Tagarchief: heerlijk

Heks mijmert voor de televisie. Elfstedenkoorts tijdens hittegolf. Mijn held, Maarten van der Weijden, levert een topprestatie. Zomaar. Omdat hij genezen is van kanker en anderen niet….. Helaas is een opgekalefaterde ME-patiënt niet de aangewezen persoon om dit kunstje te evenaren. Wie oh wie gaat er voor zorgen, dat wij ook eens worden behandeld voor deze ernstige invaliderende ziekte? Heks wordt weer overal weggestuurd momenteel…….

Posted on by

De mussen vallen van het dak, maar Heks ligt in bed voor de televisie. Doodmoe na een dagje op stap met de heksenschool. Grafheuveltjestoertocht. Dodenwegwezenexcursie. Heerlijk!

Lekker in bed dus. Met dit weer. Helemaal niet erg: Maarten van der Weijden is aan zijn laatste kilometers bezig. Mijn held. Heks is dol op deze enorme vriendelijke zwemreus. Vorig jaar heb ik twee nachten aan de televisie gekluisterd met de man meegeleefd.

Baalde met hem mee, dat hij moest stoppen. Dacht direct stiekem dat hij vast weer een poging zou gaan doen. Dat zit in zijn karakter. Het karakter van een duursporter. Mijn slag sporters……

Ik ben ook nog speciaal dol op deze man, omdat ik jaren geleden op dit blog over hem schreef en hij schreef terug! Een superleuke reactie ook nog. Echt een hele aardige gast.

En dan ben ik stapeldol op de elfstedentocht. Zelf al jaren lid van de elfstedenvereniging. Nog steeds, ondanks ME. Ik heb namelijk nog steeds de stille hoop, dat er een geneesmiddel voor deze kloteziekte wordt gevonden.

Helaas krijg je geen ME-patiënt zo gek om zijn leven te wagen met een dergelijke monsterprestatie. Ze zijn überhaupt al te moe om helemaal naar Friesland af te reizen. Laat staan, dat ze ook maar 1 Fries stadje hadden weten te bereiken.

Niemand wil ook voor ons iets dergelijks op touw zetten. Je gaat zo’n groep notoire aanstellers toch niet lopen steunen. Een pak op hun flikker moeten ze krijgen. Die luie donders. Die verfoeide aandachtsvragers. Die verdraaide teringlijers. Een schop onder hun kont, hup, zo zelf het Friese water in. Dat zal ze leren!

Het is dus ook dubbel, mijn gevoel als ik naar dit spektakel kijk. Mensen gooiden een tijdje geleden massaal emmers ijswater over hun hoofd voor ALS. Een groot succes. Vrienden gingen mij zelfs hun grappige filmpjes sturen. Maar op mijn verzoek mee te doen aan de natte dweil in je gezicht voor ME heeft nooit iemand gehoor gegeven!

Wel krijg ik nog met enige regelmaat een natte dweil in mijn gezicht. Door de diverse behandelaars.

Zo ben ik al sinds november bezig om ergens voor langere tijd therapie te krijgen. Ik spring tegen de muren op, sinds ik heb ontdekt, dat mijn moeder me een heleboel rotstreken heeft geleverd alvorens in haar dementie te verdwijnen. Ik loop dagelijks tegen de gevolgen aan en het gekke mens wil me ook nog eens niet meer zien! Alsof ik iets verkeerd heb gedaan……

Als ik haar op zoek rent ze van me weg als was ik de duvel. Onverdraaglijk.

Mijn ziekte maakt het er allemaal niet gemakkelijker op. Ik zie soms wekenlang bijna niemand. En als ik dan mensen zie, wil ik niet gaan zitten zemelen over mijn mislukte leventje. Anderen ook niet overigens. Mensen praten liever over zichzelf tegen Heks. Nog steeds.

Dus iemand om de boel mee op een rijtje te krijgen is echt geen luxe. Maar het lukt niet. Wel sta ik drie maanden op de wachtlijst bij een vent, die me op de ochtend van de afspraak afbelt. Hij heeft de vragenlijsten, waar ik een middag bloedig op heb geploeterd om ze in te vullen, net ingekeken. Vijf minuten voor de afspraak.

‘Ik doe geen lange trajecten. Dus u kunt niet komen,’ blaat hij vanuit zijn schapenbaard in de hoorn. Mijn reactie ‘Dus u stuurt me ook weer weg, ik word altijd overal weggestuurd,’ maakt hem razend. Te vuur en te zwaard bestrijdt hij mijn inzicht. maar ik mag toch niet komen.

Uiteindelijk krijg ik de tip van Transparant. Een alternatief voor Rivierduinen. De doorzichtige club heeft zich afgescheiden van de reguliere Rivierduinen, omdat ze niet goed werden van het protocol daar. Maar zelf zijn ze geen haar beter. Ik word lullig te woord gestaan. Ze slaan me met hun protocol om de oren. En mag niet komen.

‘Ik ben al vanaf november op zoek naar hulp. Ik spring tegen de muren op en roep elke dag als eerste dat ik dood wil,’ klap ik uit de school. Het is niet gelogen. Elke dag baal ik van mijn leven, van mijn pijnlijke lijf, mijn gebrek aan energie, van mijn afwezige familie, van mijn gebrek aan geliefden, van mijn uitdunnende vriendenclub…….

Ik vecht, maar verlies terrein. Elk jaar weer. En overal word ik weggestuurd. Al jaren. Ik ben al dertig jaar mijn eigen behandelaar.

Alleen het alternatieve circuit wil me hebben. Dankzij hen ben ik nog in de lucht. Helaas hebben zij ook geen afdoende oplossing voor ME. Pappen en nathouden.

Vanmiddag zit ik bij de reumatoloog in het Alrijne ziekenhuis. Ze moet ontzettend lachten als ze mijn status ziet. ‘Hahaha,’ hikt ze als ik haar vraag wat er zo lachwekkend is,’ u mankeert van alles en denkt dan toch dat er nog dingen kunnen worden uitgezocht. Hahaha….’

Geweldige binnenkomer toch weer. Ik ben eventjes helemaal overbluft. Ik ben wel eens onthaald met de tekst ‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden?’, maar dit is ook apart…..

Dan blijkt ze gewoon een reumatoloog uit het LUMC te zijn, de club waar ik gillend ben weg gelopen, nadat ze me steeds met een verpleegkundige opzadelden in plaats van een arts…….

Toch weet ze me nog wat interessante dingen te melden. Nadat ze uitgelachen is.

‘Uw lichaam doet verschrikkelijk zijn best, om het goed te doen. Te goed eigenlijk…’ Een heel verhaal volgt. Mijn hoofd wil niet luisteren, maar het moet. Haar verhaal komt er op neer, dat je bij heel veel van patiënten met fibromyalgie sprake is van aanleg, maar ook iets dat het triggert.

En laat nu datgene wat het triggert vaak traumatische ervaringen in je jeugd te zijn. ‘Zoals zware lijfstraffen bijvoorbeeld?’ Ja, dat is een uitstekend voorbeeld.

‘Uw lichaam heeft geprobeerd die stress op te vangen, maar te goed. Intussen loopt u daardoor ook nog steeds rond. Jullie ervaren het vaak als last hebben van je lichaam, het wil niks meer. Maar in feite doet uw lijf geweldig zijn best….’

‘Ja,’ denk ik later, ‘lekker is dat. Kun je ook van kanker zeggen: Uw doodzieke lichaam doet geweldig zijn best om allemaal celletjes te splitsen. Maar te goed. Te veel. Je hebt er misschien last van, maar het is eigenlijk een geweldige actie van je lijf…..’

Natuurlijk zegt niemand dat tegen een kankerpatiënt. Dat zou zeer onkies zijn. Je kunt het ook moeilijk verkopen, dat je lijf geweldig zijn best voor je doet, terwijl je daar tegelijkertijd dood aan gaat, Wij ME-patienten gaan niet dood aan onze ziekte, we veranderen doorgaans in een levend lijk, tegen ons kun je gewoon alles zeggen. Blijkbaar.

Tel je zegeningen!

Zo word ik dan weer weggestuurd bij de zoveelste behandelaar. Kan het ze iets schelen? Nee. In het huidige hopeloze medische bestel zit iedereen op zijn of haar eilandjes te prutselen. Na hun de zondvloed. En ME-ers zijn vervelende zeurkousen. Zo. Klaar. Volgende patiënt.

Maar Maarten is binnen!!!!!!!! Klokslag half acht……

 

 

 

 

 

 

O jee. Wee je gebeente!!! Wat een hitte! Puffen zonder enige wee valt al niet mee. Maar in deze weersomstandigheden een ingeslikte skippybal rondsjouwen? En bevallig bevallen? Niet te doen. Nee. Professor Grunschnabel moet ons redden!

Posted on by

©Toverheks.com

Zucht, zucht, zucht. En: Puf, puf, puf…. Je hoeft niet eens bevallig hoogzwanger te zijn om puffend en zuchtend door het leven te gaan. Wat is het toch warm. Heerlijk. Maar wel bloedheet.

Via een schaduwroute loop ik ’s morgens naar het dichtstbijzijnde park met VikThor puffend naast me. We gaan lekker zwemmen. Nou ja, hij. Verwoed springt hij het ene bommetje na het andere.

Een uurtje later fiets ik naar de dokter voor een lekkere cortisonenprik. Met bijbehorende zware pijnstiller. Mmmmmm. Mijn nek en elleboog zijn aan de beurt. Hoera. Een paar dagen pijnvrij in die gebieden. Dat is een groot goed.

©Toverheks.com Bommetje!

Dan ga ik langs bij mijn vriendinnetje Joy. Ze loopt op alledag. Een grote skippybal heeft zich in haar ranke figuurtje genesteld. Puffend doet ze de deur open. ‘Kom je nog wel buiten?’ vraag ik nieuwsgierig, nadat ik mijn deelneming met haar benauwde toestand heb betuigd. Ja, gelukkig lukt een klein stukje wandelen nog wel.

‘Maar het mag nu wel komen. hoor, ik ben het behoorlijk zat,’ we zitten aan tafel haar nieuwste aanwinsten te bewonderen. Een paar spuugmooie spuuglappen, een lekker zacht dekentje, nog een kwijlebabbellap met poesjes erop……

De mussen vallen van het dak en mijn vriendin valt bijna om. Wat een zomer. Heel Nederland is roestbruin van de droogte. Nederland! Tig meter onder de zeespiegel!!!!

De gehele bevolking heeft een lekker kleurtje, hetgeen de integratie van mensen met van nature zo’n kleurtje vast ten goed komt. Het is sowieseo te warm om je druk te maken over geneuzel betreffende de diverse kleurtjes van deze of gene.

’s Avonds fiets ik naar het Valkenburgermeertje. VikThor zit in zijn kar. Hij moet eerst een compleet bombardement uitvoeren in de ondanks de hitte opmerkelijk schone Singel om een beetje af te koelen. Daarna spoeden we ons  de hete stad uit.

Heks zit te zingen op de fiets. Ik voel met fantastisch na die prikken van vanmorgen. Ik kan mijn hoofd weer bewegen. Omdraaien zelfs! Geweldig! Ook lukt het me om zonder pijn balletjes door de lucht te gooien. Ook alweer zo’n piekervaring. Wat een dag!

©Toverhkes.com Je zult maar zo’n bal per ongeluk inslikken….. Dan beweeg je niet meer zo snel!!!!!

Op de terugweg is het iets koeler. Een kletsnatte VikThor draaft het eerste stuk naast de fiets. Maar zodra de lauwwarme stad in zicht komt moet hij weer zijn kar in. Ik ben als de dood, dat het arme beest oververhit raakt.

Die nacht hoor ik hem licht hijgen in zijn hok. Het is bloedheet in huis, ondanks het feit, dat alle ramen open staan. Ik ga nog maar eens met een ijskoude natte doek langs de pootjes van het arme dier. Ook gooi ik een vochtige koelmat in zijn hok. Maar dat vindt hij dan weer niks. Pas als ik er een badstof handdoek overheen drapeer is het goed.

©Toverheks.com

De volgende dag haal ik op aanraden van Kras een koelende gelmat. Een wonder der techniek. Door de druk van een oververhit hondenlichaam koelt de gel af. Aan de zijkanten echter wordt het spulletje warmer. Zo raakt mijn hondje zijn overtollige warmte wel kwijt.

Ook haal ik zijn speciale verkoelende halsband weer tevoorschijn. Zo houd ik mijn ventje wel fris en fruitig! Nu ikzelf nog:

Bij de AHahaha zijn alle ijssoorten in de aanbieding. Heks kijkt al jaren niet meer naar zulk soort aanbiedingen, er zit altijd wel iets in wat ik niet mag! Kras heeft echter een soort ontdekt, die ik wel kan eten. Op haar verjaardagsfeestje verrast ze me onlangs met wel drie verschillende smaken!

Nu koop ik wel zes verschillende smaken. Koffie met Cardamon bijvoorbeeld. En karamel met zeezout……. Het veganistische ijs van Professor Grunschnabel is fenomenaal lekker.

Straks ga ik weer eventjes bij de hoogzwangere Joy langs. De arme schat is intussen dagen overtijd. Met dit weer! Ik neem zo’n lekker koud pak ijs mee. Therapeutisch en lekker!

©Toverheks.com

 

 

Synchroniciteit: Heremetijd! Groene zijden soepjurk als acausaal, verbindend beginsel? Het is een feit! Heks beleeft heerlijke avonturen op de vierkante millimeter. Het kan echt niet beter!

Posted on by

Op de eerste dag in Plumvillage loopt Heks maar zo’n beetje rond te dazen. Nog behoorlijk in de kreukels en half gaar van de reis luister ik naar de eerste lezing. Vervolgens sjok ik opgewekt mee met de wandelmeditatie.

Langzaam bewegen we over het terrein. Een grote groep net gearriveerde retraitanten. Ik kijk eens een beetje om me heen. Honderden gezichten. Een prachtige jonge vrouw valt me direct op. Ze heeft rood haar en rode schoenen. Donkerrode Mocassins.

‘Prachtige schoenen zeg. Kijk nou,’ zoem ik inwendig. Ik observeer de vrouw op mijn gemak vanuit mijn slaperige ooghoek: Ze komt me zo bekend voor! ‘Zij is zoals ik, een heksje, ik zie het, ik zie het,’ zingt het in mijn hoofd.

Even later is ze weer tussen die honderden onbekenden verdwenen. We zijn klaar met wandelen. Het is tijd voor de lunch.

Diezelfde avond maak ik kennis met mijn familie. De roodharige jongedame zit er ook in. Wat een toeval. We hebben direct een klik.

Halverwege de retraite omhelzen we elkaar voor het een of ander. Er wordt behoorlijk wat afgeknuffeld daar in Plum. Vooral in onze onvolprezen familie. Mijn nieuwe zuster draagt een knalgroen jack.

‘Wat staat die kleur groen je goed. Je zou eigenlijk een lange zijden jurk in die teint moeten hebben,’ flap ik er spontaan uit. ‘Ik heb precies zo’n zijden jurk in de kast hangen,’ denk ik er achteraan. Maar ja. Daar heb ik nu niks aan.

De laatste avond van de retraite worden we vermaakt door de monniken en nonnetjes. Ze treden voor ons op samen met een aantal leken. We zitten op het Boeddhaveld, terwijl de avond valt. Overal branden lampionnen en kaarsjes. Het podium is schitterend versierd. Een gigantische lotus vervaardigd uit bamboe vormt het ‘achterdoek’…….

Heks zit met haar eigen Mahakatyayana familie. We leunen tegen elkaar aan en doen lekker klef. Het is onze allerlaatste avond. We gaan elkaar enorm missen. Nu kan het nog…….

Halverwege het programma haakt het grootste deel van de familie af. Ze gaan naar bed. Morgen moet iedereen aan de bak. Autorijden of eindeloos met de bus. De treinen staken helaas. Sommigen van ons zijn al een dag eerder vertrokken om hun vliegtuig te halen……

Heks en haar roodharige vriendin Meermin blijven echter wachten op de hartsoetra. Die wordt driestemmig uitgevoerd is ons beloofd. Dat willen we niet missen!

Het duurt en duurt. Ik ben doodmoe intussen. Maar vervelen doe ik me niet: Het ene geweldige optreden na het andere volgt. Net als ik op het punt sta om toch weg te gaan is het dan eindelijk zover. We worden getrakteerd op een prachtige vertolking van de hartsoetra!

Meermin en Heks zitten in lotushouding naast elkaar te luisteren. We laten we het helemaal binnenkomen. Vooral de zeker vijf minuten durende doodse stilte na afloop. Zit je daar met honderden mensen en niemand geeft een kik. Dat geeft pas een kick!

Op weg naar ons eigen klooster in mijn kanariepiet kletsen we een beetje. We zijn kapot moe en het is al behoorlijk laat. Voor deze plek dan. ‘Oh, maar ik ben met mezelf getrouwd,’ roep ik enthousiast naar aanleiding van ons onderwerp. Dat ik nu volledig kwijt ben.

‘Ik ook, ik ook,’ lacht mijn vriendin, ‘Kijk maar, ik heb ook een trouwring.’ Ze duwt haar  vinger onder mijn neus. Een prachtige gouden stersaffier schittert me tegemoet. ‘Ik ook, ik ook,’ schreeuwt Heks helemaal wakker nu. Ik laat mijn trouwring zien. Een veelkleurige edelopaal! Ongelofelijk. Ze is echt net zoals ik. Dat had ik toch maar goed gezien die eerste keer!

Afgelopen zaterdag zoekt Meermin me op. Ze is een aantal dagen in Nederland. ‘Mijn hotel is in Hugh, is dat ver bij jou vandaan?’ Nee, Den Haag ligt tegen Leiden aan!

Zo haal ik mijn roodharige zielzuster van het station. We rijden naar het hondenstand in Noordwijk met mijn hondje. Het is heerlijk weer. We wandelen en zwemmen. Drinken thee en kletsen. Gaan ergens lekker lunchen!

‘Weet je nog, dat ik het over een groene zijden jurk had, die je zo geweldig zou staan?’ Ze kan het zich herinneren. We hebben het vandaag ook al over synchroniciteit gehad. Een begrip, dat ons beiden na aan het hart ligt. ‘Ik dacht toen bij mezelf: Ik heb thuis zo’n jurk. En later realiseerde ik me, dat je naar Nederland zou komen. Een prachtige gelegenheid om eens te kijken of die jurk je past……’

Heks tovert een pakje tevoorschijn met daarin de bewuste dreamdress. ‘Het is een ongelofelijk romantisch geval. Dus je moet echt eerlijk zijn, hoor. Als je het niks vindt: Gewoon zeggen.’

‘Ook heb ik em gerepareerd. Hij is dan wel gloednieuw, de stof is zo delicaat, dat er wat stiksels los hadden gelaten……..’ Ik geef niet graag iets, dat kapot is.

‘Ja, ik zal eerlijk zijn,’ begint Meermin. Dan slaakt ze een kreet. ‘Oh, wat een prachtige jurk!’ Snel past ze em over haar zwempak heen. Heks maakt de schouderbandjes op maat. Die moeten behoorlijk worden ingekort, want ze zijn afgesteld op mijn apenarmen. Maar verder past ie perfect! De jurk zit als gegoten. Hoera!

Mijn vriendin danst over het strand in haar zeemeerminnenjurk. Ze ziet er fantastisch uit.

Heks moet inwendig gniffelen. Als ik in Plumvillage toen niet spontaan vanuit het blinde niks over een groene zijden jurk was begonnen was dit allemaal niet gebeurd. Wat is het leven toch grappig als je last krijgt van synchroniciteit!

Niet dat het altijd zo mooi uitwerkt. Sommige mensen hebben een broertje dood aan dit fenomeen. Zelfs al dansen ze plots op magische wijze om elkaar heen, begeleid door hemelse klanken, dan doen ze toch snel hun ogen en oren dicht. Of erger nog, hun hart.

Dus dit verschijnsel op zich is niet zaligmakend. Dat heb ik door schade en schande nu eindelijk wel geleerd. Sommige mensen zijn ziende blind en horen met dove oren.

Maar wat heerlijk als het wel gewoon stroomt en is. Als de wonderen de wereld niet uit zijn. Als de werkelijkheid er eentje is van warme boventonen. En frisse onderstromen. Als meer meerminnen via die verse stromen je leven binnen zwemmen. Als, als…….

Ja dat!

Op stap met vrienden. Kan dat eigenlijk wel? Vriendschap tussen man en vrouw? Daar zijn de meningen ernstig over verdeeld. Soms denk je dat het kan en kom je toch van een koude kermis thuis. Of je ziet leeuwen en beren op de weg terwijl er slechts een mak lammetje loopt te bokken. Of een onschuldige oude bok….. Heks heeft veel mannelijke vrienden. Het kan. Echt waar. Maar je moet wel ogen in je achterhoofd hebben. In sommige gevallen. En liefst ook in je onderbroek.

Posted on by

‘Heks, wil je me behandelen? Dat kun jij toch? Ik heb last van mijn rechterbil!’ Hawk kijkt me verwachtingsvol aan. Zou het nu eindelijk eens lukken om me over te halen tot fysiek contact? Het is inmiddels al de zoveelste poging hiertoe. Van algehele lichaamsmassages tot dan maar voetmassages of de wens me eens op die mooie rode roos te zoenen in plaats van op mijn wangen……..

Ik wimpel alles af. Aan mijn lijf geen polonaise. Ik ben geen twintig meer, maar door de wol geverfd. Ik ken mijn pappenheimers. Toe maar.

In zijn keuken hangen een aantal enorme witte zeilschepen van onderbroeken in het zicht te drogen. Ook dat nog. Bepaald geen afrodisiacum, maar daar kun je van mening over verschillen natuurlijk.

Vorige week zondag ga ik met Molenaar naar een prachtig concert in kasteel Duivenvoorde. ‘Phantasia Musica, Vioolmuziek uit de zeventiende eeuw’ door Furor Musicus onder leiding van Antoinette Lohmann.

Het is fantastisch weer. Alle bloesembomen staan volop in bloei. Grote rode beuken vlammen in pril blad. Zoete geuren verzadigen de warme lucht. Mijn lijf kreukelt ook vrolijk voorwaarts vandaag. In mijn roze bloesemjurk met bijpassend hoedje……

Het concert is fenomenaal. Heks is direct een grote fan van Antoinette Lohmans. Wat een geweldenaar op haar barokviool. Maar ook op de klompviool staat ze haar mannetje…… Ik raak helemaal betoverd door het speciale programma van vandaag. Met de klompviool als apotheose……..

‘Haar ouders spelen allebei folkmuziek,’ vertelt Fiederelsje me later. Haar liefde hiervoor is goed te horen in haar vertolking van de Bierfiedlers in het stuk van Johann Erasmus Kindermann over de oorlog tussen deze Folkländer en de meer serieuze violisten…… Wat een heerlijke middag!

Later die week ga ik met Buurman op stap. Hij neemt me mee naar alweer een concert van geheel andere orde. We gaan luisteren naar het popkoor ‘Prestige’ in de grote zaal van het Volkshuis. Zijn vrouw zingt mee. Samen met nog zo’n honderdtwintig andere vrouwen en een tiental mannen! De halve zaal staat vol koor.

‘Dat is nog wel eens eventjes andere koek dan met ons ‘Dikkertje Tromkoor,’ fluisteren we tegen elkaar nadat we zijn weggeblazen door hun massale geluid. ‘Wij moeten ook voor dit effect gaan,’ lispel ik enthousiast, ‘Maar dan wel met z’n tweetjes natuurlijk!’ Ja. we zijn en blijven toch een heel  bijzonder koor bestaande uit twee personen. En zo is het.

‘Jullie mogen gerust meeklappen en dansen!’ enthousiasmeert de dirigent ons. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Buurman naast me gaat steeds gekker doen. En Heks doet natuurlijk vanouds mee. Doet niet voor hem onder! Dubbel van de lach swingen we op onze stoelen.

Ruim een anderhalf uur genieten we van deze kakofonische eenheid. Helemaal boordevol en een beetje dol verlaten we de tent.

Kom, laten we nog een drankje doen in het Praethuys,’ roept Buurman. Zo zitten we nog een uur te toeteren tegen elkaar. Eerst in de kroeg en dan nog eventjes in Huize Heks. Heerlijk!

Afgelopen week ben ik met twee vrienden op stap geweest. Het kan dus wel degelijk, vriendschap tussen mannen en vrouwen. Heks is er het levende bewijs van. Voorwaarde is wel, dat er geen sprake is van grensoverschrijdend gedrag of ongepaste opmerkingen.

Met andere woorden: Ik wil mezelf niet constant verdedigen dat ik geen relatie, fysiek contact of seksuele toestanden wil. Ik wil geen rare opmerkingen over dat we niet met elkaar naar bed gaan bijvoorbeeld.

download-50

Dat deed een vroeger stapmaatje van me regelmatig. ‘Dit is Heks, we zijn vrienden, maar neuken niet!’ riep hij dan tegen mij wildvreemde mensen. Hij kon er maar niet bij dat ik dat niet met hem wilde doen. Hij was overigens getrouwd, maar dat maakte hem niet uit. Mij ook niet, want ik wilde het sowieso niet. Al had ik een miljoen euro smartengeld toe gekregen. Dan nog niet. Punt.

Hawk is zesennegentig. Je verwacht dan niet dat iemand zich van alles en nog wat in zijn kop haalt. Maar ja. Je kunt niet in andermans hoofd kijken natuurlijk. En afgaande op zijn opmerkingen moet ik hem maar heel goed in de gaten houden. En ontmoedigen!

Alhoewel dat ook niet altijd helpt heb ik uitgebreid ondervonden in mijn amoebe-leventje. Je kunt ontmoedigen wat je wilt, als iemand iets in zijn kop heeft staat hij daar vaak niet voor open. Het moet en zal dan gebeuren. Ooit. Niet linksom, dan rechtsom. Niet goedschiks, dan kwaadschiks.

Het is geen wonder dat ik voorzichtiger geworden ben. Hawk houd ik op veilige afstand. Geen massages en bilbehandelingen. Gewoon gezellig koffie drinken en met de hondjes wandelen. 1 keer per week. Dat is net mooi zo!

En als dat niet genoeg is, dan houdt het gewoon helemaal op.

onderbreken, klimaatsverandering, opwarming van de aarde, global warming,

Is billenknijpen verboden of strafbaar?

Handleiding: Beter Billenknijpen in zes eenvoudige stappen!

Billenknijpen nu strafbaar in Marokko, maar gaat die wet helpen?

Weekje billenknijpen voor ‘woeste’ golfers van Grevelingenhout!!!!!!

tieten knijpen, billen knijpen,

Olympische Spelen gaan nooit vervelen. Drama’s en dieptepunten verdiepen de hoogtepunten. Heks zit heerlijk eindeloos te kijken. Middenin de nacht. Live als het ff kan.

Posted on by

De afgelopen week ben ik toch zo gelukkig. De Olympische Spelen zijn begonnen! Eerst kijk ik de hele openingsceremonie van achter naar voren. En van voor naar achteren. Allerlei oude sportcoryfeeën lopen trots met hun vaandel voor de troepen uit.

Noord en Zuid Korea hebben de strijdbijl tijdelijk begraven. Eventjes herenigd buiten de politieke bemoeienissen om. Of ondanks al die manipulaties. Stralende gezichten bij de Army of Beauties, de 230 cheerleaders uit Noord-Korea. 

De Olympische Spelen. Er is altijd wel wat tijdens dit evenement. Nu waaien de snowboarders al een week massaal van de pistes. Bij 1 van de wedstrijden bleven er van de vijfentwintig deelnemers maar vijf overeind.

Onze Nederlandse dame kreeg ook de wind van voren. En in de rug. Kansloos kwakte ze een stuk verder in de sneeuw. Ja, lekker. Daar train je dan 4 jaar voor. Daar offer je dan alles voor op. Om door stomme pech te worden geveld. ‘Een loterij,’ verzucht een teleurgestelde Cheryl Maas, ‘Onverantwoord gewoonweg….’ 

Veel blessures ook natuurlijk bij die wedstrijden. Niet iedereen is er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

En gisteren natuurlijk het verschrikkelijk drama met Sven Kramer. Deze Nederlandse kanjer, die we allemaal zo graag eens die 10 kilometer zien winnen. Iedereen gunt het hem zo!

Die afstand, die hem ooit door zijn coach Kemkers door de neus werd geboord. Een groot sportman, die Sven: Hij heeft nog jaren bij de man getraind. En nooit een onvertogen woord over zijn oude trainer.

Heks zit aan de buis gekluisterd tijdens haar favoriete afstand. Ik hou van die rit. En nee hoor! Al na een paar rondes ziet het er raar uit. Zijn kop schiet op slot. En zijn benen volgen. Hij zakt door het ijs en dan is 10 kilometer een verschrikkelijk end.

Ted-Jan Bloemen gaat met de winst aan de haal. Verdiend hoor. Wat kan die jongen geweldig mooi schaatsen. Maar zuur natuurlijk dat hij nu voor Canada rijdt. Hij is volgens sommige van zijn oude Hollandse schaatsmaatjes gewoon een beetje anders en kon slecht aarden in onze koude kikkercultuur. In zijn andere vaderland is deze bloem opgebloeid……

Geschokt ben ik echter weer door Joris Bergsma. Wat flebbert er nu weer voor’n onsportieve drek uit zijn grote bek tijdens een interview? Sven Kramer zou het nieuwtje over zijn coach hebben gelekt naar de Volkskrant? En het blijkt gewoon die domme coach van hem zelf te zijn geweest, die zichzelf zo in diskrediet heeft gebracht? Ik heb die Joris Driepinter al eerder stomme dingen horen zeggen en doen.

In 2014 bijvoorbeeld: Vandaag weer gouden medailles op de Spelen. Ik zit voor de TV te schrijven. De spannende races volg ik met ingehouden adem. De toestanden rondom het schaatsen volg ik met verbijstering. Wat nu weer? Jorrit Bergsma trekt zich terug als reserve. Vlak voor de wedstrijd! Nou ja. Wat is dit nu weer voor een verhaal.

Hij kan geweldig hard schaatsen en heeft alweer een medaille gewonnen. Beide Spelen echter zet hij zichzelf ook met een onsportieve prestatie op de kaart. De echte sportman onderscheidt zich niet door te winnen. En wat dat betreft steekt Sven met kop en schouders boven hem uit.

Verdraaid. Die verrekte Olympische Spelen. Altijd drama’s. En outsiders, die er met de medailles vandoor gaan. Maar ook soms gerechtigheid. Zoals met Svindal. Midden in de nacht zie ik hem de afdaling winnen. Wat ziet het er goed uit wat hij doet. Als een gestoorde stort zijn forse lijf de berg af. Ik hou ervan om deze grote kerels zo bezig te zien. Met hun stevige lange lijven. Echte snelheidsduivels. Fantastisch.

Wat later word ik wakker uit een sluimerslaapje. Precies op het moment dat de Nederlands/Ghanese skeletonman  Akwasi Frimpong naar beneden kachelt. Als een natte krant volgens de presentator. ‘Maar hij is toch een held. Bij ons en in Ghana,’ ratelt de verslaggever verder. Ik zie hem inderdaad tegen de kanten klutsen. Hij zet zelfs zijn voet buitenboord om te voorkomen dat hij wordt gelanceerd. ‘Een soort Eddy The Eagle,’ denk ik bij mezelf.

Maar zijn Olympische droom is uitgekomen. Hij wilde hoe dan ook een keer aan iets meedoen.  En meedoen is belangrijker dan winnen nietwaar? Nou ja, daar zijn de meningen ernstig over verdeeld.

Ongelofelijk toch? Sommige mensen blinken uit in hun sport en krijgen geen startbewijs van hun land, omdat ze te weinig kans hebben op een medaille. Zoals de Nederlandse skiester Adriana Jelinkova . Anderen klungelen maar wat aan en weten toch via een omweg een startbewijs te bemachtigen. Ach ja. De Spelen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Eerlijk gaat het er niet aan toe. Ook zijn er altijd achteraf weer allerlei doping gevallen te melden. Best zuur als je daardoor net buiten de prijzen bent gevallen en het wordt niet rechtgezet. Omdat het middel nog niet op de dopinglijst stond, omdat het nog niet bekend was.

‘Zoals een hartmiddel, Heks ,’ vertelt Blonde Buurman me de volgende morgen, ‘Een regulier medicijn, dat de gehele Russische equipe in het verleden gebruikte. Het heeft Kjeld Nuis in Sotsji zijn gouden plak gekost. Gelukkig heeft hij deze keer wel gewonnen. ….’ Maar daarvoor moesten er wel terecht een aantal supersnelle Russen worden uitgesloten van deelneming.

Heks kon vroeger ook een lekker potje schaatsen. Veel verder dan recreatief knallen ben ik echter nooit gekomen. Gelukkig maar. Ik weet niet of ik geschikt zou zijn voor het hele circus eromheen. Je moet zo stevig in je schoenen staan om onder druk te presteren. En ook is het goed mogelijk dat je het ene moment prima in vorm bent en een dag later opeens niet.

Of je hebt chronisch blessureleed en vage psychische klachten. Raakt overtraind of krijgt een zwabbervoetje. Ja, alles is mogelijk als je aan topsport waagt. Gezond is het geenszins. En je lijdt altijd pijn.

Nou ja, dat heb ik dan toch weer wel met topsporters gemeen. Elke dag volstrekt verzuurde spieren. Maar Heks hoeft er niet voor te sporten.

Heks heeft grote bewondering voor al die gekken, die zich dag in dag uit inzetten voor hun sport. Die ons meenemen naar de Olympische Spelen. Die ons kikkerlandje sportief op de kaart zetten. Maar ook al diegenen, die andere landen op de kaart zetten.

De heldinnen en helden, die ons zo laten genieten. Er is pas een week voorbij, ik heb nog een paar weken voor de boeg. Vandaag bijvoorbeeld de 5000  meter bij de vrouwen. Onze Hollandse gouden supermeiden, die het zo geweldig goed doen op deze Spelen.

Het liefst zou ik alles opnemen, want eigenlijk wil ik niets missen. Van bobsleeën tot ijsdansen: Ik wil alles zien! Heks houdt gewoonweg enorm van sneeuw en ijs. Van afzien en kou lijden. Van sport en met name wintersport. Tegenwoordig echter wel vanuit haar bedje…..

Iemand heeft het opgenomen voor Bergsma: Waarom werd de affaire Bergsma geen affaire?

Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Posted on by
© toverheks.com

© toverheks.com

Zaterdagmiddag haalt mijn beeldschone Friese fysiotherapeute me uit de knoop. Geniepig knijpt ze in mijn vastgeslagen nek en schouders. VikThor heeft voor de grap een keertje met succes naar mijn sjaal gesprongen, net toen ik voor de tweede keer met Hawk in gesprek raakte. Op het grote veld in het Leidse Hout.

Vliegensvlug sloeg mijn sjaal een strop om mijn hals. ‘Gheuhgeruhgl…’ gorgelde ik nijdig naar mijn speelse hondje. Maar het kwaad was al geschied. Precies vanuit dezelfde hoek als die vanwaaruit een BMW zich een aantal jaren geleden totall loss reed op dit kwetsbare lichaamsdeel krijgt mijn arme kippennek nu weer een harde klap te verduren. Meuh.

© toverheks.com - 7

Mopperend en misselijk verlaat ik het park. Sindsdien crepeer ik van de pijn in die regio alsmede stekende koppijn en als charmant bijverschijnsel hangt mijn schouder chronisch enigszins uit de kom. ‘Klonk, klonk,’  konkelt het gewricht met enige regelmaat duidelijk hoorbaar. Hetgeen me dan op verbaasde blikken komt te staan. Waar komt dat rare geluid vandaan?

‘Heb je tijd om mijn kop eraf te zagen?’ app ik wanhopig naar mijn orthopedisch fysiotherapeut. De enige, die er echt raad mee weet. Er is dan ook bijna geen doorkomen aan, die verknoopte kabels van pezen waar mijn hoofd aan hangt……

© toverheks.com

© toverheks.com

‘Heerlijk, de Olympische Spelen zijn begonnen!’ roepen mijn fysio en ik naar elkaar. We zijn allebei dol op schaatsen. Haar vader heeft zelfs in 1972 de vijfhonderd meter gereden op de Spelen, maar hij bakte er als stayer niet zoveel van.

‘Pechstein doet ook weer mee, hoe vind je dat?’ grapt ze vrolijk, terwijl ze me martelt. We verbazen ons allebei over dit fenomeen van een vrouw. ‘Ze is niet zo’n sympathieke dame, hoor en daarbij is ze ook nogal eens in verband gebracht met doping. Nou ja, je weet het wel, het oude oostblok….’  Ik grijns naar mijn behandelaar. Ja, dat weet ik nog wel.

© toverheks.com

© toverheks.com

‘Best kans dat ze intussen een piemeltje heeft gekregen door al die hormonen en preparaten. En borsthaar. En ze moet zich vast goed scheren voor de wedstrijd. Vanwege de luchtweerstand….’ Heks is melig geworden. Ik heb zo een leuk afspraakje met mijn nieuwbakken vriend. ‘Veel plezier,’ wuift mijn fysio me uit.

Met een kleine omweg fiets ik naar het Hout. VikThor draaft opgewekt naast me. Het is heerlijk weer. Fris, maar een knalblauwe lucht. Het zonnetje heeft al kracht. Het is verrukkelijk buiten.

Bij het theehuis zie ik een arm de lucht inschieten. Hawk zit op de uitkijk. Hij heeft een tafeltje veroverd in de zon. Zijn balwerper en handschoenen liggen nonchalant op een belendende tafel. Snel schuift hij een stoel in de zon. ‘Kom hier zitten, Heks, dan zit je goed.’

We bestellen espresso en koffie verkeerd. ‘Met weinig schuim,’ roept Hawk.,’ mijn vrouw hield van koffie met schuim, maar ik niet. En jij, Heks?’ Ik vertel hem over mijn lactosevrije melk, die ik opschuim tot astronomische hoogte. Ik heb daar een speciaal apparaat voor, dat neem ik zelfs mee op vakantie. Hawk moet lachen. De koffie arriveert.

© toverheks.com

© toverheks.com

De hondjes dollen om de tafel. Ik gooi balletjes voor hen en een afgekloven plastic kip. Ze rennen over het grasveld, terwijl wij maar klessebessen over van alles en nog wat.

‘Wil je een half glas wijn, Heks? Dat bestel ik ook wel eens met een chirurg hier uit het ziekenhuis. Hij vertelt altijd de meest vreselijke snijverhalen. Maar zelf stelt hij zijn lichaam ook ter beschikking van de wetenschap.’

Opeens praten we over doodgaan en wat er gebeurt als je je lichaam ter beschikking stelt. ‘Wat een gezellig onderwerp, maar niet heus!’ roept Hawk, ‘Kom laten we die wijn bestellen en klinken op onze nieuwe verbinding!’

© toverheks.com

© toverheks.com

Even later komen de halve glazen wijn op tafel. ‘Dit zijn wel hele volle halve glazen, Hawk, volgens mij worden we gematst,’ glim ik naar mijn nieuwe vriend. ‘Welnee,’ glimt hij terug, ‘zo krijg ik ze altijd.’

Heks heeft jaren in de horeca gewerkt. Ik heb een timmermansoog ontwikkeld voor dit soort eenheden. We worden gematst!

Dan lopen we nog een rondje door het park. Op het grote veld drinken we yogi thee uit mijn meegebrachte thermos. De Ierse wolfshond en zijn baasje melden zich ook. Een dolle achtervolging over het veld volgt. Drie uitgelaten hondjes hollen door het gras.

De baasjes slaan het met plezier gade. ‘Wat hebben we geluk met dit mooie weer, Heks. Wat een geweldige eerste afspraak. Kom je snel een keertje koffiedrinken bij me? Dan maak ik salade voor. Veldsla en tomaten gaan erin. En….’ Hij somt een hele lijst ingrediënten op.

© toverheks.com

© toverheks.com

Dan zie ik dat hij het een beetje koud krijgt. De zon is verwaterd en opeens wordt het fris. Ook door mijn dikke klerenpak dringt de kou naar binnen. Het is tijd om naar huis te gaan. We nemen afscheid met alweer een nieuwe afspraak op de agenda.

Op weg naar huis springt VikThor sloot in sloot uit. Gelukkig maar, zo wordt hij weer een beetje schoon na een middag in de blubber. Blij zit ik even later thuis in mijn stoel. Mijn hondje ligt in coma. Die hoor ik de komende uren niet meer. Wat kun je toch gelukkig worden van goed gezelschap. Ik voel me heerlijk. Vol liefde voor de hele wereld. Gezegend. Verbonden.

© toverheks.com

© toverheks.com

 

Gelukkig Nieuwjaar! De beste wensen voor dit pasgeboren lammetje van een nieuw jaar. Onschuldig op een paar gemene vuurwerkongelukken na. Vol vredige mogelijkheden! Een fris jaar. Weg met alle muizenissen. En katerige kerels. Heks is er klaar voor en klaar mee! Ik zou er bijna een nieuwjaarsduik voor overhebben!

Posted on by
toverheks.com

toverheks.com

Gelukkig Nieuwjaar! Een prachtig, inspirerend en gezond 2018 toegewenst. Vol vrolijke vrede en frivool vermaak. En strijden voor de goede zaak!

Heks kijkt vanuit haar bed naar de Nieuwjaarsduik in Scheveningen. Duizenden Unox kaboutertjes springen onverschrokken in de koude golven. Sommigen nog dronken van de avond ervoor……

Ja, dat lijkt me ook wel lekker, zo’n ijskoude plons in het zilte nat. Een verkwikkend bad. Alle narigheid van je afspoelen om fris en fruitig het nieuwe jaar in te gaan.

In mijn hoofd kan ik altijd alles nog gewoon. Dit dus ook. Probleemloos. Toch ben ik blij dat ik niet daar op het strand sta in mijn badpak. Brrr.

toverheks.com

toverheks.com

Op oudjaarsdag spoed ik me naar Maan. Zoals elk jaar heeft ze alle heksjes uitgenodigd om te komen voor een vredesmeditatie. We wagen ons met onze bezemstelen tussen de vuurpijlen, voetzoekers en een incidentele gillende keukenmeid.

Een vol uur breien we gezamenlijk aan een dikke donzige deken van vrede. Als een zacht donsdekbed strekken onze intenties zich uit over moedertje aarde. Heerlijk.

Heks kan wel een schep vrede gebruiken. Ik ben de laatste tijd uitermate opstandig. Ook ben ik niet meer op mijn mondje gevallen, laat staan dat ik met diezelfde mond vol tanden ga staan. Nee.

toverheks.com

toverheks.com

Op weg naar huis word ik het laatste stukje door mijn woonwijk achtervolgd door een man op een fiets. Het is een grote Marrokaanse kerel. Hij is woest. ‘Ik ben geschrokken van jou,’ dreigt hij nijdig, als ik mijn auto parkeer.

‘Je bent geschrokken ja, omdat je zat te bellen op de fiets, idioot. Ik heb het zelf gezien. Je peddelt al telefonerend midden op de weg en hoort niets of niemand. Stokdoof en stekeblind voor al het verkeer. En dan schrik je van mijn getoeter. Sukkelaar. De groeten. Daar ga ik me niet voor lopen excuseren….’

Dat gaat dan weer lekker, Heksje, met je vreedzame voornemens. De eerste beste beller op de fiets krijgt het met je aan de stok……

Toch heb ik zowaar een paar goede voornemens. Ik ben echter voornemens die eventjes voor mezelf te houden. Lekker puh……. Huh huh.

toverheks.com

toverheks.com

Heks heeft vierkante ogen na een ware marathon televisie kijken afgelopen weekend. Op mijn nieuwe toestel! Zo plat als een pannenkoek! Vol fantastische mogelijkheden! Helemaal geweldig!

Posted on by

Afgelopen week geeft mijn televisie er de brui aan. Hij is pas vijfentwintig jaar oud, dus ik baal als een stekker. Gelukkig heb ik wat geld opzij gezet, want ik zag de bui al hangen. De laatste tijd moet ik snel een paar keer zappen als ik em aanzet, anders valt het beeld weg. Maar nu is er geen zappen meer aan. Ik hoor wel geluid, maar dat is dan ook alles.

Heks kan niet zonder TV. Vooral niet als ik in zo’n uitgeknepen citroen periode zit als nu. Dagelijks lig ik urenlang naar de meest verschrikkelijke programma’s te kijken. Op mijn groot geschapen flikkerende televisie. Met een half oog.

Vliegensvlug koop ik een ander apparaat bij de winkel om de hoek. Helaas hebben ze geen tijd om em diezelfde dag te bezorgen. Help! Moet ik een hele dag zonder. Wat erg.

Wat erg ook dat ik het erg vind. Vroeger had ik niet eens een kijkkast. Jarenlang haalde Heks haar neus op voor televisie kijken. Zonde van mijn tijd. Ik heb wel wat beters te doen.

Bovendien ervoor ik die schreeuwerige lichtbakken als zeer hinderlijk in de gemiddelde huiskamer. Ik haatte het werkelijk als ik ergens kwam en dat ding stond de hele tijd aan. Een groot zuigend boos oog midden in de huiskamer. Menig interieur werd geheel aangepast aan de centrale plek van de beeldbuis.

Een normaal gesprek kon je niet meer voeren, want iedereen ging als vanzelf als stomme schapen naar het beeld zitten staren……..

Mijn televisie staat dan ook sinds jaar en dag in de slaapkamer. Vanaf dat ik dan eindelijk ook eens een televisie kreeg. Een zwart/wit afdankertje van een vriendje, het archaïsche kleuren-exemplaar van een archaïsche tante, een enorm breedbeeld-bakbeest met nogal bruinige kleuren uit mijn ouderlijk huis en nadat laatstgenoemde ontplofte tot slot dus dit stokoude tweedehands geval.

‘U doet gewoon veel te lang met uw apparaten,’ grinnikt de man, die mijn nieuwe TV komt installeren. Geroutineerd stopt hij stekkertjes in de juiste openingen, haalt even een extra kabeltje, doet iets met de afstandsbediening, legt 1 en ander uit……

Tot slot sjouwt hij samen met zijn collega mijn oude beeldbuis de trap af. ‘Doen jullie die dingen naar de kringloop? Hij doet het namelijk nog. Ik dacht van niet, maar op het laatst moment gaf ie toch weer beeld…..’ Misschien uit medelijden, omdat ik het een dag zonder televisie moest doen. Ik had zelfs even spijt dat ik een nieuw toestel had gekocht!

De mannen schateren het uit. ‘Hahaha, nee mevrouw, er is echt niemand ter wereld, die je met dit ding nog blij kunt maken…. Hihihi.’ Gierend van de lach lopen ze de trap af. Even ben ik bang, dat ze dat ongelofelijke zware antieke bakbeest uit hun handen zullen laten glippen, zo gaan ze tekeer…..

Die avond breng ik door in bed. Vastgebakken aan mijn nieuwe beeldbuis. En wat voor 1! ‘Het is de kleinste, die we hebben,’ de verkoper in de winkel is niet onder de indruk van de afmetingen van dit apparaat. Heks wel. Het beeldscherm is minstens anderhalf keer zo groot als mijn oude bak, terwijl ie wel keurig in het gapende gat past, waarin de vorige stond.

En dan die mogelijkheden! Ik kan ermee online, youtube filmpjes kijken bijvoorbeeld. Of dingetjes opzoeken….. En ga zo maar door. Uiteindelijk ga ik Absolutely Fabulous bekijken. Vanaf de eerste aflevering. Jeetje, wat is dat toch een grappige serie.

Het hele weekend is het verschrikkelijk smerig weer. Zaterdag trotseer ik een sneeuwstorm om gezellig bij vrienden te eten. Af en toe loop ik een rondje met mijn hondje. De rest van de tijd lig ik in bed naar mijn nieuwe televisie te kijken. Heerlijk.

 

Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij! Joechei! Heks is blij dat ze niet op haar mondje is gevallen. En dat die vuilbek met zijn racefiets niet op zijn plaat is gegaan. Soms heb je maar een half woord nodig, maar je krijgt een heel woordenboek. En wel het scheldwoordenboek!

Posted on by
©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Woensdagmiddag staat Trui op de stoep. Ha, wat leuk! Snel doe ik de deur open. ‘Koffie?’ Heks is er absoluut aan toe. Ik kan vandaag maar niet uit de knoop komen.

Even later zitten we op mijn balkonnetje met cappuccino en veganistische bramen-cheese-cake. ‘Zelf geplukt en zelfgemaakt,’ grijns ik naar mijn vriendin, ‘Mijn handen lagen helemaal open van het geploeter door de dorens…..

Het is heerlijk weer. Gisterenavond heb ik een flinke wandeling over het strand gemaakt. ‘Zullen we straks naar Noordwijk rijden?’ Ik kijk Trui verwachtingsvol aan. Mijn vriendin heeft echter buienradar geraadpleegd. En volgens deze gezaghebbende app gaat het stortregenen aan het einde van de middag. Daar willen we niet in verzeild raken!

‘Ik heb Coq au Vin gemaakt, eet je gezellig mee?’ Ja natuurlijk. Heerlijk! Ik zat eigenlijk aan te hikken tegen een kliekjesmaal.

Om een uurtje of vier fietsen we de stad uit. We nemen een toeristische route naar Zoeterwoude. VikThor zit in de fietskar totdat we de warme stad uit zijn. Daarna mag hij naast de fiets rennen.

We rijden langs het Kanaal. Het is druk op de weg. En op het water! Overal recreërende mensen. Op e-bikes, racefietsen, in sloepjes, roeiboten….. Bij een brug krioelt het van de halfnaakte pubers. Ze gebruiken de leuning als duikplank. Om beurten laten ze hun duizelingwekkende capriolen zien.

VikThor sprint ook telkens richting water. Hij heeft zin in een duik. Op een plek, waar ik hem er ook weer uit krijg laat ik hem zwemmen. Daarna moet hij aan de lijn. Het is veel te druk op dit achteraf gelegen stuk openbare weg.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

In Cronensteijn laat ik hem weer los rennen. En ook als we over het fietspad door de polder richting Zoeterwoude kachelen sprint mijn ventje los naast de fiets. Helaas komen er een heleboel fietsers aan in de verte. Het is te druk voor dit soort acties. Bovendien heeft mijn hondje wild in zijn neus. Hij doet verscheidene pogingen om het fietspad over te steken richting haas of fazant.

Net als ik probeer hem in zijn kladden te grijpen om hem weer aan te lijnen, schiet hij in het piepkleine gaatje achter de fiets van Trui en voor mijn fiets langs naar de overkant van het asfalt. Daar zit iets heel wilds heerlijk dierlijk te geuren…… Een man op een racefiets kan hem maar net ontwijken!

Ik stop en grijp mijn hond. ‘Sorry meneer, hij was me te snel af, het lukte me net niet om hem tegen te houden……’ begin ik me te verontschuldigen. De man staat me dan al brullend uit te schelden. Als een gestoorde spuugt hij allemaal ellendigs over me heen. Er is geen speld tussen te krijgen!

Even ben ik perplex van al dat verbale geweld. Dan schreeuw ik terug dat ik me al heb verontschuldigd en dat hij nu wel eens op kan houden met z’n scheldpartij. ‘Jij met je stomme belachelijke fietskar, ik haat dat soort vervoersmiddelen, achterlijk wijf, blablabla……’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Een wolk vieze stront sliert uit zijn mond en drijft langzaam in mijn richting. Een grote wolk gifgas…… Venijn van jaren!

Plotseling spoelt er een golf woede omhoog in mijn lijf. Het gooit spontaan een barrière op tegen deze locale kluchtige luchtvervuiling. ‘Ophouden nu,’ schreeuwt mijn stem op razende toon. Dreigend doe ik een paar stappen in zijn richting, ‘Kom maar hier, mafkees, dan krijg je een poeier.’ Grootspraak natuurlijk, maar het helpt wel. De eikel taait af!

Op de achtergrond piept Trui teksten als ‘Laat die die vent toch in zijn sop gaarkoken, Heks, hij is niet normaal, hij spoort niet, kom mee, niet op ingaan. Wegwezen nu, kijk uit, Heks…. Hij is gek, reageer er niet op…..’

Ik strek me uit tot mijn volledige lengte. 1.80 schoon aan de haak. Dan stap ik weer op mijn fiets met mijn hondje aan de riem. Puffend loopt hij het laatste stukje richting dorp. We zijn er bijna. Trui en Heks zwijgen. Het tumult klinkt nog na in onze oren.

‘Zo jammer, al die korte lontjes,’ verzucht mijn vriendin uiteindelijk. Het is waar. De wereld staat op scherp. Zelfs in die prachtige groene polder, tussen de vogeltjes en het riet, hebben mensen helemaal niks nodig om te exploderen……

‘Hoe is het gegaan de afgelopen week?’ mijn fysiotherapeut kijkt me nieuwsgierig aan. Ze behandelt me met Cranio-Sacraal therapie. Een hele aparte tak van sport binnen de fysiotherapie.

‘Ik ben bijna op de vuist gegaan met een hoogzwangere man van begin veertig,’ biecht ik op. Zoals altijd schaam ik me dood over mijn woede en gebrek aan zelfbeheersing. Het lukt me niet meer om mijn nijd eronder te houden. Beheerst te reageren. Het gif te absorberen en zijn werk te laten doen.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

‘Nee, zodra ik voelde wat die man bij mij naar binnen probeerde te smijten waren de rapen gaar. Ellende van jaren. Geconcentreerde frustratie over zijn moeder, oma, vrouw en schoonmoeder gecombineerd met een laag zelfbeeld en recent ontslag van zijn zogenaamde droombaan, waar hij sowieso al jaren langzaam zat dood te gaan. En toch vind hij het erg. Want mensen hechten aan hun ellende……’

Mijn fysio moet lachen. Tot mijn verbazing. ‘Ja und?’ af en toe spreekt ze spontaan haar moerstaal, ‘Hoe voel je je nu? Daarbij?’

‘Opgelucht. Gek genoeg, want ik was er eerst eventjes helemaal niet goed van. Maar het feit dat ik niks naar binnen heb laten komen, echt helemaal geen spatje van ’s mans frustratie, dat voelt geweldig! Het was eventjes helemaal niet leuk, ik had zelfs wel op mijn bek geslagen kunnen worden, maar ik accepteer dus echt niet meer dat mensen hun troep bij mij of zelfs in mij parkeren!’

Nee, dat nooit meer. Mijn dagen als levend vuilnisvat zijn voorbij. Joechei!

‘Ik las ergens dat uit onderzoek is gebleken dat je cortisolniveau omlaag gaat als je met een open houding helemaal rechtop gaat staan. Een ingekakt postuur geeft juist meer stress….. Misschien volstaat dat in de toekomst!’ verzucht ik tot slot.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

In de nabije toekomst nog niet:

Een paar dagen later staat mijn huis blauw van de rook. Een stelletje studenten doen een poging om te barbecuen Je kent het wel. Twintig aanmaakblokjes om te beginnen, een hele fles spiritus er op en walmen maar……. ‘Hallo daar, kunnen jullie de barbecue verplaatsen, mijn huis staat vol rook,’ doe ik een beleefde poging. ‘Voor jou zeker,’ is de reactie van degene, die verantwoordelijk is voor de rookoverlast, om me vervolgens een bijzonder grote bek te geven.

Ook zij krijgen hun vet van Heks. Leuk is het niet om te doen, maar niemand behandelt me meer ongestraft respectloos……..

Er wordt nog flink tegen me geschreeuwd, alsof ik iets raars doe. Even overweeg ik om de tuinsproeier in te zetten…….. Van het idee alleen al knap ik enorm op! 😉

‘Het Groot Scheldwoordenboek’. Voor inspiratie……

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Inspiratie vraagt geen spanning en sensatie. De Sangha voor Kneusjes is hier het levende bewijs van! Heerlijke bijeenkomst met toch een spannend einde…….

Posted on by

Woensdagavond fiets ik naar Kras. VikThor draaft naast me, springt sloot in, sloot uit. We gaan weer mediteren met onze Sangha voor Kneusjes. Heerlijk.

‘Oh, Heks, je hebt me toch zo geïnspireerd om te gaan kokkerellen. Kom kijken wat ik allemaal heb gebrouwen,’ Kras drukt me een glas verrukkelijk versgeperst sap van watermeloen en sinaasappel in de hand. We lopen naar de keuken. Daar staat een enorme kruimeltaart met zomerfruit. Mmmmmmm…….

De koelkast gaat open. Ook daar een keur aan lekkere vrij heksige brouwseltjes. ‘Ik begin eindelijk een beetje te eten zoals ik altijd wilde eten. Daar ben ik zo blij om!’

Mijn vriendin gaat net als ik gewoon een hele middag aan de haal met allerhande groenten en fruit. ‘Ik ga liever een keer per week flink over mijn grens, zodat ik wat te bikken heb….’ geef ik toe.

Doorgaans zaag ik ook nog een vinger bijna van mijn hand af. Eigenlijk zou ik er van tevoren een paar pleisters op moeten plakken! Alleen weet ik nooit welke vinger het deze keer gaat worden.  Allebei mijn handen preventief intapen is echter geen optie……

‘Ja, dat heb ik ook. Ik crepeer nu ook van de pijn. Maar ik heb het toch maar mooi voor elkaar gekregen!’ Mijn maatje is bepaald geen zeikerd. Dat realiseer ik me nog eens extra goed als ze eventjes later schreeuwend opstaat. ‘M’n knie is aan vervanging toe,’ verklaart ze droog.

‘Kom, we gaan zitten,’ ik pak mijn bel en klankschaal uit mijn tas en zet de timer van mijn telefoon op veertig minuten. ‘Zal ik eerst een stukje voorlezen?’ Kras neemt Thays boek over Boeddha’s leven van me over. We zijn er onlangs in begonnen en lezen elke week een stukje.

Rustig kabbelt het verhaal voort over een jongeman, die bij Boeddha in de leer komt. ‘Tot hier?’ Kras kijkt vragend, ‘Nou ja, het maakt ook niet zoveel uit, het is niet bepaald een spannende thriller, waarvan je perse wilt weten hoe het afloopt!’  We grinniken. Het is een heerlijk boek, maar inderdaad. Geen spanning en sensatie 😉

Heks geeft een ram op de klankschaal. De timer tikt minuten weg. Wij hebben het niet in de gaten, diep verzonken in meditatie als we zijn. ‘Zo fijn!’ roepen we achteraf tegen elkaar, ‘Nog even darmen delen?’

Heks heeft moeite met zichzelf. ‘Ik vind mezelf niet meer leuk. Ik ken mezelf niet terug. Ik kan zo terugverlangen naar de Heks, die zo gemakkelijk van iedereen kon houden. Die anderen voorop zette. Die wist waar het om gaat in het leven. Die volledig vanuit haar hart probeerde te leven….’

Ik weet dat het een fase is, datgene waar ik in zit. Alles gaat uiteindelijk weer voorbij. Impermanence, letting go, non desire, Nirvana……. Ook zal ik er beter uitkomen. Mijn grenzeloze manier van aanpak was nu eenmaal niet erg gunstig voor mezelf. Daar is nog veel winst te behalen…..

‘Heks, ik ben zo blij met jou. Jouw prachtige Wensdoos heeft me zo geïnspireerd. En ons reisje naar Biezenmortel heeft zoveel in gang gezet. Anders was ik deze traditie nooit tegengekomen. Ik vind het heerlijk dat Thich Nath Hanh zo’n rebel is. Het spreekt me geweldig aan. Het past me als een jas!’

We lopen intussen rondom het golfveld. Het schemert. VikThor springt weer sloot in, sloot uit. Lucas en Lotje sukkelen opgewekt aan de lijn voor Kras uit. We lopen een gigantische ronde. Het verstilde landschap dringt in onze botten. ‘Oh, wat heerlijk,’ zuchten we om beurten.

Als Kras haar scootmobiel in de schuur rijdt, zie ik hoe ongelofelijk moe ze eigenlijk is: Ze knalt bijna van de loopplank af! Heks is ook kapot. En precies op dat moment schiet de schuurdeur in een stuk hang en sluitwerk bedoeld om em open te houden. Tijdelijk. Niet voor eeuwig.

Helaas denkt dat hang-en sluit-stuk er heel anders over. Hardnekkig heeft het zich om het verbindingsstuk aan de deur geklonken. Wat we ook proberen, hij geeft geen krimp! Kras rent in en uit met haar pijnlijf. Ze ramt op het verbindingsstuk met een bijl. Snort een elektrische schroevendraaier op om het op die manier te proberen……

Heks schijnt bij met haar Iphone. Ik bestudeer het onding en zie waar de schoen wringt bij dit stuk verdriet van een scharnierende wanconstuctie. Dit gaat ons nooit lukken. Hier zijn onvervalste spierballen voor nodig. Goddank hoor ik de superaardige buurjongen scharrelen op de oprit naast die van mijn vriendin.

Zo eindigt de avond in chaos. De buurjongen stort zich op het probleem en Heks poetst de plaat. Het is intussen al ruim over elven en we moeten nog terugfietsen naar de stad. Door de motregen.

‘Is het OK als ik wegga?’ ik kus Kras op haar wang. Ze glimlacht afwezig. De buurjongen stroopt zijn mouwen op.

Traag peddel ik terug naar de Leidse binnenstad. Over het prachtige polderpad door de Merenwijk. VikThor mag niet in de sloten springen. Braaf draaft hij voor me uit. Wat is hij toch slim. Wat luistert hij toch goed. Plotseling jaagt hij achter een kat aan. Glibbert een bruggetje over, lanceert zichzelf toch bijna een groenige blubbersloot in……

Intrigerende tekst

Eenmaal thuis voel ik me toch zo lekker. Niets kan me deren. Ik speel nog een klein uurtje met mijn hondje. Gooi een heleboel lastige balletjes naar hem, die hij uit de lucht moet vangen. Daarna kruip ik in mijn mandje. Vredig, tevreden. Eindelijk weer een beetje blij met mezelf.