‘Merk je dat ik de laatste tijd een stuk vrolijker ben?’ vraag ik aan Cowboy. Hij knikt bevestigend. Het is hem ook opgevallen! Heks loopt aan één stuk door te zingen. Ze maakt weer met iedereen een praatje en een geintje. En bovendien dank ik het goddelijke dagelijks op mijn blote knietjes voor mijn mooie leven…..

‘Het laatste jaar was niet gemakkelijk. Ik ben behoorlijk van slag geweest. Je weet wel waardoor,’ vervolg ik, ‘Boos ook. Woedend. En verdrietig. Depressief zelfs…..’

Ongeveer een jaar geleden werd ik ingehaald door leed uit mijn persoonlijke stenen tijdperk. Het lijkt erop, dat ik door het ergste zeer heen ben. Maar ja, je weet het natuurlijk nooit zeker. Ik had mijn frivole tuimeling van vorig jaar ook niet zien aankomen!

‘Laat toch los, Heks, dat verleden,’ is hetgeen ik steeds te horen krijg. Cowboy zei letterlijk: ‘Nu ben je vierenvijftig jaar oud en nog steeds zit je te zaniken over dingen van vroeger. Het is voorbij, je kunt er toch niets meer aan veranderen!’ De pot verwijt de ketel natuurlijk! Maar het is wel zo. Bovendien: Gezeur? Je schiet er niets mee op.

Volgens mij ben ik zo aan het piepen, omdat ik dat vroeger niet gedaan heb. Ik was altijd zeer behendig in het incasseren van klappen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Als iemand een tik uitdeelde gaf ik geen kik. Al sloeg iemand me half dood: Ik zweeg.

Pure trots natuurlijk. Ik gunde die personen gewoon mijn tranen niet. Het tonen van pijn stond voor mij gelijk aan zwakte. En het tonen van zwakte leek me niet wenselijk, want levensgevaarlijk…..’

Al die niet uitgeschreeuwde kreten lagen jarenlang begraven in de modder van de dichtgevroren vijver van mijn niet vergoten tranen. Ergens in mijn borstkas. En nu de boel ontdooit ontsnappen ze als wilde vogels één voor één uit mijn mond. Ik herkende mezelf het afgelopen jaar soms niet terug met mijn geschreeuw en gescheld, gekerm en verontwaardiging, verongelijktheid en verbittering…….

Wat een kinderachtig gedoe! Al die frustratie over ouwe koeien. ‘Blijf toch lekker in die sloot, stelletje overjarig slachtvee!’ Maar nee, zelfs de kleinste verdronken kalfjes, waarmee ik mijn bodemloze put trachtte te dempen, zijn weer tot leven gekomen…..

‘Maar dat is toch mooi, Heks, al dat nieuwe leven!’ zul je denken. Op zich is het goed en waardevol, dit opschoningsproces. Vanaf het moment, dat ik inderdaad wat dingen heb kunnen loslaten en wat afstand heb kunnen nemen tot bepaalde zaken, gaat het een stuk beter.

In het prachtige boek ‘Het verstoorde leven’ van Etty Hillesum weet deze jonge Joodse vrouw midden in de oorlogsellende zich te handhaven in het wonderschone nu. Deze dagboeken zijn een verslag van haar inwendige strijd: Een enorme worsteling met zichzelf.

Ik herinner me haar moeite om te stoppen met roken. Het lukt haar maar niet. Of haar relatie met ene S. Een bijzondere maar ook zeer getrouwde man, spiritueel onderlegd. Handleeskundige, een echte heks dus. Met één grote zwakte: Zijn voorliefde voor jonge vrouwen…..

Maar ook haar besluit om naar Kamp Westerbork te vertrekken op een moment, dat ze zich er met gemak onderuit had kunnen wurmen. Ze werkte immers voor de Joodse Raad….. Ze had er al vaak mensen bezocht, dus ze wist wat haar daar te wachten stond: Transport naar een vernietigingskamp en uiteindelijk een wisse dood.

Wat ik nooit begreep was hoe zij haar ouders en schizofrene broer alleen naar Auschwitz liet vertrekken. Zij neemt een andere trein. Dit terwijl ze gemakkelijk had kunnen regelen, om in dezelfde trein te zitten……… Hoe kun je dat nu doen?

Hetty, die zoveel voor alle mensen om zich heen heeft kunnen betekenen kwam volledig in de verdunning zodra ze werd geconfronteerd met al die oude patronen waar ze zich net uit had los geworsteld. Ze ging steeds finaal onderuit na een klein bezoek aan haar familie. Triest natuurlijk. Heel verdrietig. Maar het maakt die laatste keuze uiteindelijk wel begrijpelijk.

Hoeveel je ook van je medemensen houdt, je kunt niet altijd met hen verkeren. Sommige mensen trekken gewoon een enorme wissel op je. Zolang je dit ontkent, raak je in de problemen. Het zien en erkennen van de realiteit is een pijnlijk en ontluisterend proces. Het goede nieuws is, dat het ook een zekere bevrijding herbergt.

Als het je lukt om je in liefde los te maken van de banden, die je binden, zonder wrok en haat, komt er weer ruimte voor extase.

Zoals nu in het leven van Heks. De Prunus in de steeg gaat bijna bloeien. Dagelijks sta ik een tijdje bij mijn oude kale vriend. Langzamerhand verschijnen er kleine bruinige blaadjes met piepkleine roze knopjes ertussen verborgen. Nog een paar dagen en dan baad ik weer in een roze bloesemwolk. Dagelijkse goddelijke extase nadat de boel van binnen eerst volledig kort en klein is geslagen……