Tagarchief: leermeester

Drama, drama, drama! Hoera, hoera, hoera! In de prut als Kop van Jut? Of draai je in een kringetje als Pappa’s lievelingetje? Verdeel en heers als belangrijkste pedagogisch wapen? Gaar zijn de rapen!

Posted on by

‘U heeft een boek geschreven over succes en geluk. Waarom verschanst u zich dan in uw slaapkamer gewapend met drie honkbalknuppels voor uw volwassen zoons?’ Oh, oh. Het valt in de praktijk toch tegen, dat maakbare succes en geluk.

Op de televisie is de Phil show weer bezig. Zwaar aan drugs verslaafde zoons en een vader, die er niks van bakt. De zoons zijn de twintig ruim gepasseerd. Ze voeren geen zak uit, wonen thuis en gooien zich vol met allerhande drugs.

‘U bent een life coach, u heeft dat boek geschreven over geluk en succes,’ grote hilariteit in de zaal. De gemankeerde auteur trekt direct een zalvend gezicht, passend bij zijn boek over succes en geluk. Misschien kan hij nog wat exemplaren slijten……

‘Ik dacht dat ik jou haatte, maar jij haat mij,’ zegt de ene zoon tegen de vader. De ouweheer doet niks anders dan kritiek leveren op zijn kinderen, beweren de boys. Over het paard getilde kut-ventjes, zo op het oog. Waarom wonen ze niet op zichzelf?

En raad eens….. Beide jongens krijgen allerlei snoepgoed van Sinterklaas de dokter. De farmaceutische industrie verdient een godsvermogen aan dit gezin.

De vader is een enorme drama queen. Jammerend doet hij zijn verhaal. Genietend van alle aandacht en zijn eigen gelijk. De moeder is helemaal klaar met haar jongens. Ze schelden haar uit voor hoer en bitch. Recht in haar gezicht. Ze woont met haar nieuwe partner elders en heeft haar handen er van af getrokken.

Ik weet niet waarom ik zo moet lachen, maar het is een feit, dat ik zit te schuddebuiken. Misschien vanwege de arrogantie van de vader met zijn maakbare boek. Heks vindt het echt een giller, die flapdrol met zijn vrome praatjes.

Goddank ken ik genoeg leuke pubers met normale ouders. In mijn ogen dan normaal. Liefhebbend, zorgend, loyaal, steun in de rug, gunnen elkaar het beste, geen lijfstraffen, respect over en weer……

Ik heb ook wel mensen ontmoet, die gelukkig nooit kinderen hebben gekregen. Het had geheid lijfstraffen, vernederingen en andersoortige ellende opgeleverd. Helaas kan elke gek een kind krijgen. Er zit geen rechtvaardigheid in.

Ook selecteren baarmoeders de zaadjes bepaald niet op superieure opvoedkundige kwaliteiten. Integendeel! De meeste vrouwen hebben gedurende de dagen rondom de eisprong een absolute voorkeur voor foute kerels. Hormonaal bepaald……

Agressieve dominante alpha-mannetjes verwekken dus nogal eens een kind bij de vrouw van een brave huisvader. De statistieken doen je duizelen.

“Someday is not a day of the week. The difference between a dream and a goal is timeline and an actionplan…….’ schudt Phil wat oneliners uit zijn mouw tegen de ene zoon. Het joch droomt ervan om DJ te worden.

Helaas onderneemt hij helemaal niks om het te bereiken. Wel zit hij eindeloos op zijn vaders lip. Niet dat hij tevreden is over de gang van zaken. Zijn vader mag wel eens wat meer zijn best doen. ‘Ik geef mijn vader nog 1 kans,’ meut de jongen vrolijk verder.

‘It is a family dynamic problem,’ constateert Phil. Vervolgens begint bij een verhaal over de gevaren van marihuana bij adolescenten. Het heeft een funeste invloed op de ontwikkeling van de hersenen.

‘Gelukkig ben ik een oude taart,’ denkt Heks, ‘Aan mijn hersenpan is geen eer meer te behalen.’ Ik gebruik immers dagelijks medicinale cannabis.

Zucht. Waarom zit ik toch weer naar dit rariteitenkabinet te kijken? Het blijft me toch altijd fascineren, de gestoorde dynamiek in disfunctionele gezinnen. Hoe iedereen zijn of haar straatje schoonveegt. Hoe om beurten de diverse ego’s opblazen als een luchtballonnetje in een familiaire schoenendoos. Hierbij de andere ballontjes in diezelfde doos verdrukkend.

Het hoge drama gehalte in stem en gebaar. Hoe mensen zich verliezen in hun rol binnen dit geheel. In dit gezin bijvoorbeeld past de vader succesvol het verdeel-en-heers-principe toe. Een mij welbekend fenomeen. Mijn moeder is hier ook een kei in. De man heeft een favoriete zoon, ook een dweil overigens. Met die voorliefde slaat hij zijn andere zoon om de oren…..

De ouwelui hebben opvallend veel boter op hun hoofd. Ze zijn totaal vergeten, hoe ze actief hebben bijgedragen aan de verwarring bij hun kinderen. Verwarring leidt tot lijden, aldus Thich Nhat Hanh, mijn leermeester.

Phil legt de ouders nog even fijntjes het verband tussen de huwelijkse perikelen en het drugsgebruik van de jongens. Het huwelijk is ontbonden, weer voltrokken, weer ontbonden…… Met alle bijbehorende scenes natuurlijk…….. Om knettergek van te worden……

Een gipsafgietsel van de kop van Jut

Het komt vaak voor, dat de ouders lopen te kloten en vervolgens de schuld aan hun kinderen geven. Heks is ook lang zondebok geweest. Ook ik raakte verslaafd aan medicatie. Op heel jonge leeftijd al. Ook tegen mij werd gezegd, dat alles aan mij lag.

Onder deskundige begeleiding ben ik afgekickt van de valium en aanverwanten. Tijdens deze zware periode kreeg ik ook nog te verstouwen, dat ik uit huis zou worden geplaatst. In een of ander internaat voor moeilijke kinderen. Slechts thuis totaal van de radar verdwijnen heeft dit doen voorkomen. Ik heb jarenlang mijn bek gehouden. Geen kind wil naar een tehuis.

Het heeft lang geduurd, voordat ik een beetje zicht kreeg op wat er zich allemaal heeft afgespeeld in mijn jeugd. Jarenlang kreeg ik te horen, dat ik echt een moeilijk kutkind was. ‘Toen jij op je kamer moest gaan zitten, totdat je hoofdpijn over was, was het zo gedaan met jouw gewoonte om het hele gezin te tiranniseren hiermee…..’ aldus mijn moedertje.

Heks geloofde het grif. Pas heel veel later vertelde een geliefde oom me hoe de vork werkelijk in de steel heeft gezeten. Hoe niet Heks, maar iemand anders binnen het gezin verantwoordelijk was voor al die ellende. Hoe Heks slechts Kop van Jut was. Geen wonder, dat ik altijd hoofdpijn had…….

 

‘Love yourself for dummies,’ hernieuwde uitgave. Met extra veel tips om jezelf lief te hebben ondanks onvolmaaktheden, lage bankrekening, verkeerde huidskleur, verkeerd geslacht, teveel/te weinig of geen geslacht, overgewicht, zweverigheid en andere gebreken. We kunnen niet genoeg van onszelf houden. Helaas zijn we doorgaans niet erg scheutig met eigenliefde. Terwijl het zo heilzaam is! Een vicieuze cirkel.

Posted on by

‘Love yourself and love God,’ aan het woord is mijn leermeester Alex Orbito. De man, die zijn patiënten op geheel Filipijnse wijze met zijn blote handen opereert. Voor ons westerlingen een onbekend fenomeen.

Uiterst wantrouwig worden we van dergelijke praktijken. Iedereen roept direct dat het gaat om regelrechte oplichting met behulp van kippenbloed. Maar Heks heeft er, als doorgewinterde medewerker van zijn vrijwilligersdreamteam, te vaak met haar neus bovenop gestaan om dit te kunnen onderschrijven.

De arme man is zelfs wel eens ergens in de gevangenis beland door zijn altruïstische edoch in onze ogen onconventionele manier om de mensheid te helpen. Ook werd hij een keer gekidnapt door een malafide oliesjeik om een familielid te genezen……..

Tot overmaat van ramp heeft hij ooit maanden in Italië huisarrest gehad, terwijl een groep fanatieke wetenschappers zich op allerlei bewijsmateriaal stortte. Hele vreemde dingen troffen ze aan. Onverklaarbaar weefsel. Dematerialiserende bewijsstukken. Maar nergens kippenbloed.

‘Peace is every step. I have arrived, I am home. The Kingdom of God is here and now…….’ zomaar wat uitspraken van een andere leermeester van Heks, Thich Nhat Hanh. Onze geliefde filosofische Zen Boeddhist, die de term interbeing in ons bewustzijn heeft gelanceerd.

Onlangs zit ik ergens in ons moerassige kikkerlandje op een eeuwenoude grafheuvel. Ik denk aan al onze voorouders. Hoe ze zich kapot ploeterden om zichzelf in leven te houden. Een keihard bestaan. Overleven.

De gevaren bezweren door middel van offers en rituelen. De wereld trotseren met magie. Een samenleving vergroeid met het landschap. Ons huidige landschap. Maar dan een zeer ruige zompige versie.

‘Wij hadden het ook niet gemakkelijk, hoor,’ lispelt een voorouderlijke stem in mijn geestesoor. Wat een dooddoener, zul je zeggen. Een dooddoener door een dooie. Het moet niet gekker worden…..

Reken maar dat ze een hard leven hadden, die voorouders van ons.

 

Gek genoeg relativeert dit inzicht mijn huidige gespartel. Mijn gemopper en gebaal van mijn luizige leventje. De gemiddelde voormoeder zou tekenen voor zo’n leventje. Geen dagdagelijkse strijd om iets eetbaars op tafel te krijgen. Niet op je blote knietjes kleding wassen in een ijskoud beekje, geen kwaaie woeste kerel met knots, die je alle hoeken van je plaggenhut laat zien, NOOIT HONGER…..

Niet vijftien keer bevallen en al je kinderen overleven. Niet een dierbare offeren aan de goden voor een goede oogst. Nou ja, zo kun je nog wel eventjes doorgaan.

Wel aten ze allemaal biologisch. Iets, dat nu als een luxe wordt ervaren. Ook was niemand suikerverslaafd. Of gokverslaafd. Alcohol is iets van alle tijden. Maar er ging vast geen kratje bier doorheen op een warme zomeravond. En in de winter lag je sowieso vroeg in je nest…..

Gisterenavond ervaar ik diepe rust in mezelf. Snuitje ligt te knorren op mijn schoot. De laatste tijd zit ze als een pluizig snorrend bolletje aan me vastgeplakt. Het zijn de laatste loodjes voor mijn schatje. Zolang ze eet blijft ze leven. Muizenhapjes gaan er in. Heks is voortdurend in de weer om iets lekkers te verzinnen binnen haar dieet.

‘No coming, no going,’ zingt het zachtjes door me heen. Ik voel hoe mijn schatje in mijn hart woont. Waar ook Koe, Prinsje en Ysbrandt hun plekje hebben. Mijn overleden huisdieren drentelen al weken door mijn huis.

Ze blijven een beetje in de buurt voor het geval dat….

Het geval wil, dat mijn poesje nog ligt te leven. Knorrend en snorrend. Het Koninkrijk Gods is hier en nu. De Grote Moeder is overal aanwezig. Er is geen dood, slechts verandering. Ik weet wel, dat ik mijn schatje enorm ga missen. Maar ook weet ik dat ze voortleeft in mijn hart.

Tot in mijn tenen geniet ik van onze vrijpartijtjes samen. I have arrived, I am home.


‘Love yourself and love God.’ Heks voelt de Grote Moeder door haar handen stromen. Ik rust in haar vrede. Een beetje van mezelf houden is genoeg. Dat is al meer dan gemiddeld.

‘Maar is het dan niet oneindig narcistisch om alleen maar zo’n beetje van jezelf te houden?’ Nee. Een narcist houdt niet van zichzelf, kent zichzelf niet, kijkt niet in zijn eigen spiegel……. Jezelf eindeloos spiegelen in de bewondering van anderen is niet wat ik bedoel.

Je kale armetierige zelfje liefhebben. Ontdaan van toeters en bellen. Je eigen ruggensteun zijn. Je eigen grootste fan. Zoiets. We doen ons best.

   

 

 

Steenvrouw en Heks zijn echte vriendinnen! We hebben dezelfde valkuilen en dezelfde blinde vlek! Gurdjieff en onszelf herinneren versus comateus slaapwandelen…..

Posted on by

Donderdagavond zit Steenvrouw tegenover me aan tafel. Heks heeft Elzasser zuurkool in de aanbieding met een heerlijk glas bijpassende Alcase. We praten over het fenomeen, dat mensen de meest vreselijke dingen doen en zeggen zonder met hun ogen te knipperen.

‘Maar dat doen ze toch niet bewust, Heks,’ pleit mijn vriendin ten gunste van allerlei mensen, die nog nooit één seconde gestoken hebben in het aanvoelen van een enkel medemens. Ik betwijfel ten zeerste of mensen zo verstoken zijn van bewustzijn, dat ze anderen oren aannaaien, de vrouw van de buurman naaien, jouw recht in je gezicht naaien, manipuleren en paaien, in andermans portemonnaie graaien zonder het in de gaten te hebben.

Maar ook ik heb altijd de fout gemaakt om allerlei antisociaal gedrag goed te praten. Vaak tegen beter weten in. En het is natuurlijk ook waar. Onder alle shit ligt altijd een juweel. De modder en de lotus…

No mud, no lotus.

In elk gemeen mens schuilt een gekwetst kind. Mensen met pijn doen pijn. Pijnlijke mensen zijn eerder regel dan uitzondering.

Toch rechtvaardigt dat mijns inziens geenszins dat je je antisociaal gedraagt. Je kunt niet alles afdoen met je eeuwige slachtoffergezemel. Ook is het wel erg gemakkelijk om je eigen shit op andermans bordje te deponeren. Ben jij er lekker vanaf natuurlijk.

De intrigerende spiritueel leraar Gurdjieff tergde zijn leerlingen met allerlei opdrachten om hen in het hier en nu te krijgen. Het ging er niet zachtzinnig aan toe. Volgens hem is het grootste struikelblok van ons mensen, dat wij onszelf niet  herinneren. Dit woord gebruikt hij om de toestand aan te duiden van volledig bewust aanwezig zijn. En het is waar. Grote delen van de dag functioneren de meeste mensen op de automatische piloot. Als een machine…..

Gurdjieff deed de raarste dingen om mensen vanuit die comateuze toestand de realiteit in te jagen. Zijn leerlingen gigantisch aan het schrikken maken, een goeie oplawaai met een stok hier en daar, mensen volledig op het verkeerde been zetten. Wie zegt dat een goeroe je maar een beetje onder je kin moet kietelen? De mensheid is toch al niet geneigd ook maar iets op te steken, waarvan dan ook,  wanneer dan ook. Volgens deze leermeester kunnen we alleen groeien middels een grote schok. Hierdoor zwiep je uit je gewoontepatroon. Altijd pijnlijk, nooit leuk, maar wel effectief.

In zijn optiek moet je de mensen, die je wereld op zijn kop zetten dankbaar zijn. Zonder hen draaide je nog steeds in hetzelfde cirkeltje rond. Als een drol in een piespot.

‘Ik denk inderdaad, dat mensen dat niet allemaal bewust zeggen en doen. De meeste mensen lopen maar een beetje te slaapwandelen, bewustzijn heeft nu eenmaal weinig prioriteit in het algemeen, alle  mindfulnesstrainingen ten spijt. Die zijn over het algemeen meer gericht op resultaten zoals succesvol zijn, rijk worden, gelukkig worden en schieten in die zin hun doel voorbij. Thich Nhat Hanh zegt daarover ‘mindfullness is geen stuk gereedschap om je doel te bereiken, het is een weg.’

Ik kijk naar mijn lieve maatje tegenover me. Haar knetterrode haar springt om haar pittige koppie. Ook zij geeft mensen eindeloos krediet. Ook zij loopt zich het vuur uit de sloffen voor halve zachte uit de poppenkast gevallen idioten. Ook zij is nooit te beroerd om een tandje bij te zetten. Ook zij is regelmatig gigantisch belazerd door mensen waar je het echt niet van verwacht. Je partner bijvoorbeeld. Of je beste vriendin. Of een combinatie hiervan…..

Toch blijft ze in de mensheid geloven. Ze blijft het goede zien in elke sukkel of sul. Ze blijft van haar medemensen houden. Als iemand in de problemen geraakt blijft ze een helpende hand uitsteken.

‘Hoe is het eigenlijk met je vriendin? Die vrouw die al een eeuwigheid bij je in huis woont? Ik hoor al een tijdje niets meer over haar….’ Mijn maatje trekt een gezicht. Er volgt een verhaal, waaruit klip en klaar blijkt dat die vrouw mijn vriendin heeft gedumpt zodra ze haar niet meer nodig had. Niet dat mijn vriendin dat expliciet zegt. Ik maak het op uit wat ze vertelt.

De vrouw heeft namelijk weer een eigen huis. Opeens zit ze geld uit te geven aan dure etentjes, terwijl ze tijden op de zak van Steenvrouw heeft geteerd….. Niet aan dure etentjes voor mijn vriendin. Echt dankbaar is de dame niet. Of verbeeld ik me dit nu?

Komt me gewoon bekend voor, dit soort gedrag. ‘Sommige mensen gaan uit van vriendschap, anderen van gebruik. De kunst is om te zien waar je mee te maken hebt,’ aldus de vrouw van 1 van mijn behandelaars nadat ik te grazen was genomen door iemand die me louter gebruikte onder het mom van vriendschap.

‘Pas maar op met haar, mijn ervaring is dat je vaak een trap na krijgt van zulke types.’ waarschuw ik mijn vriendin, ‘Je hebt haar toch hopelijk niet al teveel persoonlijke dingen verteld?’ Diepe zucht. Dat heeft ze dus wel gedaan. In de tijd dat de vrouw nog haar beste beentje voorzette. O jee.

Comateuze medemensen, die je prima weten te vinden als ze je nodig hebben zijn er in overvloed. Ze laten je vallen als een baksteen zodra er niets meer te halen valt. Pijnlijk.

Echte vrienden zijn zeldzaam. Vanavond zit er eentje tegenover me. We proosten en lachen om al die rare fratsen van de slaapwandelaars. We kijken in elkaars wakkere gezicht, de open blik, de liefdevolle glimlach. ‘Laten we vaker samen eten, ‘ roepen we om beurten. En dat gaan we doen.