Doe een stapje naar voren en een stapje opzij. Tik. Krijg de hik. Heks strompelt voorwaarts met babystapjes. Geniet het leven met miniscule hapjes. Er gebeurt toch nog genoeg bijzonders. Elke dag een wereldwonder!

‘Doe een stapje naar voren en een stapje opzij, tik, weer een stapje naar voren en een stapje opzij, tik, loop niet te zeuren, Heks is niet blij, tik, ja, nu nog even, krijg toch de hik, hik, hik……’ zingzoemt Heks, geïnspireerd op Nederland in Beweging.

Olga Commandeur loeit haar instructies mijn slaapkamer in, terwijl ik me in mijn kleren worstel. Oh, grote goden, ik heb echt geen lijf vandaag. Geen lijf, maar een pijnplurk. Een vastgelopen tanker. Een schipbreuk op volle zee. Nee, vandaag valt niet mee.

Het nieuws, dat volgt biedt ook geen soelaas. De Coronabesmettingen lopen maar op in Nederland. Ja, hoe zou dat nu komen? Heks is altijd weer verbaasd over de stompzinnigheidsgraad van dit kabinet.

Oh, wat is men weer verbijsterd over de cijfers. Na hun ongelofelijk achenebbisjbeleid. Maatregelen weken te laat nemen. Niemand, die zich er aan houdt, om te beginnen de politici zelf. En dan oprecht verbaasd zijn. Huh….. Wat een acteurs…..

En vaccineren? Ho maar. 

Iedereen heeft gezellig samen kerst zitten vieren, dat is zo klaar als een klontje. Heks wist van tevoren, dat het zou gebeuren. Ook de restauranthouders wisten het, gezien de ongelofelijke hoeveelheid bestellingen voor grote groepen.

Ook de mensen, die wel min of meer hun best doen om zich aan de regels te houden, hebben elkaar gezien met kerst. In etappes. Helaas kun je elkaar ook in etappes besmetten.

Ik rest my case…..

Dus. Zo.

Is er dan niks om je op te fleuren? Klagelijk Heksje? Jazeker! Er is iets.

Afgelopen maandag praat ik anderhalf uur aan de telefoon met de zus van mijn onlangs plotseling overleden vriendin de non. Via een omweg is ze me op het spoor gekomen. Opeens hoor ik alle details over de laatste maanden van mijn lieve vriendin. Wat fijn! 

Het doet me goed om te horen hoe twee van haar zussen haar de laatste maanden gezelschap hebben gehouden. Alle ins en outs krijg ik te horen. Het stelt me vooral gerust, dat mijn vriendin geen pijn heeft geleden. Veel vragen worden beantwoord……

‘Jouw naam kwam ik telkens tegen in haar adressenboekjes. Elk jaar schreef ze em zorgvuldig over. Ook heeft ze de laatste keer, dat ze hier was geprobeerd om je adres te achterhalen. Ze wilde je opzoeken….. Mijn man is toen nog op zoek geweest naar Toverheks…..’

Oh, wat jammer, dat dat niet gelukt is! Het was altijd een droom van me, dat ze hier een keertje langs zou komen. Dat ik een retraite zou organiseren en dat ze hier mocht logeren bijvoorbeeld.

Soms fantaseerden we daarover. De regels van het klooster zijn heel streng, Je moet voor alles toestemming vragen, dus ik achtte de kans klein, dat het zou lukken.

‘Dan maken we er gewoon een mini retraite van…’ riep ik dan. Heel ieniemini. Een simpel bezoekje zou ook al geweldig zijn geweest. Oh, wat zou ik haar in de watten hebben gelegd!!!!! 

Toch doet het me al goed, dat ze het van plan was. 

Gisteren lig ik een groot deel van de dag in bed te dweilen. Extreem slechte dag, volgend op een slapeloze nacht. En een veel te vroege afspraak bij de mondhygiëniste. M’n hele systeem is van slag hierdoor. Aan het begin van de avond val ik in slaap. Hierdoor mis ik de Zoomsessie van mijn koor. Maar ik trek wel een beetje bij…..

Vandaag bel ik naar de antroposofische praktijk. Ik maak een belafspraak met mijn huisarts. Ik moet de man ervan doordringen, dat ik tot de risicogroep behoor bij Covid19. Tot mijn verbijstering wilde hij me in het najaar geen griepprik geven, omdat die bestemd waren voor kwetsbare mensen. Ik heb dat toen maar laten zitten, mede omdat ik altijd ziek word van die prik.

Maar deze vaccinatie wil ik zo snel mogelijk in mijn klep. Het zou heel veel voor me betekenen, als ik wist, dat ik beschermd ben tegen een virus, dat me het verpleeghuis in kan jagen. Of de dood. Met mijn halvezolige immuunsysteem. Mijn kapotte afweer. Mijn gatenkazige verdediging tegen de buitenwereld.

Dat vaccin kan mijn redding betekenen. 

Bovendien: Ik wil eindelijk wel weer eens onder de mensen zijn. Ergens heen gaan, iets doen. Behalve de hondjes uitlaten. 

Nu nog mijn huisarts overtuigen, dat ik als eerste aan de beurt moet zijn. Nou ja, samen met de andere kneusjes. Het blijft natuurlijk om te huilen, dat ik nog steeds niet serieus word genomen met die kutziekte. Zelfs niet door mijn huisarts, bij wie ik al meer dan 15 jaar over de vloer kom.

Die met eigen ogen heeft gezien, hoe raar mijn lijf reageert op allerlei zaken. Die wel eens een abces in mijn buik heeft doorgeprikt, na een behandeling bij de mondhygiëniste. Om maar iets te noemen. 

Nou Heks, hou maar op met mekkeren. Het helpt toch niet. Beter kun je je energie gebruiken om de man te overtuigen van de noodzakelijkheid van het vaccin in jouw geval.

Maandagnacht sta ik in mijn woonkamer, als ik plotseling een initiatie krijg vanuit een andere dimensie. ‘Maar, maar…,’ pruttel ik nog. Degene, die em geeft ken ik heel goed. Helemaal niet op gerekend. Ik ben niet eens echt Bhoeddhist……

Ik voel de energie door mijn lijf stromen. Zoveel, dat ik er niet van kan slapen. 

Vandaag doe ik nog maar een dagje rustig aan. Zometeen lekker met de hondjes op stap. Even lekker uitwaaien. En verder helemaal niks.

 

 

Zwemmen! Heks krijgt het bij voorbaat koud. Toch ga ik dat bad weer in. Het moet. Het zal. Vooral nu mijn meerbadenkaart onverwacht toch is verlengd!

Vandaag ga ik zwemmen. Momenteel lig ik moed te verzamelen. En uit te deuken van een zeer onrustige nacht. En bij te komen ook. En mezelf bij elkaar te harken. En bij voorbaat alvast extra te rusten. Want vandaag, straks, ga ik zwemmen.

Ik lag overigens al om een uurtje of vijf in bed gisterenmiddag. Helemaal verrot na een wandeling met de hond. Repeteren met het koor de dag ervoor. Het weekend met het feestje. Uitgeput. Opgesoupeerd.

Als ik de televisie aanzet zie ik dat die verdraaide verkiezingen aan de gang zijn. Potverdrie. Moet ik mezelf weer uit bed hijsen en in de kleren. Moet ik mezelf weer reanimeren tot menselijke proporties. Zal ik eens een keertje overslaan?  Heks, die altijd stemt. Ik ben het wel eens vergeten in een vergelijkbare situatie……

Eerst maar eens op zoek naar die verduvelde stempas. Moet ergens in de stapel met folders en post liggen. Na enig spitten vind ik em zowaar. Oh, het zijn er twee. Ik heb eventjes niet opgelet.

Moet ik ook nog eens over die nieuwe wet op de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (Wiv) stemmen. Die griezelige Big Brother kutwet. Waarbij de politie in je onderbroek kan kijken. Straffeloos. Bah. Voor een enkele verdwaalde terrorist. Zum kotzen!

En: Een referendum. Huh? Daar deden we toch niet meer aan in Nederland?

Ik hijs me dus maar weer uit bed. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik niet mijn stem tegen die wet zou hebben verheven….. Trillerig eet ik een hapje. Rust daarvan weer uit. Kan ik alweer lopen? Ik moet toch de deur uit. Is er alweer genoeg brandstof in de benen? Zijn de zweetaanvallen geluwd? Doet mijn hoofd het alweer? Want de hersenpan stond ook uit ontdek ik net……

In het stembureau is het druk. Er staat een rij van hier tot Tokio. Ik hang op mijn benen te dweilen. Ik wip van voet op voet. Duizelig en draaierig. ‘Schiet op, stelletje slome duikelaars,’ maan ik mijn voorgangers inwendig. Ik lees ter afleiding de poster over ‘Uw gedrag in een stemhokje’.

Huh? Wat doen mensen zoal in die stemhokjes dat je er een gedragscode voor moet opstellen? Mijn belangstelling is gewekt. En zo overleef ik het kwartier totdat ik aan de beurt ben. Met hangen en wurgen.

Zo. Dat is dan weer een lekker verslag van zo’n halvezolige dag. En ook vandaag zie ik het somber in. Ik ga zwemmen, terwijl ik niks over heb. Tricky. Maar ik moet ook zwemmen. al is het maar om mijn ledematen op termijn enigszins in de kom te houden.

Momenteel ploppen mijn schouders alle kanten op. Je kunt het zelfs horen. Ploppederplop! Met enige regelmaat kijkt iemand er vreemd van op. Wie is die heks? En waar verstopt zij kabouter Plop? Onder haar oksel soms?

Ik mag blij zijn dat ik weer ga zwemmen. In december was mijn kaart met nog 52 baden daarop verlopen. Door allerlei fysieke ellende heeft Heks veel te weinig gezwommen de afgelopen jaren. ‘Dat is altijd hetzelfde bij u. Schrijf maar een brief, misschien dat u respijt krijgt, maar ik geef u weinig kans,’ bitste de medewerksters achter de kassa.

Honderd euro door de plee, omdat de dames van de kaartverkoop niet dol zijn op Heks. En dat is een understatement. Ze hebben gewoon de pest aan me. Dat gebeurt me vaker. Meestal zonder enige reden. Zoals honden direct antipathie kunnen voelen voor een wildvreemde andere hond, voelen bepaalde vrouwen iets dergelijks zodra ze Heks in het vizier krijgen. Het zal wel. Ik ben vast niet de enige, die dit lot treft.

Zo heb ik dan die brief geschreven. Niets op gehoord. Uiteindelijk bel ik het zwembad. ‘Hoe staat het met de brief?’ ‘Welke brief?’ ‘De brief is zoekgeraakt met de post,’ verzekert de vrouw aan de telefoon me. Goh. Hoe kan ze dat nu weten? En toch wel weer heel toevallig. Ik heb sterk de indruk dat ze er gewoon mee in haar hand zit.

Nu moet ik dan een mailtje gaan sturen. Vooruit maar weer. Ik stuur de mail een paar keer. Vanaf verschillende mailadressen. Zodat ie zeker aankomt….. want bij zwembad de Zijl is niets zeker.

Tot mijn verbijstering krijg ik onderstaand mailtje terug:

Wij hebben uw badenkaart met nog 53 bezoeken met 1 jaar verlengd. Dit hebben wij al op 10-12-2017 voor u
gedaan.
U kaart is hier mee geldig tot 10-12-2018.
Wij hopen u hier mee tegemoet te zijn gekomen
Met vriendelijke groet Team spa

Dus die caneira’s achter de kassa hebben gewoon wel mijn kaart verlengd, maar tegen me gezegd dat ik de rambam kon krijgen. Bizar. Ik had al drie maanden kunnen zwemmen potverdorie.

‘Jij hebt dat toch ook gehoord, Saar, dat die vrouwen aan de kassa me de deur wezen in december?’ Mijn vriendin heeft het ook gehoord. Ze stond er bij en keek ernaar. ‘Heks, te gek voor woorden dit. Laten we als de donder die kaart opzwemmen en naar een ander zwembad gaan. Het is hier altijd wat!’

Zometeen ga ik zwemmen. Ik zie er als een berg tegenop. Omdat ik zo moe ben en verrot. Omdat alles pijn doet en dat voel je ook in het water. Omdat het zo koud is. Omdat ik daarna uren geen pap kan zeggen.

Waarom doe je het dan Heks? Om mijn gewrichten weer in de kom te krijgen. Een beetje spiermassa rond de kommen scheelt enorm. Het is dus uit lijfsbehoud dat ik mezelf dit aandoe. Niet om te genieten. Ik zeg het maar eventjes om misverstanden te voorkomen. Maar wie weet geniet er ik er toch van. Eventjes. Tussen de opstartpijnen gedurende de eerste tien baantjes en het in elkaar storten na de vijftiende…….

 

 

 

Vrienden vinden eindelijk tijd om tijd samen stuk te slaan. Een vorkje te prikken en aan de wijn te gaan. Even geen zorgen, bewaar maar tot morgen. Vandaag graag alle stres van de baan…..

Vrijdag is het dan zover. Mijn tweelingbroer en zijn verloofde komen eten, alsmede Fiederelsje. Hoera! Na jaren plannen is het dan eindelijk gelukt.

Het scheelt natuurlijk dat mijn vriendinnetje onlangs gepromoveerd is. Na jaren bikkelen op haar proefschrift heeft ze nu opeens zeeën van tijd. Heks weet niet wat ze meemaakt. We doen alsmaar leuke dingen!

Ook het feit dat mijn broertje en zijn lief op het punt staan om wellicht eventueel te emigreren heeft de zaken aanzienlijk versneld. We prikken gewoon een datum op de zeer korte termijn, zodat we elkaar in elk geval nog een keertje uitgebreid zien. Thailand is bepaald niet naast de deur…….

‘Laten we allemaal iets maken,’ stelt broerlief voor. Heks maakt dus het hoofdgerecht, wel zo praktisch. Een grote bak verse vis in de oven met een garnituur van geroosterde groenten. Pasta van courgette en een heerlijke verse pesto. Wat er verder op tafel komt is nog een verrassing.

Mijn hulp stofzuigt het huis, totdat er nergens meer een kattenhaartje te bekennen is. Rigoureus sluit ik alle katten op in mijn slaapkamer. Alle voorzorgsmaatregelen zijn dan getroffen. De kust is veilig voor mijn uiterst allergische vriendin.

Rond zeven uur druppelen mijn vrienden binnen. Flessen wijn komen uit de diverse tassen en jassen. We trekken er direct eentje open. ‘Proost,’ glunderen we stralend naar elkaar. Fiederelsje stopt wat sprotjes in blaadjes lof. Daarmee trappen we af.

Ingrediënten:

2 el plantaardige olie
4 sjalotje in dunnen plakjes
2 teentjes knoflook in dunne plakjes
1 grote Pomelo
120 gr gekookte garnalen
120 gr krabvlees
10-12 blaadjes munt

Voor de dressing

2 el Thaise vissaus
1 el palmsuiker of gele basterdsuiker
2 el vers limoensap

Voor de garnering

2 lente uitjes  in dunnen ringetjes
2 verse rode pepers zonder zaadjes in dunnen reepjes verse koriander
1 el geroosterde pinda’s
verse kokos (naar wens)

Fruit de uitjes in de olie licht bruin, doe er de knoflook even kort door, laat die niet te hard bakken, dan worden ze bitter.
Zet dit apart.
Maak de Pomelo schoon door alle vellen te verwijderen en alleen het vruchtvlees in kleine stukjes breken.

De munt fijn snijden.

Hak de pinda’s fijn.

Meng de Pomelo met de garnale, krabvlees  gebakken uitjes en knoflook en de munt.

Maak de dressing door de vissaus, limoensap en suiker goed door elkaar te roeren.

Meng dat door de Pomelo mengsel.

Verdeel over bordjes en garneer met de lenteui, koriander, rode peper, pinda’s en eventueel kokos.

Eet smakelijk.

Daarna zet Broer ons een verrukkelijke Thaise Pomelo salade voor. Heks heeft dit gerecht nog nooit eerder gegeten, maar is direct verslaafd. Jeetje, wat lekker! De enorme schaal vol minuscule citrusvezeltjes gemengd met garnalen, vissaus, een zuurtje en een pepertje gaat schoon op.

Ondertussen kletsen we elkaar de oren van het hoofd. Sjonge jonge, wat hebben we toch altijd veel te bespreken met elkaar. En te giebelen! Om de haverklap liggen we flauw van de lach.

Mijn hoofdgerecht gooit ook hoge ogen. De enorme schaal vol verse vis slinkt zienderogen. Uitgeput buiken we een beetje uit. Heks gaat een potje thee zetten voor bij het toetje: De fenomenale  Spaans-Joodse sinaasappel/amandeltaart. Jammie! Heks serveert er haar eigengebrouwen kweeperenlikeur bij. Een uitgelezen combinatie!

Sinaasappeltaart

Spaans-Joods recept

Uit: Claudia Roden, 1997, De Joodse keuken. Achthonderd authentieke recepten uit de diaspora. ’s Gravenhage: BZZTôH, p. 613.

Deze Judeo-Spaanse taart is volgens Claudia Roden van groot belang voor de Sefardische cultuur.

Nodig

  • 2 sinaasappels
  • 6 eieren
  • 250 gram suiker
  • 2 eetlepels oranjebloesemwater
  • 1 theelepel bakpoeder
  • 250 gram blanke amandelen, grof gemalen

Bereiding

Was de sinaasappels en kook ze in hun geheel 1½ uur tot ze heel zacht zijn.

Klop de eieren met de suiker. Voeg oranjebloesemwater, bakpoeder en amandelen toe en meng alles goed door elkaar. Snijd de sinaasappels open, verwijder de pitten en pureer ze met schil en al in de keukenmachine. Meng dit goed door het eier-amandelmengsel en giet het in een ingevet en met matsemeel bestoven cakeblik van 23 cm doorsnede. Bak de cake 1 uur in een op 190˚ C voorverwarmde oven. Laat afkoelen en haal uit de vorm.

Minder suiker en eieren smaakt ook prima!

Een feestavond is het. Met rode konen van plezier nemen we uiteindelijk afscheid. Mijn broertje en zijn man gaan met de trein naar Haarlem en vervolgens op de scooter terug naar Amsterdam. ‘Ik moet meer dan een half uur achterop,’ verzucht mijn tweelingbroer.

Heks hoeft alleen nog maar haar hondje uit te laten. Een klusje van niks natuurlijk, maar voor mij na zo’n avond een enorme opgave. Eerst maar eens eventje uitrusten. Uitbuiken ook. Uren later word ik weer wakker.

Zo loop ik als vanouds om vier uur ’s nachts met VikThor te wandelen. Het is lekker rustig op straat. De stad slaapt. Ga ik ook weer doen zo. Tevreden. Wat een fijne dag!

Heks sombert zichzelf richting jaarwisseling. Mijn pogingen om weer gezond te worden falen genadeloos. ‘Heb je soms last van slaap apneu?’ bagatelliseert een kennis mijn situatie volkomen. Gevolgd door een nauwkeurig verslag van zijn eigen kwalen: Een aambei en een klutsknie.

‘Ja, er is inderdaad een reactie op Lyme, maar ik heb geen idee wat het betekent, Heks,’ mijn huisarts bestudeert de uitslagen van het laboratorium. Eerder dit jaar heeft de reumatoloog ook al dezelfde ontdekking gedaan, maar die uitslagen hebben mijn huisarts nooit bereikt. Heel vreemd.

‘Ja, heel vreemd,’ beaamt de dokter het verdwijnen van die onderzoeksgegevens. Hij krabt zich achter de oren. Strijkt eens langs zijn neus. ‘Het lijkt Wicky de Viking wel,’ schiet er door me heen, ‘Zou hij nu net zoals die kleine held opeens een lumineus idee krijgen?’ denk ik er verwachtingsvol achteraan.

‘Ik moet dat eens met een parasitoloog overleggen, want als je een actieve Lyme in je bloed hebt……..’ Hij kijkt me somber aan. Mijn god, de ellende zou niet te overzien zijn. Dat weet mijn huisarts ook. Eindeloos aan de antibiotica is gewoon niet te doen met mijn gestel. Ik ben van een week die troep slikken al maanden van de leg.

‘Je schildklier is ook niet goed. Tja, tja. Ik zou je natuurijk naar de endocrinoloog kunnen doorverwijzen. Tja…..’ Je kunt wel aan de gang blijven bij die vrouw, zie je hem denken. Maar Heks vindt het geen overbodige luxe, zo’n bezoekje aan zo’n klierpil. Als je klieren eindeloos klieren is dat echt iets wat je wilt……

‘Jeetje Heks, dat is nou toch ook wat. Eerst ME, dan komt daar Fibromyalgie bij, vervolgens krijg je flink RSI tijdens je laatste baan en daarna parkeert er iemand een BMW in je nek. Die auto is total loss verklaard, maar jij moet maar zien met je nauwelijks erkende whiplash. En nu dan ook nog Lyme? Je krijgt inderdaad geen kans om iets van je leven te maken….’ verzucht mijn homeopaat.

Zelfs zij zit intussen met haar handen in het haar. Wat is dit voor’n leven? Wat moet je hier nu over zeggen? Welk middel kun je hiervoor inzetten? Het is dweilen met de kraan open. Het schiet gewoon niet op.

En Heks is vooral doodmoe. Misselijk van moeheid. Ik dwing mezelf om op te staan, de hond uit te laten, ergens heen te gaan. Maar zodra het kan lig ik gestrekt in bed. Uitgeput. Kapot. Uitgevloerd. Opgebrand.

‘Ik zit gewoon ver onder de streep. Ik word er gek van. Alles doet zeer. Mijn leven is een hel,’ somber ik voor me uit, terwijl mijn behandelaarster toch weer wat middelen uit de kast trekt. ‘Test dit een uit, Heks,’ ze legt drie kleine buisjes voor mijn neus. Drie verwante middelen tegen extreme vermoeidheid.

Twee ervan geven geen enkele reactie als ik er mijn pendel overheen laat glijden. Bij de derde echter is het raak. Het kristal snort in de rondte. Nieuwsgierig kijk ik naar wat er op het buisje staat.

‘Het is het middel tegen lichamelijke uitputting. Ik vroeg me af of je misschien moe was door alle emoties van de laatste tijd. Maar nee, jouw uitputting is echt puur fysiek…..’

Met een paar nieuwe remedies op zak ga ik weer naar huis. Op mijn ene schouder zit een duveltje en op de ander een engel. Al een hele tijd. En nu heb ik ook daar iets voor gekregen. Zou dit het einde betekenen van mijn dagelijkse aanvallen van Gilles de la Tourette? Zal het eindelijk eens afgelopen zijn met mijn niet aflatende gevloek?

Kan ik eindelijk weer leven vanuit mijn hart zonder dat ik eerst alles en iedereen stijf wil schelden?

Pruttelend rijd ik weer terug naar Leiden. Wat heb ik toch een hekel gekregen aan sommige mensen. ‘Je hebt jarenlang alles maar geslikt en toegelaten van Jan en Alleman. Geen wonder dat je zo razend bent. Je hebt een heel laag zelfbeeld, Heks. Dat valt me steeds op….’

Shit, shit, shit. Waarom is dat nog steeds zo? Ik zit al vijfentwintig jaar aan dat belabberde zelfbeeld te werken en nog steeds zie ik in de spiegel een pispaal. ‘Daarom heb je ook steeds mensen om je heen verzameld, die je als een stuk stront behandelen, Heks. Maar dat gaat echt veranderen. Je hebt er al heel wat mensen uitgekieperd….’

Ik weet het allemaal zo net nog niet. Al jaren probeer ik van mezelf te houden. Ik dacht dat het me aardig gelukt was. De hele wereld en mezelf in mijn grote hart. En dan blijk je opeens de pest te hebben aan allerlei lieden. Omdat ze op dat grote hart zijn gaan staan. Erop hebben getrapt. Systematisch.

Omdat ze je te grazen hebben genomen. Of de mond hebben gesnoerd. ‘Laat me uitpraten, Heks,’ zodra ik ook eens iets zeg.

En is het zo belangrijk om van mezelf te houden? Gaat dat me uiteindelijk beter maken? Welnee. Ik ken legio mensen, die zichzelf niet eens kennen, laat staan dat ze van zichzelf houden, die wolf in schaapskleren. Maar intussen zijn ze zo gezond als een vis!

Een verfrissend geluid in dit opzicht is de mening van Karin Spaink.

Karin Spaink, schrijfster, gelooft niet dat in lijden een zin schuilt

Een groot deel van de kerstdagen breng ik door in de BEDlehemkerk. Maar er wordt ook een subliem kerstdiner in elkaar geknutseld door Heks en Steenvrouw: Kalkoen à la Jamie!

‘Heks, wil je tweede kerstdag komen dineren?’ Ik wordt op het allerlaatste moment uitgenodigd bij oude vrienden van me. Ook de familie roert zich vlak voor kerst met allerlei in der ijl in elkaar geknutselde plannen. Helaas moet ik verstek laten gaan, gelukkig is er nog geen sprake van ‘wat doen we met Heks dit jaar?’: Ik heb al bezigheden! Steenvrouw en Heks gaan een kalkoen in de oven stoppen. Een megaproject.

Een paar maanden geleden zitten we al plannetjes te maken. ‘Zullen we het weer samen vieren? Met de kindertjes erbij?’ Al jarenlang komt mijn vriendin met haar grut op tweede kerstdag Chinees fonduen. Of eigenlijk Koreaans: Daarbij zit er een gloeiendhete bakplaat middenin de pan met bouillon.

‘Ik overleg het met de kids. Ze worden zo groot en hebben vaak zelf ook plannen.’ Een paar dagen later krijg ik uitsluitsel. ‘Mijn zoon vindt het superleuk als je komt, maar wil het graag een keertje thuis vieren. Dus je bent van harte uitgenodigd. Zullen we binnenkort overleggen wat we gaan koken?’

Ja, die kinderen zijn opgeschoten als kool. Ik zie Steenvrouw nog voorrijden met haar fietskar vol kleintjes. Nu fiets ik met zo’n kar. Met daarin een pup.

‘Zullen we dit jaar eens een echt kerstdiner doen? Iedereen maakt iets en we trekken ook deftige feestkleding aan?’ We zijn er snel uit. Een ouderwets kerstdiner met alles erop en eraan. Daar hoort natuurlijk een kalkoen bij!

Mijn vriendin heeft nog nooit zo’n monster in de oven gestopt. Heks heeft wel wat ervaring. Bovendien heb ik jaren het kunstje afgekeken van mijn vader: Hij was echt een geweldige kok. Dagenlang was hij met zo’n kalkoen in de weer. Een jaarlijks terugkerend fenomeen. ‘Ik heb dus ook nooit uitgedroogde plofkalkoen gegeten, zoals de halve wereld. En dat gaan we dit jaar ook niet doen!’ verzeker ik Steenvrouw.

De week voor kerst lig ik veel in bed. Ik ben toch zo slecht met mijn lijf. Een kerstboom is er niet bij dit jaar. Het idee zo’n loodzwaar onhandelbaar ding te moeten sjouwen en optuigen bezorgt me al spierpijn. Ook de andere versieringen blijven in de kast. Geen kersttafel vol engeltjes en chocolade. Geen ijsparadijs in mijn toilet. Ik koop alleen een paar plantjes en een bos amaryllissen.

Ook haal ik een wat vleeswaren, haring en wat Marokkaanse delicatessen. Daar moet ik het maar mee doen dit jaar. ‘Ha Toverheks!’ Ilias staat naar me te glimmen in zijn marktkraam. Sinds ik een keertje over hem heb geschreven, hij gaf me zo een pak geld mee toen ik mijn portemonnaie vergeten was,  zijn we dikke maatjes.

Hij strijkt met zijn hand langs zijn gezicht, trekt een uitgemergeld mummelmondje en kijkt me streng aan. Ja, ik weet het. Ik ben hartstikke mager momenteel. Het laatste jaar zijn er zomaar tien kilo’s overtollig lichaamsvet verdwenen. Nou ja, overtollig. Ze zaten me bepaald niet in de weg.

Niets ontgaat de scherpe blik van Ilias. ‘Magere vrouwen is niets gedaan. Daar doen we wat aan,’ spookt er ongetwijfeld door zijn hoofd. Hij zwiept een emmer verrukkelijke vissoep uit zijn voorraad omhoog. ‘Voor jou, Heks, kun je een beetje aansterken…..’ Hij kijkt naar mijn spierwitte bekkie. Pakt nog een emmer. En een groot Turks brood……. ‘Goed eten, lieve Toverheks.’ Hij deponeert zijn gulle gaven op mijn fietskar.

Goeie hemeltje. Ik kan de hele kerst aan de soep. Hoogstwaarschijnlijk zitten er gluten in, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze geschenken niet aan te nemen. Alleen het kijken naar de potten soep doet me al goed. Later waag ik me toch aan een bordje en inderdaad: Heel erg lekker.

Kerstavond lig ik in bed. Uitgeput. Ik slaap tot een uurtje of tien. Schrik wakker. Trek een kerstachtige outfit aan en spurt naar de kerk. Omdat ik laat ben zit ik helemaal achterin. Zoals altijd. Kortjakje in haar kerstpakje.

Eerste kerstdag slaap ik uit. In de loop van de middag meld ik me bij Steenvouw met een tas vol vergeten groenten. En een ijskoude fles bubbels.

De gehele week hebben we onafhankelijk van elkaar Jamie Olivers kerstrecepten bestudeerd. Ik heb hem allerlei verrukkelijke dingen zien uithalen met een kalkoen. Groenten zien roosteren. Verrassende vulling zien maken…..

Mijn vriendin heeft alle benodigde ingrediënten in huis gehaald. Spek, cranberries, rundergehakt alsmede een bakbeest van een scharrelkalkoen. Superieure kwaliteit. In haar tuin staan allerlei verse kruiden te overwinteren. Tevens heeft ze een paar grote ovens in keuken en bijkeuken. Kortom: We zijn er klaar voor.

Zo rommelen we een heerlijke vulling in elkaar. Stoppen gezamenlijk die hele pan vulling in het beest. Naaien em dicht met een takje Rozemarijn. Proppen doorgesneden clementines in zijn kont. Bekleden het geheel met spek. Leggen dit spectaculaire hoofdgerecht op een bedje van groenten in een grote ovenschaal……

Tussendoor gaan we heerlijk met het hondje wandelen. Tot slot maken we de fles bubbels soldaat. Heks zet allemaal lekkere liflafjes op tafel. En een bord vol haring. We hebben het verdiend. Morgen hoeft Steenvrouw de kalkoen alleen nog maar in de oven te zetten en een keer of driehonderd te bedruipen…….

Tevreden fiets ik aan het begin van de avond naar huis. Ik laat mijn hondje nog uitgebreid uitrennen langs de Vliet. Dan geef ik alle beesten eten en ga eventjes op bed liggen uitrusten. Strakjes ga ikzelf wel eten. Ik heb nog wat Indische afhaalchinees in de koelkast staan.

Als ik wakker schiet is het al midden in de nacht. Ik verzuim om te kijken hoe laat het precies is, maar ga eerst nog een laatste rondje met het hondje wandelen. Jeetje, wat is het stil op straat. Compleet uitgestorven.

Thuisgekomen zet ik mijn eten in de magnetron. Ik heb Ilias beloofd om beter en meer te eten, dus ik neem ook nog wat van zijn soep. Voor de televisie peuzel ik het op. Pas op dat moment krijg ik in de gaten dat het vijf uur in de morgen is. Ik zit in feite te ontbijten!

Natuurlijk kruip ik er nog een paar uur in. Ik wil graag okselfris zijn voor ons fenomenale kerstdiner!

 

 

 

 

 

Genezende martelingen, helpende heksenhanden, helende trancedans en curerende kunst helpen Heks herstellen van gekmakende zenuwpijnen. Goddank! Fantastisch!

Woensdagmorgen kan ik dan eindelijk bij mijn orthopedische fysiotherapeut terecht. Na een kleine week creperen ga ik voor de zoveelste keer uit de kleren bij een behandelaar. Een moeizaam gebeuren ook nog met mijn pijnlijf.

Een half uur lang word ik systematisch gemarteld. Pijnplekken worden beknepen. Er wordt in verstrengelde spiervezels gepord. Een paar gemene naalden verdwijnen in verkrampte spieren. Vervolgens wordt er net zo lang in die stijve plek geporreld tot de spier losspringt. Een afschuwelijk misselijkmakend gevoel. Heks schreeuwt het uit. Of kreunt, steunt, kermt en jammert.

Maar je hoort me niet klagen. Ik ben de wanhoop nabij na een slapeloze week en hartstikke blij dat ik terecht kan bij die gemene man. Zijn magische geniepige handen kunnen ware wonderen bewerkstelligen. Systematisch pakt hij de stagnerende spieren en pezen aan.

Deel na deel van mijn rug en schouder krijgen een beurt. ‘Je rechterheup en linkerschouder werken samen….’ verzucht hij , terwijl hij de heup onder handen neemt. ‘Nou, samenwerken,’ pruttel ik, ‘Als je dit samenwerken noemt…. Het zijn meer broeders in het kwaad….’

Mijn behandelaar moet lachten. Intussen plopt er nog meer los links en rechts. Langzamerhand komt er wat beweging in de plank, die voor mijn lichaam doorgaat, maar lekker voelt het nog allerminst.

Na de door deze behandeling veroorzaakte schreeuwsessie snel ik naar huis. Fiederelsje komt een uurtje roerzeven.

In groepsverband roerzeven? Het moet niet gekker worden!

Mijn vriendin komt me helpen met een huishoudelijk klusje. Drie bakken met oranje gekookte kweeperen wachten op verwerking tot jam. Helaas lukt het me zelf maar niet om ze door die verrekte roerzeef te draaien. Een kolfje naar de heksenhand van mijn kweepeervriendin. ‘Ik sta om 12 uur op je stoep, Heks, geen probleem. Om 2 uur heb ik pas weer een afspraak, tijd genoeg dus.’

Mijn vriendin is nog geen kwartier binnen, of ze staat al met haar handen in de kweeperen. ‘Wat zijn ze prachtig van kleur, je hebt ze echt lang gekookt!’ Geroutineerd draait ze de knaloranje brokken door de zeef. Intussen kwebbelen we er vrolijk op los.

‘Ik heb nog een cadeautje voor je, lieve Heks,’ ze diept tussen de bedrijven door een pakje op uit haar tas. ‘Dit vertegenwoordigt voor mij pure schoonheid,’ ze drukt me het pakket in de hand.

Er zit een prachtig boek in over pottenbakker Gerrit de Blanken (1894-1961) uit Leiderdorp. Wat leuk! ‘Hij kwam hier uit de buurt, dat vind ik ook zo bijzonder.’ Mijn vriendin haalt nog een presentje tevoorschijn. Oh, wat word ik verwend!

Niet veel later klinkt mijn nieuwe CD door de keuken. Het is ‘La Tarantella’ van Marco Beasley en Christina Pluhar. Inderdaad antigif tegen ziekte en narigheid, deze muziek:

Zo’n lied eindeloos herhalen werd in vervlogen tijden ingezet als geneesmiddel: Je joeg het gif van de ziekte als het ware de deur uit door je helemaal in het zweet te dansen. Zoals na een spinnenbeet van de tarantula……. Zuid Italiaans sjamanisme uit de zestiende en zeventiende eeuw!

Later diezelfde middag lig ik alweer op een behandeltafel bij alweer een andere fysiotherapeut. Deze keer is mijn heup aan de beurt. Weer gepor en geknijp. Naalden in verkrampte spieren. En weer komt er wat ruimte en beweging in een deel van de plank, die doorgaat voor een heksenlijf.

Aansluitend wandel ik met mijn hondje door het bos. Wel zo prettig met je heup weer min of meer in de kom.

Eenmaal thuis zet ik de helende CD op. Met al die heroverde ruimte in mijn lijf kan ik weer een beetje in mijn stoel zitten. Lang houd ik het niet vol. Al die behandelingen hebben me uitgeput. De tarantella dansen zit er vandaag nog niet in…….

Gelukkig ligt VikThor ook helemaal voor pampus na een speelsessie in Het Leidse Hout. Straks nog een goeie ronde in een stadspark en dan zit het er weer op voor vandaag.

Maar eerst eventjes een paar uur slapen, na al die slapeloze nachten, heerlijk ……

 

Gratis rookmelders van Portaal: Waar rook is is vuur! Helaas bestaat er geen apparaat, dat waarschuwt voor de rookgordijnen, waar oplichters zich in hullen. Mijn gedupeerde vriendin Zwaan kan erover meepraten……

Zwaan, vogel, zwanen,

Vanmorgen om een uurtje of negen wordt er aangebeld. Mannetjes van Portaal! Maar ik heb hen helemaal niet besteld. Wat krijgen we nu?

‘Een rookmelder!’ roept één van de mannetjes naar boven, als ik mijn hoofd uit het raam steek. ‘U heeft er een brief over ontvangen.’ Ik ben stomverbaasd, maar dan gaat ergens in mijn achterhoofd opeens een belletje rinkelen. Oh ja, Heks heeft inderdaad een brief voorbij zien komen over het onderwerp.

Bah. Ik heb helemaal geen zin in het snoeiharde geluid van een drilboor, die wanhopig poogt een gat in het betonnen plafond te bewerkstelligen. En al evenmin in de daarbijbehorende rommel.

Zwaan, vogel, zwanen,

‘Heeft Portaal een goedkope partij op de kop getikt?’ grap ik als de heren in mijn huis arriveren. Het is altijd verdacht als deze woningcorporatie cadeautjes gaat uitdelen. Best kans, dat ze nu de huur gaan verhogen….. De heren schieten in de lach.

‘Geen idee,’ zegt de bijdehandste van de twee, ‘wij zijn slechts ingehuurd om die dingen op te hangen.’  Terwijl hij het zegt kit hij snel een wit doosje tegen het plafond van de woonkamer. De andere man heeft er intussen eentje in de hal vastgeplakt. Op zo’n drie meter afstand van de eerste…..

Zwaan, vogel, zwanen,Zwaan, vogel, zwanen,

Interessant. De brand moet dus niet in een ander deel van mijn huis uitbreken….. Hebben ze vast niet over nagedacht. Vervolgens geeft hij uitleg over hoe ik over 10 jaar (!) de batterij moet verwisselen. Ik ben benieuwd of ik het me dan nog herinner……

Binnen vijf minuten staan ze weer buiten. Dit twee man sterke team. Met deze geweldig zware klus. Ja, mannetjes…… Ik schenk een kop koffie in en open mijn computer. Er is belangrijke mail!

Zwaan, vogel, zwanen,

Net als ik denk, dat het er nooit meer van komt, krijg ik bericht, dat ik toch nog wat geld ontvang als compensatie voor de kosten, die ik heb gemaakt nadat een BMW zich in mijn nek parkeerde ruim drieënhalf jaar geleden.

Een deel is smartengeld. De rest van het bedrag is opgebouwd uit de meest vreemde kostenposten. Ik vind het best. Zo langzamerhand begon ik me af te vragen, of ik er niet beter aan had gedaan hun veel lagere eerste aanbod te accepteren……

Zwaan, vogel, zwanen,

Omdat ik al van alles mankeer, menen ze me minder te hoeven compenseren. Van gezond naar kreukel is erger, dan van kreukel naar superkrakkemik.

Er valt iets voor te zeggen. Anderhalf jaar na de whiplash sprak ik met mijn huidige advocate. Zij stond ervan te kijken, hoe ik in die betrekkelijk korte periode, me had neergelegd bij het feit, dat mijn lichaam er enorm op was achteruit gegaan na het ongeluk.

Zwaan, vogel, zwanen,Zwaan, vogel, zwanen,

‘Goh, Heks, de meeste mensen doen daar jaren over. Ik hoef je dan ook niet volgens standaard procedure aan te raden, daar therapie voor te gaan volgen. Zelfs het feit, dat je halverwege een zin compleet de draad kwijt bent doet je betrekkelijk weinig!’

Nou ja, leuk is anders natuurlijk. Maar ik heb tegenwoordig een Ipad. Mijn uitwendige geheugen. Daarop kan ik aantekeningen maken indien nodig. En ik rijd regelmatig met een TomTom, zodat ik tussen A en B de weg niet kwijt raak.

De toezegging van de schadevergoeding komt precies op het goede moment. Ik ben door bepaalde medicatie heen. Ook moeten er weer beesten naar de dierenarts. Altijd een enorm dure grap. En ik heb wat mooie jurkjes gekocht in de uitverkoop.

Zwaan, vogel, zwanen,

Gisteren met Zwaan heb ik me vergrepen aan een prachtig chiffon exemplaar. Fluwelig nachtblauw bezaaid met glinsterende stenen: Ik kan zo naar een feestje verkleed als sterrenhemel. Met daarboven mijn ronde bleke wintergezicht glimmend als een grote volle maan! Het is een verrukkelijk niemendalletje.

Vannacht had ik er wel een beetje spijt van. In de zin, dat het geen verstandige uitgave is op dit moment. Het is bepaald geen eerste levensbehoefte, zo’n jurk. ‘Ik heb gewoon teveel kleren,’ vertel ik mijn vriendin, als we met overgave van ons eten zitten te genieten.

We zijn uiteindelijk nooit meer in de sauna beland. Uitgeput van het gewinkel zijn we lekker aan de gezellige keukentafel van Heks blijven plakken, alwaar we ons tegoed doen aan een geïmproviseerd maaltje.

Zwaan, vogel, zwanen,

‘Lange tijd was me leuk aankleden het enige dat lukte en wat ik wel goed kon. Ik dacht in die tijd: Als ik dan toch eindelijk eens mijn bed uitkom, wil ik er wel een beetje leuk uitzien!’ vervolg ik mijn verhaal.

Maar goed. Uiteindelijk heeft het me ook een verlichtingsmoment opgeleverd. Het inzicht, dat ik slechts ter decoratie hier op aarde ben. En dat dat helemaal OK is. ‘Nou, jezelf fantastisch kleden kan jij als de beste, Heks!’

Mijn vriendin kan er zelf ook wat van. ‘Ik ben superkritisch , hoor,’ verontschuldigd ze zich tijdens het winkelen. Ik zie dat anders. Het is een dame, die weet wat ze wil en een goed gevoel heeft voor wat haar mooi staat!

Zwaan, vogel, zwanen,

‘Dank je wel voor de leuke middag, ik kon het goed gebruiken, na wat ik vandaag heb meegemaakt!’ zegt deze lieve schat bij het afscheid. ’s Morgens vroeg kreeg ze een telefoontje van mensen, die haar met naam en toenaam kenden. Haar computer was zogenaamd in gevaar. Op dat moment nog niet, maar een half uurtje later wel degelijk!

Terwijl ze via de telefoon met een lulverhaal aan de praat werd gehouden, kraakten deze criminelen intussen alle codes van haar computer….

Zwaan, vogel, zwanen,

Tegen de tijd, dat ze in de gaten kreeg, dat er iets niet klopte, was het kwaad al geschied…… Haar computer gahacked, alle bestanden gewist en een porno-site op de koop toe als uitsmijter……

‘Hang op, klik weg….’ zegt een man op TV in een voorlichtingsfilmpje, waarin wordt gewaarschuwd voor dit soort praktijken. Ja, maar als je dat niet snel genoeg doet, zit je in de problemen.

‘Hoe kun je nu zo naïef zijn?’ Zullen sommige mensen denken. Zoiets is misschien moeilijk voor te stellen, als je door de wol geverfd in het leven staat.

Zwaan, vogel, zwanen,

Voor Zwaan geldt iets anders: ‘Hoe kunnen mensen zo slecht zijn?’ vraagt zij zich af, als we naar het station lopen ’s avonds. Dat mensen zo verdorven zijn, dat gaat het bij haar gewoon niet in! Wat mij betreft een fantastische eigenschap. Je hoeft nooit bang te zijn, dat Zwaan je zo’n streek levert. Het komt eenvoudigweg niet in haar op!

Cowboy vertelt me later, dat hij ook een keertje iets dergelijks aan de hand heeft gehad. Gelukkig was hij er wel op tijd achter, dat het niet in de haak was. Ook Heks is wel eens genaaid met een lulverhaal. Dit soort foute roofdieren slaan meestal toe net op een moment, dat je niet lekker in je vel zit. Eikels!

Bestond daar maar een soort rookmelder voor…..

Zwaan, vogel, zwanen,

Heks crashed een dagje. De batterij is leeg. Tijd om stil te staan en niets te doen. Behalve ademhalen dan….. Zo ZEN!

slapend poesje, kitten

Laatste momenten met m’n schatje thuis

Na het oversteken van de zee van Samsara, die vorige week plotseling mijn heksenleventje overspoelde ben ik kapot moe. Niet zo vreemd voor een MEpatiënt. Ons stresssysteem functioneert voor geen meter, dus alle zeilen moeten worden bijgezet als rampspoed zich aandient. Een enge film kan al lichamelijke naweeën opleveren. Daarom kijk ik meestal naar iets vrolijkers.

poesje, kitten

Het is een schoonheid

Vorige week heb ik drie keer vanuit een enorme oerkracht in mezelf m’n leven gered. Eerst mijn gevoelsleven uit de klauwen van een verward en angstig mens. Daarna mijn lichaam uit de harde handen van tien rigide spoorwegbeambten. En tenslotte letterlijk het leven van mij en m’n hondje voor de wielen van een slaapwandelende automobilist.

Genoeg om trots op te zijn, toch?

hond en vrouw

In haar nieuwe huis zijn alle voorbereidingen getroffen

Op de begrafenis van Moeders trof ik tot mijn schrik een duistere zuster uit mijn verleden. Het was me eigenlijk een raadsel, wat zij daar te zoeken had, vandaar mijn schrik. Deze vrouw, gelukkig geen genetische zuster overigens, heeft mij ooit genadeloos geprobeerd kapot te maken. En waarom? Haar man zat achter Heks aan. En hoewel ik daar niets van moest hebben, ik ben sowieso loyaal met mijn zusters, gaf ze mij de schuld.

Het was trouwens een lul van een kerel. Zatlap en slappe hap.

poes in tentje poes in tentje

KRABPAAL

Een klein poezenhuisje

Wat ze toen heeft gedaan tart elke verbeelding. Ze heeft aan de wieg gestaan ven een diep trauma van de Heks. Heeft ze er spijt van? Misschien enig inzicht verworven op haar levenspad? Welnee, zelfs tegenwoordig spuit ze gif over de Heks, waar ze maar kan. Als een grote met wrok vetgemeste kalkoen zat ze me op afstand vuil aan te kijken. ‘Saai’, dacht Heks. Niets nieuws onder de zon.

Je moet je gevechten kiezen uiteindelijk.

vrouw met poesje, kittenvrouw met poesje, kitten

Vandaag toch een beetje verdrietig. Afscheid van m’n katje. Het loslaten van een nieuwe liefde of wat het dan ook was. De gemene prutzuster, die als een luis in mijn pels alsmaar mijn pad blijft kruisen met haar ellendige verhalen. Enorme vermoeidheid. Ach ja, geluk en verdriet gaan vaak hand in hand. Kracht en kwetsbaarheid zijn beiden voelbaar, als twee kanten van dezelfde medaille….

vrouw met poesje, kitten

Het nieuwe vrouwtje is al helemaal verliefd op haar kleine meid

vrouw met poesje, kitten en hond

Ysbrandt neemt afscheid

MIJN KLEIN MAGISCH WONDERHONDJE

naast de stoel, altijd in de buurt

Mijn trouwe hondje

Vanavond met Steenvrouw bij Pappa gegeten. Dat was ook leuk voor Ysbrandt, want de vrouw lag al weer 2 dagen gestrekt. Slapend of met een half oog TV kijkend in bed. En daar is natuurlijk niks aan voor een hondje. Die wil lekker op stap en dingen beleven. Van alles ruiken vooral. Buiten is het een geurenparadijs voor hem. Binnen heeft hij het wel geroken op een gegeven moment.

ik ben iets op het spoor...

neus achterna

Ysbrandt gaat ontzettend graag mee naar Pappa, als ik onderweg zijn naam laat vallen gaat mijn hondje er als een haas vandoor. Ja, naar PAPPA!!! Hij heeft daar een maand gelogeerd afgelopen zomer. Binnen een paar dagen had dat varkentje al voor elkaar, dat er altijd iemand thuis bleef, anders ging hij heel hard blaffen. Iets wat hij thuis nooit doet. Maar het was voor hem natuurlijk veel gezelliger zo, dus liet hij hen in de waan, dat hij niet alleen kon zijn….

Ik wist hier allemaal niets van. Pappa en zijn zoon gunden mij een zorgeloze tijd en hebben het verzwegen. Wat een schatten! Het was voor hen heel vervelend en Ysbrandt heeft natuurlijk enorm zijn eigen glazen ingegooid wat betreft logeerpartijen, maar ik moest er toch om lachen achteraf. Wat een uitgekookt hondje…

nu ruik ik toch iets interessants hier binnen

Voetjevrijen

Op zulke slappehapdagen ben ik maar wat blij met mijn hondje. Af en toe duikt hij op aan het voeteneind en komt dan even voetjevrijen. Met 2 poten op het bed. Meer mag niet. Als ik er dan eindelijk eens uitkom, is hij hartstikke blij. Een enthousiaste begroeting volgt, alsof ik weet ik waar geweest ben. Ik hijs me in vesten en jassen en we gaan erop uit….

Dus voor hem is het afzien, zo’n uitgeputte baas, maar mij houdt hij juist op de rails. Ik ben gedwongen toch enigszins minimaal te bewegen. Buiten, in de natuur. En dat is ook iets heel goeds van Ysbrandt. Hij neemt me mee bossen en duinen in. We struinen over het strand. Hij zwemt in een meertje. We spelen met een balletje in een park….Hij verbindt me met moedertje aarde.

daarmee kan ik heel goed snuffelen.....

Ik heb echt een grote neus….

Alweer 8 jaren woont hij hier. Lange jaren, hondenjaren. Van een puppy is het een ballenbijtend monster en uiteindelijk een wijze volwassen hond geworden. Slim ook. Laat hem maar schuiven.

Nu ligt hij geduldig aan het voeteneinde van mijn bed, op de grond, te wachten. Op een nachtelijke wandeling en daaropvolgend iets lekkers….

Straks loop ik een laatste rondje

met mijn kleine wonderhondje

daarna heeft hij nog 1 wens

een lekker stinkend staafje pens…

Ja, je moet er iets voor overhebben. Een rommelig huis, pens en ander stinkend voer. Elke dag uitlaten… Maar dan heb je ook de beste vriend, een viervoetige, die je je kunt wensen. Met grote zachte flaporen als je geluk hebt…

Ik wil op stap

Hallo daar, vrouw, kom je er nog een keertje uit?