Ex Animo bestaat vandaag precies honderd jaar! We vieren dat in stijl met een speciaal uitgegeven boek over de geschiedenis van ons koor, alsmede de première van een film over onze voorbereidingen rondom de Matthäus Passion. Maar eerst zingen we diezelfde ‘MP’ van Bach in een stampvolle Pieterskerk. Sinds 1942 een vaste traditie van dit onvolprezen geweldig leuke koor!

Woensdagmiddag generale repetitie. En oh, wat gaat het slecht. ‘Hoera!’ glimmen we na afloop tevreden tegen elkaar. Een waardeloze generale repetitie staat garant voor een sublieme uitvoering. En vice versa.

‘Weet je nog hoe goed de generale vorig jaar ging?’ herinneren we elkaar nog maar eens aan deze ijzeren wet. Ons hoekje raakte toen bij de uitvoering echt de kluts kwijt. Aanstichtster was een dame, een projectlid, die het bij de repetities echt heel aardig deed.

De stress van de uitvoering zorgde voor een geheel eigen interpretatie van de altpartij van koor 1. In feite was er sprake van een geheel nieuwe derde altpartij. Keihard in de rondte getoeterd.

Je kunt ook je mond houden natuurlijk. Dat valt totaal niet op in zo’n enorm koor. Zij koos er echter voor om als een enorme vleesgeworden stoorzender te brulboeien alsof haar leven en niet dat van de Heiland ervan af hing…..

Dit jaar sta ik in een geweldig hoekje. Naast me mijn maatje Anna met haar gouden keeltje. En achter me een heel rijtje heerlijke zangvogels, waarvan er eentje ongelofelijk vast zingt. Geen noot ernaast. Alles precies op de tel! Technisch uitstekend.

Dus Heks boft. Ik kan gerust een steekje laten vallen. Een nootje missen of laten zitten. We vullen elkaar perfect aan.

Rond zeven uur stroomt de kerk vol. Heks is al aardig door haar zorgvuldig opgebouwde voorraadje energie heen. Maar tegelijkertijd zo ontzettend volgepompt met adrenaline…… Ik ga het wel uitzingen vanavond.

Achter in het Koor zingen we in. Wim zwaait met zijn armen door de lucht. ‘Wat is die dirigent van jullie ongelofelijk beweeglijk,’ zal een vriendin van Heks achteraf opmerken. En het is waar. Zijn kleine gestalte danst bezield met sierlijke zwaaibewegingen voor onze neus, zijn mond meebewegend met onze zang. En dat gedurende de hele uitvoering!

In ganzenpas lopen we de kerk in. Doodstil wachten we totdat de eerste tonen van dit magistrale werk door de volgepakte kathedrale kerk klinken. Zoals altijd schiet ik vol. Mijn keel schroeft dicht. Tranen prikken achter mijn droge ogen.

Goddank is het een enorm lang intro. Heks heeft tijd genoeg om zich te herpakken. En dan: ‘Kommt! Kommt! Kohohohommt Ihr Töchter helft mir klahahahahahaaaaaa….hahhahahhhaaaaaa…..hahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahahaaaaa hahahahaaaaa…hahahaaaaa….hahahahHAhahahahahagen…..’ Moeiteloos komt deze draak van een openingszin uit mijn mond gerold. Ik heb erop geoefend en dat heeft geholpen….

‘Ik ga niet naar de MP. Vreselijk. Zo’n afschuwelijk ellenlang stuk. Veel te langdradig. En dan al die eindeloze lappen gezongen tekst. En een countertenor, brrrr. Nee, mij krijg je er met geen stok heen…’ niet iedereen loopt warm voor dit muziekstuk. Sommigen van mijn vrienden willen er nog niet heen al krijgen ze flink geld toe.

Voor Heks vliegt de avond echter voorbij. Jeetje, is het nu al pauze? Ik loop de kerk in. Steenvrouw en Fiederelsje zijn komen luisteren. En mijn homeopaat is van de partij. ‘Oh Heks, wat is het prachtig,’ mijn publiek is enthousiast, ‘En die concentratie! Zo intens! Ik ben echt helemaal ontroerd.’

‘Ik sta toch zo lekker te zingen, meisjes,’ vertel ik mijn vriendinnen, ‘Ik ben bij stem, heb energie genoeg, ik sta in een heel goed hoekje tussen heerlijke dames. Het is een superuitvoering!’

Ook het tweede deel vliegt voorbij. Aan het eind staat onze dirigent letterlijk in zijn handjes te knijpen. ‘Hij is echt blij,’ sissen de alten om me heen verheugd. We houden van onze dirigent. We willen hem blij maken. Hij trekt er hard genoeg aan.

Hij verdient het dat we niet inzakken aan het eind van een zin. Hij verdient het dat we hem aankijken tijdens het zingen. Het koor draagt hem op handen!

Ik drink achteraf nog iets met mijn vriendinnen en Anna. Die is helemaal op dreef en voert het hoogste woord. Hele ondeugende dingen roept ze gewoon voor de grap. Heks ligt dubbel.

Thuisgekomen kan ik niet slapen. Tot een uurtje of vier stuiter ik door mijn woonkamer. De echo van de muziek dreunt door me heen. Emoties komen los. Ik moet echter naar bed, want om half negen gaat de wekker weer. Een uurtje later word ik opgehaald door vrienden. We gaan naar een begrafenis…..

Zo duurt het dagen voordat ik een beetje ben bijgetrokken van ons concert. De generale repetitie gevolgd door de uitvoering op dezelfde dag, gevolgd door een droevig afscheid een kleine halve dag later trekt de toch al miezerige tank helemaal leeg.

Dodelijk vermoeid haal ik ’s avonds mijn hondje op. De oppas, zelf ook zeer energiebeperkt, is helaas in slaap gevallen en daardoor is de laatste uitlaatronde erbij ingeschoten. Moet ik toch nog aan de bak…..

Op weg naar huis vliegt er een jongedame, haar debiele telefoon aan een roodgloeiend oor geklemd, bijna op de voorklep van mijn auto. Ik kom rustig van rechts aanrijden op een gelijkwaardige kruising en ben bezig linksaf te slaan. Het mokkel kijkt niet op of om en stormt met een noodvaart diezelfde kruising op. Met gierende remmen red ik haar leven.

Verstoord kijkt ze op alsof ik iets raars doe. Ik toeter en wijs naar mijn hoofd. Maak een telefoonbeweging en wijs nog eens. Gek!

Geërgerd gaat ze express pal voor me fietsen op de gracht, zodat ik er niet langs kan. Nog immer bellend. Ik toeter nog eens. Mondjesmaat maakt ze ruimte, ik mag er zowaar langs.

Even verderop parkeer ik midden op straat en wacht haar op. Voor een overvol terras veeg ik haar de mantel uit. Hoe ze me de doodschrik op mijn lijf jaagt door als een blind ongeleid projectiel door het verkeer te schieten. ‘Ik had voorrang! Dat is je niet eens opgevallen. Maar als ik je aanrijdt heb ik het gedaan, dom kind!’ Ze is niet onder de indruk. Belt gewoon verder…….

‘Je moet naar je bed, Heks,’ zeg ik tegen mezelf als ik veilig thuis ben gekomen. Over lijden en sterven zingen, een begrafenis meemaken en vervolgens bijna zelf iemand te pletter rijden is een beetje teveel van het goede op 1 dag. Om acht uur lig ik plat.

Tweede paasdag bestaat mijn koor precies honderd jaar. Om half tien worden we verwacht in een oude bioscoop hier in de binnenstad. Op ons paasbest! Daar krijgen we dan eindelijk die prachtige film over ons koor te zien. Het speciaal vervaardigde boek met daarin een DVD van de film krijgen we mee naar huis. Het is een feestelijk gebeuren…..

En het allerleukste gaat nog komen: De koorreis naar Trier. Over een kleine maand gaan we een lang weekend op stap met 85 van de 100 leden. Een grote opkomst dus!

Ex Animo is net niet het alleroudste oratoriumkoor uit Leiden. Maar wel het allerleukste koor van de hele regio!

 

Liefde woont in het hart. En geloven? Dat komt toch van boven? Van buiten naar binnen om te beginnen! Een voet tussen de deur desnoods. Want je wilt toch niet ter helle na je dood? Van kruisiging naar paasvuren: De brandstapel zal mijn tijd wel duren…….

Woensdagmorgen word ik uit mijn bed gebeld na een zeer brakke nacht. Lang weliswaar. Ik ben echt op tijd naar bed gegaan. Om in onrustige etappes van steeds een paar uur het klokje rond te slapen…..

‘WAfwaf,’ VikThor staat bij de voordeur. Zou het Steenvrouw zijn? Ze wilde op de koffie komen, maar het komt niet uit op dit moment. Misschien heeft ze mijn app’je niet ontvangen? Ik doe de buitendeur open en wacht rustig af bovenaan de trap.

Een man komt jovialig tevoorschijn. Ik ken hem niet. Hij oogt keurigjes, maar roept instinctief weerstand bij me op. Een licht reformatorisch geurtje omfloerst zijn benige gestalte. Er straalt iets betweterigs uit zijn kille oogjes. Geroutineerd begint hij een vroom verhaal af te draaien. ‘Oh, komt u me soms bekeren op de vroege ochtend?’ roep ik nijdig.

Het is alweer de tweede keer deze maand, dat iemand me probeert een kutgevoel aan te praten middels geloofsovertuiging. ‘Nee,’ de man is zeer stellig, ‘Ik kom u uitnodigen….!’

Iemand van de buurtvereniging? Een initiatief van het museum om de hoek? Ik probeer in te schatten waar de gereformeerd walmende man thuishoort. Het evangelie sijpelt werkelijk uit zijn oksels. Zijn bekeerdrang heeft een hele lange baard. Lobby voor de EO?

Net voordat de man zijn voet tussen de voordeur kan zetten komt de aap uit mouw. Hij komt me uitnodigen voor een gesprek over God. ‘Godkolere, belt u me daarvoor wakker?’ Heks gooit de voordeur dicht. Ik ben helemaal klaar met deze gelijkhebberige vorm van geloven. Wie het ook doet en in welke godheid dan ook.

Als ik een kwartier later uit het raam kijk staat de man met zijn maat nog steeds in mijn portiek te oreren. Hoopt hij alsnog naar binnen te mogen?

Jeetje Heks, dat begint lekker. De dag dat je in de Matthäus Passion mee gaat zingen begint met een vloek. En een poging je in te lijven in de Gelederen van de Uitverkorenen van de Messias met het Ultieme Gelijk. Prutteldepruttel……

Kom mij niet meer aan met dit soort leuterkoek. Mijn hele leven lang ben ik zo ruimdenkend geweest als maar kan om andersom door de diverse spirituele tradities met het Grote Gelijk om de oren te worden geslagen. Te worden verketterd. Door ketters! Een paar eeuwen terug had ik al lang ergens op een brandstapel liggen fikken.

Hoe kleinzieliger de geest, hoe zekerder van de zaak lijkt het wel. Dat het zeer kwetsend is om te horen dat je een duivelskind bent van een evangelisch ingesteld familielid ontgaat zo’n type volkomen. Het Grote Gelijk geeft je het recht om zo te oordelen.

Dat overkwam Heks, toen ze als dertigjarige een opleiding tot paranormaal genezer volgde. ‘Het is van de duivel, dat is het,’ steunde het familielid boosaardig terwijl ze met grote boze stappen haar machtige logge door Jezus geredde lijf door de woonkamer beukte.

‘Oordeelt niet, opdat u niet geoordeeld worde…’ ja, Heks is hartstikke bijbelvast. Er staat nergens in dat grote voorleesboek dat handoplegging van de duvel is. Jezus had er zelf een handje van. Notabene! Ook veranderde hij water in wijn, vermenigvuldigde broden en vissen alsof het niets was en liep over water als hij er in in had.

Matteüs 7:1-6 NBG51

Jezus zei:’Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt; want met het oordeel, waarmede gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden, en met de maat, waarmede gij meet, zal u gemeten worden. Wat ziet gij de splinter in het oog van uw broeder, maar de balk in uw eigen oog bemerkt gij niet? Hoe zult gij dan tot uw broeder zeggen: Laat mij de splinter uit uw oog wegdoen, terwijl, zie, de balk in uw oog is? Huichelaar, doe eerst de balk uit uw oog weg, dan zult gij scherp kunnen zien om de splinter uit het oog van uw broeder weg te doen. Geeft het heilige niet aan de honden en werpt uw paarlen niet voor de zwijnen, opdat zij die niet vertrappen met hun poten en, zich omkerende, u verscheuren.’

Jezus hield wel van een beetje magie. Een wonder was de wereld nog niet uit wat hem betreft. Ik heb het altijd raar gevonden van calvinisten, dat in hun optiek wonderen iets zijn van vroeger. Handoplegging in de tegenwoordige tijd is verdacht.

Katholieken doen ook eindeloos moeilijk over een wondertje hier of daar. Hele commissies onderzoeken jarenlang zo’n vermeend wonder. En als ze er niet omheen kunnen wordt de wonderdoener heilig verklaard. Wonderen zijn niet voor gewone mensen. Dat het maar duidelijk is.

Als ik als kind een dode zag, mijn opa kwam regelmatig buurten, verklaarde men me direct voor gek, knettergek, maar het feit dat de discipelen Jezus zagen rondwandelen daags na zijn kruisdood vond men dan weer zeer aannemelijk.

Ik ben Moslim, Christen, Boeddhist, Atheïst, Hindoe , Nudist, ….. Ik ben dit of dat, geloof dit of dat. En dat is de waarheid. De ultieme waarheid. De absolute waarheid. Ik weet nu eenmaal alles beter en ik heb altijd gelijk.

‘Ik ben de Weg, en de Waarheid, en het Leven. Niemand komt tot den Vader, dan door Mij (Johannes 14:6),’ is zo’n uitspraak van Jezus, waar hele volksstammen dat Eigen Gelijk op hebben gebaseerd.

En dan: Hoe komen we tot den Moeder? In mijn kerk, de Leidse Studenten Ecclesia, is God ook een Vrouw. Een hele verbetering. Heks denkt overigens dat het mannelijke is voortgekomen uit het vrouwelijke. Een leuke variant op het thema mens. Met een dapper slurfje voor de verspreiding van de genensoep. Niets meer en niet minder.

Heks heeft jarenlang zo gebaald van dit soort tendenzen in Christelijkgeloofland, dat ik helemaal niks meer te maken wilde hebben met deze vorm van geloven. Wat een patriarchaal geëikel. \Wat een betweterig gezeik. Al dat zeker weten stuit me tegen de borst.

Onderzoekt alles en behoudt het goede! (1 Tessalonicenzen 5:21)

Na jarenlang te zijn afgeknapt op evangelisch gezever uit mijn omgeving, waarbij de geijkte stompzinnige stokpaardjes van stal werden gehaald, homo’s zijn zondaars en dergelijke, na jarenlang distantie van het geloof van mijn voorouders, kwam ik terecht bij Alex Orbito. Een gebedsgenezer op de Filipijnen.

Een heerlijke man. Diep gelovig op een manier die me ligt. Zo is hij als kind per ongeluk in een berg beland bij kabouters. Daar heeft hij veel geleerd. Zijn moeder was een kruidenvrouwtje. Zijn grote voorbeeld. Omdat hij net als Heks geen zak zin had in het vak van genezer werd hij fotograaf.

Uiteindelijk is hij toch weer op dit pad gezet. Tegen heug en meug aanvankelijk, maar uiteindelijk vol overgave. De hele wereld heeft deze kleine man over gereisd. Talloze mensen heeft hij geopereerd, gewoon met zijn handen.

Een ongelofelijke ervaring voor ons westerlingen, maar op de Filipijnen is deze vorm van genezen heel gewoon. In de Gouden Gids staat een waslijst aan spirituele chirurgen. Ik ben bij verschillenden onder het mes geweest, maar Alex is veruit de beste. Zo zuiver als wat.

Alex werkt vanuit zijn verbinding met Jezus. “Love yourself and love God,’ liggen hem in de mond bestorven. Maar ook ‘The White Lady’ is voor hem van wezenlijk belang. In een heilige grot in het noorden van de Filipijnen werkt hij intensief met haar samen….

Tijdens een healing-seminar bij zijn piramide op de Filipijnen kwam ik een Sikh uit India tegen. Een spirituele leider met een grote tulband op zijn hoofd. Tijdens een gezamenlijke lunch vertelde hij, dat het hoegenaamd niets uitmaakt waar je in gelooft. Er zijn vele waarheden.

‘Het geloof van je jeugd ligt vaak het dichtst bij je hart. Het is als je moedertaal, die spreek je het beste. Daar kun je je het best in uitdrukken….’

Op het internationale healing-festival waren vertegenwoordigers uit alle spirituele tradities van over de gehele wereld aanwezig. Van een degelijke ouderwetse exorcist tot New Age-achtige Aura Soma dames. En alles daartussenin! Heks had de tijd van haar leven in dit kakelbonte gezelschap….

Weer een paar jaar later kwam ik er achter begin jaren ’90 intensief te hebben meegewerkt aan het herstel van het Christenrasterwerk rondom Moedertje Aarde. Vergelijkbaar met het meridiaanstelsel in ons lichaam. Belangrijke plaatsen op dit raster zijn door de eeuwen heen sterk vervuild geraakt door mensenlijk toedoen:

Misstanden in de kerk bijvoorbeeld. Dat laat energetisch sporen na. Zo zijn vele heilige plekken vervuild. Van over de gehele wereld werden lichtwerkers op pad gestuurd pakweg dertig jaar geleden. En Heks werd ook bij haar lurven gegrepen.

Voor ik het wist zat ik dagenlang in trance heiligdommen te reinigen. Voornamelijk in België en Frankrijk. En ook een paar steencirkels en een oude Thor in het uiterste noordwesten van Schotland…..

Christendom en spiritualiteit bijten elkaar niet. Het zijn de mensen, die bijten. Zich vastbijten. Verbijten. Verbeteren. Betweteren. Elkaar onverdraagzaam de les lezen. Elkaar naaien waar je bij staat. Heiligdommen verneuken. Het is de mens, geschapen naar Gods beeld, die er vaak maar weinig van bakt.

Vandaag ga ik meezingen in de Matthäus. Bekeren voor de storm heeft geen zin. Jezus woont al jaren in mijn hart. Deze grote vriend van Boeddha. Zelf ook een heksachtige, kijk maar naar zijn daden. Wekte mensen op uit de dood notabene.

Bach heeft een fantastisch kunstwerk afgeleverd over het lijden en sterven van deze bijzondere man. En wij gaan dat uitvoeren. zoals elk jaar.

Hoera!

Als eerste Bisschop in de kerkelijke top publiceerde Kardi­naal Danneels van België een duidelijk standpunt tegenover New-Age. In zijn brochure “Christus of de Waterman” (1990) gaf hij een helder beeld van de situatie binnen en buiten de Kerk rond deze zaak. En hij riep hij op om te komen tot een bewuste en consequente keuze vóór Christus.

Heks in gesprek met Jezus. Zonder er een cursus voor te hebben gevolgd! Het is een leuke intieme tweespraak, maar de gevolgen zijn enorm. Blijkbaar heeft hij voorspraak gedaan bij diverse christelijke groeperingen om Heks te bekeren. Ze zal het leren! Of word ik in de maling genomen? Op het verkeerde been gezet? Uiteindelijk word ik door Buurman ontzet!

Anderhalve week geleden raak ik in gesprek met Jezus. Hij zit als het ware naast me in mijn woonkamer. Het is niet voor het eerst overigens. Maar: Ik ben echt een kind van de Godin. Met het grootste gemak verbind ik me met haar gouden energie. ‘Ik ben niet zo’n Jezusmeisje,’ zeg ik tegen hem. Zo’n evangeliserende bekeerlinge. ‘Ik houd van de Godin.’

Jezus moet lachen. ‘Haha, Heks, wat ben je toch een gek gebakkie. Je hebt je halve jeugd liggen bidden naar mij. Ik ken je heel goed. Je bent echt een Jezusmeisje, hoor. Hoe kom je erbij, dat jij er niet bij zou horen?’

Dat ik er niet bij zou horen. Wat zegt hij nu? Denk ik dat echt? Ik ga het na. Doe zelfonderzoek. Heel snel. Hupsakee. ‘Je hebt gelijk, Jezus. Ik heb inderdaad jarenlang een hele intieme relatie met je onderhouden. Tot het mis ging. En toen ….’

‘Ja, Heks, en dan zing je ook nog eens elk jaar in de Mattheus mee. Vol overgave. Een hele diepe beleving. Ik zie het wel, hoor. Dus wat nou geen Jezusmeisje? Het ene bijt het andere toch niet? Je kunt toch heerlijk met de Godin verbonden zijn en ook met mij? En mijn grote vriend Boeddha?’ hoor ik grinnikend naast me.

En dan gebeurt er iets wonderlijks. Opeens is hij in me. In mijn hart. Waar ook Ysbrandt woont en Koe en Prinsje, alsmede een grote groene draak en de Zwarte Madonna.  En nog een heleboel andere dierbaren.

‘Zo dus,’ hoor ik in mijn hart. Een heerlijk gevoel overspoelt me. De hemelse Vader en de hemelse Moeder wonen in m’n hart. Ik rust in hun vrede. Het geeft niks dat mijn aardse ouders er soms niet al teveel van bakten. Ze deden hun best hoor, maar ja. Mensen natuurlijk. Falende modderende mensen.

Een dag later wordt er bij me aangebeld. Ik kijk uit het raam. Een paar jonge vrouwen staan in de steeg. ‘Hallo,’ schreeuw ik opgewekt, ‘Komen jullie me iets aansmeren of verkopen?’ Jazeker. Ze komen me vertellen over Jezus. Ze willen graag het heilige evangelie slijten. Twee verzaligde gezichtjes worden naar me opgeheven. ‘Nee bedankt! Ik ben al voorzien!’ Heks krijgt een beetje jeuk.

Als ik later de hond ga uitlaten kom ik de dames weer tegen. Stralend glimlachen ze me toe……

Twee dagen later gaat opnieuw de bel. Nu staan er een hele oude man en een piepjong ventje op de stoep. Alweer met een blijde boodschap. Van een ander genootschap! Wonderlijk zijn Gods wegen toch! En ondoorgrondelijk. En ook een beetje mosterd na de maaltijd in dit geval.

‘Ga weg, ik geloof hoor, maar op mijn eigenwijze wijze,’ ontmoedig ik de heren in de Here. Ze kijken vertwijfeld. Kan dat wel? Je hoort toch zus of zo te geloven? Dat God tegen homo’s is en tegen de Islam? En dat de vrouw een inferieur schepsel is. Maria een hoer. Hoe kun je nu op eigen wijze geloven? Het is godslasterlijk!

En opnieuw gaat de bel. Potjandrie. Ze zijn wel hardnekkig zeg, die christenhonden,’ mopper ik tegen Jezus, ‘En wat is dat allemaal voor’n gedoe sinds je mijn hart in bent gefloept? Blijft dit zo? Elke dag een andere fanatieke christelijke randgroepering op mijn stoep?’

Als ik uit het raam kijk, zie ik inderdaad de twee fanaten nog staan. Bij hen staat Buurman met zijn grote Duitse Herder Carlos. Hij komt op de koffie. Even later lopen we samen te wandelen met de hondjes. ‘Ik heb even opgetreden hoor, tegen die christenluitjes. Het is een heks. Ze is onomkeerbaar onbekeerbaar heb ik gezegd. Haha. Dat is toch zo, Heks?’

Heks gelooft in van alles en nog wat. Mag dat? En mag het een onsje meer zijn? Van mij wel. Zo geloof ik ook in mezelf sinds kort. Want in mijn hart wonen gouden draken, heilige gralen en andere zaken. En daar kan je niet genoeg in geloven!

Cursus : In gesprek met Jezus

 

Eén en één is drie volgens Synergy, de lachende kristallen potsenbakker uit Lemurië. Heks is een paar dagen in de leer bij zijn hoedster Sherry Whitfield. Heerlijk!

Zaterdagmorgen sta ik vroeg op. Ik gooi koffie naar binnen, ren onder de douche door, pak mijn spullen bij elkaar…… VicThor kruipt spontaan in zijn vervoersmandje. Hij gaat een dagje bij Joy doorbrengen, want Heks gaat met medeheksjes uit alle windstreken een weekend in de leer bij Sherry Whitfield. Ze is in Nederland met Synergy, de lachende oude schedel uit Lemurië.

Enigszins slaperig rijd ik naar Den Haag. Ik ben de hele week licht grieperig geweest. Gelukkig ben ik net op tijd een beetje bijgetrokken: Ik zou dit weekend voor geen goud willen missen.

In een oud herenhuis aan de koningin Emmakade worden we hartelijk ontvangen door Maan en Maja, het gouden duo, dat deze workshops organiseert. Al jaren verspreiden deze bevlogen dames kristallijn licht in ons miezemuizige kikkerlandje middels hun samenwerking met draken, eenhoorns en kristallen schedeltjes.

‘Er is koffie, thee, sap, fruit, nootjes, koekjes en chocolade….. Jullie moeten goed eten, want zo’n dag kost je veel energie. Voel je je dus wat slap worden, of licht in het hoofd: Schroom niet, maar zorg dat je iets eetbaars binnen krijgt!’ Maan hamert er nog maar eens goed op, dat je met je voetjes op de grond moet blijven. En wat helpt beter tegen vaag gezweef dan de gulle gaven van de Grote Moeder in je maag?

Even later zitten we in een grote kring om een enorm tapijt. Alle deelnemers hebben een paar schedeltjes uit hun eigen collectie meegenomen. Parmantig staan ze opgesteld aan de rand van het veld. Sherry zet Synergie op zijn standaard met blauw licht. Terwijl de ruimte zich vult met zijn bijzondere vibratie steekt zijn hoedster van wal.

Het thema van de dag is contact met engelen, onze gevleugelde vrienden. Die boodschappers van het goddelijke, waar bijna elk mens wel eens mee in aanraking is geweest. Ook al zullen de meesten onder ons dat niet toegeven…..

Eén van de leukste aspecten van dagen als deze is het feit dat ik omgeven ben door mensen zoals ik: Supergevoelig. Niemand vindt het gek dat ik met bomen praat. Of stenen. Mijn heksennatuur wordt hier volledig geaccepteerd. Niet omdat mensen zo reuze coulant zijn door me niet direct voor gek te verklaren. Nee. Mijn heksenaard valt hier totaal niet op: Iedereen in deze ruimte heeft die verfijnde bedrading, waardoor je meer waarneemt dan de gemiddelde mens!

Goeie hemeltje, wat hebben we een heerlijke dag! Van 10 uur ’s morgens tot een uurtje of zes in de namiddag is Sherry aan het woord. Met een welverdiende lunchpauze tussendoor. ‘Dan moeten jullie haar eventjes met rust laten hoor,’ maant Maan. Oeps. Het kost ons moeite, blij als we zijn dat deze vurige roodharige met haar kristallen vriend weer eens onder ons is.

Omgeven door zachte engelenenergie rijd ik weer naar huis. Daar wacht me een onrustige nacht. Mijn hele energiehuishouding staat op zijn kop. Tegelijkertijd ben ik zo gaar als boter. VicThor laat zich ook niet onbetuigd. Steeds als ik eindelijk lekker lig te knorren maakt hij me weer wakker. Of ik maar eventjes naar buiten wil gaan, want meneertje Koekepeertje wil me een poepie laten ruiken!

Zondag is er nog een dag met Sherry en Synergie. Ook al ben ik doodmoe, toch ben ik blij dat het nog niet voorbij is. Morgen nemen we allemaal onze favoriete kristallen uit onze persoonlijke collectie mee. Daar gaan we dan samen mee spelen….. Heerlijk!

 

 

 

Heks sponsort ’Lopen voor Lyme’ en dan met name ’Team Vera’! Deze moedige jongedame bindt de strijd aan met chronische Lyme. In onze bananenmonarchie Nederland doet men liever of onze nationale neus bloedt dan mensen met deze slopende ziekte ter zijde te staan. Voor een behandeling moet je dus naar het buitenland en dat kost geld. Veel geld……. .

Woensdagmiddag fiets ik naar de apotheek met een recept in de hand. Als ik het vanmiddag inlever heb ik mijn medicijnen hopelijk voor het weekend in huis. Het leven van een chronisch zieke zit vol met dit soort klereklusjes. Het is een complete dagtaak: Zorgen dat je alle medicatie in huis hebt, behandelaars bezoeken, griepaanvallen doorstaan en toch de hond uitlaten, dieet houden en koken binnen dit dieet en ga zo maar door. Doodziek word je ervan…..

Doglady woont om de hoek, dus ik wip eventjes bij haar aan om wat afspraken te maken. Ik ben niet de enige bezoeker van dit hondenparadijsje blijkt: Een jong stel staat in de kleine woonkamer met een enorme tweelingbuggy. Het blijkt de nieuwe wandelwagen te zijn voor dit roedeltje honden met een beperking.  Gevonden via Marktplaats. Helaas aan de andere kant van Nederland…….. De man en vrouw hebben em opgehaald in Limburg!

‘We kwamen elkaar onlangs tegen bij de dierenarts en toen kwam dit ter sprake. Doglady heeft natuurlijk geen enkele mogelijkheid om dat ding met openbaar vervoer op te halen en wij bleken er langs te rijden op weg naar familie!’ Wat een wonderbaarlijke samenloop van omstandigheden! Dat kan geen toeval zijn!

Heks maakt een praatje met deze lieve schatten. Iets voor een ander doen is fijn, maar niet iedereen heeft dat in de gaten. Deze mensen wel. Ze willen er niets voor terug. ‘Kan ik jullie echt niets geven?’ Mijn hondenvriendin behoort ook tot het gevende menstype. Ze wil graag laten blijken hoe dankbaar ze is voor dit onbaatzuchtige gebaar. ‘Als je echt graag wilt mag je iets bijdragen aan de actie ‘Lopen voor Lyme’, ik doe mee met ‘team Vera’.’

Doglady grabbelt in haar portemonnaie. Ook al heeft ze zelf geen knoop, toch wil ze iets bijdragen….. Heks’ belangstelling is ook gewekt. ‘Heb je de ziekte van Lyme? Wat ontzettend vervelend voor je….’ Ik stel nog wat meer gerichte vragen, want ik weet hoe gevaarlijk deze aandoening kan zijn voor de getroffene: Ik heb ooit een geliefde gehad met een zeer zware vorm van Lyme. Hij had er een ernstige hartconditie aan overgehouden. En een lijf vol dichtgeslibde bloedvaten….

Deze nog zeer jonge vrouw heeft jarenlang met de ziekte rondgelopen zonder dat ze het in de gaten had. ‘In Nederland testen ze je niet op Lyme. Ik heb dat uiteindelijk in België laten doen. Daar bleek ik chronische Lyme te hebben opgelopen. Behandelingen worden in Nederland ook niet vergoed. Ik ben nu aan het sparen voor een behandeling in een multidisciplinair centrum in het buitenland.’

Oh, oh, Nederland. Onze bananenrepubliek. Waar bepaalde ziektes naar het land der mysteriën worden verwezen, omdat een behandeling wel eens geld zou kunnen kosten. En dat geven we hier liever uit aan allerlei onzin-dingen. Het koningshuis, bonussen, paradepaardjes van bouwprojecten…….Heks is ook wel eens door een teek gebeten. Met mijn klachten wilde ik ook een test natuurlijk, maar die heb ik nooit gekregen. Nu denk ik niet dat ik ook nog eens Lyme heb, maar zeker weten zal ik het nooit. Of ik moet me in het buitenland laten testen.

‘Ik heb ME,’ vertel ik de vrouw, ‘Mijn ziekte wordt in Noorwegen succesvol bestreden met chemotherapie. 70% geneest. Dit is per toeval ontdekt doordat iemand met ME Hodgkin erbij kreeg. Op zich niet uitzonderlijk, deze groep patiënten heeft duizend keer meer kans op deze vorm van kanker dan de gemiddelde mens. Er gaat nogal eens een MEpatiënt  de pijp uit door dit bijverschijnsel…… Denk je echter dat wij hier in Nederland worden behandeld? Of dat ze überhaupt in de gaten houden of wij er geen kanker bij ontwikkelen? Of dat we naar Noorwegen mogen voor een lekkere chemokuur? Ik heb wel een kaal bolletje over voor genezing, hoor!’

Maar nee, wij moeten in cognitieve therapie! Want het zit tussen onze oren. Dat is ook wel zo, er zijn ontstekingen in de hersenen gevonden bij mijn ziekte, maar gek zijn we niet! Ik zie persoonlijk nooit een psychiater, maar ik heb zogenaamd een psychiatrische aandoening. Gelul natuurlijk.

Post-Lyme

Een doeltreffende behandeling krijgen we niet. Bevindingen uit het buitenland worden zo van tafel geveegd. Maar er wordt wel flink geld uitgegeven aan iets dat niet werkt: Cognitief therapeuten strijken per patiënt zo’n 50.000 euro op, dus zij beweren natuurlijk dat hun methode helpt! Hun evaluatieformulieren zijn zodanig opgesteld, dat wat je ook invult, er komt uit dat het heel goed werkt…… Schandalig natuurlijk.

Ik heb het traject van voor naar achter doorlopen en ik kan je zeggen: Je wordt er alleen maar beroerder van en de enige die er beter van wordt is de therapeut. Die zak vult zijn zakken.

De jonge vrouw tegenover me heeft ook te maken met deze afschuwelijke tendens in de uitgeklede Nederlandse rotzorg. Ze moet maar zien hoe ze het redt. Het is echter een vechter, dat kan ik zo zien. Ze wil dolgraag beter worden! En daarom doet ze mee aan de actie ‘Lopen voor Lyme‘. Er zijn verschillende teams om te steunen. Haar team is ‘team Vera‘.

‘Ik ga een stukje schrijven over jouw actie,’ belooft Heks. Ik heb zelf geen rooie rotcent momenteel, want mijn eigen ziekte slobbert al mijn geld op. Toch gaat ook Heks voor een klein bedrag meedoen. En wie weet, zitten er tussen mijn lezers wel mensen, die deze geweldige jonge vrouw een hart onder de riem willen steken. Als je de link aanklikt kun je je aanmelden als sponsor. Doen!

.

Vlinder met boodschap van liefde en vrede hangt aan Leids bruggetje. Dit symbool van transformatie overbrugt de afstand tussen een medemens en Heks. Vanaf een brug! Wat mooi! Geluk ligt gewoon op straat……

 

vlinder, transformatie, boodschap van liefde en vrede, brug, overbrugeen, kloof met medemens

Deze vlinder kwam ik tegen hangend aan een Leids bruggetje…..


Zondag loop ik onbekommerd met mijn lief door de stad te wandelen. Niet dat er niets is om me zorgen over te maken. Mijn onvermogen alles voor elkaar te krijgen houdt me regelmatig uit mijn slaap. De dingen die moeten gebeuren stapelen zich verder op. Mensen, die ik moet schrijven of bellen. Paperassen, die ik moet uitzoeken,

Ik heb nog geen oog voor de donkere wolken Ziggo-ellende, die zich aan de horizon opstapelen. Vandaag geniet ik van het leven zoals het is. 

vlinder, transformatie, boodschap van liefde en vrede, brug, overbrugeen, kloof met medemens

Een boodschap van liefde en vrede, gebracht door een vlinder, symbool van transformatie, aan een brug…..


Cowboy en Heks hebben het Boeddhistische ritueel Beginning Anew uitgevoerd. Hoe gaat dat toch ook alweer? Eerst elkaars bloemetjes water geven, ofwel vertellen wat je fijn vindt aan de ander. Vervolgens benoem je de  dingen, waar je moeite mee hebt. En tenslotte geef je aan waar je hulp bij nodig hebt…….

Het mooie aan het ritueel is, dat het zorgt, dat kritiek wordt ingebed in een bedding van liefde. Door elkaar te vertellen, wat je dwars zit ontstaat er ruimte. De dingen, waar je blij mee bent  benoemen maakt eventuele bezwaren hanteerbaar.

vlinder, transformatie, liefde, vrede, medemens, overbruggen

Vrede voor iedereen, ook superchagrijnige mensen met uitgeputte bijnieren

Wij lopen verliefder dan ooit door de stad. Hand in hand. Ik laat de zorgen even voor wat ze zijn. Alles wat me boven het hoofd groeit negeer ik voor het gemak. De feiten, waar ik zoals altijd achteraan ren, zijn er morgen ook nog wel……

Als we het hoge bruggetje over het Galgenwater oversteken valt mijn oog op iets, dat aan de brug is bevestigd. Als ik het beter bestudeer, zie ik dat het een metalen vlinder is met een klein briefje eraan. Wat staat er op? Heks wordt nieuwsgierig!

 

vlinder, transformatie, liefde, vrede, medemens, overbruggen

Cowboy en Varkentje bij de magische vlinder…..


 

Voorzichtig draai ik de vlinder zo, dat ik het berichtje kan lezen. ‘Ik wens je veel liefde, vrijheid en geluk en dat we dit alles delen met elkaar.’ Er staat een hartje achter getekend. Ik draai het briefje om: ‘Liefs van een medemens.’ Weer een hartje…. ‘Geloof in vrede.’

hondje, rollebollen in park, Zeevaartpark, Leiden, met bal

Ysbrandt doet niets liever dan rollebollen!

‘Wat geweldig!’ roept Heks enthousiast, ‘Hier word je toch enorm blij van?’ Heerlijk, dat er mensen op de wereld zijn, die dit doen…… Ik kikker er helemaal van op.’ Cowboy knikt beamend, ‘Het is ook best een mooi ding, die vlinder.’  ‘Zeker, ik vind em prachtig,’ ik grijns ondeugend, ‘Zal ik em meenemen voor op mijn balkon?’ Cowboy ligt in een deuk. Hij kan mijn foute grappen enorm waarderen. 

park, zonnetje, water, Nieuwe Rijn, Leiden, picknicken, stelletje

Medemensen genieten van het mooie weer. Hebben zij soms die vlinder opgehangen?

 We slenteren verder. In het Zeevaartpark gooien we een balletje voor Varkentje. Het is zonnig weer, maar de wind lijkt vanuit Siberië te waaien. We struinen door de stad op zoek naar een terras, waar we niet de kans lopen op bevroren ledematen. En we vinden zo’n plekje op de Nieuwe Rijn. Daar genieten we van een heerlijk glas wijn.  

hondje, rollebollen in park, Zeevaartpark, Leiden, met bal

Achter een balletje aanjagen blijft favoriet

’s Avonds denk ik terug aan de  vlinder met het briefje. Zal ik er morgen allemaal kleine vlindertje bij plakken? Alsof deze enorme metalen moeder een heleboel nakomelingen heeft voortgebracht? Ik stel me voor hoe het idee uitwaaiert over alle bruggen in Leiden. En dan bruggen door heel Nederland. Hoe zo’n simpel idee, een vlinder, symbool van transformatie met een boodschap van liefde en vrede, de kloof overbrugt tussen mensen en hun medemensen……

 

knappe man in Zeevaartpark, Leiden

Cowboy is ook opgefleurd van dit lieve medemens!

  
terras, Nieuwe Rijn, Leiden, glazen wijn, zonnetje, geluk

Eindelijk een plekje uit de poolwind, in de zon!

Heks is uitgevloerd na alle werkzaamheden van afgelopen weekend. Maar oh, wat een schrik: Mannetjes van Portaal op de stoep! Vandaag gaan ze de gang en het trappenhuis verven. Ook mijn voordeur moet eraan geloven. Ze smeren em in met een verschrikkelijk stinkend goedje. Heks ligt half bewusteloos. Toch tel ik mijn zegeningen. Na het zien van een televisieprogramma met twee piepjonge Jezidi’s, het engelenvolk. Op de vlucht voor Moslim extremisten en al getraumatiseerd voor het leven……

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Zit ik mijn liefje op te hemelen om er vervolgens achter te komen, dat hij er met mijn fietssleutel vandoor is…… Eerst heb ik een half uur lopen zoeken in de eeuwige puinhoop hier in Huize Heks. Zodoende ben ik te laat voor mijn prikken, net nu ik wel een shotje B12 kan gebruiken. Wat een ellende.

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Mijn reservesleutel ben ik al weken kwijt. En mijn elektrische vouwfiets staat vast aan de fiets, waarvan de sleutel een weekje in Amsterdam logeert. Dat wordt dus lopen. Met stramme benen, want ik sta stijf van de spierpijn na mijn overdreven activiteiten van de afgelopen dagen.

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Als ik terug ben van een uitgebreide wandeling dan maar met Varkentje door een prachtig fluitenkruidbos, staat er een schilder aan mijn voordeur te morrelen. Hij heeft de daar nog steeds hangende kerstkrans er brutaal vanaf getrokken en is druk aan het schuren. Even later staat er een andere schilder te roepen om een stuk hout, dat van de deur  is afgebroken. Hij gaat het er weer aan vast plakken…..

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

‘Kunt u eventjes de spullen uit de hal verwijderen? Dan kunnen wij er beter bij!’ Welja. Zodoende loop ik met mijn slappe pijnlijke armen alweer te sjouwen met van alles en nog wat. In de gang staat nog allemaal troep uit de slaapkamer. Zal ik dat dan maar weer in de werkkamer zetten? Maar die probeer ik nu juist leeg te ruimen, zodat ik bij mijn administratie kan…..

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Mijn hoofd is een wattenbol en mijn lijf houdt het helemaal voor gezien vandaag. In paniek schrijf ik mijn administratiedame een briefje. Ik leg haar uit, hoe ik stomweg niet toekom aan het optellen van een stel bonnetjes. Hoe ik sowieso helemaal niets kan vinden in mijn eigen huis. Hoe ik eigenlijk nergens echt aan toe kom. Het is een beetje paniekvoetbal hier.

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Ach, waar hebben we het over? Bonnetjes en troep verslepen. Als dat nou helemaal het probleem is….. Afgelopen weekend kijk ik naar een mooi reisprogramma met Cowboy. Althans, dat is de bedoeling. ‘Reizen in de voetsporen van Abraham Kuyper (IKON TV)’ Helaas voert de reis door oorlogsgebied. Niks mooie plaatjes. We worden geconfronteerd met afschuwelijke beelden….

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Een paar jongetjes in een opvangkamp vertellen hoe ze over de bergen zijn gevlucht voor Moslim extremisten. Een kamp verder zitten overigens weer Moslims op de vlucht voor de dictator Assad. De jongetjes behoren tot de Jezidi’s, een Koerdisch volk dat recent in Irak en Syrie in de problemen is gekomen. Ze worden door de terreurgroep ISIS uitgemoord. En waarom? Ze aanbidden engelen en doen geen vlieg kwaad.

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

q

Hoe is het toch mogelijk dat mensen maar blijven moorden uit religieuze overtuiging? Is het nu nog niet tot onze botte hersens doorgedrongen, dat de grootste zonde die je kunt begaan is een ander om zeep te helpen? Of te misbruiken? Toch zie je in elke religie juist die vormen van machtsmisbruik floreren. Of je nu bij Moslims, Boeddhisten, Surinaamse Marran of ons eigen ChristenDOM te rade gaat: Misbruik en geweld vieren hoogtij…..

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

De jongetjes vertellen hun verhaal. Schijnbaar onbewogen praten ze als eeuwenoude mannetjes over hetgeen hen is overkomen. Hoe ze op de vlucht gingen. Hoe ze over de bergen trokken. In ijzige kou. Hoe op een gegeven moment die kloterige Moslims achter hen aan kwamen. Hoe het die lui lukte om hun moeder een kogel door de kop te jagen. Zijzelf ontsprongen de dans.

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

‘We hadden alleen maar tijd om wat stenen op haar lichaam te leggen,’ zegt de zoon, een mannetje van elf jaar oud. Zijn ogen staan oneindig triest. Zijn leven is in feite voorbij.

Cowboy en Heks kunnen het niet langer aanzien. Met een brok in onze keel zitten we even later aan een heerlijke maaltijd. In mijn gezellige heksenkeuken. Veilig voor elke vorm van geweld. ‘Weet je wel hoe goed we het hebben?’ We kijken elkaar aan. We weten het.

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

Ik mag dan misschien wonen in een rampenlijf, chronisch last hebben van Mannetjes van Portaal en eeuwig op mijn tandvlees lopen: Ik heb genoeg zegeningen om te tellen. En dat lukt niet eens op 1 hand!

ORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energieORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energieORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energieORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energieORBS, BURCHT LEIDEN, magische lichtbollen, engelen energie

A

Als ik

Geweldige zwanenzang van magisch duo: Steenvrouw en True sluiten hun tijd in hun gezamenlijke atelier, dat creatieve laboratorium in een oude conservenfabriek, af met een knallend feest: ‘Creative Celebration’ !!!! Ook Heks zingt een tandje bij……

bandje 1

‘Heks, wil je een concert geven met je klankschalen op onze grote afscheids-happening ‘Creative Celebration‘?’ Mijn vriendin True vertelt me enthousiast over dit aanstaande hoogtepunt in haar kleurrijke leven. Of dieptepunt….

Het feest is de zwanenzang van de atelierruimte, die zij daar heeft gevonden bij mijn vriendin Steenvrouw. Helaas moeten ze er beiden binnenkort weg. Het is einde verhaal met de voormalige conservenfabriek. Er worden luxe yuppenflats in gerealiseerd…..

tafel feest

Als grote uitsmijter van hun creatieve periode op deze locatie trommelen ze hun hele kunstenaarscirkel op om hen onder vertoning van hun fratsen uitgeleide te doen. Heks is van harte uitgenodigd. Spontaan zeg ik ja. Later weet ik Frogs te strikken om me te begeleiden met zijn onvolprezen subtiele percussie.

tafel 2

Zodoende sjouwen Heks en met name haar kikkervriend zaterdag 2 mei vroeg in de middag alle klankschalen en de Tampoera de auto in. Frogs gooit er nog een berg trommels bij. En een balafoon….

Met een auto vol instrumenten arriveren we bij de atelierruimte van mijn vriendinnen. Binnen staat een enorme geweldig grote fantastische ongelofelijke tafel. Mooi gedecoreerd met vazen bloemen. Overal staan stoelen en banken. Er is een soort bar gebouwd.

Een koor aan vrijwilligers is op de been om alles te bemannen en bemachten.

tafel3

Buiten is een grote tent opgezet met daarin matrassen, dekens en kussen. Hier gaat het straks gebeuren. Voor ons dan. ‘Zal ik nog wat extra dekens en kussens meenemen?’ Heks wil niet dat er mensen kou gaan lijden tijdens ons concert.

de heren

Frogs neemt het hondje voor zijn rekening. Heks fietst nog snel een keertje heen en weer met tassen vol dekens…… Dan ga ik naar huis om me rustig een beetje op te knappen. Net voordat ik de deur uit ga meldt Cowboy zich in Huize Heks. Hoera! Hij is op tijd om ons bezig te zien straks.

feest

Als we op het feest arriveren is het al in volle gang. Er staat een bandje te spelen. Overal mensen. Prachtige kunstwerken op sokkels en aan de wanden. Het ene optreden na het andere volgt. Na een uurtje zijn wij aan de beurt.

friezinblonde buurman

In de tent heeft zich een kleine groep verzameld. Eerst sla ik op de grote gong. Zachtjes rammel ik het geluid naar buiten, totdat deze koperen zon loeit en zingt. Ik pak mijn Tampoera en begin mee te zingen. Frogs begint met zijn verfijnde geluidenspel. Ik mep eens goed op een klankschaal. Dan draai ik een diep dreungeluid uit de grootste van de schalen. Het geluid vult de ruimte.

foto Fred Rohde, Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie

foto: Fred Rohde

Lichte belletjes komen langszeilen. En dan weer mijn stem. Frogs en ik kijken elkaar aan. De intensiteit neemt toe. True staat op en gaat dansen.

Opeens is het voorbij. Zweetdruppeltjes parelen brutaal over de barrière van mijn wenkbrauwen heen in mijn opgemaakte ogen. Ik veeg ze weg. Mijn make up is ongetwijfeld een zootje. ‘Wat goed!’ zegt Cowboy als hij op ons toe komt lopen. Hij kijkt bewonderend en misschien ook wel een beetje verbaasd naar dit nieuwbakken muzikale duo.

feest 4

Tja. We zitten soms ’s avonds laat ook zo samen te spelen. Als ik bijvoorbeeld Indiaas heb gezongen en mijn kikkervriend op het hondje heeft gepast. Dan laat ik laat Frogs natuurlijk de dingen horen, die ik geleerd heb die dag. Met de bijpassende ritmes! Als snel zitten we dan met zijn tweeën een beetje te improviseren…..

steenvrouw3zus Steenvrouw

Het feest knalt uren door. Mijn vriend de kikkerdichter treedt nog op samen met Jaap Montagne, een andere beroemde Leidse dichter. Er is een Grieks bandje met charmant zingende dames. Ze jagen Frogs van het podium om er zelf heel lang stand te houden.

man met hoed

Er volgt een geweldig authentiek filosofisch intermezzo door Martinus Knoope, schrijver van het beroemde boek ‘De creatiespiraal.’ Hij schreef dit in 1998 en was daarmee zijn tijd ver vooruit. Tegenwoordig word je in de alternatieve wereld met vergelijkbare concepten in doorgeslagen vorm om de oren geslagen. En niet altijd op prettige wijze. Tegelijkertijd is het hele oude kennis…..

DNA is tenslotte ook een spiraal.

Zelf vraagt hij zich na afloop in mijn bijzijn af of het nu wel zo zinvol was, dat hij daar stond te praten. Precies op dat moment komt een jonge vrouw hem expliciet bedanken voor zijn mooie woorden……. ! ‘Ze hebben me echt in het hart geraakt…’

frogs1

Heks twijfelt later ook aan haar performance. Wat zat ik nu helemaal te doen? Ik doe gewoon maar wat. ‘Zo goed, dat je het gewoon deed! Zo zonder twijfel!’ zei Cowboy na afloop. ‘Ik ben nog zoekende met deze materie.’ vat ik mijn gedachten samen, als als we later lekker thuis zitten te eten met elkaar.

frogs2

Het feest eindigt met een absoluut hoogtepunt: De Japanse danseres Risa Takita geeft een bloedstollend optreden. Begeleid op de shakuhachi door Kees Kort.

Ik heb haar al eerder zien dansen tijdens de kimono-parade nu precies een jaar geleden. Ook een evenement waar True aan de wieg van stond. Wat een geweldige danseres. Heks is elke keer weer diep onder de indruk van de expressie van het pezige en tevens frêle lijf van deze kleine aziatische vrouw. Waanzinnig!

grieks bandje

Zou zij ’s avonds ook denken: ‘Wat lag ik daar nu helemaal ondersteboven binnenstebuiten te doen?’ Misschien wel. Cowboy heeft gelijk. Het is goed, dat je de dingen gewoon doet. Zonder twijfel. Expressie. Jezelf uitdrukken in de wereld.

Of je het nu met eindeloze volharding en geduld in een enorme steen doet, zoals Steenvrouw. Of schilderend met zwierige ferme halen, dansend voor een waanzinnig groot doek, zoals True. Filosoferend over spiralen en cirkels van de geest, zoals Martinus Knoope. Of snel en vluchtig vleugels gevend aan je kleine taaie lichaam, zoals Risa Takita….

grieks bandje 2

Er zijn oneindig veel vormen. Ze hebben één ding gemeen: We worden er enorm gelukkig van.

Dank je wel Steenvrouw, True, Trueman en alle anderen, die dit feestje vorm hebben gegeven. Het was heerlijk!

Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie

Risa Takita dans en Kees Kort op de shakuhachi , Creative Celebration, klankschalen, concert, percussie

Extase nadat de boel kort en klein is geslagen….. Moet je het verwelkomen? Volgens Rumi wel! En volgens Jan Geurts is de neurotische persoonlijkheid ook nog eens beter af dan de evenwichtige: Eerstgenoemde kan gemakkelijker een glimp van zijn ware wezen opvangen……

Nu, Eckhart Tolle, levn in het nuNu, Eckhart Tolle, levn in het nuNu, Eckhart Tolle, levn in het nuNu, Eckhart Tolle, levn in het nuNu, Eckhart Tolle, levn in het nu

‘Merk je dat ik de laatste tijd een stuk vrolijker ben?’ vraag ik aan Cowboy. Hij knikt bevestigend. Het is hem ook opgevallen! Heks loopt aan één stuk door te zingen. Ze maakt weer met iedereen een praatje en een geintje. En bovendien dank ik het goddelijke dagelijks op mijn blote knietjes voor mijn mooie leven…..

Je bent niet de druppel in de oceaan, maar de oceaan in een druppel, Rumi

‘Het laatste jaar was niet gemakkelijk. Ik ben behoorlijk van slag geweest. Je weet wel waardoor,’ vervolg ik, ‘Boos ook. Woedend. En verdrietig. Depressief zelfs…..’

Ongeveer een jaar geleden werd ik ingehaald door leed uit mijn persoonlijke stenen tijdperk. Het lijkt erop, dat ik door het ergste zeer heen ben. Maar ja, je weet het natuurlijk nooit zeker. Ik had mijn frivole tuimeling van vorig jaar ook niet zien aankomen!

Je bent niet de druppel in de oceaan, maar de oceaan in een druppel, RumiRumi

‘Laat toch los, Heks, dat verleden,’ is hetgeen ik steeds te horen krijg. Cowboy zei letterlijk: ‘Nu ben je vierenvijftig jaar oud en nog steeds zit je te zaniken over dingen van vroeger. Het is voorbij, je kunt er toch niets meer aan veranderen!’ De pot verwijt de ketel natuurlijk! Maar het is wel zo. Bovendien: Gezeur? Je schiet er niets mee op.

outside, inside, insight

Volgens mij ben ik zo aan het piepen, omdat ik dat vroeger niet gedaan heb. Ik was altijd zeer behendig in het incasseren van klappen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Als iemand een tik uitdeelde gaf ik geen kik. Al sloeg iemand me half dood: Ik zweeg.

Pure trots natuurlijk. Ik gunde die personen gewoon mijn tranen niet. Het tonen van pijn stond voor mij gelijk aan zwakte. En het tonen van zwakte leek me niet wenselijk, want levensgevaarlijk…..’

verdriet ingehouden, kneust het hart

Al die niet uitgeschreeuwde kreten lagen jarenlang begraven in de modder van de dichtgevroren vijver van mijn niet vergoten tranen. Ergens in mijn borstkas. En nu de boel ontdooit ontsnappen ze als wilde vogels één voor één uit mijn mond. Ik herkende mezelf het afgelopen jaar soms niet terug met mijn geschreeuw en gescheld, gekerm en verontwaardiging, verongelijktheid en verbittering…….

mooi gedicht,

Wat een kinderachtig gedoe! Al die frustratie over ouwe koeien. ‘Blijf toch lekker in die sloot, stelletje overjarig slachtvee!’ Maar nee, zelfs de kleinste verdronken kalfjes, waarmee ik mijn bodemloze put trachtte te dempen, zijn weer tot leven gekomen…..

keer het om, verander negativiteit in positiviteit

‘Maar dat is toch mooi, Heks, al dat nieuwe leven!’ zul je denken. Op zich is het goed en waardevol, dit opschoningsproces. Vanaf het moment, dat ik inderdaad wat dingen heb kunnen loslaten en wat afstand heb kunnen nemen tot bepaalde zaken, gaat het een stuk beter.

woorden, voorzichtig met wat je zegt, vergeten wel, vergeven nietkeep calm, read Rumi

In het prachtige boek ‘Het verstoorde leven’ van Etty Hillesum weet deze jonge Joodse vrouw midden in de oorlogsellende zich te handhaven in het wonderschone nu. Deze dagboeken zijn een verslag van haar inwendige strijd: Een enorme worsteling met zichzelf.

Ik herinner me haar moeite om te stoppen met roken. Het lukt haar maar niet. Of haar relatie met ene S. Een bijzondere maar ook zeer getrouwde man, spiritueel onderlegd. Handleeskundige, een echte heks dus. Met één grote zwakte: Zijn voorliefde voor jonge vrouwen…..

Rumi

Maar ook haar besluit om naar Kamp Westerbork te vertrekken op een moment, dat ze zich er met gemak onderuit had kunnen wurmen. Ze werkte immers voor de Joodse Raad….. Ze had er al vaak mensen bezocht, dus ze wist wat haar daar te wachten stond: Transport naar een vernietigingskamp en uiteindelijk een wisse dood.

Je eigen geweldige licht, als je eenzaam bent

Wat ik nooit begreep was hoe zij haar ouders en schizofrene broer alleen naar Auschwitz liet vertrekken. Zij neemt een andere trein. Dit terwijl ze gemakkelijk had kunnen regelen, om in dezelfde trein te zitten……… Hoe kun je dat nu doen?

Hetty, die zoveel voor alle mensen om zich heen heeft kunnen betekenen kwam volledig in de verdunning zodra ze werd geconfronteerd met al die oude patronen waar ze zich net uit had los geworsteld. Ze ging steeds finaal onderuit na een klein bezoek aan haar familie. Triest natuurlijk. Heel verdrietig. Maar het maakt die laatste keuze uiteindelijk wel begrijpelijk.

afraid, moving forward, standing still, slowly

Hoeveel je ook van je medemensen houdt, je kunt niet altijd met hen verkeren. Sommige mensen trekken gewoon een enorme wissel op je. Zolang je dit ontkent, raak je in de problemen. Het zien en erkennen van de realiteit is een pijnlijk en ontluisterend proces. Het goede nieuws is, dat het ook een zekere bevrijding herbergt.

images-91

Als het je lukt om je in liefde los te maken van de banden, die je binden, zonder wrok en haat, komt er weer ruimte voor extase.

Zoals nu in het leven van Heks. De Prunus in de steeg gaat bijna bloeien. Dagelijks sta ik een tijdje bij mijn oude kale vriend. Langzamerhand verschijnen er kleine bruinige blaadjes met piepkleine roze knopjes ertussen verborgen. Nog een paar dagen en dan baad ik weer in een roze bloesemwolk. Dagelijkse goddelijke extase nadat de boel van binnen eerst volledig kort en klein is geslagen……

nu leven, slakkenhuis, gulden snede

 

Jan Geurtz Verslaafd aan liefde

 

 

Wat hebben Heks en Pinkstergemeente gemeen? Ze doen aan omgekeerd schelden! Waar vloeken omgekeerd bidden is, geldt hetzelfde principe ook andersom! Wijze lessen van de Aartsengelen.

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

Vanavond zing ik met mijn koor. We studeren de ‘Matthäus Passion’ in. In de auto op de heenweg zit ik nog te schelden. Op de slome duikelaar voor me bijvoorbeeld….

Verschrikt bedenk ik me, dat de Aartsengelen bij me logeren. Ze zitten misschien wel naast me in de auto. In mijn vernauwde ergernisbewustzijn ben ik ze een beetje vergeten. Zorgen en angsten over de aanstaande verbouwing veroorzaken een kettingreactie aan scheldkanonnades. ‘Je bent weer lekker bezig, Heks.’

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

Eerder vandaag heb ik me ook al verexcuseerd bij de engelen. En alweer was de aanleiding een scheldpartij…. ‘Nou ja,’ zeiden mijn gevederde vrienden, ‘Ons doet het niets, nada, nothing. Je hebt vooral jezelf ermee. Als je scheldt of vloekt, doe je jezelf pijn. Je fragmenteert het leven: Je plaatst jezelf in de scherven van geluk.’

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

Zodra ik de repetitieruimte binnenkom valt alle irritatie van me af. Een paar uur lang zwoeg ik mee door de magistrale koordelen in deze geniale passie van Johann Sebastian Bach.

Zingend rijd ik naar huis. Maar onderweg: Alweer een sukkel in een auto. Wat tref ik het toch weer! Ben ik toch weer mopperig als ik thuis kom.

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

Later zit ik een beetje te relaxen op de bank. De woonkamer is vol engel. Eerst heb ik het niet echt in de gaten. Dan hoor ik opeens engelentaal. Net als ik denk aan hetgeen me het meest deed schelden vandaag.

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

‘Heks, je kunt ook bidden. Dat is omgekeerd schelden.’ Kijk, dat spreekt me aan! ‘Je kunt hetzelfde kwijt in een gebed, als in een scheldpartij. Maar schelden is bewezen contraproductief. Als je scheldt of vloekt, doe je jezelf pijn. Het zijn destructieve klanken, die je uitstoot. Je geluk valt aan scherven.’

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

Nou ja, omgekeerd schelden lukt me wel. Zo bidden, het heeft wel iets…. Dramatisch en heftig misschien. Stampend op de grond, maar in een lekker ritme. Zo is de Pinkstergemeente vast aan haar praktijken geraakt: Op zondagmorgen samen keihard omgekeerd schelden!

Dat op zich heeft al een heilzame werking.

En wie weet levert het nog iets op. Wie niet waagt en iets vraagt, die niet wint als een kind.

Wie zal het zeggen?

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel

Bond tegen vloeken wil ‘uitleggen dat de gvd-vloek eigenlijk betekent ‘God, verdoem mij’. Daarom zeggen we ook wel dat vloeken omgekeerd bidden is.

boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel boodschapper van God, Aartsengelen, Michaël, Gabriël, Rafaël en Uriël.,Djibriel