Laatste momenten met m’n schatje thuis

Na het oversteken van de zee van Samsara, die vorige week plotseling mijn heksenleventje overspoelde ben ik kapot moe. Niet zo vreemd voor een MEpatiënt. Ons stresssysteem functioneert voor geen meter, dus alle zeilen moeten worden bijgezet als rampspoed zich aandient. Een enge film kan al lichamelijke naweeën opleveren. Daarom kijk ik meestal naar iets vrolijkers.

Het is een schoonheid

Vorige week heb ik drie keer vanuit een enorme oerkracht in mezelf m’n leven gered. Eerst mijn gevoelsleven uit de klauwen van een verward en angstig mens. Daarna mijn lichaam uit de harde handen van tien rigide spoorwegbeambten. En tenslotte letterlijk het leven van mij en m’n hondje voor de wielen van een slaapwandelende automobilist.

Genoeg om trots op te zijn, toch?

In haar nieuwe huis zijn alle voorbereidingen getroffen

Op de begrafenis van Moeders trof ik tot mijn schrik een duistere zuster uit mijn verleden. Het was me eigenlijk een raadsel, wat zij daar te zoeken had, vandaar mijn schrik. Deze vrouw, gelukkig geen genetische zuster overigens, heeft mij ooit genadeloos geprobeerd kapot te maken. En waarom? Haar man zat achter Heks aan. En hoewel ik daar niets van moest hebben, ik ben sowieso loyaal met mijn zusters, gaf ze mij de schuld.

Het was trouwens een lul van een kerel. Zatlap en slappe hap.

Een klein poezenhuisje

Wat ze toen heeft gedaan tart elke verbeelding. Ze heeft aan de wieg gestaan ven een diep trauma van de Heks. Heeft ze er spijt van? Misschien enig inzicht verworven op haar levenspad? Welnee, zelfs tegenwoordig spuit ze gif over de Heks, waar ze maar kan. Als een grote met wrok vetgemeste kalkoen zat ze me op afstand vuil aan te kijken. ‘Saai’, dacht Heks. Niets nieuws onder de zon.

Je moet je gevechten kiezen uiteindelijk.

Vandaag toch een beetje verdrietig. Afscheid van m’n katje. Het loslaten van een nieuwe liefde of wat het dan ook was. De gemene prutzuster, die als een luis in mijn pels alsmaar mijn pad blijft kruisen met haar ellendige verhalen. Enorme vermoeidheid. Ach ja, geluk en verdriet gaan vaak hand in hand. Kracht en kwetsbaarheid zijn beiden voelbaar, als twee kanten van dezelfde medaille….

Het nieuwe vrouwtje is al helemaal verliefd op haar kleine meid

Ysbrandt neemt afscheid