Na twee ellendige dagen binnenshuis met een hondsberoerd hondje besluit ik eventjes alleen op stap te gaan. Ik ga op yogamatjes uit. Ze zijn in de aanbieding bij een drogisterijketen. Voor 4 euro heb je er al eentje.
Heks heeft al twee exemplaren in huis. De ene is van superieure kwaliteit, de ander van de Flying Tiger. Beide matjes zijn uitermate geschikt als tijdelijke bedekking van mijn gladde houten vloer. ‘Geen gladde vloeren!’ staat er met koeienletters in het begeleidend schrijven van de dierenkliniek. Ik krijg een hele stapel tips en aanbevelingen mee. En een paar absolute no go’s……
De eerste Trekpleister heeft nog maar 1 matje. Ik ben er al blij mee, maar wat meer exemplaren is in de gegeven omstandigheden geen luxe. ‘Ik bel wel eventjes met Zuid West. Als ze er nog hebben laat ik ze voor u apart leggen….’ De medewerkster is allerliefst. Een engeltje.
De tweede Trekpleister heeft nog een stuk of drie matjes voor me. Ik wil meer. ‘Ga naar de Action, die hebben die dingen altijd in hun assortiment,’ alweer een schat van een medewerkster raadt me dit aan, ‘Het is hier pal naast!’
Met een tas vol matten stap ik weer op de fiets. Ik ben op een steenworp afstand van het huis van Steenvrouw beland. Ik besluit eventjes op de koffie te gaan. Terwijl ik erheen peddel kom ik langs het bosje, waar zo’n dikke vijftig jaar geleden een ouderwetse spiernaakte exibitionist uit te voorschijn sprong.
Wat gek dat ik daar nu aan denk. Zal wel door de EMDR komen, die de laatste maand op me wordt losgelaten. Allerlei hokjes in mijn koppige geheugenpaleis ploppen open. Weggepoetste herinneringen zijn terug van weggeweest. Er komen zowaar ook leuke herinneringen bovendrijven.
Zoals de keer, dat mijn vader naar eigen zeggen met Zwarte Piet had gesproken. Hij zat net bovenop ons dak. Zo zwart als roet toen nog. Niks Veeg-Piet. Of Stroopwafel-Piet. Het zwart van de Grote Meesters in de Gouden Eeuw! Een in en in gitzwart dat je nergens ter wereld als natuurlijke menselijke huidkleur zal aantreffen.
©Toverheks,com
Net zo min als er spierwitte mensen bestaan. We roepen wel melkfles tegen bleke types, maar zet er eens een melkfles naast. Maar goed. Die exhibitionist was ook spierwit overigens. En spiernaakt. En groot. Uit de kluiten gewassen. Behalve zijn gezwollen geslachtsdeel. Dat had meer weg van een Bifi worstje.
‘Heksje, je mag nog gewoon een jaartje duimen van Piet,’ aldus mijn vader. Heks had net op de kleuterschool een ellendige preek over dit onderwerp over zich heengekeken van een mij wildvreemde Sint. Later op de lagere school was het mijn eigen opa. Die zei niet zulke rare dingen. Daar zat ik graag bij op schoot.
Even later schuif ik aan de gezellige keukentafel van Steenvrouw. Ze is blij verrast met mijn onverwachte bezoekje. Haar andere gast ook. De beste vriend van haar ex. Nu een hele beste vriend van haar. En niet meer van de ex. ‘Wat leuk je weer te zien, hoe lang is dat wel niet geleden?’ roepen we tegen elkaar.
Niet veel later ben ik alweer op weg naar huis. Ik wil mijn ventje niet te lang alleen laten. Hij ligt dan wel in de bench met zijn lampenkap op zijn kop. Wat kan er gebeuren? Maar hij is nog zo zielig. En sneu.
©Toverheks,com
Het is maar goed, dat ik niet lang ben weggebleven. Mijn viervoetige vriend staat klam en ellendig van de stress met zijn kop door de deur van de bench gestoken amechtig te hijgen. Eerst snap ik helemaal niet wat er aan de hand is. Wel zie ik bloed. En een losse kap…..
VikThor heeft in dat uurtje de deur uit de bench gesloopt. Vraag me niet hoe, het is draadstaal. Maar feit is, dat hij er al 1 van de 2 sloten uit heeft gewerkt. Daarbij is hij wel zelf in de resterend stukken metaal klem komen te zitten. Er prikken restanten draadstaal in zijn nek. Hij heeft zichzelf als het ware vastgespiest. Het arme beest kan geen kant op…..
Een geluk bij een ongeluk. Liever een paar bloederige gaten in zijn nek, dat een gelikte aanval op zijn wond……
Omzichtig peuter ik mijn schatje weer los. Een gigantisch karwei, want hij zit helemaal klem. Hijgend en puffend ligt hij uiteindelijk op de nieuwe yogamatjes. Ik knuffel hem een hele tijd. Als hij weer gekalmeerd is besluit ik hem een klein wandelrondje te geven. Daar knapt hij vast van op….
©Toverheks,com
Jazeker knapt hij daarvan op. We begeven ons naar het pleintje hier om de hoek. Enthousiast snuffelt hij in de rondte. Heks hoopt stiekem, dat hij een poepie zal gaan doen, maar helaas heeft hij daar geen oren naar.
We lopen langs een hoop oude bladeren. Vik duikt er opgewektste met zijn neus in. Dan neemt hij plotseling bijna een flinke sprong richting een muurtje van 70 centimeter hoog. Gelukkig loopt hij aan de lijn: Ik kan op het nippertje voorkomen, dat hij met zijn net geopereerde poot een doodsmak gaat maken. Wat een gek!
‘Hou toch eens op idioot!’ schreeuw ik woest, ‘Voel jij je wel helemaal lekker, achterlijke teringlijer,’ doe ik er nog een schepje bovenop. ‘Nou, nou,’ krijg ik direct commentaar van een deftige dame, die aan de arm van haar man net voorbij paradeert, ‘Wat zielig bladiebla….’
‘Weet je voor wie het zielig is?’ bijt ik venijnig terug, ‘Voor mij! Ik sjouw me gek met die hond, trap op, trap af. Ik crepeer intussen van de pijn. Hij moet zich volstrekt koest houden En dan doet hij zoiets…..’
‘VikThor kan die rekening van de dierenarts niet lezen,’ grapt de Don, als ik hem later aan de telefoon heb. Hij probeert me gerust te stellen. Heks is bang, dat VikThor met zijn fratsen de operatie teniet heeft gedaan. Ik ben met stoom uit mijn oren weer thuisgekomen, maar ik ben vooral heel bezorgd.
‘Ik moet mijn ventje tegen zichzelf beschermen, dat is me nu wel duidelijk. Ik neem hem wel mee in de auto, als ik weer eens weg moet voor iets,’ Heks is weer een beetje gekalmeerd.
Ik ben gewoon doodmoe. En dan krijg ik een erg kort lontje. Het is een hele klus zo’n gewond hondje verzorgen in je eentje. Ik heb natuurlijk ook nog een heleboel katten hier rondlopen. Met name Snuitje vraagt veel verzorging. En elke avond een lekker tartaartje…
Die avond liggen we allemaal vroeg in bed. Rust, rust en nog eens rust. Dat moet het gaan doen. Niet alleen voor VikThor, maar ook voor zijn Vrouwtje!
Aware of the suffering caused by unmindful speech and the inability to listen to others, I am committed to cultivating loving speech and compassionate listening in order to relieve suffering and to promote reconciliation and peace in myself and among other people, ethnic and religious groups, and nations. 
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.