Vanmorgen vroeg word ik gewekt door een raar geluid. Het is vooral luid. Ik kan het ook niet thuisbrengen, maar mijn hele huis schudt ervan. Heks zelf schudt ook uit haar pan. Ik steek mijn hoofd uit het keukenraam en zie een grote vrachtwagen stationair draaien onder mijn slaapkamerraam. 

Achter het gevaarte is het een drukte van belang met mannetjes. In alle soorten en maten. Ze staan verwoed met elkaar te praten en drijven intussen een pijp het riool in. Gorgelend gaat het ding zijn werk doen daar onder de grond.

Geen idee, wat er aan de hand is. De straten hebben niet blank gestaan. Ook is er hier in het pand geen sprake van enige overlast vanuit het riool. Het lijkt een geheel wilde actie. Belachelijk en overbodig ook, maar dat vind ik als snel om 7 uur ’s morgens. Woest gewekt uit een diepe slaap.

Een paar uur later gaat de bel. Het is nog steeds vroeg. Ik krijg een pakje op mijn dak. Slaapdronken neem ik het in ontvangst. Oh, wat heb ik weer veel te kort geslapen. En zo gebroken. Niet zo kort als gisteren overigens. Toen tikte ik net de 4 uur aan. En ook niet zo kort als dinsdagnacht. Toen stonden er maar 3 uurtje op de teller. En al helemaal niet zo kort als maandagnacht……

Heks heeft een waardeloze slaapweek. Ik kom maar niet weg uit deze wereld. Een grote zware steen ligt voor de ingang van dromenland. Die zwerfkei ligt ook als een steen op mijn maag. ‘Wanneer slaap ik een beetje bij?’ is de vraag. Vandaag? Nee, niet vandaag, want ik heb van alles te doen. 

Maar vanavond duik ik er vroeg in. Dat staat als een paal boven water. 

Nadat ik het pakje heb aangenomen stort ik terug in bed. Ik probeer een droom op te pakken, maar die is er vandoor. Weggevlucht op de rug van een oude nachtmerrie. Ik zie hun contour nog flitsen aan de horizon. Dan val ik toch nog eventjes in slaap.

Als ik weer wakker word, schrik ik me een hoedje. Vanmorgen wordt mijn scootmobiel omgeruild. Ergens tussen 9 en 1. ‘Maar onze medewerker komt niet om 9 uur, hoor, hij moet eerst nog ergens anders heen,’ vertelt de dame van het scootermobielbedrijf me bij het maken van de afspraak.

Het is intussen al tegen 11 uur. De man zal zo wel voor mijn neus staan. Snel schiet ik wat kleren aan over mijn pyjama. Een paar sokken volgen. Even bijkomen……

Net als ik me weer in bed heb genesteld om even rustig wakker te worden met een kopje koffie, gaat de bel. Het is het mannetje met mijn tijdelijke scootmobiel. De mijne gaat onder het mes. Ik krijg een voetpedaal, zodat ik me niet langer het schompus hoef te knijpen met mijn halvezolige handjes.

Na een kwartier schieten mijn handen dan volledig in de kramp. Ik houd het stuur op de meest bizarre manieren beet, om het apparaat dan toch nog een beetje aan de gang te houden. En dat is natuurlijk niet echt veilig. Die dingen zijn sowieso al zo onveilig als de pest. Sturen met je ellebogen is natuurlijk not done.

Heks heeft nog niet veel tekst. Ook doet mijn hoofd het nog niet echt. Ik sta dan ook verwilderd te luisteren naar de uitleg over het display van de leenmobiel. Weer helemaal anders dan zijn voorganger. Geen slakkenknop. Gaat in zijn achteruit middels een hendeltje. Maar wel in het bezit van een voetpedaal!

Een uurtje later ben ik op weg met de hondjes. Mijn hulp is verwoed aan het stofzuigen. Ik heb mooi even de tijd om een uitgebreide ronde om de stad te doen. Het zonnetje schijnt. Het is heerlijk buiten.

Vandaag wil ik nergens aan denken. Ik wil me geen zorgen maken over mijn moeder met Corona. Afgelopen week geconstateerd na een flinke uitbraak in het tehuis, waar ze verblijft. Mijn demente moedertje. ‘Ze is voornamelijk heel moe…’ zijn de voorlopig geruststellende berichten.

Maar ja, ze begint natuurlijk pas met dit gestoorde virus. Heel veel mensen, denken aanvankelijk dat het allemaal wel meevalt. Maar dan komt toch de man met de houten hamer. En dan gaat opeens het licht uit.

Kwetsbare ouwetjes, zoals mijn moeder, gaan vaak als een nachtkaarsje uit. Hele verpleegafdelingen zijn op die manier geëlimineerd qua bewonersaantal. Het dorre hout is grondig gekapt.

‘Ruimt lekker op,’ zal de vrouw, die die term verzon wel denken. Of is ze intussen van mening veranderd? Is er al wat dor hout uit het struikgewas van haar pathetische leventje gekapt?

Ja, zelf geconfronteerd worden met de gevolgen van dit ellendige virus, doet wonderen in zo’n geval, heb ik geconstateerd. Mensen, die het hebben over mondluiers en de schande van het verlies van vrijheid, de onnodige hysterie en de hype, het grote gevaar van het dragen van die smoeldoeken……, diezelfde mensen draaien om als een blad aan de boom, als een dierbare opeens geveld wordt door Covid19. 

Ik ben persoonlijk een beetje versleten door het allenig thuis zitten. Ik ben natuurlijk al een jaar bezig. Eerst met een pas geopereerde hond. En daarna in een eeuwige lockdown. Zelfs in de zomer hield ik me verre van mijn medemensen. Ik wil het namelijk echt niet krijgen. Het zou in mijn geval wel eens heel ellendig kunnen aflopen.

‘Nog even volhouden, Heks, het eind is in zicht…’ Zoals altijd wegen de laatste loodjes het zwaarst. Ik snak naar verbinding. Een paar armen om me heen. Een dikke vette knuffel.

Op mijn gemak rijd ik mijn ronde om de stad. De hondjes gaan heerlijk uit hun plaat in de diverse parkjes. Dan kachel ik weer naar huis, ik ga samen met mijn hulp het bed verschonen. Hij doet de lakens in een hoes, dat doet hij in de woonkamer. En Heks kruipt door haar bed met een schoon onderlaken. 

Als ik de Mare op draai staat daar weer die vrachtwagen met een buis in het riool. Nu op een andere locatie. Een enorme teringherrie komt me tegemoet. Mannetjes zwermen er omheen als daze darren. Jeetje, wat zou er aan de hand zijn? De hele buurt moet eraan geloven!!!

Onze lokale shit wordt grondig aangepakt!!!

Ja, vandaag ben ik traag. Onversaagd graaf ik in verleden, geniet heden en projecteer toekomst. Ik schrijf, dus ik blijf. Maar niet alles blijft bestaan. Mensen gaan. Vallen bij bosjes. Lieverd, als je wilt, mag je gaan…..