen van mijn vermeende onbehoorlijke geschreeuw aan de telefoon. Die bestaan niet. Ik heb een keertje met stemverheffing gesproken. Volledig terecht volgens de dame van de geschillencommissie. ‘Als ik zo was behandeld door u was ik ook kwaad geworden aan de telefoon,’ kregen de Mannetjes naar hun kop.

Over een aantal weken krijgen we nog een hoorzitting. Ik ga zelf ook gewoon iemand meenemen, die er als een zoutzak en hork bij gaat zitten. Ha! Ik zal ze krijgen, die leugenaars van Portaal!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Sterke verhalen, schokkend nieuws, Engelen op bezoek, tobbende Transformatieheks en geluk ligt gewoon op straat.

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

Donderdagmorgen ga ik zoals elke ochtend op stap met mijn hondje. Als ik buiten kom bots ik bijna op tegen de postbode met een gigantisch pakket voor de buurvrouw. Ik maak een geintje en bied aan om het gevaarte in ontvangst te nemen. Daar is de man blij mee. Hij sjouwt de enorme doos de trap op, terwijl hij intussen de oren van mijn hoofd kletst nadat ik geïnformeerd heb naar de drukte rondom de feestdagen.

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

‘Mensen kopen natuurlijk veel meer online, omdat het goedkoper is’, antwoord ik op zijn verhaal. ‘Ja, maar dat is niet altijd zo. In een winkel kun je onderhandelen met de verkoper. Dat heeft me regelmatig zoveel voordeel opgeleverd, daar kan geen zacht internetprijsje tegen op.’  Hij vertelt een paar sterke verhalen.

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

Opeens komt het intussen failliete bedrijf ‘De Block’ ter sprake. Nog meer sterke verhalen. Over de droogtrommel, die zijn vrouw er ooit eens kocht. ‘Nou, dat kreng maakte me een teringherrie! Niet normaal. Dus ik terug met die droger, ik had ook nog eens 35 euro bezorgkosten betaald. Ken je nagaan. Kom ik daar. Doen ze gewoon alsof hun neus bloedt. Dus ik stennis maken, “Ik gooi dat ding zo op je computerhoek!” riep ik tegen die eikel in z’n nette pak.’

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

‘Gelukkig zijn die apparaten helemaal niet zo zwaar, dus ik til em zo op en loop dreigend die kant op. “Nee, nee meneer, u krijgt een nieuwe, ik pak er direct eentje uit het magazijn’, piept die lul Spaans benauwd.’ Hij staat lekker te grinniken om zijn eigen verhaal. Het in herinnering brengen van zijn weerbaarheid doet hem zichtbaar goed.

‘Weet je wat nu nog het ergste was? Toen die man de droger openmaakte om te kijken waarom dat ding zo’n klereherrie maakte bleek het apparaat gebruikt te zijn. Ze hadden me gewoon een tweedehandsje verkocht voor de prijs van een nieuwe!’

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

Schandelijke praktijken toch weer. En een lekker sappig verhaal. Ik krijg nog een heel pittig verhaal voor mijn kiezen later die dag. In een grote supermarkt loop ik een bevriende fotograaf tegen het lijf. Ik nodig hem uit voor de vaartocht van Cowboy. ‘Neem onze vriend Schilder mee. Gezellig!’ roep ik. Tot mijn grote schrik antwoordt hij, dat onze maat heel erg ziek is. Ongeluk, gebroken rug, ligt in ziekenhuis…..

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

’s Avonds ga ik eventjes langs In het ziekenhuis. ‘Ik miste je al op mijn feestje’, zeg ik tegen de pechvogel. ‘Heks, het is gebeurd terwijl ik op weg was naar je feestje, ik deed eerst nog even een klusje voor iemand en toen ben ik gevallen. Was ik maar direct naar je toe gegaan.’

Tot mijn grote opluchting kan hij gewoon nog lopen en alles bewegen. Een geluk bij een vreselijk ongeluk. Als hij iets ongelukkiger terecht was gekomen, had hij het waarschijnlijk niet na kunnen vertellen. Wel is hij nu een man van staal. Of beter gezegd, titanium. Hij ligt er zelf alweer grapjes over te maken…..

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

Vannacht kan ik niet slapen. Ik heb gisteren veel te veel gedaan. Boodschappen, boodschappen en nog eens boodschappen. Kerstboom in huis halen, ziekenhuisbezoek…. Mijn lichaam is het er niet mee eens. Het stampt en krampt onrustig. Ik probeer te ontspannen, maar dat werkt averechts. Nu gaat ook mijn adem stokken. Donkere wolken gedachtengoed  spoken door mijn gepijnigde hoofd. Opeens maak ik me over van alles zorgen. ’s Nachts is alles 100 keer zo erg.

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

Ik spook een beetje door mijn huis. De engelen zijn er. Ze zeggen me me geen zorgen te maken. ‘Geef maar mee, Toverheks. Je zit in een transformatie, weet je nog?’ Dus ik lig het maar uit.  Pas tegen de ochtend val ik een paar uur in slaap. Volledig naar de knoppen.  Enigszins brak sta ik op. Ik moet naar de dokter voor een paar prikken.

Sombertjes fiets ik door de stad. Varkentje draaft naast me. Ik tuur naar het asfalt en dat is maar goed ook. Opeens glinstert een groot zilveren hart me tegemoet. Ik stop en raap het op. Het is zo vreemd. Altijd als ik het moeilijk heb vind ik een hart op straat. Zelfs midden in het bos, half verborgen onder bladeren, heb ik er wel eens eentje gevonden. Ik heb al een hele verzameling op mijn altaartje……

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HART

De engelen sturen me een presentje. Dit zilveren hart laat me zien waar het in het leven echt om gaat. Gisteren in gesprek met mijn vriendin True kwam dit thema ook al ter sprake. Leven vanuit een liefhebbend hart, zonder oordeel en met liefde kijken naar je medemens. Vannacht dacht ik aan de in mij woedende woede. En aan compassie en vergeven. Die zachte balsem voor een gepijnigd hart.

HART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTHART, HART VAN GOUD, LIEFDE, COMPASSIE, HOU VAN JE, GROOT LIEFDEVOL HART, ZILVEREN HARTengelen, engel in mijn leven, angels, angel in my life, gevederde vrienden, goddelijke afgezanten, engelenhart