Tagarchief: bizar

Is de Wet van Murphy in werking als ik zondagnacht noodgedwongen de hulp van mijn beste vrienden inschakel? We schelden vaak op deze medemensen, vooral als ze ons op de bon slingeren, maar Heks is blij dat er politie is! Vooral in het holst van de nacht. Tijdens het spookuurtje. Als ik mijn huis niet in kan…….

Posted on by

Zondagmorgen vliegt Heks op haar ouwe trouwe bezemsteel naar de hoofdstad. Uit alle windstreken komen mijn zusters aangesneld. Sommigen met openbaar vervoer, anderen net als Heks op een eigen bezemsteel. Rond kwart voor tien is iedereen geland. Kwekkend en kwakend slaan we nog snel wat koffie naar binnen. Dan is het echt tijd: De Heksenschool begint weer.

Een hele dag werken we met het dodenwiel. We leren de godinnen van het westen kennen. Tijdens de uitgebreide lunch vliegen de magische verhalen je om de oren. De dag vliegt ook al voorbij. Om vijf uur tuf ik richting Leiden. De weg is hoegenaamd leeg. Alle stoplichten springen op groen. Binnen een goed uur heb ik zelfs mijn hondje opgehaald bij de oppas. Uitgekacheld zijg ik neer in mijn leunstoel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Goeie genade. Heks is op. Het was al niet veel om te beginnen vanmorgen. Na een slechte week moesten alle zeilen worden bijgezet, om de opleidingsdag te volbrengen. En hoewel het heerlijk was om iedereen weer te zien, ben ik blij, dat ik in mijn stoel zit. Uitgeteld. Opgesoupeerd.

Om een uurtje of half vier ’s nachts schrik ik klam van het zweet wakker uit een vreemde droom. Ik lig aangekleed op bed. Televisie aan, lichten aan….. VikThor op het voeteneind. Alle katten om me heen of bovenop me. Heb ik al gegeten? Ik geloof het wel. En daarna in slaap gevallen voor de beeldbuis…….

Ik trek een jas aan, plant een parmantig hoedje op mijn duffe hoofd. Mijn nog slapende voeten glijden in een paar enorme regenlaarzen. ‘Drakenlaarzen, Heks. Goh, wat zijn ze mooi!’ aldus een medeheksje vandaag op de opleiding.

Even later sukkel ik door de steeg. Beetje raar tijdstip voor een uitlaatronde, maar niet uitzonderlijk in geval van Heks. Ik kom wel vaker energie te kort voor de avondronde. Hoe vaak val ik niet voor de televisie in slaap na het eten? Het gebeurt me dan ook regelmatig, dat ik op dit uur aan de wandel ben. Met enige regelmaat in pyjama……

Als ik bijna thuis ben, haal ik mijn sleutelbos tevoorschijn. Mijn oog valt op de voordeursleutel. Wat ziet het ding er vreemd uit, helemaal verbogen. Raar. Het slot van de voordeur gaat al tijden heel erg zwaar. Het lijkt wel of de deur is uitgezet door de hitte. Mijn lamme armen hebben hun handen vol om de deur open te maken tegenwoordig.

‘Ik moet voorzichtig te werk gaan met die kromme sleutel,’ denk ik nog. Dan breekt het onding af in het slot. Ik heb nog niet eens geprobeerd om em om te draaien…….

Daar sta ik dan midden in de nacht. Buitengesloten. Helaas heb ik de balkondeur dicht gedaan, dus een klimpartij via het schuurdak gaat zeker niks opleveren. Zal ik mijn buurman wakker bellen? Hij heeft een reservesleutel. Maar die kan toch niet in het slot worden gestopt. Daar zit immers dat afgebroken stuk…..

Mijn telefoon ligt binnen, mijn bezemsteel staat binnen…….

Goddank woont Heks midden in de stad vlakbij het politiebureau. Daar wandel ik dan ook maar heen. ‘Help,’ roep ik door de interkom, ‘Ik zit in een lastig pakket, ik liep de hond uit die laten…..’ De agent achter in het bureau zet grote ogen op. Hij trekt een gezicht naar zijn collega.

Heks kan dat allemaal niet zien natuurlijk. Ik sta op een doodstille gracht tegen een muur te praten voor een uitgestorven hermetisch gesloten politiebureau. Dan hoor ik helemaal niks meer. Vervolgens zie ik een kaal hoofdje achter in het pand over de balie gluren, of Heks en haar hondje daar echt staan. Ze worden toch niet in de maling genomen?

‘Loopt u maar naar uw huis, mijn collega’s komen er aan. Met een ladder. U weet echt zeker, dat uw keukenaam open staat?’

Heks holt op een sukkeldrafje naar huis. Intussen ben ik weer aardig wakker. Mijn duffe sprint jaagt de laatste slaap uit mijn ogen. Met bonkend hart, zweterig en verhit scheur ik mijn steeg in. Voor me uit rijdt een politiebusje. Ze rijden flink door, vandaar mijn gejakker.

Niet veel later ben ik omgeven door agenten. Uit het busje komt een solide ladder. De dienstkloppers schuiven het ding uit, tot het juiste formaat om mijn keukenraam te bereiken. Er komt een tweede politieauto bij. Politiemannen en een incidentele vrouw bevolken de steeg. Er wordt flink overlegd. ‘Heks, klim jij maar naar binnen…..’

Even kijk ik verbaasd op. Ik wil best die ladder opklimmen, maar ik ben er niet echt op gekleed, met mijn lange jurk en rubberlaarzen. Ook ben ik uitermate wiebelig van vermoeidheid. Ik had eigenlijk begrepen, dat een agent dat zou doen, dat klimmen op een gammele ladder. Want hoe stevig de ladder ook is van zichzelf, leunend tegen een vensterbank op vier meter hoogte is het toch een heel ander verhaal…….

En hoe komen ze eigenlijk bij mijn voornaam?

Maar de agent heet Heks, net als Heks. Het is ook een mannennaam namelijk, mijn rare en zeldzame voornaam. Wat toevallig toch weer. Eenvoudig doch complex. Heks is perplex van dit Yin/Yang effect binnen de queeste van haar nachtelijke buitensluiting.

Dus terwijl Heks perplex staat te kijken klimt Heks nummer 2 door haar keukenraam naar binnen. ‘Waar vind ik een reservesleutel?’ roept hij naar beneden. Ademloos kijkt Heks toe. Het is een ongelofelijk lekker ding.

‘De sleutelbos met een smiley er aan,’ roept zijn collega, nadat ze die informatie uit een zwaar afgeleide Heks heeft gekregen. Binnen een paar minuten staat de agent weer buiten met sleutelbos. ‘Ik heb de deur opgelaten, want die afgebroken sleutel zit er nog in. U moet morgen direct een slotenmaker laten komen…..’

Zo zit Heks om half vijf weer lekker in haar huis. God, wat ben ik blij. Gek ook, dat die sleutel precies op zo’n ongelukkig tijdstip afbreekt. Bizar als je bedenkt hoe vaak ik op de meest normale tijdstippen die deur gebruik…..

De volgende dag ga ik op zoek naar een slotenmaker. Ik vraag een offerte op, wil al afspreken met Beun de Haas en Co, als ik me bedenk, dat ik ooit vreselijk de mist in ben gegaan met een malafide slotenmaker, die ik had opgeduikeld in de Gouden Gids. Het is alweer eventjes geleden.

De man zette een nieuwe cilinder in het slot van mijn bergingsdeur. Toen ik later de deur open deed, viel hij op mijn hoofd. Bleek de man de scharnieren te hebben gemold, om de deur uit de sponning te kunnen lichten.

De klungel had geen enkel expertise met het repareren van sloten. Hij had echter wel een flink bedrag gerekend. Toen ik telefonisch verhaal ging halen, werd ik door zijn doorrookte medewerkster (zijn vrouw? ) bedreigd. Ik heb ook nooit kunnen achterhalen, waar het ‘bedrijf’ was gevestigd…….. (waarschijnlijk in het vervallen busje, waarin de man rond reed)

Ik bel de woningbouwvereniging. Ik heb uiteindelijk een duur onderhoudscontract met hen, waar ik nooit gebruik van maak. ‘Vervangen van cilinders in sloten valt niet onder het onderhoudspakket, maar we kunnen het wel voor u doen…’ Vooruit maar. Laat maar een mannetje komen. Ik vraag direct nog een paar reparaties aan bij de vrouw. Als ik de hoorn op de haak leg, gaat de bel.

‘Wat ongelofelijk snel,’ de slotenmaker staat al voor de deur. In no time heeft hij de cilinder vervangen. Op mijn verzoek kijkt hij het slot nog even na. ‘Het gaat zo zwaar, al een tijdje. En met de nieuwe cilinder voel ik eigenlijk geen verschil….’

‘Mevrouw Heks, u heeft geluk. Het hele slot is kapot. Ik zal er een geheel nieuw exemplaar in zetten en die rekening is uiteraard voor Portaal. U kunt hier namelijk niets aan doen. De sleutel is afgebroken, omdat het hele slot niet deugt! Het ding is oud en versleten. De deur sluit hierdoor niet meer goed…..’

Even later zit het gloednieuwe slot in de deur. De man vijlt net zo lang aan de diverse  onderdelen, tot het geheel moeiteloos sluit. Heks zit gezellig op de dekenkist te klessebessen met de man. Het is een hondenman met sterke verhalen. Ijzersterk…….

‘Mijn nichtje heeft zus en zo jachthonden. Een stuk of acht. Werd ze een keertje tijdens een wandeling aangerand, heeft ze die honden om die vent heen gezet. ‘Niet bewegen, meneer, want dan bent u er geweest,’ liet ze hem doodsbang achter in het bos met die honden. Kortom: De politie erbij gehaald en die vent opgepakt. Bleek hij al een heleboel dames te pakken te hebben gehad…..’

‘Stond een vent in te breken in mijn huis, politie gebeld….. Wilden niet komen, omdat de man nog niet binnen was. Gekkenhuis natuurlijk…… Ik heb een vrouw en kleine kinderen, wat denken ze wel? Later bleek het om een bende van zeker vijf man te gaan!

Heb ik tegen die agenten gezegd, ik ben die en die. Waren ze zo ter plekke. Ik heb namelijk een wapenvergunning, dus wapens in huis….. En dat kunnen ze zo in hun systeem zien, ik sta geregistreerd. Ik laat die inbrekers hier echt niet binnen komen, natuurlijk……. Dat weten zij ook wel, vandaar…..’

Wapens in huis. Brrrr.

Hoewel: Heks heeft een stuk metaal achter de voordeur staan. Hier kom je ook niet zo maar binnen. Ik heb ook eens iemand betrapt op inbreken in mijn huis. Heel creepy. Ik weet ook nog wie het geweest is. Een hele enge stalker, die zijn spooky oogje had laten vallen op die aardige barvrouw in de kroeg waar hij altijd kwam.

Na Heks heeft hij iemand gestalkt, die Heks niet geloofde indertijd. Deze zuipschuit vond mijn verhaal maar onzin. Hij ging onder 1 hoedje spelen met de naarling, alleen maar om Heks te pesten. Waarschijnlijk omdat ze weinig oog had voor de armzalige versierpogingen van deze ontaarde huisvader met vrouw en kind.

Die ongelovige reactie speelde de engerd als het ware in de kaart. Nou, dat heeft Zuipschuit geweten. Aanvankelijk was er niets aan de hand. Toen Heks echter haar baan aan de wilgen hing vanwege deze ontwikkelingen en van het toneel verdween, raakte de man geobsedeerd door deze handlanger.

Opeens stond de man bij hem in de straat te posten, liep hij hem in de supermarkt voor de voeten, probeerde hij ’s nachts bij hem in te breken…… Vervelend voor de drinkenbroer, maar ik was er van af…….

Het klinkt misschien een beetje leip, Heks in de ban van vogel Grijp. Veel getrommel en gerommel, duimendraaiend magisch gestommel….. Maar dan heb je ook wat: Een heel huis! ‘Piep,’ zei de muis, ‘Hier is het pluis!’

Posted on by

‘Heks, we hebben zo’n leuk huis gezien. Moet je kijken….’ mijn vriendinnetje Joy stuurt me foto’s van een gezellige gezinswoning op steenworp afstand van de snelweg. ‘Er is heel veel belangstelling voor. Het huis van de buren is onlangs verkocht en alle mensen, die daar naast grepen proberen nu dit huis te annexeren!

‘Wil je voor ons duimen? Please?’

Heks gaat flink duimen. Met haar duimen op haar trommel. Zachtjes trommel ik mezelf naar binnen. Zoek naar het huis, fluister het adres. Zing een liedje van verlangen. Een loflied op de aanstaande bewoners: Mijn vrienden….

Dagenlang hoor ik niets. Dan volgt een kleine update. ‘We zijn gaan kijken. Mooi joh! Echt een heel leuk huis.’ Een aantal foto’s verder ben ik het helemaal met haar eens. Ja, het is inderdaad fantastisch. ‘Vanmorgen ben ik zelfs om 6 uur opgestaan en ter plekke gaan luisteren hoeveel geluid die snelweg nu eigenlijk maakt. Dat valt op zich erg mee….’

‘We gaan een bod uitbrengen, maar we weten niet of het genoeg is….’ Mijn vrienden hebben als voordeel, dat ze er binnen een maand in kunnen indien nodig. Of over een half jaar pas, mocht dat beter uit komen.

‘Volgende week horen we of ons bod is geaccepteerd.’

Het blijft weer eventjes stil, maar de dinsdagmiddag er op zie ik opeens een bericht staan op de app. Een ingesproken bericht. Een enorm lang verhaal. Heks luistert een deel af midden in de polder, waar ik met VikThor aan de zwier ben. Hebben ze dat huis nu of niet?

Er komt geen eind aan het verhaal en ik heb voorlopig geen gelegenheid om het af te luisteren, dus stuur ik een app: ‘Hoe loopt het af?’

Maar nee, mijn vriendin verklapt niks. Pas een dag later kom ik toe aan de rest van de boodschap. En wie schets mijn verbazing? Hun bod is geaccepteerd!

Onder voorwaarde dat er geen bouwkundig onderzoek zal komen. ‘De eigenaar heeft dat drie jaar geleden nog laten doen. Zo’n onderzoek is vrij kostbaar en het is voor zijn rekening, dus als we daarvan af zien is het huis voor ons.’

Goh.

‘Maar we doen het niet, Heks. Na lang twijfelen hebben we de knoop doorgehakt. We weten nu in elk geval, dat het binnen ons bereik ligt, maar zo’n bouwkundige inspectie overslaan voelt nogal tricky.’

‘Maar nu heb ik ons vandaag ingeschreven voor een huurwoning in dezelfde wijk, maar niet pal naast de snelweg. Hiervoor zijn ook veel gegadigden. Er worden er drie ingeloot en daaruit wordt dan de nieuwe bewoner geselecteerd. Wil je voor ons duimen?’

Heks pakt haar trommel uit de kast en duimt er lustig op los. Mijn eigen huidige woning heb ik aan een dergelijk proces te danken meer dan dertig jaar geleden. Tegen alle verwachtingen in gekregen. Buiten proportioneel groot en mooi voor een dame alleen. Midden in de binnenstad.

Gisteren komt mijn vriendin langs met haar wolk van een baby. Ze komt me helpen met het uitzoeken van kleding voor tweedehands winkeltjes. En natuurlijk om nog eens in geuren en kleuren te vertellen hoe het is afgelopen met het huis……

‘We hebben het, Heks. Tegen alle verwachtingen in. Het is heel raar gegaan. Helemaal niet volgens de regels. We zijn bijvoorbeeld nooit ingeloot. Eerlijk gezegd hoorden we helemaal niks na onze inschrijving. Dus heb ik nog maar eens een mailtje gestuurd. En heeft mijn man nog maar eens een keertje gebeld…..’

‘Hij kreeg te horen, dat we het huis mochten komen bezichtigen. Samen met een super saai ander stel. Ik heb natuurlijk steeds geroepen hoe perfect de tuin is voor onze kleine en dergelijke…’

‘Maar weet je wat nu het gekke is? De straat heet Fabeldier, jouw achternaam! Vind je dat nu niet bizar? Jij zit te duimen voor ons. Nou ja, te trommelen. Het koophuis, waar we veel minder op konden bieden dan de andere gegadigden, konden we krijgen. En dit huurhuis, een veel betere optie voor ons momenteel, is ook gelukt. Ondanks het feit, dat we helemaal niet volgens protocol zijn ingeloot. In een straat met jouw achternaam…..’

Heks vindt opnieuw uit het wiel: Een reptielenbreinventiel! Nou ja. Dat zepige ventiel bestaat al jaren ter lering ende vermaak van ons huisvrouwen. Ook een beetje om ons eronder te houden. Soap doet leven! Al is het maar even.

Posted on by

Slaperig zit ik voor de televisie naar the Bold and the Beautiful te kijken met een kopje koffie. Brak na een gebroken nacht. Zoals iedere ochtend. Een katertje voor dit poesje. Bijverschijnsel van ME. Interessant bijverschijnsel, want hoe komt dat dan? Na dertig jaar heb ik nog steeds geen idee. Ik hoef er in elk geval niet voor te zuipen. Dat scheelt.

Brooke Logan staat in beeld te schreeuwen tegen Steffy Forester, dat ze zo egocentrisch is, omdat ze hoopt dat diens lingerielijn wordt verkozen boven het truttige kledingconcept van Brooke’s  griezelige dochter. Heks vindt Brooke een enge trut. En haar dochter een hopeloze kwal.

Niemand die me op de vingers tikt over deze extreem negatieve gevoelens betreffende deze dames, want het is slechts soap. Heerlijk.

In het werkelijke leven vind ik ook een aantal mensen eng, slecht en/of hopeloos. Helaas ken ik manipulatieve geesten, die me regelmatig alle hoeken van mijn toch al kleine levenskamertje hebben laten zien. Manipuleert zo’n persoon jaren vooruit, zodat ik postuum nog lol heb van allerlei streken. Desnoods over zijn of haar graf heen.

De gekste dingen kunnen zo gebeuren. Iemand slaat jou om de oren om je vervolgens af te wijzen. Alsof jij een klap hebt uitgedeeld! En dit is geen soap.

In het echte leven mag je allerlei gevoelens niet hebben. Je wilt iemand door elkaar rammelen. Of eindelijk eens enorm schreeuwen na jaren te hebben geslikt. Maar nee. Mijn kans is verkeken. Je kunt nu eenmaal niet uit je plaat gaan tegen een iemand, die zich niet kan verweren. Die keihard voor je weg rent. Alsof jij de duvel bent……

Heks kan dus geweldig genieten van een lekkere soap. Een narciste zoals Brooke Logan, een reptiel, dat alles recht praat wat krom is. Een secreet, bepaald niet vies is van manipuleren.

Een snol van jewelste, die haar welgevormde lichaam schaamteloos in de strijd gooit. Als de eerste beste lichtekooi heeft ze, in alle familiaire slaapkamers waar een mannelijke telg ligt, haar kunsten vertoond. Of er nu een echtgenote naast die man ligt of een verloofde. Of die echtgenote nu een zus van haar is of een dochter……

Ze heeft vele minnaars afgepakt van dochters, zusters, schoonzusters…..De diverse mannelijke familieleden hebben deze trofee door de jaren heen aan elkaar doorgegeven als was ze een wisselbeker……

Zo bereed ze haar schoonvader, die een kind bij haar verwekte. De man is tevens grootvader van haar andere zoon. Ook de broer en zoon van haar man, haar stiefzoon dus, een incidentele schoonzoon alsmede het eerste vriendje van haar andere dochter moeten eraan geloven. Die dochter is dan nog maagd, terwijl haar moeder het bed deelt met haar allereerste liefde…….. Traumatisch natuurlijk.

De dochter, die overigens werd verwekt door eerder genoemde schoonzoon! De zwager die getrouwd is met haar jongste zusje…..

Duizelt het je al? Deze incestueuze toestanden?

Werkelijk niets of niemand is heilig voor dit misselijke mormel. Maar ze praat alsof ze de Heilige Maagd Maria is. Zalvend en bezwerend. Iedereen is fout, behalve zijzelf. Altijd verzint ze een verhaal om het goed te praten. Bizar? De werkelijkheid is vaak nog veel vreemder!

Oh, wat lijkt het me overigens een geweldig leuke rol om te spelen, dit vileine gemene wijf. Heks denkt dat ze het er heel goed vanaf zou brengen.

In mijn jonge jaren heb ik wel eens een dergelijk kreng gestalte gegeven op het toneel. Toen wist ik zo’n manipulatief karakter al goed te treffen. Door jarenlange praktijkervaring met dit soort dingen naast een intensieve studie van het fenomeen narcisme heb ik alleen maar meer inspiratie gekregen.

Heks zit dus te schuddebuiken van de lach bij de meest afschuwelijke ontwikkelingen in deze soap. Ik heb bijvoorbeeld een bloedhekel aan het schijnheilige geleuter van die Hope Logan. Vooral sinds ze gespeeld wordt door een nieuwe actrice met pruillip. Ik wens haar de meest vreselijke dingen toe. Van miskraam tot echtscheiding.

Toe maar, Heks.

Dingen, die in het werkelijke leven niet in me op zouden komen. Mijn ergste vijanden heb ik nog deelneming betuigd als zij een gevoelig verlies leden. Oprecht. Gemeend. Wat zit ik dus hier in godsnaam te ventileren?

Gezien het succes van de gemiddelde soap ben ik niet het enige mens voor wie dit zo werkt. Ik lees online iets over The Bold en daar ontdek ik dat er hele kampen zijn die voor Hope Logan zijn, de Lopers. Want Hope is intussen met Liam getrouwd. Dat misselijke mannetje, die maar niet kan kiezen tussen twee stiefzusters.

Een ander kamp genaamd Still is voor Steffy Forrester, maar dan ik combinatie met de mannelijke oppernarcist van de serie. Het stikt namelijk van de narcistische karakters in deze soap. Maar Bill Spencer spant de kroon. Over lijken gaan om te krijgen wat je wilt. Neuken met je schoonzus. Neuken met je schoondochter. Je zoons in het ongeluk storten….. En dat alles dan weer vrolijk goedpraten!

Zelfs Heks kent in haar leven niemand, die aan zijn gedrag kan tippen. En dat wil wat zeggen!

Het is dus Lope versus Still.

Heks is absoluut fan van de keiharde gewiekste Steffy. Maar laat ze in godsnaam eens een echte vent zoeken. Al jaren geeft deze tante in de soap al haar macht weg aan die enorme lozer van een Liam. Een man, die denkt goed te zijn. Goed te doen. Maar in feite is het een slappeling van een watje. Een besluiteloze zeiksnor. Onbegrijpelijk dat die wijven zo achter hem aan zitten…..

Vanouds vechten vrouwen in deze serie eindeloos om 1 man. Een foute man natuurlijk. Een besluiteloze opportunist van een vent. Het zou best verfrissend zijn als er eens een paar kerels om 1 vrouw zouden strijden. Langdurig en eindeloos. Zich in de luren zouden laten leggen door zo’n femme fatale.

Maar ja. Dat is niet realistisch. Geen zichzelf respecterende vent zet zichzelf zo opzij voor een dame. En daar heb je dan de kern van de soap te pakken: Het opvoeden van huisvrouwen om vooral in die rol te blijven! Dit alles ter lering ende vermaak.

Door vrouwen te laten zien hoe dom ze zijn om altijd maar naar de pijpen van de eerste beste narcist te dansen, kan er natuurlijk ook een zeker bewustzijn ontstaan. Een hang naar gevoel van eigenwaarde oproepen bij dames door middel van zo’n flutverhaal…… dat zou natuurlijk geweldig zijn.

Niet teveel zelfrespect natuurlijk, want dan is het weer niet geloofwaardig……

Vrouwen en eigenwaarde. Een heikel onderwerp. De meeste dames raken in hun jeugd al geknakt op dit gebied. Lijfstraffen, negatieve input of seksueel grensoverschrijdend gedrag van de opvoeders of omgeving zijn de dood in de pot wat dat betreft. En dat komt nog best veel voor.

Mensen en eigenwaarde is al een dingetje. Maar wij dames slaan alles als het op gebrek aan die eigenschap aan komt. Heks is met enige regelmaat verbijsterd over onze positie op deze aardkloot.

De president van de Verenigde Staten beweert bijvoorbeeld dat elke man met geld en macht ons maar in de kut mag graaien. En die man zit daar nog steeds op die positie. In een land waar iedereen een vuurwapen mag dragen. Zo’n ijzeren lul waar een dodelijke kogel uit komt.

Je mag wel naar iedere vrouw graaien, maar de president afknallen mag dan weer niet. Dat is niet respectvol.

Heks probeert al jaren haar hoofd om al dit soort zaken heen te vouwen. Ik ben dan weliswaar door mijn achtergrond en opvoeding expert op het gebied van gebrek aan eigenwaarde en tevens gepokt en gemazeld in het fenomeen in de wandelgangen begrabbeld en begraaid te worden door allerhande kerels,  ook ben ik regelmatig vernederd tot op het bot….. Maar snappen doe ik het allemaal niet.

Ik denk dat een groot deel der mensheid wordt geregeerd door hun reptielenbrein. Uitwendig gedragen vaak. De grootste reptielen schoppen het vaak tot politicus, soms dus zelfs president. Uiteraard man. Liefst wit. Met raar geblondeerd haar ter compensatie van minuscule penis.

Een goeie soap ontlucht mijn kleine hersenen. Het reguleert mijn eigen reptielfeelings. Het maakt dat ik mijn reptielenvingers niet aan een narcist brand. Het laat me weer eens lekker lachen uit leedvermaak. Om verzonnen zaken. En dat kun je wel maken.

Een goeie soap werkt als reptielenbreinventiel!

De 3 breinen van jouw getraumatiseerde kind, het reptielenbrein

 

 

 

 

 

Heks valt van haar fiets. Bont en blauw spoed ik me huiswaarts om eens een lekker potje te grienen. Heks weent om bloemen in de knop gebroken. Om stilletjes naar de knoppen gaan door een onzichtbare ziekte. Telkens uit je eigen as herrijzen is niet te doen. Ik ben een Heks, niks Feniks.

Posted on by

Vanmorgen lazert Heks hardhandig van haar fiets. Precies op de plek, waar een paar agentjes me gisteren sommeerden om niet te fietsen. In de berm van de Singel. Ik heb me een hele dag kapot geërgerd aan hun bemoeizieke actie. Kwestie van ouwe baardige pik en piepjong blond huppeltje. Ouwe probeert indruk te maken op Huppeltje. Ten koste van Heks.

Maar misschien had die ouwe toch gelijk. Is dit niet de aangewezen plek om te fietsen. Hoewel ik hier nog nooit eerder onderuit ben gegaan. Het is de allereerste keer. Wellicht heeft het gezeik van die politieagent mijn fietsvaardigheden aangetast.

Onzekerheid is een ernstige kwaal. Het ligt aan de basis van menige val. Soms is de suggestie dat je waarschijnlijk zult vallen al genoeg om flink onderuit te gaan. Of niet? Is dit weer een pittig geval van Psychologie van de Koude Grond? Een veel bedreven vak. Vooral door psychologen.

Blauwe plekken vallen als gaten in mijn benen, een schaafwond prijkt rossig op mijn knie en zelfs mijn rug krijgt een gevoelige por van mijn stuur. Ik lig machteloos verstrengeld in onvermurwbaar staal. Tranen prikken achter mijn ogen. Een veel te grote vloed. Ik moet snel maken dat ik thuis kom.

Vanmorgen lees ik een heel verhaal over Cognitieve therapie en ME. Hoe schadelijk is dé therapie die ME/CVS-patiënten wordt aangeraden? Mijn god. Zijn ze daar nu nog over bezig? Wanneer houdt het nu eens op? Waneer gaan wetenschappers nu eens hun werk doen en ontdekken wat ME is en hoe het wordt veroorzaakt? Wanneer krijgen we nu eens medicatie tegen deze ernstig invaliderende multi-systeemziekte?

Heks kan nog geen deuk in een pakje boter slaan, maar dat komt omdat ze niet beter wil worden. Vindt men. Het feit, dat ik me van dag tot dag moeizaam door de dag ploeter interesseert bijna niemand. Elke dag opstaan met een stevige kater zonder de lol van uitgaan en lekker dronken worden. Overal pijn in je donder. Een hoofd dat het te pas en te onpas opgeeft. En moe, moe, moe. Zo moe.

‘Zou je niet eens voedingssupplementen gaan slikken?’ durft iemand onlangs te suggereren. Wagonladingen heb ik geslikt. En het helpt geen bal. Ik ben volstrekt slikmoe.

‘Ik ken een therapie, waarbij ze je anders laten omgaan met stress. Ik ben er enorm van opgeknapt!!’ maakt een ander er zich er vanaf.  Na een weekend samen mediteren, waarin Heks heeft aangegeven niet van dit soort aanbevelingen gediend te zijn. Aan dovemansoren natuurlijk!

Dit volstrekt gezond ogende mens slaapt beter na die peperdure therapie. Van drie dagen achter elkaar. Met therapeuten, die met zijn vijven op je nek springen. Ze voelt zich veel beter na al die aandacht, dus het helpt. En aangezien je tegen een ME patiënt alles maar mag zeggen word ik er weer eens mee om de oren geslagen. Niet voor het eerst.

En helaas ook niet voor het laatst.

Ik moet er werkelijk niet aan denken. Maar ik moet me dus wel verdedigen, dat ik dat niet wil. Net zoals ik me moet verdedigen, dat ik nog steeds niet beter ben. ‘Ze wil gewoon niet beter worden,’ wrijft een vroegere vriendin het er jaren geleden in. Ze praat over een andere ME patiënt, maar het gaat natuurlijk ook over mij …..

De dame in kwestie verzorgt beroepsmatig zo’n hopeloze MEer, die in een soort verpleeginstelling is beland. Het mens ligt half bewusteloos met sondevoeding in haar neus in een pot in bed te schijten. ‘Ze is strontchagrijnig, niet te kort,’ moppert de vriendin.  Ja, vind je het gek?

Het is een wijdverbreid misverstand, dat je beter wordt omdat je het wilt. Voornamelijk beweerd door mensen, die nooit wat mankeren. De maakbare mens. Geschetst door onmensen.

In die zin vind ik Maarten van der Weijden een verademing. Dit icoon van de strijd tegen kanker bestrijdt ten zeerste, dat je beter wordt omdat je je best doet. Hijzelf heeft gewoon het geluk gehad, dat de behandeling aansloeg. Terwijl hij lui in bed lag te liggen. Velen hebben dit geluk niet. Kankerpatiënten vallen nog steeds bij bosjes. En daar wil hij iets aan doen: Hij gaat 200 kilometer zwemmen.

Fantastisch natuurlijk. Heks ligt een heel weekend aan de televisie gekluisterd in bed. Ik blijf tot vier/vijf uur s nachts wakker. Wat een kerel! En dan de elfstedentocht. De Tocht der Tochten. Een afstand, die Heks zo graag eens op de schaats zou afleggen. Ik ben nog steeds lid van de vereniging. Voor het geval er een medicijn tegen ME wordt gevonden.

IK WIL DUS WEL DEGELIJK BETER WORDEN. IK WIL ZELFS DE 11-STEDENTOCHT SCHAATSEN. IK HEB DUS GEEN BEWEGINGSANGST. OF WAT DE HEREN DOKTOREN TOCH ALLEMAAL VOOR EEN ONZIN BEWEREN……

Als ik reëel ben acht ik de kans dat een ME patiënt ten bate van onderzoek naar deze ziekte de 11 Stedentocht bijvoorbeeld op zijn tandvlees gaat afleggen nihil. Actie voeren is sowieso niet aan ons besteed. Veel te vermoeiend.

Vanmorgen sta ik doodziek op. Verschrikkelijke hoofdpijn en zo misselijk als een kat. Uitzonderlijk? Niet bepaald. Maar geen mens, die het in de gaten heeft. ‘Wat zie je er goed uit,’ hoor ik iedere dag. Sommige idioten zijn zelfs jaloers op mijn looks. Bizar.

Eindeloos een niet erkende ziekte hebben holt je uit. De eenzaamheid is niet te filmen. En toch moet je vrolijk zijn tegen je medemensen, anders hou je je klachten in stand. Je moet positief zijn. Daar word je beter van. Niet dus.

Ik breng het eventjes niet op.

Het ergste is het als ik me een projectje ga voelen. Als mensen goede daden doen, door eventjes aandacht aan me te besteden. Heks moet dan wel positief reageren natuurlijk. Een beetje zeuren is er niet bij, want de projectleider wil wel een lekker gevoel over houden aan zijn of haar projectje……

Maar goed. Er gebeuren ook echt leuke dingen in mijn leven. Schelden lost niks op. Ik moet door.

Zo ben ik onlangs toch weer suikertante geworden. Mijn vriendin Joy heeft een wolk van een dochter gekregen! Heks gaat regelmatig even baby’tje knuffelen en snuffelen. Ze ruikt naar de hemel. Meiregen en engeltjes. Ze is ook zo ontzettend knap! En heeeeeeeeel lief.

Zwemmen! Heks krijgt het bij voorbaat koud. Toch ga ik dat bad weer in. Het moet. Het zal. Vooral nu mijn meerbadenkaart onverwacht toch is verlengd!

Posted on by

Vandaag ga ik zwemmen. Momenteel lig ik moed te verzamelen. En uit te deuken van een zeer onrustige nacht. En bij te komen ook. En mezelf bij elkaar te harken. En bij voorbaat alvast extra te rusten. Want vandaag, straks, ga ik zwemmen.

Ik lag overigens al om een uurtje of vijf in bed gisterenmiddag. Helemaal verrot na een wandeling met de hond. Repeteren met het koor de dag ervoor. Het weekend met het feestje. Uitgeput. Opgesoupeerd.

Als ik de televisie aanzet zie ik dat die verdraaide verkiezingen aan de gang zijn. Potverdrie. Moet ik mezelf weer uit bed hijsen en in de kleren. Moet ik mezelf weer reanimeren tot menselijke proporties. Zal ik eens een keertje overslaan?  Heks, die altijd stemt. Ik ben het wel eens vergeten in een vergelijkbare situatie……

Eerst maar eens op zoek naar die verduvelde stempas. Moet ergens in de stapel met folders en post liggen. Na enig spitten vind ik em zowaar. Oh, het zijn er twee. Ik heb eventjes niet opgelet.

Moet ik ook nog eens over die nieuwe wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (Wiv) stemmen. Die griezelige Big Brother kutwet. Waarbij de politie in je onderbroek kan kijken. Straffeloos. Bah. Voor een enkele verdwaalde terrorist. Zum kotzen!

En: Een referendum. Huh? Daar deden we toch niet meer aan in Nederland?

Ik hijs me dus maar weer uit bed. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet mijn stem tegen die wet zou hebben verheven….. Trillerig eet ik een hapje. Rust daarvan weer uit. Kan ik alweer lopen? Ik moet toch de deur uit. Is er alweer genoeg brandstof in de benen? Zijn de zweetaanvallen geluwd? Doet mijn hoofd het alweer? Want de hersenpan stond ook uit ontdek ik net……

In het stembureau is het druk. Er staat een rij van hier tot Tokio. Ik hang op mijn benen te dweilen. Ik wip van voet op voet. Duizelig en draaierig. ‘Schiet op, stelletje slome duikelaars,’ maan ik mijn voorgangers inwendig. Ik lees ter afleiding de poster over ‘Uw gedrag in een stemhokje’.

Huh? Wat doen mensen zoal in die stemhokjes dat je er een gedragscode voor moet opstellen? Mijn belangstelling is gewekt. En zo overleef ik het kwartier totdat ik aan de beurt ben. Met hangen en wurgen.

Zo. Dat is dan weer een lekker verslag van zo’n halvezolige dag. En ook vandaag zie ik het somber in. Ik ga zwemmen, terwijl ik niks over heb. Tricky. Maar ik moet ook zwemmen. al is het maar om mijn ledematen op termijn enigszins in de kom te houden.

Momenteel ploppen mijn schouders alle kanten op. Je kunt het zelfs horen. Ploppederplop! Met enige regelmaat kijkt iemand er vreemd van op. Wie is die heks? En waar verstopt zij kabouter Plop? Onder haar oksel soms?

Ik mag blij zijn dat ik weer ga zwemmen. In december was mijn kaart met nog 52 baden daarop verlopen. Door allerlei fysieke ellende heeft Heks veel te weinig gezwommen de afgelopen jaren. ‘Dat is altijd hetzelfde bij u. Schrijf maar een brief, misschien dat u respijt krijgt, maar ik geef u weinig kans,’ bitste de medewerksters achter de kassa.

Honderd euro door de plee, omdat de dames van de kaartverkoop niet dol zijn op Heks. En dat is een understatement. Ze hebben gewoon de pest aan me. Dat gebeurt me vaker. Meestal zonder enige reden. Zoals honden direct antipathie kunnen voelen voor een wildvreemde andere hond, voelen bepaalde vrouwen iets dergelijks zodra ze Heks in het vizier krijgen. Het zal wel. Ik ben vast niet de enige, die dit lot treft.

Zo heb ik dan die brief geschreven. Niets op gehoord. Uiteindelijk bel ik het zwembad. ‘Hoe staat het met de brief?’ ‘Welke brief?’ ‘De brief is zoekgeraakt met de post,’ verzekert de vrouw aan de telefoon me. Goh. Hoe kan ze dat nu weten? En toch wel weer heel toevallig. Ik heb sterk de indruk dat ze er gewoon mee in haar hand zit.

Nu moet ik dan een mailtje gaan sturen. Vooruit maar weer. Ik stuur de mail een paar keer. Vanaf verschillende mailadressen. Zodat ie zeker aankomt….. want bij zwembad de Zijl is niets zeker.

Tot mijn verbijstering krijg ik onderstaand mailtje terug:

Wij hebben uw badenkaart met nog 53 bezoeken met 1 jaar verlengd. Dit hebben wij al op 10-12-2017 voor u
gedaan.
U kaart is hier mee geldig tot 10-12-2018.
Wij hopen u hier mee tegemoet te zijn gekomen
Met vriendelijke groet Team spa

Dus die caneira’s achter de kassa hebben gewoon wel mijn kaart verlengd, maar tegen me gezegd dat ik de rambam kon krijgen. Bizar. Ik had al drie maanden kunnen zwemmen potverdorie.

‘Jij hebt dat toch ook gehoord, Saar, dat die vrouwen aan de kassa me de deur wezen in december?’ Mijn vriendin heeft het ook gehoord. Ze stond er bij en keek ernaar. ‘Heks, te gek voor woorden dit. Laten we als de donder die kaart opzwemmen en naar een ander zwembad gaan. Het is hier altijd wat!’

Zometeen ga ik zwemmen. Ik zie er als een berg tegenop. Omdat ik zo moe ben en verrot. Omdat alles pijn doet en dat voel je ook in het water. Omdat het zo koud is. Omdat ik daarna uren geen pap kan zeggen.

Waarom doe je het dan Heks? Om mijn gewrichten weer in de kom te krijgen. Een beetje spiermassa rond de kommen scheelt enorm. Het is dus uit lijfsbehoud dat ik mezelf dit aandoe. Niet om te genieten. Ik zeg het maar eventjes om misverstanden te voorkomen. Maar wie weet geniet er ik er toch van. Eventjes. Tussen de opstartpijnen gedurende de eerste tien baantjes en het in elkaar storten na de vijftiende…….

 

 

 

Oh, wie lieblich! Onze uitvoering van de Jahreszeiten is een groot succes! Het publiek is razend enthousiast. Volgens mijn uiterst kritische zangmaatje had het beter gekund, maar Heks is zeer tevreden: Van tevoren krijg ik precies op het juiste moment een lekkere adrenaline-stoot, ik heb het concert uitgezongen zonder mijn stem kwijt te raken en overleefd met relatief weinig schade!

Posted on by

Vrijdagavond om een uurtje of twaalf staan de aartsengelen voor de deur. Ze komen een paar dagen logeren. Ik ben een kwartiertje eerder langs hen neen gestoven mijn huis in. Met stoom uit mijn oren en vuur in mijn hart. De stoom is ontstaan na een kleine ontploffing in mijn berging.

Daar hangt een boze buurman plotseling stomme briefje op: Mijn fiets mag niet voor de muur van zijn berging staan. Hij schrijft deur, maar daar sta ik nooit. Dus blijkbaar is dat hele stuk gang voor zijn berging opeens van hem. Inclusief de lucht. Een geheel nieuwe vorm van landjepik.

Bovendien eentje die ik niet begrijp. Schiet me maar lek. Wat mankeert die man? Zijn fiets staat al sinds jaar en dag in de buurt van mijn berging! Ik struikel er met enige regelmaat over.

Maar goed. Gooi het over je schouder, Heks. Hij heeft blijkbaar niks beters te doen. Of het is een narcist op zoek naar een zondebok. En een stok om die hond te slaan! Toe maar. Bizar.

Mijn hart gloeit nog na van ons prachtige concert! Vanavond hebben we de sterren van de hemel gezongen in de aloude Pieterskerk. En het ging goed! Op wat minimaal gebroddel van de alten na, maar dat was niet te horen heb ik me laten vertellen. Dat is het voordeel van zo’n enorm koor. Kun je je nog eens een foutje permitteren!

’s Middags nemen we het hele stuk door met orkest en solisten. Ruim drieënhalf uur zitten we op het podium onze longen uit ons lijf te zingen om de puntjes op de i te zetten. ‘We slaan het Jagerskoor en het Wijnkoor over. Daar is geen tijd voor,’ onze dirigent ploetert onverstoorbaar door, ook al gaat er opeens van alles mis.

‘Het is de eerste keer dat we met orkest en solisten in deze geheel andere ruimte repeteren. Dan gaat er altijd wel iets niet helemaal goed. Vanavond is dat vast een ander verhaal. Dan wil ik geen serieuze gezichten meer zien, koor! Het publiek moet zien hoezeer jullie je verheugen op de jacht en de wijn!’

Achter me hoor ik een alt angstig piepen dat het toch wel heel erg uien was vanmiddag. Heks maakt zich niet te sappel. Met Wim de Ru als dirigent komt het uiteindelijk altijd goed. Die man weet gewoon wat hij doet. Ikzelf heb vanmiddag echt mijn krachten gespaard. Op aanraden van diezelfde dirigent. Vanavond gaan we knallen!

Om half acht kom ik met stoom uit mijn oren aan in de Pieterskerk. Een bijzonder achterlijk briefje van de boze buurman boven mijn nietsvermoedende fiets heeft de adrenalinestroom lekker op gang gebracht. Perfect. Had ik net nodig!

Eerst gaan we inzingen. Vervolgens stellen we ons aan weerszijden van de kerk op in nauwkeurig genummerde rijen. In ganzenpas lopen we naar onze zitplaatsen. Ik speur door de kerk naar mijn vrienden Fiedeltje en Co. Ze blijken achter een blokhoofd en een afrokapsel te zitten hoor ik in de pauze. ‘We kunnen je net zien, Heks. Wat is het overigens prachtig!’

Ja, de reacties zijn bijzonder enthousiast. Dat geeft de burger moed. Na de pauze doen we er nog een schepje bovenop. Vol overgave storten we ons op de jacht en de wijn!

Tijdens de instrumentale gedeeltes en de aria’s kijk ik eens goed om me heen. Oh, wat zit het orkest geweldig te spelen. Was het tijdens de repetities nog rommelig en te hard: Nu missen ze geen perfect geplaatst nootje. Als een geoliede machine glijden ze door de partituur. Gepassioneerd. Niet te geloven dat het allemaal amateurs zijn!

Als ze dat over ons koor ook denken hebben we het erg goed gedaan. ‘Ik ben niet tevreden,’ mijn zangmaatje Anna is heel erg kritisch naar eigen zeggen. Volgens haar kon het echt beter. ‘We zouden het eigenlijk volgende week nog eens moeten zingen, dan zou het perfect gaan!’

Het is zo. We voeren onze concerten altijd maar 1 keertje uit. We leven er anderhalf jaar naartoe, bergen worden verzet, het kost kapitalen: En dan is het na een paar uur alweer voorbij.

‘Gelukkig zingen we ook de Mattheus, Heks. Die kennen we nu wel zo ongeveer van buiten….’ troost Anna zichzelf voor al die moeite voor een enkel concert, waar hier en daar nog wat foutjes in zitten bovendien.

Heks heeft al die overwegingen niet. Ik geniet geweldig tijdens het concert. Ook al zing ik ergens een loopje, waar geen loopje gezongen hoort te worden. Merkwaardig hoe snel je dan geen volume meer geeft, zodra je het in de gaten hebt. Vrijwel direct dus. Een koor is echt een geheel. De onvolmaaktheden van de delen worden erdoor opgeslokt.

Ik ben blij dat het er opzit. Nu is het zaak met zo min mogelijk schade weer te herstellen. Tijdens de generale heb ik gezeten en tijdens de uitvoering heb ik er zorgvuldig voor gezorgd mijn armen los langs mijn lijf te laten hangen tijdens het zingen. Ontspannen.

Ik wil niet opnieuw een hele rare elleboog overhouden aan een uitvoering. Mijn rechterarm is nog steeds helemaal naar de kloten door de manier waarop ik bladzijden heb omgeslagen tijdens een Verdi concert afgelopen zomer. De daarvoor verantwoordelijke arme arm is sindsdien buiten gebruik. Op een halfzacht gegeven slap handje na af en toe.

Na het concert drink ik een glaasje met mijn vrienden. Even later zit ik thuis. Zoals altijd na zo’n avond begint het orkest het hele stuk van voor naar achter in mijn kop te spelen. Er lijkt een vrij accurate opnamestudio in mijn hersenpan te zitten. Ik heb dit concert nu twee keer gehoord met solisten en orkest en krijg een full blown uitvoering voor de vermoeide kiezen.

Zo stuiter ik nog uren op de adrenaline. Totdat ik ongeveer omval.

De aartsengelen zijn intussen gearriveerd. ‘Sorry engelen, ik ben vergeten witte bloemen te halen. Jullie moeten het eventjes met die prachtige rode rozen doen, die ik van mijn vrienden heb gekregen. En mijn wensen staan ook nog niet op papier. Ik zal ze jullie influisteren….’

Een wens voor mezelf. Eentje voor mijn familie. En dan nog eentje voor Moeder Aarde…..

Mijn wens onze Grote Goddelijke Moeder is dat dit prachtige concert van Haydn zal zingen in de harten van alle mensen vanavond. Een resonantie van deze fenomenale lofzang op de schepping over de gehele wereld. In de harten en zielen van alles was lebet und schwebet!

Unsre Stimmen hoch!

Een bijzonder mooie uitvoering van de Jahreszeiten!

In je eentje is er niets aan. Ook niet voor een eendje. Opgedragen aan alle eenzame eenlingen en eenden. Maar vooral aan de eend zonder snavel. Bij wijze van nagedachtenis….. En haar man natuurlijk. Maar die heeft vast alweer een ander: Dat is me er eentje!

Posted on by
IMG_0085

IS ER NIETS AAN……..

Wat is er toch aan de hand? De laatste dagen word ik doodgegooid met het fenomeen trouwen. Dat mijn vriendinnetje dat gaat doen vind ik geweldig. Ze trouwt met haar droomprins: Een leuke knappe  man van haar eigen leeftijd met wie ze al jaren dolgelukkig is. Voelt helemaal goed. En zelfs dan is het een enorme stap. Een mijlpaal!

Maar al die achterlijk televisieprogramma’s rondom dit thema maken me misselijk. Van het lachen soms, moet ik eerlijk toegeven. Maar de ondertoon is wel degelijk walgelijk: Kijkcijfers halen uit andermans ongeluk, want de stumpers die worden opgetrommeld voor dergelijke programma’s willen zo graag een relatie dat ze het er voor over hebben om zich finaal voor gek te laten zetten op televisie.

Maar ja, moeten ze zelf weten, die mensen. Ze zijn tenslotte volwassen. Oud en wijs genoeg zou je zeggen.

In Nederland is sinds enige tijd ook zo’n soort programma op de buis. Gepresenteerd door  Peter van der Vorst. ‘Zo’n leuke man, echt de ideale schoonzoon,’ aldus een vriend van Heks zo’n vijfentwintig jaar geleden, ‘Naar zo’n vent ben ik op zoek.’ Intussen heeft hij een veel leukere man gelukkig. Minder vilein. En nog veel knapper.

Wat houdt dit concept dan weer in? Nou, wat denk je? Wildvreemde mensen worden aan elkaar gekoppeld door de ‘WETENSCHAP’. Dit woord wordt in dit programma op eerbiedige toon uitgesproken. Als betrof het inzichten van God persoonlijk. Meer voor de hand ligt dat het selecteren van de kandidaten meer geluk dan wijsheid is…..

Ook bij deze stompzinnige manier om aan een partner te geraken loop je extra risico een narcist te treffen. Al die aandacht op televisie werkt dat flink in de hand! Heks ziet er direct eentje voorbij komen. Gelukkig haakt de idioot af voordat hij met zijn slachtoffer kan trouwen. Het arme mens weet het niet, ze is zwaar teleurgesteld als het feest niet doorgaat, maar ze is een afschuwelijke dans ontsprongen……

De deelnemende partijen zien elkaar voor het eerst op de trouwdag voor het altaar. Een beproefd recept in talloze culturen, waar jongelui nog ouderwets worden uitgehuwelijkt. Hier ter lands is dat alweer eventjes geleden, sinds de romantiek geloven we in de romantische liefde, maar maak je geen illusies. Ook onze voorouders bemoeiden zich eindeloos met de partnerkeuze van hun nakroost. Het was tenslotte je oudedagsinvestering, zo’n kind. Dus dan wil je wel dat het een beetje goed zit allemaal. Vooral financieel…..

Maar goed. Heks kijkt verveeld naar het geneuzel voor haar neus. Boeien!

Twee weken geleden fiets ik op net zo’n druilerige zondagmiddag als vandaag richting Merenwijk. VikThor loopt naast de fiets. Zijn kar hangt erachter. Ik moet extra hard trappen, want iemand heeft de computer van de fiets gejat. De fietsenmaker om de hoek heeft me ter vervanging een afgekeurd exemplaar cadeau gedaan, maar die doet het steeds maar 12 seconden. Heel bizar. Daarna slaat hij uit.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Plotseling landen er een paar eenden naast het fietspad. Ze hippen vanuit het niets over het hek van het rioolwaterzuiveringsbedijf heen. Net buiten de binnenstad. Later ontdek ik dat er hele kolonies kwakers met enige regelmaat enthousiast door de stinkende basins snateren. Eerder is me dat nog nooit opgevallen!

De man in het gezelschap vliegt direct op en duikelt voor mijn fiets door de lucht. Aan de andere kant plonst hij in een sloot. Ik sta intussen stil en heb mijn alerte jachthondje in zijn kippennek gegrepen voordat hij zich op de verschrikte kwaakdame voor zijn voeten kan storten.

So far, so good. Niets aan de hand. De eend vliegt weer op en schiet achter mijn fiets langs naar de overkant. Precies tussen fiets en fietskar door. En dat wordt haar fataal.

Precies op het moment dat ze aan de andere kant tevoorschijn komt fietst er een Chinees voorbij. Het is een piepjonge student medicijnen met een conditie van Olympische afmetingen. Als een speer suist hij langs me heen op zijn racefiets. Een akelig gekraak volgt hem op de voet. Gefladder en een doffe plof. De eend ligt levenloos op het fietspad……..

Het gebeurt in een flits. Heks begint te schreeuwen nog voordat ze haar stem hervonden heeft. Piepende lucht uit opengesperde mond. De man stopt. Grote verschrikte ogen. Een paniekerig fladderende Heks en een dood vogeltje. Wat is het verschil?

Als ik van dichtbij nog eens goed naar de eend kijk ze ik haar moeizaam ademen. Ze leeft nog! Maar net als ik haar wil pakken vliegt ze op. Rakelings scheert ze langs de Chinees. Met een plons landt ze in de sloot , vlak bij haar prins gemaal. Die heeft weinig van het ongeluk meegekregen. Vrolijk duikelt hij onder water op zoek naar iets eetbaars.

Op het asfalt aan mijn voeten ligt een plasje bloed. De schrik slaat me om het hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Het verkeersslachtoffer dobbert verdwaasd in het rond. Haar snavel hangt op half zeven. Dat zie ik nu pas. Oh bah, wat ziet dat er afschuwelijk uit. Heks raakt nu volledig in paniek. Ik kan totaal niet tegen onnodig lijden, maar al helemaal niet als het een dier betreft. Ik moet die schat te pakken krijgen, maar hoe?

Een half uur later arriveert de dierenambulance. Heks en de Chinees zijn helemaal doorweekt intussen. Onze halfbakken pogingen om het dier te vangen zijn volstrekt mislukt. De eenden zitten nog in de dezelfde baggersloot. ‘Moddersloot’ heet de afwatering officieel. Echt waar. Ga maar op de kaart kijken…..

Het mannetje blijft zorgvuldig bij zijn geliefde in de buurt. Maar of hij nu echt doorheeft dat er iets helemaal loos is….

De medewerkster van de dierenambulance is een bekende van me. Maar waar heb ik haar eerder ontmoet? We kijken elkaar meermalen doordringend aan. ‘Ik ken je ergens van,’ galmen we naar elkaar, terwijl twee grote vangnetten uit de ambulance worden gehaald. We gaan het arme beest proberen in zo’n net te verstrikken.

‘Het is werkelijk niet om aan te zien, ik word hier gewoon beroerd van,’ de vrouw rent intussen geagiteerd met een net langs de sloot. Aan de andere kant van het water sprint de Chinees. Hij is over een hoog puntig hek geklommen en heeft daarbij bijna zijn klokkenspel verspeeld. Dat heeft hem ogenschijnlijk gemotiveerd om extra hard te rennen en absurd hoog te springen.

Ondanks alle inspanningen krijgen we de eend niet te pakken. Na de zoveelste uitputtende run langs Moddersloot vliegt het echtpaar plotseling echt weg. We zien hen langzaam boven het maaiveld uitstijgen. Sierlijk zwenken ze naar links, de spoorbaan over. ‘Aan haar vleugels mankeert niets, het arme dier,’ hoofdschuddend staan we hen na te kijken.

Ze heeft geen schijn van kans. zonder snavel kun je niet eten. En ook kan ze haar vacht niet meer invetten. Dus zelfs al krijgt ze iets eetbaars binnen, dan nog zal ze binnenkort gewoon zinken als ze probeert te zwemmen……

De Chinees slingert zich omzichtig langs het hek, terug het fietspad op en valt bijna in de sloot: Hij haalt liever een nat pak, dan nogmaals met zijn kloten die punten te trotseren. Het is een vent met ballen en dat wil hij graag zo houden!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Vriendelijk schudt hij me daarna de hand. We stellen ons op de valreep aan elkaar voor. Ik doe een poging zijn naam uit te spreken, maar faal jammerlijk.

Ik heb geen idee wat er in het jong omgaat. Hij is zo aardig! En zo beleefd! Een uur lang trotseert hij kou en narigheid om een kansloos dier te redden. En dan nog eentje, die in zijn thuisland met enige regelmaat als hoofdgerecht wordt geserveerd. Voelt hij zich schuldig? De snavel brak tenslotte af tussen zijn snel ronddraaiende spaken!

Heks voelt zich wel een beetje schuldig. Als ik daar niet had gefietst, dan was dit niet gebeurd. ‘Wat jammer dat jullie geen jachtgeweer hebben om zo’n dier een genadeschot te geven, Al zou je em maar kunnen verdoven,’ Heks verbaast zich hier echt over. ‘We mogen bijna niets in zo’n geval. Dat is inderdaad heel vervelend,’ de mij bekende onbekende dame van de dierenambulance bergt de netten weer in de auto, ‘Het dier zal ongetwijfeld sterven. Waarschijnlijk van honger en uitputting.’

Dan ziet ze plotseling VikThor zitten in zijn fietskar. ‘Nu weet ik wie je bent. Ik ben de vrouw van die hond die nooit los mag, we hebben elkaar onlangs nog gesproken.’ Opgelucht lachen we elkaar toe. ‘Haha, ja, ik herken ook regelmatig mensen aan hun hond, tot ziens dan maar in een Leids park. En ontzettend bedankt voor je inspanningen!’

Die nacht brand ik een kaarsje voor de eend. En voor haar man. Hij had dan natuurlijk niets in de gaten en was vrolijk aan het snateren, maar morgen kwaakt hij wel anders. ‘Moeder aarde, haal dit prachtige schepsel snel op. Laat haar niet te lang lijden. En zorg een beetje voor dat ventje, ik vindt het toch zo zielig voor hem,’ prevel ik zachtjes voor me uit.

Waar de ellende van allerlei echtparen in stomme televisieprogramma’s me volstrekt koud laat kan ik hier nachtenlang niet van slapen. Ik kan er zelfs nauwelijks aan denken. Heks is echt een watje.

Pas weken verder kan ik er iets over schrijven. Die eend is zeker dood nu, haar ellende is voorbij. En dat kereltje heeft vast alweer een nieuw liefje. Hoopt Heks.

Zo zijn eenden. Zo promiscue als wat!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

 

 

 

Bruid in een deuk: Oh, oh, wat leuk. Behalve als jij die bruid bent. Pleidooi voor kipfilet in je lingerie. En een onderzoek naar anticiperend creperen. Van vermoeidheid!

Posted on by
©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

‘Steek je tong eens uit,’ commandeert mijn acupuncturist, ‘Nou, dat valt me reuze mee. Ik heb het wel erger gezien bij jou.’ Mooi zo. Ik voel me slechter dan het met me gaat. Vooruit dan maar. Ik lig elke dag uren bewegingsloos op bed en heb de grootste moeite om aan mijn hondenuitlaat quotum te komen. Maar het kan erger.  Ook al erger ik me suf aan mijn gebrek aan energie: Ik kan er veel erger aan toe zijn. Een schrale troost.

Momenteel krijg ik nog geen deuk in een pakje boter geslagen. Lijkt me overigens leuk. Zo’n deuk slaan. En dan daarna in een deuk liggen. Deuk is sowieso een leuk woord. Behalve als er zo’n deuk in je BH zit. Op je trouwdag. Twee deuken naast elkaar. Erwten op een plankje verstopt in een loze bustier. Daar was laatst een bruidje loos……

Vandaag gaat mijn vriendinnetje Joy haar trouwjurk uitzoeken. Vandaar deze vreemde associaties. Gisterenavond kwam ze even langswaaien met allemaal opgewonden bruidsverhalen. Ze liet me foto’s zien van haar favoriete jurken. En van de noodzaak om goede lingerie onder je droomjurk te dragen.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

‘Kijk maar, er zitten gewoon twee flinke deuken in haar borsten,’ ze wijst op haar telefoontje naar de betreffende trouwlustige in een bruidsblad, ‘Alsof er een iemand met een reuzenvinger in heeft zitten prikken. Op haar trouwdag! Het is overigens werkelijk een prachtige jurk. En een schitterende bruid. Zonde toch?’

Heks moet lachen. Hoe is het mogelijk? ‘Heeft dan niemand haar gewezen op het nut van een paar goeie kipfilets in je decolleté? Elke vrouw moet toch een setje in haar lingerielade hebben liggen….’ We ginnegappen nog een tijdje over wat je allemaal in je BH kunt stoppen om dit soort rampen te voorkomen. Ja, het leven van een platte vrouw gaat niet over rozen…..

‘Wie gaan er allemaal mee naar de bruidsboetiek?’ Heks is best nieuwsgierig. Hoewel zelf niet erg trouwlustig. Een eindeloze opsomming volgt. Alle betrokken oma’s, een paar moeders, een pittige schoonzuster en een lekkere authentieke relnicht…….. ‘Mijn beste vriend!’

Wat een uitgelezen gezelschap. ‘Hoe meer mensen je meeneemt, hoe moeilijker de keuze volgens de vrouw van de bruidswinkel,’ Joy lacht stralend. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd wat haar betreft, ‘Oh Heks, het is toch zo spannend. Ik doe geen oog dicht vannacht, dat weet ik nu al.’

©TOVERHEKS.COM,
©TOVERHEKS.COM

Heks doet al nachten geen oog dicht. Mijn lijf wil maar niet slapen. Behalve op momenten dat het niet uitkomt. Aan het begin van de avond of ’s morgens na negen uur. ‘Ik ben toch zo moe, schat, en dat went nooit.’

‘Nou, Heks, bij het idee dat ik morgen vrij ben voel ik me heerlijk fit. Normaal lig ik op dit tijdstip al uitgeteld op 1 oor. Dan kan ik om negen uur ’s avonds al geen pap meer zeggen….. Maar nu ben ik super energiek! Grappig toch?’

‘Ha, dat fenomeen ken ik, daar heb ik toevallig net over na zitten denken. Ik zou laatst met iemand op stap gaan, maar bij het vooruitzicht liep ik leeg als een ballonnetje. Ik kreeg echt mijn ene been niet meer voor het andere en werd daarbij ook nog eens strontchagrijnig.’

©TOVERHEKS.COM
©TOVERHEKS.COM

‘Die persoon heeft heel veel problemen en die krijg ik dan een paar uur onverdund over me heen gestort. Diegene kan er zelf niets aan doen. Het wordt hem aangedaan. Het leven is gewoon met enige regelmaat heel unfair…..’

‘Onlangs heb ik twee dagen finaal onderuit gelegen na een overigens heel gezellig gezamenlijk uitje. Ik kwam toen echt ziek van moeheid thuis! Deze keer echter lag ik van te voren al helemaal om. Echt ziek, zwak en misselijk. Met het bijbehorende slechte humeur. Ik werd als het ware anticiperend moe. Zodra ik de afspraak cancelde voelde ik me weer kiplekker. Bizar toch?’

‘Nou, inderdaad. Haha, wat zeg je dat mooi, anticiperend moe,’ mijn vriendin kauwt als het ware op de woorden. Zorgvuldig proeft ze ze nog eens,’ Anticiperend moe. Hihihi. Echt heel grappig.’

Ja het klinkt geinig, maar het verschijnsel op zich is niet bepaald leuk. Heks is vaak anticiperend moe. Bij voorbaat put iets me al helemaal uit. Het idee vind ik al teveel. Goddank krijg ik van sommige dingen juist weer energie. Zoals van zingen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Elke week zit ik scheldend in de auto op weg naar mijn koor. ‘Rijd eens door, idioot,’ sis ik tegen een buitenlandse toerist, die de weg kwijt is,  ‘Hoepel op voor mijn neus vandaan. Kun je eigenlijk wel autorijden, halve zool. Kijk nou toch wat een stumper achter het stuur.’ En ga zo maar door.

Na een uurtje zingen trek ik helemaal bij. Op de terugweg zit ik te jubelen in mijn kanariepiet. Indiase zang resulteert in iets dergelijks, maar dan in het kwadraat. Zingen is een wondermiddel voor mijn humeur. Het schijnt ook je cortisolniveau te verlagen, een probaat middel tegen stress en uitputting en ook nog eens goed voor je weerstand!

Heks voelt zich wel schuldig dat ze bepaalde dingen niet meer opbrengt. Zoals eindeloos naar de ellende van anderen luisteren en die ander steunen in diens problematiek. Er voor de ander zijn. De ander opbeuren……

Kortom: Grensoverschrijdend gedrag omdat je die ander graag mag.

Goed voor een ander zorgen betekent soms slecht voor jezelf zorgen. En daarin is iets aan het veranderen bij Heks. Het voelt nog wel heel gek. Koos ik vroeger zonder morren moeiteloos voor de ander: Nu zorg ik eerst maar eens goed voor mezelf. Althans, dat is de bedoeling. Daar zet ik op in. Dat ben ik aan het proberen en aan het leren. Ook al is de weg bezaaid met zielige leeuwen en trieste beren……

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

 

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Inspiratie: Eerst je kop laten afbijten door een akelige alt, vervolgens je hart laten raken door een geheimzinnige sopraan en tot slot in een baan om de aarde geraken door de heilige dans van een muzikale olifant. En dat alles in bijzonder goed gezelschap!

Posted on by

Zaterdag heb ik een drukke dag. Om 11 uur ’s morgens meld ik me voor een martelsessie bij de fysiotherapeut. Hardhandig haalt ze me uit de knoop. Oh, wat is ze toch gemeen geworden door de jaren heen. Bijna net zo geniepig als de orthopedische fysio. Alleen lacht ze niet smakelijk om mijn gejammer, zoals laatstgenoemde……

Lachen om je pijn is fijn. Om je eigen pijn wel te verstaan. Het is het enige prettige aan pijn. Lachen is het beste medicijn. Anders krijgt die verrekte pijn je klein….

Na de sessie snel ik richting Leidse Hout. Ik laat mijn hondje flink rennen: Vanmiddag moet hij een paar uur in zijn hok. Heks gaat zingen in een Leids Koorproject. Stipt om twee uur schuif ik op mijn plaats. Althans, dat probeer ik. Er zit echter een dame op mijn plek en ze is niet van plan om te gaan wieberen. Sterker nog: Tot mijn verbijstering heeft ze mijn plaats ingepikt. Iets dat ik absoluut haat!

Een horde dames stort zich op Heks. Ik moet niet zeuren. Ik moet er maar naast gaan zitten, in het hoekje achter een pilaar. Of op de bank er achter. Er voor. Links, rechts…… Noem maar op. Iedereen vindt blijkbaar maar dat ik loop te zeiken, maar ik wil gewoon op mijn eigen plek zitten. En met reden: Daar heb ik geen muziekstandaard nodig, kan ik blijven zitten en toch de dirigent zien, kan ik mijn spullen kwijt….. Mijn gedisloceerde schouders kwijt. Ook niet onbelangrijk!

©TOVERHEKS.COM

Het woeste wijf weet van geen wijken. Haar royale matrasachtige lijf neemt de halve bank in beslag. Mezelf in het hoekje ernaast proppen is geen optie. Per gratie Gods mag ik aan de andere kant van de kerkbank zitten.

Eerst komt dan haar vriendin. Waar Heks al jaren naast zit. Maar waar zij nu opeens zonodig naast moet zitten…….. Begrijpelijk, maar overleg het eerst even! Daarnaast een verschrikte vriendelijke dame, waar ik al jaren mee zing. Zij kan hier ook niks aan doen.

Wat een gedoe. Ik ben helemaal van slag en beland uiteindelijk dus op een geweldige kutplek. Ik zit helemaal opgepropt. Er toeteren alten van een andere partij in mijn oor en naast me zit een venijnig oud vrouwtje onophoudelijk in zichzelf en tegen Heks te mopperen.

In de pauze probeer ik het met de alt in kwestie te bespreken. Het ontaardt in een bijzonder onaangename schreeuwpartij. Het mens weet van wanten, ze wil niet wijken. Na een scene vol menopauzaal chagrijn ben ik nog geen stap verder. Ik moet de rest van de middag maar uitzitten op die ellendige plek met mijn schouders in mijn nek.

Wat zijn wij vrouwen toch een hopeloze wezens bij tijd en wijlen. Vooral  als we verzuren tot oude pruimen met nukkige gezichten en verroestte lachspieren…. Dat moet je ten alle tijden zien te voorkomen!

De tenoren troosten me in de pauze. ‘Kom lekker bij ons zitten, Heks, laat die alten toch de rambam krijgen. Ik ben er ook gillend weggelopen vorig jaar. Ook vanwege geruzie rondom een plek. Wat een hopeloze dames zitten daar tussen. Ik snap je frustratie,’ aldus een bijzonder leuke en vlotte vrouwelijke tenor. Ik ben blijkbaar niet de enige met dit soort ervaringen…..

Het gedoe heeft me aangegrepen. Ik lijk wel onzichtbaar. Onbetekenend. Ik doe er helemaal niet toe! De hele wereld wandelt over me heen. Om me vervolgens te vergeten. De pispaal. De zondebok. Een heel arsenaal oude pijn wordt opengetrokken door dit stupide stoomwals-incident. En ik ben weer eens totaal verbijsterd door het totale gebrek aan empathie en inlevingsvermogen van sommige medemensen. Botterikken tot op het bot zijn het.

Zo snel als ik kan ga ik na de repetitie weer met mijn hondje wandelen. Ik probeer hem uit te putten, want vanavond ga ik alweer uit. Het is niet te geloven! Fiederelsje heeft me uitgenodigd voor een experimenteel jazz concert. Jazzclub Hot House heeft weer eens iets georganiseerd. Op een nieuwe locatie. Gelukkig maar, want hun oude locatie is een no go area voor Heks. Teveel traumatische herinneringen.

Aan alles komt een einde: Als je maar lang genoeg wacht. Sociëteit de Burcht is verleden tijd. Alcoholistisch Leiden moet ergens anders gaan doorzakken. De betrokken zuipschuiten zijn dood of op sterven na dood. Of ze liggen in de goot. Einde van een hopeloos tijdperk!

©TOVERHEKS.COM

Lekkere verhalen, Heks. Beetje gefrustreerd? Daar zit toch niemand op te wachten? Inderdaad. Vooral niet als je denkt dat dit verhaaltje over inspirerende zaken gaat!

’s Avonds trek ik mooie kleren aan. Ik haal een verfkwast over mijn bleke kaken. Ik laat alle ergernissen van me afglijden. De wereld is gestoord, maar daarom hoef je jezelf niet gek te laten maken! Vol goede moed fiets ik richting muziekcentrum Quibus aan de Middelstegracht. Als ik binnen kom vliegt mijn vriendin me om de hals.

‘Niets,’ wuift ze als ik vraag wat ze van me krijgt voor het kaartje. ‘Maar je hebt geen knoop.’ wordt afgedaan met ‘Jij ook niet.’ Ze stelt me voor aan haar gezelschap: Twee beeldschone jongedames uit Indonesië. Hoewel ze maar tot mijn middel komen qua lengte steken ze met kop en schouders boven het maaiveld uit als het aankomt op hetgeen ze bereikt hebben in het leven! Beide vrouwen zijn bezig met hun promotieonderzoek en bijna klaar…….

Ik glijd op een stoel naast de ene dame en hoor haar uit over haar onderzoek. Dan ontdekken we van elkaar dat we ons intensief bezig houden met zang. Zij met traditionele Indonesische muziek, ik natuurlijk met Dhrupad en mijn oratoriumkoor.

De andere jongedame gaat binnenkort promoveren op Javaanse Hiphop…..

Wat een leuk en inspirerend gezelschap! Wat een mooie slimme meiden! Wat een passie en wat een drive om zo je dierbaren achter te laten om in een suf Hollands studentenstadje te komen promoveren!

We hebben ruim op tijd afgesproken, dus er is genoeg rijd om te klessebessen. Langzaam druppelt de zaal vol. ‘Ik zie dat er duizenden mensen op het concert zijn afgekomen!’ roept de man van Hot House enthousiast als hij de band aankondigt. Een kleine verwijzing naar Trump. Die krijgt sowieso een flinke veeg uit de pan. Een klein maar uiterst vermakelijk politiek college verder komen de muzikanten het podium op. Het gaat beginnen! Eindelijk!

©TOVERHEKS.COM

Het concert is geweldig. Slechts vier mensen staan er op het podium, maar ze tellen voor tien! Een operazangeres, Claron McFadden, die jazz zingt. Wat een bereik heeft deze vrouw! Ze schuwt het experiment bepaald niet! Heerlijk.

Dan is er nog een stevig gebouwde acrobaat op een Sousafoon: Michel Massot. Het instrument lijkt met hem vergroeid te zijn. Als hij op een gegeven moment circulair ademend over het podium springt wordt het publiek helemaal wild. Boventonen vliegen om je oren. Olifanten duiken op uit de coulissen en Heks ziet zelfs een heuse neushoorn over het podium stampen!

Een frisse jongedame op cello, Marine Horbaczewsk, en een virtuoze Vlaming, Tuur Florizoone, op de accordeon complementeren het gezelschap. De muzikanten zijn zonder uitzondering zeer begaafd. Het is echt smullen voor het verwende oude knarrenpubliek van Hot House.

Het programma is theatraal en intrigerend. Gedurende enige tijd heeft de band geheimen verzameld. Voornamelijk van oudere mensen. Hier zijn de composities op gebaseerd.

Heks is bij het eerste nummer al in tranen. Het is verschrikkelijk en herkenbaar dit lied over zelfdoding door een geliefde. ‘We grijpen het publiek direct bij de lurven met dit eerste lied…..’

‘Mensen zijn helemaal ontroerd als ze horen dat hun geheim gezongen wordt,’ vertelt de zangeres achteraf. We staan al zeker drie kwartier met haar te praten. Mijn gezelschap wil alles weten over haar zangtechniek en de opzet van de voorstelling. De zangeres op haar beurt is zeer geïnteresseerd in wat wij allemaal uitspoken in het dagelijkse leven.

©TOVERHEKS.COM

Ik loop intussen met mijn net aangeschafte CD te zwaaien op zoek naar handtekeningen. Vooral die van de Sousafonist wil ik hebben. Dat is toch zo’n grappige man. Zijn spel heeft me helemaal opgetild. Zijn bijdrage heeft mijn muizenissen rondom het gekrakeel van afgelopen middag spontaan de deur uit gejaagd. Weggeblazen door deze muzikale elegant dansende olifant!

‘Thank you so very much,’ probeer ik als ik ontdek dat hij geen Nederlands spreekt. Ik steek een heel verhaal in het engels af, maar de man kijkt of hij water ziet branden. Hij spreekt uitsluitend frans. Gelukkig is dat geen probleem voor Heks.

De zangeres spreekt alle drie deze talen werkelijk perfect. Zonder accent. Bizar!  We verbazen ons er achteraf over. Zelf kunnen we ook wel een redelijk woordje over de grens brabbelen, maar dit grenst aan het onwaarschijnlijke. Wat een bijzonder getalenteerde vrouw!

Zo heeft Heks een heerlijke avond. Enigszins zwevend verlaat ik het pand: Ik ben in de zevende hemel! Het is al tegen twaalven als ik eindelijk het laatste rondje met VikThor loop. Dank je wel Fiederelsje voor deze superdate. Het was fantastisch!

Hier kun je alles lezen rondom deze voorstelling en de makers ervan: Secrets met Claron McFadden en het jazztrio Massot-Florizoone-Horbaczewski. 

©TOVERHEKS.COM

Minivakantie in bont gezelschap op prachtige locatie. Oude school bewijst goede dienst als modern vakantiehuis: Het leven een leerschool? Nu even niet!

Posted on by

 

drenthe01

Woensdagmorgen om een uurtje of tien staat Frogs op de stoep. We gaan een paar dagen op vakantie. Kras heeft een huis gehuurd in Drenthe en haar hele vriendenkring uitgenodigd. Wie kan komen komt. Supergezellig natuurlijk.

Heks is net een beetje bijgetrokken van haar retraite. Ik heb nog niet eens al mijn vakantiespulletjes opgeruimd of ik sta alweer in te pakken. Gelukkig ga ik niet kramperen deze keer. Dat scheelt enorm in de mee te sjouwen troep.

Ik zoek me een ongeluk naar mijn koffer. Het onding is verdwenen. Wat vreemd, ik had em toch in de berging gezet? Staat hij dan nog in de gang? Of op mijn werkkamer? Nee, het valies is nergens te vinden. Bizar.

Zoals altijd als ik iets niet kan vinden denk ik dat het gestolen is. Een hardnekkig fenomeen sinds mijn stelende thuiszorg jaren geleden. Die gemene griezelige narcistische Indiase vrouw met haar grote brutale mond vol gouden tanden, haar pad-achtige kleine dikke volgepropte lijf behangen met goud en haar stem als een cirkelzaag heeft me echt een trauma bezorgd. Mijn onbevangenheid als ik iets niet kan vinden is voorgoed naar z’n gallemiezen.

Nu verdwijnen er nog steeds zo nu en  dan spulletjes uit mijn huis. In Plumvillage koop ik bijvoorbeeld als eerste een nieuwe wandel-bel om mijn zoekgeraakte bel te vervangen. Een paar jaar geleden liet ik dit vernuftige wonder der techniek enthousiast aan een destijds graag geziene gast zien en dat is de laatste keer geweest dat ik de bel zelf gezien heb. Weg! Verschwunden….. Nooit meer teruggevonden……

Ook die gast laat zich overigens niet meer zien in Huize Heks, maar dat kan natuurlijk toeval zijn: Meestal komen mijn spulletjes na een tijd gewoon weer tevoorschijn uit de in mijn huis heersende troep.

Heks heeft natuurlijk gewoon teveel spullen. En als een slak sjouw ik mijn huisraad ook nog eens achter me aan. Gemiddeld loop ik wel een uur per dag naar iets te zoeken: Als je niets hebt raak je ook niets kwijt. Een kopzorg minder…..

Frogs gooit alle bagage in zijn bolide en een uurtje later zijn we op weg. Eerst Ysbrandt eventjes ergens lanceren natuurlijk. Het monster mag ook mee. ‘Wie komen er eigenlijk nog meer?’ vraagt mijn kikkervriend. Geen idee. Het is een grote verrassing.

Mijn vriend zit aan het stuur en ik vlecht met kleurige linten een pak lavendel tot mooie flesjes. Het is een behoorlijk end rijden. Pas in de loop van de middag zijn we ter plekke.

Kras heeft een oude school gehuurd blijkt. Het is een prachtig gebouw, smaakvol verbouwd en ingericht. Beneden is een enorme ruimte met hoge ramen, een open haard en een ruime keuken. Er brandt een lekker vuurtje in de haard. Mooi zo. Het is er echt weer voor!

De gigantische huiskamer is gevuld met gekrijs van kinderen en geblaf van honden: Onze nieuwe huisgenoten. We laten het over ons heenkomen. Iemand geeft ons koffie en we eten een boterham. Langzamerhand landen we een beetje in dit paradijselijke oord.

’s Avonds zitten we met alle gasten rond de ellenlange tafel. Er is heerlijk gekookt door deze en gene: Dat regelt zich allemaal vanzelf blijkt.

Genoeglijk zitten we later bij elkaar. Iedereen doet maar zo’n beetje waar ie zin in heeft. Af en toe verdwijnen we naar buiten met de hondjes. De omgeving is schitterend mooi. We drinken het landschap in….

Een paar heerlijke dagen slaan we zo stuk met elkaar. Het bonte gezelschap smeedt zich aaneen tot een internationale familie. Niets hoeft, alles mag.

‘Dank je wel, Kras, voor dit geweldige initiatief,’ als we weer thuis zijn bedank ik mijn vriendin, ‘Je hebt zo’n fantastische ruimte geschapen om bij elkaar te zijn. We hebben het heerlijk gehad.’

Intussen heb ik ook als mosterd na de maaltijd mijn koffer weer teruggevonden in de berging. Helemaal niet uit de gang gestolen dus! Wel ben ik intussen mijn goeie bril kwijt. Hij zat niet in de brillenkoker. Al een week zoek ik me een ongeluk, hetgeen niet meevalt zonder bril. Zou ‘ie soms gestolen zijn? Wat denk je?