Heks doet een vastenkuurtje. ‘Lief lichaam,’ zeg ik tegen mijn lijf, ‘De komende dagen krijg je niks te eten, de knop gaat om….’ Het is lang geleden, dat ik dat tegen mijn fysieke verschijning gezegd heb. Geen idee of mijn incarnatie, mijn vleesgeworden zelf, nog zo gemakkelijk die knop om kan zetten. We gaan het zien.
Direct aan het begin van mijn kuur, ik ben net aan 3 uur bezig, gooit iemand een berg shit bij me naar binnen. He getsie, daar zit ik nu echt niet op te wachten.
Ik val in mijn oude groef. Ik begin mezelf te verdedigen, dingen uit te leggen. Ik raak behoorlijk in de war. Goddank lees ik bij toeval een oud blog van mezelf. Eigenlijk omdat ik in mijn statistieken ontdek, dat dat blogje momenteel heel veel gelezen wordt.
Hierin sommeert Peter van de Hurk me om op te houden mezelf te verdedigen. Om niet altijd alles te willen uitleggen. ‘Je kunt niet in iemands hoofd kijken,’ beweert hij. En het is waar. Soms krijg je iets over je heen, dat echt niet van jou is. Verdedigen betekent verdunnen. Uitleggen betekent uitvloeien.
‘Ik geef in zo’n geval iemand gewoon gelijk,’ Peter plakt er nog een mooi voorbeeld aan vast.
Wat een toeval, dat ik dit blog onder ogen krijg. Precies op het goede moment. Want ik ben behoorlijk in de war van de aanvaring. En ook heel boos. Nergens voor nodig. Ik hoef mezelf niet te verdedigen. Ik hoef niks uit te leggen. Wil je iets negatiefs over me denken? Ga je gang. Wil je me van alles kwalijk nemen? Doen! Wil je me dingen verwijten? Mag! Wil je me veroordelen? Knock yourself out!
Het is waar, ik ben een waardeloze kutvriendin geworden. Ik voldoe niet langer aan bepaalde huizenhoge eisen. Ik ben veranderd. Ik wil niet langer eindeloos luisteren en mijn bek houden. Geïrriteerd gesommeerd worden ook om mijn kop te houden. Ik laat me niet meer monddood maken. Ik mag denken wat ik denk en voelen wat ik voel. Net als ieder ander.
Neemt niet weg, dat ik nog steeds luisteren hoog in mijn vaandel heb staan. Maar niet op commando. Niet als iemand met nagels over een schoolbord krast.
Heks is moe. Zo moe. Moe, moe, moe van het is nooit goed. Het mijn best doen. Het geven, geven, geven. Het me in duizend bochten wringen. De koek is op. Opperdepop.
Vandaag ben ik een beetje treurig. Ik kan geen ijzer met handen breken. Ik gooi de handdoek in de ring. Iemand heeft een bom onder onze vriendschap geplaatst. Meermalen. En het is me uiteindelijk niet gelukt om em niet te laten ontploffen.
‘Verwarring schept lijden,’ Thich Nhat Hanh heeft het altijd al gezegd. En het is waar. Heks is behoorlijk in de war geraakt van het gebeuren. En ze voelt zich dientengevolge al dagenlang erg rot.
Nu trekt de mist een beetje op. Ik zie het kaalgeslagen landschap, waar de bom is ontploft. De smeulende resten. Verkoolde herinneringen.
Gaat er iets nieuws groeien op deze grond? Wie zal het zeggen.
Ik vast en laat los. Ik ben zoveel mogelijk in de natuur. En de rest van de tijd lig ik uitgeteld op bed. Dat is alweer een tijd aan de gang. Mijn lijf worstelt met haar ziekte. Deze vastenkuur is de ultieme poging de vinger er weer achter te krijgen.
Maar genoeg gezeurd. Er is veel om dankbaar voor te zijn.
Ik doe online een leuke opleiding met een stelletje heerlijke heksen. Helaas kan ik maar mondjesmaat meedoen, wegens energiegebrek. Maar mondjesmaat smaakt ook heerlijk! Ik leer weer zoveel nieuwe dingen. Ik ben zo dankbaar, dat dit kan!
Gewoon vanuit mijn bed lekker toveren. Magie beoefenen op mijn balkonnetje. Sjamanisme bedrijven op de vierkante millimeter….. Seidr in mijn postzegelbestaan. Jeh!
Oh, wat is het lang geleden, dat ik nog eens iets op dit medium geschreven heb. Echt vele, vele, vele maanden. Ik kreeg het niet meer voor elkaar. Ik had er geen zin meer in. Ik was flauw van mijn eigen schrijfsels. Ik kon niet meer tegen het verwoorden van al die woede.
En dit blogje staat ook alweer een half jaar in de grondverf. Heb ik er lak aan? Of lak ik het eindelijk maar eens af?
Dat een aantal mensen me middels dit blog in de gaten houdt stoort me. Ze lezen mijn gedachtenspinsels niet voor hun plezier, maar om dit heksje te controleren bijvoorbeeld. Wat ik doe, denk en uitvreet. Te confronteren ook. Ik ben afgerekend op wat ik voel en vind. Mijn miezemuizige meningen mogen er blijkbaar niet zijn.
Dit soort lieden meent zich ook te herkennen in mijn fictieve types. Ze denken dat alles altijd over hen persoonlijk gaat. Dat geldt waarschijnlijk ook weer voor dit tekstje…….
Zucht.
Zo gaat de lol er wel een beetje af natuurlijk.
Maar: Heb er vette maling aan! Gewoon weer lekker schrijven gaan. Loop naar de maan met je garnalenbanaan. Of je stoffige flamoes onder je brave braakblouse.
Intussen is het heel belangrijk voor me om te leven met de naakte waarheid. De rauwe werkelijkheid. Niet meer overal een mooi verhaal van maken, zoals voorheen. Niet mensen bij voorbaat vergeven en me opnieuw in het gezicht laten spugen. Of me in elkaar laten meppen door een psychopathische gek met een dramatisch gebrek aan spiegelcellen…… Heks laat zich niet langer kwellen.
Het is zoals het is. Soms doet menselijke interactie extreem veel pijn.
Na een paar weken Plumvillage voel ik me gevoed. Gekoesterd. Ik heb het zo fijn gehad in dat heerlijke oord. Ik zat in zo’n geweldige retraite-familie. Het reisje was de genadeloze aanslag op mijn energie helemaal waard. Ik lig met plezier lekker omver. Maandenlang. De regenboogfamilie: Wat een gebakje!
Ja, Heks wordt In mijn geliefde klooster, in de traditie van mijn dierbare leermeester Thich Nhat Hanh, abusievelijk ingedeeld bij de LH LHBTIQA+-familie.
Ik krijg een warm onthaal. Een aantal leden ken ik van voorgaande retraites. Maar ik zie ook vele nieuwe gezichten. Ik ben blij met deze vergissing. Nou ja, vergissing? Als jongedame ben ik ooit heel verliefd geweest op een vrouw. Het was wederzijds. En ik heb in mijn wilde jaren ontelbare vrouwen gekust. Vrouwen zoenen gewoon veel beter dan mannen. Met hun ongelofelijk zachte lippen. Lekkerder.
Mijn moeder heeft lang gedacht, dat ik nog wel eens uit de kast zou komen. De enige reden, dat ze hoopte van niet, was omdat mensen met een andere geaardheid dan heteroseksueel het vaak behoorlijk voor hun kiezen krijgen in het leven. Daar wist ze alles van. Als jonge vrouw ging ze werken in de verpleging. Het toenmalige Diaconessenhuis was een toevluchtsoord voor de naoorlogse LHBTIQAplussers…….
Tijdens de retraite realiseer ik me weer hoe fijn het was, dat zij deze medemensen nooit veroordeelde. In het bedrijf, waarvan zij directeur was, liepen heel wat LHBTIQA+ mensen rond. Als medewerker. Ze werd er wel op aangesproken door de klanten: ‘Weet u wel dat die man die u heeft aangenomen voor de buitendienst een homo is?’ ‘Ja, en? Kan hij daarom geen planten verkopen?’ sneerde ze dan terug.
Bij haar moest je niet aankomen met gewauwel over dat het een gruwel gods is. Toen een aankomend dominee, dat ooit tegen een verbouwereerde Heks beweerde, we kregen er slaande ruzie over, heeft ze zodra ze dit vernam, de man enorm de oren gewassen.
‘Hoe wil jij jongelui later helpen, als ze met dit soort problematiek bij je komen? Met dit soort onzinnige kletspraat? Homoseksualiteit is niet iets, waar je voor kiest. Het is je geaardheid. Je moet je schamen, dat je dit soort onzin uitkraamt. En je moet nog heel veel leren!’
De dominee kreeg later een lesbische dochter. Ze is intussen getrouwd met een vrouw. De Almachtige God straft misschien niet meteen. Maar je kunt er op wachten.
Thay heeft de LHBTIQA+gemeenschap omarmt. Bij hem is iedereen welkom. ‘Ik weet niet of ik een man of een vrouw ben,’ legde iemand ooit zijn/haar dilemma aan hem voor. ‘Ik vraag me dat ook vaak af over mezelf,’ antwoordde Thay, ‘Soms voel ik me een moeder…..’
Deze uitspraken van Thay worden gekoesterd in LHBTIQA+land. Eindelijk eens geen gezemel en afwijzing. Een verademing in een wereld waar de meeste mensen niet verder kijken dan hun supersaaie heteroneus lang is.
Saaiheid, dat is pas een gruwel gods! Een doodzonde! Onze Grote Goddelijke Moeder heeft daar weinig mee op.
Een goede vriend/in van Heks is non binair. Ze heeft haar paspoort laten aanpassen, zodat er niet meer man of vrouw in staat. Het hele gemeentehuis liep uit, toen ze het document kwam ophalen. Benieuwd wie er aan de balie zou staan? De vrouw met de baard?
De eerste vraag, die de facilitaters van onze mooie regenboogfamilie aan ons stellen bij het kennismakingsrondje is: Hoe je wilt worden aangesproken? Als zij, hij, them, they……. Een Française in de groep vertelt hoe de franse taal daar een prachtig woord voor heeft: ‘Yelle’ Een samensmelting van il en elle………
Een maand geleden alweer kom ik online bijeen met mijn Maudgalyayanafamilie. Gedurende anderhalf uur praten we bij, mediteren we en wisselen we uit. Het is een internationale familie. Met leden uit alle windstreken. Vandaag zijn we samen met met een echtpaar in Israël, een dame in Brazilië, een vrouw in de Verenigde Staten….. En een Hollandse Heks. De tijd vliegt voorbij!
Oh, wat heerlijk om elkaar eventjes te zien! We kennen elkaar uit Plumvillage, waar we 4 jaar geleden onder de bezielende leiding van zuster Orchidee de Maudgalyayanafamilie vormden. Onze zuster, mijn geliefde vriendin, is helaas niet meer onder ons. Maar haar familie is sterker dan ooit.
Pal na de bijeenkomst krijg ik een mailtje van Hopla. ‘Kijk Heks, dit zag ik net op Facebook. Thich Nhat Hanh is zojuist overleden.’
Ik ga direct naar het bericht en ontdek dat mijn leermeester op zaterdag 22 januari is gestorven. ‘Huh,’ denkt Heks glazig, ‘Het is toch pas 21 januari? Wat gaan we nu krijgen?’ Dan dringt het tot mijn versufte hersens door, dat het in Vietnam natuurlijk al zaterdagochtend is. Lekker bijdehand Heks.
Dan volgt een week van rouw. Elke dag zijn er allerlei rituelen rondom de dood van onze leraar. Hele nachten blijft Heks op om alles middels een livestream bij te wonen. Hoe vredig Thay ligt opgebaard. Hoe Thay in zijn kist wordt gestopt. Hoe er eindeloos voor hem gezongen wordt overal ter wereld. En gemediteerd. Hoe hij uiteindelijk met een hartverwarmende 5 uur durende ceremonie wordt gecremeerd in het bijzijn van zijn volgelingen.
Heks heeft veel aan Thay te danken. Ik ben ooit naar hem toe gereisd om hem een vraag te stellen. Ik ben als beeldschone veertigjarige verkracht door een stinkende puistige twintigjarige, nadat het rotjong iets in mijn drankje had gegooid.
Heks kreeg door die drugs een ongeluk, waarbij haar kaak uit de kom geraakte. Die kaak is anderhalve dag later door mijn tandarts weer in de kom terug gezet. Ik ervaar van dat ongeluk nog steeds dagelijks de pijnlijke nasleep.
Ik raakte door de Rohypnol uiteindelijk volledig van de wereld en toen vond die jongen het een goed idee om zich aan me te vergrijpen.
Ik kwam bij, terwijl hij overdwars op me gelegen ingespannen bezig was. Er was geen enkel voorspel voorafgegaan aan zijn armzalige geprik. Gezoend hebben we bijvoorbeeld niet, want dat kon niet met die kaak. Ik was ook buiten bewustzijn natuurlijk. Door de drugs. Er was echt geen enkele reden of aanleiding voor de klootzak om zijn droplul in mij te parkeren.
Maar hij was het wel van plan geweest. Hij had het immers gedegen voorbereid. Met een pilletje in mijn drankje.
Mijn toenmalige sociale omgeving stelde de ellendeling in het gelijk. De veertigjarige Heks zou een oud geil wijf zijn, die wel zin had in een veel jonger lelijk puisterig groen blaadje. De politie vervolgde hem niet, omdat ik geen getuige had van de verkrachting. Hij had wel toegegeven tegen hen, dat hij seks met me had gehad overigens. Zonder mijn toestemming.
Jarenlang kon ik niet slapen van deze geschiedenis. De klootzak vergeven was uitgesloten. Temeer omdat hij me stalkte. Het pestventje had totaal geen spijt van zijn minne actie.
Integendeel. Hij vond het ook maar een ranzige geschiedenis, omdat ik tot zijn grote schrik 40 bleek te zijn. Toch wel een erg oude verovering om over op te scheppen tegen zijn vrienden. Dat hij seks had gehad met een soort omaatje? Daar had hij eventje niet op gerekend.
Tijdens een lezing van Thich Nhat Hanh in Den Haag was er gelegenheid om vragen aan hem te stellen. Heks had wel een vraag. Een brandende…. Helaas kwam ik niet aan de beurt.
Ik reed dus helemaal naar de Dordogne om Thay te vragen hoe ik in godsnaam deze malloot kon vergeven. Zodat ik weer zou kunnen slapen. Zodat er weer wat rust zou komen in mijn getormenteerde kop. Na een paar weken in Plumvillage lukte het me om daadwerkelijk die vraag te stellen tijdens een sessie van ‘Question and Answer’.
Gek genoeg is het niet zijn antwoord op mijn vraag geweest, dat mijn leven heeft veranderd. Dat was zijn antwoord op de vraag van iemand anders…..
‘Ik heb een fijn leven, ik heb lieve ouders, een geweldige baan, fijne vrienden….. Maar ik heb geen man en daarom ben ik erg ongelukkig,’ vertelde een jonge meid uit Nieuw Zeeland aan Thay. Ze leed onder het gemis van een partner. Dat maakte haar hele leven waardeloos……
Maar dat is toch nergens voor nodig! ‘When you can generate love and understanding, everybody is your partner,’ antwoordde Thay haar.
En dat antwoord sloeg een half jaar later bij me in als een bom.
Ik was toen al lang weer thuis en zat in mijn aantekeningen te bladeren. Thay’s advies om zoals Samantabhadra een ‘bodhisattva of great action’ te worden, om te voorkomen dat anderen zou overkomen wat mij was gebeurd, was intussen al uitgedraaid op een debacle.
Mijn poging om een mishandeld nichtje te helpen kwam me te staan op allerlei sancties van familieleden. Het nichtje keerde zich tegen me. Op familiefeesten nam ze me flink te grazen. Ze maakte me ten overstaan van mijn geliefde neefjes en nichtjes uit voor oud geil wijf bijvoorbeeld. Die het met jonge jongetjes aanlegde. Dit meisje van 14! Hoe kwam ze er bij? Heeft iemand haar op dit idee gebracht? Iemand, die op de hoogte was van mijn geschiedenis met de verkrachter? Pijnlijk!
De mishandelde partij was boos, kwaad, nijdig op mij! Heks kreeg de wind van voren. Alsof ik degene was, die zich had misdragen……
Toen kwam ik de woorden van Thay tegen over hoe iedereen je partner is. Als je liefde en begrip kunt genereren. Jarenlang oefende ik dit elke dag. Iedereen, ook de grootst mogelijke idioten, leende ik een luisterend oor. Ik was echt in staat om zo ongeveer van iedereen te houden.
Tot ik een narcistische geliefde kreeg. De zoveelste overigens. Die me alle hoeken van de kamer liet zien met zijn hopeloze gedrag. Die me belazerde tot op het bot. Op de koop toe.
Tot ik daarnaast ongeveer tegelijkertijdinzicht kreeg in allerlei discutabele praktijken van mijn clan, ook rijkelijk gevuld met lieden, die lijden aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Vanaf dat moment lukte het niet meer. Van iedereen houden. Alle mensen als mijn partner zien. Om niemand heen kunnen.
Ach Thay. Jou lukte dat wel. Jij kon alle mensen zien in het licht van je hart. En toch was je geen watje. Geen zacht gekookt ei. Met je gitzwarte gisse oogjes keek je dwars door me heen. Keek je dwars door iedereen heen!
Jij zou zelfs naar zo’n gestoorde gek als Poetin kunnen luisteren. Jij zou in je grote warme hart liefde voor de man kunnen genereren……. Mij lukt dat niet. Ik vind Putain een lul. Een engerd. Een griezelige gevaarlijke gek.
‘Practise, practise, practise….,’ zei je altijd, als mensen naar de bekende weg vroegen. Als we een gemakkelijke instant oplossing wilden voor onze triviale problemen. En het is waar. Oefening baart kunst. Ik zal zitten op mijn kussentje en de aarde aanraken.
De nacht dat Thay overlijdt loop ik naar mijn woonkamer om kaarsen en wierook aan te steken. Thay is nog maar net dood. Zijn laatste adem hangt nog in de lucht. En dan valt hij mijn hart binnen. Overweldigend en overtuigend. Ik sta stokstijf stil midden in de woonkamer. Ik raak in een hele diepe trance. Ik hoor de hartsoetra door me heen scanderen…..
‘Vorm is leegte, leegte is vorm…’ zingt het, terwijl ik in het landschap van mijn hart beland. Daar is het vol. Veel vorm. De Zwarte Madonna, de Yggdrasil, de hut van Freyr, een pyramide, de rivier, de bron……. en wat al niet?
Mijn hart pulseert op het ritme van de soetra. De diepste betekenis openbaart zich aan me. Ik voel Thay’s continuationbody in me landen. Hij is zo levend in me aanwezig. Ik raak vervuld van zo’n diepe vreugde.
Vrede voor jou, Thay, lieve leraar. Waar je ook bent. In mijn hart, in mijn voetafdruk, In de thee, die ik drink……In mijn luisterend oor. In alle harten, in alle voetstappen. In alle thee, die we drinken. In onze luisterende oren.
Generate love and understanding. Iedereen is onze partner. Peace is every step. Dat moeten we heel goed in onze oren knopen in dit explosieve tijdgewricht…….
Avalokiteśvara, diepgaand mediterend met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, ontdekte plotseling dat alle vijf skandhas op gelijke wijze leeg zijn. Door dit inzicht overwon hij al het lijden.
Bel 1x
Luister Śāriputra, dit lichaam is leegte, leegte is dit lichaam. Dit lichaam is niet anders dan leegte. Leegte is niet anders dan dit lichaam. Dit geldt ook voor gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn.
Bel 1x
Luister Śāriputra, alle verschijnselen worden gekenmerkt door leegte; hun ware natuur is geen geboorte, geen dood, geen zijn, geen niet-zijn; ze zijn rein, noch onrein, en nemen toe noch af.
Daarom zijn lichaam, gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Ook de achttien werelden van verschijnselen:
de zes zintuigen, de zes zintuigobjecten en de zes bewustzijnen zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Ook de twaalf schakels van onderling afhankelijk ontstaan en hun einde zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Lijden, de oorzaken van lijden, het einde van lijden, het pad, inzicht en realisatie zijn leeg van een afzonderlijk zelf. Wie dit kan zien hoeft niets meer te bereiken.
Bodhisattva’s die oefenen met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt kennen geen belemmeringen in hun geest. Vrij van belemmeringen kennen zij geen angst, vernietigen zij alle verkeerde waarnemingen
en realiseren volmaakt Nirvāna.
Door de beoefening van het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, kunnen alle Boeddha’s in het verleden, heden en de toekomst, authentieke en volmaakte verlichting bereiken.
Bel 1x
Weet daarom Śāriputra, dat het inzicht dat ons naar de andere oever brengt een grootse mantra is, de meest verhelderende mantra, de hoogste mantra, de ongeëvenaarde mantra, de ware wijsheid die in staat is aan alle vormen van lijden een einde te maken.
Laten we daarom het inzicht dat ons naar de andere oever brengt eren en deze mantra verkondigen:
Het leven van Heks staat nogal op zijn kop de laatste maanden. En niet in de goede zins des woords. Er is sprake van totale aftakeling van alles wat mooi en goed was. Ontmanteling van de rudimenten, die na jaren ME en Fibromyalgie en dik anderhalf jaar Covid nog overeind stonden.
Eerst gaat mijn koor er aan. Covid geeft hier de doodsklap. Onbevangen gaat Heks een paar maanden geleden naar een Algemene Ledenvergadering. Op de agenda staat ons beleid rondom Covid. ‘Ach, dat zal zo afgehandeld zijn,’ denk ik nog naïef, ‘Zo’n koor vol oude kwetsbare mensen gaat natuurlijk geen enkel risico nemen…. Daar zijn we zo uit.’
Niets is minder waar, helaas. De vergadering is nog maar nauwelijks begonnen of er staan al diverse mensen in gevechtshouding op de barricades. De discussie is fel en weinig verheffend. Onze dirigent blijkt daarnaast een anti vaxxer te zijn. Ook is de man niet bereid om zich op Covid te laten testen.
‘Hij houdt totaal geen afstand,’ beweert een sopraan verontwaardigd. Dat laatste kan ik bevestigen. Ik heb hem bij de repetitie voorafgaand aan deze vergadering op zeer geringe afstand van mijn bescheiden persoontje gespot.
Als het Corona Testbewijs ter sprake komt breekt de pleuris uit. ‘We worden gediscrimineerd en buitengesloten,’ schreeuwen een aantal ongevaccineerde koorgenoten verontwaardigd.
Heks staat al pakweg anderhalf jaar aan de zijlijn. Ik was net zover, dat ik weer durfde te komen. Nadat ik tot 3 keer toe ben gevaccineerd. Op een moment dat de besmettingscijfers eventjes laag waren.
Als ik het parkeerterrein af rijd realiseer ik me, dat ik mijn lidmaatschap moet beëindigen. Dit soort discussies trek ik niet. Ik kies voor geluk, niet voor gelijk. Daarnaast is een omgeving, waarin mensen niet optimaal voorzichtig zijn, niet goed voor mij. Vooral niet als die mensen ook nog eens keihard staan te zingen…. Tot slot wil ik niet langer mede het salaris betalen van iemand, die te beroerd is om een wattenstaafje in zijn neus te stoppen.
Kort daarop ben ik jarig. Ik krijg geen enkel cadeautje. Pas na een paar weken komt er dan toch nog een heel heel heel mooi presentje van Kras. En van de Blonde. En van mijn vriendinnetje Belle. ‘Ik krijg eigenlijk zelden cadeautjes,’ mopper ik tegen mijn therapeute, ‘Dat is mijn hele leven al zo. Terwijl ikzelf altijd leuke attenties loop rond te strooien……’
‘Hou daar dan gewoon mee op,’ adviseert ze me, ‘Ik kan je dat echt aanbevelen…’ Ze spreekt uit ervaring. Het stoppen met Sinterklaas spelen heeft haar echt goed gedaan. Heks knoopt dit advies goed in haar oren…..
Dan word ik dus in elkaar geramd. Door een naar anabolen riekende kleerkast. Ribben veranderen van positie. De blauwe plekken zijn ontelbaar. Ik verander in een schim van mezelf.
Een paar weken eerder vindt de Zwarte Panter het weer een goed idee om een maand van de radar te verdwijnen. Ik zoek me suf met mijn brakke lijf. Waar zit die gek? Steelt hij weer de show in de Schouwburg? Doet hij weer grondig onderzoek in het Boerhaave museum? Of logeert hij bij de buren, die een paar maanden op vakantie zijn?
Ik roep door brievenbussen, hang posters op. Ik meld mijn monster aan bij diverse organisaties. Hele nachten dwaal ik door de stad op zoek naar mijn uithuizige kat. Tot ik word gebeld door een dierenarts in Oegstgeest. Mijn monster is komen aanlopen bij een fietsenmaker aldaar. Middels zijn chip zijn ze aan mijn telefoonnummer gekomen.
Als ik hem ophaal kijkt hij me onverschillig aan. ‘Oh, jij weer. Is dat nieuwe monster al weg?’ mokt hij narrig. Pas na een hele dag knuffelen, tartaartjes en andere verwennerijen is hij weer mijn oude vertrouwde lieveling……
Dan neem ik afscheid van mijn moedertje. Bepaald geen sinecure als er tegelijkertijd iemand tegen je staat te schreeuwen. Ik mag vervolgens niet op de begrafenis komen. Ik durf ook niet meer. Maar het breekt wel mijn hart.
Ik heb me intussen opgegeven bij een ander koor. Door de schade aan mijn ribbenkast is het echter onmogelijk om te zingen. Ik moet mijn lidmaatschap dus per direct weer beëindigen. Misschien moet ik zingen in koorverband voorlopig maar helemaal uit mijn hoofd zetten. Met al die virale dreiging.
Zo dus.
Elke dag brand ik wierook, heilig hout en kaarsen op mijn altaar met zwanenveertjes en muntgeld. ‘Een goede reis, moedertje, ga maar naar het licht. Naar de overkant….’
Daarnaast zet ik mijn huis vol reinigende rook om de haat en het kwaad te verdrijven. Hul me in kristalijn licht, dat alle duisternis die me belaagt, verjaagt. Het is hard werken. Elke dag opnieuw.
Ik heb een nieuwe huisgenoot. Hij heet Odin. Een kleine witte knuffelige schat. ’s Nachts bijt hij in mijn neus en oren. Hij slaapt het allerliefst bovenop mijn hoofd, dit kleine wondertje. Hij zet mijn hart weer wagenwijd open.
Zondag zit ik lekker te knippen en te plakken. Ik heb een lange brief geschreven aan het kind, dat ik sinds kort sponsor. ‘Schrijf over herkenbare dingen, zoals de kerk, of je kinderen. Of je dieren, je hobby’s…… stuur foto’s mee, daar zijn de kids gek op.’
‘Schrijf niet over je grote huis of auto. Ga niet vragen, wat het kind graag cadeau wil hebben. Schrijf geen adresgegevens op de brief, want in verkeerde handen kan dat veel ellende opleveren…’ staat er in de brief van de organisatie.
Dus Heks schrijft over haar hondjes en mijn kerk. Over onze gemeenschappelijke hobby: Zingen. Ik stop de brief in een grote envelop, stop er een schriftje bij in de vorm van een kat, gooi er wat confetti en wat leuke kaartjes bij.
Tot slot versier ik de envelop met plaatjes en foto’s. Zoals ik eigenlijk altijd doe met de post, die ik verstuur. Menigeen heeft ooit zo’n volgeplakt magisch epistel van me ontvangen.
’s Nachts kan ik niet slapen. Het voelt niet goed om dit epistel zo op de post te gooien, maar ik kan er de vinger niet op leggen. Overkill. Dat is het woord, dat in me opkomt. Ik ken dat meisje niet en zij kent mij al helemaal niet.
Voor haar ben ik een vreemde oude vrouw, die uit het blinde niks haar gaat lopen sponsoren. Ik ga die brief niet op de bus doen in elk geval. Morgen maar eens met Rozenhart overleggen. Die heeft altijd een heldere kijk op dingen.
Vandaag lees ik de brief aan mijn steun en toeverlaat Rozenhart voor. ‘Het is wel een erg lange brief, Heks, met heel veel informatie. Het meisje zou daardoor het idee kunnen krijgen, dat ze minstens zo’n lang epistel terug moet gaan sturen. Ik zou de brief enorm inkorten. Een paar onderwerpen bespreken en het daarbij laten…’
‘Ook moet je je realiseren, dat haar sponsoren een gevoel van in de schuld staan creëert. Als daar dan nog zo’n brief overheen komt, wordt het misschien een beetje veel….’
‘Hungry Ghost!’ roep ik opeens. Rozenhart kijkt verbluft, in haar vriendelijk gezicht op het beeldscherm van mijn telefoon vliegen de wenkbrauwen omhoog. ‘Een Hungry Ghost?’
‘Mijn leermeester Thich Nhat Hanh heeft daar ooit les over gegeven. Hungry Ghosts zijn mensen met enorme honger, met een hele grote lege maag, maar een piepklein keelgat. Zo klein als een naald! Daar kan maar heel weinig doorheen. Je moet je liefde en aandacht enorm doseren, anders kunnen ze het niet opnemen. Het zijn vaak mensen, die het heel moeilijk hebben gehad als kind…. En dat geldt absoluut voor dit meisje……’
‘Dit is overigens iets, waarmee ik in het verleden regelmatig de mist in ben gegaan met mijn goede bedoelingen. Ik wil het deze keer goed doen. Je hebt gelijk. Ik ga de brief dramatisch inkorten. Ik stuur em per mail, dat behoedt me voor allerlei overkill op de envelop. Die mooie envelop bewaar ik wel voor later. Eventueel. Als we elkaar een beetje kennen.’
‘Ik wil dat ze zich prettig voelt bij de sponsoring. Ze hoeft geen lange brieven te schrijven. Of geweldig op school te presteren. Er hoeft niets voor terug te komen. Doseren, doseren, doseren.’
Ja, doseren. Daar ben ik niet zo goed in. Ik loop altijd te hard van stapel. Superenthousiast als ik ben van nature. Ik kom om in mijn eigen goede bedoelingen, maar schiet daarmee mijn doel dan voorbij. Ei ei. In het kader van we doen het allemaal eens een beetje anders, gaat ook in dit geval het roer om. Rombom.
Vanavond zit ik met mijn internationale Plumvillage Maudgalyayana Family online in een ZOOMsessie. Het is de 49e sterfdag van mijn vriendin de non. Zij was de facilitator van onze familie tijdens de laatste retraite. Zij heeft deze familie aaneen gesmeed…..
We gaan een Boeddhistisch overgangsritueel doen, Bardo, speciaal voor haar.
Ik zit voor mijn computer, maar heb geen link ontvangen. ‘Heks, waar blijf je? Zonder jou kunnen we niet beginnen!’ komt er een berichtje binnen via Messenger. Goddank krijg ik net op tijd toch een link toegestuurd. Even later zit ik tussen mijn dierbaren online. Zo fijn!
‘Kijk, lieve schatten, ik heb een rouwkaart gekregen van de zus van zuster Lan,’ Heks houdt de kaart voor haar camera. ‘Wat prachtig,’ roepen mijn familieleden, ‘Oh Heks, hoe ben je met haar in contact gekomen?’
Ik vertel snel het magische verhaal. Hoe de zus me via mijn toverheksenblog op het spoor kwam.
Even later beginnen we met het ritueel. Onze familieleden in Israël zijn allebei Dharmateachers. Zij begeleiden het geheel. Eerst gaan we een tijd in stilte met elkaar mediteren.
Daarna lezen we om de beurt teksten voor uit het boek ‘Chants of the Heart’. Een Nederlands familielid zingt de hartsutra. Die prachtige filosofische, diepzinnige tekst. In het Nederlands natuurlijk, speciaal voor zuster Lan. Heks leest ook een tekst voor. We mediteren weer een tijd…..
Daarna gaan we uitwisselen, wat zuster Lan voor ieder van ons heeft betekent. Heks kan eerst nauwelijks praten. Ik ben veranderd in een enorme snottebel. Ik veeg de ergste nattigheid van mijn gezicht en vertel dan aan mijn familieleden, hoe zuster Lan hier onlangs op bezoek kwam en wierookkegeltjes van de houder begon te meppen. Ze liggen in een deuk.
‘Ze heeft ook zitten spoken met het rouwkaartje, dat haar zus naar me toe had gestuurd. Een dag later lag het weer bij haar zus in de brievenbus! Terwijl mijn adres er op stond! Geintje!!!’ Uiteindelijk heeft haar zus het geheel toen maar in een tweede envelop gedaan en opnieuw opgestuurd. Deze keer kwam het aan.
‘Heks, zing dat liedje van ja zuster, nee zuster voor ons,’ roept een Nederlands familielid. Zij weet, dat ik dat vaak met zuster Lan in de auto zat te zingen. De rest kijkt verbaasd. Een liedje over zusters? ‘Niet met de deuren slaan, ja zuster, nee zuster,’ galm ik even later.
Zoals altijd word ik er vrolijk van. Zuster Lan zingt mee in mijn geestesoor. De Maudgalyayana Family zit enthousiast mee te bewegen, terwijl ik mijn lied van gebaren voorzie.
Dan is ons uurtje alweer voorbij. We zingen gezamenlijk het prachtige lied ‘No Coming, No Going. No After, No Before’ van Thich Nhat Hanh tot besluit. ‘I hold you close to me, I release you to be so free….’ Mijn keel knijpt dicht. Weer een tranenvloed, want hoewel ik blij ben voor mijn vriendin, ze is op een goede plek nu, doet het zoveel pijn, haar laten gaan…….’Because I am in you and you are in me…’
De rest van de avond ben ik aangeslagen. Rouwen is echt een heel proces. Soms verdwijnt de pijn naar de achtergrond. Dan opeens ligt je gevoelsleven bloot als een open wond. Rauwe rouw. De tijd heelt alle wonden lijkt dan nergens op te slaan.
Toch heeft dit gezamenlijk rouwen me erg goed gedaan. Al die levens, die door mijn geliefde vriendin zijn aangeraakt. Al die mensen, die van haar houden. Voor wie ze zoveel betekend heeft….
‘Heks, als ze weer gaat spoken, moet je het ons laten weten, hoor,’ roepen mijn familieleden bij het afscheid. ‘Als ze de boel hier weer door de kamer gaat smijten, zijn jullie de eersten, die het horen!’ grap ik terug.
Eindeloos zitten we nog naar elkaar te zwaaien. Kushandjes vliegen door de lucht. Naar de Verenigde Staten, naar Israël, naar de Achterhoek, naar Utrecht…… Dag, dag, dag, lieve schatten! Tot over twee maanden!!!!!
Mijn huis staat vol orchideeën, op mijn altaar staan koeienhoorns. Schat, je woont in mijn hart.
Hartsoetra
Het Inzicht dat Ons naar de Andere Oever brengt
Avalokiteśvara,
diepgaand mediterend
met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, ontdekte plotseling
dat alle vijf skandhas op gelijke wijze leeg zijn.
Door dit inzicht overwon hij al het lijden.
Bel 1x
Luister Śāriputra,
dit lichaam is leegte,
leegte is dit lichaam.
Dit lichaam is niet anders dan leegte.
Leegte is niet anders dan dit lichaam.
Dit geldt ook voor gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn.
Bel 1x
Luister Śāriputra,
alle verschijnselen worden gekenmerkt door leegte; hun ware natuur is geen geboorte, geen dood, geen zijn, geen niet-zijn;
ze zijn rein, noch onrein,
en nemen toe noch af.
Daarom zijn lichaam, gevoelens, waarnemingen, mentale formaties en bewustzijn
leeg van een afzonderlijk zelf.
Ook de achttien werelden van verschijnselen:
de zes zintuigen, de zes zintuigobjecten en de zes bewustzijnen zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Ook de twaalf schakels van onderling afhankelijk ontstaan en hun einde
zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Lijden, de oorzaken van lijden,
het einde van lijden, het pad,
inzicht en realisatie
zijn leeg van een afzonderlijk zelf.
Wie dit kan zien hoeft niets meer te bereiken.
Bodhisattva’s die oefenen met het inzicht dat ons naar de andere oever brengt kennen geen belemmeringen in hun geest.
Vrij van belemmeringen kennen zij geen angst,
vernietigen zij alle verkeerde waarnemingen
en realiseren volmaakt Nirvāna.
Door de beoefening van het inzicht dat ons naar de andere oever brengt, kunnen alle Boeddha’s in het verleden, heden en de toekomst, authentieke en volmaakte verlichting bereiken.
Bel 1x
Weet daarom Śāriputra,
dat het inzicht dat ons naar de andere oever brengt een grootse mantra is,
de meest verhelderende mantra,
de hoogste mantra,
de ongeëvenaarde mantra,
de ware wijsheid die in staat is
aan alle vormen van lijden een einde te maken.
Laten we daarom het inzicht dat ons naar de andere oever brengt eren en deze mantra verkondigen:
Vannacht kan ik niet slapen. Alweer niet. Het is ook een soort patroon, dat verloopt volgens een bepaald ritme. Wat zeker niet helpt zijn de bloedstollend spannende verkiezingen in de VS. Niet zozeer de uitslag doet ons bloed stollen, maar het vooruitzicht van een zich wrekende Trump.
Hij kan nu eenmaal niet tegen zijn verlies. De man gaat ook nog eens over lijken. Heks ziet allemaal vreemde berichten in de diverse kranten. Zo hangt de man een celstraf boven het hoofd, wegens verkrachting. Echt? Ja, het staat er. Maar nu is hij nog onschendbaar. Dus kan hij zijn leutertje overal in stoppen. Desnoods in een kind. Maar volgens allerlei recente volstrekt gestoorde complottheorieën uit de rechtse hoek is dat meer iets voor de gemiddelde Democraat.
‘Misschien geeft hij zichzelf op de valreep gratie voor alles, wat hij heeft uitgevroten,’ zegt de zoveelste deskundige, ‘En al zijn vriendjes voor zover hij dat al niet gedaan heeft….’ Heks zit er met grote ogen naar te kijken. Wat hoor ik nu weer allemaal?
Ik zie de man stampvoetend roepen, dat ze moeten ophouden met stemmen. Hij wil niet meer, dat er nog stemmen worden geteld. Hij staat namelijk voor, dus nu kappen met dat getel. Al die kloterige poststemmen. Uitgebracht door die kut democraten. Om te zorgen dat dat zogenaamde virus zich niet verder zou verspreiden…. Trump grijpt alles aan.
‘Hij heeft het zieltogende staatsbedrijf USPS in de pocket en er persoonlijk voor gezorgd, dat er grote vertragingen in de bestellingen zouden ontstaan,’ lees ik ergens anders. Door brievenbussen weg te laten halen, sorteermachines onklaar te laten maken, extra ingewikkelde procedures toe te voegen….. Huh? En dat mag? Ja. Het is gewoon toegestaan in die republiek der Grote Banaan.
Heks heeft sowieso een aparte week, want ze is zestig jaar geworden. Waar ik een groot swingend feest had gepland, moest ik het doen met een kopje mondkapjeskoffie en een bemondkapt wandelingetje met een vriendin en een mondkapjeswijntje met de deur wagenwijd open met een andere vriendin.
Mijn wereldje staat nog steeds in het teken van de pandemie. Hihihi. Echt nie.
Ik beweeg me vanuit mijn veilige bubbel de boze buitenwereld in. Hardlopers belagen me in de parken en langs de Singel. Ik kom een paar keer een groep van pakweg 30 hijgende joggers tegen in het Leidse Hout de afgelopen dagen. Ik kan nog net op tijd de bosjes in springen. Ja, mensen doen echt hun gloeiende best. Ook om het virus te verspreiden.
De verkiezingen in de VS zijn eigenlijk een prettige afwisseling van de pandemierenneukers hier ter lande. Van de viruswaanzinnigen. De ontkenners, die bij teststraten checken of de daar werkzame mensen soms acteurs zijn. Die nu best een extra centje kunnen gebruiken natuurlijk.
‘Dat meen je niet,’ Heks ligt in een deuk, als ze dit verhaal hoort, ‘Die mensen zijn compleet van de ratten bezeken! Hahaha…..’ Ja, dit is echt lachen. Echt wel.
Heks neuzelt en treuzelt zich een trage gang door de haar resterende tijd. De wereld neuzelt en treuzelt nog meer.
Dan komt aan het eind van deze trage strontweek toch het verlossende bericht: Joe Biden is verkozen tot nieuwe president van de Verenigde Staten. De Politiek Uiteengeslagen Staten (PUS). De in Alle Staten verkerende Staten (ASS).
De volwassen baby moet het veld ruimen. Hij kan zijn dubieuze pruik aan de wilgen hangen. Maar doet hij dat ook?
Heks kijkt naar de schreeuwerige toespraak van Biden, nadat bekend is geworden, dat hij de beste papieren heeft voor het Witte Huis de komende 4 jaar. Elk woord krijgt evenveel nadruk….. Heeft niemand hem verteld over het belang van prosodie als je wilt dat wat je zegt ook verstaan en begrepen wordt? Of neemt hij de brulboeipraktijken van zijn voorganger over? Teneinde diens kiezers voor zich te winnen?
Trump gaat de uitslag aanvechten. Ja serieus, ik lieg niet. De hele wereld is getuige van de treurige teloorgang van deze onaangenaam opererende kleuter met zijn opgespoten pruillipjes. De loser, die niet van losers houdt. De verpersoonlijking van zelfhaat. De vleesgeworden leugen. Die grote Knuppel in het ooit Verenigde hoenderhok
Ik krijg een leuk filmpje opgestuurd over Trump op een skippybal. Bijna symbolisch ook, dat stuk speelgoed: Zijn eigen grote opgeblazen ego als een enorme teelbal, hangend onder zijn onooglijk minuscule nauwelijks traceerbare kleine uitwendig gedragen hersentjes. Ik lach me de tranen.
Ach, in Nederland kunnen we er ook wat van. Van opportunistische lul-politiek. Zo heeft nu de VVD hun verkiezingsprogramma aangepast. Opeens vinden ze dat de door hen geïnitieerde marktwerking in de zorg iets te ver door geschoten is. De vieze opportunisten.
Iets te ver, laat me niet lachen.
‘Ik ga op Rutte stemmen, ook al ben ik socialist. Bladiebla, zo goed gedaan, meuk meuk,’ mekkert een kerel op de televisie. Hij is niet de enige, die deze merkwaardige swing maakt naar dit rechtse bolwerk, nadat Klaasje Vaak hen zand in de ogen heeft gestrooid. En is slaap heeft gesust.
Even voor de goede orde: Door de VVD is de zorg zo ernstig uitgekleed, dat het dorre hout bij bosjes valt. Door de VVD is het onderwijs verminkt. Door de VVD is ons land een hebzuchtig rechts kutland geworden, gemodelleerd naar ons grote voorbeeld, de VS.
Sinds Rutte komen mensen zonder pardon op straat terecht, als ze hun huur niet kunnen betalen bijvoorbeeld. Moeten bijstandsmoeders eerst een aantal maanden bij de daklozenopvang gaan zitten met hun gezin, om in aanmerking te komen voor een woning. Laten we vluchtelingen creperen in ellendige kampen in verweggistan, want Holland first. Nou ja, de rijke stinkers in Nederland first…..
Sinds Rutte worden de rijken in Nederland alleen maar rijker, terwijl de rest flink inlevert. De kwetsbaren kunnen al jaren de RamBam krijgen, maar dubieuze nationale paradepaardjes worden systematisch gespekt.
Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen, dat wij met zijn allen jaren hebben gespaard om de KLM eindeloos in de lucht te blijven houden. Die vieze vervuilers. Terwijl we moeten beantwoorden aan het klimaatakkoord. Wat maar niet lukt. Je zou werkelijk allemaal dit soort dingen kunnen zeggen.
Dus, waar hebben we het over?
Het wordt pas beter in de wijde wereld, als we de ander liefhebben als onszelf. Nog behoorlijk moeilijk. Vooral als je jezelf zo haat, die eindeloze kwaal der mensheid, soms verkapt in boos gebral. Broos gebral….. Kijk maar naar Trump.
‘Ik haat mezelf,’ ligt ook Heks tegenwoordig in de mond bestorven. Sinds een paar jaar geleden de schellen me van de ogen vielen rondom zaken, waarvoor ik tot dan toe de ogen sloot. Sinds mijn lange adem op is. ‘Niet meer zeggen, Heksje, je schiet er niks mee op…’
‘Love yourself and love God,’ zei mijn leermeester Alex Orbito altijd. ‘Interbeing, if you can generate love and understanding, everybody is your partner….’ aldus Thich Nhat Hanh, een andere leermeester.
Ja, ik wil terug naar mijn oude wereld, waarin iedereen mijn partner is. Ook de kleuters der schepping, de nauwelijks te verdragen narcisten en psychopaten. De wereld, waarin iedereen mee telt.
Ik wil de weg terug vinden, weer vertrouwen krijgen in de mensheid. Als je maar genoeg op je lazer krijgt is dat moeilijk genoeg. Vergeven doe je voor jezelf. Nog wat kretologie, hihihi.
Maar ik ben er helaas nog niet. Ik doe mijn best. Ik ga in elk geval stopen met roken. En wel morgen. Ik rook niet veel, maar wel regelmatig. De Medicinale Cannabis gaat vanaf nu de lucht in middels een vaporizer. Ik heb een geweldig exemplaar aangeschaft. En ik heb een coach! Wens me maar sterkte.
‘Ik zit hier heel alleen kerstfeest te vieren,’ zingt het in mijn hoofd. Nou ja, waar komt dat nu weer vandaan? Mijn hersenpannetje kookt toch maar de raarste brouwseltje op. OK, het ruikt een beetje herfstig de afgelopen dagen. Mijn vingers zijn pimpelpaars van het bramen plukken. Maar om nu maar direct door te stomen naar de feestdagen?
Krankzinnig.
‘Zinnig, krankzinnig, zing es wat zinnigs….’ humt mijn hoofd vervolgens. Mijn opgewekte hoofd. Na dagenlangs slaags te zijn geweest met mezelf heb ik een diep inzicht gekregen. Ja, echt gekregen. En niet van mezelf.
‘Verwarring schept lijden,’ zegt mijn leermeester Thich Nhat Hanh altijd. En Heks was in de war. Ze zat haar mooie heksenhoofdje te breken op een oud, mysterieus en door mij niet op te lossen raadsel.
‘Het is niet jouw raadsel. Het gaat niet over jou. Het lijkt er op, dat dit of dat met die persoon aan de hand is geweest. Destijds. En daar kan jij niks aan doen. Dat probleem kon jij niet oplossen. Toen niet en nu niet….’
Oh, zo heerlijk om uit de knoop te geraken. Zo fijn om eenvoudig te zijn. De kreukels glad te strijken. Voor zo lang het duurt natuurlijk. Bij tobbertjes als Heks kun je niet teveel verwachten. Hoog sensitief en een geheugen als een olifant? Grenzenloos en veel te lang nooit eens gezond boos?
Nou, maak je borst maar nat.
Afgelopen week zit ik lekker onderuitgezakt in mijn stoel een hele stapel stripboeken door te lezen. De een na de ander. Chick Bill van Tibet. Mijn favoriete reeks. Die boekjes fungeren als troostvoer. Zodra ik me rot voel of ziekjes, pak ik de hele stapel uit de kast. Niets zo heerlijk als lachen om Kid Ordin, de antiheld van de serie.
Thor zit op de bank tegenover me. ‘We gaan op reis,’ verklaart hij ongevraagd, ‘Pak je trommel en doe alle lichten aan.’ Zo dus. Heks trekt haar wenkbrauwen op. Lichten aan? Ik wil juist graag weinig licht als ik astraal reis. En waarom trommelen? Vorige keer hoefde er toch ook geen trommel mee?
Thor is echter luid en duidelijk. Dus Heks doet alle lichten aan. Dan pak ik mijn drum. ‘Laat de ramen open staan,’ dus laat ik de ramen open. In de steeg zitten een stel gasten te klessebessen. Het gaat nergens over. Zachtjes begin ik te trommelen. Thor trekt me op zijn wagen. We gaan de lucht in. Vliegen rakelings langs de kerktoren. Hatsjekidee.
Mijn grote godenvriend gooit met zijn hamer. Lichtflitsen schieten om ons heen. Dan volgt de donder. ‘Nu jij,’ maant hij me. Ik heb geen hamer bij de hand. Maar wel een trommel! Mijn stok roffelt over het vel. Los vanuit de pols. Het rommelt en dondert. Thor en ik donderen om het hardst. Heks krijgt er lol in!
Keer op keer vliegt een flits licht door mijn zenuwbanen. Gevolgd door gerommel en geknal. Eindeloos spelen we dit spelletje. Dan tilt Thor me op en zet me op de wolkenvlakte. Samen dansen we in dit zich ontladende landschap.
Tot we moe zijn. Tot we naar zijn paleis gaan. Het huis van mijn goddelijke vriend. Daar rusten we uit.
Heks wist de tranen van haar wangen. Wat zo lollig begon heeft me diep aangegrepen. Intens diepe pijn is aangeraakt. Ik kijk met andere ogen naar deze dondergod. Eindelijk snap ik waarom hij wordt geassocieerd met herstellen van orde. Iets, dat je niet direct in verband brengt met zoiets ongeregelds als onweer.
Het is de ontlading, die de orde herstelt. Ontlading is nodig om tot een nieuw evenwicht te komen. Ik snuif de lucht op, vol negatieve ionen. Zo heerlijk. Zo fris.
‘Kom,’ zegt Thor, ‘we gaan er weer vandoor.’
En dan laat hij zich zien. In al zijn kracht en grootheid. Deze god van emoties. Heks moet zo verschrikkelijk huilen, ik kan niet meer stoppen. Vanuit diep, diep wellen de tranen op.
‘Zo laat ik je niet naar huis gaan,’ zegt Thor na een tijdje. Hij tilt me op en dompelt me in een frisse bron. Licht als een veertje kom ik weer boven. Oud zeer weggewassen, opgeladen, schoongespoeld.
Dan wiegt hij me in zijn gouden armen. En leert me over zijn godenwereld. Ik zie waarom ik dit beleef. Bij het afscheid krijg ik een geschenk.
In mijn landschap hangt nu een hangmat, zijn hangmat. Wiegend in een hoge boom. ‘Zo zal je vast beter slapen….’ Ja, ik hoop het.
De nachten er op slaap ik als een roos. Uitzonderlijk in mijn geval. Dat overkomt me een paar keer per jaar.
Wat ben ik de dondergod gaan waarderen. En wat kan ik nog veel van hem leren! Thor Thor, Thor. Ik lief je en ga er voor!
Hoe is het met je eed, Heks? Doe je er iets mee? Ben je bezig? En wat doe je dan? Hoe werkt dat, zo’n eed? En geloof je het nu zelf helemaal allemaal? Vragen, vragen.
Heks zit weer in de zon op haar balkon. Helaas is het weer lekker weer vandaag. Gisteren heerlijk in de regen gefietst met mijn hondje, zonder hierbij gehinderd te worden door allerlei hardlopers en fietsers. De absolute asocialen van het Corona tijdperk. Verslaafd aan het zo snel mogelijk van A naar B jakkeren. Op een paar dure sportschoenen of een onbetaalbare fiets.
Zonder daarbij rekening te houden met wat er op hun pad komt. Ze lopen desnoods dwars door je heen. Afgelopen week kwam er een tegenligger met een minachtende uitdrukking op het gezicht met zijn racefiets recht op Heks af. Alleen maar omdat ik ruimte vroeg om te passeren.
Hij nam met zijn wielrenmaatje, gezellig naast elkaar stoempend, het halve fietspad in beslag en vond dit provocerende gedrag het juiste antwoord op mijn verzoek.
Ik heb hem uiteindelijk een lel met een dummy van VikThor gegeven. Net voordat hij mij kon raken! Gisteren alleen maar uitgescholden door drie dikke jonge Moslima’s, die met zijn drieën op het fietspad liepen te wandelen. Kamerbreed naast elkaar. Met achterwerken waar Kim Kardashian jaloers op zou zijn.
Mijn verzoek om me te laten passeren levert een scheldpartij van jewelste op. Heks moet haar bek houden. Me dit en me dat. ‘Hoer’, schreeuwt de meest ordinaire van het stel tot slot, ‘Vieze lelijke dikke ouwe hoer!’
Een paar jongens met dezelfde etnische achtergrond lopen een stukje verderop. Ook midden op het fietspad. Zij maken ruim baan voor Heks. Grote glimlach. ‘Dat kan toch echt niet, mevrouw, u daarvoor uitschelden,’ zegt 1 van de knapen. De schat maakt het weer een beetje goed.
‘Het is al de tweede keer, dat ik zo wordt behandeld door dames met hoofddoek. Binnen een week! Ik weet, dat de meeste moslimmeisjes keurig thuis zitten te studeren. Maar als ze ordi zijn, dan zijn ze het ook goed. Mijn God,’ verzucht ik later tegen de Don. Wat mankeert die meiden?
Vanmorgen zit ik dan huilend voor de televisie. Een tearjerker film van jewelste brengt een stroom tranen op gang. Ik heb ook nog eens heel slecht geslapen. Wat verbrokkelde uurtjes bij elkaar gesprokkeld en daar moet ik het dan mee doen. Ik weet me met mezelf geen raad. Hier zit ik dan. In mijn eentje op een flatje. Met een lijf wat niet wil. In dit Corona-tijdperk.
Mijn kleine universum op zijn kop. Alleen. Alleen. Met een depressie van heb ik jou daar op de loer. Die morrelt al jaren aan mijn bestaan. Mijn overgrote woede is in feite een manier om niet inert bedlegerig te geraken. Zonder mijn woede had ik het niet gered.
Eindelijk kom ik op een punt, dat ik mijn eigen gevoelens en gedachten mag hebben. Voorheen had ik ze natuurlijk ook wel. Maar privé. Achter de voordeur. Zodra er mensen aan te pas kwamen, met name mensen die me lief zijn, raakte ik al snel in de verdunning.
Iets, dat me ook nu nog wel gebeurt, hoewel ik er helemaal niet meer tegen kan. Dat gedrag van mezelf. Pleasen en bevestigen. De ander voorop zetten. Alles om de lieve vrede te bewaren…..
Dan heb ik ook nog eens moeite met mijn nieuwe gedaante. Ik voel me er niet echt beter bij. Soms verlang ik zelfs terug naar die ouwe gezellige deurmat. De lieve pleaser. De positieveling. De eeuwige lieveling.
Ik kan intussen ook steeds beter zien, hoe dat proces van verdunning in zijn werk gaat. Hoe ik de eerste vijfendertig jaren van mijn leven op eieren heb gelopen. Hoe ik uiteindelijk toch zo’n belangrijke dierbare teleur heb gesteld. Hoe mijn moeder me dat nooit heeft vergeven. Ik was van haar. En niet van mezelf.
Een fenomeen, dat je vaker ziet bij moeders en dochters. Ik in elk geval wel. Sinds mijn ogen open zijn gegaan. Er is zelfs een televisieprogramma over gemaakt.Een hele serie afleveringen! Waar ik bijna niet naar kan kijken. ‘sMothered‘.
De ondraaglijke pijn om te worden afgerekend op wie je werkelijk bent. En het enorme verdriet, dat je blijkbaar niet goed bent zoals je bent. De schrik om de woede van mensen, omdat je het niet met hen eens bent. De diepe wond in Heks. Op haar veertiende is ze begonnen met helemaal haar bek te houden. Uit lijfsbehoud.
Total shut down.
Heks lijkt dan wel zo mondig en strijdbaar, maarrrrr……..
Ik heb paralel aan mijn leven geleefd. Steeds gericht op die ander. Conflictvermijdend. Sussend. Begrijpend. ‘Achterlijk loyaal’ zoals Peter van der Hurk het noemt.
Elke avond weer uren bezig om de boel van binnen weer op orde te brengen. Pogen om tussen mezelf en mijn bezette zelf overeenstemming te bereiken.
Het helpt ook niet mee, dat ik vannacht weer snotverkouden was. Na de niesbui van iemand, op slechts een paar meter afstand van Heks, ben ik er niet gerust op, wat zich in lijn lijf afspeelt. Ik druppel Colloïdaal Zilver in mijn neusgaten. Gorgel met hetzelfde spul. Het zou moeten helpen tegen dit virus.
Er zit een tenenkrommende folder bij de grote fles, die ik heb aangeschaft. Het is, dat ik dit antivirale middel ken uit het AIDS-tijdperk. Het is dat ik weet, dat het geen gebakken lucht is, dit middeltje. Afgaande op de uitermate arrogant opgestelde bijgesloten brochure had ik de fles zo het raam uit gekeild….
En de Zwarte Dame dan, je eed? Dit is allemaal meer van hetzelfde gejammer, Heks. Over je onbegrepen bestaantje…..
Op televisie zie ik een man van het Leger Des Heils. Schiet me maar lek in welk programma. Ik zap langs en blijf hangen. De man vertelt wat hij voor zijn getroebleerde medemens probeert te doen.
‘Ik probeer het met hen uit te houden,’ Het is een ongelofelijke schat van een kerel, ‘Ik heb ontdekt, dat dat het allerbelangrijkste toch is om naar iemand te luisteren. Echt luisteren! Dat valt soms niet mee. Je moet het uithouden. Niet gelijk met een oplossing komen, dat werkt averechts. Heel soms ga ik hiermee nog in de fout, maar oplossingen aandragen werkt voor geen meter.’
Het met elkaar uithouden. Zonder oordeel gewoon luisteren, naar wat er in de ander leeft. Dus niet de ander dwingen om iets te zeggen of voelen, wat niet van die persoon is. Of het probleem eventjes te verklaren en op te lossen. Of roepen, dat heb ik ook en het gesprek te kapen…….
Holding Space is de term in de psychologie voor dit verschijnsel. Thich Nhat Hanh noemt het deep listening. Niks terug zeggen. Niet reageren. Vooral niet jouw persoonlijke mening er lekker overheen sproeien…….
In Plumvillage wordt altijd enorm geoefend met deze manier van naar elkaar luisteren tijden het dagelijks ‘dharma delen’. Je ‘darmen delen’ grapten we hier vaak over. Your gut.
Ook in deze kloostergemeenschap vinden mensen het vaak moeilijk om alleen te luisteren. Heks heeft, na het delen over haar leven met die rare ziekte, echt wel mensen over zich heen gekregen, die me direct een oplossing aanreikten.
In de vorm van hele dure behandelingen in verre oorden. Waarbij geen enkele garantie wordt geboden, dat je ook daadwerkelijk geneest. Menigeen voelt zich na alle aandacht van een set behandelaars veel beter na een tijdje. Maar je hoort zelden iets over de langetermijneffecten. Of die er zijn. Genezen doen die mensen in elk geval niet.
Zo jammer, want het doet het effect van deze benadering, het met iemand uithouden, deep listening, te niet. Je houdt er een juist enorm kutgevoel aan over.
Heks is ook wel eens enorm opgeknapt van haar kwaal. Ook ik dacht toen, dat het kwam doordat ik zo mijn best deed. Door het dieet, de accupunctuur. De paranormale behandelingen, het feit, dat ik mijn leven drastisch had omgegooid…..
Ik dacht dat het belangrijk was om te denken, dat ik werkelijk genezen was. Ik heb dat een ook jaren volgehouden, terwijl ik ondertussen nog vrij veel last had van mijn kwaal. Maar ik werkte weer. Ik deed weer een beetje mee. Dus weg met het idee van die ingebeelde ziekte…….
Maar de ziekte heeft met nederig gemaakt. Door keihard terug te komen. Door niet meer te reageren op het ‘mijn gloeiende best doen’. Ik ben tegenwoordig voornamelijk bezig om er binnen de mogelijkheden iets van te maken. Daarom doet het zo ontzettend zeer, als ik me weer moet verdedigen, dat ik nog steeds niet op wonderbaarlijke wijze genezen ben……
‘Heks, je moet je nooit meer verdedigen. Daarmee geef je heel veel macht aan hele domme mensen…’ drukte Peter van der Hurk me jaren geleden alweer op het hart.
Dus ik ga me dan ook niet verdedigen, voor alle woede, waar ik de laatste jaren tegenaan ben gelopen in mezelf. Mijn woede heeft me gered. Het heeft dat kleine cirkeltje doen ontstaan , waarop ik kan staan. Met mijn eigen gevoelens en gedachten. Waar jullie het absoluut mee oneens mogen zijn. Maar ze zijn wel ‘Van Mijn’.
Heks moet lachen. Die tekst wilde een grote liefde van me op zijn enorme buik laten tatoeëren. Nadat hij dertig kilo was aangekomen door de antidepressiva. Ja, humor moet ons redden!
Ik brandt een kaarsje en een geuroffer voor de Torenvrouwe. Als ik wil gaan schelden roep ik haar naam. Het valt me eerst niet eens op. Pas na een paar dagen begint het me te dagen. Durf ik ook hier haar steun in te vragen.
‘Schilder me, Heks, laat de beelden komen. Ik waak in je dromen. Je voelt je geveld, uitgeteld, maar het beste moet nog komen…..’
‘Aandacht is als zonneschijn’, schrijft Thay in het gelijknamige boek. Ja, alles wat aandacht krijgt groeit. Wat geen aandacht krijgt verpietert waar je bij staat. Zonder er aandacht aan te besteden natuurlijk. Het valt niemand op, dat verpieteren. Verpieterde zielepieten hoeven dus niet op al te veel aandacht te rekenen.
Die aandacht bewaren we voor de idioten en narcisten onder ons. Meesters in het vragen van aandacht. Opeisen beter gezegd. Kampioenen in het zichzelf in het middelpunt plaatsen. Daar hebben ze een hele lange adem in. En een onwaarschijnlijke vindingrijkheid.
Kijk, nou doe ik het weer. Ik wil iets leuks en opbeurends schrijven en ik zaag direct de poten onder mijn verhaal vandaan. Het kost me steeds meer moeite om ergens een leuk verhaal van te maken blijkt maar weer.
Overleven zonder aandacht is geen doen. Toch doet Heks het al jaren. Natuurlijk vragen mensen echt wel hoe het met me gaat zo nu en dan. Niet dat ze het dan ook echt willen weten.
Dus lieg ik wat positieve kletspraat of wat men maar wil horen bij elkaar en roep vervolgens dat het goed gaat. Om de ander niet voor het hoofd te stoten of in verlegenheid te brengen. Door schade en schande wijs geworden.
Want aandacht vragen komt me gegarandeerd op afwijzing te staan met mijn eeuwige mekker-ziekte. Of ongevraagd advies en bemoeizuchtige opmerkingen. En daar heb ik geen zin meer in. Te pijnlijk.
Maar afgelopen weekend staat Heks in het middelpunt van de belangstelling. Op de heksenschool hebben we een lesdag over voorouders. ’s Middags gaan we een opstelling doen. Hierbij worden representanten van de diverse voorouders in de ruimte geplaatst. En dan maar eens zien wat er gebeurt.
Heks ingebrachte casus dient als voorbeeld. Ik zie hoe iemand een vijandige dierbare van me representeert. Het is ongelofelijk hoe zelfs de gelaatsuitdrukking van mijn klasgenote verandert in die van een familielid van Heks. Alsof die persoon daar werkelijk staat.
Ook Heks zelf wordt door iemand gerepresenteerd. Ook die persoon wordt in het speelvlak gezet. Oh, wat spannend. Wat gaat er gebeuren? Wat is de dynamiek hier?
Er gebeurt helemaal niks. In de ruimte staan twee personen met de rug naar elkaar toe…… Ik krijg een knoop in mijn maag. ‘Ik word misselijk,’ zegt de heksenrepresentant. Herkenbaar. Heb ik ook om de haverklap.
Gelukkig is mijn juf uitermate bedreven in systemisch werk. Onze zielen worden erbij gehaald. En krachtdieren. Krachtige voormoeders vormen een brug tussen deze twee godverlaten mensen. Er komt een ietsiepietsie beweging in het geheel. Minimaal. Nauwelijks waarneembaar voor mijn betraande verschrikte ogen.
Alles wat aandacht krijgt groeit. Het is zo. Sinds de sessie van afgelopen zondag is de boel vanbinnen behoorlijk in beweging gekomen. Ik stuiter alle kanten op. Vlieg op mijn trouwe bezemsteel van wolken kolkende woede vol blinde bliksemschichten middels een regenboog regelrecht een stapel vergevingsgezinde eufore sluierwolken in. En weer terug.
Om spiritueel te groeien moet je ergens in het midden uitkomen. Het gulden midden. Daar waar geen woede is en geen euforie. Du moment dat je niet meer chronisch heen en weer wordt geslingerd tussen deze twee uitersten kun je omhoog gaan groeien. Richting het goddelijke. Een oud spiritueel groeimodel in de vorm van een driehoek. Lang geleden geleerd van een nuchtere Friese genezeres.
Na de sessie komt er een klasgenoot naar me toe. ‘Ik begrijp nu waarom jij al die kwalen en aandoeningen hebt,’ kopt ze een inzicht in mijn klep. ‘Laat de mensen, die een opstelling hebben gehad met rust,’ zei de juf nog. Het is toch zo moeilijk om niet te reageren op de ander, om er alleen maar te zijn voor de ander.
‘Die kwalen komen allemaal uit de andere tak van mijn familie,’ pareer ik het inzicht. Het is nog waar ook. Ik heb bijvoorbeeld geen suikerziekte, zoals een groot deel van de tak van de familie, waar de opstelling over gaat. Ook ben ik mijn verstand niet kwijt. Nog niet.
Als ik ’s avonds thuis in mijn stoel zijg dansen de inzichten voor mijn ogen. Mijn eigen inzichten. Vallende kwartjes. Alsof ik de hoofdprijs heb gewonnen met een fruitmachine….. Ik realiseer me opeens weer waar het om gaat in het leven. Ik zie de grote verbanden weer. Ik voel hoe het contact met mijn ziel zich herstelt……
Dat was verreweg het belangrijkste van het hele gebeuren vandaag. Het contact met de ziel. De ziel, die wil ervaren. Ook dit. Een disfunctionele familie, wantrouwen, onrecht, geweld en grensoverschrijdend gedrag.
Ik zie de draadjes, waaruit ik geweven ben. Draadjes genetisch materiaal. Draadjes incarnatie materiaal. Hoe de ziel zich verhoudt hiertoe. Mijn zielengroep. Verschillende spirituele tradities vloeien in elkaar met ieder hun eigen inzichten. Vingers die naar de maan wijzen. ‘Gooi elk inzicht ook weer overboord,’ zegt Thich Nhat Hanh altijd. Het zijn maar wijzende vingers. En niet de maan.
Vandaag denk ik even helemaal nergens aan. Ik ga naar de markt en flirt gezellig met een oude Griek, die probeert zijn excellente olijfolie aan de man te brengen. Dat lukt hem. Dan koop ik een kilo zalmbuikjes voor mijn beestjes. Vinden ze lekker.
Naast me staat een hele leuke dame. ‘Die haal je zeker door een deegje…’ likkebaardt ze als ik in een impuls een pond calamaris bestel. ‘Ja, bloem, ei, cayennepeper……’ glim ik opgewekt. ‘Ja, zo simpel. Het heeft alleen aandacht nodig om lekker te worden. Dat geldt toch eigenlijk voor al ons eten?’ lacht de vrouw verrukt.
Heks verklapt het recept van haar listige sausje bij dit gerecht. Ook al zo eenvoudig. Een paar cashewnoten en citroenen, die heel lekker worden als ze samen met wat olijfolie in het middelpunt van de belangstelling worden vermorzeld……
Ik neem me wel iets voor. Ik ga me nooit meer verdedigen en verantwoorden. Dat is nogal een dingetje tegenwoordig. Omdat ik niet meer bij voorbaat in de excuus-modus lig te dweilen, als ik niet aan iemands verwachtingen voldoe, krijg ik nogal eens een verwijt naar mijn kop achteraf. Ik word zelfs op het matje geroepen. Ja, je leest het goed.
Als een klein kind!
Heks is natuurlijk zelf debet aan dit soort toestanden. Jarenlang heb ik gezegd en gedaan wat anderen van me wilden. Ik heb eindeloos aandacht gegeven aan mensen, die gaan gapen zodra het even niet over henzelf gaat. Of mensen, die mij met het grootste gemak uitzetten als het niet uitkomt. Alsof er een aan en uit knop op me zit. Ik heb geduldig gewacht tot ze de knop weer aan zetten. Zonder morren.
Maar die knop doet het geloof ik niet meer. Hij is lam of murw.
Nu moet ik nog leren mezelf niet te haten, omdat ik bepaalde dingen niet meer kan of wil. Want daar ben ik ook achter gekomen. De diepe hekel aan de pleaser in mezelf is bijna net zo sterk als de teleurgestelde afkeer van mijn nieuwe assertieve van dik hout zaagt men planken zelf. Uiteindelijk val ik wel weer met mezelf samen. Op een goede dag.
‘U heeft een boek geschreven over succes en geluk. Waarom verschanst u zich dan in uw slaapkamer gewapend met drie honkbalknuppels voor uw volwassen zoons?’ Oh, oh. Het valt in de praktijk toch tegen, dat maakbare succes en geluk.
Op de televisie is de Phil show weer bezig. Zwaar aan drugs verslaafde zoons en een vader, die er niks van bakt. De zoons zijn de twintig ruim gepasseerd. Ze voeren geen zak uit, wonen thuis en gooien zich vol met allerhande drugs.
‘U bent een life coach, u heeft dat boek geschreven over geluk en succes,’ grote hilariteit in de zaal. De gemankeerde auteur trekt direct een zalvend gezicht, passend bij zijn boek over succes en geluk. Misschien kan hij nog wat exemplaren slijten……
‘Ik dacht dat ik jou haatte, maar jij haat mij,’ zegt de ene zoon tegen de vader. De ouweheer doet niks anders dan kritiek leveren op zijn kinderen, beweren de boys. Over het paard getilde kut-ventjes, zo op het oog. Waarom wonen ze niet op zichzelf?
En raad eens….. Beide jongens krijgen allerlei snoepgoed van Sinterklaas de dokter. De farmaceutische industrie verdient een godsvermogen aan dit gezin.
De vader is een enorme drama queen. Jammerend doet hij zijn verhaal. Genietend van alle aandacht en zijn eigen gelijk. De moeder is helemaal klaar met haar jongens. Ze schelden haar uit voor hoer en bitch. Recht in haar gezicht. Ze woont met haar nieuwe partner elders en heeft haar handen er van af getrokken.
Ik weet niet waarom ik zo moet lachen, maar het is een feit, dat ik zit te schuddebuiken. Misschien vanwege de arrogantie van de vader met zijn maakbare boek. Heks vindt het echt een giller, die flapdrol met zijn vrome praatjes.
Goddank ken ik genoeg leuke pubers met normale ouders. In mijn ogen dan normaal. Liefhebbend, zorgend, loyaal, steun in de rug, gunnen elkaar het beste, geen lijfstraffen, respect over en weer……
Ik heb ook wel mensen ontmoet, die gelukkig nooit kinderen hebben gekregen. Het had geheid lijfstraffen, vernederingen en andersoortige ellende opgeleverd. Helaas kan elke gek een kind krijgen. Er zit geen rechtvaardigheid in.
Ook selecteren baarmoeders de zaadjes bepaald niet op superieure opvoedkundige kwaliteiten. Integendeel! De meeste vrouwen hebben gedurende de dagen rondom de eisprong een absolute voorkeur voor foute kerels. Hormonaal bepaald……
Agressieve dominante alpha-mannetjes verwekken dus nogal eens een kind bij de vrouw van een brave huisvader. De statistieken doen je duizelen.
“Someday is not a day of the week. The difference between a dream and a goal is timeline and an actionplan…….’ schudt Phil wat oneliners uit zijn mouw tegen de ene zoon. Het joch droomt ervan om DJ te worden.
Helaas onderneemt hij helemaal niks om het te bereiken. Wel zit hij eindeloos op zijn vaders lip. Niet dat hij tevreden is over de gang van zaken. Zijn vader mag wel eens wat meer zijn best doen. ‘Ik geef mijn vader nog 1 kans,’ meut de jongen vrolijk verder.
‘It is a family dynamic problem,’ constateert Phil. Vervolgens begint bij een verhaal over de gevaren van marihuana bij adolescenten. Het heeft een funeste invloed op de ontwikkeling van de hersenen.
‘Gelukkig ben ik een oude taart,’ denkt Heks, ‘Aan mijn hersenpan is geen eer meer te behalen.’ Ik gebruik immers dagelijks medicinale cannabis.
Zucht. Waarom zit ik toch weer naar dit rariteitenkabinet te kijken? Het blijft me toch altijd fascineren, de gestoorde dynamiek in disfunctionele gezinnen. Hoe iedereen zijn of haar straatje schoonveegt. Hoe om beurten de diverse ego’s opblazen als een luchtballonnetje in een familiaire schoenendoos. Hierbij de andere ballontjes in diezelfde doos verdrukkend.
Het hoge drama gehalte in stem en gebaar. Hoe mensen zich verliezen in hun rol binnen dit geheel. In dit gezin bijvoorbeeld past de vader succesvol het verdeel-en-heers-principe toe. Een mij welbekend fenomeen. Mijn moeder is hier ook een kei in. De man heeft een favoriete zoon, ook een dweil overigens. Met die voorliefde slaat hij zijn andere zoon om de oren…..
De ouwelui hebben opvallend veel boter op hun hoofd. Ze zijn totaal vergeten, hoe ze actief hebben bijgedragen aan de verwarring bij hun kinderen. Verwarring leidt tot lijden, aldus Thich Nhat Hanh, mijn leermeester.
Phil legt de ouders nog even fijntjes het verband tussen de huwelijkse perikelen en het drugsgebruik van de jongens. Het huwelijk is ontbonden, weer voltrokken, weer ontbonden…… Met alle bijbehorende scenes natuurlijk…….. Om knettergek van te worden……
Een gipsafgietsel van de kop van Jut
Het komt vaak voor, dat de ouders lopen te kloten en vervolgens de schuld aan hun kinderen geven. Heks is ook lang zondebok geweest. Ook ik raakte verslaafd aan medicatie. Op heel jonge leeftijd al. Ook tegen mij werd gezegd, dat alles aan mij lag.
Onder deskundige begeleiding ben ik afgekickt van de valium en aanverwanten. Tijdens deze zware periode kreeg ik ook nog te verstouwen, dat ik uit huis zou worden geplaatst. In een of ander internaat voor moeilijke kinderen. Slechts thuis totaal van de radar verdwijnen heeft dit doen voorkomen. Ik heb jarenlang mijn bek gehouden. Geen kind wil naar een tehuis.
Het heeft lang geduurd, voordat ik een beetje zicht kreeg op wat er zich allemaal heeft afgespeeld in mijn jeugd. Jarenlang kreeg ik te horen, dat ik echt een moeilijk kutkind was. ‘Toen jij op je kamer moest gaan zitten, totdat je hoofdpijn over was, was het zo gedaan met jouw gewoonte om het hele gezin te tiranniseren hiermee…..’ aldus mijn moedertje.
Heks geloofde het grif. Pas heel veel later vertelde een geliefde oom me hoe de vork werkelijk in de steel heeft gezeten. Hoe niet Heks, maar iemand anders binnen het gezin verantwoordelijk was voor al die ellende. Hoe Heks slechts Kop van Jut was. Geen wonder, dat ik altijd hoofdpijn had…….
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.