Vanmorgen in mijn kerk, waar god ook een vrouw is, gaat het over iets doen voor een ander. En dan vooral iets doen voor een ander, die niet tot je clan behoort. Het is niet gebaseerd op het ‘Barmhartige Sameritaanverhaal’ deze keer, maar het komt op hetzelfde neer. Het gaat over een blinde, die zich aan Jezus opdringt tijdens een intocht hier of daar. De menigte ergert zich. Vervelend toch, die mensen met ziektes en gebreken.

En ook, dat het je kan overspoelen, dat bezig zijn voor een ander. Waar leg je de grens?

Aan het eind van de dienst wordt er een oproep gedaan door een dame om een man, Victor T. , te helpen. Alweer! Al vele malen is er een beroep gedaan op de kerkgangers om deze man financieel te steunen. Soms komt hij zelfs langs om ons te bedanken voor alle hulp.

Het verhaal van Victor T. is waanzinnig. Als illegaal werd hij opgepakt, in de gevangenis gesmeten en mishandeld door de vreemdelingenpolitie. Hij heeft daar lichamelijk letsel aan over gehouden…..

Na heel veel gedoe en rechtszaken is hij eindelijk weer vrij en met zijn gezin (!) herenigd. Hij mag nu wel blijven, maar niet werken. Zodoende is het gezin aangewezen op een uitkering. Die is nu weer plotseling stopgezet. Na de dienst spreek ik de dame, die altijd voor hem vecht, aan. ‘Hoe is dit nu weer mogelijk?’  ‘Het is gewoon pesten’, vertelt ze me. Verschrikkelijk. Een schril contrast met wat hier vanmorgen werd gepredikt.

Ik heb ook heel veel te maken gehad met pesterijen en willekeur, van een geheel andere orde natuurlijk,  ten aanzien van de ziekte ME. Het toppunt was wel een ambtenaar, die zomaar wat uren thuiszorg afnam, omdat mijn toon (door de telefoon!), hem niet beviel. Een ongelofelijk vals mannetje. Hij had er ook precies de goede naam voor. Meneer Rat. Maar ik ken ook iemand, die dezelfde man meneer Schat noemt, omdat hij haar moeder zo goed heeft bijgestaan tijdens haar ziekbed….. Een heel andere ervaring dus. Haar toon beviel hem blijkbaar uitstekend.

Maar goed. Gelukkig ben ik van die man verlost.

Vanmiddag met een vriendinnetje gewandeld. We hadden het over het nieuwe streven van het huidige kabinet, om buren te verplichten om voor elkaar te mantelzorgen. En mensen op te dragen om hun dierbaren in verpleegtehuizen te verzorgen. Een prachtig streven. Weg met de ‘zorgzame samenleving’. We leveren elkaar uit aan de willekeur van de buurtbewoners.

Ach ja, als het een gemiddelde gemeente ambtenaar al niet lukt om consistent compassie te genereren, zie ik het somber in voor de gemiddelde buur.  Zolang zelfs in het professionele circuit illegalen nog worden gepest en mishandeld, lijkt het me onverstandig om de verzorging van zieken en zwakken over te laten aan de willekeur van de gemiddelde medemens.

Over een aantal jaren hebben we zwerfbejaarden. Slapend in de metro in de grote steden. Of in de tuinhuisjes van vergeten volkstuintjes. Jongeren zijn tegen die tijd echt weer barbaren, door het gebrek aan ethische voeding vanuit kunst en cultuur. Gewoon vijftig jaar terug in de tijd. Dragen ook alle vrouwen weer een hoofddoek, want dat deden we toen ook. Eindelijk integratie door degeneratie….