Wat een drukke dag. Direct uit bed ga ik met een maatje aan de slag om mijn zorgverzekering voor komend jaar te regelen. Ik hou mijn huidige aanvullende verzekering aan, maar stap voor de basisverzekering over naar een andere club. Eentje met een restitutiepolis. Dat scheelt me honderden euro’s per maand.

Huh Heks, kan dat dan?

Ja, dat kan. Ik weet het ook nog maar een week. Het is een goed bewaard geheim van de zorgverzekeraarsboevenbende. Het is ook best een gedoe om deze constructie voor elkaar te krijgen. En het declareren zal ook lastiger worden. Want: Wat declareer ik waar? Maar het levert zoveel op, dat ik de sores eromheen ervoor over heb.

Dan komt mijn thuishulp. Ze gaat direct aan de slag, terwijl ik de hondjes een goede ronde geef. Daarna gaan mijn woefers onder de douche. Ik zeep hen van kop tot staart in met antiallergieshampoo. Dat moet 10 minuten intrekken. Ik zet de infraroodverwarming aan in de badkamer en verdwijn zelf naar de slaapkamer. We gaan het bed verschonen…..

Mijn hulp stopt in de woonkamer alle dekbedden in frisse hoezen, terwijl ik door mijn magische waterbed ploeter met het onderlaken. Kussentjes krijgen verse hoezen. En daarna de hondjes afspoelen…..

Mijn hulp droogt Freya af en Heks stort zich op VikThor. Zo ongelofelijk waanzinnig erg als ze het wassen haten, zo heerlijk vinden ze het om te worden afgedroogd. Vik kan er geen genoeg van krijgen. Nadat hij zich door mij heeft laten bepotelen vliegt hij naar mijn hulp voor nog een sessie. Om weer terug te keren naar Heks. Voor meer geknuffel met een handdoek.

Even later sluit ik aan bij mijn gymclubje. Ze staan al op te warmen onder de bezielende leiding van een fysiotherapeut, als ik arriveer. Snel voeg ik me in het gespring op de krakende zolder in een pand aan de Oude Vest. Met uitzicht op Molen de Valk. Zo’n leuke locatie!

Mijn lijf is de hele week al in de contramine. Alles doet extreem veel pijn, dus het gebeuk aan de apparaten moet echt uit mijn tenen komen vandaag. Ik volbreng mijn volledige ronde en geef mezelf een vet compliment. ‘Goed zo, Heksje, dat heb je toch maar weer gedaan. Ondanks je vergaande kreukeligheid…’

Afgelopen week heb ik bij beide koren gespijbeld vanwege algehele appeligheid. Gisteren was de stad bovendien geplaveid met een laag ijs. Niet echt aantrekkelijk om dan op pad te gaan. Online zie ik, dat de helft van het koor niet is komen opdagen. ‘Coronatijden herleven,’ roept de dirigent in de camera.

Het ligt eerder aan alle bejaarde koorleden met osteoporose natuurlijk. Die hebben geen zin in een gebroken heup. Heks ook niet. Gelukkig wordt de repetitie gestreamd!

Aan het eind van de middag rijd ik naar Den Haag. Ik ga naar Dokter Hamertje Tik. Het is idioot druk op de weg. Stapvoets gaat het over de A4 naar Wassenaar. Dan nog eindeloze file op de Rijksweg naar Den Haag.

Bij het kruispunt, waar ik moet afslaan zijn werkzaamheden. Je mag niet afslaan. Vorige week ben ik braaf doorgereden, dat moest ook wel, want de smeris reed pal achter me. Het was een heel gedoe om weer terug te rijden. Daar heb ik nu echt geen zin meer in!

Het is overigens volstrekt onduidelijk, waarom je niet zou kunnen afslaan. Het levert geen enkel gevaar op. Vandaag sla ik dus gewoon af. Lekker puh! Geen haan, die er naar kraait.

Kukeleku!

‘Kukeleku,’ zegt dokter Hamertje Tik als ik binnenkom. Het is een heerlijke hanige studentenbal met stevige knuisten. We zijn van hetzelfde bouwjaar en hebben ooit tegelijkertijd gestudeerd in Leiden. ‘Ik ging vroeger altijd ballen opnaaien in de HiFi,’ vertelde ik hem tijdens de eerste behandeling, ‘Daar kwam je als vrouw altijd in.’

De dokter ligt dubbel van de lach. Hij begint me direct terug te plagen. Zo hebben we altijd plezier, terwijl hij me vakkundig martelt.

Ja, de HiFi, die ballendisco bestaat nog steeds. Momenteel lopen de zoons van Dokter Hamertje Tik daar te zooien. Zijn dochter zit ook op het Corps. ‘Tegenwoordig moet je worden ingeloot,’ vertelt hij me en passant.

Vanmiddag slaat hij keihard met een hamer op het bovenste segment van mijn wervelkolom. Direct voel ik de spanning in mijn nek afnemen. Mijn hoofd loopt leeg. Een al dagenlang landerig zeurende koppijn is op slag verdwenen.

Dan weer terug naar Leiden. Stapvoets, maar niet zo dramatisch als op de heenweg. Ik rijd nog bijna tegen een voorganger aan, omdat de straat, waar ik door rijd, geplaveid is met een plak glinsterend ijs. Mijn poging om te remmen wordt niet gehonoreerd. En ook in Leiden gaat het maar net goed op een spekgladde parkeerplaats bij een hondenpark. Ik ben blij, als mijn autootje weer veilig in de steeg staat.

Thuisgekomen gooi ik direct de computer aan. We hebben een Maudgalyayana Family Reunion.. Online. Via ZOOM. Ik zie mijn vrienden uit Israël en de Verenigde Staten. Onze zuster uit Portugal redt het helaas niet vandaag. Anderen hebben zich al eerder afgemeld. Zo zijn we met een klein clubje vanavond, maar oh, wat is het fijn om even samen te zijn.

Met deze mij zo dierbare familie, die is ontstaan in Plumvillage ruim 4 jaar geleden. Met zuster Orchidee aan het hoofd. Mijn lieve vriendin. Die niet meer onder ons is. Die ik zo mis. Wij zijn haar continuation body……

Anderhalf uur kletsen we elkaar om beurten de oren van het hoofd. Heerlijk!

Dan is het klaar met de dag. De beesten krijgen eten, ik krijg eten. En nu lig ik lekker voor de buis met mijn Stoovkussen gloeiend in mijn geteisterde ruggetje.

Morgen ga ik heerlijk de sauna in met de Schone Helena. Deze heksenzielzuster haalt me om 12 uur op. Een hele middag gaan we stomen en poedelen. Ik heb een klankschaalritueel voor ons beiden geboekt. Er gaan maskertjes mee en smeerseltjes. Oh, wat heb ik er zin in.

Meuterdemeut. Dit was m’n dag. Een zware overvolle dag, maar wel met een lach.