Vandaag ben ik traag maar gestaag. Een slak op haar gemak. Een duffe doos en niet boos. Wel kwaad, nijdig vroeg in de morgen. Op mannetjes……. die in het riool wroeten, scootmobielen omruilen en pakjes bezorgen!!!!!!

Vanmorgen vroeg word ik gewekt door een raar geluid. Het is vooral luid. Ik kan het ook niet thuisbrengen, maar mijn hele huis schudt ervan. Heks zelf schudt ook uit haar pan. Ik steek mijn hoofd uit het keukenraam en zie een grote vrachtwagen stationair draaien onder mijn slaapkamerraam. 

Achter het gevaarte is het een drukte van belang met mannetjes. In alle soorten en maten. Ze staan verwoed met elkaar te praten en drijven intussen een pijp het riool in. Gorgelend gaat het ding zijn werk doen daar onder de grond.

Mannetjes

Geen idee, wat er aan de hand is. De straten hebben niet blank gestaan. Ook is er hier in het pand geen sprake van enige overlast vanuit het riool. Het lijkt een geheel wilde actie. Belachelijk en overbodig ook, maar dat vind ik als snel om 7 uur ’s morgens. Woest gewekt uit een diepe slaap.

Een paar uur later gaat de bel. Het is nog steeds vroeg. Ik krijg een pakje op mijn dak. Slaapdronken neem ik het in ontvangst. Oh, wat heb ik weer veel te kort geslapen. En zo gebroken. Niet zo kort als gisteren overigens. Toen tikte ik net de 4 uur aan. En ook niet zo kort als dinsdagnacht. Toen stonden er maar 3 uurtje op de teller. En al helemaal niet zo kort als maandagnacht……

Mannetjes

Heks heeft een waardeloze slaapweek. Ik kom maar niet weg uit deze wereld. Een grote zware steen ligt voor de ingang van dromenland. Die zwerfkei ligt ook als een steen op mijn maag. ‘Wanneer slaap ik een beetje bij?’ is de vraag. Vandaag? Nee, niet vandaag, want ik heb van alles te doen. 

Maar vanavond duik ik er vroeg in. Dat staat als een paal boven water. 

Mannetjes

Nadat ik het pakje heb aangenomen stort ik terug in bed. Ik probeer een droom op te pakken, maar die is er vandoor. Weggevlucht op de rug van een oude nachtmerrie. Ik zie hun contour nog flitsen aan de horizon. Dan val ik toch nog eventjes in slaap.

Als ik weer wakker word, schrik ik me een hoedje. Vanmorgen wordt mijn scootmobiel omgeruild. Ergens tussen 9 en 1. ‘Maar onze medewerker komt niet om 9 uur, hoor, hij moet eerst nog ergens anders heen,’ vertelt de dame van het scootermobielbedrijf me bij het maken van de afspraak.

v

Het is intussen al tegen 11 uur. De man zal zo wel voor mijn neus staan. Snel schiet ik wat kleren aan over mijn pyjama. Een paar sokken volgen. Even bijkomen……

Net als ik me weer in bed heb genesteld om even rustig wakker te worden met een kopje koffie, gaat de bel. Het is het mannetje met mijn tijdelijke scootmobiel. De mijne gaat onder het mes. Ik krijg een voetpedaal, zodat ik me niet langer het schompus hoef te knijpen met mijn halvezolige handjes.

Mannetjes

Na een kwartier schieten mijn handen dan volledig in de kramp. Ik houd het stuur op de meest bizarre manieren beet, om het apparaat dan toch nog een beetje aan de gang te houden. En dat is natuurlijk niet echt veilig. Die dingen zijn sowieso al zo onveilig als de pest. Sturen met je ellebogen is natuurlijk not done.

Heks heeft nog niet veel tekst. Ook doet mijn hoofd het nog niet echt. Ik sta dan ook verwilderd te luisteren naar de uitleg over het display van de leenmobiel. Weer helemaal anders dan zijn voorganger. Geen slakkenknop. Gaat in zijn achteruit middels een hendeltje. Maar wel in het bezit van een voetpedaal!

Mannetjes

Een uurtje later ben ik op weg met de hondjes. Mijn hulp is verwoed aan het stofzuigen. Ik heb mooi even de tijd om een uitgebreide ronde om de stad te doen. Het zonnetje schijnt. Het is heerlijk buiten.

Vandaag wil ik nergens aan denken. Ik wil me geen zorgen maken over mijn moeder met Corona. Afgelopen week geconstateerd na een flinke uitbraak in het tehuis, waar ze verblijft. Mijn demente moedertje. ‘Ze is voornamelijk heel moe…’ zijn de voorlopig geruststellende berichten.

Mannetjes

Maar ja, ze begint natuurlijk pas met dit gestoorde virus. Heel veel mensen, denken aanvankelijk dat het allemaal wel meevalt. Maar dan komt toch de man met de houten hamer. En dan gaat opeens het licht uit.

Kwetsbare ouwetjes, zoals mijn moeder, gaan vaak als een nachtkaarsje uit. Hele verpleegafdelingen zijn op die manier geëlimineerd qua bewonersaantal. Het dorre hout is grondig gekapt.

Mannetjes

‘Ruimt lekker op,’ zal de vrouw, die die term verzon wel denken. Of is ze intussen van mening veranderd? Is er al wat dor hout uit het struikgewas van haar pathetische leventje gekapt?

Ja, zelf geconfronteerd worden met de gevolgen van dit ellendige virus, doet wonderen in zo’n geval, heb ik geconstateerd. Mensen, die het hebben over mondluiers en de schande van het verlies van vrijheid, de onnodige hysterie en de hype, het grote gevaar van het dragen van die smoeldoeken……, diezelfde mensen draaien om als een blad aan de boom, als een dierbare opeens geveld wordt door Covid19. 

Mannetjes

Ik ben persoonlijk een beetje versleten door het allenig thuis zitten. Ik ben natuurlijk al een jaar bezig. Eerst met een pas geopereerde hond. En daarna in een eeuwige lockdown. Zelfs in de zomer hield ik me verre van mijn medemensen. Ik wil het namelijk echt niet krijgen. Het zou in mijn geval wel eens heel ellendig kunnen aflopen.

‘Nog even volhouden, Heks, het eind is in zicht…’ Zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Ik snak naar verbinding. Een paar armen om me heen. Een dikke vette knuffel.

Mannetjes

Op mijn gemak rijd ik mijn ronde om de stad. De hondjes gaan heerlijk uit hun plaat in de diverse parkjes. Dan kachel ik weer naar huis, ik ga samen met mijn hulp het bed verschonen. Hij doet de lakens in een hoes, dat doet hij in de woonkamer. En Heks kruipt door haar bed met een schoon onderlaken. 

MannetjesMannetjesMannetjes

Als ik de Mare op draai staat daar weer die vrachtwagen met een buis in het riool. Nu op een andere locatie. Een enorme teringherrie komt me tegemoet. Mannetjes zwermen er omheen als daze darren. Jeetje, wat zou er aan de hand zijn? De hele buurt moet eraan geloven!!!

Onze lokale shit wordt grondig aangepakt!!!

Mannetjes

Ja, vandaag ben ik traag. Onversaagd graaf ik in verleden, geniet heden en projecteer toekomst. Ik schrijf, dus ik blijf. Maar niet alles blijft bestaan. Mensen gaan. Vallen bij bosjes. Lieverd, als je wilt, mag je gaan…..

Mannetjes

Mannetjes

Mannetjes

Heks aan het daten. Wat ik weer meemaak: Je wilt het niet weten. Na twee dagen al gedronken en gegeten. Maar ook een perfecte match! Maar dat is dan weer taboe!

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Heks zit op een dating site. Het is weer zover. Na jaren in mijn eentje ben ik weer toe aan een maatje. Ik kom natuurlijk wel eens iemand in het wild tegen, maar het bijna altijd een narcist. En als dat niet het geval is, dan is het wel weer een getrouwde kerel of iets dergelijks. Geen relatiemateriaal dus.

Vriendinnen proberen me al tijden aan de Tinder te krijgen, maar ik heb toch maar op iets anders ingeschreven. Een site, waar het meer om inhoud gaat dan om uiterlijk.

Nu heb ik altijd een groot probleem met dit soort praktijken: Er mankeert van alles aan me! Maar dat zie je niet. Dus ik krijg een overdosis reacties van allemaal leuke kerels, waarvan negenennegentig procent afhaakt zodra ze er achter komen, dat ik vanbinnen zo rot ben als een mispel. Niet dat ik dat uitvoerig uit de doeken doe. Maar ja. Ik kan ook slecht liegen.

En waarom zou je er omheen draaien? Zo’n man komt er uiteindelijk toch wel achter, dat ik een halvezolig lijf heb.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Papa fume une pipe……

Maar niet alleen dat vormt een probleem. Er zitten ook veel mafkezen op dit soort sites. Gisteren had ik er al eentje te pakken. Hij had contact met Heks gezocht, dus ik kon één foto bekijken. Leuke vent om te zien, vrij normaal, goeie kop met haar. Als het al zijn eigen foto is natuurlijk. Mijn leeftijd…..

Het gesprek liep ook aardig. Niet fantastisch, maar best leuk. Zelfs het feit dat ik fysiek wat problemen heb pakte goed uit. Maar opeens vroeg hij zich af of ik wel seks kon hebben met mijn lijf. Vervolgens werd er geïnformeerd naar mijn borsten. Alsof die dingen wat terug zeggen. En als klap op de vuurpijl ‘Hou je van pijpen?’

Ik had nog niet ontdekt hoe ik mensen kan dumpen op die site, dus ik gaf hem een pittig antwoord terug en hop: Hij verwijdert Heks subiet uit zijn contacten….. Op zijn pik getrapt. Die lelijke lamlul, die ik niet wil pijpen. Tja, je moet echt geen zwakke maag hebben als je je op de relatieveemarkt begeeft.

Een andere man is heel charmant. Hij prijst Heks huizenhoog met haar mooie koppie en fantastische hoedje. Hijzelf ziet er een beetje sukkelig uit, zie ik als zijn foto wordt onthuld. Bepaald geen Don Juan.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Als ik hem vertel dat ik een serieuze relatie zoek, krijg ik een uiterst merkwaardig antwoord. De man wil alleen een ‘friend met benefits’. En ook als ik aangeef dat dat niks voor me is, blijft hij pogingen doen om me voor het idee te enthousiasmeren.

Vast getrouwd en uitgekeken op zijn vrouw…..

Ook krijg ik heel leuk contact met een alcoholist. Dat weet je natuurlijk niet direct. En ons gesprek is uitermate boeiend, het is echt een heel leuk mens. Gek genoeg staan er twee foto’s bij zijn profiel. Die krijg je na een tijdje te zien, als je maar lang genoeg met elkaar praat.

De ene foto waarop hij me fris en vrolijk aankijkt vind ik geweldig leuk. Op de andere foto zit hij met een groot glas Belgisch bier voor zich. Wazige blik. Afschuwelijk.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Lastig typen, moet me goed focussen, maar verder merk je niks, hips.

En dat is ongeveer wat ik ervaar bij de man. Hij is vrij eerlijk over het feit dat hij veel bier drinkt. Maar als iemand zegt veel bedoelen ze meestal gigantisch veel. Mensen die drinken liegen altijd over hun alcoholgebruik heb ik ontdekt. Vooral als het de spuigaten uitloopt.

Heks wil geen zuiplap aan haar borst. Codependency is echt niks meer voor mij, daar heb ik mijn sporen in verdoend. Zuip maar lekker, maar drink met je maten. Niet met mij.

Het is ook niet goed voor me, want ik ga zelf ook meer drinken in zo’n geval. Ik kreeg ooit lang geleden een relatie met een beeldschone piepjonge Schotse alcoholist. Het was mij totaal ontgaan, dat hij met dit probleem worstelde.

Pas toen hij met een rugzak op de stoep stond en bij me introk viel het kwartje: Hij had nog een rugzak. Een onzichtbare. Maar omdat hij opeens op mijn lip zat rook ik het. Zijn kegel stonk zo vreselijk, dat je em bijna kon zien!

‘Ik ga stoppen met drinken,’ riep hij enthousiast. De verliefdheid gaf hem vleugels. Hij ging nu echt het roer omgooien. Dus hij dronk alcoholvrij bier en ging op zoek naar een baantje. Maar zo gemakkelijk raak je niet van zo’n verslaving af!

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Mijn woeste langharige Schot lustte er indertijd wel pap van!

Toch lukte het hem aanvankelijk opvallend goed en wel omdat Heks zijn probleem overnam.  Vanaf het moment dat hij stopte met drank, kreeg ik er extreem veel zin in.

Ik snapte totaal niet waar het vandaan kwam. Mijn paranormale kwaliteiten moesten nog een beetje in goede banen worden geleid. Mijn plotselinge drankzucht overviel me.

De relatie werkte natuurlijk voor geen meter. De Schot ging weer drinken en ik zette hem de deur uit.

Later met de Tank had ik een vergelijkbare ervaring. Ook hij kreeg last van gezonde neigingen in nabijheid van Heks. En ik kreeg steeds meer trek in drank.

Communicerende vaten. Kun je nagaan hoe belangrijk een gezonde omgeving is voor zo’n HSPtje als ik. De drinkende man op de datingsite gaat het dus niet worden. Voorzichtig probeer ik het aan zijn scherpe verstand te peuteren.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Het ontaardt in een vervelende chat. Helaas is hij dronken en teleurgesteld. En hij voelt zich ongetwijfeld afgewezen. Het laatste wat ik wil doen natuurlijk. Maar goed. Ook pleit hij voor zijn zaak met argumenten als: “Je merkt niets als ik heb gedronken. Ik ben echt precies hetzelfde.” Hetgeen me eigenlijk meer zorgen baart. Als je zonder problemen zoveel kunt drinken ben je echt heel erg verslaafd. Mensen aan wie je niets meer merkt zijn ver heen.

Eindelijk begrijp ik ook waarom mijn vroegere kroegbaas bier nooit meetelde in de hoeveelheid drank, die hij per dag naar binnen gooide ( Minstens een fles whisky. Hij is overleden aan Korsakoff syndroom). Bier was geen drank volgens hem. Dat dronk hij ’s middags voor de gezelligheid. Whisky dronk hij voor het effect: Van de wereld raken. En dat deed hij dan ook. Laat op de avond. Dagelijks.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,  Na een dag ben ik er alweer bijna klaar mee. Wat zoeken die kerels hier toch? Het is verdomme geen sekssite!

Vanmorgen zie ik dat ik een nieuwe bewonderaar heb. Je kunt meedoen met een soort fotospel. Daarin zie je steeds vier foto’s van kandidaten voorbij komen waaruit je moet kiezen, wie je het leukste vindt op rij. Dit herhaalt zich een paar rondes lang. Op de manier komen er uiteindelijk een paar favorieten uit.

En laat ik nu de favoriet zijn geworden van een volle neef van me! In menig cultuur zou dit geen enkel probleem zijn, zou het wellicht worden aangemoedigd. Het is een hele leuke foto. Ik heb best een knappe neef.

Snel stuur ik hem een bericht. We zijn zo’n goeie match volgens het systeem, dat ik dat zelfs gratis mag doen. Hoe beter je bij elkaar past, hoe minder credits je kwijt bent om contact te maken…….

‘Ha knapperd, had je me soms herkend? Leuke foto! Hoe gaat het met je?’

Zo zit ik dus met mijn neef te chatten, terwijl de berichtjes van aanbidders binnenstromen. Voor wat het waard is. Er zit veel kaf tussen die paar graankorrels. En die zeldzame graankorrels vinden Heks dan weer niks. Ze is dan wel niet aan de drank of oversekst…. Ze heeft iets waar ze niks aan kan doen, maar evenzogoed is dat een deal breaker.

Vanmorgen glinstert er iets op straat als ik het hondje uitlaat. Ik raap het op. Heks vindt altijd toepasselijk dingen, als ze het moeilijk heeft. Gevonden hartjes in alle soorten en maten liggen er op mijn huisaltaar. En een vrolijke plastic kat, gevonden toen Ferguut er een half jaartje vandoor was.

Vandaag vind ik een zilveren uiltje ingelegd met blauwe steentjes, met daarboven een nazar ofwel boos oog. Sinds mijn avontuur met mijn vriendin de non, toen we een uil hebben gered van een wisse dood, ben ik dol op uilen. Ik hield al van uiltjes alsmede uiltjes knappen, maar nu komen ze steeds op mijn pad. Ze sluipen het laatste jaar mijn huis binnen. En vandaag is er weer eentje bijgekomen!

Een goed teken. Een geschenk van de kosmos. Zouden ze mijn gebed gehoord hebben? Om een leuke lieve en vooral zorgzame man, empatisch en geen bar type of bartype? Wie weet. Er moet toch ergens een match voor me rondlopen. Een potje, dat een hoofddeksel kan waarderen……..

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

 

Elk jaar in januari vindt bij Ex Animo de aftrap plaats van de Matthäus Passion! Hoera! Wij worden toch zo blij van dit lijdensverhaal! De repetities zijn een feestje! Ook Heks kikkert er helemaal van op!

De tweede dinsdag van januari begint mijn koor met de repetities van de Matthäus Passion. De kerstballen staan net weer op zolder. De eerste marathon op natuurijs is nog niet eens verreden. De oliebollen liggen nog dwars op de maag. De kerstkilos’s zwerven nog op dijen en heupen. Het kindeke ligt nog zoet te sabbelen in zijn krib. De drie koningen zijn pas op de heenreis. In Orthodox Rusland is het kerstfeest nog niet eens gevierd! Wij echter storten ons vol overtuiging op het lijdensverhaal.

Is het normaal gesproken al gezellig druk en rumoerig tijdens de repetities, nu zit de zaal stampvol. Het koor is verdriedubbeld. Uitgerust met extra projectleden. De meesten van hen zie ik elk jaar terugkeren. Heks zit op de voorste rij naast haar vaste zangmaatje. Ze zit al te zwaaien als ik binnen kom. ‘Gelukkig nieuwjaar,’ zing ik haar toe. ‘Ja, dank je, jij ook de beste wensen, hè.’ Ik glijd naast haar op mijn stoel.

In de pauze sommeert ze me om een sprint te trekken naar de koffiekamer. ‘Snel, Heks, anders hebben we geen plekje.’ Ik ren via een sluiproute naar onze vaste tafel. Een bevriende sopraan haalt de koffie. Even later zitten we lekker te lachen en kletsen. ‘Hoe heb jij de kerstdagen doorgebracht?’ Mijn maatje is naar een hotel geweest met haar geliefde zoon.

‘We hebben ons lekker laten verwennen! Het was goed hoor, Heks. Echt een heel lekker kerstdiner. En je hoeft niks te doen. Dat is ook heerlijk!’ Ze heeft maar één kind, maar hij telt voor tien. Elke dinsdag brengt hij zijn moedertje om half acht naar het koor en om tien uur staat hij enigszins ongeduldig te wachten om haar weer naar huis te begeleiden. ‘Hij is stapelgek op zijn moeder,’ Anna glimlacht verrukt. Het is haar een raadsel. Mij niet.

Eén van de dames laat al tijdje verstek gaan.  Haar man heeft in het ziekenhuis gelegen. Ja, dat hakt erin. Dan heb je wel eventjes iets anders aan je hoofd. ‘Zij is ook al 85 hoor, Heks. Dat moet je niet vergeten. Het wordt haar ook een beetje te druk allemaal, vooral nu , met al die projectleden….’

Het is alweer de derde keer dat ik meezing in de Matthäus. Het stuk zit er al aardig in, dat scheelt. Tijdens de repetities zit ik lekker te tekenen op mijn tablet. Intussen luister ik hoe de bassen zich stukbijten op een fragment. Of de tenoren. De twee sopranen, moeder en dochter, waar ik twee jaar geleden mee heb gevochten tijdens de generale repetitie zitten pal achter me. De moeder kijkt nog steeds nijdig naar me. Het deert me niet.

De dochter steunt haar chagrijnige moeder door dik en dun. Zelfs toen het mens me te lijf ging met mijn eigen muziekstandaard! ‘Sommige dochters worden gekaapt door hun moeder,’ zegt een Indiase zangvriendin tegen me, als we het er over hebben.  Ze spreekt uit ervaring. Jarenlang was zij haar moeders bitch.

Het Dikkertje Tromkoor met Heks en Buurman

Er wordt wat afgestreden in de wereld. Je zingt over het lijden van iemand, die ons liefde probeerde te leren en slaat elkaar letterlijk met de tekst om de oren. Rechtvaardigheid is vaak ver te zoeken in de wereld en liefde nog verder. Wij mensen zijn bovendien ook nog eens verzot op melodrama. De gemiddelde soap kan niet tippen aan de bizarre werkelijkheid!

Nou, melodrama kun je het niet noemen, mijn geliefde Passie. Bach heeft deze krankzinnige geschiedenis virtuoos muziekaal verhaalt.

‘Geef mij maar de Johannes Passion, Heks, die duurt tenminste niet zo lang,’ zegt een zangvriend uit een ander koor onlangs tegen me, ‘als jullie die een keertje gaan zingen, ga ik ook meedoen.’

 

 

Van een avondje zingen knap ik altijd op! En Heks is niet de enige! Lang leve Ex Animo! Een uitstekend medicijn voor tanend bejaardenlibido! En voor mensen met pijn……

©TOVERHEKS.COM

In een week als deze maak ik weinig mee. Ik hobbel van therapeut naar therapeut en tussendoor probeer ik zodanig te bewegen dat er niets uit de kom schiet. Of valt. Of plopt. Ik sleep me wel naar het koor. En hoewel ik nauwelijks op mijn stoel kan zitten en al helemaal moeite heb met het omslaan van de pagina’s van Haydn’s partituur met die ellendige pijnlijke arm, toch ben ik blij dat ik gegaan ben.

‘Ik heb een cadeautje voor je,’ zegt mijn zangmaatje Anna. ‘Doe niet zo gek, echt waar?’ Heks is onlangs jarig geweest, maar dat feest viel totaal in het water. Nu word ik toch nog verwend. ‘Niet uitpakken hoor, anders krijg je het er niet meer in.’

Dat vind ik grappig. Het is toch de bedoeling dat je presentje uit de verpakking komt….. Toch geef ik gehoor aan haar suggestie. Ik trek de zijkant los, maar laat de inhoud ongemoeid. Voorzichtig gluur ik in het pak.

©TOVERHEKS.COM

‘Een poezenkalender! Wat leuk, echt supergaaf! Gekkie, wat een mooi cadeau!’ Ik geef haar een dikke zoen. Verlegen zit ze te lachen om haar succes. ‘Jij verwent mij ook altijd zo, ik wilde gewoon een keer iets aan jou geven!’

Later thuis bekijk ik het presentje nog eens heel goed: 365 katten! Voor elke dag 1. En ook nog een prachtige poezenposter……. De kalender krijgt een mooi plekje.

Vanavond studeren we nog een keertje op Haydn, maar na de pauze gaan we beginnen aan ons kerstprogramma. Ik heb mijn boek met Christmas Carols weer uit de kast gehaald. De eerste die we beetpakken is geen favoriet van Heks. ‘On the way to Bethlehem…..’ Vorig jaar hebben we em ook gezongen en elke keer ging er wel iets mis met het onding.

‘Hoe is het met je man?’ Een andere zangvriendin heeft al een paar weken verstek laten gaan. Haar echtgenoot lag plotseling in het ziekenhuis. ‘Hij is nu weer thuis, maar hij heeft een goed pak uitgedaan….’ Ze zijn allebei op leeftijd en dan hakt zoiets er dubbel in. ‘Ik ben blij dat je er weer bent!’

‘Oh, ik hoop dat dat zo blijft. Ik heb aanstaande zaterdag mijn stemtest en ik ben bang dat ik er niet door kom. Vooral omdat ik al weken niet heb gezongen…..’

Ja, die stemtesten. Heks heeft er ook wel eens eentje ondergaan. Een stressvol gebeuren. En al die spanning slaat dan weer op je stem. Of je krijgt van de zenuwen geen lucht. Of je piept van angst….. Iedereen heeft er de pest aan.

‘Ik zat vorig jaar nog bij de sopranen, maar na de stemtest was ik mooi opeens alt. Na vijfendertig jaar!’ Anna kan er nog nijdig om worden. En het is waar: Ze pakt nog steeds moeiteloos de hoogste noten. ‘Ik ben blij dat je geen sopraan meer bent. Anders zat je niet gezellig naast me,’ troost ik haar.

©TOVERHEKS.COM

Sopraan zijn is natuurlijk het hoogst haalbare. Letterlijk. Maar Heks eindigt waarschijnlijk als bas. Ik kan nu al gemakkelijk hun partijen meezingen met mijn Indiase zangbereik een paar octaven de diepte in. Niet verder vertellen hoor, want ik wil nog een paar jaar alt blijven en tenoren en bassen zijn er altijd tekort. Voor je het weet ben je de klos.

Zingend loop ik achteraf naar mijn auto. Ik ben altijd blij na een repetitie met mijn koor. Zelfs al kan ik niet op mijn stoel zitten van de pijn. Zelfs al lukt het me nauwelijks om een bladzijde om te slaan. Wat kan het schelen?

Mijn humeur wordt enorm opgevijzeld. En dat is alleen maar gunstig voor allerlei fysieke processen. Lang leve Ex Animo! Een uitstekend medicijn voor het tanende bejaardenlibido! -Er  wordt wat afgeflirt en afgelachen- En voor mensen met pijn.

©TOVERHEKS.COM

 

Stop. Kappen nou. Hou ermee op. Ik wil geen connectie met u, Meneer de Koekepeer.U kunt antropoliegen tot u erbij neervalt: Ik stel mijn lichaam never nooit beschikbaar voor antropologisch veldwerk……

images-41

Sommige mensen hebben zo’n plaat voor hun domkop! Ongelofelijk!

Ik heb zelden een vervelender en opdringeriger en volhardender type ontmoet dan de geile antropoloog. Al ruim tien jaar doet die idioot verwoede pogingen om bij Heks binnen te dringen. Eerst door haar eens lekker aan te randen tijdens een boeddhistische meditatieavond.

Het oude reptiel liet zijn groezelige grijpertjes schaamteloos langs mijn flanken fladderen, terwijl Heks net met haar armen in de lucht stond. Terwijl ik me niet kon verweren betaste deze zelfbenoemde goeroe me vrolijk dwars door mijn kleren heen.

© Toverheks.com

Hij ziet zichzelf als een echte heer en toffe peer, die dit soort acties louter uit liefde debiteert. Hij heeft daar een hele theorie over: Hij bedoelt het goed, liefdevol, warm……Er steekt niet kwaads achter……

Meuh, geloof je het zelf viespeuk?

Ik zie een oud smerig mannetje met een heel lelijk vogelhoofd. Vol domme praatjes bedoeld om gaatjes te vullen. Bij jonge mooie vrouwen. Of uitdagende vrijgevochten mokkels, zoals Heks.

De man is ongetwijfeld een narcist. Sinds ik me in dit menstype heb verdiept kan ik de eikel beter plaatsen. Het gaat hem ook niet om mij persoonlijk, hij heeft geen idee wie ik werkelijk ben.

Nee, ik ben de vrouw die hem publiekelijk afwees. Het ergste wat een narcist kan overkomen. Die iets zei van zijn handtastelijkheden. Die never nooit iets van hem moet hebben. Die met een boog om hem heenloopt. Die niet luistert naar zijn lulkoek! Die hem heeft ontmaskerd……

Al dat gezichtsverlies……Hij kan dat gewoonweg niet uitstaan.

Al verscheidene malen in het afgelopen decennium heeft het secreet me hele vervelende mailtjes gestuurd. Echt berichten waar de honden geen brood van lusten. Aanmatigend en opdringerig en heel erg fout.

Ook heeft hij me regelmatig in de kerk of op straat staan uitschelden. Ik kan het schlemielige ventje niet tegenkomen met zijn dwaze hoedje en zijn waxinelichtje compenserende lullige wandelstokje of hij begint tegen me te vervelen. Waar ik aan verdiend heb?  Nergens aan. De man is een narcistische kwezel.

© Toverheks.com

Een tijdlang heeft hij me gestalkt hier in de buurt. Liep hij over straat te schreeuwen dat ik een gefrustreerd kutwijf ben, die vast misbruikt is als kind. Laat ik nu net in die tijd voor iets dergelijks in therapie hebben gezeten. Ik was dus niet blij met zijn ordinaire acties, dat kan ik je wel vertellen.

Het blijft me ook verbazen dat iemand, die het op televisie in een religieus programma over zijn enorme spirituele ontwikkeling heeft, dit soort kwalijk gedrag  vertoont. Je zou toch enige zelfreflectie verwachten, maar nee. Daar doet dit manneke niet aan. Hij ‘denkt’ voornamelijk met zijn kleine uitwendig gedragen hersenen. En daar komt nooit veel goeds uit voort……..

Vandaag krijg ik weer post van de oude idioot. Of ik een connectie met hem wil op LinkedIn. Brrrr. Liever niet. Snel blokkeer ik de etter.

\

Wat kunnen mensen een enorme plaat voor hun knar hebben, je houdt het niet voor mogelijk. Ik ga echt never nooit wat voor’n connectie ook aan met die griezel. Ook ga ik niet met hem afspreken om alles uit te praten: De engbek heeft me vorig jaar een tijd achtervolgd om dat te bewerkstelligen.

Iets uitpraten met een narcist? Onmogelijk! Je geeft zo’n gek alleen maar ruimte om allerlei narigheid uit te halen!

Vanaf dag 1 zo’n tien jaar geleden wil ik maar 1 ding van die leipstra: Dat hij me met rust laat. Opzouten en wegwezen. Je hebt je kans gehad en grondig verprutst. Niet verbazingwekkend voor een narcist. Respectloze zakken als het zijn.

Misschien moet ik hem eens zo’m taart sturen, met laxeermiddel erin……. Raakt hij zijn shit toch een beetje kwijt!

Blokkeren, negeren en er iets van leren, dat is wat me rest. In de hoop dat zijn obsessie met mijn persoontje ooit ophoudt. Gelukkig gaat alles voorbij. Uiteindelijk……..

Ik blokkeer de man dus op alle sociale media denkbaar. Niets in mij wil ook maar iets met die man. Ik denk gelukkig verder nooit aan die kwal, behalve als hij weer eens mijn pad kruist of mijn aandacht probeert te trekken. Want dat laatste kan hij als de beste. Ja, dat heb je met gekken. Je vindt ze op de gekste plekken: Ook in de Sangha en in de kerk……

© Toverheks.com

Een weekend vol verrassingen en bijna allemaal aangenaam! Van Galactic Grooves in de kroeg tot visite, visite, een huis vol….. Hier en daar een hinderlijke antropoloog.

De Geile Antropoloog slaat weer toe! Heks staat voor de zoveelste keer met haar mond vol tanden. Dan besluit ik hem een brief te sturen. Die ranzige ouwe snoeper. Dat stuk scrotum vol eigendunk!

© Toverheks.com

Heks belandt bij mysterieuze magiër op de Kaasmarkt, ofwel de Koerdische fietsenmaker. Klein van stuk en ruk van de tongriem gesneden, maar absoluut in het bezit van superpower…..

Tussen alle idiote gebeurtenissen door probeer ik het voor elkaar te krijgen dat er een fietskar aan mijn fiets wordt gemonteerd. Of beter gezegd een verbindingsstuk. Uitgangspunt zijn twee fietskarren en vier fietsen!

Een oude mountainbike waarvan helaas de voorvork kuren vertoont. Een oude gammele vouwfiets, die zeker niet in aanmerking komt om een aanhanger achter te hangen. Een geavanceerde elektrische vouwfiets zonder kettingkast en de oerdegelijke Batavus E-Bike van mijn moeder.

Een oud onverwoestbaar Batavus aanhangwagentje en een splinternieuwe Doggy ride zijn ook van de partij. Het aandoenlijke antieke houten karretje behoeft alleen nog een knop achter het zadel. Om em aan te hangen. Maar dan moet je wel zo’n knop hebben en daar zit em de kneep.

Die knop ligt bij een boze ex. Hij heeft er wel twee maar geen wagentje. Toch heb ik mijn exemplaar nooit terug gekregen. En nu zijn die dingen nergens meer verkrijgbaar! De fietsenmaker om de hoek is al twee maanden op zoek!

De Doggy Ride vraagt een geheel andere aanpak. Koppelstukken genoeg, maar nu ligt de fietsenmaker dwars. ‘Ik ga dat ding er niet opzetten. Ik heb met Batavis gebeld en die raden het ten sterkste af. Het elektrische systeem kan van slag raken en dan blijft hij maar vooruit gaan. Met als gevolg levensgevaarlijke toestanden. Ik neem dat risico niet.’

Ik snap het niet helemaal. Het is toch de bedoeling dat ik vooruit blijf gaan? Bovendien fietst de fiets zo log en zwaar dat het me onmogelijk lijkt om echt snel te gaan. Laat staan uit de bocht te vliegen.

©Toverheks.com

‘Onzin,’ zegt de man van de dierenwinkel,’Ik zet al twintig jaar koppelstukken op elektrische fietsen, nog nooit problemen mee gehad, neem je fiets maar mee, dan zet ik dat onderdeel er wel op. Ik heb toevallig nog zo’n speciaal verbindingsstuk liggen!’

In de praktijk blijkt het toch weer niet te werken. Het fame van de fiets van mijn moeder is zo dik en zwaar, daar past dat speciale koppelstuk voor elektrische fietsen helemaal niet op! De man van de dierenwinkel heeft intussen zijn derde kind gekregen, dus ik moet ook nog een paar weken wachten tot hij terug is van vaderschapsverlof voordat we er achter zijn…….

©Toverheks.com

En al die tijd hangt VikThor in een kattenmandje aan het stuur van de onverwoestbare Batavus. Hij groeit en groeit. Van twee kilo naar vier, naar zes, naar acht….. Hij gaat koppeltjeduikelend zijn kattenmandje in, je hoort hem niet klagen. Maar goeie hemeltje, hij barst er intussen bijna uit!

Na wekenlang tobben en overal nul op het request krijg ik van iemand de gouden tip. ‘Ga toch eens naar de Koerdische fietsenmaker op de Kaasmarkt. Die man kan echt alles, bovendien heeft hij ook alle denkbare onderdelen in huis….’

©Toverheks.com

Zo ga ik op zoek naar deze kleine magiër. Ik vind hem in een enorm pand op de Kaasmarkt. Het heeft wel iets weg van een oude smederij, maar dan zonder het vuur.

‘Wat kan ik voor je doen?’ De Koerdische fietsenmaker staat in de deuropening. Hij loodst me door zijn winkel van Sinkel naar achteren, om daar mijn fiets aan een grondige inspectie te onderwerpen.

Ik leg hem intussen het probleem uit. Al die fietsen en fietskarren. Maar geen enkele combinatie die werkt! ‘Deze fiets heb ik van mijn moeder geleend. Het is een geweldige fiets, oerdegelijk, sterk als een paard. Maar niemand wil of kan dat verbindingsstuk erop zetten.’

De man kijkt me doordringend aan. ‘Het kan me niet schelen of je die fiets van je moeder hebt gekregen of geleend. Of wat dan ook,’ begint hij. Goeie hemel, wat heb ik nu aan mijn neus hangen? Heb ik iets verkeerd gezegd? Hebben we last van de taalbarrière? ‘Het kan me echt niet schelen, het interesseert me totaal niet! Of die fiets is van jouw moeder, geleend of gekregen, maakt me helemaal niet uit’ benadrukt hij nog eens,’ Ik ga voor jou in orde maken!’

©Toverheks.com

De taalbarrière dus, grinnik ik inwendig. Wat een grappig mannetje. Ik krijg lol in het verhaal. De neverending story van de fietskar. Of eindigt het verhaal hier?

‘Kom over uurtje maar terug. Dan heb ik alles goed gemaakt.’ Ik ga er vandoor. Met VikThor aan een touwtje uit de werkplaats, hij hing aan het stuur in zijn mandje, maar is intussen te zwaar om te dragen…..

Als ik een uurtje later de grote hal weer inloop staat mijn fiets al klaar. Achter het zadel zit een mooie knop. Daar kan mijn oude aanhangwagentje aan hangen. Wat lager, in de buurt van de achteras zit het verbindingsstuk voor de Doggy Ride. Het is voor elkaar. Appeltje eitje! Voor de Koerdische fietsenmaker dan, want zijn Hollandse collega’s kregen dit niet voor elkaar!

Een Koerdische fietsenmaker. Ik wist niet eens dat ze fietsen hebben in Koerdistan, laat staan fietsenmakers. ‘U weet toch wel dat u een zeer belangrijk beroep heeft, meneer. U bent eigenlijk een soort superman! Zonder uw hulp zou ik bijvoorbeeld niet met mijn hondje kunnen fietsen!’

Ik vertel hem over de uitermate grappige act van Monty Pyton over bicycle repairman, die furore maakt in het land der supermannen. De man snapt er geen jota van, maar is wel geïnteresseerd. Ik schrijf de benodigde informatie voor hem op een papier. ‘Opzoeken hoor, op YouTube. Het is echt heel erg grappig.’

Dezelfde middag fiets ik met mijn hondje in de fietskar door de stad. Mijn pup zit als een prins op de erwt in zijn mooie karretje. Lekker droog en uit de wind. Wat een verbetering! Wat een geweldige vooruitgang……

Als ik later aan Don Leo vertel over de merkwaardige edoch grappige reactie van de Koerdische fietsenmaker of mijn moeders fiets begint hij te grinniken.. ‘Misschien dacht hij wel dat je em had gestolen, lieve Heks…..’ Tja. Dat zou ook nog kunnen……

©Toverheks.com

 

Schuldenaar Heks krijgt woningcorporatie Portaal op haar dak. Het gaat om een luttel bedrag, maar ik krijg een behandeling alsof ik al in geen jaren mijn huur heb betaald! Typisch……

Als Heks zoveel zit te schrijven ligt ze meestal in bed. Zo ook nu. Ik heb een zomergriepje onder de leden. De mussen vallen van het dak en ik kijk naar de Tour de France. Rillerig dobberend in mijn waterbed. Het is niet anders.

Misschien kan ik eens lekker op Portaal gaan mopperen. Ze doen weer raar. Niet heel raar. Hun gewone hebzuchtige ongeïnteresseerde raar.

Vorige week vrijdag schrijven ze een bedrag van mijn rekening af, ik heb geen idee wat het is, maar opeens sta ik rood. Mijn bank protesteert. Dus haal ik het geld terug voor de bank het doet. Eerst maar eens achterhalen waar dit over gaat. Die club maakt tenslotte zoveel fouten.

Maandag bel ik de teringlijers op. Ik worstel me door het menu en na een tijdje krijg ik zowaar een medewerker aan de lijn. Hij vertelt me dat het over een gemeenschappelijke energierekening betreffende ons portaal gaat. Aha. ‘U heeft er begin juni een brief over gekregen,’ beëindigt de man zijn verhaal.

Ik leg hem uit dat ik op vakantie was in die periode. ‘Waarschijnlijk is de brief me ontgaan,’ ik lieg niet eens. Alle brieven uit die periode liggen nog ongeopend in een doos. Ik heb nog niet eens al mijn spullen uitgepakt. Al weken houd ik me vooral bezig met bijkomen van mijn vakantie. Zodoende is de boel nogal achterstallig: Komende week ga ik maar eens aan de administratie.

Met de belofte het bedrag weer over te maken hang ik op. Een paar uur later gaat de telefoon. Een gemelijk kereltje begint een verhaal over een openstaande rekening, deurwaarders en meer van dat fraais.

Het gaat om dertig euro, maar de man maakt bombarie alsof ik al jaren mijn huur niet heb betaald. Wat een lamstraal. Ik schrik me aanvankelijk rot. Is er soms nog een openstaande rekening? Zijn me nog meer brieven ontgaan?

Maar nee. Als je verwarming het niet doet of je zit zonder keuken dan laten ze je gewoon barsten. Telefoontjes worden niet beantwoord of ze smijten de hoorn op de haak! Er gaan soms weken overheen voordat je wordt geholpen. Het is een volstrekt inefficiënt bedrijf als het aankomt op service en nakomen van afspraken.

Maarrrrrrr…….. als ze geld kunnen halen dan zitten ze er bovenop. Opeens functioneert het bedrijf als een geoliede machine blijkt : Vrijdagmiddag boek ik het bedrag terug. Maandagmorgen ligt er al een brief bij Heks in de bus en diezelfde middag heb ik een uiterst onaardige eikel aan de lijn. Dit nadat ikzelf al heb gebeld en heb toegezegd dat ik het bedrag binnenkort zal betalen!

De man blijft knorrig. Alsof hij de zaak niet vertrouwt. ‘Wanneer maakt u het bedrag over? Kan ik noteren dat het morgen binnen is?’

‘Mijnheer. Ik huur al meer dan dertig jaar bij uw woningcorporatie of wat daarvoor doorgaat. Nog nooit heb ik een maand de huur niet betaalt of ben anderszins een verplichting niet nagekomen. Hetgeen ik bepaald niet van jullie kan zeggen. Ik heb een paar weken de tijd volgens de brief om aan mijn betalingsverplichting te voldoen. Derhalve zal ik het binnen die terwijl betalen.’

‘Uw telefoontje komt op mij zeer onaangenaam over. Het gaat om een uiterst luttel bedrag en u gaat mij zitten bedreigen alsof ik een enorme wanbetaler ben! Bovendien heb ik zelf al een keer contact met jullie gehad vandaag! Communiceren jullie dan helemaal niet onderling?’

De man heeft geen boodschap aan mijn verhaal. Een excuus kan er niet af. Gepokt en gemazeld in de slechte gedragsregels van Portaal geeft hij een ongeïnteresseerd antwoord. Wat een onaangenaam sujet. Hij zit helemaal op zijn plek bij Portaal!

Zaaddonor doneert zaad, als het met je eigen man niet gaat. Of je hebt nog maar een paar eieren en bent bijna te laat. Of je houdt niet van mannen, maar wel van hun zaad. Of je hebt met hormonen je eierstokken eindelijk weer aan de praat. Nu alleen nog wat spermatozoïden ofwel zaad…….

Vannacht kan ik niet slapen. Ik kijk naar een documentaire over Boudewijn de Groot. Het duurt en duurt. De man heeft ook enorm veel gedaan natuurlijk. Zijn gouden samenwerking met de fenomenale tekstschrijver Lennaert Nijgh komt uitgebreid aan bod. Dat was een gek gebakkie. Bij hem vergeleken was Bou heel normaal. Interviews met zijn kinderen doen dat beeld weer teniet.

Een moeilijke gesloten man. Ook zijn vrienden beweren iets dergelijks. Het ene moment is de man heel warm en dichtbij en dan is er weer die ongelofelijke afstand. Hij heeft prachtige liedjes gemaakt. Hij kan fantastisch mooi zingen met die rare unieke stem van hem. Heks is opgegroeid met zijn liedjes.

De liedjesschrijver mag dan bij ons Hollandse kaaskoppen veel succes hebben, wat hij schrijft wordt niet altijd gewaardeerd door zijn eigen kinderen.

‘Ach,’ zegt een zoon uit een van zijn vele huwelijken, ‘Ik erger me vaak dood aan zijn teksten. Ik kan sommige albums niet horen gewoonweg. Neem bijvoorbeeld dat liedje waarin hij iets zingt in de trant van ik vertrek voorgoed en jij blijft hier, omdat je dat kiest en wilt, zie maar blablabla. Dat gaat over mij. Een kind dat achterblijft terwijl hij me in de steek laat. Ik had niets te kiezen, mafkees. Wat een kutlied.’

Als onbedoelde zaaddonor heeft hij vele successen geboekt in het leven. Hij verwekt links en rechts kinderen of het niets is, maar laat ze vervolgens in no time weer in de steek. Ik heb in mijn eigen leven ook dergelijke zaaiers ontmoet. Een slag apart.

Direct na dit programma begint een documentaire over een echte zaaddonor en zijn nazaat, nou ja, nazaten. Ook dit programma duurt een eeuwigheid. Maakt niet uit. Ik kan toch niet slapen.

Een meisje gaat op zoek naar haar biologische vader. Zaaddonor 150. Ze ontdekt uiteindelijk een stuk of 58 halfbroers en -zussen. Die zaadhandel blijkt een wilde boel te zijn daar in de VS. Mannen kunnen onbeperkt doneren en vrouwen kunnen het over de post bestellen….. Mijn god, wat een puinhoop!

De vader van het meisje blijkt een halve zachte hippie te zijn. Je kunt zien, dat hij vroeger beeldschoon is geweest. Hij heeft een tijdje als een soort Chippendale gewerkt in zijn jonge jaren. Totdat hij het zaaddonorschap ontdekte. ‘Ik hen zeker zo’n 500 keer gedoneerd. Drie tot vier keer per week. Tien jaar lang.’ Even rekenen…. Heks komt dan op een veel hoger aantal….

De hippie kijkt naar het profiel van donor 150. ‘Ja, er staat dat ik danser ben, daar bedoelde ik die Chippendaleshow mee. En ik stripte me uit een apenpakkie met gezongen telegrammen aan de deur. Best creatief!’ Intussen komt ter sprake, dat hij als kind al bipolair is verklaard. Hartstikke erfelijk. Nergens terug te vinden in het profiel…..

Hij heeft inderdaad belangstelling voor het spirituele en filosofie. Maar hij heeft dat laatste niet gestudeerd, zoals vermeld in zijn profiel. Hij heeft nauwelijks opleiding genoten. Het doneren van zaad kwam op zijn pad en daar heeft hij jarenlang de huur van betaald.

‘Ik heb wel bij elke donatie, hoe snel ook gemaakt, gebeden voor de ziel die wil komen,’ verklaart de donor, ‘Ik trek als het ware die zielen hier naartoe. Dat is mijn taak in het leven! In elk zaadje zit een ziel.’ Een zielentrekker dus. Letterlijk! Weer eens wat anders dan een zielenknijper…..

Hij vertelt bevlogen over zijn mooie idealen, in het leven geroepen rondom zijn oude professie. Om dan moeiteloos over te gaan op allerlei globale samenzweringstheorieën. Heks heeft daar ook wel ideeën over, maar niet zo verstoken van realiteitszin als deze man. Goeie hemeltje, wat een wazig gebrabbel!

De man woont in een gammele camper op een parkeerterrein aan zee. Met vier honden en een duif. Dat zijn zijn echte kinderen, beweert hij. Het is een ongelofelijke lieve schat, maar volstrekt uit de poppenkast gevallen.

Een tijdje geleden zag ik ook al een programma over een zaaddonor. Een Nederlands exemplaar. Foeilelijk, kaal en dik. Totaal geen interessante man, zeg maar ronduit saai! Hij was het gaan doen om vrouwen te helpen, die nergens terecht kunnen voor een zaadje. Een nobel streven.

Op een gegeven moment ontdekte hij dat vrouwen zijn gouden kwakje liever op de natuurlijke manier ontvingen. Dus niet met een potje sperma en een injectiespuit. Nee, gewoon ouderwets de tampeloeris in de flamoes.

Volgens de man wordt deze aanpak enorm door de desbetreffende dames gewaardeerd. En ook door hun eega’s! Die zitten er naast het bed op een stoel verlekkerd naar te kijken, of warmen het vrouwtje op, opdat hij dan de kutklus kan klaren. Geloof jij het? Ik kan me er niets bij voorstellen.

Evenzogoed verwekt deze man naar eigen zeggen ook een paar kinderen per week. Er lopen al zeker een paar leptosome voetbalteams ontsproten uit zijn kokette kokertje rond. Het is zijn enige kans op iets van een seksleven lijkt me. Maar ik krijg er toch een ellendig gevoel bij. Wat een waanzin!

De Nederlandse zaadbanken hebben A-en B-donoren. Bij de laatste kan het kind de identiteit van de donor achterhalen, bij de eerste niet. Ik vind dat de anonieme vorm bij de wet verboden moet worden, maar dat gaat nooit gebeuren en ik zal zeggen waarom. De meeste donoren willen stomweg anoniem blijven. Ze kwakken hun kwakje in een bakje om de huur te betalen. Of een luxe skivakantie……

De mannen, die ik in mijn studententijd (er wordt veel geworven onder met name medicijnenstudenten. Jong, slim en sterk zaad…) richting zaadbank heb zien vertrekken hadden daar allemaal triviale redenen voor. Ze vonden het vooral interessant. Maar wat maakt het uit? Zaad is zaad….

Niet dus. De hele evolutie is erop gericht om de beste donor eruit te zoeken. Daarom vallen vrouwen tijdens hun vruchtbare dagen op een beetje foute mannen. Is gebleken uit wetenschappelijk onderzoek. Dat zijn vaak sterke overlevers, eigenschappen die je onbewust wilt voor je kind.

Het gebeurt dus nogal eens, dat zo’n man een kind verwekt tijdens een spannend avontuurtje, waarop de dame in kwestie weer terug gaat naar haar brave huisvader van een partner…..

Ook is er bij de zaadbanken hier ter lande geen enkele controle op wie welk zaad krijgt. Als een club vriendinnen allemaal besluiten op die manier zwanger te worden, minder vergezocht dan je zou denken…., dan is er geen sterveling die er op let of het niet per ongeluk om dezelfde donor gaat. Zit je met allemaal halfzusje en broertjes op elkaars lip op feestjes en partijtjes. Zonder dat ze het weten. Bloedlink natuurlijk.

En wij hier maar afgeven in het beschaafde ontwikkelde chgggrrrrristelijke Westen op die achterlijke Islam en hoeveel Moslims met hun nicht of neef trouwen……. Over niet al te lange tijd is de halve wereld je halfzus of broer…….

Barmhartige Samaritaan komt nog wel eens te laat op afspraak. Dat is het nadeel van empathie. Zonder compassie heb je dat niet! Laat je die ander gewoon lekker creperen door je zeiksnor te drukken of em te smeren…….

Vanmorgen vroeg gaat de bel. Verdorie. Ik wil uitslapen. Ik heb er pas een paar uurtjes dromenland op zitten. Veel te kort. Het is vast weer zo’n idioot van woningbouwvereniging Portaal. Of Museum Boerhaave. Laatstgenoemde is flink aan het verbouwen.

Nu willen ze de staat van mijn huis onderzoeken, in verband met eventuele toekomstige schade. ‘Maar dan moeten jullie bij Portaal zijn. Zij zijn eigenaar, het is hun pand,’ wimpel ik een paar dagen geleden al die toestanden af tegenover een mannetje met meetlint en fototoestel hier in de steeg, ‘Mij zal het een rotzorg zijn of het overeind blijft staan.’ Nou ja, liever wel, maar ik heb geen zin om weer achter van alles aan te jagen uit naam van mijn hopeloze verhuurder.

Geen idee of ze op de hoogte zijn gesteld van de aanstaande werkzaamheden, maar ik ben niet van plan om het te doen. Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd. Slapen bijvoorbeeld. Of beter gezegd een gebrek daaraan. De bel gaat nog een keer. Alleen bij Heks, alsof ik hoofdbewoner ben van dit pand. Je zou het bijna gaan denken.

Ik haal vele kastanjes uit het vuur bij de verhuurder en ik ben de enige die wel eens een bezem en dweil door het portiek haalt. Vorige week nog. Met mijn pijnlijf. Drie dagen last achteraf, maar ja. Het wordt zo smerig, op een gegeven moment kan ik het niet meer aanzien.

Zo is het altijd geweest, overal waar ik heb gewoond was ik de lul met schoonmaken. Vooral vrouwen zijn smerige huisgenoten heb ik ontdekt.

Verwoed probeer ik weer in te slapen. Het lukt niet, potverdorie. Een paar uurtjes later wordt er weer gebeld. Ze zijn wel vasthoudend. En opnieuw gaat de bel, nu hoor ik ook mijn naam. Het lijkt de stem van Steenvrouw wel! De telefoon rinkelt ook nog. Ik sprint naar de keuken. Als ik uit het raam kijk zie ik mijn vriendin in de steeg staan met een krijsende Panter aan haar voeten. Ferguut heeft honger, hij wil naar binnen.

Even later zitten we aan de koffie. Steenvrouw gaat exposeren in het Baljuwhuis in Voorschoten. Zaterdag is de opening. ‘Ik ben helemaal klaar, alles is geregeld. Er wordt een mooi filmpje gemaakt als introductie. In elk geval van mezelf, de mede exposanten laten het een beetje afweten met dit geweldige filmproject, misschien dat één van hen op de valreep nog materiaal aanlevert.’

‘Superleuk schat, zo’n filmpje is nooit weg, je kunt hem mooi op je website zetten!’ Babbeldebabbel, kwekkwekkwek. Intussen drinken we een voortreffelijk bakkie koffie. Met verrukkelijke cocoskoekjes.

‘Het was vanmorgen ijskoud en spekglad, toen ik op weg was naar een afspraak. Ik had geroeid met iemand en we liepen nog te lachen om die gladheid. ‘Tot de volgende keer!’ riep ze terwijl ze afsloeg richting binnenstad. Opeens lag ze plat op haar gat!’ Nou ja, op haar kop, maar dat rijmt niet zo mooi.

‘Er zat een flink gat in haar hoofd, niet ernstig hoor, maar wel veel bloed….. Ze is later nog eventjes naar de dokter gegaan. Die had toch wel drie hechtingen nodig om de boel weer te lijmen. Ook heeft ze drie gekneusde ribben. Best een flinke val dus. Ik was er natuurlijk eventjes mee bezig en zodoende te laat voor mijn afspraak.’

‘Ja, wat moet je dan? Je kunt haar moeilijk laten liggen onder het mom van, sorry hoor, maar ik heb haast. Zoek het uit!’ giebelen we tegen elkaar. ‘Maar we zouden toch meer om onszelf denken, hoe kun je nu zo dom zijn om die vrouw te helpen?’ roep ik quasi verontwaardigd, ‘Laat toch lekker gewoon aan de kant van de weg liggen, leipe barmhartige Samaritaan. Nu was jij weer te laat. Hihihi….’

‘Ja, hihihi, stel je voor, dat je dat doet!’ lacht Steenvrouw. We zijn helemaal melig geworden van dit verhaal. ‘Nou ja, er zijn mensen die dat doen hoor,’ grap ik terug, ‘er  zelfs een verhaal in de bijbel met die thematiek. ‘Ik kan me daar helemaal niets bij voorstellen,’ nu kijkt mijn vriendin verwonderd. Gelukkig maar. Aan mensen, die zich dat moeiteloos kunnen voorstellen heb je niet zoveel.

‘Een ex van Heks deed er nog een schepje ellende bovenop als ik op mijn plaat ging. Zoals in de vakantie. Eerst liet hij me in mijn eentje de hele reis voorbereiden, hij was zelf te druk met stiekem vreemdgaan. Toen reed hij mijn auto in de poeier. Achteraf vermoed ik opzet. Misschien een sneaky poging om onze vakantie te verijdelen? De reparatie liet hij me zelf opknappen. Ook financieel. Geen ‘dank je wel dat je het zo coulant opneemt’. ‘Dank je wel’ komt sowieso niet voor in zijn vocabulaire.’

‘Daarna liet hij me het hele stuk naar Frankrijk  rijden, Tens-apparaat op de hoogste stand tegen de pijn, terwijl hij met een zeiksnorgezicht naast me zat te zwijgen. Vervolgens liet hij me modderen met het opzetten van de tent. Intussen helemaal over mijn theewater verzwikte ik mijn voet. Hij klapte dubbel met een harde krak, de verkeerde kant op. Een misselijkmakend geluid. Hij schold me vervolgens uit voor alles wat lelijk is. ‘Domme koe, het is je eigen schuld, je moet beter dit en dat en zus en zo’ en liet me verder barsten.’

‘Nooit heeft hij geïnformeerd hoe het met mijn pijnlijke voet gesteld was. Gestoord natuurlijk. Die enkel is drie maanden dik geweest.’

Ach Heks, het is ook niet voor te stellen, zo’n houding. Neem het jezelf maar niet kwalijk, dat je je zo te grazen hebt laten nemen door een narcist. Die mensen missen nu eenmaal elke vorm van empathie. Behalve met zichzelf.

Als hij zijn enkel had verstuikt was het voor mij een enkeltje hel geweest. De zorghel, waar geween om een fopspeen is en melktandengeknars. En een eindeloos beroep op mijn overontwikkelde zorgspier door een uit de kluiten gewassen egocentrische kleuter.

Heks baalt van woningcorporatie Portaal. Ze dient een klacht in. Resultaat: Hoorzitting met Geschillencommisie. Gelukkig verwacht ik er helemaal niets van. En dan valt het nog tegen! Wordt vervolgd…..

Woorden aaneenrijgen tot zinnen. Zin geven hieraan, ook al is het onzin. Een verhaal verzinnen. Die vervolgens uit je duim zuigen of gewoon uit je mouw schudden. Gevolgd door een aap.

Dinsdagavond word ik op het matje geroepen bij Portaal, althans, daar lijkt het op. In werkelijkheid ben ik te gast bij de Geschillencommissie. Na de frustrerende toestanden rond mijn intussen min of meer gereanimeerde lijk van een verwarmingsketel heb ik een paar vette klachten ingediend: Met name over de houding van de medewerkers van Portaal.

Ze hebben me laten barsten, de telefoon op de haak gesmeten: Ik zat in de kou, soms wel een week achter elkaar, maar wat hun betreft kon ik de rambam krijgen. En nu beweren zij dat ik me niet netjes gedragen heb!

Het klopt dat ik een keertje wanhopig steeds harder ben gaan praten, na een weekend in de kou en een stuk of twintig telefoontjes hierover. Waarvan meer dan de helft in het proces van doorverbinden werd afgebroken. De medewerkers van Portaal zijn over het algemeen te dom om op het juiste knopje te drukken, althans, daar heeft het alle schijn van. Het is de enige verklaring voor dit verschijnsel.

Een vriendin van me was een keertje getuige van dit proces.  Heks belde Portaal, moest door zich door een walgelijk keuzemenu vreten naar de juiste medewerker. Gevolgd door een fikse wachttijd natuurlijk.

Telkens als ik dan eindelijk iemand aan de lijn kreeg moest ik het hele verhaal van voren af aan opnieuw volledig uit de doeken doen. Ze kunnen blijkbaar ook niet lezen wat er in de computer staat. Of de stumpers schrijven niets op…..’Oh, ik verbind u even door met de volgende kwezel….’ Vervolgens drukken ze op het verkeerde knopje: En je ligt er weer uit en kunt opnieuw beginnen…..Mijn maatje was werkelijk verbijsterd…..

Een andere verklaring zou natuurlijk zijn, dat ze de telefoon er in mijn geval gewoon opsmijten omdat ik een kruisje achter mijn naam heb. Een idiote gedachte natuurlijk. Maar na het bijwonen van deze vergadering begin ik ernstig te twijfelen of die gedachte nu zo gestoord is of de medewerkers van Portaal.  Ik neig intussen naar het laatste…..

Stipt om zeven uur ben ik op het Leidse kantoor van dit hopeloze woningbouwclubje. De portier neemt me mee en stelt me voor aan twee mannetjes van Portaal. Ik krijg een hand van de ene, de ander negeert me volledig. Hij pakt in plaats van mijn hand zijn telefoon. Merkwaardig. Wat een onbeschoft heerschap, deze onverzorgde vent. Of vergis ik me? Doet hij het niet expres?

Hij doet het expres. Gedurende de gehele avond kijkt deze lompe kerel me niet één keertje aan. Deze wijkopzichter of iets dergelijks. Iemand met een centrale positie. Je kunt er moeilijk omheen. Letterlijk ook in dit geval. Hij zit erbij als een enorme zoutzak en liegt door zijn tanden.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Aan de kop van de tafel zit de commissie bestaande uit drie mensen. Een jongeman, die onbegrijpelijke vragen stelt. Hijzelf vindt ze heel slim, maar mij ontgaat waarom je in godsnaam wilt weten wat ik in mijn dagboek schrijf.

In het midden zit een oudere man, die dolgraag aan het woord is. Hij doet patriarchaal tegen me. Zegt ook al van die rare dingen, ik heb een voorbeeld genoteerd. ‘Uw beleving met uw ketel is natuurlijk heel anders dan de beleving van Portaal.’ Ik snap achteraf nog steeds niet waar dat nu over ging, maar de man raakt behoorlijk geïrriteerd als ik hem vraag waar hij het in godsnaam over heeft.

Toch moet ik het een beetje van hem hebben, goddank is hij niet vijandig. Wel stom vaderlijk. Bah bah, wat is dat toch een irritant verschijnsel, dit soort types op relevante plekken.

Natuurlijk zit er een dame te notuleren. Zij moet haar mond houden, toch beweert ook zij iets ongelofelijk stoms: Een slechte ketel heeft geen invloed op je verbruik. Dus het feit, dat ik idioot hoge rekeningen heb heeft niks te maken met het lijk in mijn gangkast.

Tot slot zit er nog een dame in de commissie. Zij is helder van geest en goed van de tongriem gesneden. Als de opa in het midden haar even laat uitpraten en het snotjong haar niet onderbreekt, dan mag zij ook iets zeggen. Halleluja!

Opvallend ook weer, dat de mannen mogen uitpraten en niet geïnterrumpeerd worden, maar dat geldt voor de vrouwen niet. Heks wordt de mond gesnoerd, maar ook de vrouw in de commissie komt er nauwelijks tussen. De typgeit mag al helemaal niet blaten. De volgende keer ga ik een geluidsopname maken!

Portaal heeft dus die lompe morsige kerel en een frisse vriendelijk ogende jongere man als afgevaardigden. Good cop and bad cop. Good cop voert het woord. Hij kijkt me wel aan met koele observerende ogen. Zijn doelstelling is duidelijk. Ontkennen, ontkennen, ontkennen.

Heks heeft geen idee, wat er van haar wordt verwacht. Ik heb überhaupt weinig verwachtingen  van deze avond. Toch is het goed, dat ik er heen ben gegaan. Als de lijstjes met telefoontjes van Heks aan Portaal en de verrichtingen van de verwarmingsfirma Visser op tafel komen, blijkt Portaal voor het gemak de helft te hebben geschrapt. Of ze hebben de helft niet genoteerd. Ik heb nauwelijks gebeld. En alles is direct prima opgelost. Volgens hen.

Heks vertelt een ander verhaal. Het wordt direct in twijfel getrokken. Maar pech voor hen: Ik kan wel wat telefoonlijstjes aanleveren. En alle data dat de verwarming het niet deed. Gewoon eventjes mijn blog raadplegen.

Over dat laatste heb ik het maar niet. De jongen van de Commissie zit te vissen wat ik allemaal zoal schrijf. Gaat hem geen zak aan. Ik heb het helemaal gehad met mensen, die zich bemoeien met wat ik schrijf.

De man van Portaal, die het woord voert zou een goed politicus zijn. Heel veel dingen weet hij niet, of hij heeft daar geen zicht op. Of het is hem niet bekend. Of hij kan daar weinig over zeggen. Hoe de klachtenprocedures bij Portaal werken? Hij heeft geen idee. Hoe lang de huidige verwarmingsfirma in dienst is? Het is hem onbekend. Hoe lang de vorige firma de boel heeft kunnen belazeren? Hij heeft geen flauw benul.

Hoe het mogelijk is dat mijn telefoontje nergens terug te vinden zijn, laat staan de bezoekjes van de firma Visser? Het is volgens hem niet mogelijk. Hij zegt het niet, maar wat hem betreft zit Heks gewoon te liegen!

De patriarch van de Geschillencommissie spreekt zeker acht keer zijn twijfel uit over mijn verhaal: ‘Mocht het waar blijken te zijn, stel dat u echt gebeld heeft, stel dat Visser echt zo vaak geweest is….’ Zulke dingen zegt hij niet over de medewerkers van Portaal….. Frappant.

Toch begint het uiteindelijk bij de commissie door te dringen, dat er veel in het verhaal van Portaal niet klopt. Ze stellen voor de zaken wat dieper uit te spitten en nog een keertje bij elkaar te komen.

‘Mevrouw Toverheks huurt een woning bij jullie, zij betaalt huur aan jullie. Jullie zijn dus verantwoordelijk voor de staat van het huis. Als er problemen zijn moeten JULLIE dat oplossen. Niet mevrouw zelf en ook niet de firma, die jullie vervolgens inhuren. Als die lui een wanprestatie leveren, zijn JULLIE verantwoordelijk. Niet mevrouw Toverheks.’

Uiteindelijk mogen wij om beurten nog iets zeggen tot slot. Ik luister naar het gelieg en gedraai van de Mannetjes van Portaal. Dan lap ik de lomperik erbij: Ik vertel hoe hij een keertje gewoon de hoorn op de haak heeft gegooid, nadat hij mij belde. Volgens hem zat ik te schreeuwen, maar toevallig had ik een getuige op dat moment. Frogs zat naast me.

Daar heeft de hork niet op gerekend! Wat een pech. De ellendeling heeft me een nieuwe ketel beloofd en vervolgens heeft hij me laten barsten. ‘ Ik heb nu geen zin om met u te praten.’ Nadat hij mij belt….. Het is een domme leperd. Hij liegt dat hij uit zijn dikke pens barst. Onsmakelijk gewoonweg.

Zo ga ik met een vieze smaak in mijn mond naar huis. Gelukkig verwacht ik sowieso al niks van deze hopeloze club. Toch ga ik lekker door met klagen. Laat ze het maar Spaans benauwd krijgen, die leugenachtige mannetjes. Ik ga lijstjes produceren en data tevoorschijn toveren.

Desnoods laat ik geluidsopnames opvragen van mijn vermeende onbehoorlijke geschreeuw aan de telefoon. Die bestaan niet. Ik heb een keertje met stemverheffing gesproken. Volledig terecht volgens de dame van de geschillencommissie. ‘Als ik zo was behandeld door u was ik ook kwaad geworden aan de telefoon,’ kregen de Mannetjes naar hun kop.

Over een aantal weken krijgen we nog een hoorzitting. Ik ga zelf ook gewoon iemand meenemen, die er als een zoutzak en hork bij gaat zitten. Ha! Ik zal ze krijgen, die leugenaars van Portaal!

©Toverheks.com

©Toverheks.com