Het leven van Heks staat nogal op zijn kop de laatste maanden. En niet in de goede zins des woords. Er is sprake van totale aftakeling van alles wat mooi en goed was. Ontmanteling van de rudimenten, die na jaren ME en Fibromyalgie en dik anderhalf jaar Covid nog overeind stonden.

Eerst gaat mijn koor er aan. Covid geeft hier de doodsklap. Onbevangen gaat Heks een paar maanden geleden naar een Algemene Ledenvergadering. Op de agenda staat ons beleid rondom Covid. ‘Ach, dat zal zo afgehandeld zijn,’ denk ik nog naïef, ‘Zo’n koor vol oude kwetsbare mensen gaat natuurlijk geen enkel risico nemen…. Daar zijn we zo uit.’

Niets is minder waar, helaas. De vergadering is nog maar nauwelijks begonnen of er staan al diverse mensen in gevechtshouding op de barricades. De discussie is fel en weinig verheffend. Onze dirigent blijkt daarnaast een anti vaxxer te zijn. Ook is de man niet bereid om zich op Covid te laten testen.

‘Hij houdt totaal geen afstand,’ beweert een sopraan verontwaardigd. Dat laatste kan ik bevestigen. Ik heb hem bij de repetitie voorafgaand aan deze vergadering op zeer geringe afstand van mijn bescheiden persoontje gespot.

Als het Corona Testbewijs ter sprake komt breekt de pleuris uit. ‘We worden gediscrimineerd en buitengesloten,’ schreeuwen een aantal ongevaccineerde koorgenoten verontwaardigd.

Heks staat al pakweg anderhalf jaar aan de zijlijn. Ik was net zover, dat ik weer durfde te komen. Nadat ik tot 3 keer toe ben gevaccineerd. Op een moment dat de besmettingscijfers eventjes laag waren.

Als ik het parkeerterrein af rijd realiseer ik me, dat ik mijn lidmaatschap moet beëindigen. Dit soort discussies trek ik niet. Ik kies voor geluk, niet voor gelijk. Daarnaast is een omgeving, waarin mensen niet optimaal voorzichtig zijn, niet goed voor mij. Vooral niet als die mensen ook nog eens keihard staan te zingen…. Tot slot wil ik niet langer mede het salaris betalen van iemand, die te beroerd is om een wattenstaafje in zijn neus te stoppen.

Kort daarop ben ik jarig. Ik krijg geen enkel cadeautje. Pas na een paar weken komt er dan toch nog een heel heel heel mooi presentje van Kras. En van de Blonde. En van mijn vriendinnetje Belle. ‘Ik krijg eigenlijk zelden cadeautjes,’ mopper ik tegen mijn therapeute, ‘Dat is mijn hele leven al zo. Terwijl ikzelf altijd leuke attenties loop rond te strooien……’

‘Hou daar dan gewoon mee op,’ adviseert ze me, ‘Ik kan je dat echt aanbevelen…’ Ze spreekt uit ervaring. Het stoppen met Sinterklaas spelen heeft haar echt goed gedaan. Heks knoopt dit advies goed in haar oren…..

Dan word ik dus in elkaar geramd. Door een naar anabolen riekende kleerkast. Ribben veranderen van positie. De blauwe plekken zijn ontelbaar. Ik verander in een schim van mezelf.

Een paar weken eerder vindt de Zwarte Panter het weer een goed idee om een maand van de radar te verdwijnen. Ik zoek me suf met mijn brakke lijf. Waar zit die gek? Steelt hij weer de show in de Schouwburg? Doet hij weer grondig onderzoek in het Boerhaave museum? Of logeert hij bij de buren, die een paar maanden op vakantie zijn?

Ik roep door brievenbussen, hang posters op. Ik meld mijn monster aan bij diverse organisaties. Hele nachten dwaal ik door de stad op zoek naar mijn uithuizige kat. Tot ik word gebeld door een dierenarts in Oegstgeest. Mijn monster is komen aanlopen bij een fietsenmaker aldaar. Middels zijn chip zijn ze aan mijn telefoonnummer gekomen.

Als ik hem ophaal kijkt hij me onverschillig aan. ‘Oh, jij weer. Is dat nieuwe monster al weg?’ mokt hij narrig. Pas na een hele dag knuffelen, tartaartjes en andere verwennerijen is hij weer mijn oude vertrouwde lieveling……

Dan neem ik afscheid van mijn moedertje. Bepaald geen sinecure als er tegelijkertijd iemand tegen je staat te schreeuwen. Ik mag vervolgens niet op de begrafenis komen. Ik durf ook niet meer. Maar het breekt wel mijn hart.

Ik heb me intussen opgegeven bij een ander koor. Door de schade aan mijn ribbenkast is het echter onmogelijk om te zingen. Ik moet mijn lidmaatschap dus per direct weer beëindigen. Misschien moet ik zingen in koorverband voorlopig maar helemaal uit mijn hoofd zetten. Met al die virale dreiging.

Zo dus.

Elke dag brand ik wierook, heilig hout en kaarsen op mijn altaar met zwanenveertjes en muntgeld. ‘Een goede reis, moedertje, ga maar naar het licht. Naar de overkant….’

Daarnaast zet ik mijn huis vol reinigende rook om de haat en het kwaad te verdrijven. Hul me in kristalijn licht, dat alle duisternis die me belaagt, verjaagt. Het is hard werken. Elke dag opnieuw.

Gaat er nog iets wel goed, Heks?

Ja!

Ik heb een nieuwe huisgenoot. Hij heet Odin. Een kleine witte knuffelige schat. ’s Nachts bijt hij in mijn neus en oren. Hij slaapt het allerliefst bovenop mijn hoofd, dit kleine wondertje. Hij zet mijn hart weer wagenwijd open.

Thay verwoordt het als geen ander. Dat wat ik voel nu. Wat er gaande is in mijn kleine luizige heksenbestaantje.

My joy is like spring so warm
It makes flowers bloom all over the Earth
My pain is like a river of tears
So vast it fills the four oceans

Please call me by my true names
So I can hear all my cries and laughters at ones
So I can hear that my joy and pain are one

Please call me by my true names
So that I can wake up
And the door of my heart could be left open