Tagarchief: vriendinnetje

Genade, genade, we gaan naar de Parade! Citroen, citroen, dat moeten we vaker doen. Alle gekheid op een stokje: Heks heeft een heerlijke dag! In een rokje.

Posted on by

‘Ik haat mezelf, ik haat mezelf, ik haat mezelf…. Waarom kan ik nu gewoon nooit eens op tijd zijn? Ik haat mezelf, ik haar mezelf, ik haat mezelf…..’ tiert Heks. Ze vliegt op haar logge Batavis door de stad op weg naar huis om een kortingscoupon op te halen, die ik nota bene klaar heb gelegd. Bovenop mijn tas. Toch weer vergeten……

Was ik zonet nog keurig op tijd om mijn vriendinnetje Trui en haar dochter Vlinder op perron 5b te treffen, nu is het maar de vraag of ik het allemaal red. Vloekend raas ik opnieuw naar het station. Prop mijn fiets in de berging. Ren zo hard mogelijk op sukkeldraf door de toegangspoortjes…….

Heks is op tijd, maar de trein is verlaat. Nu missen we onze aansluiting. Mijn hoofd is een chaotisch slagveld, zoals altijd als ik me heb moeten haasten. Stress is funest voor mij. Mijn door ME veroorzaakte inspanningsintolerantie verdraagt nu eenmaal geen stress.

Gelukkig heb ik zondag echt helemaal niks gedaan. Slechts rusten en energie sparen.

De trein komt er aan. We zoeken een plekje. Zo, nu eerst even een boterhammetje naar binnen werken. Ik rommel in mijn tas. Huh? Waar is nu die kortingscoupon? Niet meer te vinden……

Onderweg verloren!

‘Vlinder is haar OV-kaart vergeten, nu kan ze niet met korting reizen op jouw kaart……’ ‘Oh jee, vandaag gaat alles mis, meisjes…..’ Inderdaad. We missen onze aansluiting in Amsterdam Zuid. We hadden beter een trein later kunnen nemen. De directe boemel richting Utrecht…….

In Utrecht lopen we vervolgens finaal de verkeerde kant op. Maar uiteindelijk zijn we dan op de Parade! Heks trakteert op de toegang, zonder coupon. Gelukkig kost het allemaal geen drol hier. Trui koopt kaartjes voor de show van  Ellen Ten Damme. Daar gaan we in elk geval heen.

We dwalen over het terrein. Er is van alles te doen. Eerst maar iets drinken. We strijken neer op een terras en gaan aan de Sangria! Met Tapas!

Uiteindelijk zien we buiten de geweldige voorstelling van showbeest en podiumdier Ellen ten Damme nog een voorstelling. Vaudeville theater met Don Quichot in de rol van Thierry Baudet. Hilarisch!!!!!

De tijd vliegt voorbij. We scharrelen over het terrein, eten nog ergens een hapje. Heks staat eindeloos in de rij bij een Taco-tent. Hier kan ik iets binnen mijn dieet scoren, maar hoe kan het nu dat de sproetenvrouw achter me in de rij nu drie plaatsen voor me staat?

Pal voor me staat een geitensok met schapenhaar. Deuzelig staat ze te dagdromen. Niet op te letten. Of weet ik veel. Hierdoor stroomt er via de zijkant van kraam een groep van twintig stijf gepermanente menopauzale taarten met identieke ANWB jassen aan voor haar de rij in.  Stiekem sluipend op hun degelijke Wolky’s: Het beste en meest veilige voorbehoedsmiddel hier ter lande.

Tienerzwangerschappen zouden de wereld uit zijn, als alle pubermeisjes zich verplicht hierop zouden moeten voortbewegen. Veel effectiever dan hoofddoek of kuisheidsgordel. Maar comfortabel dat ze lopen! Heks heeft ze ook regelmatig aan haar voeten. Er is dan ook al jaren geen man in mijn buurt te bekennen.

I rest my case.

Ik geef de dame voor me een strenge blik. Ja, is ze nu gek geworden? Mij een beetje voor de kat zijn viool laten wachten. ‘Mevrouw, u laat iedereen voor gaan, ik wil ook eten bestellen….’ Gelaten blaat ze terug vanuit haar krentenbaard. En nog laat ze iedereen voor gaan. Er staan alweer tien knarren op Wolky’s klaar. Ik loop om het schaap heen naar de balie. Dring dus ook voor! Zoek het lekker uit!

Ik bestel met zekere overtuiging en bravour mijn taco eerder dan zij. Niet dat het helpt. Al die menopauzale regenjasjes hebben precies hetzelfde besteld als Heks. Sta ik weer eindeloos te wachten…… De geitensok heeft dan haar maaltje al op!

Oh, wat ben ik toch assertief tegenwoordig. Of op zijn minst niet pleaserig. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Vroeger had ik me in duizend bochten gewrongen om de geitensok (en de kool) te sparen. Haar een goed gevoel te bezorgen. Ook al is ze niet erg aardig tegen Heks. Alles in het werk om haar niet te kwetsen…….

Na het eten lopen we een rondje over het terrein. Ik voel me heerlijk op deze plek. Tussen al die dramatische types. Kijk, daar zit er weer eentje voor een caravan. Een oude over de top opgemaakte vrouw met hoog op getoupeerd, wit geblondeerd piekhaar. In een knalgele soepjurk.

Ik kijk recht in haar ontevreden smoelwerk. Haha, wat trekt ze een kop! Ze komt me vaag bekend voor, zoals ze met haar aanplakwimpers naar me wappert. Snel lees ik op een bord wat het gekke mens te bieden heeft.

“Dag Heks,’ zegt ze opeens met een keiharde schorre doorrookte welbekende stem. Ik schrik me dood. ‘Oh, ben je het echt?’ bijt ik haar toe. Eerlijk gezegd dacht ik dat de vrouw vanuit de verte slechts sterk leek op Troela, een oude rasechte vijandin van Heks. Die ik in het verleden altijd heb geprobeerd te pleasen. Wat me regelmatig kwam te staan op een regelrechte schijtpartij recht in mijn gezicht.

Ik heb die parg al jaren niet meer gezien en dat bevalt me goed. Ik wil dan ook helemaal niet weten wat ze hier doet. Dat valt haar vies tegen. Zij wil duidelijk een praatje maken over haar succesvolle zelf. Op de Parade! Met een act! Chagrijnig en vitterig reageert ze op mijn eerdere opmerking. Die is niet goed gevallen.

‘Dag Troela,’ groet Heks afgemeten. Ik loop door. Laat ze maar de rambam krijgen, die zuipende helleveeg. Dat gemene secreet.

Jarenlang heeft ze in een liefdesrelatie van Heks lopen stoken. Onder mijn neus probeerde ze mijn narcistische geliefde bijvoorbeeld af te lebberen. Haar slangentong sissend buitenboord. Gefluisterde verleiding in zijn willige narcisten-oor. Het is dat hij fysiek van haar walgde, anders had ze hem mooi afgepakt……

‘Wat zou ze hier doen?’ vraagt mijn vriendin zich af. ‘Ik vermoed zingen, levensliederen, vreselijk natuurlijk. Ze zingt zo vals als een kraai…..’

‘Kom we gaan in de zweefmolen,’ roepen we vervolgens om beurten. Even later laten we ons door de enorme reus van een kerel, die de molen exploiteert, opgooien. We zwieren alle kanten op. Heerlijk. Heks vergeet alle zorgen, muizenissen waaien weg. Het restje somberheid, ontstaan tijdens onze gesprekken op de heenweg over het klimaat, smelt als sneeuw voor de zon…..

Even na negenen snellen we richting station. Mijn vriendin is ook kapot moe. Na een weekend fietsen door Nederland en een dag op de Parade is de koek echt op. ‘Ik maak nog regelmatig fouten in het managen van mijn energie,’ geeft ze toe. Zij heeft na een val van de fiets ook veel minder lepeltjes van dat broodnodige spul te besteden per dag. En dat is zo moeilijk! I know!

In een vloek en een zucht zijn we weer in Leiden. Heks moet nog een rondje fietsen met haar hondje. Ik ben dus nog eventjes bezig, voordat ik kan uitpuffen. Zoals altijd na een inspannende dag stuiter ik nog uren door het huis. Ik slaap pas om een uurtje of drie, vier.

Vandaag doe ik geen bal. Alleen de hond uitlaten. Eten koken heb ik geen puf voor. Dat komt volgende week wel weer een keer.

 

 

Het klinkt misschien een beetje leip, Heks in de ban van vogel Grijp. Veel getrommel en gerommel, duimendraaiend magisch gestommel….. Maar dan heb je ook wat: Een heel huis! ‘Piep,’ zei de muis, ‘Hier is het pluis!’

Posted on by

‘Heks, we hebben zo’n leuk huis gezien. Moet je kijken….’ mijn vriendinnetje Joy stuurt me foto’s van een gezellige gezinswoning op steenworp afstand van de snelweg. ‘Er is heel veel belangstelling voor. Het huis van de buren is onlangs verkocht en alle mensen, die daar naast grepen proberen nu dit huis te annexeren!

‘Wil je voor ons duimen? Please?’

Heks gaat flink duimen. Met haar duimen op haar trommel. Zachtjes trommel ik mezelf naar binnen. Zoek naar het huis, fluister het adres. Zing een liedje van verlangen. Een loflied op de aanstaande bewoners: Mijn vrienden….

Dagenlang hoor ik niets. Dan volgt een kleine update. ‘We zijn gaan kijken. Mooi joh! Echt een heel leuk huis.’ Een aantal foto’s verder ben ik het helemaal met haar eens. Ja, het is inderdaad fantastisch. ‘Vanmorgen ben ik zelfs om 6 uur opgestaan en ter plekke gaan luisteren hoeveel geluid die snelweg nu eigenlijk maakt. Dat valt op zich erg mee….’

‘We gaan een bod uitbrengen, maar we weten niet of het genoeg is….’ Mijn vrienden hebben als voordeel, dat ze er binnen een maand in kunnen indien nodig. Of over een half jaar pas, mocht dat beter uit komen.

‘Volgende week horen we of ons bod is geaccepteerd.’

Het blijft weer eventjes stil, maar de dinsdagmiddag er op zie ik opeens een bericht staan op de app. Een ingesproken bericht. Een enorm lang verhaal. Heks luistert een deel af midden in de polder, waar ik met VikThor aan de zwier ben. Hebben ze dat huis nu of niet?

Er komt geen eind aan het verhaal en ik heb voorlopig geen gelegenheid om het af te luisteren, dus stuur ik een app: ‘Hoe loopt het af?’

Maar nee, mijn vriendin verklapt niks. Pas een dag later kom ik toe aan de rest van de boodschap. En wie schets mijn verbazing? Hun bod is geaccepteerd!

Onder voorwaarde dat er geen bouwkundig onderzoek zal komen. ‘De eigenaar heeft dat drie jaar geleden nog laten doen. Zo’n onderzoek is vrij kostbaar en het is voor zijn rekening, dus als we daarvan af zien is het huis voor ons.’

Goh.

‘Maar we doen het niet, Heks. Na lang twijfelen hebben we de knoop doorgehakt. We weten nu in elk geval, dat het binnen ons bereik ligt, maar zo’n bouwkundige inspectie overslaan voelt nogal tricky.’

‘Maar nu heb ik ons vandaag ingeschreven voor een huurwoning in dezelfde wijk, maar niet pal naast de snelweg. Hiervoor zijn ook veel gegadigden. Er worden er drie ingeloot en daaruit wordt dan de nieuwe bewoner geselecteerd. Wil je voor ons duimen?’

Heks pakt haar trommel uit de kast en duimt er lustig op los. Mijn eigen huidige woning heb ik aan een dergelijk proces te danken meer dan dertig jaar geleden. Tegen alle verwachtingen in gekregen. Buiten proportioneel groot en mooi voor een dame alleen. Midden in de binnenstad.

Gisteren komt mijn vriendin langs met haar wolk van een baby. Ze komt me helpen met het uitzoeken van kleding voor tweedehands winkeltjes. En natuurlijk om nog eens in geuren en kleuren te vertellen hoe het is afgelopen met het huis……

‘We hebben het, Heks. Tegen alle verwachtingen in. Het is heel raar gegaan. Helemaal niet volgens de regels. We zijn bijvoorbeeld nooit ingeloot. Eerlijk gezegd hoorden we helemaal niks na onze inschrijving. Dus heb ik nog maar eens een mailtje gestuurd. En heeft mijn man nog maar eens een keertje gebeld…..’

‘Hij kreeg te horen, dat we het huis mochten komen bezichtigen. Samen met een super saai ander stel. Ik heb natuurlijk steeds geroepen hoe perfect de tuin is voor onze kleine en dergelijke…’

‘Maar weet je wat nu het gekke is? De straat heet Fabeldier, jouw achternaam! Vind je dat nu niet bizar? Jij zit te duimen voor ons. Nou ja, te trommelen. Het koophuis, waar we veel minder op konden bieden dan de andere gegadigden, konden we krijgen. En dit huurhuis, een veel betere optie voor ons momenteel, is ook gelukt. Ondanks het feit, dat we helemaal niet volgens protocol zijn ingeloot. In een straat met jouw achternaam…..’

Green Book: Prachtige film! Tot mijn verbazing zijn de meningen echter verdeeld. Niet iedereen kan de invalshoek van de film waarderen. Het doet me denken aan de Pietendiscussie. Daar raak ik ook vaak de draad kwijt. Worden de raarste dingen er bij gehaald. Vergeten we waar het eigenlijk om gaat…….

Posted on by

Vorige week donderdag begint de dag met gekots. Mijn viervoetige vriend keert met veel misbaar zijn maag om precies naast de schoen van Blonde Buurman, die me helpt met de administratie. Een veeg teken van dankbaarheid…….

En nog een keertje midden in de woonkamer. Oh jee. Een hondengriepje?

De gehele dag ligt mijn monster gestrekt. Een dag later begint hij ook aan de andere zijde van zijn darmkanaal tekenen van een flinke buikgriep te vertonen. Heks zet alle zeilen bij. Ik mik op beproefde huismiddeltjes. Helaas blijft het tobben met mijn hondje. De gehele week lukt het me niet om het arme beest er bovenop te krijgen.

Pas na een bezoek aan de dierenarts en een antibioticakuur trekt mijn jongetje een beetje bij.

Derhalve heb ik zeeën van tijd. Ik hoef immers nauwelijks aan de wandel. Heks gaat lekker naar de bioscoop. Eerst maar eens naar Green Book. Ik heb er goede dingen over gehoord en gelezen. En ook veel gezeik.

Met name in de Verenigde Staten is de prijswinnende film slecht ontvangen. Want niet zwart genoeg. Teveel vanuit het blanke perspectief gemaakt. Bladiebladiebla. Het zal wel. Ik ga het zien. Met mijn eigenste hekseneksteroogjes.

Wat is het heerlijk om s’middags naar de bioscoop te gaan. Vooral als het zulk pisweer is als het vorige weekend. ‘Het voelt een beetje als spijbelen,’ vertrouwt een vriendinnetje me onlangs toe. Ook zij heeft zo’n Cinnevilepas. Ook zij gaat nu heel regelmatig een filmpje pakken op een vergeten zaterdagmiddag.

De film Green Book is een absolute aanrader. De film, inderdaad vanuit het perspectief van een blanke man geschoten, vertelt het verhaal van een Italiaanse uitsmijter en een geniale Afro Amerikaanse pianist die samen gaan toeren door het Zuiden van de Verenigde Staten in 1962. Ten tijde van de apartheid dus. De Italiaan moet de zwarte man beschermen.

En dat is hard nodig blijkt. Wat je ziet aan taferelen is ten hemel schrijend. Ik ga het niet allemaal vertellen natuurlijk, maar onze landelijke Zwarte Pietenproblematiek valt er volledig bij in het niet.

Dit is waarom allerlei mensen buiten regelrechte kaaskoppen zo heftig over doen over Sints’ domme Moorse knechtjes. Als je dit ziet wil je nooit meer ergens een Zwarte Piet zien. Wil je niets meer zien dat naar deze afschuwelijke praktijken verwijst of zou kunnen verwijzen. Laat staan dat het onbedoeld de associatie oproept.

De film is ondanks de heftige thematiek licht van toon. Met enige regelmaat ligt het publiek dubbel van de lach. Het is bepaald geen straf om de film uit te zitten. Dat vind ik best knap. Geen moraalgeridder. Geenszins.

De Italiaanse uitsmijter, niemand minder dan Tony Lip, de beroemde vertolker van maffiabaas Carmine Lupertazzi in de Sopranos, heeft zijn levensverhaal ooit opgetekend. Hoe hij als racistische eikel met een geniale zwarte homoseksuele pianist op reis ging. Hoe het zijn leven veranderde. En zijn kijk op andere rassen. Hoe het een levenslange vriendschap met de man in kwestie opleverde.

De zoon van Tony Lip heeft het script geschreven. Beide partijen zijn uitgebreid gehoord. En toch is er nu allerlei gemekker over die film. Nou, schiet mij maar lek. Heks vindt het een prachtige film!

Ontroerend en met veel liefde gemaakt. Het ontgaat me volkomen wat er op deze film aan te merken zou kunnen zijn. Veel slechtere films met absoluut triviale thematiek worden met enige regelmaat de hemel in geprezen. Neem bijvoorbeeld ‘The Favorite’. Iedereen loopt er mee weg, maar Heks is tijdens het kijken in slaap gevallen. Geen zak aan. Zelfs niet geschikt als lesbische soft porno. Louter de kostuums zijn het bekijken waard.

Zondagmiddag ga ik alweer naar een film. ‘Het wonder van Le Petit Prince.‘ Opnieuw een aanrader. Voor mensen, die net als Heks heel veel van dit mooie boekje houden. De filmmaakster neemt ons mee naar allerlei uithoeken van Moedertje Aarde, waar mensen dit kleinood koesteren. Het is op de bijbel na het meest vertaalde boek ter wereld. En in tegenstelling tot de bijbel hoef je er niet doorheen te worstelen. Het leest als een trein.

‘Ik heb daar nooit doorheen kunnen komen, Heks,’ Kras vindt Le Petit Prince helemaal niks. Ik heb hetzelfde met Tolkien. The Hobbit ging nog net, maar als die boeken vol trollen en elfjes? Wat een overkill! Geen doorkomen aan. Vooral omdat het maar een flauw aftreksel is van mijn persoonlijke belevingswereld. En een weinig accurate…..

Activisten bevorderen juist racisme

 

Klein Geluk door Groot Geluk: Joyful bruiloft tilt me een beetje op. We stijgen allemaal boven onszelf uit tijdens het bijwonen van de trouwplechtigheid, het aansnijden van de taart en de toost met champagne. Een knallend feest bekroont deze vrijdag de dertiende: Een lekkere heksige datum, die garant staat voor ultiem geluk!

Posted on by

bruidspaar-op-fiets

Joy en Boy

Vrijdag 13 oktober trouwt mijn vriendinnetje Joy. Het is prachtig weer die traditioneel als ongeluksdag beschouwde vrijdag de dertiende. Geen verkeerde dag om te trouwen in mijn heksenoptiek: De godin Freya geeft haar vruchtbaarheidszegen. En dertien is bovendien ook nog eens een Keltisch geluksgetal!

Omdat ik van mening ben dat het huwelijk om 11 uur ’s morgens voltrokken gaat worden overweeg ik om VikThor ergens onder te brengen. Anders kan ik nooit acte de présence geven op dat tijdstip. Maar nee. Mijn gekke hoofd heeft tijdstippen door elkaar gehusseld. Het is pas om 14.00 zover. Ik heb alle tijd om mijn ochtendprogramma rustig af te werken.

Even over half twee arriveert Heks in het trouwstraatje. Snel zet ik mijn fiets vast aan een lantarenpaal. Met zes sloten. Ik ben net op tijd, ondanks mijn warhoofd.

Met een boot arriveert het bruidspaar bij het stadhuis. Mijn fototoestel ligt nog op de oplader en ook mijn telefoon ben ik vergeten. Ik kan dan ook geen foto maken van de beeldschone bruid. Jeetje, wat ziet ze er mooi uit! Een prachtige klassieke  jurk met een kanten top. Blote rug. Sluier en sleep……

images-62

Het mooiste is echter Joys stralende gezicht. En dat van haar aanstaande man! Met een big smile op hun gezicht lopen ze voor het gezelschap uit richting de grote trap aan de voorkant van het stadhuis.

In een volgepropte trouwzaal geven mijn vrienden elkaar het jawoord. ‘We hebben een hele leuke ambtenaar, Heks, iedereen roept al tijden, dat we ons door hem moeten laten trouwen…’ vertrouwt mijn vriendinnetje me een week geleden tijdens een kopje koffie toe, ‘Dat lijkt me toch zo leuk om te doen, als buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand mensen trouwen…….. Ik zou dat best zelf willen!’

‘Ja, dat is echt iets voor jou,’ Heks is het helemaal met haar vriendin eens, ‘Een tante van me heeft dat jarenlang gedaan, ze had er enorm veel plezier in. Allebei mijn zussen zijn door haar getrouwd!’

9200000021202959

Het was sowieso een familietraditie bij ons. Mijn opa heeft het jarenlang gedaan, alsmede een oom…….. Mijn moeder is bijvoorbeeld door haar eigen vader in de echt verbonden!

‘En jij gelooft daar ook helemaal in,’ roep ik er enthousiast achteraan. Wat klinkt dat raar. Alsof een huwelijk zoiets is als God of Sinterklaas: Het bestaat bij gratie van ons geloof! En als je pech hebt trek je de Zwarte Piet. Hoewel dat tegenwoordig ter discussie staat…..

download-31

‘”Ik wil alleen maar bij Joy zijn, of we nu een geweldige reis maken of thuis op de bank zitten….. Zolang ik met haar samen ben is het goed,” zei Boy een paar weken geleden tegen me, toen ik hem aan de tand voelde over zijn aanstaande huwelijk,’ vervolgt de buitengewoon ambtenaar zijn betoog.

Heks zit het allemaal gade te slaan. Dit zit wel goed. Jeetje, wat is het lang geleden dat iemand op die manier van mij heeft gehouden. Onvoorwaardelijk.

De mannen in het leven van Heks hadden altijd allerlei voorwaarden. En restricties. En eisen. Waar ze zich zelf overigens helemaal niet aan hielden. Of aan voldeden. Geen wonder dat ik  niet meer zo warm loop voor een relatie.

Ik zou dan ook een waardeloze ambtenaar van de Burgerlijke Stand zijn. Gelukkig heb ik die ambitie geenszins.

Na de plechtigheid drinken we champagne op deze gouden verbintenis. Daarna ga ik als een gek met mijn hondje fietsen. Gevolgd door een paar uur in bed liggen. Vanavond is er nog een feest.

download-35

En ben je erheen geweest, Heks? Dat is toch eigenlijk een beetje teveel van het goede op 1 dag. Gezien je zeer beperkte voorraadje energie?

Ja, ik ben geweest op het feest. Het was namelijk op een steenworp afstand van mijn huis. In een prachtige ruimte van de Stadspodia! Een chique zaal met hoge plafonds, zuilen en lambrisering is gevuld met familie en vrienden. Iedereen is prachtig gekleed, in jurk of pak, maar de sfeer is zeer los.

L2hvbWUvY29uY2VwdC9kb21haW5zL2thYXJ0c2hvcHN0YXJ0ZW4ubmwvcHVibGljX2h0bWwvZHluYW1pYy9tZWRpYS81L2NhcmRzLzczMDQzL3Ryb3V3a2FhcnQtYnJ1aWRzcGFhci1ib290amUtaG91dC0xLnBuZzM1OV8zNTlf

Keiharde muziek knettert in mijn oren. Ik ben nog niet doof genoeg om er geen last van te hebben en niet meer jong genoeg om er echt van te genieten. Alhoewel: Heks heeft eigenlijk altijd moeite gehad om harde muziek te verdragen. Dientengevolge is mijn gehoor nog zo goed. Ik heb me altijd verre gehouden van een teveel aan decibellen.

Een paar DJ’s draaien voor elk wat wils en het duurt dan ook niet lang of we staan massaal op de dansvloer. Ik dans met de jeugdvriendin van de bruid en met oma. Tussendoor kruip ik eventjes in het pasfotohok.

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Een hele kist verkleedspullen staat klaar en iedereen takelt zich geweldig toe. Ook Heks zet zoveel mogelijk rare dingen op haar hoofd. Daarna maak ik een serie pasfoto’s voor in het fotoboek van Joy en Boy. Een vrolijke herinnering aan deze geweldige dag.

Om een uurtje of twaalf, half 1 sluip ik het gebouw uit. Ik ben doodmoe en kan het bruidspaar nergens vinden. Dan maar zonder afscheid wegpiepen……

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Met tutende oren zit ik thuis na te genieten. Wat een geweldige dag. Alles liep werkelijk gesmeerd. De sfeer zo ontspannen. Twee verliefde mensen in de echt verbonden. Een echt paar. Echt fantastisch!

 

 

 

Bloemen houden van mensen? Lijkt me een duidelijk geval van antropomorfisme. En zelfs al bezitten ze die eigenschap, dan betwijfel ik of ze echt zoveel van ons houden. Met onze snoeischaren en vazen……. Maar dat ik van bloemen houd staat als een paal boven water!

Posted on by

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

‘Heks, wat klink je vrolijk,’ roept Steenvrouw in mijn oor. We zitten een beetje bij te kletsen door de telefoon. Ik weet het. Er is iets lichts in mijn tred door het leven geslopen. Deur na deur na deur ging dicht en nu gaan er ramen open.

Mijn situatie is niet verbeterd of iets dergelijks. Noch ben ik op wonderbaarlijke wijze genezen. Nee. Vanbinnen ontstaat er weer ruimte. Alles wat ik toch niet op kan lossen heb ik gelost. Tevens heb ik me ontdaan van zuigers en zeikerds.

Ik wring mijn hersenpan niet meer dagelijks in allerlei bochten in een poging het onbegrijpelijke te begrijpen. Of op zijn minst te bevatten. Ik kan niet in andermans hoofd kijken en daar heb ik vrede mee.

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Dientengevolge heb ik natuurlijk tijd over. Energie nog niet, maar wat niet is kan komen. Maar de tijd die ik piekerend en tobbend doorbracht kan ik nu besteden aan iets leuks.

Vanmorgen word ik wakker van de bel. Omdat ik slecht geslapen heb duurt het eventjes voordat ik bij de voordeur ben. De bezoeker is alweer weg. Wie zou dat nu kunnen zijn? Mijn voelsprieten tasten langs het belbord. Zou het Fiederelsje geweest zijn?

Ik denk het. Op weg naar de markt natuurlijk!

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Als ik een beetje ben bijgetrokken en uitgedeukt gaat de bel opnieuw. En ja hoor. Fiederelsje en haar eega Molenaartje staan op de stoep. Maar als ik de deur open doe komt alleen mijn vriendinnetje naar binnen.

Snel probeer ik haar een kopje koffie te slijten, maar ze wil niets. ‘Molenaar moest nog eventjes iets halen, hij komt zo terug en dan gaan we er weer vandoor,’ lacht ze lief. En een beetje geheimzinnig. Wat voeren die twee in hun schild?

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Dan gaat de bel weer. Een enorme bos bloemen komt de trap op, mijn vriend Molenaar verdwijnt er helemaal achter. Hij drukt de bloemen in mijn handen en omhelst me. Nou ja zeg! Wat een schitterend boeket! Verguld sta ik hem aan te gapen. En enigszins perplex.

‘Is dat soms een bedankje voor de sapjes en soepjes?’ Mijn vriend grijnst. Dat is het inderdaad. ‘Ik wilde je eens lekker verwennen, Heks, ik weet hoe dol je bent op bloemen….’ Hij is een tijdje in de lappenmand geweest en ik bracht hem ter versterking listige brouwsels uit mijn heksenketel. Ik ben geweldig lekker aan het koken de laatste maanden.

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Zelfs als ik me niet al te jofel voel, maar wel genoeg energie heb om in een pan te roeren, dan ga ik aan de slag. Minstens 1 keer per week sta ik een paar uur in de keuken. Ik hak er meestal een vinger half af of brand me aan een ovenschaal. Vooral als de vermoeidheid toeslaat…..

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Maar wat ik maak is verrukkelijk. Zodoende ben ik weer heel goed aan het eten. En wat is nu zo bijzonder? Ik doe dit helemaal voor mezelf.

Maar ik kook ook altijd lekker veel. Dus dan blijft er genoeg over om iemand eens heerlijk te verwennen!

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

En tot slot krijg ik er een geweldig goed humeur van. Kokkerellen is pure meditatie. Woede en pijn verdwijnen als sneeuw voor de zon zodra ik in mijn heksenketel begin te roeren.

Als ik weer helemaal gezond zou zijn, dan opende ik een restaurant. Met eten waar je blij van wordt. Alles vers gemaakt. Geen pakjes en zakjes. Heel veel variatie. Gezond eten binnen alle mogelijke diëten! Maar ook voedsel dat je vanzelf opeet. Omdat het zo lekker is!

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Het zal dit jaar erg lastig worden om appels met peren te vergelijken. Bij gebrek aan appeltjes voor de dorst! Maar peren in alle soorten en maten hangen aan bomen en liggen op straat. Gelukkig heb ik het in de gaten: Plukfestijn met Fiederelsje!

Posted on by

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Ver van de boom gevallen en een beetje beurs hier en daar……

Zaterdag raap ik een heleboel peren van de grond in een park waar ik vaak kom. Door de storm zijn ze van de oude hoogstamboom gewaaid. In de aangrenzende studententuin liggen er nog veel meer. ‘Mag ik ze rapen?’ vraag ik aan een studente, die haar fiets op slot zet. Ja, het mag.

Zo fiets ik met tassen vol peren weer naar huis. Ik bak een lekkere perenkruimeltaart en stuur een bericht aan Fiederelsje. ‘Kijk een wat ik gevonden heb? Wil je er ook een stuk of vijftig?’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM En nog meer peren uit de studententuin!

Dezelfde middag fiets ik naar een ander park. Even kijken hoe het met de kweeperen is. Zouden er ook zoveel van de boom gewaaid zijn? Binnenkort moeten we sowieso maar weer eens in die perenbomen klimmen!

Maar oh, wat een schrik. De kweeperen zijn geplunderd. De onderste regionen van de bomen zijn kaalgeplukt. En ik denk dat ik weet wie dat gedaan heeft. Een paar weken geleden stond ik met een paar mensen een park verderop te praten, toen zich een dame bij ons aansloot.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ze mengde zich in ons gesprek over bramen en vlier. Toen de kweeperen ter sprake kwamen raakte ze helemaal opgewonden. ‘Meen je dat nou, staan er kweeperen in de stad? Toch niet in het Hupperdepuppark?’

‘Ik ga natuurlijk niet verraden waar die bomen staan,’ grap ik terug, maar dat stomme mens heeft het natuurlijk al geraden. Ze heeft haar logge lijf daarna zo snel mogelijk die bomen in gewerkt en rap alle peren voor onze neus weggekaapt…..

Hetgeen uiteraard niet verboden is. Het staat haar vrij!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Schat, we moeten niet te lang wachten met die kwee’s. Er is al iemand bezig geweest, maar het is haar niet gelukt om boven in die bomen te komen. En daar hangen nog genoeg peertjes,’  app ik  Fiederelsje. Per omgaande oppert ze een afspraak voor de volgende dag.

Tassen mee en mijn laddertje en gaan me die banaan. Nou ja, peer dan.

Zondagmiddag is het zowaar droog. Het zonnetje piept tevoorschijn als we richting park fietsen. Mijn vriendin met VikThor aan de riem en Heks met haar ladder. Gelukkig ben ik niet ladderzat. Anders werd het niets met deze actie.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

In het park klimmen we beurtelings in de bomen. VikThor rent als een gek rondjes over het veld, terwijl wij tas na tas vullen met die keiharde onappetijtelijk uitziende kweeperen. We worden natuurlijk weer helemaal hebberig en plukken de bomen bijna leeg.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM Hebberig!!!!!

‘Laat er een paar hangen voor die Marokkaanse man,’ pleit Fiederelsje. Ze weet uit mijn verhalen dat er in Leiden een klein aardig baardig kereltje rond loopt die ook van deze vruchten houdt. Vooruit dan maar. Dat mannetje klimt ook zo die bomen in. Helemaal bovenin hangen nog een paar mooie exemplaren. Die laten we voor hem hangen.

Met tassen vol heksengoud fietsen we weer naar Huize Heks. Daar verdelen we de buit. Met blozende wangen staan we ernaar te kijken. Wat een rijkdom. Hier word je toch zo gelukkig van. Wij wel in elk geval.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Kom je binnenkort roerzeven? Dat krijg ik niet voor elkaar,’ het verwerken is ook nog een enorme klus. Daar heeft Heks wel hulp bij nodig. Fiederelsje belooft me te helpen. Maar voor vandaag zit het er op.

Hoewel…..

‘Ik fiets met je mee naar de golfbaan, want ik wil VikThor nog een zwieper geven,’ zegt Heks tegen haar vriendinnetje. ‘Dan kunnen we nog even appeltjes gaan rapen op mijn geheime locatie…’ roept die enthousiast terug. Wat een goed idee!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar het is een slecht appeljaar. Dat blijkt nu maar. We vinden maar 1 miezerig appeltje, waar we er voorheen honderden vonden. Wat jammer!

Wel plukt Heks nog wat Borage en Chinese kers. Voor in de salade. Fiederelsje heeft me op het eten genodigd. Nadat ik dat eerst bij haar heb geprobeerd.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Heks laat haar hondje nog even uitgebreid zwemmen, terwijl mijn vriendin de maaltijd voorbereid. Daarna voeg ik me bij haar aan de keukentafel. Heerlijke geuren stijgen op uit de diverse pannen. Niet veel later zitten we aan tafel te smikkelen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Wat een heerlijke dag! Een fantastisch weekend zelfs. Met vriendinnen over de vloer en gezamenlijke maaltijden. Zaterdag heeft Steenvrouw uitgebreid bij me gegeten en vandaag is het alweer raak!

Dankbaar en tevreden fiets ik door de vallende schemer weer naar de stad. Met een vrolijk huppelend hondje naast me. Wat is het alweer vroeg donker zeg. Daar moet ik toch weer erg aan wennen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM, KWEEPEREN PLUKKEN, PERENOOGST, vrouw in boom,

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Grenzen stellen, bij de konijnen af, het valt om den donder niet mee, nee. Af en toe valt er iets te lachen, maar door de bank genomen voelt het niet OK. Maar dat is het wel!

Posted on by

Donderdagmiddag scheur ik naar Amsterdam. Elfje is in de lappenmand en Heks gaat haar opvrolijken. Als ik aankom staat er een flets fladderwezentje bij de voordeur, maar tegen de tijd dat ik vertrek zwaait mijn vriendinnetje me vrolijk uit. ‘Ik voelde me toch een partij belabberd toen je kwam, maar ben behoorlijk opgefleurd, schat. Wat was het heerlijk je even te zien…’

Wij worden altijd blij in elkaars gezelschap. Vanaf de allereerste dag dat we elkaar tegenkwamen bij een therapeutisch schreeuwweekend ruim twintig jaar geleden…..

‘Ik ben eindelijk begonnen om grenzen te trekken en vervolgens ook te hanteren in mijn leven. Het wordt me niet in dank afgenomen…’ we kletsen een beetje bij over het fenomeen grenzen. Vooral het ontbreken ervan in ons bestaan. ‘Ik word voortdurend overvraagd. Het is nooit genoeg, mensen willen altijd meer, meer, meer…..’

‘Ik pik niks meer. Zoals wildvreemden die zich komen misdragen op mijn feestjes bijvoorbeeld. Ik knikker ze zonder pardon op straat!’ We schateren het uit. We zien het voor ons hoe mijn kleine Peruaanse vriendin grote dronken eikels de deur uit gooit.

Heks heeft ook wel eens een boom van een vent de deur uitgesmeten. Een paar jaar geleden alweer. De man had me verschrikkelijk overtuigend het hof gemaakt en het was hem gelukt om Heks te veroveren….. Helaas was het een idioot, je zag het niet aan zijn neus, maar in dagdagelijks contact kwam zijn gekte onmiskenbaar naar boven zeilen.

Zodra hij Heks had ingelijfd, begon hij moeilijke kotsgezichten te trekken. Eerst dacht ik aan terugkerende buikgriepjes. Daarna wist hij me ervan te overtuigen dat hij overtraind was. De man deed aan wielrennen, vandaar. Maar het bleek om een vrouw te gaan, die hij niet kon vergeten. Een Russische schone van de importbruidsite.

Naar eigen zeggen was hij vrijgezel toen hij Heks tegenkwam, maar de waarheid is, dat hij snel zijn vage relatie met die dame had beëindigd zodat hij met mij uit kon gaan. Of misschien niet beëindigd, maar on hold gezet…….. Helemaal duidelijk is het nooit geworden. Daar heb ik achteraf ook geen enkele moeite meer voor gedaan.

Op een dag gingen we gezellig met hondje naar het strand. Uren zaten we te flikflooien. Af en toe keek hij eventjes moeilijk, maar ja, overtraind hè, dan krijg je dat…… Beweerde de sukkel.

Bij een strandtent genoten we van een heerlijk galgenmaal. Op foto’s zie je een verliefd stel, hij had zijn moeilijke gezicht eventjes in de kast gestopt. Maar niet voor lang. Eenmaal thuis begon hij weer heel erg te steunen en kreunen. En bepaald niet omdat we heerlijke seks hadden! ‘Wat is er toch met je? Ben je echt zo moe? Of is het iets anders?’ vraag je dan natuurlijk als mens met spiegelcellen, compassie en verstand in je kop.

Hij kon de Russische postorderbruid niet vergeten. Heks liet hem niet uitpraten, maar greep hem bij zijn grote knaagdierenflapoor en sleurde hem direct naar de voordeur. Verbijsterd keek hij me aan, volkomen versteend als een konijn in het licht van mijn woedende koplampen. Ik opende de deur en smeet zijn lange lijf met al mijn kracht naar buiten.

Zo hard dat hij tegen de deur van de overbuurman vloog……’Je moet eens een keertje nadenken voordat je met dat sneue stampertje van je ergens acte de présence geeft ……’ gilde Heks hem na vanuit het keukenraam. Ik heb hem nooit meer gezien. Wel hoorde ik later dat de berg die hij die week per fiets zou gaan beklimmen hem een lesje heeft geleerd.

Een jaar trainen kon niet voorkomen dat mijn snelle reflex op zijn gezever er voor zorgde dat hij nooit boven op die Marmotte heeft gestaan. Al tijdens de eerste kilometers moest hij afhaken……..

‘Haha, een Marmot beklimmen,’ Kras ligt in een deuk als ik haar dit verhaal vertel. ‘Ja, nadat hij zijn Rusische Marmotje niet kon vergeten lukte die Franse Marmotte ook niet meer. En bij dit tover-marmotje was hij niet meer welkom…….’

Soms heb je achteraf nog best lol over iets, dat je destijds heel verdrietig heeft gemaakt. Want zeg nu zelf, wat zijn dat voor’n praktijken? Dames het leven zuur maken gevolgd door zielig gezever? Hou die konijnenkop alsjeblieft uit mijn kippenhok. Uit elk kippenhok……

Soms lukt het prima om mijn grenzen aan te geven. Als iemand er zo grotesk overheen gaat bijvoorbeeld. Maar het zijn al die kleine grensverschuivinkjes die me de das omdoen. De mensen, die zich langzaam een weg naar binnen vreten in mijn leven. Zich daar settelen, of zelfs innestelen als een parasiet en steeds veeleisender worden. Daar doe ik heel veel verkeerd.

Sinds de korreltjes Ridderspoor lukt het me niet meer om ergernis door te slikken. Ik wil ook niet in mijn eigen woede stikken. Het moet er dus uit. Het paard van mijn woede draaft over vlaktes oud zeer. Onderdrukken lukt ook al niet meer…..

Heeft iemand me jarenlang betweterig de les gelezen over de opvoeding van honden en heb ik altijd braaf geluisterd, terwijl ik me gek erger? Ja, lekker makkelijk om aanmerkingen te hebben op mijn vorige hond, dat was een lastig portret. Die is verpest door Boze Buurman Veter Aars. Maar nu pik ik het niet meer. Neem zelf een hond, ga zelf in bad, maar val me niet lastig met die onzin dat het slecht is om je hond af en toe te wassen. Voor mensen kan het overigens ook geen kwaad!

Eindelijk vind ik ook woorden om lucht te geven aan de diepe ergernis die een goede vriendschap heeft verruïneerd. En weer gaat het over grenzen, slecht aangeven van grenzen, grensoverschrijdende mensen, die me perfect weten te vinden en anderen belangrijker vinden dan jezelf. De ander voorop zetten. Zoveel rekening houden met de ander dat je jezelf ernstig tekort doet.

Bij de keuze: Pijn doen of pijn lijden? Altijd zeggen: Dan maar pijn lijden…….

Gisteren deel ik een paar flinke dreunen uit. Natuurlijk vind ik dat niet leuk. Maar als ik het niet doe blijf ik pijn lijden.

Elk mens is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen leven. Je moet het zelf doen. Een ander kan je problemen niet oplossen en een ander kan je leven al helemaal niet voor je leven……

Ik heb mijn handen meer dan vol aan mijn problematische bestaan. Maar als ik mijn beperkte energie nu eindelijk eens voor mezelf houd dan zal het wel gaan.

Dit boek moet ik maar eens gaan lezen……

Gaby Olthuis : Leer je grenzen stellen.

In je eentje is er niets aan. Ook niet voor een eendje. Opgedragen aan alle eenzame eenlingen en eenden. Maar vooral aan de eend zonder snavel. Bij wijze van nagedachtenis….. En haar man natuurlijk. Maar die heeft vast alweer een ander: Dat is me er eentje!

Posted on by

IMG_0085

IS ER NIETS AAN……..

Wat is er toch aan de hand? De laatste dagen word ik doodgegooid met het fenomeen trouwen. Dat mijn vriendinnetje dat gaat doen vind ik geweldig. Ze trouwt met haar droomprins: Een leuke knappe  man van haar eigen leeftijd met wie ze al jaren dolgelukkig is. Voelt helemaal goed. En zelfs dan is het een enorme stap. Een mijlpaal!

Maar al die achterlijk televisieprogramma’s rondom dit thema maken me misselijk. Van het lachen soms, moet ik eerlijk toegeven. Maar de ondertoon is wel degelijk walgelijk: Kijkcijfers halen uit andermans ongeluk, want de stumpers die worden opgetrommeld voor dergelijke programma’s willen zo graag een relatie dat ze het er voor over hebben om zich finaal voor gek te laten zetten op televisie.

Maar ja, moeten ze zelf weten, die mensen. Ze zijn tenslotte volwassen. Oud en wijs genoeg zou je zeggen.

In Nederland is sinds enige tijd ook zo’n soort programma op de buis. Gepresenteerd door  Peter van der Vorst. ‘Zo’n leuke man, echt de ideale schoonzoon,’ aldus een vriend van Heks zo’n vijfentwintig jaar geleden, ‘Naar zo’n vent ben ik op zoek.’ Intussen heeft hij een veel leukere man gelukkig. Minder vilein. En nog veel knapper.

Wat houdt dit concept dan weer in? Nou, wat denk je? Wildvreemde mensen worden aan elkaar gekoppeld door de ‘WETENSCHAP’. Dit woord wordt in dit programma op eerbiedige toon uitgesproken. Als betrof het inzichten van God persoonlijk. Meer voor de hand ligt dat het selecteren van de kandidaten meer geluk dan wijsheid is…..

Ook bij deze stompzinnige manier om aan een partner te geraken loop je extra risico een narcist te treffen. Al die aandacht op televisie werkt dat flink in de hand! Heks ziet er direct eentje voorbij komen. Gelukkig haakt de idioot af voordat hij met zijn slachtoffer kan trouwen. Het arme mens weet het niet, ze is zwaar teleurgesteld als het feest niet doorgaat, maar ze is een afschuwelijke dans ontsprongen……

De deelnemende partijen zien elkaar voor het eerst op de trouwdag voor het altaar. Een beproefd recept in talloze culturen, waar jongelui nog ouderwets worden uitgehuwelijkt. Hier ter lands is dat alweer eventjes geleden, sinds de romantiek geloven we in de romantische liefde, maar maak je geen illusies. Ook onze voorouders bemoeiden zich eindeloos met de partnerkeuze van hun nakroost. Het was tenslotte je oudedagsinvestering, zo’n kind. Dus dan wil je wel dat het een beetje goed zit allemaal. Vooral financieel…..

Maar goed. Heks kijkt verveeld naar het geneuzel voor haar neus. Boeien!

Twee weken geleden fiets ik op net zo’n druilerige zondagmiddag als vandaag richting Merenwijk. VikThor loopt naast de fiets. Zijn kar hangt erachter. Ik moet extra hard trappen, want iemand heeft de computer van de fiets gejat. De fietsenmaker om de hoek heeft me ter vervanging een afgekeurd exemplaar cadeau gedaan, maar die doet het steeds maar 12 seconden. Heel bizar. Daarna slaat hij uit.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Plotseling landen er een paar eenden naast het fietspad. Ze hippen vanuit het niets over het hek van het rioolwaterzuiveringsbedijf heen. Net buiten de binnenstad. Later ontdek ik dat er hele kolonies kwakers met enige regelmaat enthousiast door de stinkende basins snateren. Eerder is me dat nog nooit opgevallen!

De man in het gezelschap vliegt direct op en duikelt voor mijn fiets door de lucht. Aan de andere kant plonst hij in een sloot. Ik sta intussen stil en heb mijn alerte jachthondje in zijn kippennek gegrepen voordat hij zich op de verschrikte kwaakdame voor zijn voeten kan storten.

So far, so good. Niets aan de hand. De eend vliegt weer op en schiet achter mijn fiets langs naar de overkant. Precies tussen fiets en fietskar door. En dat wordt haar fataal.

Precies op het moment dat ze aan de andere kant tevoorschijn komt fietst er een Chinees voorbij. Het is een piepjonge student medicijnen met een conditie van Olympische afmetingen. Als een speer suist hij langs me heen op zijn racefiets. Een akelig gekraak volgt hem op de voet. Gefladder en een doffe plof. De eend ligt levenloos op het fietspad……..

Het gebeurt in een flits. Heks begint te schreeuwen nog voordat ze haar stem hervonden heeft. Piepende lucht uit opengesperde mond. De man stopt. Grote verschrikte ogen. Een paniekerig fladderende Heks en een dood vogeltje. Wat is het verschil?

Als ik van dichtbij nog eens goed naar de eend kijk ze ik haar moeizaam ademen. Ze leeft nog! Maar net als ik haar wil pakken vliegt ze op. Rakelings scheert ze langs de Chinees. Met een plons landt ze in de sloot , vlak bij haar prins gemaal. Die heeft weinig van het ongeluk meegekregen. Vrolijk duikelt hij onder water op zoek naar iets eetbaars.

Op het asfalt aan mijn voeten ligt een plasje bloed. De schrik slaat me om het hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Het verkeersslachtoffer dobbert verdwaasd in het rond. Haar snavel hangt op half zeven. Dat zie ik nu pas. Oh bah, wat ziet dat er afschuwelijk uit. Heks raakt nu volledig in paniek. Ik kan totaal niet tegen onnodig lijden, maar al helemaal niet als het een dier betreft. Ik moet die schat te pakken krijgen, maar hoe?

Een half uur later arriveert de dierenambulance. Heks en de Chinees zijn helemaal doorweekt intussen. Onze halfbakken pogingen om het dier te vangen zijn volstrekt mislukt. De eenden zitten nog in de dezelfde baggersloot. ‘Moddersloot’ heet de afwatering officieel. Echt waar. Ga maar op de kaart kijken…..

Het mannetje blijft zorgvuldig bij zijn geliefde in de buurt. Maar of hij nu echt doorheeft dat er iets helemaal loos is….

De medewerkster van de dierenambulance is een bekende van me. Maar waar heb ik haar eerder ontmoet? We kijken elkaar meermalen doordringend aan. ‘Ik ken je ergens van,’ galmen we naar elkaar, terwijl twee grote vangnetten uit de ambulance worden gehaald. We gaan het arme beest proberen in zo’n net te verstrikken.

‘Het is werkelijk niet om aan te zien, ik word hier gewoon beroerd van,’ de vrouw rent intussen geagiteerd met een net langs de sloot. Aan de andere kant van het water sprint de Chinees. Hij is over een hoog puntig hek geklommen en heeft daarbij bijna zijn klokkenspel verspeeld. Dat heeft hem ogenschijnlijk gemotiveerd om extra hard te rennen en absurd hoog te springen.

Ondanks alle inspanningen krijgen we de eend niet te pakken. Na de zoveelste uitputtende run langs Moddersloot vliegt het echtpaar plotseling echt weg. We zien hen langzaam boven het maaiveld uitstijgen. Sierlijk zwenken ze naar links, de spoorbaan over. ‘Aan haar vleugels mankeert niets, het arme dier,’ hoofdschuddend staan we hen na te kijken.

Ze heeft geen schijn van kans. zonder snavel kun je niet eten. En ook kan ze haar vacht niet meer invetten. Dus zelfs al krijgt ze iets eetbaars binnen, dan nog zal ze binnenkort gewoon zinken als ze probeert te zwemmen……

De Chinees slingert zich omzichtig langs het hek, terug het fietspad op en valt bijna in de sloot: Hij haalt liever een nat pak, dan nogmaals met zijn kloten die punten te trotseren. Het is een vent met ballen en dat wil hij graag zo houden!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Vriendelijk schudt hij me daarna de hand. We stellen ons op de valreep aan elkaar voor. Ik doe een poging zijn naam uit te spreken, maar faal jammerlijk.

Ik heb geen idee wat er in het jong omgaat. Hij is zo aardig! En zo beleefd! Een uur lang trotseert hij kou en narigheid om een kansloos dier te redden. En dan nog eentje, die in zijn thuisland met enige regelmaat als hoofdgerecht wordt geserveerd. Voelt hij zich schuldig? De snavel brak tenslotte af tussen zijn snel ronddraaiende spaken!

Heks voelt zich wel een beetje schuldig. Als ik daar niet had gefietst, dan was dit niet gebeurd. ‘Wat jammer dat jullie geen jachtgeweer hebben om zo’n dier een genadeschot te geven, Al zou je em maar kunnen verdoven,’ Heks verbaast zich hier echt over. ‘We mogen bijna niets in zo’n geval. Dat is inderdaad heel vervelend,’ de mij bekende onbekende dame van de dierenambulance bergt de netten weer in de auto, ‘Het dier zal ongetwijfeld sterven. Waarschijnlijk van honger en uitputting.’

Dan ziet ze plotseling VikThor zitten in zijn fietskar. ‘Nu weet ik wie je bent. Ik ben de vrouw van die hond die nooit los mag, we hebben elkaar onlangs nog gesproken.’ Opgelucht lachen we elkaar toe. ‘Haha, ja, ik herken ook regelmatig mensen aan hun hond, tot ziens dan maar in een Leids park. En ontzettend bedankt voor je inspanningen!’

Die nacht brand ik een kaarsje voor de eend. En voor haar man. Hij had dan natuurlijk niets in de gaten en was vrolijk aan het snateren, maar morgen kwaakt hij wel anders. ‘Moeder aarde, haal dit prachtige schepsel snel op. Laat haar niet te lang lijden. En zorg een beetje voor dat ventje, ik vindt het toch zo zielig voor hem,’ prevel ik zachtjes voor me uit.

Waar de ellende van allerlei echtparen in stomme televisieprogramma’s me volstrekt koud laat kan ik hier nachtenlang niet van slapen. Ik kan er zelfs nauwelijks aan denken. Heks is echt een watje.

Pas weken verder kan ik er iets over schrijven. Die eend is zeker dood nu, haar ellende is voorbij. En dat kereltje heeft vast alweer een nieuw liefje. Hoopt Heks.

Zo zijn eenden. Zo promiscue als wat!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Bruid in een deuk: Oh, oh, wat leuk. Behalve als jij die bruid bent. Pleidooi voor kipfilet in je lingerie. En een onderzoek naar anticiperend creperen. Van vermoeidheid!

Posted on by

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

‘Steek je tong eens uit,’ commandeert mijn acupuncturist, ‘Nou, dat valt me reuze mee. Ik heb het wel erger gezien bij jou.’ Mooi zo. Ik voel me slechter dan het met me gaat. Vooruit dan maar. Ik lig elke dag uren bewegingsloos op bed en heb de grootste moeite om aan mijn hondenuitlaat quotum te komen. Maar het kan erger.  Ook al erger ik me suf aan mijn gebrek aan energie: Ik kan er veel erger aan toe zijn. Een schrale troost.

Momenteel krijg ik nog geen deuk in een pakje boter geslagen. Lijkt me overigens leuk. Zo’n deuk slaan. En dan daarna in een deuk liggen. Deuk is sowieso een leuk woord. Behalve als er zo’n deuk in je BH zit. Op je trouwdag. Twee deuken naast elkaar. Erwten op een plankje verstopt in een loze bustier. Daar was laatst een bruidje loos……

Vandaag gaat mijn vriendinnetje Joy haar trouwjurk uitzoeken. Vandaar deze vreemde associaties. Gisterenavond kwam ze even langswaaien met allemaal opgewonden bruidsverhalen. Ze liet me foto’s zien van haar favoriete jurken. En van de noodzaak om goede lingerie onder je droomjurk te dragen.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

‘Kijk maar, er zitten gewoon twee flinke deuken in haar borsten,’ ze wijst op haar telefoontje naar de betreffende trouwlustige in een bruidsblad, ‘Alsof er een iemand met een reuzenvinger in heeft zitten prikken. Op haar trouwdag! Het is overigens werkelijk een prachtige jurk. En een schitterende bruid. Zonde toch?’

Heks moet lachen. Hoe is het mogelijk? ‘Heeft dan niemand haar gewezen op het nut van een paar goeie kipfilets in je decolleté? Elke vrouw moet toch een setje in haar lingerielade hebben liggen….’ We ginnegappen nog een tijdje over wat je allemaal in je BH kunt stoppen om dit soort rampen te voorkomen. Ja, het leven van een platte vrouw gaat niet over rozen…..

‘Wie gaan er allemaal mee naar de bruidsboetiek?’ Heks is best nieuwsgierig. Hoewel zelf niet erg trouwlustig. Een eindeloze opsomming volgt. Alle betrokken oma’s, een paar moeders, een pittige schoonzuster en een lekkere authentieke relnicht…….. ‘Mijn beste vriend!’

Wat een uitgelezen gezelschap. ‘Hoe meer mensen je meeneemt, hoe moeilijker de keuze volgens de vrouw van de bruidswinkel,’ Joy lacht stralend. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd wat haar betreft, ‘Oh Heks, het is toch zo spannend. Ik doe geen oog dicht vannacht, dat weet ik nu al.’

©TOVERHEKS.COM,
©TOVERHEKS.COM

Heks doet al nachten geen oog dicht. Mijn lijf wil maar niet slapen. Behalve op momenten dat het niet uitkomt. Aan het begin van de avond of ’s morgens na negen uur. ‘Ik ben toch zo moe, schat, en dat went nooit.’

‘Nou, Heks, bij het idee dat ik morgen vrij ben voel ik me heerlijk fit. Normaal lig ik op dit tijdstip al uitgeteld op 1 oor. Dan kan ik om negen uur ’s avonds al geen pap meer zeggen….. Maar nu ben ik super energiek! Grappig toch?’

‘Ha, dat fenomeen ken ik, daar heb ik toevallig net over na zitten denken. Ik zou laatst met iemand op stap gaan, maar bij het vooruitzicht liep ik leeg als een ballonnetje. Ik kreeg echt mijn ene been niet meer voor het andere en werd daarbij ook nog eens strontchagrijnig.’

©TOVERHEKS.COM
©TOVERHEKS.COM

‘Die persoon heeft heel veel problemen en die krijg ik dan een paar uur onverdund over me heen gestort. Diegene kan er zelf niets aan doen. Het wordt hem aangedaan. Het leven is gewoon met enige regelmaat heel unfair…..’

‘Onlangs heb ik twee dagen finaal onderuit gelegen na een overigens heel gezellig gezamenlijk uitje. Ik kwam toen echt ziek van moeheid thuis! Deze keer echter lag ik van te voren al helemaal om. Echt ziek, zwak en misselijk. Met het bijbehorende slechte humeur. Ik werd als het ware anticiperend moe. Zodra ik de afspraak cancelde voelde ik me weer kiplekker. Bizar toch?’

‘Nou, inderdaad. Haha, wat zeg je dat mooi, anticiperend moe,’ mijn vriendin kauwt als het ware op de woorden. Zorgvuldig proeft ze ze nog eens,’ Anticiperend moe. Hihihi. Echt heel grappig.’

Ja het klinkt geinig, maar het verschijnsel op zich is niet bepaald leuk. Heks is vaak anticiperend moe. Bij voorbaat put iets me al helemaal uit. Het idee vind ik al teveel. Goddank krijg ik van sommige dingen juist weer energie. Zoals van zingen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Elke week zit ik scheldend in de auto op weg naar mijn koor. ‘Rijd eens door, idioot,’ sis ik tegen een buitenlandse toerist, die de weg kwijt is,  ‘Hoepel op voor mijn neus vandaan. Kun je eigenlijk wel autorijden, halve zool. Kijk nou toch wat een stumper achter het stuur.’ En ga zo maar door.

Na een uurtje zingen trek ik helemaal bij. Op de terugweg zit ik te jubelen in mijn kanariepiet. Indiase zang resulteert in iets dergelijks, maar dan in het kwadraat. Zingen is een wondermiddel voor mijn humeur. Het schijnt ook je cortisolniveau te verlagen, een probaat middel tegen stress en uitputting en ook nog eens goed voor je weerstand!

Heks voelt zich wel schuldig dat ze bepaalde dingen niet meer opbrengt. Zoals eindeloos naar de ellende van anderen luisteren en die ander steunen in diens problematiek. Er voor de ander zijn. De ander opbeuren……

Kortom: Grensoverschrijdend gedrag omdat je die ander graag mag.

Goed voor een ander zorgen betekent soms slecht voor jezelf zorgen. En daarin is iets aan het veranderen bij Heks. Het voelt nog wel heel gek. Koos ik vroeger zonder morren moeiteloos voor de ander: Nu zorg ik eerst maar eens goed voor mezelf. Althans, dat is de bedoeling. Daar zet ik op in. Dat ben ik aan het proberen en aan het leren. Ook al is de weg bezaaid met zielige leeuwen en trieste beren……

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

 

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

VikThor de Tractor, Het Geheime Kanariepietengenootschap, de kracht van ja zeggen tegen nee, en bubbelen tot je erbij neervalt: Heks verjaart! En het eerste wintervirus komt te paard……

Posted on by

De gehele afgelopen week dweil ik maar zo’n beetje in de rondte. Ik laat me prikken en kneden door diverse therapeuten, maar veel helpen doet het niet. ‘Is het niet gewoon viraal?’ app’t een vriendinnetje, ‘Mijn lief heeft zich ook een paar weken enorm beroerd gevoeld. Doodmoe vooral. Nu gaat het weer iets beter, hij is weer aan het werk.’

Haar man heeft ook wat gezondheidsitems. Hij behoort zonder meer ook tot de Nationale Kanariepietenbrigade! Net als Heks. Dit geheime genootschap heeft tot taak om als eerste van zijn of haar denkbeeldige stokje te vallen bij viraal en bacterieel gevaar. Ook testen van ongezonde inpandige eindeloos herververste lucht behoort tot ons werkgebied.

Als wij bijvoorbeeld plotseling omvallen na het aanzetten van zo’n foute airco, dan kun je ervan verzekerd zijn dat je te maken hebt met een ‘ziek gebouw’. Ik spreek uit ervaring.

Denk nu niet dat het kanariepietensyndroom je in dank wordt afgenomen. Over het algemeen willen zakenlieden helemaal niet horen dat hun gebouw ziek is, of hun bedrijf knettergek om een airco aan te sluiten op een oud en vies buizensysteem. Liever laten ze de helft van de werknemers gestrekt afvoeren, de kanariepieten voorop, dan toe te geven dat ze fout zitten!

In vroeger tijden namen de mijnwerkers kanaries mee om te waarschuwen voor brandbaar mijngas (methaangas) en giftig koolstofmonoxide gas. De kanaries gingen namelijk al bij kleine concentraties van het gas van hun stokje.

De afgelopen week begin ik ook weer eens te lezen in een boek over ‘De kracht van JA!’ van John Kalse. Ik ben twintig jaar geleden bij de man in de leer geweest naar aanleiding van zijn boek ‘Creëren vanuit je bron.’ Heks had een geweldig leuke week, maar ik heb er verder weinig aan gehad.

Alles wat ik zat te creëren vanuit mijn bron was hopeloos. Ik werd precies in die tijd opnieuw ziek na te zijn blootgesteld aan een foute airco. Ook kreeg ik een relatie met een volstrekte eikel. Mijn kinderwens eindigde in een miskraam. Ik moest vervolgens ook nog eens flink onder het mes.

Mijn vriendenkring ontplofte, mijn buurman en goede vriend veranderde in de psychopaat die hij altijd al was, nadat ik vriendelijk bedankte voor zijn plotselinge avances.  (Ik was een tijd vrijgezel na de relatie met de eikel). Helaas was de Boze Buurman op zijn knakworstje getrapt na te zijn afgewezen! Of op zijn schamele waxinelichtje, wie zal het zeggen?

Hij sloeg mij en mijn auto total loss en treiterde jarenlang stiekem mijn hond. Hij jatte mijn krant en ik kreeg vreemde hoge gas/licht en -waterrekeningen. En ga zo maar door. De lijst is eindeloos……

Daarnaast trakteerde het wonderschone leven me als bonus op RSI en een stevige Whiplash. Bovenop de ME en Fibromyalgie. ….. Niet bepaald de dingen die ik in mijn leven wilde creëren. Min of meer het tegenovergestelde……

Er waren nog een paar bijzonder traumatisch nare zaken, die ik met de beste bedoelingen blijkbaar toch heb zitten creëren, maar daar wil ik echt niet meer over praten. Laat staan schrijven…..

Ik was na enige tijd nstuurlijk wel klaar met het idee dat je je eigen leven creëert. Nog voordat de maakbare samenleving werd gelanceerd vond Heks het al een waardeloos concept. Die levensvisie is alleen maar prettig voor succesvolle narcisten. Niet voor kanariepietjes…….

Een goede representant van god zijn is nog niet zo eenvoudig. Het eindigt ook niet altijd goed, vraag maar aan de Zoon van god. Die werd als beginnende dertiger al vastgespijkerd aan een kruis……

Maar goed. Ik bak er dan ook niet zoveel van. Van dat creëren van geluk en vervulling. Ik koester ook niet langer de overtuiging dat het daarom gaat. Als ik dat ooit al heb gedaan.

Maar nu dan ja. De kracht van ja. Nou ja zeg! Ik zeg al een hele tijd NEE.

Geen zin meer in dit, ik wil dat niet meer. Geen gezeik meer aan mijn kop, niet meer altijd de underdog zijn of het zwarte schaap. Geloof er geen donder van, moet je niet mee aankomen en ga zo maar door. Hou op, schei uit! Nee, nee, nee. Als een kleuter in zijn peuterpubertijd. Louter nee.

‘Je kunt ook ja zeggen tegen je nee,’ schrijft John. Oh ja? Ik probeer het direct uit. En het is geweldig! Want al dat ‘ik heb het gehad, ik wil niet meer etcetera’ zadelt me met een vreselijk gevoel op. Ik herken mezelf niet meer als ik weiger te luisteren naar een zielig zuigverhaal. Stiekem zeg ik dus nee tegen mijn nee……

Huh?

Nee toch zeker!

Dat gaat veranderen!

puppycusus04

Vrijdagavond ga ik met de buurvrouw naar puppycursus. In haar leven spelen problemen waar de honden geen brood van lusten. Laat staan puppies! Dagenlang luisteren lukt me niet meer. Maar een uurtje samen iets leuks doen pakt geweldig uit!

Heks heeft haar persoonlijke fotograaf! Het gehele uur schiet ze het ene plaatje na het andere. En mijn buurvrouw verzucht de eerste keer op de terugweg: ‘Ik heb het hele uur niet 1 keer aan alle ellende gedacht!’

‘Ik heb een aanbod voor een vervolgcursus. Gewoon weer op de vrijdag. Vijf keer. Als je interesse hebt….’ zegt onze juf bij de puppycursus-certificaar-uitreiking. Ja, VikThor heeft zijn eerste diploma binnen! Buurvrouw en Heks kijken elkaar aan. Zullen we? Ja, natuurlijk. We vonden het al zo jammer dat het afgelopen was!

Later thuis komt Joy eventjes buurten. We drinken een hele goeie franse bubbelwijn. Het is tenslotte mijn verjaardag. ‘Ik ga ja zeggen tegen mijn nee,’ vertrouw ik mijn vriendin toe, ‘en ik ga allemaal leuke dingen doen het komende jaar. ik ben bezig het roer om te gooien!’

We verzinnen vervolgens samen wat grappige plannetjes. Aangewakkerd door de bubbels worden ze steeds gekker. Het is al hartstikke laat als we afscheid nemen……

Heks crepeert nog steeds van de pijn. Ondanks alle pijnstillers, medicinale cannabis en bubbels. Vooral na een uurtje trainen met VikThor is het bar en boos met mijn lijf. Met name mijn armen. ‘Ik heb zijn naam veranderd,’ roep ik naar mijn medecursisten als hij me het trainingsveld op sleurt de afgelopen avond, ‘Vanaf nu heet hij TracThor.’

TracThor