Een hekel hebben, maar niet haten. Niet schreeuwen maar goedmoedig blaten. Heks verandert, heb je het in de gaten? Schreeuw ik soms nog naar mijn hond, verexcuseer ik me terstond.

Posted on 10 mei 2023 by lagriffeheks

Schrijven is mijn forte. Van alle dingen, die ik goed kan, is dit een kunstje, dat ik ook half dood in bed kan beoefenen. Heel fijn. Ik dank Godin op mijn blote knietjes voor dit talent. Het loodst me door moeilijke tijden heen.

Helaas willen sommige mensen niet dat ik schrijf. ‘Wie schrijft blijft’ is hen een doorn in het oog. Het liefst zagen ze me ter plekke dood neervallen. Iemand van hen heeft wel eens een poging gedaan om dat proces te versnellen. Door me helemaal in elkaar te rammen. Een beer van een vent met stalen biceps.

Naast hem twee boze dozen. Als stiefzusters uit een griezelig sprookje deden ze er nog een schepje bovenop met hun geschreeuw. Altijd ontluisterend als medemensen je mishandelen. Vooral als ze van het soort zijn waar je je juist veilig bij zou moeten voelen.

Helaas is geschreeuw iets dat me wel vaker overkomt. Ik heb tegenwoordig een vreselijke kerel in de buurt wonen, die constant tegen me schreeuwt. Hij trekt regelmatig midden in de nacht belletje bij Heks. Ook staat hij me op te wachten samen met zijn broer, als ik laat thuis kom uit het koor en de auto parkeer. In het donkere stuk van de steeg tussen de Schouwburg en het museum. Waar geen sterveling loopt.

De broers staan schreeuwend naast mijn auto. Ze gaan niet weg, ook niet als ik een tijd in de auto blijf zitten. Waarschijnlijk zo stoned als een kanarie en dat niet van soft drugs.

Behoorlijk intimiderend. De hal staat elke dag vol rook en ik ruik de bittere geur van heroïne. Hijzelf stinkt ook nog eens een uur in de wind. Een smerige lucht, die lang blijft hangen. Een bron van overlast dus. Maar hij klaagt bij de woningbouwvereniging over mij. De malloot.

Onlangs zit een vriendin tegen me te schreeuwen. Niet voor het eerst. Zijzelf heeft het helemaal niet in de gaten, gek genoeg. Als ik aangeef, dat ik er genoeg van heb, heb ik het weer gedaan. Van alles wordt me verweten, maar nergens een excuus voor de verbale agressie.

Ik ben in mijn jeugd verrot geschreeuwd en naar volwassenheid geslagen. Als klein kind heb ik lange tijd gedacht, dat je door schoppen onder je kont zou groeien. ‘Je wordt zo groot, je krijgt zeker veel slaag,’ grapten ooms en tantes. De grap ontging me volkomen.

Natuurlijk waren er ook leuke dagen. Als er mensen op bezoek kwamen bijvoorbeeld. Dan gedroeg iedereen zich voorbeeldig. Voor de buitenwereld waren we een leuk gezin. Zo leuk, dat ik er bijna in ging geloven.

Heks heeft overal altijd een mooi verhaal van gemaakt. Ik heb daarin anderen goed gemaakt en mezelf slecht. Een manier om toch nog enige grip op de realiteit te hebben? Want je eigen vermeende slechte gedrag kun je adresseren. Over anderen heb je nu eenmaal geen enkele controle. Met name als kind.

Dit alles ligt achter me. Ik laat het los in liefde. Want ik heb van al die mensen veel gehouden ooit. En ik heb geen zin om mijn mooie hart te verpesten door te haten. Een hekel vind ik iets anders. Ik heb dus wel degelijk een gloeiende pesthekel aan mijn plaaggeesten. En ik hoef hen nooit meer te zien.

Tegen Heks wordt niet meer geschreeuwd. Net zoals ik niet meer word geslagen. Slaan accepteer ik al ruim 40 jaar niet meer. Ik heb nadat ik in elkaar ben geslagen anderhalf jaar geleden direct aangifte gedaan. De kwaadaardige getuigen, 2 dikke domme ganzen, beweerden dat er niets was gebeurd. Zodoende werd de dader niet vervolgd.

Het schreeuwen heeft nog lang kunnen doorwoekeren. Er is nog best vaak tegen me geblèrd door deze of gene, zonder dat daar sancties op volgden. In mijn laatste relatie was het aan de orde van de dag.

Maar nu is dat ook klaar. Heks is enorm veranderd. Andermans/vrouws agressie gaat er niet meer in bij me. Ik wil met respect behandeld worden, net als ieder ander.

Liefde en respect zijn hetzelfde. Je kunt niet zeggen, dat je van me houdt en me als een stuk stront bejegenen. Toch is dat vaak wat mensen onderling doen. Maar niet langer bij mij.

Iedereen mijn partner. Compassie en begrip genereren. Dat is allemaal heel mooi en aardig. En het is ook wat ik wil. Maar compassie en begrip van de tegenpartij is absoluut noodzakelijk om tot waarachtig partnerschap te komen. Anders gaat het toch echt niet werken.

Neemt niet weg, dat ik vanuit mijn hart probeer waar te nemen. Dat ik me realiseer, dat we allemaal kinderen zijn van de Godin. Ook de strontvervelende kutkinderen. Die belletje trekken en zich misdragen. Die een parasitair bestaan lijden. Ik hoef hen niet over de vloer. Ik houd afstand. Maar ik wens hen evenzogoed alle goeds.

Verwarring schept lijden. Heks raakt de kluts kwijt. Dan hoor ik een oude vertrouwde stem in mijn oor. Met een vet Haags accent: ‘Je hoeft jezelf niet langer te verdedigen, Heks, je hoeft niet altijd alles uit te leggen. Daarmee geef je heel veel macht aan bepaalde medemensen. Je kunt echter niet in hun kop kijken. En je kunt hen ook niet veranderen. Geef die mensen gewoon gelijk. Dan ben je er van af….’

Posted on 6 mei 2023 by lagriffeheks

Heks doet een vastenkuurtje. ‘Lief lichaam,’ zeg ik tegen mijn lijf, ‘De komende dagen krijg je niks te eten, de knop gaat om….’ Het is lang geleden, dat ik dat tegen mijn fysieke verschijning gezegd heb. Geen idee of mijn incarnatie, mijn vleesgeworden zelf, nog zo gemakkelijk die knop om kan zetten. We gaan het zien.

Direct aan het begin van mijn kuur, ik ben net aan 3 uur bezig, gooit iemand een berg shit bij me naar binnen. He getsie, daar zit ik nu echt niet op te wachten.

Ik val in mijn oude groef. Ik begin mezelf te verdedigen, dingen uit te leggen. Ik raak behoorlijk in de war. Goddank lees ik bij toeval een oud blog van mezelf. Eigenlijk omdat ik in mijn statistieken ontdek, dat dat blogje momenteel heel veel gelezen wordt.

In je blote kont om een flatgebouw rennen en je doel verplaatsen. Jezelf niet meer verdedigen door een ander gewoon gelijk te geven….. Kortom: Schijt hebben aan wie wat dan ook maar over je zegt of denkt. ‘Heks, wat in iemands kop zit kun je niet veranderen! Maar je moet wel je helende handjes laten wapperen…..’ Consult bij paragnost Peter van der Hurk deel 1!.

Hierin sommeert Peter van de Hurk me om op te houden mezelf te verdedigen. Om niet altijd alles te willen uitleggen. ‘Je kunt niet in iemands hoofd kijken,’ beweert hij. En het is waar. Soms krijg je iets over je heen, dat echt niet van jou is. Verdedigen betekent verdunnen. Uitleggen betekent uitvloeien.

‘Ik geef in zo’n geval iemand gewoon gelijk,’ Peter plakt er nog een mooi voorbeeld aan vast.

Wat een toeval, dat ik dit blog onder ogen krijg. Precies op het goede moment. Want ik ben behoorlijk in de war van de aanvaring. En ook heel boos. Nergens voor nodig. Ik hoef mezelf niet te verdedigen. Ik hoef niks uit te leggen. Wil je iets negatiefs over me denken? Ga je gang. Wil je me van alles kwalijk nemen? Doen! Wil je me dingen verwijten? Mag! Wil je me veroordelen? Knock yourself out!

Het is waar, ik ben een waardeloze kutvriendin geworden. Ik voldoe niet langer aan bepaalde huizenhoge eisen. Ik ben veranderd. Ik wil niet langer eindeloos luisteren en mijn bek houden. Geïrriteerd gesommeerd worden ook om mijn kop te houden. Ik laat me niet meer monddood maken. Ik mag denken wat ik denk en voelen wat ik voel. Net als ieder ander.

Neemt niet weg, dat ik nog steeds luisteren hoog in mijn vaandel heb staan. Maar niet op commando. Niet als iemand met nagels over een schoolbord krast.

Heks is moe. Zo moe. Moe, moe, moe van het is nooit goed. Het mijn best doen. Het geven, geven, geven. Het me in duizend bochten wringen. De koek is op. Opperdepop.

Vandaag ben ik een beetje treurig. Ik kan geen ijzer met handen breken. Ik gooi de handdoek in de ring. Iemand heeft een bom onder onze vriendschap geplaatst. Meermalen. En het is me uiteindelijk niet gelukt om em niet te laten ontploffen.

‘Verwarring schept lijden,’ Thich Nhat Hanh heeft het altijd al gezegd. En het is waar. Heks is behoorlijk in de war geraakt van het gebeuren. En ze voelt zich dientengevolge al dagenlang erg rot.

Nu trekt de mist een beetje op. Ik zie het kaalgeslagen landschap, waar de bom is ontploft. De smeulende resten. Verkoolde herinneringen.

Gaat er iets nieuws groeien op deze grond? Wie zal het zeggen.

Ik vast en laat los. Ik ben zoveel mogelijk in de natuur. En de rest van de tijd lig ik uitgeteld op bed. Dat is alweer een tijd aan de gang. Mijn lijf worstelt met haar ziekte. Deze vastenkuur is de ultieme poging de vinger er weer achter te krijgen.

Maar genoeg gezeurd. Er is veel om dankbaar voor te zijn.

Ik doe online een leuke opleiding met een stelletje heerlijke heksen. Helaas kan ik maar mondjesmaat meedoen, wegens energiegebrek. Maar mondjesmaat smaakt ook heerlijk! Ik leer weer zoveel nieuwe dingen. Ik ben zo dankbaar, dat dit kan!

Gewoon vanuit mijn bed lekker toveren. Magie beoefenen op mijn balkonnetje. Sjamanisme bedrijven op de vierkante millimeter….. Seidr in mijn postzegelbestaan. Jeh!

Stoppen met jezelf te rechtvaardigen en verdedigen.

Heks’ linkerhand bemoeit zich met haar rechterhand. Wat is die toch aan het doen? Nieuwsgierig stuurt ze haar muis erop uit om de boel te verkennen. Die wordt geen steek wijzer van de wijsvinger aan de overkant. ‘Je linkerhand kan ook maar beter niet weten wat je rechterhand doet, muis,’ piept pink vanuit het voorhuis.

Posted on 26 december 2022 by lagriffeheks

Donderdagmiddag ga ik aan de slag. Ik wil een aantal beautyboxen maken voor dames in een ‘Blijf Van mijn Lijf Huis‘. Een ‘Laat Me In Godsnaam Met Rust Huis‘. Een ‘Houd je TeringTengels Thuis Huis‘. Toevluchtsoord voor dames, die ‘Me Too’ ver voorbij zijn. Vrouwen, die hun leven niet zeker zijn. Fijn dat die huizen er zijn. Vreselijk dat ze zo nodig zijn.

Een vriendinnetje van Heks heeft een vriend, die zijn handen niet thuis kan houden. Het is een boom van een kerel met ijzeren vuisten. Mijn vriendinnetje is ook niet voor de poes. Zij kan best een goeie poeier uitdelen. Indien nodig. Als ze wordt lastig gevallen op straat bijvoorbeeld. Door een vervelende wildvreemde.

In de liefde is zij een schat. Ze heeft alles gedaan voor die rat. Met stank voor dank. Ziekelijke jaloezie vermeng met het gebruik van sterke drank en hard drugs hebben hem compleet over de kling gejaagd. Zijn misdragingen hebben hem in de bak doen belanden. Daar zoekt ze hem trouw op. Ze houdt van die onmogelijke man. Hij kan ook heel lief zijn. Meestal is hij dat.

Een vroegere hulp van Heks heeft jaren in een Blijf Van Mijn Lijf Huis doorgebracht. Nu woont ze weer op zichzelf. Haar ex is een doorgewinterde psychopaat. Ze zijn al meer dan 7 jaar uit elkaar. De man heeft intussen al jaren een andere vrouw. Maar zijn ex-vrouw is nog steeds van hem. Hij valt haar voortdurend en systematisch lastig. Zozeer zelfs, dat er weer voor de zoveelste keer een contactverbod is ingesteld.

‘Ik kwam in dat huis en had helemaal niks meer. Ik had niet eens kleren of ondergoed,’ vertelt ze me een tijd geleden. Zo is het balletje in mijn hoofd gaan rollen. Deze vergeten dames, waar zelden iemand naar omkijkt. Gevangen in een leven met hun eigen persoonlijke beul. Iemand, waar ze ooit veel van gehouden hebben. Waar ze misschien nog wel van houden.

Ook dat nog…..

Liefde kan heel hardnekkig zijn. Vooral die voor een foute man. Ga het maar eens aan jezelf toegeven, dat je er helemaal naast hebt gezeten, toen je zo nodig met hem moest trouwen. Ondanks alle waarschuwingen van je omgeving.

En ook: Narcisten en psychopaten kunnen praten als Brugman. Ze beloven je koeien met gouden horens, maar maken je vervolgens hoorndol. Je raakt geverfd door hun agressieve verschrikkelijke warwol. Murw.

Maar echt wennen doet het nooit. De rake klappen. Het oeverloze geweld. De geestelijke mishandeling. Het gaslighten.

Heks is natuurlijk zelf vorig jaar weer eens flink onder handen genomen door zo’n figuur. Toen de politie arriveerde stak hij parmantig zijn gespierde borstkas vooruit. ‘Ik doe GEEN aangifte,’ klonk het vervolgens olijk uit zijn mond. De wereld op zijn kop. Narcisten draaien nu eenmaal alles om.

Heks was echter stomverbaasd! Die had ik niet zien aankomen!

Mijn ‘Maar ik wil wel aangifte doen,’ vond geen gehoor bij de mannen in het blauw. De malloot had hen volledig ingepakt met zijn snode praatjes. Wat ook niet hielp is dat de twee getuigen, twee dames ook nog, bij hoog en bij laag volhielden, dat er niks gebeurd was.

Heks was echter bont en blauw. Een keiharde trap in haar scoliotische rug heeft haar chronische schade opgeleverd. Zelfs een stapel doktersrapporten over de kwetsuren en vele foto’s van de blauwe plekken mochten niet baten. De machtswellusteling werd niet vervolgd. Waanzin.

Als kind ben ik met enige regelmaat flink mishandeld. De relatie met mijn opvoeders was een hele uitdaging. Uiteindelijk ging ik met een stevige hersenschudding het huis uit. Een kers op de taart van mijn opvoeding. Narcisten worden altijd pislink, als ze hun controle dreigen kwijt te raken. Het feit, dat ik op kamers zou gaan wonen deed het huiselijk geweld enorm escaleren.

‘Zeg maar tegen de dokter, dat je van de trap bent gevallen,’ was het advies dat ik kreeg na dat incident. Niets was minder waar. Er was een hardhouten deur uit een metalen sponning geramd door de dader. Die stormde met geheven vuist naar binnen. Vervolgens werd Heks pardoes bewusteloos geslagen door die grote ijzeren vuist.

Het is lang geleden, maar ik herinner het me nog levendig. Een herhaalfilm in mijn hoofd.

Toen ik weer bij kwam stond de dader geschrokken mijn naam te roepen. Daarna werd er nooit meer over gesproken. Ik werd geacht een tijd van de radar te verdwijnen. Want ik zat natuurlijk fout. Waarmee? Geen idee, het was ongetwijfeld iets onbenulligs.

Alsof dat overigens iets uitmaakt. Niets legitimeert geweld tegen vrouwen. Of mannen. Of kinderen…..

Ik hield overigens veel van de betrokkenen. Ook zij konden lief zijn. Ik weet dus heel goed van de hoed en de rand.

Jarenlang heb ik me bekwaamd in allerlei vechtsporten. Aan mijn lijf geen polonaise meer. Tegenwoordig heb ik daar weinig meer aan. Ik ben veranderd in een slap watje. Ik heb nog wel een grote bek. Indien nodig. Vijfendertig jaar ME en Fibromyalgie hebben de zaak geen goed gedaan. Het was dus echt een heldendaad van die kwezel vorig jaar met zijn losse handjes. Hij verdient een lintje.

Maar goed. Ik ga dus beautyboxen in elkaar flansen voor mijn zusters. Vrouwen, die het honderd keer slechter getroffen hebben dan Heks. Ik wil hen iets leuks geven voor de kerst. Een beetje verwennen, midden in alle ellende.

‘Hoeveel dames zitten er bij jullie in de opvang?’ informeer ik eerder deze week. Ik had gerekend op een stuk of 8. Hoe ik op dat aantal ben gekomen is me nog steeds een raadsel. ‘Momenteel verblijven hier 20 vrouwen,’ klinkt het opgewekt aan de andere kant van de lijn. Goeie hemeltje. Nu moet ik echt aan de bak!

Gelukkig heb ik een enorme berg dozen bewaard. Heks, zelf een enorme doos, houdt gewoonweg van dozen. Ik vind het leuk om ze te beplakken met mooie plaatjes. Ik maak er bijvoorbeeld ‘magische wensdozen’ van. Of verwendozen En nu dus beautyboxen.

Ik heb al heel wat spulletjes bij elkaar gesprokkeld om er in te stoppen. Leuke make up paletten. Een zelfbruin-middel met speciale handschoen om het goedje op je lijf aan te brengen. Haarmaskers en nagellakjes. Lekkere maskertjes voor op je lekkere bekkie. Of je pronte decolleté. Zelfs eentje voor op je billen…….

Ik heb hoofdhuidmassageborstels in de aanbieding. Make up kwasten. Shampoos en crèmetjes. Mascara’s en lippenstiften. Een hele doos vol.

De eerste doos vullen gaat traag. Ik moet er echt inkomen. Maar na een stuk of tien boxen loopt het proces op rolletjes. Eerst plak ik allemaal mooie plaatjes op de doos. Vervolgens prop ik em vol met spulletjes. Daarna gaat er een engelenkristal in. En een handje antidepressiva: zwarte chocolade met gember. En tot slot een kaartje met kerstwens.

Om 1 uur ’s nachts heb ik 15 dozen af. Ik rammel intussen van de honger. Eten is er bij ingeschoten. Het is ook lastig om iets op te warmen met al die dozen vol spullen in de keuken. Snel gooi ik iets in de magnetron. Even lekker bikken en dan direct weer door!

Om vier uur ’s nachts ben ik dan eindelijk klaar. Ik heb werkelijk overal spierpijn. Toch moet ik nog een rondje lopen met de hondjes. Wat moet, dat moet.

Trots zit ik even later naar de stapel kleurige pakketjes te kijken. Wat zijn ze leuk geworden. En zo divers! Geen idee of de dames er blij mee zullen zijn. Uiteindelijk zitten ze daar niet voor hun lol. Misschien staat hun kop helemaal niet naar dit soort goedbedoelde onzin.

‘Ik heb er in elk geval veel plezier in om die dozen te maken,’ murmelt Heks slaperig, ‘Elke doos is speciaal voor iemand bedoeld. Ik weet niet wie. Maar zo voelt het.’

Vrijdagmiddag lever ik drie kratten vol kleurige boxen af. De dames van de receptie zijn verrukt bij de aanblik van al dat moois.

‘Ik heb ook nog wat zakken met kleding in mijn auto liggen. Bestemd voor een chic winkeltje in Oegstgeest, om te verkopen. Misschien is dat ook iets voor jullie?’ zeg ik tegen de dame, die me helpt om alles naar binnen te dragen.

‘Als het maar goed en schoon is, soms komen mensen echt met vreselijke ja… uh,’ begint ze. ‘Vreselijke rotzooi,’ vult Heks aan, ‘Dit zijn allemaal goede merken. Maar ik weet natuurlijk niet of er iets bij zit voor de dames hier. Wat over is mag in de kledingcontainer….’

Op weg naar huis stop ik ergens voor een wandeling met de hondjes. Twijfel bekruipt me. Zullen de dames er blij mee zijn? Of wekt het louter ergernis en woede? Denken ze ‘Weer zo’n mens, die goed wil doen om er zelf een goed gevoel aan over te houden….’ bijvoorbeeld.

‘Mogen we je mailadres? Dan kunnen de vrouwen je een bedankje sturen!’ werd me gevraagd. Even twijfel ik. Wil ik dat wel? Ze hoeven me echt niet te bedanken. Maar je moet iemand toch wel de kans geven, als ze dat wil? Dus schrijf ik het op.

Heks is meer van ‘laat je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’. Maar vandaag dus even niet, want ik schrijf er hier over. Voor anderhalve man en een paardenkop overigens. Maar toch.

Ik schrijf vooral om mijn mooie dooscreaties te kunnen laten zien. In het echt veel mooier dan op de foto’s. Ze komen niet helemaal goed uit de verf, helaas.

Het was heerlijk om weer eens een avondje te knutselen. Grasduinen in mijn voorraad stickers en plaatjes. Lekker te knippen en te plakken. Omgeven door rommel te fröbelen en frommelen. ‘Als er 1 iemand een goed gevoel van krijgt is mijn missie geslaagd,’ zegt mijn rechterhand tegen mijn linkerhand. Als deze vraagt, wat ‘ie toch in godsnaam aan het doen is tot diep in de nacht……

Een zware overvolle dag, maar wel met een lach. Getikt worden door Hamertje Tik, gymnastiek in je mik, zorgen om zorgverzekeraar, honden met shampoo in hun haar. Wel hulp hier en daar. Heks is klaar. Klaar en gaar. Maudgalyayana Family Reunion als uitsmijter en toetje. En op mijn hoofd, natuurlijk, een heel mooi hoedje.

Posted on 17 december 2022 by lagriffeheks

Wat een drukke dag. Direct uit bed ga ik met een maatje aan de slag om mijn zorgverzekering voor komend jaar te regelen. Ik hou mijn huidige aanvullende verzekering aan, maar stap voor de basisverzekering over naar een andere club. Eentje met een restitutiepolis. Dat scheelt me honderden euro’s per maand.

Huh Heks, kan dat dan?

Ja, dat kan. Ik weet het ook nog maar een week. Het is een goed bewaard geheim van de zorgverzekeraarsboevenbende. Het is ook best een gedoe om deze constructie voor elkaar te krijgen. En het declareren zal ook lastiger worden. Want: Wat declareer ik waar? Maar het levert zoveel op, dat ik de sores eromheen ervoor over heb.

Dan komt mijn thuishulp. Ze gaat direct aan de slag, terwijl ik de hondjes een goede ronde geef. Daarna gaan mijn woefers onder de douche. Ik zeep hen van kop tot staart in met antiallergieshampoo. Dat moet 10 minuten intrekken. Ik zet de infraroodverwarming aan in de badkamer en verdwijn zelf naar de slaapkamer. We gaan het bed verschonen…..

Mijn hulp stopt in de woonkamer alle dekbedden in frisse hoezen, terwijl ik door mijn magische waterbed ploeter met het onderlaken. Kussentjes krijgen verse hoezen. En daarna de hondjes afspoelen…..

Mijn hulp droogt Freya af en Heks stort zich op VikThor. Zo ongelofelijk waanzinnig erg als ze het wassen haten, zo heerlijk vinden ze het om te worden afgedroogd. Vik kan er geen genoeg van krijgen. Nadat hij zich door mij heeft laten bepotelen vliegt hij naar mijn hulp voor nog een sessie. Om weer terug te keren naar Heks. Voor meer geknuffel met een handdoek.

Even later sluit ik aan bij mijn gymclubje. Ze staan al op te warmen onder de bezielende leiding van een fysiotherapeut, als ik arriveer. Snel voeg ik me in het gespring op de krakende zolder in een pand aan de Oude Vest. Met uitzicht op Molen de Valk. Zo’n leuke locatie!

Mijn lijf is de hele week al in de contramine. Alles doet extreem veel pijn, dus het gebeuk aan de apparaten moet echt uit mijn tenen komen vandaag. Ik volbreng mijn volledige ronde en geef mezelf een vet compliment. ‘Goed zo, Heksje, dat heb je toch maar weer gedaan. Ondanks je vergaande kreukeligheid…’

Afgelopen week heb ik bij beide koren gespijbeld vanwege algehele appeligheid. Gisteren was de stad bovendien geplaveid met een laag ijs. Niet echt aantrekkelijk om dan op pad te gaan. Online zie ik, dat de helft van het koor niet is komen opdagen. ‘Coronatijden herleven,’ roept de dirigent in de camera.

Het ligt eerder aan alle bejaarde koorleden met osteoporose natuurlijk. Die hebben geen zin in een gebroken heup. Heks ook niet. Gelukkig wordt de repetitie gestreamd!

Aan het eind van de middag rijd ik naar Den Haag. Ik ga naar Dokter Hamertje Tik. Het is idioot druk op de weg. Stapvoets gaat het over de A4 naar Wassenaar. Dan nog eindeloze file op de Rijksweg naar Den Haag.

Bij het kruispunt, waar ik moet afslaan zijn werkzaamheden. Je mag niet afslaan. Vorige week ben ik braaf doorgereden, dat moest ook wel, want de smeris reed pal achter me. Het was een heel gedoe om weer terug te rijden. Daar heb ik nu echt geen zin meer in!

Het is overigens volstrekt onduidelijk, waarom je niet zou kunnen afslaan. Het levert geen enkel gevaar op. Vandaag sla ik dus gewoon af. Lekker puh! Geen haan, die er naar kraait.

Kukeleku!

‘Kukeleku,’ zegt dokter Hamertje Tik als ik binnenkom. Het is een heerlijke hanige studentenbal met stevige knuisten. We zijn van hetzelfde bouwjaar en hebben ooit tegelijkertijd gestudeerd in Leiden. ‘Ik ging vroeger altijd ballen opnaaien in de HiFi,’ vertelde ik hem tijdens de eerste behandeling, ‘Daar kwam je als vrouw altijd in.’

De dokter ligt dubbel van de lach. Hij begint me direct terug te plagen. Zo hebben we altijd plezier, terwijl hij me vakkundig martelt.

Ja, de HiFi, die ballendisco bestaat nog steeds. Momenteel lopen de zoons van Dokter Hamertje Tik daar te zooien. Zijn dochter zit ook op het Corps. ‘Tegenwoordig moet je worden ingeloot,’ vertelt hij me en passant.

Vanmiddag slaat hij keihard met een hamer op het bovenste segment van mijn wervelkolom. Direct voel ik de spanning in mijn nek afnemen. Mijn hoofd loopt leeg. Een al dagenlang landerig zeurende koppijn is op slag verdwenen.

Dan weer terug naar Leiden. Stapvoets, maar niet zo dramatisch als op de heenweg. Ik rijd nog bijna tegen een voorganger aan, omdat de straat, waar ik door rijd, geplaveid is met een plak glinsterend ijs. Mijn poging om te remmen wordt niet gehonoreerd. En ook in Leiden gaat het maar net goed op een spekgladde parkeerplaats bij een hondenpark. Ik ben blij, als mijn autootje weer veilig in de steeg staat.

Thuisgekomen gooi ik direct de computer aan. We hebben een Maudgalyayana Family Reunion.. Online. Via ZOOM. Ik zie mijn vrienden uit Israël en de Verenigde Staten. Onze zuster uit Portugal redt het helaas niet vandaag. Anderen hebben zich al eerder afgemeld. Zo zijn we met een klein clubje vanavond, maar oh, wat is het fijn om even samen te zijn.

Met deze mij zo dierbare familie, die is ontstaan in Plumvillage ruim 4 jaar geleden. Met zuster Orchidee aan het hoofd. Mijn lieve vriendin. Die niet meer onder ons is. Die ik zo mis. Wij zijn haar continuation body……

Anderhalf uur kletsen we elkaar om beurten de oren van het hoofd. Heerlijk!

Dan is het klaar met de dag. De beesten krijgen eten, ik krijg eten. En nu lig ik lekker voor de buis met mijn Stoovkussen gloeiend in mijn geteisterde ruggetje.

Morgen ga ik heerlijk de sauna in met de Schone Helena. Deze heksenzielzuster haalt me om 12 uur op. Een hele middag gaan we stomen en poedelen. Ik heb een klankschaalritueel voor ons beiden geboekt. Er gaan maskertjes mee en smeerseltjes. Oh, wat heb ik er zin in.

Meuterdemeut. Dit was m’n dag. Een zware overvolle dag, maar wel met een lach.

In memoriam Thich Nhat Hanh. Midden in wat misschien wel het begin is van de derde wereldoorlog wil ik mijn leraar gedenken. Deze voorvechter van vrede. Deze wijze zachte man. Onze geliefde Thay.

Posted on 28 februari 2022 by lagriffeheks

Een maand geleden alweer kom ik online bijeen met mijn Maudgalyayanafamilie. Gedurende anderhalf uur praten we bij, mediteren we en wisselen we uit. Het is een internationale familie. Met leden uit alle windstreken. Vandaag zijn we samen met met een echtpaar in Israël, een dame in Brazilië, een vrouw in de Verenigde Staten….. En een Hollandse Heks. De tijd vliegt voorbij!

Oh, wat heerlijk om elkaar eventjes te zien! We kennen elkaar uit Plumvillage, waar we 4 jaar geleden onder de bezielende leiding van zuster Orchidee de Maudgalyayanafamilie vormden. Onze zuster, mijn geliefde vriendin, is helaas niet meer onder ons. Maar haar familie is sterker dan ooit.

Pal na de bijeenkomst krijg ik een mailtje van Hopla. ‘Kijk Heks, dit zag ik net op Facebook. Thich Nhat Hanh is zojuist overleden.’

Ik ga direct naar het bericht en ontdek dat mijn leermeester op zaterdag 22 januari is gestorven. ‘Huh,’ denkt Heks glazig, ‘Het is toch pas 21 januari? Wat gaan we nu krijgen?’ Dan dringt het tot mijn versufte hersens door, dat het in Vietnam natuurlijk al zaterdagochtend is. Lekker bijdehand Heks.

Dan volgt een week van rouw. Elke dag zijn er allerlei rituelen rondom de dood van onze leraar. Hele nachten blijft Heks op om alles middels een livestream bij te wonen. Hoe vredig Thay ligt opgebaard. Hoe Thay in zijn kist wordt gestopt. Hoe er eindeloos voor hem gezongen wordt overal ter wereld. En gemediteerd. Hoe hij uiteindelijk met een hartverwarmende 5 uur durende ceremonie wordt gecremeerd in het bijzijn van zijn volgelingen.

Heks heeft veel aan Thay te danken. Ik ben ooit naar hem toe gereisd om hem een vraag te stellen. Ik ben als beeldschone veertigjarige verkracht door een stinkende puistige twintigjarige, nadat het rotjong iets in mijn drankje had gegooid.

Heks kreeg door die drugs een ongeluk, waarbij haar kaak uit de kom geraakte. Die kaak is anderhalve dag later door mijn tandarts weer in de kom terug gezet. Ik ervaar van dat ongeluk nog steeds dagelijks de pijnlijke nasleep.

Ik raakte door de Rohypnol uiteindelijk volledig van de wereld en toen vond die jongen het een goed idee om zich aan me te vergrijpen.

Ik kwam bij, terwijl hij overdwars op me gelegen ingespannen bezig was. Er was geen enkel voorspel voorafgegaan aan zijn armzalige geprik. Gezoend hebben we bijvoorbeeld niet, want dat kon niet met die kaak. Ik was ook buiten bewustzijn natuurlijk. Door de drugs. Er was echt geen enkele reden of aanleiding voor de klootzak om zijn droplul in mij te parkeren.

Maar hij was het wel van plan geweest. Hij had het immers gedegen voorbereid. Met een pilletje in mijn drankje.

Mijn toenmalige sociale omgeving stelde de ellendeling in het gelijk. De veertigjarige Heks zou een oud geil wijf zijn, die wel zin had in een veel jonger lelijk puisterig groen blaadje. De politie vervolgde hem niet, omdat ik geen getuige had van de verkrachting. Hij had wel toegegeven tegen hen, dat hij seks met me had gehad overigens. Zonder mijn toestemming.

Jarenlang kon ik niet slapen van deze geschiedenis. De klootzak vergeven was uitgesloten. Temeer omdat hij me stalkte. Het pestventje had totaal geen spijt van zijn minne actie.

Integendeel. Hij vond het ook maar een ranzige geschiedenis, omdat ik tot zijn grote schrik 40 bleek te zijn. Toch wel een erg oude verovering om over op te scheppen tegen zijn vrienden. Dat hij seks had gehad met een soort omaatje? Daar had hij eventje niet op gerekend.

©Toverheks.com hartsoetra tijdens laatste avond in 2018

Tijdens een lezing van Thich Nhat Hanh in Den Haag was er gelegenheid om vragen aan hem te stellen. Heks had wel een vraag. Een brandende…. Helaas kwam ik niet aan de beurt.

Ik reed dus helemaal naar de Dordogne om Thay te vragen hoe ik in godsnaam deze malloot kon vergeven. Zodat ik weer zou kunnen slapen. Zodat er weer wat rust zou komen in mijn getormenteerde kop. Na een paar weken in Plumvillage lukte het me om daadwerkelijk die vraag te stellen tijdens een sessie van ‘Question and Answer’.

Gek genoeg is het niet zijn antwoord op mijn vraag geweest, dat mijn leven heeft veranderd. Dat was zijn antwoord op de vraag van iemand anders…..

‘Ik heb een fijn leven, ik heb lieve ouders, een geweldige baan, fijne vrienden….. Maar ik heb geen man en daarom ben ik erg ongelukkig,’ vertelde een jonge meid uit Nieuw Zeeland aan Thay. Ze leed onder het gemis van een partner. Dat maakte haar hele leven waardeloos……

Maar dat is toch nergens voor nodig! ‘When you can generate love and understanding, everybody is your partner,’ antwoordde Thay haar.

En dat antwoord sloeg een half jaar later bij me in als een bom.

Ik was toen al lang weer thuis en zat in mijn aantekeningen te bladeren. Thay’s advies om zoals Samantabhadra een ‘bodhisattva of great action’ te worden, om te voorkomen dat anderen zou overkomen wat mij was gebeurd, was intussen al uitgedraaid op een debacle.

Mijn poging om een mishandeld nichtje te helpen kwam me te staan op allerlei sancties van familieleden. Het nichtje keerde zich tegen me. Op familiefeesten nam ze me flink te grazen. Ze maakte me ten overstaan van mijn geliefde neefjes en nichtjes uit voor oud geil wijf bijvoorbeeld. Die het met jonge jongetjes aanlegde. Dit meisje van 14! Hoe kwam ze er bij? Heeft iemand haar op dit idee gebracht? Iemand, die op de hoogte was van mijn geschiedenis met de verkrachter? Pijnlijk!

De mishandelde partij was boos, kwaad, nijdig op mij! Heks kreeg de wind van voren. Alsof ik degene was, die zich had misdragen……

Toen kwam ik de woorden van Thay tegen over hoe iedereen je partner is. Als je liefde en begrip kunt genereren. Jarenlang oefende ik dit elke dag. Iedereen, ook de grootst mogelijke idioten, leende ik een luisterend oor. Ik was echt in staat om zo ongeveer van iedereen te houden.

Tot ik een narcistische geliefde kreeg. De zoveelste overigens. Die me alle hoeken van de kamer liet zien met zijn hopeloze gedrag. Die me belazerde tot op het bot. Op de koop toe.

Tot ik daarnaast ongeveer tegelijkertijd inzicht kreeg in allerlei discutabele praktijken van mijn clan, ook rijkelijk gevuld met lieden, die lijden aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Vanaf dat moment lukte het niet meer. Van iedereen houden. Alle mensen als mijn partner zien. Om niemand heen kunnen.

Ach Thay. Jou lukte dat wel. Jij kon alle mensen zien in het licht van je hart. En toch was je geen watje. Geen zacht gekookt ei. Met je gitzwarte gisse oogjes keek je dwars door me heen. Keek je dwars door iedereen heen!

Jij zou zelfs naar zo’n gestoorde gek als Poetin kunnen luisteren. Jij zou in je grote warme hart liefde voor de man kunnen genereren……. Mij lukt dat niet. Ik vind Putain een lul. Een engerd. Een griezelige gevaarlijke gek.

‘Practise, practise, practise….,’ zei je altijd, als mensen naar de bekende weg vroegen. Als we een gemakkelijke instant oplossing wilden voor onze triviale problemen. En het is waar. Oefening baart kunst. Ik zal zitten op mijn kussentje en de aarde aanraken.

De nacht dat Thay overlijdt loop ik naar mijn woonkamer om kaarsen en wierook aan te steken. Thay is nog maar net dood. Zijn laatste adem hangt nog in de lucht. En dan valt hij mijn hart binnen. Overweldigend en overtuigend. Ik sta stokstijf stil midden in de woonkamer. Ik raak in een hele diepe trance. Ik hoor de hartsoetra door me heen scanderen…..

‘Vorm is leegte, leegte is vorm…’ zingt het, terwijl ik in het landschap van mijn hart beland. Daar is het vol. Veel vorm. De Zwarte Madonna, de Yggdrasil, de hut van Freyr, een pyramide, de rivier, de bron……. en wat al niet?

Dan is het leeg. Totale rust, niets……

Dan is er weer volop vorm, iets….

Dan weer leegte….

Mijn hart pulseert op het ritme van de soetra. De diepste betekenis openbaart zich aan me. Ik voel Thay’s continuationbody in me landen. Hij is zo levend in me aanwezig. Ik raak vervuld van zo’n diepe vreugde.

Vrede voor jou, Thay, lieve leraar. Waar je ook bent. In mijn hart, in mijn voetafdruk, In de thee, die ik drink……In mijn luisterend oor. In alle harten, in alle voetstappen. In alle thee, die we drinken. In onze luisterende oren.

Generate love and understanding. Iedereen is onze partner. Peace is every step. Dat moeten we heel goed in onze oren knopen in dit explosieve tijdgewricht…….

Hartsoetra
Het Inzicht dat Ons naar de Andere Oever brengt

Avalokiteśvara,
diepgaand mediterend
met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, ontdekte plotseling
dat alle vijf skandhas op gelijke wijze leeg zijn.
Door dit inzicht overwon hij al het lijden.

Bel 1x

Luister Śāriputra,
dit lichaam is leegte,
leegte is dit lichaam.
Dit lichaam is niet anders dan leegte.
Leegte is niet anders dan dit lichaam.
Dit geldt ook voor gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn.

Bel 1x

Luister Śāriputra,
alle verschijnselen worden gekenmerkt door leegte; hun ware natuur is geen geboorte, geen dood, geen zijn, geen niet-zijn;
ze zijn rein, noch onrein,
en nemen toe noch af.

Daarom zijn lichaam, gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn
leeg van een afzonderlijk zelf.

Ook de achttien werelden van verschijnselen:

de zes zintuigen, de zes zintuigobjecten en de zes bewustzijnen zijn leeg van een afzonderlijk zelf.

Ook de twaalf schakels van onderling afhankelijk ontstaan en hun einde
zijn leeg van een afzonderlijk zelf.

Lijden, de oorzaken van lijden,
het einde van lijden, het pad,
inzicht en realisatie
zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Wie dit kan zien hoeft niets meer te bereiken.

Bodhisattva’s die oefenen met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt kennen geen belemmeringen in hun geest.
Vrij van belemmeringen kennen zij geen angst,
vernietigen zij alle verkeerde waarnemingen

en realiseren volmaakt Nirvāna.

Door de beoefening van het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, kunnen alle Boeddha’s in het verleden, heden en de toekomst, authentieke en volmaakte verlichting bereiken.

Bel 1x

Weet daarom Śāriputra,
dat het inzicht dat ons naar de andere oever brengt een grootse mantra is,
de meest verhelderende mantra,
de hoogste mantra,
de ongeëvenaarde mantra,
de ware wijsheid die in staat is
aan alle vormen van lijden een einde te maken.

Laten we daarom het inzicht dat ons naar de andere oever brengt eren en deze mantra verkondigen:

“Gate, gate, pāragate, pārasaṃgate, bodhi svāhā!” “Gate, gate, pāragate, pārasaṃgate, bodhi svāhā!”

“Gate, gate, pāragate, pārasaṃgate, bodhi svāhā!” Bel 2x

Laatste versie Thich Nhat Hanh (2014) en br. Phap Xa 2015 (Nederlandse vertaling)

Vreemde vogels en ijsvogels. Het magische getal 69. Gesprekken met Jan en Alleman. En Allevrouw. Heksje, mijn gekje, ik hou van jou.

Posted on 19 maart 2021 by lagriffeheks

Wat is er toch aan de hand met Heks? De hele wereld kletskoust tegen me aan deze week. Normaal gesproken leuter ik al heel wat af in de Leidse parken, maar de afgelopen week spant qua verbale interactie met mijn mede-Leidenaars de kroon.

Zo kom ik een leuke vent tegen met een hele dikke buik, die net als Heks al een eeuwigheid met ME dealt. De raarste dingen heeft hij meegemaakt. Zo is hij meermalen op de intensif care beland met hartritmestoornissen na het gebruiken antidepressiva.

Medicatie waar ik me dus geheel terecht altijd met hand en tand tegen verzet. ME patiënten hebben vaak een afwijking aan hun hart, waardoor ze bijvoorbeeld niet lang overeind kunnen blijven staan. Heks haat het ook om lang stil te staan.

Neem nu douchen. Jarenlang was dat voor mij een enorm gevecht. Uren zat ik moed te verzamelen voor zo’n opfrisbeurt en vaak sloeg ik het maar helemaal over. Maar sinds ik een douchestoel heb ga ik weer dagelijks lekker badderen.

Ook kom ik een vrouw tegen met een lastige hond. Hij rijdt op alles wat beweegt en blaft. Als hij de kans krijgt tenminste. De vrouw wordt er helemaal gek van. ‘Het is al mijn negende hond, dus ik ben niet bepaald onervaren…..’ vertelt ze me wanhopig. We praten een hele tijd, ze is zo blij als een kind, dat Heks de tijd voor haar neemt. Haar gesloten gezicht gaat helemaal open.

Vanmorgen ontmoet ik een oude dame in een klein park hier om de hoek. Ze loopt met een wandelstok, die ze woest in de lucht prikt als mensen niet genoeg afstand houden. Het is een geweldig pittige tante.

Het gesprek gaat alle kanten op, de vrouw heeft echt geleefd. En ze is superslim. ‘Ik heb jaren in de bezette gebieden gewoond tussen de Palestijnen. Stiekem. Ik had behoefte aan verandering, vandaar. Die mensen hebben vast nog geen vaccinatie gehad,’ vertelt ze naar aanleiding van mijn opmerking, dat in Israël bijna iedereen is gevaccineerd.

Als ze me verteld, dat ze 85 jaar oud is val ik bijna om van verbazing. Ongelofelijk! Ze maakt een beduidend jongere indruk.

Ik scheur me los van het gesprek, omdat ik op tijd thuis moet zijn voor de thuiszorg. Een vliegensvlug jong meisje komt mijn huis aan kant maken.

Vanmiddag fiets ik met kar door het Park van Noord. Een man zit op een elektrische gitaar met piepkleine versterker in het zonnetje op het vlonder van het theehuis heerlijk muziek te maken. ‘Klinkt lekker,’ roept Heks. En hopla: Weer een speciaal gesprek.

‘ik heb een tuinhuisje hier in het volkstuincomplex. Ik was in de Pyreneeën me dit of me dat aan het doen en toen dacht ik: Ik wil naar huis. Ik wil naar het Westen. Want daarvoor woonde ik met me zus en me zo in het Oosten van het land. Dus ik riep tegen de kosmos: Ik wil dat!’

‘Word ik gebeld, dat mijn vader is overleden. Krijg ik dat tuinhuisje. Heb ik opeens een plekje in het Westen. Het staat vol instrumenten. Kom eens langs! Ik ben Boeddhist. Me zus en me zo.’ De man vertelt er lustig op los. Echt luisteren, als ik iets terug zeg is er niet bij. Hij heeft stomweg teveel te vertellen.

‘Mijn huisje is nummer 69.’ Heks schiet in de lach. De man heeft me net enorm staat uitlachen om mijn vreemdsoortige naam. Nu is het mijn beurt. ‘Dat onthoud ik wel. Soixante neuf.’

‘Haha,’ lacht ook de man, hij heet Ar(t)Jan, ‘Ik ben niet libidood, maar deze tempel -hij wijst op zijn lichaam- komt alleen in actie als ik er echt helemaal achter sta….’

Wat een heerlijke kerel. ‘Ik heb laatst in de krant gestaan, zo’n artikel -hij spreidt zijn armen- omdat ik ijsvogeltjes red. Zoek het maar op op internet.’ En dat doe ik. Ik weet, dat er ijsvogeltjes zitten in het park van Noord. Wat fijn, dat hij ze voor een wisse dood heeft behoed tijdens de heftige vorstperiode onlangs.

Heks is blij met al deze positieve interactie. Mijn leventje is zo klein en alenig tegenwoordig. Ellendige incidenten, zoals afgelopen week met die gestoorde hardlopers, kunnen me dan enorm parten spelen. Maar hier kikker ik van op. Hop.

Ja Heks, gewoon doorgaan. Houd je kop er bovenop!

‘Een Hungry Ghost kan niet teveel liefde en aandacht tegelijk verstouwen. Hun keelgat is zo groot als een naald. Daar moet je rekening mee houden, Heks,’ zeg ik tegen mezelf, ‘Niet dezelfde fouten maken als in het verleden…..’ Vanavond houdt Heks een ‘Bardo ritueel’ met mijn Maudgalyayana Family voor mijn overleden vriendin ‘zuster Orchidee’. Het is een prachtige avond. Ontroerend en troostend.

Posted on 19 januari 2021 by lagriffeheks

Zondag zit ik lekker te knippen en te plakken. Ik heb een lange brief geschreven aan het kind, dat ik sinds kort sponsor. ‘Schrijf over herkenbare dingen, zoals de kerk, of je kinderen. Of je dieren, je hobby’s…… stuur foto’s mee, daar zijn de kids gek op.’

‘Schrijf niet over je grote huis of auto. Ga niet vragen, wat het kind graag cadeau wil hebben. Schrijf geen adresgegevens op de brief, want in verkeerde handen kan dat veel ellende opleveren…’ staat er in de brief van de organisatie.

Dus Heks schrijft over haar hondjes en mijn kerk. Over onze gemeenschappelijke hobby: Zingen. Ik stop de brief in een grote envelop, stop er een schriftje bij in de vorm van een kat, gooi er wat confetti en wat leuke kaartjes bij.

Tot slot versier ik de envelop met plaatjes en foto’s. Zoals ik eigenlijk altijd doe met de post, die ik verstuur. Menigeen heeft ooit zo’n volgeplakt magisch epistel van me ontvangen.

’s Nachts kan ik niet slapen. Het voelt niet goed om dit epistel zo op de post te gooien, maar ik kan er de vinger niet op leggen. Overkill. Dat is het woord, dat in me opkomt. Ik ken dat meisje niet en zij kent mij al helemaal niet.

Voor haar ben ik een vreemde oude vrouw, die uit het blinde niks haar gaat lopen sponsoren. Ik ga die brief niet op de bus doen in elk geval. Morgen maar eens met Rozenhart overleggen. Die heeft altijd een heldere kijk op dingen.

Vandaag lees ik de brief aan mijn steun en toeverlaat Rozenhart voor. ‘Het is wel een erg lange brief, Heks, met heel veel informatie. Het meisje zou daardoor het idee kunnen krijgen, dat ze minstens zo’n lang epistel terug moet gaan sturen. Ik zou de brief enorm inkorten. Een paar onderwerpen bespreken en het daarbij laten…’

©Toverheks.com

‘Ook moet je je realiseren, dat haar sponsoren een gevoel van in de schuld staan creëert. Als daar dan nog zo’n brief overheen komt, wordt het misschien een beetje veel….’

‘Hungry Ghost!’ roep ik opeens. Rozenhart kijkt verbluft, in haar vriendelijk gezicht op het beeldscherm van mijn telefoon vliegen de wenkbrauwen omhoog. ‘Een Hungry Ghost?’

©Toverheks.com

‘Mijn leermeester Thich Nhat Hanh heeft daar ooit les over gegeven. Hungry Ghosts zijn mensen met enorme honger, met een hele grote lege maag, maar een piepklein keelgat. Zo klein als een naald! Daar kan maar heel weinig doorheen. Je moet je liefde en aandacht enorm doseren, anders kunnen ze het niet opnemen. Het zijn vaak mensen, die het heel moeilijk hebben gehad als kind…. En dat geldt absoluut voor dit meisje……’

‘Dit is overigens iets, waarmee ik in het verleden regelmatig de mist in ben gegaan met mijn goede bedoelingen. Ik wil het deze keer goed doen. Je hebt gelijk. Ik ga de brief dramatisch inkorten. Ik stuur em per mail, dat behoedt me voor allerlei overkill op de envelop. Die mooie envelop bewaar ik wel voor later. Eventueel. Als we elkaar een beetje kennen.’

‘Ik wil dat ze zich prettig voelt bij de sponsoring. Ze hoeft geen lange brieven te schrijven. Of geweldig op school te presteren. Er hoeft niets voor terug te komen. Doseren, doseren, doseren.’

Ja, doseren. Daar ben ik niet zo goed in. Ik loop altijd te hard van stapel. Superenthousiast als ik ben van nature. Ik kom om in mijn eigen goede bedoelingen, maar schiet daarmee mijn doel dan voorbij. Ei ei. In het kader van we doen het allemaal eens een beetje anders, gaat ook in dit geval het roer om. Rombom.

Vanavond zit ik met mijn internationale Plumvillage Maudgalyayana Family online in een ZOOMsessie. Het is de 49e sterfdag van mijn vriendin de non. Zij was de facilitator van onze familie tijdens de laatste retraite. Zij heeft deze familie aaneen gesmeed…..

We gaan een Boeddhistisch overgangsritueel doen, Bardo, speciaal voor haar.

Ik zit voor mijn computer, maar heb geen link ontvangen. ‘Heks, waar blijf je? Zonder jou kunnen we niet beginnen!’ komt er een berichtje binnen via Messenger. Goddank krijg ik net op tijd toch een link toegestuurd. Even later zit ik tussen mijn dierbaren online. Zo fijn!

‘Kijk, lieve schatten, ik heb een rouwkaart gekregen van de zus van zuster Lan,’ Heks houdt de kaart voor haar camera. ‘Wat prachtig,’ roepen mijn familieleden, ‘Oh Heks, hoe ben je met haar in contact gekomen?’

Ik vertel snel het magische verhaal. Hoe de zus me via mijn toverheksenblog op het spoor kwam.

Even later beginnen we met het ritueel. Onze familieleden in Israël zijn allebei Dharmateachers. Zij begeleiden het geheel. Eerst gaan we een tijd in stilte met elkaar mediteren.

Daarna lezen we om de beurt teksten voor uit het boek ‘Chants of the Heart’. Een Nederlands familielid zingt de hartsutra. Die prachtige filosofische, diepzinnige tekst. In het Nederlands natuurlijk, speciaal voor zuster Lan. Heks leest ook een tekst voor. We mediteren weer een tijd…..

Daarna gaan we uitwisselen, wat zuster Lan voor ieder van ons heeft betekent. Heks kan eerst nauwelijks praten. Ik ben veranderd in een enorme snottebel. Ik veeg de ergste nattigheid van mijn gezicht en vertel dan aan mijn familieleden, hoe zuster Lan hier onlangs op bezoek kwam en wierookkegeltjes van de houder begon te meppen. Ze liggen in een deuk.

‘Ze heeft ook zitten spoken met het rouwkaartje, dat haar zus naar me toe had gestuurd. Een dag later lag het weer bij haar zus in de brievenbus! Terwijl mijn adres er op stond! Geintje!!!’ Uiteindelijk heeft haar zus het geheel toen maar in een tweede envelop gedaan en opnieuw opgestuurd. Deze keer kwam het aan.

‘Heks, zing dat liedje van ja zuster, nee zuster voor ons,’ roept een Nederlands familielid. Zij weet, dat ik dat vaak met zuster Lan in de auto zat te zingen. De rest kijkt verbaasd. Een liedje over zusters? ‘Niet met de deuren slaan, ja zuster, nee zuster,’ galm ik even later.

Zoals altijd word ik er vrolijk van. Zuster Lan zingt mee in mijn geestesoor. De Maudgalyayana Family zit enthousiast mee te bewegen, terwijl ik mijn lied van gebaren voorzie.

Dan is ons uurtje alweer voorbij. We zingen gezamenlijk het prachtige lied ‘No Coming, No Going. No After, No Before’ van Thich Nhat Hanh tot besluit. ‘I hold you close to me, I release you to be so free….’ Mijn keel knijpt dicht. Weer een tranenvloed, want hoewel ik blij ben voor mijn vriendin, ze is op een goede plek nu, doet het zoveel pijn, haar laten gaan…….’Because I am in you and you are in me…’

De rest van de avond ben ik aangeslagen. Rouwen is echt een heel proces. Soms verdwijnt de pijn naar de achtergrond. Dan opeens ligt je gevoelsleven bloot als een open wond. Rauwe rouw. De tijd heelt alle wonden lijkt dan nergens op te slaan.

Toch heeft dit gezamenlijk rouwen me erg goed gedaan. Al die levens, die door mijn geliefde vriendin zijn aangeraakt. Al die mensen, die van haar houden. Voor wie ze zoveel betekend heeft….

‘Heks, als ze weer gaat spoken, moet je het ons laten weten, hoor,’ roepen mijn familieleden bij het afscheid. ‘Als ze de boel hier weer door de kamer gaat smijten, zijn jullie de eersten, die het horen!’ grap ik terug.

Eindeloos zitten we nog naar elkaar te zwaaien. Kushandjes vliegen door de lucht. Naar de Verenigde Staten, naar Israël, naar de Achterhoek, naar Utrecht…… Dag, dag, dag, lieve schatten! Tot over twee maanden!!!!!

Mijn huis staat vol orchideeën, op mijn altaar staan koeienhoorns. Schat, je woont in mijn hart.

©Toverheks.com

Hartsoetra
Het Inzicht dat Ons naar de Andere Oever brengt

Avalokiteśvara,
diepgaand mediterend
met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, ontdekte plotseling
dat alle vijf skandhas op gelijke wijze leeg zijn.
Door dit inzicht overwon hij al het lijden.

Bel 1x

Luister Śāriputra,
dit lichaam is leegte,
leegte is dit lichaam.
Dit lichaam is niet anders dan leegte.
Leegte is niet anders dan dit lichaam.
Dit geldt ook voor gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn.

Bel 1x

Luister Śāriputra,
alle verschijnselen worden gekenmerkt door leegte; hun ware natuur is geen geboorte, geen dood, geen zijn, geen niet-zijn;
ze zijn rein, noch onrein,
en nemen toe noch af.

Daarom zijn lichaam, gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn
leeg van een afzonderlijk zelf.

Ook de achttien werelden van verschijnselen:

de zes zintuigen, de zes zintuigobjecten en de zes bewustzijnen zijn leeg van een afzonderlijk zelf.

Ook de twaalf schakels van onderling afhankelijk ontstaan en hun einde
zijn leeg van een afzonderlijk zelf.

Lijden, de oorzaken van lijden,
het einde van lijden, het pad,
inzicht en realisatie
zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Wie dit kan zien hoeft niets meer te bereiken.

Bodhisattva’s die oefenen met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt kennen geen belemmeringen in hun geest.
Vrij van belemmeringen kennen zij geen angst,
vernietigen zij alle verkeerde waarnemingen

en realiseren volmaakt Nirvāna.

Door de beoefening van het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, kunnen alle Boeddha’s in het verleden, heden en de toekomst, authentieke en volmaakte verlichting bereiken.

Bel 1x

Weet daarom Śāriputra,
dat het inzicht dat ons naar de andere oever brengt een grootse mantra is,
de meest verhelderende mantra,
de hoogste mantra,
de ongeëvenaarde mantra,
de ware wijsheid die in staat is
aan alle vormen van lijden een einde te maken.

Laten we daarom het inzicht dat ons naar de andere oever brengt eren en deze mantra verkondigen:

“Gate, gate, pāragate, pārasaṃgate, bodhi svāhā!” “Gate, gate, pāragate, pārasaṃgate, bodhi svāhā!”

“Gate, gate, pāragate, pārasaṃgate, bodhi svāhā!” Bel 2x

Laatste versie Thich Nhat Hanh (2014) en br. Phap Xa 2015 (Nederlandse vertaling)

Dollende doden en dolende dollen. Laat niet met je sollen. Laat die dolle doden je altaar niet mollen! Heks brandt wierook met tranen naast bloemen en kaarsen. Goede reis, meisje meis, wel thuis in jouw zielshuis.

Posted on 24 december 2020 by lagriffeheks

Toen mijn voormalig verloofde en beste vriend zich van het leven beroofde werd ik s’nachts wakker, omdat hij op mijn piano zat te spelen. Ik wist zeker, dat hij het was, want hij kon helemaal geen piano spelen. Op dat ene liedje na.

Slechts een paar akkoorden. Altijd dezelfden. Ik had hem deze eindeloos horen herhalen, als we met collega’s aan het doorzakken waren in de kroeg, waar ik lang geleden werkte. Nog even een drankje na het werk. Nog even klessebessen.

Doorgaans met alle doorgewinterde alcoholistische vrienden van onze zwaar verslaafde baas. De man, die bier niet langer als alcohol zag. Alleen whisky telde op dat gebied mee in zijn optiek. Daarom dronk hij helemaal niet zoveel als iedereen beweerde. Donderdag was zijn gezondheidsdag. Dan dronk hij alleen maar spa. En bier. En uiteraard niet van de alcoholvrije soort…..

Mijn lief op de vleugel. Wij lekker aan het dansen. Of wat dan ook. Those were the days.

Een paar dagen na het nachtelijke gepingel werd Heks gebeld. Mijn makker had zich opgehangen. Ik heb het feit, dat hij zich verhangen heeft, lang niet over mijn lippen kunnen krijgen. Te pijnlijk.

Hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. Hij heeft zelfmoord gepleegd.

Zodra ik het nummer van een dierbaar bandlid van mijn oude lief zag, wist ik wat er aan de hand was. Hij hoefde niets te zeggen. ‘Onze luitenant is dood,’ zei Heks zelf.

‘We weten niet wanneer het precies is gebeurd, Heks, hij is vandaag gevonden.’ Ik wist precies wanneer het gebeurd was. En achteraf bleek ik gelijk te hebben. Hij was inderdaad die bewuste zondag voor het laatst gesignaleerd. Uit onderzoek bleek, dat zijn lijf er rond die tijd mee ophield.

Hij was het, die midden in de nacht op de piano zat te spelen.

Toen ik slaapdronken in mijn woonkamer stond was het doodstil. Net of het niet gebeurd was. Hoorde ik nu echt iemand op de piano spelen? Dat bekende liedje? Of verbeeld ik het me maar? Ben ik van iets wakker geschrokken, een geluid in de steeg?

Ik ben mijn bed maar weer in gekropen.

Ja, het was hem inderdaad. Hij kwam afscheid nemen. Later is hij nog een avond met Heks en Buurman op stap geweest. In geestgedaante. De hondjes waren ook mee. Toen hebben wij hem verschrikkelijk aan het lachen gemaakt met de ‘De Luitenant is Dood Show’.

Allemaal hele foute zwarte grappen rondom zijn persoon. Kleine performances ook. En af en toe een liedje. We hoorden hem schateren in ons geestesoor. Zelf lagen we ook dubbel.

Daarna liep hij nog een tijd door de stad te zwerven. Zwarte hoed op zijn kop. Ik kwam hem om de haverklap tegen. Hij kwam ook regelmatig hier op bezoek….. Totdat hij eindelijk rust vond.

Nu fluistert hij nog zo af en toe in mijn oor ‘Heksiedroppie….’ Zijn troetelnaampje voor mij.

Vorige week sta ik mijn prevelementen te brabbelen voor mijn dode vriendin de non. Ik steek een kaarsje aan en een geuroffer in de backflow-wierookbrander. Een ingenieus systeem, waarbij de rook naar beneden stroomt via een gat aan de onderkant van een speciaal geprepareerde wierookkegel.

De brander heeft de vorm van een zwarte lotus. Toevallig een week voor haar dood aangeschaft. Langzaam vult de witte rook het hart van de bloem. Om daarna in grote zachte wolken door de hele bloem te spiralen. Ik sta rustig te kijken en te prevelen.

Opeens staat mijn vriendin naast me. Haar lange gestalte dicht tegen me aan.

‘Oh, wat heb je nu weer voor iets leuks op de kop getikt?’ roept ze verrukt. Ja, dit is echt iets voor haar. Ze was altijd dol op mijn tent vol idiote voorwerpen.

Zelf liep ze als monastic binnen een Zen traditie altijd en eeuwig in een saaie bruine jurk. Met praktische bruine schoenen. Soms een bruine wollen muts of een elegant geknoopt hoofddoekje tegen de kou op haar kaalgeschoren hoofd. En bij grote hitte een rieten Vietnamese hoed zo groot als een afdak. Maar meestal blootshoofds.

Ik ben ook verrukt. Extatisch blij, dat mijn vriendin onverwacht naast me staat. Dat ik haar zo goed kan voelen. De eerste dagen was ik zo van slag, dat dat niet goed lukte. Maar opeens is ze daar. We kijken samen naar de kegel op de brander. Hoe de rook als een riviertje naar beneden kronkelt. Naar het hart van de bloem.

Dan opeens gooit ze de kegel met een zwaai van de brander. Hij tolt voor mijn verbaasde ogen zo de bloem in. Ik hoor haar naast me schaterlachen. Ze vindt het zo leuk, dat ik haar kan voelen. Ze is zo gelukkig en blij!

Heks zet de kegel weer terug op de houder. ‘Niet meer omgooien, zuster,’ grap ik streng. Oh, wat konden we toch altijd geweldig lachen samen. Wij hadden zo vaak pret. Om hele gewone kleine dingen vaak. Lachen, lachen, lachen. Heerlijk lachen.

Ik hoor haar zachtjes grinniken. Ondeugend. Dan duwt ze opnieuw tegen de kegel. Net genoeg om hem te laten wiebelen, maar niet genoeg om hem te doen omvallen. Ik schiet in de lach. ‘Oh zuster, wat ben je heerlijk bezig…’

Vrijdag zit ik met mijn Mahakatyayana family online te Zoomen. Wij zaten, tweeënhalf jaar geleden alweer, gezamenlijk bij zuster Lan in de familie. In Plumvillage. En nu zoeken we elkaar met enige regelmaat online op.

Om 7 uur ’s avonds loggen we in. De Nederlandse delegatie dan, want voor een paar familieleden in Amerika is het begin van de middag. Onze jongste telg zit in Korea en daar is het midden in de nacht. We hebben dit tijdstip speciaal uitgekozen, zodat we allemaal aanwezig kunnen zijn als we dat willen.

Vandaag zitten we met een klein clubje. En natuurlijk gaat het over zuster Lan. Onze zuster Lan.

‘Ik heb haar anderhalf jaar geleden voor het laatst gezien tijdens een retraite,’ zegt mijn Portugese Mahakatyayana-zuster, ‘En toen begon ik over onze Mahakatyayana family natuurlijk. Ze was een beetje kwijt, wie er ook alweer allemaal in zaten, dus ik noemde alle namen op. En toen ik jouw naam noemde, Heksje, begon ze helemaal te stralen. “Mijn goede vriendin Heks, oh wat heerlijk om iets over haar te horen…” riep ze toen….’

Oh, dit doet me goed, deze groet met een omweg!

Vanavond zet ik weer een wierookje op de brander voor mijn vriendin. Ze gooit ze niet meer steeds om. Ze staat er ook niet altijd naast. Ze is haar reis begonnen. Nieuwe avonturen om te beleven. Over een kleine maand gaan we een Boeddhistisch ritueel doen, op haar 49e sterfdag. Voor haar onsterfelijke ziel. Omdat niets ooit verloren gaat. Omdat dingen alleen maar veranderen.

Omdat ze mag veranderen. Omdat ze op reis mag gaan…..

Samen met mijn Mahakatyayana family. De famille met de naam, die we zelf steeds vergeten. Die niemand ook kan uitspreken. Maar laat die Mahakatyayana nu naast Śāriputra de belangrijkste leerling van de Boeddha zijn geweest. Heks wist van niets. Nee, nooit van gehoord.

De overgangsperiode

Nadat de crematie heeft plaatsgevonden begint de overgangsperiode van 49 dagen, ook wel ‘bardo’ genoemd. Maximaal zeven weken na het overlijden zal namelijk het bewustzijn een nieuwe levensvorm vinden. In deze periode vinden er diverse rituelen plaats die de overledene moeten helpen bij het vinden van de verlichting. Veelal vinden er lichtceremonies, zuiveringsrituelen, voedseloffers en meditaties plaats. Ook wordt er in deze periode van 49 dagen wekelijks gebeden.

In memoriam Zuster Lan Nghiem, mijn goede vriendin is niet meer. Zuster Lan, zuster Lan, wat heb je nu gedaan? Ben je zomaar stiekempjes dood gegaan? Er tussenuit geknepen. Van ons weg gegaan…. Heks is in shock. En heel verdrietig. Boos ook en ontsteld. Maar je mag gaan, lieve Sr. Lan, goede reis. Ik kom er ook aan. Over een tijdje. Niet binnenkort. Naar ik hoop.

Posted on 5 december 2020 by lagriffeheks

©Toverheks.com

Dinsdagavond laat kijk ik even in mijn mailbox. Een lid van mijn Maudgalyayana Family heeft ons allemaal een bericht gestuurd. ‘Oh, dat gaat over onze online afspraak binnenkort…..’ schiet er door me heen. Ik besluit onmiddellijk even te kijken. De vorige afspraak heb ik gemist. Pure onoplettendheid. Vandaar…..

Als ik de mail open en begin te lezen staat mijn hart stil. Mijn mond spert open. ‘Nee, nee,’ komt er uit. Ik brul. Als een gewond dier. Terwijl ik doorlees komen er de meest vreselijke geluiden uit mijn strot. Ik kan niet stoppen. De hele buurt geniet mee, vrees ik….

©Toverheks.com

Dan huilen, huilen, huilen. Tranen springen agressief in de rondte. Een fontein van verdriet. Oh nee, nee, nee. Niet jij, lieve zuster Lan. Mijn dierbare vriendin. Nee, nee. Verbijsterd staar ik naar de mail. Mijn vriendin, onze geliefde zuster Lan Nghiem, ‘has passed away’, staat er. Ze heeft haar huidige vorm verlaten en manifesteert zich ongetwijfeld in een nieuwe sprankelende gedaante.

Potdomme, ze is dood!

Mijn ogen vliegen over het epistel. Later lees ik online verder. Hoe ze ziek werd een paar maanden geleden. Hoe de ziekte haar er snel onder kreeg. Hoe ze vreedzaam is heengegaan. Omringd door haar dierbaren. Gewoon thuis, in haar geliefde Lower Hamlet.

©Toverheks.com

Het klooster waar Heks zovele malen een retraite heeft bijgewoond. Altijd in de directe nabijheid van zuster Lan. Altijd in de tijdelijke familie, die zij onder haar hoede had. Dikke vriendinnen zijn we geworden door de jaren heen. ‘Waar zuster Lan is is Heks, waar Heks is is zuster Lan,’ grapten de familieleden soms.

En het was waar, we brachten zoveel mogelijk tijd samen door tijdens de retraites. Eindeloos zaten we koffie te drinken in mijn tent op lazy day. Heks maakte dan de ene cappuccino na de andere op haar campinggaspit. Want koffie was en bleef ze gek op, deze oerhollandse non. Een bakkie troost. Een koppie leut.

©Toverheks.com

Woensdag in de loop van de dag doe ik mascara op. Een dikke laag. Ik moet de deur uit en op deze manier kan ik gewoonweg niet de hele tijd huilen. Niet zonder zwarte banen over mijn snoet te creëren. Zelfbescherming. Waartegen? Tegen teveel verdriet.

©Toverheks.com

Heks is ook boos. Normaal gesproken kan mijn vriend de Dood wel een potje bij me breken. Ik ben bekend met die vent. Zijn zeis brengt me niet van de wijs.

Maar nu ben ik kwaad. Wat zijn dit voor’n praktijken? Voel je je wel helemaal lekker, om zo’n juweel zonder meer af te schoffelen? Heb je niks beters te doen? Kun je niet een paar ellendelingen meenemen in haar plaats?

©Toverheks.com

‘What happens when we die?’ was het onderwerp van 1 van de 21-day-retraites, die ik heb bijgewoond in Plumvillage. In het jaar 2014. Het is de laatste 21-day-retraite, waar Thay zelf les geeft. Een paar maanden voor zijn herseninfarct. Het lesgeven lukte daarna niet meer.

Heks dacht indertijd, dat hij ons aan het voorbereiden was op zijn naderende dood. Maar het bleek dus net iets anders te zijn……

Ik rijd met zuster Lan naar onze eigen Hamlet in mijn gele autootje na een dharmatalk, waarbij we allemaal dubbel hebben gelegen van de lach om onze leermeester. ‘Wat happens, when we die?’ vroeg hij ons guitig. Om dan even te wachten. ‘Nothing!’ riep hij vervolgens. Met een heel ondeugend gezichtje.

Niets verdwijnt of verschijnt. Alles verandert constant van vorm. De dood is ook een geboorte. In een nieuwe verschijningsvorm. Niks aan de hand. Wat doen we toch moeilijk. Wij mensen. Met onze gehechtheden….

©Toverheks.com

‘Ja,’ zegt mijn vriendin naast me in de auto, ‘Thay kan er natuurlijk wel een grapje over maken, maar als je iemand verliest zit je echt niet te wachten op zo’n verhaal. Dan kan het heel kwetsend zijn, om zoiets te zeggen…..’ Ze sprak uit ervaring. En ze maakte zich zorgen over haar medemensen in de rouw. Van haar mocht dat verdriet er gewoon zijn.

‘Gelukkig,’ denk ik bij mezelf, ‘Gelukkig mag ik gewoon kwaad zijn en heel verdrietig. Maar ik ben ook blij voor jou, lieve vriendin. Dat je lijdensweg voorbij is. Dat je in het licht bent. Verlicht. Lichter dan licht….’

Ik ben niet de enige, die zoveel van deze zuster houdt. Online schrijven mensen de meest bijzondere dingen over hun ervaringen met dit bijzondere medemens. We troosten elkaar. Heks is met name heel blij, dat haar vriendinnetje Kras ooit een retraite in Nederland heeft bijgewoond onder leiding van zuster Lan.

©Toverheks.com

‘Ik ben ook zo blij, dat je me toen hebt meegesleept, Heks, het heeft mijn leven veranderd. Zuster Lan heeft me mijn dharmanaam gegeven. En die was zo raak! Ik kan er nog steeds niet over uit, dat ze me in die paar dagen zo goed heeft gezien!’

Herinneringen aan onze vriendschap dienen zich aan. Een onstuitbare stroom dierbare momenten.

©Toverheks.com

Hoe we regelmatig het klooster ontvluchtten om ergens te gaan picknicken. Soms in de rozentuin van een uitgetreden monnik. Dan weer bij een pré christelijk kerkje in Mombos. Waar copulerende paartjes op de muren aan het matriarchaat herinneren. Toen seks nog niet zondig was, maar gewoon lekker en normaal.

Op 1 van onze happy trips kocht ik een paar schoenen met bloemetjes er op. Zuster Lan was helemaal verrukt van mijn nieuwe aanwinsten. Zelf zou ze ook best zulke vrolijke kleding willen dragen, ze was in feite enorm kleurrijk, maar de orde schrijft nu eenmaal een supersaai bruin pak voor. En geen frutsels. De persoonlijke bezitten van de nonnen passen in een schoenendoos.

In zuster Lans schoenendoos zat een lotus op zonnecellen. Eenmaal opgeladen kon hij uren branden, waarbij hij van kleur veranderde. Een listig cadeautje van Heks, want wat kun je als goed Boeddhist nu inbrengen tegen een lotus voor je deur? Ze kreeg namelijk wel eens commentaar van de abdis op haar liefde voor dergelijke frutsels. Dat soort rotzooi past niet in een Zen-orde.

Ik weet, dat ze die lotus jaren achter zich aan heeft gesleept. In moeilijke tijden werd ze er vrolijk van. Het ding is het ook ongelofelijk lang blijven doen.

Een ander presentje van Heks aan de nonnen heeft ze gewoon geannexeerd. ‘Jouw vogeltje op zonnecellen, dat steeds naar je fluit als je voorbijloopt, je had het bij het zusterhuis in de bosjes verstopt, dat vogeltje riep enorm veel ergernis op bij de nonnetjes. Dus hadden ze het verplaatst naar een plek, waar niemand ooit voorbij loopt…..’

Ja, ga je als vrouw een celibatair klooster in, zit er nog een vreemd vogeltje naar je te fluiten in het struweel…. Heks is toch zo slecht af en toe.

‘Ik heb dat vogeltje geadopteerd. Het heeft voor mijn huisje gestaan in een voor mij heel moeilijke periode, Ik werd er gewoon elke dag erg blij van….’ vertelde de zuster me later.

Het kloosterleven is niet gemakkelijk. dat heb ik wel gezien en begrepen. Tijdens de retraites is het vaak een feestje, met name ook voor ons, de deelnemers. Maar dag in, dag uit, jaar in, jaar uit op elkaars lip zitten. De sociale controle. Heks zou het niet voor elkaar krijgen…… Van geen kanten. Ik bewonder mijn zuster enorm om haar toewijding. Haar discretie. Haar loyaliteit aan deze orde.

©Toverheks.com

Door de jaren heen heb ik ontdekt, dat monastic zijn, buiten een roeping, ook echt een beroep is. Het is keihard werken. Elke dag zwaar aan de bak. Het is een vlijtig volkje, de nonnetjes. Bezige blije bijtjes. En mijn vriendin werkte werkelijk voor twee.

De laatste retraite heb ik een fietsbelletje met een heel mooi geluidje meegenomen voor haar. Net een boeddhistische belletje. Piepklein en fijn. Maar dan voor op de fiets. Of om je vinger, bij wijze van boeddhistische tingelingelingring. Soms reed ze op haar racefiets met wapperende rokken dwars over de heuvels van haar geliefde Dordogne. En dan kan zo’n zen-bel natuurlijk niet ontbreken…..

©Toverheks.com

Mijn mooiste en meest dierbare herinnering blijft toch wel onze roadtrip naar Bordeaux met een gewond bosuiltje in een koelbox. Langs de kant van de weg gevonden. Een inderhaast opgetrommelde intredende razend knappe monnik, die in zijn vorige leven dierenarts was, gaf het diertje goede kansen. Zodoende ondernamen we een helse tocht door een overstroomde Dordogne naar het dichtstbijzijnde wild life centrum.

Alle péages stonden blank, dus waren we aangewezen op kronkelige achterafweggetjes, afgewisseld met schattige dorpjes en stadjes. Heks zat lekker te sturen, terwijl mijn vriendin me haar hele levensverhaal vertelde. En hoe verschillend onze levens ook waren, toch ontdekten we, dat we flink wat overeenkomstige ervaringen hadden….

Op de terugweg aten we taartjes op een schattig pleintje. Het laatste stuk zongen we keihard mee met ‘Ja zuster, nee zuster…’

Dat laatste deden we overigens wel vaker, als we op weg waren van het ene klooster naar het andere klooster voor de dagelijkse dharmatalk. Een soort Boeddhistische preek.

Zuster Lan reed vrijwel altijd met me mee in mijn kleine gele autootje. Vroeg in de morgen spraken we dan stiekem af op het parkeerterrein. Zodoende vermeden we de drukte van de gezamenlijke busrit met alle andere retraitegangers. Ook konden we direct na de dharmatalk weg, als we dat wensten.

Van het ‘Niet met eigen vervoer gaan’, trokken we ons niet zoveel aan. Ik bedoel ik. En dan gaf ik zuster Lan heel graag een lift. Gouden tripjes waren dat. Wat hebben we gelachen onderweg.

Soms verbaasde ze me. Zo zag ik een keer een verdwaalde non langs de kant van de weg lopen. Ik wilde al stoppen om haar een lift te geven…. ‘Doorrijden, Heks,’ riep zuster Lan, ‘Dat is zo’n vreselijk chagrijnige non! Daar heb ik echt geen zin in hoor, op de vroege morgen. We hebben het juist zo gezellig!’

De nijdige non keek niet op of om. Ze zag er inderdaad strontchagrijnig uit…….

Elke dag brand ik kaarsjes en wierook voor jou. Op mijn altaar met de koeienhorens. Enorme runderhorens prijken sinds enige tijd naast het beeldje van de mediterende monnik.

©Toverheks.com

Wat gek, ik zie het nu pas. Die dingen heb ik daar onbewust neergezet rond de tijd, dat mijn vriendin ziek werd. Ergens in de zomer. Ze hield zo van koeien. Ze zat altijd enthousiast naar haar geliefde beesten te wijzen onderweg. Jarenlang heeft ze met koeien gewerkt op een grote boerderij ergens in midden Frankrijk……

Gisteren doe ik met het vallen van de avond samen met Kras een ritueel aan het Joppe voor zuster Lan Nghiem. Het is de dag van haar crematie. Kaarsjes, wierook en bloemen sturen we het water op. In een ingenieuze constructie bedacht door Kras.

Het is fijn om dit samen te doen. Het is fijn om samen te rouwen. ‘Waar twee in Mijn naam vergaderd zijn, daar ben ik aanwezig,’ deze bijbeltekst schiet door mijn hoofd, als we het afspreken.

Ach zustertje, rust zacht. Heb het fijn, verenigd met je dierbaren. Met je Grote Liefde. Aan de ander kant van het water. Ik heb geld geofferd voor je overtocht. En zwanenveertjes. Je bent zo door het heidedodenveld heen, dat weet ik zeker. Geen messen in jouw benen, ik kan me er niks bij voorstellen.

©Toverheks.com

Ik heb geen enkele negatieve herinnering aan jou. Je hebt me nooit gekwetst of pijn gedaan. Je heb altijd pal achter me gestaan. Je maakte ruimte voor mij, daar in het verre Plum. As ik weer eens problemen had bij aankomst, als er weer een strenge non wilde dat ik met kruiwagens vol bagage over een bobbelig terrein ging sjouwen, dan sprong je voor me in de bres.

‘Er staat een hele boze vrouw in het kantoor. Ze heeft een verschrikkelijk kort rokje aan. Uit Holland…’ kwam dan een non haar halen, omdat het weer mis was bij de intake. ‘Heeft ze een hoed op? Is ze heel lang, net als ik? Oh, dat is Heksje, ik kom er aan….’ en dan maakte ze alles voor me in orde. Mocht ik met mijn auto het terrein op en mijn spulletje uitladen op een voor mij goede plek.

©Toverheks.com

Ik heb 1 keer met zuster Lan gedanst. Een wilde Schotse dans op de bonte avond. We werden uitgenodigd door een groep Keltische deelnemers om mee te doen met de Strip The Willow. Een echte heksendans nog wel!

Direct sleurde mijn vriendin me mee in een wilde rondedans. Als jonge veulens huppelden we door de meditatiehal. Om buiten adem en slap van de lach elkaar uiteindelijk te omhelzen….

Dit voorjaar schrijf ik haar een mail. Het zal het laatste contact zijn. Maar wat ben ik blij, dat ik haar heb laten weten hoeveel ze voor me betekent….

©Toverheks.com

Ha lieve Zuster Lan, lieve vriendin,

Wat is het leven veranderd. Was ik alsmaar van plan om jullie kant op te komen, nu is dat volstrekt onmogelijk……

Hoe is het leven daar? Is anderhalve meter afstand wel haalbaar In Lower Hamlet?

Hoe gaat het met jou? Ben je gezond en wel?

Ik zou zo graag een ochtendje lekker koffie met je drinken. Even bijkletsen…..

Maar nu dus zo.

Ik weet, dat je maar beperkt toegang hebt tot je mail. Dus ik hoop dat je dit ooit leest!

Want ik wil je een hart onder de riem steken, lieve schat. Je laten weten, hoezeer ik je mis.

Hoe belangrijk je voor me bent, ook al zie ik je maar eens in de paar jaar.

Maar dan wel een heerlijke retraite lang!

Ik doe hier heel voorzichtig, ik behoor natuurlijk tot de risicogroep. Ik blijf thuis, behalve als ik fiets met mijn hondje.

Dan draag ik een mondkapje. Ik pas echt op.

Ik hoop dat jullie allen gezond en wel zijn.

Ik heb de online retraite aangeschaft en die zit ik nu op mijn eigen trage wijze te doen.

Heerlijk om mee bezig te zijn….. Zo ontroerend vaak. Ik mis jullie.

Het maakt veel goed.

Maar het is niet picknicken in de rozentuin. Of met een uil in een koeltas door de Dordogne scheuren.

Het is niet bloemenschoenen kopen. En een tol. Het is niet een uitstapje naar Mombos…….

Volgend jaar zien we elkaar. Ik voel het aan mijn eksteroog.

Heel veel liefs, lieve zuster,

en een dikke knuffel van Heks.

©Toverheks.com

Mijn eksteroog zat er naast. Lower Hamlet zal nooit meer hetzelfde zijn. Niet voor mij. Ik zal je enorm missen, lieve zuster. Soulsister. ‘Zuster Lan, wat heb je nu gedaan? Ben je zomaar stiekempjes dood gegaan? Er tussenuit geknepen. Van ons weg gegaan…..’

Maar het is je gegund, lieve schat. Je had nog veel plannen in het vat. Maar je mag gaan. Je mag gaan, lieve Sr. Lan.

No coming, no going

No after, no before

I carry you in met heart sister

I release you……

Even when I am so pissed off…….

I am in you, and you are in me…..

Yes!

Vrij naar Thich Nhat Hanh.

Laat gaan die schapen, de slaapwandelaars, die wakend slapen, word wakker en gooi je kont tegen de krib. Krijg je vervolgens de pip? Dat is hip. Heel hip. Heks vrolijkt zichzelf op.

Posted on 5 mei 2020 by lagriffeheks

De boom die wordt hoe langer hoe dikker, de boom die wordt hoe langer hoe dikker…….

Mensen zijn schapen. Slaapwandelend lopen we elkaar na te apen. We denken individuen te zijn, vooral hier in het ‘vrije westen’, maar niets is minder waar. We zijn in elkaar. Bestaan louter dankzij elkaar. Het afgescheiden zelf is een illusie. Een illusie, waarvoor we bereid zijn te moorden. Onze naasten te laten creperen.

We zijn op aarde om te leren. Toch? Het is hier toch 1 grote leerschool? Maar waar is dan de juf? De meester? En waarom leren we nooit eens echt wat? Waarom zijn de thema’s uit de literatuur en filosofie van duizenden jaren geleden nog steeds actueel? Waarom staat het reptielenbrein met stip op nummer 1 in ons hoofd?

Een pandemie. Iedereen ziek. Of bang om ziek te worden. Of ziek geweest. Of dood. Het virus ziet echt geen verschil tussen de ene mens en de andere. Een Chinees of een Italiaan? Allebei erg lekker. Een Fransman of een Amerikaan? Beetje dik en vlezig, die laatste, maar dat staat het virus juist wel aan. Hoe vleziger het lijf, hoe meer cellen om te infecteren……

De eenheidsworst, die wij mensen uiteindelijk zijn, gaat eerst massaal WC-papier kopen. Overal ter wereld. In elke cultuur. Elk mens is bang, dat hij zijn kont niet kan afvegen. Behalve Indonesische mensen. Voor hen gaat dit vliegertje niet op. Zij wassen hun poepgat na elk toiletbezoek. Wel zo hygiënisch.

Uitzonderingen bevestigen de regel.

Na het massale gehamster van toiletpapier wereldwijd beginnen mensen zich zorgen te maken of er nog wel wat te schijten valt nu de hele wereld tot stilstand komt. Een run op de supermarkten volgt. In elk getroffen land. In elke cultuur. Toiletpapier is niet meer te krijgen, maar bruine bonen in blik nog volop. Kapucijners ook. En daar schijt je geweldig van. De schappen worden leeggeroofd.

Een paar weken later staan de kranten weer vol van het fenomeen verstopt riool. Mensen zijn massaal meer water gaan gebruiken. Willen ze ook meer piesen? Is dat het geval? De verstoppingen komen in elk geval door enorme hoeveelheden wegwerphandschoenen, ontsmettingsdoekjes, mondmaskers……..

De opmerkelijkste spullen worden in het Zoetermeerse riool gevonden: telefoons, kunstgebitten, kattenbakkorrels, condooms en nog veel meer. Door de coronacrisis verstopt het ondergrondse stelsel vooral door keukenpapier en ontsmettingsdoekjes.

De grote menselijke eenheidsworst, die zichzelf allemaal unieke kwaliteiten toedicht, is wat ie is: Een eenheidsworst. Een verdeelde eenheidsworst weliswaar. Niemand binnen dit worstelvelletje is het met iemand eens. Er wordt gelobbyd en gekonkelefoest. Er worden pactjes gesloten in de gelederen van de worst. Men beweert bij hoog en bij laag geen gewone worst te zijn.

Nee, een Leidse knakworst. Of een Rotterdamse rookworst. Of een Zwitserse uitgedroogde bergworst. Of een Spaanse chorizo…..

Het zal Heks een worst zijn, maar de eenheidsworst verzet zich tegen zichzelf. Zoveel is me wel duidelijk.

Er gaat veel energie verloren in dit proces om eigenwijs en uniek te zijn. Eigenschappen, die ik op zich zeer kan waarderen. Het is alleen volstrekt doorgeschoten, onze neiging afgescheiden te opereren. En daar plukken we dan nu de wrange vruchten van….

De wereld is van glas geworden tijdens de Corona crisis. Alle motieven worden transparant. Grote wereldleiders staan te stumperen als de kleine kinderen, die ze zijn. Open en bloot. Heks lacht zich nog eens dood.

Tranen met tuiten, als Trump voorstelt om iedereen in te spuiten met WC eend. Zijn geniale oplossing van het pandemie probleem past op zich wel bij deze crisis vol WC papier en rioolverstoppingen. Het lost ook zeker iets op, waarschijnlijk het verband in je bloed.

Het verbaast me dat hij ons niet heeft opgeroepen om massaal aan de drank te gaan. Alcohol doodt ook virusdeeltje op oppervlakten. En met het innemen van drank zijn we goed bekend op de wereld. De bijwerkingen en gevaren zijn uitgebreid onderzocht. Je kunt het dus direct inzetten. Het zou de economie ook nog eens een flinke boost geven.

Als je daarnaast ook probeert verlicht te geraken van binnen, zoals hij adviseert, zit je misschien het best in een klooster van Shambala. Daar mag alcohol gedronken worden in combinatie met pogingen tot verlichting.

Heks heeft het meest last van het alleen zijn. Niet louter gedurende deze crisis. Het probleem bestaat al langer. Ik krijg mijn sociale leven maar niet op de rit vanuit mijn bed.

Misschien moet ik het eens in de prostitutie proberen. Ik ben wel ruim over de datum, maar er schijnt vraag te zijn naar ouwe taarten…..

Alle gekheid op een stokje. Een toverstokje. Daar past veel gekheid op….. Misschien wordt het tijd om eens toe te geven, dat we massaproducten zijn, wij mensen. Als we onszelf willen overleven, moeten we uit gaan van het geheel.

Iedereen zijn succesvolle maakbare bestaantje met een groot huis, bedienden, vijf auto’s en omdat je geld hebt mag je grabbelen en graaien op seksueel gebied? Dat gaat em toch niet worden. Spuit je dan maar in met een flinke lik chloor.

Wat bezielt mensen om allemaal de hoofdprijs te willen? Waarom rennen we nog steeds massaal achter onze hebzucht aan?

Vragen, vragen. Een antwoord heb ik niet. Wel een plaatje. In mijn hoofd. Van een schaap, die dwars tegen de kudde in stribbelt, vast een zwart exemplaar. ‘I beg your pardon,’ prevelt het schaap beleefd.

De kudde dromt en masse richting afgrond. De voorste schapen tuimelen al achter elkaar naar beneden, een wisse dood tegemoet.

Ik heb dit plaatje veertig jaar geleden in Avignon gezien. In een etalage van een winkel, die dicht was. Wat een raak beeld, ik ben het nooit vergeten.

Laat gaan die schapen, de slaapwandelaars, die wakend slapen, word wakker en gooi je kont tegen de krib. Krijg je vervolgens de pip? Dat is hip. Heel hip.

	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Categorie archief: BOEDDHISME

Een hekel hebben, maar niet haten. Niet schreeuwen maar goedmoedig blaten. Heks verandert, heb je het in de gaten? Schreeuw ik soms nog naar mijn hond, verexcuseer ik me terstond.

In memoriam Thich Nhat Hanh. Midden in wat misschien wel het begin is van de derde wereldoorlog wil ik mijn leraar gedenken. Deze voorvechter van vrede. Deze wijze zachte man. Onze geliefde Thay.

Vreemde vogels en ijsvogels. Het magische getal 69. Gesprekken met Jan en Alleman. En Allevrouw. Heksje, mijn gekje, ik hou van jou.

Dollende doden en dolende dollen. Laat niet met je sollen. Laat die dolle doden je altaar niet mollen! Heks brandt wierook met tranen naast bloemen en kaarsen. Goede reis, meisje meis, wel thuis in jouw zielshuis.

De overgangsperiode

Laat gaan die schapen, de slaapwandelaars, die wakend slapen, word wakker en gooi je kont tegen de krib. Krijg je vervolgens de pip? Dat is hip. Heel hip. Heks vrolijkt zichzelf op.

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen:

Dit delen: