‘Doe een stapje naar voren en een stapje opzij, tik, weer een stapje naar voren en een stapje opzij, tik, loop niet te zeuren, Heks is niet blij, tik, ja, nu nog even, krijg toch de hik, hik, hik……’ zingzoemt Heks, geïnspireerd op Nederland in Beweging.

Olga Commandeur loeit haar instructies mijn slaapkamer in, terwijl ik me in mijn kleren worstel. Oh, grote goden, ik heb echt geen lijf vandaag. Geen lijf, maar een pijnplurk. Een vastgelopen tanker. Een schipbreuk op volle zee. Nee, vandaag valt niet mee.

Het nieuws, dat volgt biedt ook geen soelaas. De Coronabesmettingen lopen maar op in Nederland. Ja, hoe zou dat nu komen? Heks is altijd weer verbaasd over de stompzinnigheidsgraad van dit kabinet.

Oh, wat is men weer verbijsterd over de cijfers. Na hun ongelofelijk achenebbisjbeleid. Maatregelen weken te laat nemen. Niemand, die zich er aan houdt, om te beginnen de politici zelf. En dan oprecht verbaasd zijn. Huh….. Wat een acteurs…..

En vaccineren? Ho maar. 

Iedereen heeft gezellig samen kerst zitten vieren, dat is zo klaar als een klontje. Heks wist van tevoren, dat het zou gebeuren. Ook de restauranthouders wisten het, gezien de ongelofelijke hoeveelheid bestellingen voor grote groepen.

Ook de mensen, die wel min of meer hun best doen om zich aan de regels te houden, hebben elkaar gezien met kerst. In etappes. Helaas kun je elkaar ook in etappes besmetten.

Ik rest my case…..

Dus. Zo.

Is er dan niks om je op te fleuren? Klagelijk Heksje? Jazeker! Er is iets.

Afgelopen maandag praat ik anderhalf uur aan de telefoon met de zus van mijn onlangs plotseling overleden vriendin de non. Via een omweg is ze me op het spoor gekomen. Opeens hoor ik alle details over de laatste maanden van mijn lieve vriendin. Wat fijn! 

Het doet me goed om te horen hoe twee van haar zussen haar de laatste maanden gezelschap hebben gehouden. Alle ins en outs krijg ik te horen. Het stelt me vooral gerust, dat mijn vriendin geen pijn heeft geleden. Veel vragen worden beantwoord……

‘Jouw naam kwam ik telkens tegen in haar adressenboekjes. Elk jaar schreef ze em zorgvuldig over. Ook heeft ze de laatste keer, dat ze hier was geprobeerd om je adres te achterhalen. Ze wilde je opzoeken….. Mijn man is toen nog op zoek geweest naar Toverheks…..’

Oh, wat jammer, dat dat niet gelukt is! Het was altijd een droom van me, dat ze hier een keertje langs zou komen. Dat ik een retraite zou organiseren en dat ze hier mocht logeren bijvoorbeeld.

Soms fantaseerden we daarover. De regels van het klooster zijn heel streng, Je moet voor alles toestemming vragen, dus ik achtte de kans klein, dat het zou lukken.

‘Dan maken we er gewoon een mini retraite van…’ riep ik dan. Heel ieniemini. Een simpel bezoekje zou ook al geweldig zijn geweest. Oh, wat zou ik haar in de watten hebben gelegd!!!!! 

Toch doet het me al goed, dat ze het van plan was. 

Gisteren lig ik een groot deel van de dag in bed te dweilen. Extreem slechte dag, volgend op een slapeloze nacht. En een veel te vroege afspraak bij de mondhygiëniste. M’n hele systeem is van slag hierdoor. Aan het begin van de avond val ik in slaap. Hierdoor mis ik de Zoomsessie van mijn koor. Maar ik trek wel een beetje bij…..

Vandaag bel ik naar de antroposofische praktijk. Ik maak een belafspraak met mijn huisarts. Ik moet de man ervan doordringen, dat ik tot de risicogroep behoor bij Covid19. Tot mijn verbijstering wilde hij me in het najaar geen griepprik geven, omdat die bestemd waren voor kwetsbare mensen. Ik heb dat toen maar laten zitten, mede omdat ik altijd ziek word van die prik.

Maar deze vaccinatie wil ik zo snel mogelijk in mijn klep. Het zou heel veel voor me betekenen, als ik wist, dat ik beschermd ben tegen een virus, dat me het verpleeghuis in kan jagen. Of de dood. Met mijn halvezolige immuunsysteem. Mijn kapotte afweer. Mijn gatenkazige verdediging tegen de buitenwereld.

Dat vaccin kan mijn redding betekenen. 

Bovendien: Ik wil eindelijk wel weer eens onder de mensen zijn. Ergens heen gaan, iets doen. Behalve de hondjes uitlaten. 

Nu nog mijn huisarts overtuigen, dat ik als eerste aan de beurt moet zijn. Nou ja, samen met de andere kneusjes. Het blijft natuurlijk om te huilen, dat ik nog steeds niet serieus word genomen met die kutziekte. Zelfs niet door mijn huisarts, bij wie ik al meer dan 15 jaar over de vloer kom.

Die met eigen ogen heeft gezien, hoe raar mijn lijf reageert op allerlei zaken. Die wel eens een abces in mijn buik heeft doorgeprikt, na een behandeling bij de mondhygiëniste. Om maar iets te noemen. 

Nou Heks, hou maar op met mekkeren. Het helpt toch niet. Beter kun je je energie gebruiken om de man te overtuigen van de noodzakelijkheid van het vaccin in jouw geval.

Maandagnacht sta ik in mijn woonkamer, als ik plotseling een initiatie krijg vanuit een andere dimensie. ‘Maar, maar…,’ pruttel ik nog. Degene, die em geeft ken ik heel goed. Helemaal niet op gerekend. Ik ben niet eens echt Bhoeddhist……

Ik voel de energie door mijn lijf stromen. Zoveel, dat ik er niet van kan slapen. 

Vandaag doe ik nog maar een dagje rustig aan. Zometeen lekker met de hondjes op stap. Even lekker uitwaaien. En verder helemaal niks.