Drummen, ratelen en zingen zijn van die echte heksendingen. Zondag mag ik weer naar de toverschool. In de klas bij mijn idool: Onze juf, uit degelijk hout gesneden, geeft bezield les. Urenlang. Heel tevreden, kapot moe en voldaan gaan we naar huis. Heks valt in slaap voor de buis. Om midden in de nacht pas wat te eten. Tromgeroffel en heksenkreten!

Zondag is het weer zover: Heksenschool! Uit het hele land snellen heksjes bepakt en bezakt naar Amsterdam. Sommige op de bezemsteel, weer anderen gewoon met de trein.

Heks gaat met de auto. Tassen vol drums, ratels en frutsels sleep ik achter me aan. Waar dit me meestal op meesmuilend commentaar komt te staan wordt mijn gesleep met spulletjes in dit gezelschap juist gewaardeerd.

Het wordt zelfs aangemoedigd om zoveel mogelijk materiaal te verzamelen. Om je drum mee te versieren of om een mooie ratel van te maken. ‘Op koningsdag kun je je slag slaan, dames,’ spoort onze juf ons aan om op pad te gaan, ‘Het is de ultieme kans om de meest fantastische troep op de kop te tikken……’

Heks gaat al jaren zo te werk. Veel van mijn magische rommeltjes heb ik op die feestdag ergens gevonden. Tussen de rotzooi. Niet bepaald gewaardeerd door mijn vrienden en bekenden, want ‘Wat moet je met die troep?’

Intussen heb ik een geweldige berg materiaal verzameld door de jaren heen. En eindelijk kom ik mensen tegen met dezelfde inslag.

Heksenschool is toch zo heerlijk voor Heks. Een hele dag verkeren tussen gelijkgestemden. Urenlang les krijgen van een echte ouderwetse toverheks met een schat aan kennis. En een goed gevoel voor humor!  En tot slot het geleerde in praktijk brengen in een veilige omgeving.

Zo gaan we zondag met onze drums en ratels aan de gang. Fantastisch. Kan ik mijn trommel eens goed leren kennen. Ontdekken wat er allemaal mogelijk is met mijn prachtige schat.

Mijn eigen manier om in trance te gaan is totaal anders dan met behulp van drum en ratels. Er zijn vele wegen, die naar Rome leiden. Mocht je daar heen willen dan. Heks niet. Ik heb niets te zoeken bij de paus.

Halverwege de dag ben ik kapot moe. Ik ben niet de enige. Een stortvloed aan informatie is over ons uitgestort. Het is dermate boeiend, de aandacht verslapt geen seconde. Goddank krijgen we een uitgebreide lunch aangeboden. Met een lekker koppie worteltjessoep op de koop toe. Daar trekt de gemiddelde heks aardig van bij……

’s Middags gaan we aan de gang met allerlei oefeningen. Een drumcirkel wordt gevormd. Alsmede een ratelcirkel. En nog een zangcirkel. Heks zit verwoed te drummen op haar mooie rooie trom. Bij een zeker ritueel raak ik lekker in trance.

Plotseling kijkt iemand me aan vanaf het trommelvel. Zie ik het nu goed? Het kleine gezichtje van de vrouw op het vel lijkt te leven. Haar koppie beweegt mee met de muziek. Er glijdt een mysterieus glimlachje over haar fijne snoetje.

De dag vliegt voorbij. En ondanks een paar flinke energie dips heb ik het weer glorieus doorstaan. Op mijn gemak tuf ik terug naar Leiden. Een glimlach om de lippen, die er de komende dagen niet af te krijgen is……

Ik haal VikThor op bij de oppas. Bel eventjes met de Don. Val in slaap voor de televisie. Eet pas om een uurtje of twee ’s nachts. Slaap meer dan het klokje rond…..

De volgende dag lig ik voor gup. Ik fiets een beetje rond met hond en dat is het dan. Ik moet bijkomen en alvast energie sparen voor woensdag. Dan moet ik er weer staan. Met frisse stembanden en een uitgerust lijf.

De hele dag verbaas ik me over mijn lamme armen. Hoe komt dat nu weer? Pas als ik ’s avonds mijn drum uit de kast pak leg ik de link met de intensieve lesdag. Al dat getrommel en geratel is een uitstekende workout. Heksen zijn bepaald geen luie wezens!

Neem nu dat vliegen op een bezemsteel. Je moet een enorm goed gevoel voor evenwicht hebben, anders hang je zo in de eerste beste beuk. Ook vraagt het met tegenwind behoorlijk wat stuurhekskunst om in de lucht te blijven. En dan moet je ook nog een enorm beroep doen op je verbeeldingskracht……

Vandaag doe ik helemaal niks. Morgen wordt weer een hele drukke dag. Een veel te lange dag. Een dag waarop mijn stem bij de les moet zijn. Maar ook een heerlijke dag! We gaan mijn favoriete muziekstuk uitvoeren, de Matthäus Passion van Bach. Over een dierbare leraar van Heks en hoe hij te grazen werd genomen door zijn medemensen.

Zo jammer dat de bijbel zo’n patriarchaal bolwerk is geworden door de eeuwen heen. Zoveel theologen, die hun plasje hebben gedaan over de verhalen. Deze geschiedenis is echter onaangetast.

Behalve de premisse dat Maria Magdalena een hoer is. Die leugen blijft me storen. ( In de loop van de geschiedenis werd zij door de gevestigde waarden soms aangezien voor een vrouw van lichte zeden, dit berustte echter niet op de Bijbel.) Beter ingelichte bronnen beweren dat ze uit een hoogstaande spirituele traditie stamde! En dat ze de vrouw van Jezus was…….

Heks gaat naar de heksenschool. Sinds Zweinstein kijkt niemand daar meer raar van op, maar daar is ook alles mee gezegd. In het echt blijft het velen vreemd. Iets voor strangers. Niets vreemds aan voor mij. Heks is blij, blij, blij.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Woensdag zit ik bij mijn homeopaat en praat. Luister naar haar wijze raad. Graaf in mezelf mezelf en praat en praat……..

‘Ik moet gewoon weer eens iets geheel nieuws ondernemen. Een uitdaging aangaan. Mensen leren kennen die bij de nieuwe Heks passen. Al zijn het er maar 1 of 2. Zo wil ik Klezmer gaan zingen in de Zonneboom. Maar eigenlijk zou ik…..’

Mijn stemgeluid sterft weg als een idee zich als een bliksemflits een weg baant door de warboel in mijn hoofd. ‘Ik weet wat ik ga doen,’ mijn stem klinkt rustig, maar ik bespeur stiekempjes een zekere opwinding. ‘Ik ga naar een heksenschool en ik weet al welke!’

Jaren geleden heb ik met bijzonder veel plezier een paar boeken gelezen van Linda Wormhoudt. Ze sprongen als het ware uit de boekenkast van de spirituele boekhandel Kailaish. Helaas alweer jaren verdwenen uit de Pieterskerk-Choorsteeg hier in de stad.

Ik ontdekte dat deze dame lekkere hekserige opleidingen en workshops geeft in Amsterdam en binnen de kortste keren had ik een jaartraining op het oog. Helaas ontbraken de financiële middelen op dat moment. Ik kreeg het plaatje niet rond.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Ik weet dat haar jaartrainingen in januari starten. Misschien ben ik nog op tijd,’ roep ik blij tegen mijn homeopate. Ook al zo’n heks. ‘Wellicht is die sjamanentraining ook wel iets voor jou.’ grap ik er achter aan.

Thuisgekomen zoek ik alle informatie over de beoogde opleiding op. Het begint aanstaande zondag! Hemeltjelief. Dat is over vier dagen! Een dag later bel ik het telefoonnummer om te vragen of het door gaat. Of er nog plek is. Ik krijg geen gehoor.

Dus stuur ik een mailtje om te vragen of het nog door gaat. Of er nog plek is. Of ik er nog bij kan…… Een dag later krijg ik een mailtje terug. De opleiding zit vol.

In principe. Er is echter 1 gegadigde, die na aanmelding nergens meer op heeft gereageerd. ‘Als ik niets van haar hoor, kun je er bij.’ Ik moet dus rustig afwachten.

Een eindeloos lange dag zit ik in prettige spanning. Ik regel alvast oppas voor de hond. Ik verzeker me ervan, dat iemand het geld tijdelijk eventjes voor schiet. Zodat ik het op mijn gemak uit mijn knorrige spaarvarkentje kan peuteren. Af en toe krijg ik een zenuwtoeval, omdat ik bang ben, dat 1 dag per maand naar school misschien te hoog gegrepen is voor dit miezerige ME-muisje.

‘Je hebt het eerder gepresteerd, schat. Het gaat je vast weer lukken!’

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Diep in mijn wezen is echter rust en vrede ontstaan vanaf het moment, dat ik ja heb gezegd tegen dit heksenpad. Wat nog ontbreekt is een dikke pad. Maar die komt vast wel op mijn pad…..

‘Je kunt er bij, je bent welkom bij ons,’ lees ik zaterdag aan het eind van de ochtend. Oh, wat heerlijk! De hele middag fiets ik met VikThor door een blije vrieskoude zonnige wereld.

’s Avonds breng ik hem naar de oppas, want ik moet de volgende dag om kwart voor zeven op. Ik heb gemiddeld 2 uur nodig om uit de kreukels te komen. En ik mag daarbij niet al teveel energie verspillen…..

Zondag heb ik een heerlijke dag. Onze juf trapt af om tien uur ’s morgens. Een stortvloed aan informatie wordt over ons heen gekieperd. Een korte luxe lunch  zorgt voor een kleine onderbreking, maar de gehele verdere middag wordt er flink doorgewerkt.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Oh, wat zit Heks te genieten op haar matje. Het is altijd zo heerlijk om onder gelijkgestemden te zijn. Om nu eens niet raar te worden aangekeken om wie je bent. Om onbekommerd uit te wisselen met magische zusters.

‘Er zitten helemaal geen mannen in de groep deze keer. Dat is een zeldzaamheid, meestal komen er wel een paar op de opleiding af. We hebben zelfs wel groepen gehad, waarvan de helft man was,’ vertelt de co-docente. Heks vindt het wel lekker rustig zo tussen louter zusters. Het geeft toch een andere energie.

Aan het eind van de dag heb ik van alles meegemaakt. Tevreden rijd ik naar huis. Haal het hondje op. Bel met de Don. Eet iets. Val vervolgens helemaal om.

’s Nacht heb ik indringende magische heldere dromen. Ik word er ouderwets wakker van. Er melden zich een paar krachtdieren. Mijn wereld is weer in beweging.

‘Als je vast zit in het westen, in depressies bijvoorbeeld, dan ligt de remedie in de polaire richting, dus het oosten,’ aldus onze juf, terwijl ze het levenswiel behandelt. Ha ja! Dat is exact wat ik nu aan het doen ben. Lenteachtige invloeden:  Iets nieuws doen. Een nieuwe structuur in mijn leven aanbrengen.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Maar de echte oplossing ligt een de opvolgende richting.’ Dat is het noorden. Waar de ziel woont. En de voorouders. Het gebied van loslaten…… Nou, dat loslaten gaat vast veel gemakkelijker als ik nieuwe dingen heb om op te pakken, denk ik bij mezelf.

‘Je moet gewoon je doel verleggen, Heks,’ zei Peter van der Hurk een paar jaar geleden tegen me. De man had groot gelijk. Ik heb het eindelijk begrepen.

Heks, je bent toch zo goed bezig!

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

Het zal dit jaar erg lastig worden om appels met peren te vergelijken. Bij gebrek aan appeltjes voor de dorst! Maar peren in alle soorten en maten hangen aan bomen en liggen op straat. Gelukkig heb ik het in de gaten: Plukfestijn met Fiederelsje!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Ver van de boom gevallen en een beetje beurs hier en daar……

Zaterdag raap ik een heleboel peren van de grond in een park waar ik vaak kom. Door de storm zijn ze van de oude hoogstamboom gewaaid. In de aangrenzende studententuin liggen er nog veel meer. ‘Mag ik ze rapen?’ vraag ik aan een studente, die haar fiets op slot zet. Ja, het mag.

Zo fiets ik met tassen vol peren weer naar huis. Ik bak een lekkere perenkruimeltaart en stuur een bericht aan Fiederelsje. ‘Kijk een wat ik gevonden heb? Wil je er ook een stuk of vijftig?’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM En nog meer peren uit de studententuin!

Dezelfde middag fiets ik naar een ander park. Even kijken hoe het met de kweeperen is. Zouden er ook zoveel van de boom gewaaid zijn? Binnenkort moeten we sowieso maar weer eens in die perenbomen klimmen!

Maar oh, wat een schrik. De kweeperen zijn geplunderd. De onderste regionen van de bomen zijn kaalgeplukt. En ik denk dat ik weet wie dat gedaan heeft. Een paar weken geleden stond ik met een paar mensen een park verderop te praten, toen zich een dame bij ons aansloot.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ze mengde zich in ons gesprek over bramen en vlier. Toen de kweeperen ter sprake kwamen raakte ze helemaal opgewonden. ‘Meen je dat nou, staan er kweeperen in de stad? Toch niet in het Hupperdepuppark?’

‘Ik ga natuurlijk niet verraden waar die bomen staan,’ grap ik terug, maar dat stomme mens heeft het natuurlijk al geraden. Ze heeft haar logge lijf daarna zo snel mogelijk die bomen in gewerkt en rap alle peren voor onze neus weggekaapt…..

Hetgeen uiteraard niet verboden is. Het staat haar vrij!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Schat, we moeten niet te lang wachten met die kwee’s. Er is al iemand bezig geweest, maar het is haar niet gelukt om boven in die bomen te komen. En daar hangen nog genoeg peertjes,’  app ik  Fiederelsje. Per omgaande oppert ze een afspraak voor de volgende dag.

Tassen mee en mijn laddertje en gaan me die banaan. Nou ja, peer dan.

Zondagmiddag is het zowaar droog. Het zonnetje piept tevoorschijn als we richting park fietsen. Mijn vriendin met VikThor aan de riem en Heks met haar ladder. Gelukkig ben ik niet ladderzat. Anders werd het niets met deze actie.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

In het park klimmen we beurtelings in de bomen. VikThor rent als een gek rondjes over het veld, terwijl wij tas na tas vullen met die keiharde onappetijtelijk uitziende kweeperen. We worden natuurlijk weer helemaal hebberig en plukken de bomen bijna leeg.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Hebberig!!!!!

‘Laat er een paar hangen voor die Marokkaanse man,’ pleit Fiederelsje. Ze weet uit mijn verhalen dat er in Leiden een klein aardig baardig kereltje rond loopt die ook van deze vruchten houdt. Vooruit dan maar. Dat mannetje klimt ook zo die bomen in. Helemaal bovenin hangen nog een paar mooie exemplaren. Die laten we voor hem hangen.

Met tassen vol heksengoud fietsen we weer naar Huize Heks. Daar verdelen we de buit. Met blozende wangen staan we ernaar te kijken. Wat een rijkdom. Hier word je toch zo gelukkig van. Wij wel in elk geval.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Kom je binnenkort roerzeven? Dat krijg ik niet voor elkaar,’ het verwerken is ook nog een enorme klus. Daar heeft Heks wel hulp bij nodig. Fiederelsje belooft me te helpen. Maar voor vandaag zit het er op.

Hoewel…..

‘Ik fiets met je mee naar de golfbaan, want ik wil VikThor nog een zwieper geven,’ zegt Heks tegen haar vriendinnetje. ‘Dan kunnen we nog even appeltjes gaan rapen op mijn geheime locatie…’ roept die enthousiast terug. Wat een goed idee!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar het is een slecht appeljaar. Dat blijkt nu maar. We vinden maar 1 miezerig appeltje, waar we er voorheen honderden vonden. Wat jammer!

Wel plukt Heks nog wat Borage en Chinese kers. Voor in de salade. Fiederelsje heeft me op het eten genodigd. Nadat ik dat eerst bij haar heb geprobeerd.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Heks laat haar hondje nog even uitgebreid zwemmen, terwijl mijn vriendin de maaltijd voorbereid. Daarna voeg ik me bij haar aan de keukentafel. Heerlijke geuren stijgen op uit de diverse pannen. Niet veel later zitten we aan tafel te smikkelen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Wat een heerlijke dag! Een fantastisch weekend zelfs. Met vriendinnen over de vloer en gezamenlijke maaltijden. Zaterdag heeft Steenvrouw uitgebreid bij me gegeten en vandaag is het alweer raak!

Dankbaar en tevreden fiets ik door de vallende schemer weer naar de stad. Met een vrolijk huppelend hondje naast me. Wat is het alweer vroeg donker zeg. Daar moet ik toch weer erg aan wennen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, KWEEPEREN PLUKKEN, PERENOOGST, vrouw in boom,

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Inspiratie! Mensen, die schilderen vanuit opperste concentratie. Of een wonderlijke textiele creatie. En van de kaart raken door iets op de kaart te zetten. Je eigen landkaart wel te verstaan! De kaarten zijn geschud. Ik leg ze op tafel!

Zondag is een heerlijke dag. Eerst gaat Kortjakje naar de kerk. Mijn kerk waar god goddank ook een vrouw is. Dat is me al in geen weken gelukt! We krijgen een preek over die inhalige tollenaar Zacheüs voor de kiezen. Een huisjesmelker avant la lettre. Een genadeloze afperser, belastinginner en incassobureau in één. Je snapt dat zijn stadsgenoten de pest aan hem hadden.

Maar goed, de man is gegrepen door de verhalen die over Jezus de ronde doen en hij klimt in een boom. Hij is namelijk echt piepklein, het is onmogelijk voor hem om over de enorme menigte heen te kijken die de Heiland achtervolgt. Hij wil echter per se die man zien, waar iedereen het over heeft.

Op een gegeven moment ziet de redder der mensheid hem zitten tussen de bladeren. En dan nodigt Jezus zichzelf uit in zijn huis! Ha! De man is helemaal in zijn nopjes.

De rest van de stad snapt er geen snars van. Waarom ga je in godsnaam eten bij zo’n creep in een huis waar je nog niet dood gevonden wilt worden?

Zo zie je maar weer. Voor god telt iedereen. Zelfs een stelende thuiszorg of een malafide leider of een knettergek familielid. Narcisten en psychopaten? Het goddelijke houdt van alles en iedereen. Zonder aanziens des persoons. Onuitstaanbaar natuurlijk voor diegenen onder ons, die enorm hun best doen om goed te zijn. De uitverkorenen die weten hoe het heurt. Zit zo’n zondaar op de eerste rij! Alweer. De koekepeer.

Ik drink koffie met Jip en Janneke. Oh, wat gezellig toch weer. Janneke laat me een oude foto zien van haar en Jip tijdens een dagje uit. ‘Kijk, ik rook een sigaretje…. Grappig he, al jaren niet meer gedaan.’ Tot mijn verbazing heeft Jip zwart haar in zijn jonge jaren. ‘Ik dacht altijd dat hij blond was.’

‘Nee, Heks, hij had ravenzwart haar, het was een knapperd hoor!’ Ze zijn allebei heel erg knap, wat leuk om te zien!

Voor de kerk staan een paar straatmuzikanten te spelen. Vandaag wordt het Gouden Pet festival gehouden. Een vast onderdeel van de Leidse Lakenfeesten. Heks heeft jaren geleden wel eens meegedaan samen met Buurman en ons Dikkertje Tromkoor. Mijn goede vriend in Lederhose en ik in een echte originele Dirndljurk.

Met een enorm decolleté dankzij de opgevulde oude voedingsBH gekregen van mijn oma. Compleet met geit, bakfiets, wringer, zeepsop en de kanten gordijnen van mijn grootmoeder……

Vandaag doe ik niet mee. Ik ga lekker een beetje met VikThor door de stad wandelen vanmiddag. En genieten.

Het is heerlijk weer, niet te warm. De stad loopt vol vrolijke mensen en iedereen is aardig vandaag! Wat een feest. In een tijdelijke winkel in de Haarlemmerstraat koop ik een heleboel schoenen voor een habbekrats. Geweldige zwarte rubberlaarzen. Fantastische pumps, die precies bij een hoed van me passen. Warme winterlaarsjes die ik zonder sok moet passen, ik stop mijn dunne katoenen sjaal dus maar in die schoen, bijna niet te doen. Korte roze regenlaarsjes……

Omdat ik opeens met twee tassen loop te sjouwen breng ik alles eerst naar huis. Opnieuw loop ik de stad in, maar nu laat ik alle winkels links liggen. Ik wil nog eventjes kijken op de kunstmarkt. Terwijl ik onderweg ben hoor ik de klok vijf keer slaan. Hmmm. Misschien is alles nu wel voorbij. En inderdaad. Op de Hooglandse Kerkgracht wordt flink opgeruimd. Diverse kraampjes zijn al helemaal leeg.

Een hele lieve dame is bezig om prachtig keramiek in te pakken. We krijgen een superleuk gesprek over de geschiedenis van de diverse motieven. Sinds ik in een indrukwekkend Frans keramiekmuseum ben geweest twee jaar geleden heb ik meer oog gekregen voor deze kunstvorm. ‘Oh, dit stelt allemaal niks voor,’ roept de dame bescheiden, ‘Het is gewoon een uit de hand gelopen hobby….’

Wat verder raak ik aan de praat met een vrouw, Tineke Jacobs, die met zwarte inkt hele mooie tekeningen maakt op zwaar geschept papier. Een soort kalligrafie zonder letters. ‘Het vraagt opperste concentratie. Elke streek moet raak zijn!’ vertelt ze me.

Ook drukt ze foto’s af op metaal en gaat daar dan weer in zitten frasen…. In dezelfde kraam hangt prachtig werk van een andere kunstenaar,Gerard Schoenmaker. Hij maakt driedimensionale ‘schilderijen’ met textiel. Ongelofelijk mooi.

Als ik het kaartje zie van de kunstenares ben ik blij verrast. Al jaren zie ik links en rechts haar werk voorbij komen, maar ik wist nooit welk gezicht erbij hoort. Ze is ook altijd heel actief met allerlei projecten hier in de stad. Ik noem er een paar op. ‘Oh, wat leuk dat je dat nog weet, dat is al twintig, dertig jaar geleden….’

We staan elkaar aan te kijken en roepen tegelijkertijd ‘Je komt me toch zo bekend voor.’ Ongetwijfeld hebben we elkaar vaak gezien in de kunstzinnige Leidse wandelgangen.

Een andere kunstenaar, Martijn Kessler, voegt zich bij ons. Het is een lange vent, die hoeft niet in een boom te klimmen om over de menigte heen te kijken. Vrolijk begint hij met me te flirten, ‘Oh, je schrijft als toverheks? Wat erotisch!’ We schateren het uit. Hij is beslist niet bang uitgevallen, de meeste mannen zijn als de dood voor heksen!

De man heeft een geweldig leuk bedrijf. Ze maken fantasielandkaarten. Associatieve cartografie. Kaarten van niet bestaande landen. Nou ja, niet bestaand…. Dat weet je maar nooit. Misschien zitten mensen wel de contouren een parallelle werkelijkheid in beeld te brengen. Wie al het zeggen?

Zo dans ik blij door de stad. Al dagen maak ik weer de leukste dingen mee, hetgeen maar weer bevestigt hoe relatief de werkelijkheid is. Stik je van opgekropte woede, dan reageren mensen heel anders, dan wanneer je vloeit en stroomt.

images (1)

’s Avonds krijg ik een geweldig idee. Ik wil ook een landkaart maken. Van mijn innerlijke landschap. Dat landschap, dat ik zo goed ken, waar ik regelmatig in rondwandel. De heuvels en bergen, grot met de vuurspuwende draak, bronnen, enorme rivier, het lieflijke dal met de zwarte madonna……. Wat lijkt me dat leuk!

En dan al die onbekende gebieden, de delen waar ik nog nooit geweest ben. De omringende zeeën, oceanen. Het onherbergzame hooggebergte. De vuurspuwende kraters. IJzige kou.

Vandaag sjouw ik een enorm doek de trap op. Ik pak mijn ezel uit de werkkamer en installeer me in de woonkamer. Naast de open balkondeur. Bijna buiten.

Het valt nog niet mee om zo’n landkaart te maken, ontdek ik al snel als ik met een stuk houtskool wat contouren teken. Gelukkig krijg ik diezelfde middag een uitnodiging om een keertje te komen brainstormen van de expert. Ha. Misschien ga ik dit doek gewoon volgooien met een hoop verf. Vanuit het idee. En dan maar kijken wat er uit komt.

 

Wat doen mensen toch leuke dingen met hun leven. Wat wordt er toch altijd weer prachtige kunst gemaakt. Heks is heerlijk geïnspireerd geraakt om zelf weer aan de gang te gaan. Hoera!

Wat is associatieve cartografie?

Leven bij de dag. Dag na dag. Soms een leuke dag. Dan weer een hoop gezeur en gedoe. En elke dag weer doodmoe. Maar dat is een oude koe. Laat die maar lekker in de sloot.

Zondag ga ik een dagje Indiaas zingen. Het is ongelofelijk lang geleden dat ik dat gedaan heb. Dit jaar nauwelijks. Op een privélesje na dan, hier en daar.

Omdat ik zo gammel ben en verrek van de pijn zie ik er tegenop. Ik hou een paar dagen van tevoren alvast m’n gemak. Een eitje, want ik lig sowieso gestrekt. Maar de zaterdagmiddag ga ik naar de verjaardag van Joy. Verstandig of niet. Ik reanimeer mezelf tot een acceptabel niveau en rep me naar het huis van mijn jeugdige vrienden. Daar is het al een drukte van belang. Supergezellig!

Ouders, schoonouders en andere familieleden bevolken de piepkleine woonruimte van Joy en Boy. Heks strijkt neer naast oma. We blijken veel gemeen te hebben. Allebei verwoede zanglijsters! In no time zitten we te ginnegappen. ‘Wat zie je er mooi uit, Heks,’ roepen de andere bezoekers in koor. Klopt. Ik heb een listig glitterpakje aan!

Kijk, zo doe ik mijn best in het leven om er toch iets van te maken. Hoewel ik nauwelijks op een stoel kan zitten, zit ik intussen toch maar mooi bij. Het heeft zowel voor- als nadelen, dit verhullen van hoe het werkelijk met je gesteld is.

Het nadeel is natuurlijk dat je altijd veel te goed wordt ingeschat en daardoor voortdurend wordt overvraagd. Voordeel is dat je er zelf enorm van opknapt. Als ik mijzelf van een verfje en mooie kleertjes voorzie, dan trek ik bijna vanzelfsprekend een vrolijk hoofd. Als je glimlacht ontspannen vervolgens de spieren in je lichaam en dat helpt weer mee aan je algehele welbevinden.

Als dat laatste allemaal niet lukt dan houd ik het voor gezien. In zo’n geval worden dingen afgebeld en ga ik maar weer mijn bed in. De laatste tijd meer regel dan uitzondering.

Zondagmorgen om negen uur vis ik een zangmaatje van het station. We rijden zonder oponthoud naar Barendrecht. ‘Heks, wat ben je vroeg!’ mijn zangjuf valt me om de pijnlijke hals. We hebben elkaar maandenlang niet gezien!

Een half uurtje later zingen we Karwatjs. Mijn stem is door een verkoudheid extra laag, ik zak weg tot onder de lage Pa! Ik lijk wel een vent! Daarna gaan we ons wijden aan Chandrakauns. Heks heeft het zich in haar hoofd gezet binnenkort een stukje Indiaas te zingen voor haar koor tijdens een soort Bonte Avond. Na tien jaar zangles moet dat toch tot de mogelijkheden behoren.

‘We gaan het helemaal vastzetten, Heks, ik help je wel,’ roept mijn lerares enthousiast, ‘We spreken gewoon een extra les af.’ Oeps. Ik hoop dat het gaat lukken, want lekker met je medeleerlingen een dagje zingen is 1 ding. Voor mijn koor in mijn dooie eentje een compositie laten horen is natuurlijk iets geheel anders!

Zondag is een heerlijke dag. We worden weer fantastisch verwend met een heerlijke lunch. ’s Middags improviseren we rondom de compositie van Chandrakauns. De man van juf speelt een ongelofelijk ingewikkeld ritme op de Pakhaway. We klappen het mee. 14 tellen. KLAP-1-2-3-4, klap 1-2-3, klap-1-2, klap-1, en weer opnieuw KLAP 1-2-3-4, etcetera. En niet iedere klap is hetzelfde, je hebt een kali en een thali…. Ook dat nog!

Op een gegeven moment ben ik echt moe. ‘Sjakie in zijn nakie,’ vertaal ik de tekst nogal vrij vanuit het Sanskriet, ‘Naaaakte Sjaaakieieie…’ Mijn stem draait en kronkelt. Het klinkt prachtig! Iedereen ligt dubbel.

‘Jeetje Heks,’ roept een zangvriendin, ‘Wat heerlijk toch dat je zo lekker gek kan doen, je inspireert me!’ Om vervolgens zelf ook over de naakte Sjakie te gaan zingen……

De rit naar huis verloopt voorspoedig. Als ik echter thuis in een grote stoel neerzijg is de koek plotseling op. Ik zet mijn TENS apparaat op de ontspanningsmodus. Een speciale stand om spieren uit de knoop te krijgen. Andere spiergroepen verwen ik met de morfinestand. Een soort geklop in spieren is het resultaat. Hierdoor maakt je lichaam ter plekke een soort lichaamseigen opiaat aan.

De spieren in mijn nek voelen blauw aan. Mijn arm vlamt pijnlijk langs mijn flank. Mijn knie is dik, mijn heup hangt uit de kom…….. Ik kan maar op 1 manier zitten. Moeizaam. Een uurtje later lig ik al in bed.

Deze tekst hangt op mijn voordeur……

Vandaag kruip ik richting fysiotherapeut. Het huilen staat me nader dan het lachen. Bovendien geeft deze fysio louter ritmische massages, waar ik juist behoefte heb aan de martelpraktijken van de orthopedisch fysiotherapeut. Zijn methoden willen nog wel eens aanslaan, maar bij hem kan ik pas volgende week terecht….

Zelfs de subtiele ritmische massage van mijn rug is te pijnlijk. Ik hou het niet vol. Uiteindelijk legt de therapeut me op mijn rug en pakt mijn oorlellen. Intussen vertel ik over wat me dwars zit. Dat heeft ze me namelijk gevraagd.

De woorden rollen uit mijn mond. Allemaal verdrietige dingen waar ik weinig invloed op heb. Centraal is wel het thema van mijn eeuwige geluister. Jaren heb ik met bepaalde mensen rondgesjouwd. Er is grif gebruik van gemaakt, maar het is nooit gewaardeerd. En het is ook nooit genoeg geweest.

‘Je bent niet verantwoordelijk voor andermans geluk, hoorde ik gisteren iemand zeggen en dat trof me diep. Ik heb me namelijk altijd verantwoordelijk gevoeld voor andermans geluk. Ik heb me jarenlang ingespannen om anderen tevreden te houden. Of op te peppen. Of gezelschap te houden in hun eenzaamheid of ellende……. En precies diezelfde mensen behandelen me dan achteraf echt lullig.’

Ik weet niet wat mijn behandelaarster allemaal aan het doen is, maar er schijnt ruimte te ontstaan in mijn lijf. ‘Er zitten allemaal herinneringen vast in je lichaam. Laat het maar los. En bescherm jezelf een beetje beter. Er komt gewoon heel veel bij je binnen.’

Grenzen stellen. Ik hoor het bepaald niet voor het eerst. Ja, als je andermans geluk hoger acht dan je eigen geluk, dan wordt het niks met die grenzen natuurlijk. Voor de zoveelste keer neem ik me voor om mijn eigen ruimte beter te af te schermen. Ik wil ook geluk in mijn leven tenslotte!

Na de behandeling loop ik een uur met VikThor door het Bosje van Bosman. We dwalen helemaal door tot aan de bossen rondom Endegeest. De rest van de dag lig ik in bed. Mijn lijf voelt wel iets beter na mijn bezoek aan de fysiotherapeut, maar echt veel stelt het nog steeds niet voor. Straks nog een rondje met het hondje en dan houd ik het voor gezien. Morgen gaat het weer beter misschien.

Leven bij de dag. Zo doen we dat.

Eén en één is drie volgens Synergy, de lachende kristallen potsenbakker uit Lemurië. Heks is een paar dagen in de leer bij zijn hoedster Sherry Whitfield. Heerlijk!

Zaterdagmorgen sta ik vroeg op. Ik gooi koffie naar binnen, ren onder de douche door, pak mijn spullen bij elkaar…… VicThor kruipt spontaan in zijn vervoersmandje. Hij gaat een dagje bij Joy doorbrengen, want Heks gaat met medeheksjes uit alle windstreken een weekend in de leer bij Sherry Whitfield. Ze is in Nederland met Synergy, de lachende oude schedel uit Lemurië.

Enigszins slaperig rijd ik naar Den Haag. Ik ben de hele week licht grieperig geweest. Gelukkig ben ik net op tijd een beetje bijgetrokken: Ik zou dit weekend voor geen goud willen missen.

In een oud herenhuis aan de koningin Emmakade worden we hartelijk ontvangen door Maan en Maja, het gouden duo, dat deze workshops organiseert. Al jaren verspreiden deze bevlogen dames kristallijn licht in ons miezemuizige kikkerlandje middels hun samenwerking met draken, eenhoorns en kristallen schedeltjes.

‘Er is koffie, thee, sap, fruit, nootjes, koekjes en chocolade….. Jullie moeten goed eten, want zo’n dag kost je veel energie. Voel je je dus wat slap worden, of licht in het hoofd: Schroom niet, maar zorg dat je iets eetbaars binnen krijgt!’ Maan hamert er nog maar eens goed op, dat je met je voetjes op de grond moet blijven. En wat helpt beter tegen vaag gezweef dan de gulle gaven van de Grote Moeder in je maag?

Even later zitten we in een grote kring om een enorm tapijt. Alle deelnemers hebben een paar schedeltjes uit hun eigen collectie meegenomen. Parmantig staan ze opgesteld aan de rand van het veld. Sherry zet Synergie op zijn standaard met blauw licht. Terwijl de ruimte zich vult met zijn bijzondere vibratie steekt zijn hoedster van wal.

Het thema van de dag is contact met engelen, onze gevleugelde vrienden. Die boodschappers van het goddelijke, waar bijna elk mens wel eens mee in aanraking is geweest. Ook al zullen de meesten onder ons dat niet toegeven…..

Eén van de leukste aspecten van dagen als deze is het feit dat ik omgeven ben door mensen zoals ik: Supergevoelig. Niemand vindt het gek dat ik met bomen praat. Of stenen. Mijn heksennatuur wordt hier volledig geaccepteerd. Niet omdat mensen zo reuze coulant zijn door me niet direct voor gek te verklaren. Nee. Mijn heksenaard valt hier totaal niet op: Iedereen in deze ruimte heeft die verfijnde bedrading, waardoor je meer waarneemt dan de gemiddelde mens!

Goeie hemeltje, wat hebben we een heerlijke dag! Van 10 uur ’s morgens tot een uurtje of zes in de namiddag is Sherry aan het woord. Met een welverdiende lunchpauze tussendoor. ‘Dan moeten jullie haar eventjes met rust laten hoor,’ maant Maan. Oeps. Het kost ons moeite, blij als we zijn dat deze vurige roodharige met haar kristallen vriend weer eens onder ons is.

Omgeven door zachte engelenenergie rijd ik weer naar huis. Daar wacht me een onrustige nacht. Mijn hele energiehuishouding staat op zijn kop. Tegelijkertijd ben ik zo gaar als boter. VicThor laat zich ook niet onbetuigd. Steeds als ik eindelijk lekker lig te knorren maakt hij me weer wakker. Of ik maar eventjes naar buiten wil gaan, want meneertje Koekepeertje wil me een poepie laten ruiken!

Zondag is er nog een dag met Sherry en Synergie. Ook al ben ik doodmoe, toch ben ik blij dat het nog niet voorbij is. Morgen nemen we allemaal onze favoriete kristallen uit onze persoonlijke collectie mee. Daar gaan we dan samen mee spelen….. Heerlijk!

 

 

 

MAS: Museum Aan de Stroom in Antwerpen. Handjes op de gevel verwijzen naar Hand werpen in een oude legende over het ontstaan van deze stad. Met in de hoofdrol een reus in een foeilelijk kasteel! Elders in de stad zijn HANDtastelijkheden verplicht……

MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS

Het MAS: Museum Aan de Stroom

Zaterdagmiddag strijken we neer op een heel apart terras naast het MAS,  Museum Aan de Stroom. Het is een aan elkaar geknutseld hippie-gebeuren. Als ik naar binnen loop om iets te bestellen slaat de zoete lucht van gefrituurde linzenburgers me in het gezicht. Helaas is het niet mogelijk om hier te pinnen. Dat wordt weer lopen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. Heks heeft het helemaal gehad na viereneenhalf uur in het museum. Cowboy is ook moe. Toch sleept hij zich nog eventjes naar de geldautomaat.

MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS

handjes op de gevel

MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MASMAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS

 

Ik raak aan de praat met mijn tafelgenoten. Twee leuke meiden uit Brabant. Zomaar een dagje in Antwerpen. ‘Niet vanwege de gay pride hoor’, verzekeren ze me, ‘ hoewel iedereen dat denkt hebben we gemerkt. Twee dames op stap …..’ Ze giebelen vrolijk.
Wij hebben ook al één en ander meegekregen van het homofestijn, dat zich dit weekend in deze stad vol’trekt’. Bij een feestterrein aan de Schelde kwamen we een wel heel bizarre waarschuwing tegen: ‘ betreding van het festivalterrein impliceert instemming met mogelijke aftasting. Bij weigering wordt de toegang verboden.’
Zo!
regalement gay pride Antwerpenregelement gay pride Antwerpen
regelement gay pride Antwerpen
Het MAS is een fantastisch gebouw. Ik had er al over gehoord van mijn goede vriend en buurman, de baas van Duitse herder Carlos. Sindsdien staat het bovenaan mijn verlanglijstje. En vandaag is het dan eindelijk zover.
MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MASIMG_5965MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS
Het geheel uit rode stenen opgetrokken gebouw maakt aan de buitenkant al een overweldigende indruk. Binnengekomen blijft het genieten. De entreeprijs is extreem laag. De voorzieningen goed. De verschillende exposities divers en boeiend. Helaas zijn er verschillende musea gesloten om dit paradepaardje te realiseren. Hele collecties zijn verdwenen in depots en kelders….. Dit verklaart het gebrek aan diepgang van het tentoongestelde…..
MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS

Een vreemd bouwwerk met horecagelegenheid drijft pal naast het MAS in het water

Op een gegeven momentben ik wel erg moe. Ik ga op de grond zitten om van een filmpje over een Maori-kunstenaa te genieten. Plotseling komt er een klein meisje naast me zitten. Ze babbelt er lustig op los. We sluiten direct vriendschap! Die middag kom ik haar steeds weer tegen. Samen verbazen we ons over de vreemde voorwerpen, die worden geëxposeerd.
MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS
Bij het afscheid zegt ze hoopvol: ‘ Misschien droom ik vannacht van je!’ ‘Ja,’ roep ik enthousiast, ‘dan gaan we samen vliegen!’ Haar prachtige blauwe kijkers glinsteren. ‘Hoog in de lucht….’ Diepe zucht. Een kinderhand is snel gevuld……
MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MASMAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS
Wat een heerlijke dag. De zo’n schijnt. Er staat een verfrissend briesje. We picknicken bovenop het MASGebouw. En nu zitten we op een uitgelezen plekje met wijn en bier. Straks gaan we verrukkelijk uit eten.want het weekend pakt financieel zo gunstig uit, dat het er vanaf kan…. Het leven is een feestje vandaag.
MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS
MAS, Museum aan de Stroom, Antwerpen, alternatief terrasje naast het MAS

Helaas moet dit leuke initiatief binnenkort het veld ruimen. Zoals zoveel in deze leuke stad sinds de enorme verrechtsing