Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Posted on 14 februari 2018 by lagriffeheks

Zaterdagmiddag haalt mijn beeldschone Friese fysiotherapeute me uit de knoop. Geniepig knijpt ze in mijn vastgeslagen nek en schouders. VikThor heeft voor de grap een keertje met succes naar mijn sjaal gesprongen, net toen ik voor de tweede keer met Hawk in gesprek raakte. Op het grote veld in het Leidse Hout.

Vliegensvlug sloeg mijn sjaal een strop om mijn hals. ‘Gheuhgeruhgl…’ gorgelde ik nijdig naar mijn speelse hondje. Maar het kwaad was al geschied. Precies vanuit dezelfde hoek als die vanwaaruit een BMW zich een aantal jaren geleden totall loss reed op dit kwetsbare lichaamsdeel krijgt mijn arme kippennek nu weer een harde klap te verduren. Meuh.

Mopperend en misselijk verlaat ik het park. Sindsdien crepeer ik van de pijn in die regio alsmede stekende koppijn en als charmant bijverschijnsel hangt mijn schouder chronisch enigszins uit de kom. ‘Klonk, klonk,’ konkelt het gewricht met enige regelmaat duidelijk hoorbaar. Hetgeen me dan op verbaasde blikken komt te staan. Waar komt dat rare geluid vandaan?

‘Heb je tijd om mijn kop eraf te zagen?’ app ik wanhopig naar mijn orthopedisch fysiotherapeut. De enige, die er echt raad mee weet. Er is dan ook bijna geen doorkomen aan, die verknoopte kabels van pezen waar mijn hoofd aan hangt……

‘Heerlijk, de Olympische Spelen zijn begonnen!’ roepen mijn fysio en ik naar elkaar. We zijn allebei dol op schaatsen. Haar vader heeft zelfs in 1972 de vijfhonderd meter gereden op de Spelen, maar hij bakte er als stayer niet zoveel van.

‘Pechstein doet ook weer mee, hoe vind je dat?’ grapt ze vrolijk, terwijl ze me martelt. We verbazen ons allebei over dit fenomeen van een vrouw. ‘Ze is niet zo’n sympathieke dame, hoor en daarbij is ze ook nogal eens in verband gebracht met doping. Nou ja, je weet het wel, het oude oostblok….’ Ik grijns naar mijn behandelaar. Ja, dat weet ik nog wel.

‘Best kans dat ze intussen een piemeltje heeft gekregen door al die hormonen en preparaten. En borsthaar. En ze moet zich vast goed scheren voor de wedstrijd. Vanwege de luchtweerstand….’ Heks is melig geworden. Ik heb zo een leuk afspraakje met mijn nieuwbakken vriend. ‘Veel plezier,’ wuift mijn fysio me uit.

Met een kleine omweg fiets ik naar het Hout. VikThor draaft opgewekt naast me. Het is heerlijk weer. Fris, maar een knalblauwe lucht. Het zonnetje heeft al kracht. Het is verrukkelijk buiten.

Bij het theehuis zie ik een arm de lucht inschieten. Hawk zit op de uitkijk. Hij heeft een tafeltje veroverd in de zon. Zijn balwerper en handschoenen liggen nonchalant op een belendende tafel. Snel schuift hij een stoel in de zon. ‘Kom hier zitten, Heks, dan zit je goed.’

We bestellen espresso en koffie verkeerd. ‘Met weinig schuim,’ roept Hawk.,’ mijn vrouw hield van koffie met schuim, maar ik niet. En jij, Heks?’ Ik vertel hem over mijn lactosevrije melk, die ik opschuim tot astronomische hoogte. Ik heb daar een speciaal apparaat voor, dat neem ik zelfs mee op vakantie. Hawk moet lachen. De koffie arriveert.

De hondjes dollen om de tafel. Ik gooi balletjes voor hen en een afgekloven plastic kip. Ze rennen over het grasveld, terwijl wij maar klessebessen over van alles en nog wat.

‘Wil je een half glas wijn, Heks? Dat bestel ik ook wel eens met een chirurg hier uit het ziekenhuis. Hij vertelt altijd de meest vreselijke snijverhalen. Maar zelf stelt hij zijn lichaam ook ter beschikking van de wetenschap.’

Opeens praten we over doodgaan en wat er gebeurt als je je lichaam ter beschikking stelt. ‘Wat een gezellig onderwerp, maar niet heus!’ roept Hawk, ‘Kom laten we die wijn bestellen en klinken op onze nieuwe verbinding!’

Even later komen de halve glazen wijn op tafel. ‘Dit zijn wel hele volle halve glazen, Hawk, volgens mij worden we gematst,’ glim ik naar mijn nieuwe vriend. ‘Welnee,’ glimt hij terug, ‘zo krijg ik ze altijd.’

Heks heeft jaren in de horeca gewerkt. Ik heb een timmermansoog ontwikkeld voor dit soort eenheden. We worden gematst!

Dan lopen we nog een rondje door het park. Op het grote veld drinken we yogi thee uit mijn meegebrachte thermos. De Ierse wolfshond en zijn baasje melden zich ook. Een dolle achtervolging over het veld volgt. Drie uitgelaten hondjes hollen door het gras.

De baasjes slaan het met plezier gade. ‘Wat hebben we geluk met dit mooie weer, Heks. Wat een geweldige eerste afspraak. Kom je snel een keertje koffiedrinken bij me? Dan maak ik salade voor. Veldsla en tomaten gaan erin. En….’ Hij somt een hele lijst ingrediënten op.

Dan zie ik dat hij het een beetje koud krijgt. De zon is verwaterd en opeens wordt het fris. Ook door mijn dikke klerenpak dringt de kou naar binnen. Het is tijd om naar huis te gaan. We nemen afscheid met alweer een nieuwe afspraak op de agenda.

Op weg naar huis springt VikThor sloot in sloot uit. Gelukkig maar, zo wordt hij weer een beetje schoon na een middag in de blubber. Blij zit ik even later thuis in mijn stoel. Mijn hondje ligt in coma. Die hoor ik de komende uren niet meer. Wat kun je toch gelukkig worden van goed gezelschap. Ik voel me heerlijk. Vol liefde voor de hele wereld. Gezegend. Verbonden.

Je doet het goed, Heks. Omdat het moet. Houdt moed. Wie goed doet, goed ontmoet. Toch? De reumatoloog vindt ook dat ik het goed doe. Wat doe ik dan goed? En waar blijft dat goede dat ik ontmoet? Is het soms de Lyme in mijn bloed?

Posted on 26 maart 2017 by lagriffeheks

Het is schitterend weer en Heks ligt in bed. Oh, oh. Zo moe. Kan geen pap meer zeggen. Kapot. Volledig naar de kloten. ‘Heb je gefuifd?’ vraagt een keurige dame met een hondje van VikThors leeftijd vanmorgen als ze mijn gezicht ziet. De monsters zijn lekker aan het spelen in het park. Hondje Tess is net voor het eerst loops geweest. Heks is niet meer zo loops. ‘Was het maar waar. Nee, ik heb gewoon slecht geslapen.’ Zoals altijd. Balen.

‘Mevrouw Toverheks, ik heb de resultaten van het bloedonderzoek van een paar weken terug. Alles is in orde. Uw vitamine D is normaal. Bezinking is goed, schildklierfunctie binnen de waarde, blabla -een hele waslijst volgt-, niks aan de hand…..’ Ja. Het zou toch godgeklaagd zijn als al die waarden te laag zouden zijn, ik slik me tenslotte suf aan allerlei voedingssupplementen…..

Ik luister naar haar geleuter over hoe gezond ik wel niet ben. Al toen ze het onderzoek uitschreef wist ik dat er niets uit zou komen. De dingen, die zij onderzoekt zijn zeker tig keer eerder onderzocht bij Heks. Ik ben al vanaf dag 1 van mijn ziekte door allerlei medici volstrekt gezond verklaard. Stomweg omdat ze de verkeerde dingen onderzoeken. En waarom doen ze dat? Omdat ze geen idee hebben waar ze wel naar moeten kijken.

Bovendien loont het om ons ME/patiënten te laten barsten: We zijn te belabberd om ertegen te protesteren en eenmaal gek verklaard kun je ons alsnog volstoppen met antidepressiva en verplicht laten deelnemen aan cognitieve therapie. Dat schuift zo’n 50.000 euro per patiënt. Zeer lucratief. Die patiënt wordt er overigens alleen maar slechter van. En niet alleen financieel……

Heks zit weer lekker op haar stokpaardje. Heb je het in de gaten? Heerlijk. Het is er echt weer voor!

‘U test wel positief op Lyme, maar dat hoeft niets te betekenen. Het duidt er op dat u onlangs met Lyme borreliose in aanraking bent geweest. Maar ja, dat zegt ook weer niets. Andere testen zijn weer negatief. Dus.’

LYME DISEASE, ZIEKTE VAN LYME, lyme borreliosis,

‘Ja, u heeft dan wel recent een tekenbeet gehad en bent alsmaar moe enzo, en uw gewrichten zijn pijnlijk en dik, u bent niet vooruit te branden en crepeert van de pijn, maar ik denk niet dat het door die Lyme is. Waarschijnlijk is er niets aan de hand. Het is maar een test. Ja, ja. U bent echt aan het verkeerde adres hier, dat heeft u toch wel begrepen intussen? Het spijt me echt heel erg. Zoek het maar lekker uit. Tot besluit.’

Ik zit te suizebollen aan de telefoon. Hoor ik het nu goed? Hebben ze nu ook nog Lyme dingen gevonden in mijn bloed? En waarom geeft dat niets? Ze vinden toch iets?

‘Ik zal de uitslagen naar uw huisarts sturen. En succes ermee. Ik kan verder niets voor u doen. Ach mevrouw Toverheks, u doet het goed! Ja echt.’

‘U doet het goed, u doet het goed. Wat is dat nu weer voor een onzin? Dus ik zit voor de kat zijn viool zo te klagen op uw spreekuur. Ik laat me voor de lol wekelijks een paar keer lekprikken. Ik vind het gewoon gezellig bij de fysiotherapeut, ik geniet van die martelingen! En ik kan niks leukers bedenken dan 80 % van mijn tijd in bed door te brengen. Alleen wel te verstaan. Bewegingsloos door de pijn. Zonder een gezellig seksmaatje of geliefde.’

‘U doet het goed, u doet het goed. Wat is dat nu weer voor een dooddoener? Ik ben hartstikke ziek en de medische wereld weigert me te behandelen. Gewoon omdat ze te stom zijn om er achter te komen wat ik mankeer. Jullie weten echt niet alles. Sterker nog: Jullie weten bijna niks, maar gedragen je alsof jullie god zelf zijn. En als jullie er dan niet uitkomen dan mankeer ik gewoon niets. En doe ik het goed.’

‘Ja, ik doe het goed. Ik ben mijn eigen dokter. Ik heb mezelf die LDN voorgeschreven…… Mezelf begeleidt door dat vreselijke eerste jaar tijdens het opbouwen van het middel. Mezelf regelmatig weerhouden om van een flat te springen. Zo’n drie keer per maand krijg ik daar geweldig veel zin in. Dus ik ben ook nog eens mijn eigen psychotherapeut.’

‘Daarnaast ben ik ben mijn eigen diëtist. Jaren experimenteren met hetgeen ik in mijn mond stop heeft gezorgd dat ik van chronische diaree af ben. Ik ben mijn eigen orthomoleculaire therapeut, al jaren weet ik meer van voedingssupplementen en hun werking dan die beroepsgroep zelf…..’

Zo kan ik nog wel eventjes doorgaan over hoe zelfvoorzienend ik wel niet ben……. Zorgmijder avant la lettre. Onvrijwillig zorgmijder. Zorg mijden die er sowieso al niet is!

Wat moet je ervan zeggen? Zoek het uit krijg je te horen. En dan dat je het goed doet. Een dooddoener van jewelste……

Vandaag schijnt de zon. Ik ga lekker met VikThor op stap. Uiteindelijk is hij jong en gezond. Eén brok energie. Hij kan er ook niets aan doen dat ik zo’n vat vol kwalen ben. Bovendien knap ik altijd enorm op van het wandelen met mijn schatje.

Ik ben bezig met het opstarten van meer hulp. Er is een dame over de vloer geweest, die me gaat aanmelden bij allerlei vrijwilligersorganisaties. Ikzelf moet mezelf dan ook nog aanmelden. En dan nog de nodige intake gesprekken doen, ik heb er al drie achter de rug intussen……. Daar word je dan ook weer moe van. Ik ben er nog niet, maar op een dag hoop ik dat mijn leven weer ergens op lijkt.

En wat die Lyme betreft? Ik ben het natuurlijk maar weer eens zelf gaan uitzoeken. Mijn IgM serologie waarde test positief. Hetgeen betekent dat ik onlangs met Lyme in aanraking ben geweest. Maar de resultaten van de test zijn soms corrupt bij mensen met een auto immuunziekte. En hoewel ik officieel psychiatrisch patiënt ben op grond van mijn ME, heb ik natuurlijk wel degelijk een auto immuunziekte. Namelijk ME!

Dus wat mij betreft valt de Lyme wel mee. Denk ik. Hoop ik.

Nooit de moed opgeven. Dan doe je het goed……

Interpretatie uitslag

Borrelia IgM
Naast een interpretatie (positief of negatief) wordt er een index waarde vermeld. De hoogte van de index is van invloed op de interpretatie van het totaalbeeld; zie online handreiking.

Borrelia IgG
< 10 U/ml negatief
10-100 U/ml (laag) positief
> 100 U/ml (hoog) positief

Praktische notities

– De immuunrespons tegen Borrelia burgdorferi is traag: IgM antilichamen zijn vaak pas na vier tot zes weken aantoonbaar. IgG antilichamen bereiken soms pas na maanden een piek en kunnen jarenlang aantoonbaar blijven. Bij aanhoudende verdenking op Lyme borreliose herhalen we de test met tussenpozen van ongeveer zes weken.
– Om de diagnose ‘syndroom van Bannwarth’ te stellen, dient zowel liquor als serum te worden ingestuurd. Dit houdt in dat de patiënt wordt doorgestuurd naar een neuroloog.
– Antimicrobiële therapie in een vroeg stadium van de ziekte kan de vorming van antilichamen verhinderen.
– Asymptomatische (IgG seropositieve) Lyme borreliose komt vaak voor, vooral bij een vergrote kans op tekenbeten.
– De IgM Lyme serologie kan fout-positief zijn, vooral bij auto-immuunziekten, primaire EBV en primaire CMV.
– De IgG Lyme serologie kan fout-positief zijn, vooral bij syfilis.

Heksen houden zonder meer van kwee-appels en kweepeer. Twee heksjes in een boom: Begerig komen ze op stoom. Wat een rijkdom: Het is een droom!

Posted on 1 oktober 2016 by lagriffeheks

Vrijdagmorgen gaat de bel. Ik steek mijn hoofd uit het raam. Fiederelsje staat in de steeg. Mijn hulp en ik zijn net druk bezig om mijn huis op te ruimen. Het is een gigantische harige bende zo vlak voordat de stofzuiger er doorheen wordt gejaagd. Geen ideale omgeving voor iemand met een stevige kattenallergie. Toch komt mijn uiterst allergische vriendin hoestend en proestend binnen.

‘Dat is niet van de katten, hoor. Ik ben gewoon snipverkouden. Geef me maar geen zoen.’ Vervolgens deponeert ze vol flair een enorme pot pruimenjam op de keukentafel. De supervariant. Met cognac. Jammie!

‘Ja, ik ben toch jouw persoonlijke hofleverancier. Dus ik dacht er moet maar weer een potje komen. Net gisteren gemaakt.’ Kijk, dat is nu zo mooi van heksige vriendinnetjes. Die voelen precies aan wanneer de eerder geleverde potjes jam leegraken!

‘Ik heb wat kweeperen voor je,’ Heks heeft ook een verrassing in petto, ‘ik weet dat je daar gek op bent. Van True gekregen. Eigen oogst uit haar magische tuin.’ Mijn vriendin is verrukt. Kweeperen zijn bijna nergens te krijgen in ons globaliserende kikkerlandje. En het is toch zo’n mooie vrucht. Je kunt er de lekkerste gelei van maken.

‘Ik ben nog nooit in haar tuin geweest. Wel heb ik de foto’s op je blog gezien. Prachtig!’ Het is echt een tuin voor Fiederelsje met al die eetbare bloemen en weelderig struweel. Mijn oude vriendin heeft een vergelijkbare miniversie rond haar eigen huis.

‘Ik weet nog een boom met kweeperen in een park hier vlakbij,’ ratel ik enthousiast, ‘vorig jaar zat er een man in die boom. Een buitenlander. Volgens hem weten Nederlanders helemaal niet dat je die dingen kunt eten. Hij blij natuurlijk. Kan hij lekker zijn gang gaan. Volgens mij heeft hij al geplukt dit jaar, want er zitten alleen nog vruchten boven in de boom,’ ik grinnik, ‘Het is maar een klein mannetje met korte armpjes……’

‘Zullen we morgen de rest uit die boom proberen te halen?’ kwijlt mijn vriendin begerig, ‘Ik heb wel een klein keukentrapje eventueel.’ Nu heeft Heks een flinke trap gevonden dit voorjaar. In de magische container hier in de steeg. Eigenlijk bedoeld voor het puin uit Museum Boerhaave.

Sinds dat ding er staat is er een levendige ruilhandel ontstaan in de wijk. Wat je niet meer wilt hebben gooi je erin en regelmatig komt er dan iets uit dat je wel wilt! Zo heb ik al vier flinke spiegels, een kroonluchter, twee Marokkaanse schalen en die trap gescoord…..

Vandaag gaan we dan op kweeperenpad. Nou ja, peren. Als ik vanmorgen even poolshoogte neem bij de boom zien ze er nogal appelig uit. Ik stuur Fiederelsje een app met foto. ‘Bestaat er ook zoiets als een kwee-appel?’ Mijn vriendin zoekt het op op internet en ja. Die bestaan! Tijdens mijn verkenningtocht ontdek ik nog twee bomen vol kwee-appeltjes. Wat geweldig!

Om een uurtje of twee fietsen we met een paar enorme tassen richting park. Onderweg haal ik de ladder uit mijn auto. Die staat voor het politiebureau geparkeerd in verband met ‘Leidens Ontzet’ ofwel ‘Dwie Oktobew’. De stad is vergeven van de mensen. Het laatste stuk fiets ik met de ladder. Geen gezicht volgens mijn vriendin. Maar het gaat gelukkig goed.

In het park gaan we aan de slag. Genadeloos roven we boom na boom leeg. Nou ja, bijna leeg. We laten nog wat exemplaren hangen voor het mannetje. Mocht hij nog terugkomen….

VikThor rent om ons heen met een kwee-appel in zijn bekje. Hij is helemaal door het dolle. Wat is dit leuk! De Vrouw in een boom! Ze lijkt wel een kat!

Met overvolle fietstassen laveren we weer naar huis. Gnuivend verdelen we de buit. ‘Neem jij maar het leeuwendeel mee, Fiederelsje, ik weet dat je er dol op bent! En dat je er heel veel lekkere dingetjes van gaat maken! Ik ben van plan om er flink wat in Elzasser zuurkool te verwerken. Sinds ik dat recept heb ontdekt ben ik dol op zuurkool!’

Met een brede grijns op ons gezicht nemen we afscheid. Het was een zeer geslaagde rooftocht. Wat zijn we in onze nopjes!

Een paar uur later stuurt Fiederelsje een link met een heleboel kweepeerrecepten. Het water loop me in de mond. Ik zie allemaal interessante gerechten voorbij komen. Maar ook kweepeerlikeur en wodka. ‘Volgens mij zijn die recepten ook prima te gebruiken bij kwee-appels. Het was heerlijk om zo samen in de bomen te hangen!’ schrijft mijn vriendin.

Ja, als vanouds. We hebben al heel wat strooptochten ondernomen samen. Brandneteltjes, duindoorn, bramen en egelantier: Ze hebben allemaal aan onze heksenketels moeten geloven.

Na de strooptocht ga ik rusten. Vanavond is het feest in de stad en we willen ergens gaan salsadansen.

Met je knar in een fietskar is nog niet zo eenvoudig. Heks loopt tegen allemaal praktische problemen aan. Vier fietsen en twee aanhangers verder kan ik er nog steeds niet mee ‘uit de voeten’…….

Posted on 11 september 2016 by lagriffeheks

Zaterdag wil ik uitslapen. VikThor houdt me al nachten uit mijn slaap met zijn kleine plasjes en minipoepjes in de steeg. Ook de afgelopen nacht heeft hij me een aantal keren ruw gewekt uit zoete dromen. Om negen uur houd ik het voor gezien. We gaan ontbijten.

Een uurtje later liggen we alweer te pitten. Heks is moe, maar haar hondje ook! We hebben dan ook een paar intensieve dagen achter de rug. Het is tijd voor een kleine pauze. Zodat mijn ventje kan al zijn energie kan gebruiken om te groeien. Uiteindelijk is dat zijn core business op dit moment.

Al een paar dagen ben ik bezig om te zorgen dat ik met mijn prachtige hondenfietskar kan rijden. Zo heb ik de elektrische Batavis fiets van mijn mamaatje te leen. Helaas interfereert de aansluiting van de kar op de as van de fiets met het beveiligingssysteem van de fiets. ‘Je loopt de kans dat het ding blijft rijden en versnellen op momenten dat je eigenlijk stil wilt staan, levensgevaarlijk!’ aldus de fietsenmaker.

Hij weigert het klusje te klaren. De man heeft met de fabrikant van de fiets gebeld en die heeft de ingreep ten sterkste afgeraden. ‘Veiligheid voor alles, mevrouwtje!’ Hij heeft gelijk. Ik zal iets anders moeten verzinnen.

‘Kan er wel een knop achter het zadel worden bevestigd? Dan hang ik mijn antieke houten Batavis aanhangwagentje erachter. Daar past mijn hondje ook prima in.’ De fietsenmaker krabt achter zijn grote oren.

‘Dat lijkt me geen probleem. Breng de spullen maar langs, dan maak ik het in orde.’ O jee. Die zadelknop ligt nog bij mijn ex. Hij weigerde dit kleine attribuut terug te geven bij het scheiden der boedel. Mijn aan hem uitgeleende kar kreeg ik mee, maar naar de bijbehorende zadelknop kon ik fluiten.

Getreiter natuurlijk. Niet dat hij er iets aan heeft. Tenzij hij em in zijn hol stopt!

‘Misschien heb ik er nog wel ergens eentje liggen. Het is een wat verouderd systeem, dus ik weet het niet zeker. Kom vanmiddag maar eventjes informeren.’ De fietsenmaker keert zijn zolder ondersteboven en vindt geen knop. Pech. Moet hij er weer eentje bestellen. Als ze nog leverbaar zijn tenminste….

Kijk zo heb ik dus intussen vier fietsen. En twee fietskarren. Maar ik kan er nog steeds niet mee fietsen, omdat er telkens iets ontbreekt, niet kan of kapot is. Of verdwenen, ingepikt, vernacheld.

De hele zaterdag houden we rust. ’s Middags fiets ik eventjes met mijn hondje in een tas aan mijn stuur naar een park. Zoals altijd als ik met VikThor wandel zitten er gillende meisjes naar hem te zwaaien. ‘Oh, wat een schatje,’ zwijmelen ze gezamenlijk, ‘Kom maar hier, lekkertje….’ Dronkenlappen hikken vertederd naar mijn hondje. Kleine kinderen lopen in trance achter mijn piepkleine pup aan……

Een puppy brengt licht en tederheid. Vrouwen rammelen massaal met hun eierstokken als begroeting, mannen flirten vrolijk met het baasje van het beestje. Zelfs junks zijn even verlost van hun jeukende Cold Turkey en zuipschuiten vergeten tijdelijk hun drankzucht…..

Overal waar ik met mijn hondje verschijn verdwijnt chagrijn. En dat is fijn.

Grieperig paasweekend, Heks vertoeft grotendeels in bed. Toch heb ik ook eventjes pret! Gezellige paasbrunch met Frogs en mooie expositie van Fred Rohde,’ Nummer 14’: Foto’s uit 1985, waarop ons nationale voetbalicoon Johan Cruijf met Ajax traint op het strand van Wassenaar…….

Posted on 31 maart 2016 by lagriffeheks

Paasbrunch, Ysbrandt ligt geduldig onder de tafel te wachten op wat komen gaat…. Stukje worst bijvoorbeeld…..

Pasen valt vroeg dit jaar. Het is net lente. Die verdraaide klok gaat precies op eerste paasdag een uurtje vooruit. Dat betekent een hele korte nacht. Om kwart over acht beginnen alle kerkklokken in de binnenstad te luiden!

Heks loopt al nachtenlang te spoken. Er zit een gemeen virus in mijn lijf en ik ben oververmoeid door de uitvoering met mijn koor. Bovendien hangen er allerlei gewrichten uit de kom. Niet bepaald lekker. Ik heb donderdag grotendeels in bed doorgebracht, maar vrijdag niet. Ondanks mijn krakkemikkige constitutie doe ik boodschappen en kook zelfs eten. Ik ben het in bed liggen beu.

Heks in haar paaspakje met eierdopje

Zaterdag maak ik een flinke wandeling met mijn hondje. ’s Middags loop ik zelfs lekker over de markt te flaneren. Ik flirt met een marktkoopman met trieste ogen. Even later staan ze niet meer zo triest. Later maak een uitgebreid praatje met een jochie dat zijn vader aan het helpen is in de notenkraam. ‘Mevrouw, wilt u een paar nootjes proeven?’ Natuurlijk, oh wat zijn ze lekker. ‘Wat is dat voor’n soort hondje? Hij ziet er zo leuk uit,’ het ventje is helemaal vertederd door mijn Varkentje. En ik door dit kereltje!

Heks en Frogs zien momenteel overal nummer 14……….

Zondag sta ik uitermate brak op. Ook al voor de zoveelste keer. Vandaag echter trek ik nauwelijks bij na een paar uur. O jee, nu is het echt mis. Er zit geen enkele rek meer in. Ik heb mijn hele trukendoos al open getrokken en nog geeft mijn lijf geen sjoege.

Even overweeg ik om mezelf een gigantische schop onder mijn kont te verkopen, teneinde toch naar de kerk te gaan, maar ik heb de puf niet. Ook heb ik spierpijn, hoofdpijn en buikpijn. Ik krijg geen hap door mijn keel. Eerst maar eens een rondje fietsen met het hondje. Het is ijskoud. Bibberend werk ik mijn verplichtingen af. Mijn lichaam houdt het voor gezien. Ik krijg mezelf niet gereanimeerd vandaag.

In de loop van de middag stuur ik Frogs een nood-sms. ‘Heb je zin in een lekkere wandeling me een lief Varkentje?’ Het is natuurlijk maar de vraag of hij tijd heeft. Goddank komt mijn kikkervriend mijn hondje ophalen. ‘Ik breng hem vanavond wel terug, kruip maar lekker in je bed, Heks. Of zal ik em gewoon een nachtje bij me houden?’

‘Breng em maar terug Frogs,’ Heks kan haar schatje niet missen. Bovendien zie ik dan ook nog een medemens vanavond. Ook belangrijk als je dagenlang in bed verdwijnt! Toen ik Pappa afgelopen week sprak vertelde hij over een flinke griepaanval, die hij een paar weken geleden het hoofd moest bieden. ‘Echt heel erg Heks, helemaal niet leuk. Goh, wat was ik er beroerd aan toe. Ik heb wel 5 dagen in bed gelegen!’

‘Zit niet te zeuren, schat, ik heb dagelijks met dit soort toestanden te maken. Momenteel heb ik elke nacht koorts of iets wat daarvoor doorgaat. Elke ochtend sta ik doodziek naast mijn bed. En ik zie soms dagenlang geen mens, behalve in een park als ik met m’n hondje loop rond te stumperen. Maar met dit zure weer van de laatste maanden zijn ook de parken leeg en somber.’

Op tweede paasdag hebben Heks en Frogs afgesproken voor een gezellige brunch. Aanvankelijk was het plan om een aantal vrienden uit te nodigen, maar dat gaat niet lukken natuurlijk .

De tafel staat vol lekkere dingetjes. Ik heb kwarteleitjes gekookt. Frogs eet er zowaar eentje op. ‘Ik hou alleen van paaseieren, Heks. Daar werd ik als kind al mee geplaagd…..’ We zitten gezellig te keuvelen tussen de bloemen en planten: Ik heb een complete voorjaarstuin aangelegd op mijn keukentafel.

Die middag gaan we eventjes kijken bij een kleine expositie over Johan Cruijf. Onze vriend Trueman heeft dit nationale icoon in 1985 gefotografeerd, toen hij met Ajax aan het trainen was op het strand van Wassenaar. ‘Goh, ik wist helemaal niet dat je foto’s van hem hebt gemaakt,’ roepen Frogs en ik om beurten. ‘Ik werkte toen voor het Leidsch Dagblad. Zij logeerden in Hotel Duinoord. Ik werd gewoon op pad gestuurd…’

De foto’s staan vol met topspelers uit een grijs verleden. Trueman wijst allemaal voetbalcoryfeeën aan, zoals Rijkaard, Koeman en ga zo maar door. De foto’s zijn prachtig! Ik maak weer foto’s van de foto’s. Gewoon een impressie. Maar de originelen zijn vele malen mooier…..

Frogs heeft een gedicht geschreven over zijn held. ‘Ik was indertijd aanwezig bij het meest beroemde doelpunt dat hij ooit gemaakt heeft: de lob! Ik ging altijd met mijn vader en broer naar ADO kijken en op een dag speelden ze tegen Ajax. Ik stond er met mijn neus bovenop, toen hij die goal maakte. Maar ik kan me er weinig van herinneren. Van het moment zelf bedoel ik…..’

‘Wel weet ik nog dat hij een keertje rakelings langs me liep op weg naar de kleedkamers. Ook heel speciaal, Heks. Dat doelpunt is overigens grandioos. Wereldwijd wordt het gezien als een van de mooiste doelpunten ooit gemaakt. Hij heeft nog meer geweldige doelpunten gescoord, maar deze is voor mij superspeciaal. Ik heb er een gedicht over geschreven…’

In de galerie, temidden van al die prachtige foto’s, draagt Frogs het gedicht voor. Een intiem optreden, want we zijn maar met z’n drietjes. Het zure zonnige waaiweer met ijskoude rukwinden houdt mensen in hun huis gevangen. ‘Gisteren en vanmorgen is het lekker druk geweest,’ vertelt de fotograaf.

Frogs maakt ons aan het lachen met zijn optreden. Ik maak een paar mooie foto’s van deze oude vrienden. Ik ken hen beiden al meer dan dertig jaar en nog steeds hebben we altijd pret samen!

Even later gaan we ervandoor. Trueman heeft het druk. Hij is bezig met het schoonmaken van een paar oude afdrukken van foto’s van Cruijf op zijn laptop. Er komt zeer binnenkort een boek uit over deze grote ambassadeur van Nederland en zijn foto’s komen daarin!

Wij laten ons terugwaaien naar het huis van Frogs. Daar zit Varkentje op ons te wachten. Heks kan niet meer lopen tegen die tijd, heupen hangen uit de kom. Mijn lichaam is compleet vernacheld. ‘Ik heb er een virusje bij, Frogs, dezelfde ellendeling die jou plaagt, alleen ik heb het natuurlijk tien keer zo erg. Alles doet zeer. Ik kan geen pap meer zeggen, laat staan dat ik worst lust. Ik heb helemaal nergens trek in. Ik wil slapen.’

Mijn kikkervriend brengt me thuis met de auto en gaat ook nog mijn hondje voor me uitlaten. Ik lig de rest van de dag gestrekt. Pas in de loop van de avond ben ik weer een klein beetje aanspreekbaar. Dan brengt Frogs Ysbrandt terug. ‘Het was ondanks alle grieperigheid toch een hele gezellige pasen, Frogsie.’

God wat ben ik blij met zo’n goede vriend. Zonder hem had ik toch mooi liggen creperen dit weekend. Oververmoeidheid, spierpijn, gewrichten uit de kom, griep en honden uitlaten gaat nu eenmaal niet samen.

De lob (1972)

Op een gegeven moment kwam de lob
de bal van de voet van Johan
verschalkte Kees en Ton
ik stond erbij en keek ernaar
met vader en broer in het Haagse Zuiderpark
hark de herinnering aan
de keeper bleef staan
de bal rolde tot voordeel van de een
tot nadeel van de ander
in het levende doel

nu is hij gegaan
ik zie het beeld
het touwtje aan zijn hand
de beweging zo snel
tot de magistrale lob

niemand neemt ons

‘un momento dado’ af.

Rik van Boeckel
24 maart 2016
R.I.P Johan Cruijff

Video-opname van het magistrale doelpunt.

Vanavond is het feest. Een soort uitgesteld verjaarspartijtje. Met oude vrienden, muziek, eten en drinken, zang en dans. En dit allemaal ter ere van Big Salmon. Die grote vis, die in het noorden woont…….

Posted on 17 november 2015 by lagriffeheks

Midden in alle verschrikkingen van de afgelopen dagen krijg ik bijzonder bezoek. Twee oude vrienden van Heks komen dineren. Helemaal uit Schotland. Ik heb Frogs en Trui ook uitgenodigd. Zaterdagmiddag ren ik door de stad om alle boodschappen in huis te halen. Mijn kikkervriend haalt het hondje op, dus daar heb ik geen omkijken meer naar.

Omdat ik niet al teveel energie heb besluit ik iets gemakkelijk te maken. Rond half zes haal ik samen met Trui mijn ouwe gabbers van het station. Afgelopen winter hebben we elkaar na twintig jaar weer getroffen in Amsterdam. Vandaag zetten we de hernieuwde kennismaking voort.

De heren hebben al twee dagen de bloemetjes buitengezet in onze hoofdstad. Ik kan het me helemaal voorstellen. Grote Zalm heeft een speelgoedrat bij zich. Net als mijn poppenkastpop aap Gerrit heeft Rodney Rat een geheel eigen en zeer aanwezige persoonlijkheid. Fopneus draagt een bizar masker. Met deze gekkigheid maken ze dan de kroegen onveilig……

Onderweg naar huis liggen we direct in een deuk. Daar trakteer ik mijn vrienden op haring met Corenwijn. Dit anti-katermiddel wordt zeer gewaardeerd. Frogs voegt zich bij ons. Na een uurtje besluit ik maar eens wat te eten op tafel te toveren. Trui stort zich op het voorgerecht. Ik zet een mediterrane visschotel in de oven. Het gezelschap gaat aan tafel.

Voordat we de visschotel opeten spreekt Grote Zalm nog wat eerbiedige woorden ter ere van Big Salmon. Ik heb expres zalm in het gerecht verwerkt. Oude religies zoals de onze (Wij aanbidden die grote vis, maar dat is een heel lang verhaal met een vissige mosselbaard) maken vaak gebruik van dit soort kannibalisme in hun rituelen. Oh, wat heb ik onze samenkomsten gemist!

Na de maaltijd kijken we naar oude foto’s. Een hele jonge Heks en een witharige Trui vieren samen vakantie in Schotland. Het begin van onze vriendschap. We halen herinneringen op aan die heerlijke tijd in dat ruige land waar ik zo van hou. En aan de bezoekjes van hordes Schotten aan Nederland.

Sommige oude vrienden zijn al gaan hemelen. Anderen hebben de Highlands verlaten. Toch wonen er nog steeds dierbaren van ons in dat kleine dorpje aan de westkust. Twee huizen, een kerk en een kroeg.

Later die avond komt de gitaar tevoorschijn. Frogs neemt de percussie voor zijn rekening. We zingen wat gouwen ouwen. Samen met mijn vriend Grote Zalm verzorgt Heks de uitvoering van een paar prachtige liederen. Zoals ‘Mrs McGinty lay dying one night….’ en at Mc Arthy’s party…’ Ons publiek is tot tranen toe geroerd. Het kunnen ook tranen van de lach zijn natuurlijk……

Uiteindelijk proberen we ook nog om een condoom over iemands hoofd te trekken, net tot onder de neus, zodat ze em kunnen opblazen. Het is Grote Zalm jaren geleden een keer gelukt. Een geweldig gezicht. Ik heb nog een doos overjarige regenjasjes staan. Helaas krijgen we het niet voor elkaar. Volgens mijn vrienden zijn de Hollandse exemplaren gewoon te klein geschapen……

Frogs heeft zondag een optreden en Trui heeft een etentje. Ze moeten er bijtijds vandoor. Ik besluit uiteindelijk mijn makkers naar het station te vergezellen. Het regent en stormt als we de deur uitgaan.

Grote Zalm draagt engelenvleugels gecombineerd met een dameshoedje en Fopneus heeft een bloemenslinger om zijn nek en een rare hoed op zijn kop. Ook Heks heeft iets geks op haar hoofd gezet…..

We doen er behoorlijk lang over om het station te bereiken, want onderweg hebben we de grootste pret….. Het laatste stukje moeten ze alleen afleggen: Ik moet ook nog terug naar huis lopen. Ik krijg de hoeden en de vleugels weer mee.

Bepakt en bezakt wandel ik met Ys door het park op de terugweg. Later blijken mijn vrolijke vrienden de trein te hebben gemist….. Dan zit je toch zo een uur te wachten! Gelukkig vonden ze nog een geopende horecagelegenheid…..

Vanmorgen belt Grote Zalm. We hebben een vage afspraak om vandaag iets leuks te gaan doen. Helaas ligt Heks nog steeds voor Pampus. Boodschappen doen, koken, feesten, salsa dansen en een woeste nachtwandeling door weer en wind eisen hun tol.

Grote Zalm en Fopneus zijn zondag naar het optreden van Frogs gaan kijken. Hartstikke leuk, maar mij niet gezien. Ik hoop over een paar dagen weer de oude te zijn…….

Heerlijk weer! Wandelen door Het Plantsoen en toch een slecht humeur opdoen! Het is niet normaal: Dat kan alleen maar komen door ‘De Mannetjes van Portaal’. Alleen al het vooruitzicht hen weer over de vloer te krijgen is genoeg voor een scheldpartij van een paar uur. En dan zijn ze nog niet eens daadwerkelijk met hun rampenklus begonnen……

Posted on 24 februari 2015 by lagriffeheks

Elke dag ga ik met Varkentje op stap. Zo ook vandaag. Eerst prikken halen bij de doktersassistenten. Vakkundig gooien ze de B12 spuit vanaf een kleine afstand in de schietschijf, ofwel mijn bil. ‘Je moet gooien alsof je aan het darten bent,’ aldus de assistente, ‘De spuit is je pijltje…’

Inderdaad, gooien werkt het beste. Af en toe tref ik een prikker, die weinig kaas heeft gegeten van dit principe. Krijg je zo’n spierprik traag naar binnen geduwd. Au.

Daarna naar de apotheek. Spannend toch? Mijn bezigheden? Varkentje vindt van wel. Hij draaft vrolijk naast de fiets. Na de apotheek gaan we lekker wandelen in Het Plantsoen. We komen allemaal leuke hondjes tegen vandaag. Een eeuwige Jack Russell pup. Een licht loopse Sussex Terriër. Ysbrandt heeft een goede dag. Hij maakt beide dames uitgebreid het hof….

Weer thuis wil ik eventjes lekker voor de televisie relaxen voordat mijn thuiszorg zich meldt. Vanmiddag staat er zwemmen op het programma. Ik heb totaal geen zin. Al dagen ben ik gammel en kouwelijk. Het idee om dat kille bad in te gaan trekt me helemaal niet aan. Maar ik heb geluk: Mijn thuiszorg komt niet opdagen. Het blijkt iemand anders te worden op een later tijdstip. Zwemmen is hierdoor van de baan!

Intussen ben ik strontchagrijnig geworden. En dat allemaal door een telefoontje van Portaal. Of beter gezegd: Het bedrijf, dat is ingehuurd door mijn malafide verhuurder, om mijn badkamer te slopen. En er weer een nieuw exemplaar voor in de plaats te knutselen. Als alles goed gaat.

Ik heb het niet zo op ‘De Mannetjes van Portaal’. Ik heb nog steeds last van posttraumatische stress na het plaatsen van een nieuwe keuken zo’n vijf jaar geleden……

Die klus zou slechts vijf dagen duren, maar het werd ruim vier maanden. Tijdens het slopen van mijn oude keuken werd tevens mijn hardhouten vloer gesloopt. De tegelzetter deed vervolgens iets, waarvoor ik aangifte heb moeten doen bij de politie. Ik ben geïntimideerd en bedreigd door Portaal en VOC, omdat ik die aangifte had gedaan.

Frogs heeft hier enige tijd moeten logeren, aangezien ik midden in de nacht enge telefoontjes kreeg van een man. Waarschijnlijk die tegelzetter. Of een ander mannetje van Portaal, die zich op zijn nummer gezet voelde door mijn aangifte……

Dat er tijdens een verbouwing dingen misgaan is één ding, een waardeloze afhandeling door de club, die verantwoordelijk is voor de verbouwing nog een heel ander. Ik betaal die lui al vijfentwintig jaar iedere maand trouw mijn huur. En wat krijg je? Een wanprestatie.

Portaal is een waardeloze en hopeloze woningcorporatie. Dat hebben ze nu al zo vaak bewezen. Twee jaar geleden nog, toen ik last had van een lekkage in het toilet. Nadat de muur al zeker vijf jaar lang zwart was van de schimmel kwamen ze dan toch in actie. Omdat ik dreigde ‘Bouw -en Woningtoezicht in te schakelen en naar de krant te gaan.

Heks zat intussen chronisch aan de Trisporal. Een paardenmiddel tegen schimmels bij mensen. Schimmels in je huis zijn heel slecht voor je gezondheid. Vooral voor types zoals ik, met een verzwakte immuniteit.

Ik zit dus niet bepaald uit te kijken naar deze verbouwing. Een nieuwe badkamer, nou, het zal me het goedkoopste tegeltje wel weer worden!

En dan die klungelclub hier weer over de vloer. Twee weken lang! Zeggen ze. In de praktijk hebben ze gemiddeld zes keer zoveel tijd nodig. Omdat ze eerst alles verkeerd doen. Bij de verbouwing van mijn toilet is de muur er drie keer uit gehaald en weer in gezet. Er is een paar keer getegeld, de eerste keer door een ongelofelijke prutser. Drie dagen heeft hij zitten knutselen, gezeten op mijn toiletpot. Het leek nergens naar. Dat moest er dan ook weer helemaal uit.

De man aan de telefoon begint het programma van de verbouwing met me door te nemen. Het komt er op neer, dat ik twee weken lang kan gaan zitten wachten op de mannetjes. En die komen dan vaak niet opdagen is mijn ervaring. Hebben ze weer een ‘Noodklus” of iets dergelijks. Wrahgh! Mannetjes!

‘Tussen acht uur en half twaalf komen er mannetjes slopen. Ze zijn om half vijf klaar.’ ‘Toch niet sloopbedrijf firma Brehms? Die komen er bij mij niet meer in!’ ‘Nee, we werken niet meer met Brehms. Blabla. Dan komt er de volgende dag tussen acht uur en half twaalf een elektricien.’ Hij somt dag na dag op wie ik kan verwachten, waarom en wanneer. Het komt erop neer, dat ik hele dagen thuis moet zitten wachten. Totdat er weer iemand genegen is te komen klussen. Hoe doen mensen met een baan dat toch?

‘Ik ga niet elke dag de hele dag wachten. Ik heb een hond. Dus ik kan niet tussen acht uur en twaalf uur wachten en dan de rest van de dag mannetjes in de gaten houden. Ze seinen me maar in hoe laat ze ongeveer denken te komen. Dan kan ik met mijn viervoeter naar buiten.’

‘Ook moeten de mannetjes mijn huis uit, als ik de hond uitlaat. Vorige keer heeft een mannetje zich geweldig misdragen, toen ik eventjes naar een park was. Kreeg ik achteraf op mijn kop, dat ik hem alleen had gelaten. Dus dat doe ik niet meer. Ze gaan maar in hun auto wachten tot ik terug ben,’ bits ik er lustig op los.

Het mannetje aan de andere kant van de lijn blijft vriendelijk, maar ik hoor zijn hersens kraken. ‘Wat is er toch allemaal gepasseerd in het verleden, dat ik zo’n wantrouwig mens aan de telefoon krijg?’ ‘Meneer, ik zit helemaal niet te wachten op een nieuwe badkamer,’ zeg ik, ‘Ik zie er als een berg tegenop.’

Het is door de inferieure bouw van dit pand, dat we hier constant allerlei lekkages hebben. Ik moet mijn hele badkamer ontmantelen. Een mega klus. Ik kan wekenlang niet douchen of wassen. Het wordt een gigantische puinhoop. Dan zit ik ook nog eens twee weken aan huis gebakken met klunzen van mannetjes over de vloer. Vervolgens loopt het nog anderhalve maand uit, zoals gewoonlijk. Meestal wordt er ook nog iets van mij gesloopt of vernield. Er verdwijnt iets of ik vind iets walgelijks, waar ik dan vervolgens aangifte van moet gaan doen. En met een beetje pech word ik nog bedreigd op de koop toe.

Kon ik maar een nieuwe badkamer krijgen zonder mannetjes over de vloer. Kon de Grote Hand Gods maar op magische wijze dit klusje stofvrij klaren.

Twee vriendinnen gedenken oude vriend met whisky en Tom Waits. Ontmoeting in een nachtelijk park met gevaarlijke hond en vriendelijke baasje. Burgermeester Van der Werff waakt over ons, dus dat zit wel snor…….

Posted on 17 januari 2015 by lagriffeheks

Burgermeester van der Werff, Leiden, met snor, snor op beeld in het van der Werffpark , grappig beeld met snor

Toen ik onlangs door het van der Werffpark liep viel me iets op aan het beeld

Vrijdag ga ik dan eindelijk met Trui aan de zuup om onze oude strijdmakker Rooie te herdenken. Om te zorgen, dat we niet onder de tafel belanden zorg ik voor een fantastisch maaltje. Terwijl ik druk bezig ben met de voorbereidingen, komt mijn vriendin binnen met een enorme fles whisky en een stapel CD’s van Tom Waits.

We beginnen met wijn, hapjes en een soepje. Tom kreunt op de achtergrond. We kwebbelen over van alles en nog wat. Intussen staat er een enorme Tajine Lamsvlees op het fornuis te pruttelen. Een zalige geur vult de ruimte.

De burgervader heeft zijn snor laten staan!

‘Volgens mij vindt Rooie het wel prima daar in het licht’, verzucht Heks. Hij is wel heel jong overleden, maar het leven was toch altijd een enorm gevecht voor hem. Maar ja, ik kan me vergissen. Uiteindelijk hangen mensen altijd enorm aan het leven. En dat is maar goed ook. die diepe levensdrang houdt ons als mensheid gaande. Zonder die drive zie ik het somber in voor de mensheid….

Na het eten gaan we dan toch werkelijk aan de Famous Grouse. Onze favoriete blended. De beste ook. ‘Proost!’ roepen we. We klinken op Rooie en halen herinneringen op. In ons hoofd horen we zijn gortdroge commentaar op onze verhalen. We kunnen niet meer zo goed tegen dit goedje als in onze jonge jaren. De fles gaat niet leeg, we komen zelfs niet in de buurt……

In bepaald licht valt het nauwelijks op

Om een uurtje of half 1 breng ik mijn vriendin naar de bus. Helaas, er rijdt vanavond geen bus. ‘Blijf slapen!’ roept Heks enthousiast. Net als mijn vriendin haar man zover heeft gekregen om haar even op te halen, komt er toch nog een bus aanrijden. Giechelend stapt ze in. Ik zwaai haar uit en besluit nog eventjes met Ysbrandt naar een park te lopen. Hij heeft nog wel een klein extra wandelingetje verdiend.

In het park raak ik aan de praat met een alleraardigste meneer met hond. ‘Mijn hond heeft een ander hondje gepakt afgelopen week,’ vertelt de heer in kwestie. ‘Oh, was het soms een klein wit hondje?’ Heks weet er al van. Ze kent de eigenaar. Hij heeft het verhaal in geuren en kleuren vertelt. Zijn hondje is door het oog van de naald gekropen….

‘Mijn hond komt uit Griekenland. Ik heb hem nog niet zo lang, dus ik weet niet wat er in het beestje zit.’ Ik vertel hem van het zeer speciale Nederlandse echtpaar met een hondenopvoedingsinstutuut, de Roedel, in de Belgische Ardennen. Zij hebben me enorm geholpen, toen Ysbrandt de ballen van een agent te pakken had gehad. ‘Toen ik het akelige verhaal hoorde van mijn hondenvriend, dacht ik direct, dat deze mensen jou en je hond wel zouden kunnen helpen.’

Het misstaat de goede man niet

We wandelen al pratend het park weer uit en lopen door de stille stad. Het is intussen al hartstikke laat. Voor de deur van zijn huis nemen we afscheid. Ik krijg een zoen op allebei mijn wangen. Grappig toch weer. Ik ken hem net!

‘Misschien kunnen we een keertje in de Vlietlanden gaan wandelen met de monsters,’ stelt de man voor. Onze hondjes kunnen namelijk prima overweg. Dat is toch altijd zoiets wonderlijks, de soms onnavolgbare sympathieën en antipathieën van onze viervoetige vrienden…

En het is echt van deze tijd, zo’n snor

Echtpaar internationaal in de problemen door stelen van donzen dekbed. Absurd verhaal verteld door Hunkie in waterkoud stadspark…..

Posted on 16 december 2014 by lagriffeheks

Het is guur en koud in het park, als ik met mijn hondje op stap ben. Niet echt weer om eindeloos te gaan klessebessen. Snel maken we een flinke ronde. Net als ik het park wil verlaten krijg ik een oude bekende in het vizier. Al jaren loopt Hunkie met twee piepkleine hondjes in zijn voetspoor zijn rondje door dit stukje groen aan de Singel. Vroeger samen met zijn vrouw. Die is echter fysiek niet meer in staat om mee te gaan. Zij heeft op vrij jonge leeftijd al ernstige hartklachten ontwikkeld.

Hunkie’s leven is er niet gemakkelijker op geworden, maar hij heeft altijd wel een geweldig verhaal te vertellen. Enthousiast begroeten we elkaar. ‘Lang niet gezien, Hunkie, hoe gaat het?’ ‘Goed hoor, Heks, wat een kou, brr, niks voor mijn. Ik blijf liever binnen. Gaan mensen ook nog op wintersport, nou daar snap ik niks van.’ Hij kijkt me ondeugend aan.

‘Ik ben wel eens op wintersport geweest in Oostenrijk, lang geleden. Hartstikke duur. En ik vond er niks an. Wel leuk om te rijden in een arrenslee. Van je Tingelingeling. (Hij doet het voor) Langlaufen is ook niet verkeerd, maar ja. Moet je toch weer bewegen, he! Ook al is het langzaam laufen,’ Hij loopt vertraagd op de plaats, met denkbeeldige skistokken in de hand….

‘Die dikke donzen dekbedden vond ik wel wat Zo dik, niet te geloven! We waren met een stel, nou die hadden de duurste skipakken. Na een week hebben ze ze nooit meer aangehad. Speciaal voor die dekbedden hadden ter plekke ze nog een paar enorme hutkoffers aangeschaft.’ Hij staat te schudden van de lach. ‘Wat?’ roep ik verbaasd, ‘Hebben ze die dingen gewoon mee naar huis genomen?’

‘Ja, nog een heel gedoe, we waren met het vliegtuig!’ Hij kijkt me leep aan. ‘Eenmaal thuis krijgen ze opeens een brief: “Wollen Zie bieten die dekbedden zuruck sturen? Dan sturen we die van jullie op. Ze hadden namelijk een paar goedkope flutdingen in plaats van die dure krengen daar op het bed gelegen. Hahaha!’ Hunkie hikt van de lach. ‘Alsof dat niet opviel!’

‘Nou, daar hebben ze niet op gereageerd. Krijgen ze een flinke rekening. Ook niet op gereageerd. Nog eentje met boete voor te laat betalen. Dan een tijdje niks. Mooi zo, dachten ze. Komt er opeens een brief van de rechtbank. De rekening was opgelopen tot duizenden euro’s. Er stond zelfs een incassofiguur aan de deur, helemaal uit Oostenrijk, maar toen hebben ze gewoon niet open gedaan. Uiteindelijk zijn ze bij verstek tot een paar weken gevangenisstraf veroordeeld!’

Nou, daar kijk ik toch weer van op. Het moeten me de dekbedden wel geweest zijn. Kwaliteit Vrouw Holle. Wellicht, dat er in Oostenrijk niet genoeg sneeuw meer valt, sinds deze superexemplaren zijn ontvreemd.

‘Krijgt de dochter van dat stel verkering met een Duitser.’ (Het blijkt een Duitssprekende Oostenrijker te zijn, maak ik op uit de rest van het verhaal.) ‘Een rechercheur! Een hoge pief bij de Oostenrijkse politie! Gaan ze trouwen in Oostenrijk!’ ‘Oh jee!’ roept Heks, ‘Ze konden het land natuurlijk niet in, want dan draaiden ze zo de bak in!’ ‘Inderdaad!’ straalt mijn hondenvriend, hij komt op stoom met zijn verhaal, ‘Zijn dochter wist helemaal niks van die geschiedenis. Uiteindelijk hebben ze het maar opgebiecht. Wordt die recherzeur toch kwaad! Hij wil gelijk niks meer met z’n schoonouders te maken hebben!’

‘Al jaren hebben ze hun kind niet meer gezien. Intussen zijn ze grootouders. Nog nooit hebben ze hun kleinkinderen in hun armen gehouden!’ Aan zijn gezicht zie ik, dat het hem raakt, ondanks alle valse hilariteit. ‘Voor een paar stomme dekbedden.’ We schudden ons hoofd. Het klinkt absurd. ‘Ze hebben die dingen nog steeds. Het is echt een geweldige kwaliteit, niet kapot te krijgen.’ ‘Nou, dat mag ook wel voor die prijs!’ Ik grijns hem toe.

Het is een heerlijk absurd verhaal. Maar er zit een kern van waarheid in. Inhaligheid leidt zelden tot iets goed, sterker nog, je kunt er heel veel door kwijtraken. Deze mensen verloren hun dochter aan een paar dekbeden. Gelukkig van hele goede kwalteit. Dat dan weer wel. En dat hebben ze ook nodig om hen toch een beetje warm te houden……….

Dag met rouwrandje, maar Heks heeft echter geluk. Ze ontsnapt alweer aan een ernstig ongeluk en keelontsteking is zelden dodelijk.

Posted on 3 december 2014 by lagriffeheks

Vanmorgen sta ik brak op. Mijn cortisolniveau is ’s morgens vroeg weer dramatisch laag these days. Dat resulteert in een gevoel van zware kater. ME is toch zo’n economische aandoening. Je hoeft niet eens te drinken om toch een stevige kater te ervaren!

Langzaam reanimeer ik mezelf uit de knoop. Ik gooi een sloot koffie naar binnen, neem een hap pijnmedicatie en een boterhammetje. Geef alle beesten eten. Ruim op tijd verlaat ik het pand. Ik moet om 12 uur in Zoetermeer zijn. Onderweg stop ik bij een park om mijn hondje uit te laten.

Vlak voor ik bij een groot kruispunt af wil slaan richting snelweg wordt ik links ingehaald door een politieauto met gierende sirenes. De auto’s voor me slaan nog af, maar als ik zover ben staat er een grote auto van de gendarmerie dwars op de weg geparkeerd.

Een paar smerissen leiden het verkeer de andere kant op. Plotseling ben ik op weg naar Voorschoten! Samen met een stoet andere auto’s, vrachtwagens en bussen.

Een stukje verderop draai ik om. Het intussen al bijna 12 uur, het tijdstip van mijn afspraak. Ik moet mijn acupuncturist bellen, dat ik in een verkeersinfarct terecht ben gekomen, maar de juut is alomtegenwoordig.

Ik heb geen zin in een bon, omdat ik wachtend voor een stoplicht een telefoontje pleeg. Ook ben ik pertinent tegen bellen achter het stuur. Misschien is het ongeluk, ik zie intussen ambulances voorbijscheuren, wel veroorzaakt door een telefonerende weggebruiker…..

Tergend langzaam rijd ik het kruispunt weer over, nu vanaf de andere kant. Ik ga een sluipweg proberen. Ik ben niet de enige. Een lange stoet balende automobilisten sturen hun bolide langs de Kanaalweg naar een andere uitvalsroute uit de sleutelstad.

Ik stop op een parkeerplaats en bel de vrouw mijn behandelaar. ‘Ik weet niet of het gaat lukken om überhaupt de stad uit te komen, het zit muurvast.’ Ze overlegt met haar man. Ik kan later komen. Hij gooit zijn programma een beetje om, gaat eerst lunchen. Wat zijn het toch schatten!

Ik doe er nog ruim een half uur over om uit de stad te raken. Daarna moet ik enorm omrijden, maar uiteindelijk ben ik in die rare groeikern, waar mijn acupuncturist resideert. Oei,en nu? Ik heb geen TomTom bij me en herinner me hoe ik eerder eens vreselijk ben verdwaald, toen ik vanaf deze kant dit uit zijn verband gegroeide dorp binnenreed.

Opeens voel ik een tik tegen mijn schouder. Er zit een engel in mijn auto. ‘Ga links, Heks.’ En even later: ‘Voorsorteren.’ Precies op het goede moment maant mijn gevederde vriend me om af te slaan. Ik herken het, weet opeens waar ik ben. Om de hoek van waar ik wezen moet!

Gisterenavond doken mijn engelenvrienden weer op. Ik had hen al een tijdje niet gezien. ‘We trekken weer een poosje bij je in, Heks. Je zit in een enorme transformatie, we gaan je daarbij helpen!’ Ik loop op dat moment mijn laatste rondje met Ysbrandt. Hun hulp komt als geroepen.

’s Middag bij de huisarts werd een flinke keelontsteking geconstateerd. Nu was ik daar op zich door gerustgesteld, want mijn klieren zijn zo opgezet, dat ik zelfs aan Hodgkin heb gedacht. ME patiënten hebben 1000 keer zoveel kans op die ziekte, dus die veronderstelling is niet eens al te hypochondrisch.

‘Nou ja,’ zeg ik tegen Steenvrouw, als ik het er met haar over heb, ‘Die chemo voor Hodgkin helpt ook tegen ME. Doordat MEpatiënten werden behandeld voor hun bijkomende Hodgkin, is dit verband ontdekt. Dus mocht ik die ziekte onder de leden hebben, dan kan het wel eens de weg naar genezing van ME zijn voor mij.’ Ik geef haar een ondeugende knipoog. We schieten in de lach.

Vanavond lees ik op Facebook het oude krantenbericht over het ongeluk, dat de broer van vrienden van me ooit het leven kostte. Ik denk aan mijn OB vriendin, die afgelopen zomer haar leven verloor in het verkeer. Ons leven is zo kwetsbaar. We hangen allemaal aan een zijden draadje. Vandaag werd ik er weer eens met mijn neus op gedrukt.

Ik ben blij, dat ik niet tien minuten eerder dat kruispunt over stak. Soms laat ik mijn hondje in Zoetermeer uit. Het had gemakkelijk gekund. Ook ben ik dankbaar, dat ik slechts een keelontsteking heb. Wel een fikse. En mijn lijf zal wel weer enorm veel tijd nodig hebben om em de deur uit te werken. Maar ja. Het is niet anders. Ik heb in elk geval de beste engelachtige hulp in huis, die je je maar kunt wensen……..

	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…
	stronglove op Maan, maan, maanzieke maan. Wa…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: park

Heks heeft heerlijke middag in het Leidse Hout tijdens haar eerste afspraakje met Hawk. Het zonnetje schijnt. De eerste sneeuwklokjes piepen tevoorschijn. Ook in mijn hart breekt de zon door. Hoera! Lekker hoor!

Je doet het goed, Heks. Omdat het moet. Houdt moed. Wie goed doet, goed ontmoet. Toch? De reumatoloog vindt ook dat ik het goed doe. Wat doe ik dan goed? En waar blijft dat goede dat ik ontmoet? Is het soms de Lyme in mijn bloed?

Interpretatie uitslag

Praktische notities

Heksen houden zonder meer van kwee-appels en kweepeer. Twee heksjes in een boom: Begerig komen ze op stoom. Wat een rijkdom: Het is een droom!

Met je knar in een fietskar is nog niet zo eenvoudig. Heks loopt tegen allemaal praktische problemen aan. Vier fietsen en twee aanhangers verder kan ik er nog steeds niet mee ‘uit de voeten’…….

Grieperig paasweekend, Heks vertoeft grotendeels in bed. Toch heb ik ook eventjes pret! Gezellige paasbrunch met Frogs en mooie expositie van Fred Rohde,’ Nummer 14’: Foto’s uit 1985, waarop ons nationale voetbalicoon Johan Cruijf met Ajax traint op het strand van Wassenaar…….

Vanavond is het feest. Een soort uitgesteld verjaarspartijtje. Met oude vrienden, muziek, eten en drinken, zang en dans. En dit allemaal ter ere van Big Salmon. Die grote vis, die in het noorden woont…….

Twee vriendinnen gedenken oude vriend met whisky en Tom Waits. Ontmoeting in een nachtelijk park met gevaarlijke hond en vriendelijke baasje. Burgermeester Van der Werff waakt over ons, dus dat zit wel snor…….

Echtpaar internationaal in de problemen door stelen van donzen dekbed. Absurd verhaal verteld door Hunkie in waterkoud stadspark…..

Dag met rouwrandje, maar Heks heeft echter geluk. Ze ontsnapt alweer aan een ernstig ongeluk en keelontsteking is zelden dodelijk.

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: