Tagarchief: mondjesmaat

Verwarring schept lijden. Heks raakt de kluts kwijt. Dan hoor ik een oude vertrouwde stem in mijn oor. Met een vet Haags accent: ‘Je hoeft jezelf niet langer te verdedigen, Heks, je hoeft niet altijd alles uit te leggen. Daarmee geef je heel veel macht aan bepaalde medemensen. Je kunt echter niet in hun kop kijken. En je kunt hen ook niet veranderen. Geef die mensen gewoon gelijk. Dan ben je er van af….’

Posted on by

Heks doet een vastenkuurtje. ‘Lief lichaam,’ zeg ik tegen mijn lijf, ‘De komende dagen krijg je niks te eten, de knop gaat om….’ Het is lang geleden, dat ik dat tegen mijn fysieke verschijning gezegd heb. Geen idee of mijn incarnatie, mijn vleesgeworden zelf, nog zo gemakkelijk die knop om kan zetten. We gaan het zien.

Direct aan het begin van mijn kuur, ik ben net aan 3 uur bezig, gooit iemand een berg shit bij me naar binnen. He getsie, daar zit ik nu echt niet op te wachten.

Ik val in mijn oude groef. Ik begin mezelf te verdedigen, dingen uit te leggen. Ik raak behoorlijk in de war. Goddank lees ik bij toeval een oud blog van mezelf. Eigenlijk omdat ik in mijn statistieken ontdek, dat dat blogje momenteel heel veel gelezen wordt.

In je blote kont om een flatgebouw rennen en je doel verplaatsen. Jezelf niet meer verdedigen door een ander gewoon gelijk te geven….. Kortom: Schijt hebben aan wie wat dan ook maar over je zegt of denkt. ‘Heks, wat in iemands kop zit kun je niet veranderen! Maar je moet wel je helende handjes laten wapperen…..’ Consult bij paragnost Peter van der Hurk deel 1!.

Hierin sommeert Peter van de Hurk me om op te houden mezelf te verdedigen. Om niet altijd alles te willen uitleggen. ‘Je kunt niet in iemands hoofd kijken,’ beweert hij. En het is waar. Soms krijg je iets over je heen, dat echt niet van jou is. Verdedigen betekent verdunnen. Uitleggen betekent uitvloeien.

‘Ik geef in zo’n geval iemand gewoon gelijk,’ Peter plakt er nog een mooi voorbeeld aan vast.

Wat een toeval, dat ik dit blog onder ogen krijg. Precies op het goede moment. Want ik ben behoorlijk in de war van de aanvaring. En ook heel boos. Nergens voor nodig. Ik hoef mezelf niet te verdedigen. Ik hoef niks uit te leggen. Wil je iets negatiefs over me denken? Ga je gang. Wil je me van alles kwalijk nemen? Doen! Wil je me dingen verwijten? Mag! Wil je me veroordelen? Knock yourself out!

Het is waar, ik ben een waardeloze kutvriendin geworden. Ik voldoe niet langer aan bepaalde huizenhoge eisen. Ik ben veranderd. Ik wil niet langer eindeloos luisteren en mijn bek houden. Geïrriteerd gesommeerd worden ook om mijn kop te houden. Ik laat me niet meer monddood maken. Ik mag denken wat ik denk en voelen wat ik voel. Net als ieder ander.

Neemt niet weg, dat ik nog steeds luisteren hoog in mijn vaandel heb staan. Maar niet op commando. Niet als iemand met nagels over een schoolbord krast.

Heks is moe. Zo moe. Moe, moe, moe van het is nooit goed. Het mijn best doen. Het geven, geven, geven. Het me in duizend bochten wringen. De koek is op. Opperdepop.

Vandaag ben ik een beetje treurig. Ik kan geen ijzer met handen breken. Ik gooi de handdoek in de ring. Iemand heeft een bom onder onze vriendschap geplaatst. Meermalen. En het is me uiteindelijk niet gelukt om em niet te laten ontploffen.

‘Verwarring schept lijden,’ Thich Nhat Hanh heeft het altijd al gezegd. En het is waar. Heks is behoorlijk in de war geraakt van het gebeuren. En ze voelt zich dientengevolge al dagenlang erg rot.

Nu trekt de mist een beetje op. Ik zie het kaalgeslagen landschap, waar de bom is ontploft. De smeulende resten. Verkoolde herinneringen.

Gaat er iets nieuws groeien op deze grond? Wie zal het zeggen.

Ik vast en laat los. Ik ben zoveel mogelijk in de natuur. En de rest van de tijd lig ik uitgeteld op bed. Dat is alweer een tijd aan de gang. Mijn lijf worstelt met haar ziekte. Deze vastenkuur is de ultieme poging de vinger er weer achter te krijgen.

Maar genoeg gezeurd. Er is veel om dankbaar voor te zijn.

Ik doe online een leuke opleiding met een stelletje heerlijke heksen. Helaas kan ik maar mondjesmaat meedoen, wegens energiegebrek. Maar mondjesmaat smaakt ook heerlijk! Ik leer weer zoveel nieuwe dingen. Ik ben zo dankbaar, dat dit kan!

Gewoon vanuit mijn bed lekker toveren. Magie beoefenen op mijn balkonnetje. Sjamanisme bedrijven op de vierkante millimeter….. Seidr in mijn postzegelbestaan. Jeh!

Stoppen met jezelf te rechtvaardigen en verdedigen.

Belastingdienst en huursubsidie zijn bepaald geen afrodisiacum. Vijf minuten met de belastingdienst aan de telefoon en je libido is maanden naar de Filistijnen. Buur komt me helpen met administratieve kutklusjes. Heks ruimt op. Oude verhalen, oude koeien uit vieze sloten en kilo’s oud zeer? Wil iemand het hebben? Ik hoef het niet meer.

Posted on by

Blonde Buurman komt me helpen met de administratie. De laatste maanden zit de klad er een beetje in, want Buur is constant op vakantie. ‘Hallo vakantieganger! Je lijkt wel een rijke pensionado,’ grapt Heks als haar oude vriend de hal in stapt. Eerst met het hele gezin op safari in Afrika en vervolgens met een bro naar St Petersburg…….

Heks is ook uiterst reislustig, maar ik reis tegenwoordig voornamelijk binnenin mijn hoofd. Of hart beter gezegd. Wel zo gemakkelijk. Goddank heb ik een rijke fantasie. Alsmede een grondige training in astraal reizen.

Vandaag gaan we aan de slag met de huursubsidie, die ik niet heb. Maar wel moet terug betalen. Van de belastingtelefoon word ik niet veel wijzer. Een ongelofelijke oen heeft daar onlangs van alles zitten roepen tegen Heks, wat nergens op sloeg.

We zoeken dus alle ontvangen bedragen op en alle terugbetaalde bedragen. Want terug betalen doe ik al jaren. Er klopt helemaal niks van. Werkelijk helemaal niets.

Dit is al aan de gang sinds ik onder bewind ben geplaatst met gekregen geld en daardoor al mijn subsidies ben kwijt geraakt. Ik ben niet onder bewind gesteld door de rechter overigens. Ik heb nog nooit schulden gemaakt of iets dergelijks. Nee, door een familielid. Door iemand, die ik zou moeten kunnen vertrouwen.

Aan de figuur die namens die verwant mijn zaken jarenlang behartigt heeft heb ik in deze niets. Die bemoeit zich overal mee, maar ik heb er louter last van……. Gelukkig is daar Buur. Hij helpt me nu al tweeënhalf jaar en sindsdien krijg ik weer langzaam grip op mijn gestoorde financiën.

De paniek van twee jaar terug is verdwenen. Hij is de dikke huid tussen een kwetsbaar heksje en het brein achter jarenlange pesterijen. Ik weet intussen, dat ik niet zonder geld in de goot ga belanden, zoals me twee jaar geleden werd voorgehouden. Een jaar lang kreeg ik dit met enige regelmaat te horen. Tot ik er niet meer van kon eten en slapen.

Volslagen paniek in de tent. Lekker als je grotendeels uitgeput in bed hangt. Niet in staat tot wat dan ook. ‘Breng je dieren maar naar het asiel,’ sommeerden de pestkoppen. Officieel zijn ze aangesteld om mijn leven gemakkelijker te maken. Financieel stabieler. Om rust in de gelederen te brengen. Helaas wordt die taak geheel anders opgevat. Kort houden en klein krijgen is hun devies.

Ik ga dus niet in de goot belanden. Sterker nog: Ik kan het nu financieel goed redden. Om dit te bewerkstelligen slik ik wel elke maand een hele grote drol door. Vooruit maar. Lekker is anders.

Eerst gaan we uitgebreid lunchen, Blonde Buur en Heks. Traditioneel draai ik een subliem maaltje in elkaar. Daar draait Heks haar hand niet voor om. Waar paperassen een verlammend effect op me hebben, raak ik steevast geïnspireerd door een beetje kokkerellen. Heks roert graag in haar magische kookpot.

Ik tover een heerlijke Dahl met een prachtige salade op tafel. ‘Jeetje, wat een kleurrijk geheel, Heks. Er zitten allemaal bloemen in de sla!’ Heks glimt. Ik heb een pluktuin ontdekt vol komkommerkruid en Chinese kers………

Nu moeten we toch echt aan de slag. De doos met ordners wordt opgevist in mijn overvolle werkkamer. We bellen nog maar eens met de belastingdienst. Deze keer krijgen we iemand met een zeker verstand van zaken aan de lijn. Toch beweert ook hij, dat al die niet kloppende getallen gewoon kloppen. Het is een oude schuld. Huh?

‘Ik heb geen oude schuld bij de belastingdienst, Buur. Ik betaal al jaren jaarlijks forse bedragen terug….. Veel meer dan ik gekregen heb, zie ik nu in mijn afschrijvingen. Ik dacht eigenlijk, dat ik mijn zorgtoeslag ook terug moest betalen. Maar zelfs als je die bedragen erbij optelt kom je nog niet aan die idioot hoge bedragen. Er klopt er geen zak van. Dus waar heeft die vent het over?’

Buur beaamt dat het verhaal rammelt als de overleden compagnon van Scroogde op kerstavond. Het hebzuchtige spook met zijn ijzeren ketens. Waarbij de belastingdienst dan voor die oude dooie vrek moet doorgaan natuurlijk.

‘Ik ga dit jaar weer een kerstboom neerzetten,’ roep ik enthousiast tegen Buur, ‘Ik heb besloten om een heleboel oud zeer los te laten. Oude troep op te ruimen. Kijk maar eens rond. Je kunt opeens de hoek van de keuken weer zien. En ook de boekenkast heeft een ware metamorfose ondergaan…..’

‘Ik wil weer leuke dingen doen. Ik wil weer pret maken!’ Heks draait een pirouette door de keuken. Buur ligt in een deuk. ‘Klinkt goed, Heks,’ hikt hij, ‘Vooral die bijna verontwaardigde toon waarop je het zegt….’

Maar ik meen het echt bloedserieus. Weg met al dat oude zeer. Ik weet het nu wel een keer. Weg met boeken, verhalen, die ik niet wil lezen. Letterlijk en figuurlijk. Weg met kreupele gekregen paarden met rotte tanden in hun opengesperde bek. Of is het mond? Ze hebben ook een hoofd en benen. Vandaar.

Het valt mezelf op, dat ik enorm loop op te ruimen in mijn huis. Het valt me op, dat ik vaak luid zit te zingen op de fiets. Zelfs na mijn val van de fiets en dagenlange buikpijngriep de afgelopen week kan ik toch al snel weer lachen. Er is iets heel vitaals vanbinnen aangeraakt met die familieopstelling op de Heksenschool.

‘Ik heb jarenlang geparkeerd gestaan,’ beweer ik tegen Buur, een gouden uitdrukking uit de wielersport, die de lading aardig dekt, ‘Maar nu is de boel weer een beetje in beweging. Het gaat mondjesmaat, maar dat is net mooi voor zo’n energiebeperkt typje als ik. Maar ik ga weer genieten, let maar op.’

Ja. Ik wil gewoon weer een beetje lekker lol maken. Pret. En misschien eens met een lekkere vent naar bed.

Die jarenlange slutshaming die ik over me heen heb gekregen nadat ik te pakken ben genomen door een griezel van een twintiger op mijn veertigste, die meende GHB of Rohypnol in mijn drankje te moeten gooien om te kunnen scoren, ik was dan ook buiten westen op het moment dat hij toesloeg, ik heb dus inderdaad geen nee gezegd zoals meneer tegen de politie heeft beweerd, ik zei zei sowieso niet zoveel, want mijn kaak lag uit de kom door een val diezelfde avond, waarschijnlijk geïnitieerd door de drugs in mijn drankje, ga ik ook maar eens achter me laten….

Geknakte bloem richt zich op. Haar mooie knop weer op haar kop. Jarenlang tegenwind en strop. Zit er op. Zit er op. Weer een wijsje in wijs kopje, in haar mond een schuine mop!

©Toverheks,com

©Toverheks,com

Ex Animo bestaat vandaag precies honderd jaar! We vieren dat in stijl met een speciaal uitgegeven boek over de geschiedenis van ons koor, alsmede de première van een film over onze voorbereidingen rondom de Matthäus Passion. Maar eerst zingen we diezelfde ‘MP’ van Bach in een stampvolle Pieterskerk. Sinds 1942 een vaste traditie van dit onvolprezen geweldig leuke koor!

Posted on by

Woensdagmiddag generale repetitie. En oh, wat gaat het slecht. ‘Hoera!’ glimmen we na afloop tevreden tegen elkaar. Een waardeloze generale repetitie staat garant voor een sublieme uitvoering. En vice versa.

‘Weet je nog hoe goed de generale vorig jaar ging?’ herinneren we elkaar nog maar eens aan deze ijzeren wet. Ons hoekje raakte toen bij de uitvoering echt de kluts kwijt. Aanstichtster was een dame, een projectlid, die het bij de repetities echt heel aardig deed.

De stress van de uitvoering zorgde voor een geheel eigen interpretatie van de altpartij van koor 1. In feite was er sprake van een geheel nieuwe derde altpartij. Keihard in de rondte getoeterd.

Je kunt ook je mond houden natuurlijk. Dat valt totaal niet op in zo’n enorm koor. Zij koos er echter voor om als een enorme vleesgeworden stoorzender te brulboeien alsof haar leven en niet dat van de Heiland ervan af hing…..

Dit jaar sta ik in een geweldig hoekje. Naast me mijn maatje Anna met haar gouden keeltje. En achter me een heel rijtje heerlijke zangvogels, waarvan er eentje ongelofelijk vast zingt. Geen noot ernaast. Alles precies op de tel! Technisch uitstekend.

Dus Heks boft. Ik kan gerust een steekje laten vallen. Een nootje missen of laten zitten. We vullen elkaar perfect aan.

Rond zeven uur stroomt de kerk vol. Heks is al aardig door haar zorgvuldig opgebouwde voorraadje energie heen. Maar tegelijkertijd zo ontzettend volgepompt met adrenaline…… Ik ga het wel uitzingen vanavond.

Achter in het Koor zingen we in. Wim zwaait met zijn armen door de lucht. ‘Wat is die dirigent van jullie ongelofelijk beweeglijk,’ zal een vriendin van Heks achteraf opmerken. En het is waar. Zijn kleine gestalte danst bezield met sierlijke zwaaibewegingen voor onze neus, zijn mond meebewegend met onze zang. En dat gedurende de hele uitvoering!

In ganzenpas lopen we de kerk in. Doodstil wachten we totdat de eerste tonen van dit magistrale werk door de volgepakte kathedrale kerk klinken. Zoals altijd schiet ik vol. Mijn keel schroeft dicht. Tranen prikken achter mijn droge ogen.

Goddank is het een enorm lang intro. Heks heeft tijd genoeg om zich te herpakken. En dan: ‘Kommt! Kommt! Kohohohommt Ihr Töchter helft mir klahahahahahaaaaaa….hahhahahhhaaaaaa…..hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaaaaa hahahahaaaaa…hahahaaaaa….hahahahHAhahahahahagen…..’ Moeiteloos komt deze draak van een openingszin uit mijn mond gerold. Ik heb erop geoefend en dat heeft geholpen….

‘Ik ga niet naar de MP. Vreselijk. Zo’n afschuwelijk ellenlang stuk. Veel te langdradig. En dan al die eindeloze lappen gezongen tekst. En een countertenor, brrrr. Nee, mij krijg je er met geen stok heen…’ niet iedereen loopt warm voor dit muziekstuk. Sommigen van mijn vrienden willen er nog niet heen al krijgen ze flink geld toe.

Voor Heks vliegt de avond echter voorbij. Jeetje, is het nu al pauze? Ik loop de kerk in. Steenvrouw en Fiederelsje zijn komen luisteren. En mijn homeopaat is van de partij. ‘Oh Heks, wat is het prachtig,’ mijn publiek is enthousiast, ‘En die concentratie! Zo intens! Ik ben echt helemaal ontroerd.’

‘Ik sta toch zo lekker te zingen, meisjes,’ vertel ik mijn vriendinnen, ‘Ik ben bij stem, heb energie genoeg, ik sta in een heel goed hoekje tussen heerlijke dames. Het is een superuitvoering!’

Ook het tweede deel vliegt voorbij. Aan het eind staat onze dirigent letterlijk in zijn handjes te knijpen. ‘Hij is echt blij,’ sissen de alten om me heen verheugd. We houden van onze dirigent. We willen hem blij maken. Hij trekt er hard genoeg aan.

Hij verdient het dat we niet inzakken aan het eind van een zin. Hij verdient het dat we hem aankijken tijdens het zingen. Het koor draagt hem op handen!

Ik drink achteraf nog iets met mijn vriendinnen en Anna. Die is helemaal op dreef en voert het hoogste woord. Hele ondeugende dingen roept ze gewoon voor de grap. Heks ligt dubbel.

Thuisgekomen kan ik niet slapen. Tot een uurtje of vier stuiter ik door mijn woonkamer. De echo van de muziek dreunt door me heen. Emoties komen los. Ik moet echter naar bed, want om half negen gaat de wekker weer. Een uurtje later word ik opgehaald door vrienden. We gaan naar een begrafenis…..

Zo duurt het dagen voordat ik een beetje ben bijgetrokken van ons concert. De generale repetitie gevolgd door de uitvoering op dezelfde dag, gevolgd door een droevig afscheid een kleine halve dag later trekt de toch al miezerige tank helemaal leeg.

Dodelijk vermoeid haal ik ’s avonds mijn hondje op. De oppas, zelf ook zeer energiebeperkt, is helaas in slaap gevallen en daardoor is de laatste uitlaatronde erbij ingeschoten. Moet ik toch nog aan de bak…..

Op weg naar huis vliegt er een jongedame, haar debiele telefoon aan een roodgloeiend oor geklemd, bijna op de voorklep van mijn auto. Ik kom rustig van rechts aanrijden op een gelijkwaardige kruising en ben bezig linksaf te slaan. Het mokkel kijkt niet op of om en stormt met een noodvaart diezelfde kruising op. Met gierende remmen red ik haar leven.

Verstoord kijkt ze op alsof ik iets raars doe. Ik toeter en wijs naar mijn hoofd. Maak een telefoonbeweging en wijs nog eens. Gek!

Geërgerd gaat ze express pal voor me fietsen op de gracht, zodat ik er niet langs kan. Nog immer bellend. Ik toeter nog eens. Mondjesmaat maakt ze ruimte, ik mag er zowaar langs.

Even verderop parkeer ik midden op straat en wacht haar op. Voor een overvol terras veeg ik haar de mantel uit. Hoe ze me de doodschrik op mijn lijf jaagt door als een blind ongeleid projectiel door het verkeer te schieten. ‘Ik had voorrang! Dat is je niet eens opgevallen. Maar als ik je aanrijdt heb ik het gedaan, dom kind!’ Ze is niet onder de indruk. Belt gewoon verder…….

‘Je moet naar je bed, Heks,’ zeg ik tegen mezelf als ik veilig thuis ben gekomen. Over lijden en sterven zingen, een begrafenis meemaken en vervolgens bijna zelf iemand te pletter rijden is een beetje teveel van het goede op 1 dag. Om acht uur lig ik plat.

Tweede paasdag bestaat mijn koor precies honderd jaar. Om half tien worden we verwacht in een oude bioscoop hier in de binnenstad. Op ons paasbest! Daar krijgen we dan eindelijk die prachtige film over ons koor te zien. Het speciaal vervaardigde boek met daarin een DVD van de film krijgen we mee naar huis. Het is een feestelijk gebeuren…..

En het allerleukste gaat nog komen: De koorreis naar Trier. Over een kleine maand gaan we een lang weekend op stap met 85 van de 100 leden. Een grote opkomst dus!

Ex Animo is net niet het alleroudste oratoriumkoor uit Leiden. Maar wel het allerleukste koor van de hele regio!

 

Kerst met de Don. Wolken parfum, prachtige pakken, elegante jurkjes en heerlijke wijn: We hebben het fijn! Maar na een kleine week vol vermaak verrekt Heks van de pijn. ‘Geen probleem, hoor,’ zegt de Don, ‘Zet me maar weer op de trein!’

Posted on by

Een dag voor kerst haal ik De don van het station. Van top tot teen in het pak gestoken staat hij me op te wachten. Een wolk parfum zweemt me tegemoet, terwijl ik hem in mijn armen sluit. Snel gooien we zijn bagage in de auto. Ik zet hem af voor de deur en doe nog vlug een paar boodschappen.

Al dagen sleep ik in etappes lekkere dingetjes mijn huis in. Mondjesmaat. Gedoseerd. Precies genoeg voor een mini kerst. Een bos rode tulpen en twee amaryllissen maken het feest compleet.

toverheks.com

Charmeur…….. toverheks.com

Ik weet het, het staat niet in verhouding met wat ik voorheen allemaal overhoop haalde in dit jaargetijde. Heks is al lang blij dat haar huisje opgeruimd is. En dat er wat te bikken is.

Een uurtje later trekken we een fles wijn open. De Don lurkt aan een biologisch Belgisch biertje. ‘Heerlijk, Heks,’ verzucht hij, ‘Dat gaat er in als Gods woord in een ouderling….’ Hij heeft er dan ook alweer een wereldreis op zitten. Helemaal vanuit Groningen naar Leiden…..

Vijf nachten logeert mijn vriend bij me. We gaan samen naar de kerstnachtmis. We dineren met Steenvrouw op eerste kerstdag. We slapen uit en kijken eindeloos naar Absolutely Fabulous…….. Hikkend van de lach!

Om de beurt laten we de hond uit. We eten de restjes en houden ons koest……’Don, het is genoeg geweest, ik kan geen pap meer zeggen,’ biecht ik donderdagmiddag op, als ik hem naar zijn zus breng. Hij gaat nog wat familie en vrienden bezoeken.

‘We hebben het heerlijk gehad, maar ik zit zo slecht in mijn vel. Ik merk het aan mijn korte lontje…… ik moet hoognodig een paar dagen crashen. Bewegingsloos in bed liggen. Stom naar de televisie staren……..’

toverheks.com

Casual….. zonder stropdas! toverheks.com

‘Heks, je hoeft het me niet uit te leggen. Ik begrijp precies wat je bedoelt,’ mijn oude vriend heeft ook een hopeloos lijf. Om in te wonen dan, niet om naar te kijken. In zijn prachtige Frans Molenaarjasje oogt hij uitermate fris en fruitig.

Hij logeert  vervolgens een paar nachten bij familie en vrienden. Af en toe waait hij binnen om van kostuum te wisselen. Of voor een praatje.

Op oudjaarsdag breng ik hem weer naar de trein. Na een paar nachten feesten met een goeie vriendin is hij bijzonder brak. Evenzogoed zit hij strak in het pak. ‘Ga je het redden? Dat hele end naar het hoge noorden?’ Mijn vriend ziet nogal bleek om de neus.

‘Maak je maar geen zorgen, Heksje, ga maar lekker mediteren. Ik red me wel. Vooral nu ik weet dat je een lekker cadeautje in mijn tas hebt gestopt….. Ik kom de avond wel door!’

We omhelzen elkaar stevig. Wie weet hoe lang het weer duurt voordat we elkaar weer zien. ‘Sorry dat ik halverwege de week moest afhaken….’ prevel ik. ‘Hou op Heks, doe niet zo gek. We hebben het heerlijk gehad. Echt geweldig.’

Even later ben ik op weg naar Den Haag. Enigszins daas van het gehaast. Tegen de tijd dat ik weer thuis ben is mijn vriend alweer in Groningen. Het was een heerlijke week. Ook al ben ik ondanks ons relaxte tempo finaal uitgeteld!

Stoken…….. zo heerlijk! toverheks.com
Mysterieus…….. en vol binnenpretjes! toverheks.com
Man, man, man…….. toverheks.com
Echt waar, geloof me nou maar……. toverheks.com

Een SCHREEUW om aandacht: De stuwende factor achter de meeste leugens en manipulaties. Dr.Phil heeft weer een hele klus aan het confronteren van zo’n pathologisch leugenaar. Leven in het teken van verkrijgen van aandacht is iets heel anders dan leven in aandacht….

Posted on by

Vanmorgen word ik vroeger wakker dan gewenst. Ik wil uitslapen! Helaas denkt mijn bioritme er anders over. Gelaten ga ik koffie zetten en een smerig glutenvrij broodje roosteren. Laatste verbrandt omdat ik niet op sta te letten. Oh jee. Weer zo’n dag dag dat alles mis gaat? Al dagenlang heb ik extreem veel last van de zwaartekracht. Alles valt bij voortduring op de grond, inclusief ikzelf.

Ook de fijne motoriek laat te wensen en over. Als ik probeer te koken snijd ik bijkans mijn duimen eraf. Eerst de rechter en een paar dagen later de linker. Zodoende zitten intussen beide exemplaren stevig ingepakt in een laag pleisters.

Slaapdronken knuffel ik met mijn beesten. Goedemorgen allemaal! Zoals altijd zijn ze blij dat ik weer wakker ben. Vooral mijn kleine Varkentje! Ik loop rammelend met een pak brokjes naar de hal. Overal springen katachtigen tevoorschijn. Boskat geeft zoals altijd eerst Panter een oplawaai. Die is niet onder de indruk. Die ouwe zwerver is dan ook ongeveer twee keer zo groot, drie keer zo sterk en honderd keer zo wereldwijs…….

Met een kopje koffie nestel ik me voor de televisie. Eerst maar eens rustig wakker worden met Dr.Phil op de achtergrond. Tegelijkertijd check ik mijn mail, Facebookaccount en de statistieken van dit blog. Ze vliegen de pan uit de laatste tijd! Weer veel lezers uit de Verenigde Staten. Mysterieus….

Onze TV-goeroe heeft een vrouw te gast, die het wereldnieuws heeft gehaald door kanker te faken. Ze wilde aandacht! Veertien hele maanden heeft ze iedereen een rad voor ogen gedraaid. Wat mij in vijfentwintig jaar niet is gelukt kreeg zij in no time voor elkaar: Er werd geld ingezameld, een website voor haar gestart, vriendinnen schoren massaal uit solidariteit hun kop kaal…… De dames lieten zelfs een tatoeage zetten ter ere van hun stervende maatje!

Kortom: Ze werd bedolven onder aandacht, liefde, geld en compassie. Totdat de leugen uitkwam. Toen kreeg ze nog steeds veel aandacht, dus in dat opzicht ging ze er niet op achteruit. Alleen was het niet meer het soort aandacht waar ze op zat te wachten.

Phil praat geduldig met de vrouw. Het is weer shocking om te zien hoezeer deze verknipte persoon zich nauwelijks bewust is van wat ze heeft aangericht. Ze baalt natuurlijk wel dat ze betrapt is en schaamt zich voor het gebeurde, maar ik mis in haar verhaal ook maar enige empathie met de mensen, die ze heeft gekwetst.

Dat valt de onze televisietherapeut ook op. Hij zaagt haar grondig door over dit gebrek. Mondjesmaat dringt er iets van zijn betoog door tot haar reptielenbrein. Maar zelfs als haar vroegere boezemvriendin erbij wordt gehaald blijven de spijtbetuigingen magertjes.

De hartsvriendin is een prachtige warme vrouw met een stralende lach. Ze haat haar leugenachtige gewezen vriendin niet eens. Ze heeft mededogen: ‘Hoe eenzaam moet je zijn om zoiets overhoop te halen?’

Heks is ook wel eens bijzonder eenzaam. (En ik ben wel degelijk ziek.) Ik denk dan ook niet dat het hieraan ligt dat iemand zoiets doet. Het is anders. Er zijn mensen wiens leven in het teken staat van aandacht trekken. Ze zullen gewoonweg alles doen om het te krijgen.

Het zijn de mensen, die met droge ogen hun partner bedriegen. Of stiekem met de man van hun beste vriendin naar bed gaan. Een dodelijke ziekte veinzen is natuurlijk extreem. Maar het is niet wezenlijk anders dan allerlei andere domme leugens waaraan mensen zich bezoedelen om te krijgen wat ze willen.

Aandacht is toch zoiets raars.

Ooit was ik samen met Trueman en True op het filmfestival in Cannes pogend kunst te verkopen aan de filmindustrie. Het festival is een gigantische poppenkast met een absolute overdosis aan narcistische persoonlijkheden.

Op een avond stond ik te kijken naar al die beroemde acteurs en actrices, die heupwiegend over de rode loper een hoge trap afdaalden, terwijl ze massaal werden gefotografeerd en gefilmd.

Ook Trueman had zich helemaal naar voren gevochten met zijn enorme camera! Hij stond op de beste plek en dat was maar goed ook, want zijn vrouw True liep in een schitterende outfit tussen al die beroemdheden te paraderen! Zij had een kaartje voor een premiere gescoord! Het publiek dacht dat zij ook een filmster was….. Zo grappig!

Terwijl ik bijna onder de voet werd gelopen door drommen andere toeschouwers overviel mij het idee, dat al die zogenaamde filmsterren alleen maar konden stralen door de aandacht van ons, het gepeupel op de tribune…… Door ons applaus konden ze buigen. Door ons geschreeuw sloeg het ergens op om te wuiven….. Zonder ons zouden ze finaal voor lul lopen daar op die trappen!

Mensen doen alles voor aandacht. Ze verkopen hun ziel aan de duivel, als die maar onder hun kinnetje wil kietelen. Ze liegen en bedriegen voor aandacht. Ze gaan over lijken voor aandacht. Alles opgeofferd om maar bevestigd te krijgen door een ander dat je bestaat!

‘Leven in aandacht‘ zoals Thich Nhat Hanh het voorstaat gaat over een heel ander soort omgaan met het fenomeen aandacht. Niet het aandacht vragen, trekken, afdwingen, maar het geven van aandacht bevestigt je in het bestaan. Aandachtig in het hier en nu leven en aandachtig luisteren kan je leven veranderen.

Als je in aandacht liefde en compassie kunt generen is iedereen je partner. Hetgeen betekent, dat je empathie hebt met je medemens: Je zult hen zeker niet kwetsen met allerlei leugens……

De vrouw bij Phil is daar nog ver van verwijderd. Ze kan maar nauwelijks toegeven wat ze heeft aangericht. Ze schijnt vaker pathologisch te liegen, aldus de vriendin. Een hele nare eigenschap. Liegen en aandacht tekort lijken vaak hand in hand te gaan.

‘Je hebt het toch niet verzonnen? Het is toch wel echt waar?’ vroeg de vriendin dan ook, toen ze het verschrikkelijke nieuws van de vrouw hoorde. ‘Oh, wat kwets je me daarmee. Hoe durf je te denken dat ik over zoiets vreselijks zou liegen….!’ aldus de bedriegster…..

Heks heeft een broertje dood aan gelieg. Ik ben juist dwangmatig eerlijk. Ik ben dan ook geen partij voor bedriegers. Helaas heeft mijn onvermogen om te liegen me gevoelig gemaakt voor pathologische leugenaars: Het heeft zo lang geduurd voordat het überhaupt tot me door drong dat mensen zo kunnen liegen! En dat ze het doen!

Toch is liegen iets dat de meeste mensen bij voortduring doen. Mannen beduidend meer dan vrouwen. Ook liegen mannen over heel andere dingen dan vrouwen. Het lijkt me dodelijk vermoeiend om heel veel te liegen. Je moet het tenslotte ook allemaal onthouden!

Een tijdje geleden heb ik me verdiept in het ontmaskeren van leugenaars. Nog niet zo gemakkelijk! Toch valt uit verbale en non-verbale informatie wel degelijk één en ander af te lezen . Zo heb ik iemand eens betrapt op vreemdgaan. De verdediging bestond uit een aanval, waarbij de betrokken derde werd geobjectiveerd. ‘Ik heb dat mens nooit meer gezien, schreeuw, schreeuw, schreeuw…’ Kijk, dan weet je al hoe laat het is. Denk aan Bill Clintons ‘I did not have sexual relations with that woman.’

Ach ja, mensen liegen. De één heel wat meer dan de ander. Sommigen weten niet beter. Slecht een klein percentage van de mensen beweert nooit te liegen. Ik hoor daar niet bij ontdek ik net. Ik lieg namelijk net als zovele vrouwen over hoe ik me voel: Altijd prima, zelfs als het water me aan de lippen staat!