Drama, drama, drama! Hoera, hoera, hoera! In de prut als Kop van Jut? Of draai je in een kringetje als Pappa’s lievelingetje? Verdeel en heers als belangrijkste pedagogisch wapen? Gaar zijn de rapen!

‘U heeft een boek geschreven over succes en geluk. Waarom verschanst u zich dan in uw slaapkamer gewapend met drie honkbalknuppels voor uw volwassen zoons?’ Oh, oh. Het valt in de praktijk toch tegen, dat maakbare succes en geluk.

Op de televisie is de Phil show weer bezig. Zwaar aan drugs verslaafde zoons en een vader, die er niks van bakt. De zoons zijn de twintig ruim gepasseerd. Ze voeren geen zak uit, wonen thuis en gooien zich vol met allerhande drugs.

‘U bent een life coach, u heeft dat boek geschreven over geluk en succes,’ grote hilariteit in de zaal. De gemankeerde auteur trekt direct een zalvend gezicht, passend bij zijn boek over succes en geluk. Misschien kan hij nog wat exemplaren slijten……

‘Ik dacht dat ik jou haatte, maar jij haat mij,’ zegt de ene zoon tegen de vader. De ouweheer doet niks anders dan kritiek leveren op zijn kinderen, beweren de boys. Over het paard getilde kut-ventjes, zo op het oog. Waarom wonen ze niet op zichzelf?

En raad eens….. Beide jongens krijgen allerlei snoepgoed van Sinterklaas de dokter. De farmaceutische industrie verdient een godsvermogen aan dit gezin.

De vader is een enorme drama queen. Jammerend doet hij zijn verhaal. Genietend van alle aandacht en zijn eigen gelijk. De moeder is helemaal klaar met haar jongens. Ze schelden haar uit voor hoer en bitch. Recht in haar gezicht. Ze woont met haar nieuwe partner elders en heeft haar handen er van af getrokken.

Ik weet niet waarom ik zo moet lachen, maar het is een feit, dat ik zit te schuddebuiken. Misschien vanwege de arrogantie van de vader met zijn maakbare boek. Heks vindt het echt een giller, die flapdrol met zijn vrome praatjes.

Goddank ken ik genoeg leuke pubers met normale ouders. In mijn ogen dan normaal. Liefhebbend, zorgend, loyaal, steun in de rug, gunnen elkaar het beste, geen lijfstraffen, respect over en weer……

Ik heb ook wel mensen ontmoet, die gelukkig nooit kinderen hebben gekregen. Het had geheid lijfstraffen, vernederingen en andersoortige ellende opgeleverd. Helaas kan elke gek een kind krijgen. Er zit geen rechtvaardigheid in.

Ook selecteren baarmoeders de zaadjes bepaald niet op superieure opvoedkundige kwaliteiten. Integendeel! De meeste vrouwen hebben gedurende de dagen rondom de eisprong een absolute voorkeur voor foute kerels. Hormonaal bepaald……

Agressieve dominante alpha-mannetjes verwekken dus nogal eens een kind bij de vrouw van een brave huisvader. De statistieken doen je duizelen.

“Someday is not a day of the week. The difference between a dream and a goal is timeline and an actionplan…….’ schudt Phil wat oneliners uit zijn mouw tegen de ene zoon. Het joch droomt ervan om DJ te worden.

Helaas onderneemt hij helemaal niks om het te bereiken. Wel zit hij eindeloos op zijn vaders lip. Niet dat hij tevreden is over de gang van zaken. Zijn vader mag wel eens wat meer zijn best doen. ‘Ik geef mijn vader nog 1 kans,’ meut de jongen vrolijk verder.

‘It is a family dynamic problem,’ constateert Phil. Vervolgens begint bij een verhaal over de gevaren van marihuana bij adolescenten. Het heeft een funeste invloed op de ontwikkeling van de hersenen.

‘Gelukkig ben ik een oude taart,’ denkt Heks, ‘Aan mijn hersenpan is geen eer meer te behalen.’ Ik gebruik immers dagelijks medicinale cannabis.

Zucht. Waarom zit ik toch weer naar dit rariteitenkabinet te kijken? Het blijft me toch altijd fascineren, de gestoorde dynamiek in disfunctionele gezinnen. Hoe iedereen zijn of haar straatje schoonveegt. Hoe om beurten de diverse ego’s opblazen als een luchtballonnetje in een familiaire schoenendoos. Hierbij de andere ballontjes in diezelfde doos verdrukkend.

Het hoge drama gehalte in stem en gebaar. Hoe mensen zich verliezen in hun rol binnen dit geheel. In dit gezin bijvoorbeeld past de vader succesvol het verdeel-en-heers-principe toe. Een mij welbekend fenomeen. Mijn moeder is hier ook een kei in. De man heeft een favoriete zoon, ook een dweil overigens. Met die voorliefde slaat hij zijn andere zoon om de oren…..

De ouwelui hebben opvallend veel boter op hun hoofd. Ze zijn totaal vergeten, hoe ze actief hebben bijgedragen aan de verwarring bij hun kinderen. Verwarring leidt tot lijden, aldus Thich Nhat Hanh, mijn leermeester.

Phil legt de ouders nog even fijntjes het verband tussen de huwelijkse perikelen en het drugsgebruik van de jongens. Het huwelijk is ontbonden, weer voltrokken, weer ontbonden…… Met alle bijbehorende scenes natuurlijk…….. Om knettergek van te worden……

Een gipsafgietsel van de kop van Jut

Het komt vaak voor, dat de ouders lopen te kloten en vervolgens de schuld aan hun kinderen geven. Heks is ook lang zondebok geweest. Ook ik raakte verslaafd aan medicatie. Op heel jonge leeftijd al. Ook tegen mij werd gezegd, dat alles aan mij lag.

Onder deskundige begeleiding ben ik afgekickt van de valium en aanverwanten. Tijdens deze zware periode kreeg ik ook nog te verstouwen, dat ik uit huis zou worden geplaatst. In een of ander internaat voor moeilijke kinderen. Slechts thuis totaal van de radar verdwijnen heeft dit doen voorkomen. Ik heb jarenlang mijn bek gehouden. Geen kind wil naar een tehuis.

Het heeft lang geduurd, voordat ik een beetje zicht kreeg op wat er zich allemaal heeft afgespeeld in mijn jeugd. Jarenlang kreeg ik te horen, dat ik echt een moeilijk kutkind was. ‘Toen jij op je kamer moest gaan zitten, totdat je hoofdpijn over was, was het zo gedaan met jouw gewoonte om het hele gezin te tiranniseren hiermee…..’ aldus mijn moedertje.

Heks geloofde het grif. Pas heel veel later vertelde een geliefde oom me hoe de vork werkelijk in de steel heeft gezeten. Hoe niet Heks, maar iemand anders binnen het gezin verantwoordelijk was voor al die ellende. Hoe Heks slechts Kop van Jut was. Geen wonder, dat ik altijd hoofdpijn had…….

 

Peinzen over pijnlichamen. Pijn op de pijnbank. Mijn pijnlichaam ontleed. Schreeuwen schreeuwt om aandacht. Verwachtingen houden ons maar weg bij de realiteit. Beter is het in het hier en nu onvolkomenheden toe te geven. Want wat in het vitvat zit verzuurt wel degelijk. En oude woede is als mosterd na de maaltijd……..

vrouwtje bezemsteelvrouwtje bezemsteel, heks

Begin jaren negentig loopt Heks stage bij een landelijk bekende toverkol. Dit vrouwtje bezemsteel komt zelfs wel eens op televisie, zoals die keer bij Paul de Leeuw als paardenfluisteraar. Ze heeft al heel jong een dijk van een praktijk als paranormaal genezeres opgebouwd. Het is een hele leuke meid. Heks heeft het getroffen met haar stageplek!

SCHREEUW, brullen SCHREEUW, brullen

Na de stage ga ik een tijd bij haar in behandeling. Aanleiding is een opmerking, die ze een keertje maakt over mijn onvermogen te reageren op pijnprikkels. ‘Heks, als ik je hier ter plekke keihard recht in je gezicht sla, dan denk je: Dat doet Karin niet! Pas als je weer thuis bent, over pakweg twee uur, dringt het tot je door, dat ik je toch echt een oplawaai heb verkocht. De tijd om te reageren is dan al lang verstreken!’

dokter shock

Jaren later op de Filipijnen ontmoet ik een beroemde tovenaar. Hij is ook geneesheer-directeur van een zeer gerenomeerd ziekenhuis in Manilla. In dat land doen ze niet zo moeilijk over animistische tendenzen in de gezondheidszorg. En dat levert opmerkelijke, kleurrijke en zeer begaafde artsen op!

dokter shock

Als de goede man geen ziekenhuis aan het bestieren is, dan houdt hij zich bezig met de meest vreemde alternatieve geneeswijzen. Zoals tijdens het healing seminar in Manaoag georganiseerd door zijn goede vriend Alex Orbito.

Eén van zijn toverkunsten behelst een behandeling met elektroshocks. Wanhopig als ik ben na toen al zeker vijftien jaar ME, wil ik me wel wagen aan deze naar het zich laat aanzien zeer pijnlijke therapie. Uit zijn behandelhokje klinken de meest ijselijke kreten geslaakt door zijn arme slachtoffers. Je kan het prima horen, want er hangt alleen een gordijntje voor het kot.

SCHREEUW, brullen

De marteldokter sluit elektroden aan op mijn heksenlijf en begint met een stevige stroomstoot. Ik geef geen kik. Hij voert het voltage op. Nog steeds geen reactie. Ik voel het wel degelijk, maar reageren doe ik niet. Nieuwsgierige gezichten duiken op vanachter het gordijntje. Geen geschreeuw en gegil? Dat willen zijn collega’s wel eens zien. Hij krijgt uiteindelijk wel een beetje gepiep uit me, maar echt tevreden stemt hem dat niet.

Als ik hem een week later in Manilla tref spreekt hij zijn verbijstering uit over de hoge pijngrens van Heks. ‘Ik heb nog nooit zoiets gezien’, klaagt hij tegen Joyce, mijn flamboyante Amerikaanse heksenvriendin, ‘Normaal gesproken schreeuwen mensen moord en brand, maar deze vrouw geeft geen enkele reactie. Ik kan er nog niet bij. Hoe is dat mogelijk?’

SCHREEUW, brullen

Geen idee. In medische kringen wordt juist altijd beweerd, dat ME patiënten aanstellers zijn! Ze piepen bij het minste of geringste! Dat is al heel lang de enige verklaring voor het feit, dat ze zich zogenaamd beroerd voelen, zonder dat de wetenschap kan achterhalen wat er mis met hen is.

Al hebben ze intussen ook wel aanwijzingen gevonden, dat onze hersenen heel veel pijnprikkels afvuren, ondanks het ontbreken van een directe lichamelijke oorzaak. Of lang nadat er een lichamelijke pijnprikkel is geweest. Alsof de hersenpan in een pijnloop blijft steken!

be proud

Heks weet al lang, dat ze geen watje is. Ik kan idiote hoeveelheden pijn verstouwen. Misschien een oud overlevingsmechanisme. Ook gunde ik agressors mijn tranen niet! Heks is altijd extreem trots geweest. Een lastige karaktertrek.

Gelukkig lig ik tegenwoordig wel te schreeuwen tijdens de behandelingen van mijn orthopedische fysiotherapeut. Als enige in de hele wereld is het hem gelukt om me dit soort reacties te ontlokken. Maar hij is dan ook echt heel erg gemeen. Hij weet tot op de millimeter precies waar hij me moet raken……

SCHREEUW, brullen

Ook leer ik eindelijk, dat mensen je soms gewoon pijn doen en dat je daar maar beter op kunt reageren. Met horten en stoten doe ik dat dan ook. Misschien wat te heftig naar andermans smaak. Maar ja, dat is ook logisch na al die jaren verlamming. Groot kans dat er ook een hoop achterstallige pijn schreeuwt om aandacht. Of schreeuwt om een schreeuw!

SCHREEUW, brullen

 

Tegelijkertijd realiseer ik me ook, dat mijn omgeving niet gewend is lik op stuk te krijgen als ze lopen te eikelen. ‘Dat doet Heks niet, wat gaan we nu krijgen?’

Mijn ‘Dat doet die of die niet’ zit ook nog steeds ergens ingebakken in mijn reactiepatroon. Maar het gaat de goede kant op!

SCHREEUW, brullen