Knibbel knabbel kneusje. Wie kreukelt er door heksenhuisje? Het is die kol, die toverkol. Piepend als een muisje. Schuddebuikend van de pret ook. Om een zeperd in een domme soap. Een lachend levend lijk! Hihihi, hahaha. Ik stond erbij en ik keek ernaar.

Knibbel knabbel kneusje. Wie kreukelt er door heksenhuisje? Het is die kol, die toverkol. Piepend als een muisje.

Oh, oh, wat is mijn favoriete soap weer grappig momenteel. Sinds kort volg ik em weer met enige regelmaat. De intriges binnen deze omhooggevallen familieclan zijn weer onwaarschijnlijk, maar dat is het echte leven ook. Smullend zit ik ernaar te kijken onder het genot van een kopje koffie en een ontbijtje.

‘Hahaha’, lacht Heks als iemand een vaderschapstest vindt in de tas van zijn zwangere vrouw. ‘Hihihi,’ giebel ik als ik in een volgende scène de vader van het slachtoffer zie beweren, dat hij een goede vader is. Ondanks dat hij zijn piemel in de vrouw van zijn zoontje heeft gestoken.

Hij zegt tegen een foute doch zeer loyale werknemer/vriend zeer veel van zijn zoon te houden. ‘Ik zou hem nooit pijn willen doen!’ Huh? Zijn vrouw verleiden valt daar blijkbaar niet onder. Nee. ‘Het feit dat je het daarbij laat duidt op jouw sublieme vaderlijke eigenschapen…. ,’slijmt zijn foute vriend. Nou ja. Niet te volgen…. Toe maar!

‘Misschien vindt hij zichzelf wel zo’n geweldig goede vader, met zulk topzaad, dat hij zich de aangewezen persoon voelt om zijn schoondochter te bezwangeren…..,’ gniffel ik hikkend om andermans fictieve ellende.

O jeetje. Nu moet ik helaas prikken halen en ik wil ze deze keer niet missen. Midden in de escalatie van een wekenlang zorgvuldig opgebouwd drama. Maar ja, prikken zijn belangrijker, want ik heb een gigantisch snothoofd.

De snotterigheden zijn zich al dagen aan het verzamelen in de diverse holtes in mijn verkouden hoofd. Om zich uiteindelijk pijnlijk vast te zetten in mijn voorhoofd. Dit in combinatie met de gereactiveerde whiplashnek van de laatste tijd verandert mijn hele heksenkop in spergebied.

Snel spring ik op de fiets. Ik zet em op de hoogste stand en snor de straat uit met een jakkerend hondje naast me. ‘Kom op, kleine smurf, we moeten ons haasten. De vrouw heeft er te lang over gedaan om uit de kreukels te komen…..’

Gelukkig mag ik er nog in bij de doktersassistenten. Ze zijn namelijk best streng. Soms heb ik me de tandjes gehaast om vervolgens onverrichterzake weer weg te gaan, omdat ik een paar minuten te laat ben.

Maar vandaag heb ik geluk. Binnen een paar minuten zijn er een paar injecties bij me naar binnen gejast. B12 in mijn kikkerbil en een enorme wesp heeft een heel gemeen bijtend goedje in mijn schouder geprikt. Citrus! Daarbij verbleekt de eveneens ellendige B12 spierprik.

Toch laat ik me twee keer per week zonder morren te grazen nemen. Beide injecties hebben hun nut ruimschoots bewezen. Zonder de B12 zat ik chronisch met mijn vingers in fictieve stopcontacten te prakken. En zonder de citrus waren mijn snotverloren voorhoofdsholtes nu zwaar ontstoken……

Pompediepom. Wat is dat toch raar. Je kunt je doodziek en zwaar beroerd voelen en toch een goed humeur hebben. Het zal wel zoiets zijn als mensen met alles wat hun hartje begeert, die steen en been klagen. Maar dan andersom.

Ik fiets de hele Singel rond. Mooi, dan heeft dat mormel alvast een goeie ronde gehad. Nu gauw naar huis en weer mijn bedje in. Jeetje, wat ben ik belabberd. Goedgehumeurd, maar tevens halfdood. Een lachend levend lijk!

Eenmaal thuis staat mijn hulp op de stoep. VikThor springt een gat in de lucht: Hij is stapelgek op mijn nieuwe thuiszorg! En dat is wederzijds.

‘Ik doe vandaag niets,’ waarschuw ik haar maar direct, ‘Ik ben zo gammel als een ouwe geit met lubberige fruituiers en uitgezakte kaaskuiten.’ Dan zie ik plotseling dat de deur van de vriezer op een kiertje staat. Huh? O jee! Nu moet ik toch aan de bak, want de hele koelkast staat onbedoeld te ontdooien.

Uren later kan ik dan eindelijk nog eens naar die soap kijken. Naar die hopeloze steenrijke narcistische vader. Naar de dochter van een andere narcist, getrouwd met de zoon van narcist nummerje 1. Gepakt door diezelfde narcist nr 1.

Heks moet er erg om lachen, echt tot tranen toe, maar alleen maar omdat het allemaal nep is. In het echt is het niet zo grappig. De vergaande vrijheden, die narcistische idioten zich permitteren. En de gestoorde verhalen, die ze ophangen om het achteraf ook nog te rechtvaardigen. Want zij zitten nooit fout. Welnee.

Je neukt de vrouw van je zoon, maar bent toch een goede vader. Heks snapt de redenering niet, maar ik heb al vaak vergelijkbare lulverhalen aangehoord in het werkelijke waarachtige leven. Nog onwaarschijnlijker zelfs. Want er wordt wat afgerommeld in de wereld. En niet alleen door narcisten.

Heks kent mensen, die door iedereen ongeveer als heilige worden gezien, maar die intussen stiekem de kat in het donker knijpen. Hun eigen partner belazeren alsof het niets is. Om zich beter te voelen vertellen ze het dan aan Heks. Ook al heb ik een bloedhekel aan die verhalen. Ook al heb ik zwaar de pest aan liegen, bedriegen, vreemd gaan en dergelijke.

Heks vertelt het echter niet verder. Misschien moet ik dat maar eens gaan doen, dan is het vast zo afgelopen met die idioterie!

Heks is helaas nooit als heilige gezien. Ik sta te boek als lellebel. Omdat ik een vrije vrouw ben, die beschikt over haar eigen seksualiteit. In een patriarchaat. Uitermate verdacht dus….

Dat ik niet met getrouwde of anderszins gebonden partners wens te verkeren is nog nooit iemand opgevallen. Maar als de kwijl langs de kin van zulke ontrouwe getrouwde types druipt als ze met me staan te praten heb ik het toch gedaan! Als sloerie ende slettenbak.

Vanmiddag zit ik in bed het laatste deel van de soap te kijken. Naar de narcistische karakters, die borg staan voor het succes van de serie. Want laten we wel wezen: Het zijn hopeloze en gevaarlijke mensen, die psychopaten en narcisten.

Heel voorspelbaar in hun vernietigende gang door het leven, in die zin dus best vrij saai. Maar met hun volstrekt gestoorde gedrag en idiote uitspraken volmaakt geschikt voor een goeie soap!

Denk maar aan Trump, die zou zo kunnen meespelen! Misschien een leuke carrièreswitch in de nabije toekomst. Iedereen blij. Hij kan zich schaamteloos oranje laten grimeren, zijn lippen laten opspuiten tot ongekende hoogten en elke dag een andere pruik op.

Hij kan straffeloos zijn geliefde nepnieuws verkondigen. Alleen tegenspeelsters betasten  is er niet meer bij sinds MeToo. zelfs niet voor mannen met geld en macht. Dat is dan toch jammer voor hem. Misschien een dealbreaker bij deze verder overigens perfecte baan.

En wij? Wij lachen ons dood!

Waarom lachen we om andermans leed?

Van Dijk wil leedvermaak geen negatieve emotie noemen. ‘Wij noemen het juist een positieve emotie in die zin dat leedvermaak ons psychologische voordelen oplevert. Op de een of andere manier is het goed voor onszelf – omdat het bijvoorbeeld ons rechtvaardigheidsgevoel bevredigt of ons zelfbeeld opschroeft.’

Soms ben ik mezelf niet en laat ik alles uit mijn handen vallen. Of ben ik dan juist meer mezelf? Kwaad worden op mezelf helpt in elk geval geen zak in zo’n geval. En als dit is wie ik ben wil het in geen geval blijven….. Ken jezelf. En lach erom!

Vrijdagmorgen gooi ik de kopjes door de kamer. Nou ja. Een glas, een bord en een schoteltje liggen nog voor het ontbijt aan gort op de keukenvloer. Hopla, dat begint weer lekker. Misschien trek ik nog bij, maar met een beetje pech gaat dit de hele dag zo door.

Een goed uur later ben ik er uit. Het gaat de hele dag zo door. Een pak melk vliegt sproeiend door de lucht. Koffieprut vliegt om mijn oren. Mijn pogingen om er dan nog maar een shot caffeïne tegen aan te gooien worden direct verijdeld.

Ik laat werkelijk alles uit mijn handen vallen, dus ik ben al vijfenzestig keer voorover gebogen om het gevallene weer op te rapen. Bij wijze van alternatieve ochtendgymnastiek. Met speciale muzikale begeleiding: Zwaar gesteun en gekreun, want mijn lijf doet pijn. Au, au.

Mijn wekelijkse prikken heb ik ook al gemist, want ik ben dwars door de wekker heen geslapen. En ik liep natuurlijk vannacht om vijf uur de hond uit te laten, dus echt fris en uitgeslapen ben ik ook niet. Kommer en kwel. Let wel!

Later zie ik een programma op een christelijke zender. Het gaat over een man, die er een ongelofelijk potje van heeft gemaakt.  Drank- en drugsmisbruik loopt als een rode draad door zijn leven. Een spoor van vernieling, ellende en narigheid sleept achter hem aan.

Mensen vertellen de meest verschrikkelijke verhalen over hem, geïllustreerd met foto’s van een ontaarde jongeman op een podium. Een microfoon in de hand zingt hij de sterren van de hemel. Of hij denkt dat te doen. Tussen zijn oren zit een lijn coke. Er loopt duidelijk een streepje door!

Opvallend is weer hoe de man zijn gedrag als verslaafde bagatelliseert achteraf. Hij heeft de mond vol over zijn ellendige jeugd, zijn mislukte huwelijk en zijn onvermogen om zichzelf te zijn gedurende het grootste gedeelte van zijn leven. Maar slechts 1 keertje hoor ik hem zeggen dat hij anderen veel pijn heeft gedaan. Helaas.

Het is des mensen. Onze eigen pijn voelen we als de beste, maar de pijn die we bij anderen veroorzaken zijn we zo vergeten. Als we het überhaupt al in de gaten hebben. Vooral onze narcistische en psychopatische medemensen missen dit vermogen ten ene male……

De man op de televisie is echter in de Here geraakt. Eerst hielp het niet echt tegen zijn coke verslaving, maar uiteindelijk heeft de hand Gods zijn verlangen naar dit goedje er met een grote klap uit geslagen, toen hij wanhopig op het strand liep te jammeren. Nu is hij gelukkig. Zijn omgeving is dolblij! Hij schildert en schrijft. Eindelijk kan hij zichzelf zijn.

Jezelf zijn.

Jezelf zijn is fijn. Als je jezelf dan uiteindelijk gevonden hebt. Na jarenlange strijd en extreme zelfmedicatie tegen die putdiepe zielspijn van het niet met jezelf verbonden zijn.

Jezelf zijn. Je kunt de televisie niet aanzetten of er is wel een talentenjachtachtig programma aan de gang, waarbij de winnaar beweert vooral zichzelf te zullen blijven. Heks vindt dit altijd kostelijk vermakelijk. ‘Ja, ik blijf echt gewoon mezelf,’ kwezelt er weer eentje, terwijl ik lig te hikken van de lach in mijn bedje.

‘Ik ga echt mezelf blijven, hoor,’ terwijl je geen idee hebt wie je eigenlijk zelf bent is ook komisch. Ja toch? Dat eeuwige hopeloze afgescheiden zelf. Dat zelfzuchtige zelfje is bepaald geen elfje. Of engel. Een bengel is het. Een strontvervelend kwezelke.

Niet jezelf blijven, maar jezelf leren kennen lijkt mij persoonlijk een beter idee.  Ken uzelf, gnothi seauton, Nosce te ipsum.  Heks is bepaald niet de eerste die op dit idee gekomen is.

Om jezelf te leren kennen moet je eerst stil worden. Zodat je jezelf kunt verstaan. Zodat je kunt ontdekken dat je zelf niet is afgescheiden van de rest. Zodat je je verbonden kunt voelen. Oh wonder!

Vandaag laat ik alles uit mijn handen vallen. Ik buk een keer of honderdachtentachtig om alles weer op te rapen. Ik raap mezelf als het ware op van de grond. Liefdevol. Na eerst een potje schelden. Uit machteloze frustratie.

Ken jezelf, maar vooral: Houd van jezelf. Kietel jezelf. Til jezelf op…… Lach om jezelf!

Ik zeg het tegen mezelf. Vooral tegen mezelf. Mijn eigenste heksige verbonden zelf!

Eenzaamheid van kosmische proporties schept ruimte voor nieuwe dingen. Een schizofreen is nooit alleen, maar leuk is anders. Heks wil liever twee hondjes zijn. Om samen te spelen. Gelukkig heeft ze er eentje. In haar eentje. En dat is dan weer pittig!

Een van de moeilijkste opdrachten in mijn leven is om met eenzaamheid om te gaan. Hele dagen alleen stuk slaan zonder zwaar depressief te worden is niet voor iedereen weggelegd. Met enige regelmaat lukt het me dan ook voor geen meter. Spring ik tegen de muren op met mijn sneue oververmoeide lijf. Wil ik een mens spreken. Een medemens. Snak ik naar contact.

Toch zit ik het vaak maar uit. De tijd dat ik uit pure ellende dan maar eindeloos naar allerlei gezanik van anderen zat te luisteren in de hoop dat er eens iemand naar mij zou luisteren is echt voorbij. Geen gemekker meer tegen mij. Ik zoek het niet meer op.

Maar ook: Zodra iemand begint te zeveren haak ik af. Soms tot verbijstering van de omstanders. Die zijn dat niet van me gewend. Heks wordt nog steeds anders ingeschat.

Zo zit er iemand bij me op het koor, die nog met enige regelmaat een poging doet tot een ouderwets aambei-gesprek. De kwalen en klachten vliegen dan plotseling om mijn oren. In een moordtempo raak ik bedolven onder ellendige kutverhalen. Het hele spectrum HPDP (Hier Pijn Daar Pijn) wordt doorgenomen.

In het verleden stond ik dan begrijpend te knikken. Met een meedogend hoofd. Nu wordt mijn blik wazig en kijk ik snel naar iets of iemand anders. Reageren doe ik in geen geval. Dat komt me namelijk te staan op een waterval aan nieuwe kwalen en de daarbijbehorende verhalen.

Zaterdagavond vliegt de stilte me aan. Ik heb er weer een hele moeizame dag opzitten en wil gewoon met iemand praten. Een medemens voelen. Het idee om weer een hele avond in m’n dooie uppie door te brengen doet me kokhalzen. De koelkast staat vol heerlijk eten, maar ik heb er geen trek in. Zonder gezelschap smaakt het nergens naar. Potjandrie.

De aartsengelen zijn op bezoek. Met enige regelmaat logeren ze hier. Dat is toch gezellig? Dan zit je toch niet alleen te koekeloeren?

Het helpt niks. Ik wil gewoon gezelschap van vlees en bloed. Een beetje in m’n eentje zitten ademhalen ben ik op een gegeven moment gewoon zat. Ik ben per slot van rekening geen kluizenaar. Ik woon niet in een grot onder de grond met een nooit geknipte vlecht van tien meter aan mijn verstilde kop. Ik wil midden in het leven staan, maar daar heeft ME een stokje voor gestoken.

Al lang geleden. Maar dat stokje staat nog steeds.

Wat me altijd blijft verbazen is hoe goed iedereen weet wat ik moet doen om beter te worden. In geval mijn ziekte dan toch eens ter sprake komt. Een zeldzaamheid. Ongevraagd krijg ik allerlei zinloos advies. En als ik het niet opvolg krijg ik ook nog te horen hoe stom dat van me is.

Een ander ding, waar ik nooit aan zal wennen is dat mensen gewoon niet doorhebben hoe eenzaam ik vaak ben. Hoe ik regelmatig dagenlang geen sterveling zie. Soms spreek ik maar een paar mensen per week. De doktersassistenten, de thuishulp en een paar hondeneigenaren in een park. Het maakt me gek.

Heks is van nature een mensenmens. Temidden van dierbaren voel ik me heerlijk. Van contact met anderen knap ik op. Zolang er niet wordt gezeurd althans……

Morgen heb ik een afspraak met de praktijkbegeleider van het Antroposofisch Therapeuticum. Ik heb me voorgenomen, dat er dingen moeten veranderen. Deze vergeten groente onderneemt stappen om te ontsnappen uit haar treurige schappen. Ik ben nog te jong om volledig achter de geraniums te verdwijnen.

Ik ga me weer wat meer onder de mensen begeven. Niet om weer eindeloos naar de ellende van Jan en Alleman te luisteren. Er is genoeg narigheid in de wereld, maar het hoeft niet altijd op mijn bord te worden gedeponeerd.

Ieder zijn meug, ik heb genoeg te verstouwen.

De schaal is helemaal leeggekieperd de afgelopen jaren. Er zijn zoveel blinde vlekken ziend geworden, er zijn zoveel mensen uit mijn leven verdwenen. Er zijn zoveel structuren in mezelf onomkeerbaar veranderd.

Ik ben ook eigenlijk wel benieuwd naar wat komen gaat. Er is ruimte aan het ontstaan voor nieuwe dingen. Een klankkast om vol te zingen. De deur van mijn hart staat nog altijd open. Ondanks alle woede en nijd van de laatste tijd. Ik raak het uiteindelijk wel kwijt.

Met enige regelmaat betrap ik mezelf op vergevingsgezinde gevoelens. Niet omdat ik per se wil vergeven, maar gewoon omdat de angel eruit is. Prematuur vergeven is me nogal eens op enorme woede komen te staan. Was ik daarmee toch weer over mijn eigen grens gegaan.

Vergeven doe je uiteindelijk voor jezelf. Waarom zou je alles in godsnaam achter je aan slepen? Waarom zou je mensen in je gedachten houden uitsluitend om hen te straffen? Het is zelfkwelling.

Mijn kennis over narcisten en hun trouwe trawanten ontslaat me van de verplichting wat dan ook met die hopeloze medemensen te doen. Met hen hoef ik echt niets. Behalve hen herkennen. En dan: Met een grote boog eromheen.

Ja, er is plaats in mijn leven voor nieuwe leuke dingen. Ik ga iets verzinnen. Let maar eens op!

Heks heeft vierkante ogen na een ware marathon televisie kijken afgelopen weekend. Op mijn nieuwe toestel! Zo plat als een pannenkoek! Vol fantastische mogelijkheden! Helemaal geweldig!

Afgelopen week geeft mijn televisie er de brui aan. Hij is pas vijfentwintig jaar oud, dus ik baal als een stekker. Gelukkig heb ik wat geld opzij gezet, want ik zag de bui al hangen. De laatste tijd moet ik snel een paar keer zappen als ik em aanzet, anders valt het beeld weg. Maar nu is er geen zappen meer aan. Ik hoor wel geluid, maar dat is dan ook alles.

Heks kan niet zonder TV. Vooral niet als ik in zo’n uitgeknepen citroen periode zit als nu. Dagelijks lig ik urenlang naar de meest verschrikkelijke programma’s te kijken. Op mijn groot geschapen flikkerende televisie. Met een half oog.

Vliegensvlug koop ik een ander apparaat bij de winkel om de hoek. Helaas hebben ze geen tijd om em diezelfde dag te bezorgen. Help! Moet ik een hele dag zonder. Wat erg.

Wat erg ook dat ik het erg vind. Vroeger had ik niet eens een kijkkast. Jarenlang haalde Heks haar neus op voor televisie kijken. Zonde van mijn tijd. Ik heb wel wat beters te doen.

Bovendien ervoor ik die schreeuwerige lichtbakken als zeer hinderlijk in de gemiddelde huiskamer. Ik haatte het werkelijk als ik ergens kwam en dat ding stond de hele tijd aan. Een groot zuigend boos oog midden in de huiskamer. Menig interieur werd geheel aangepast aan de centrale plek van de beeldbuis.

Een normaal gesprek kon je niet meer voeren, want iedereen ging als vanzelf als stomme schapen naar het beeld zitten staren……..

Mijn televisie staat dan ook sinds jaar en dag in de slaapkamer. Vanaf dat ik dan eindelijk ook eens een televisie kreeg. Een zwart/wit afdankertje van een vriendje, het archaïsche kleuren-exemplaar van een archaïsche tante, een enorm breedbeeld-bakbeest met nogal bruinige kleuren uit mijn ouderlijk huis en nadat laatstgenoemde ontplofte tot slot dus dit stokoude tweedehands geval.

‘U doet gewoon veel te lang met uw apparaten,’ grinnikt de man, die mijn nieuwe TV komt installeren. Geroutineerd stopt hij stekkertjes in de juiste openingen, haalt even een extra kabeltje, doet iets met de afstandsbediening, legt 1 en ander uit……

Tot slot sjouwt hij samen met zijn collega mijn oude beeldbuis de trap af. ‘Doen jullie die dingen naar de kringloop? Hij doet het namelijk nog. Ik dacht van niet, maar op het laatst moment gaf ie toch weer beeld…..’ Misschien uit medelijden, omdat ik het een dag zonder televisie moest doen. Ik had zelfs even spijt dat ik een nieuw toestel had gekocht!

De mannen schateren het uit. ‘Hahaha, nee mevrouw, er is echt niemand ter wereld, die je met dit ding nog blij kunt maken…. Hihihi.’ Gierend van de lach lopen ze de trap af. Even ben ik bang, dat ze dat ongelofelijke zware antieke bakbeest uit hun handen zullen laten glippen, zo gaan ze tekeer…..

Die avond breng ik door in bed. Vastgebakken aan mijn nieuwe beeldbuis. En wat voor 1! ‘Het is de kleinste, die we hebben,’ de verkoper in de winkel is niet onder de indruk van de afmetingen van dit apparaat. Heks wel. Het beeldscherm is minstens anderhalf keer zo groot als mijn oude bak, terwijl ie wel keurig in het gapende gat past, waarin de vorige stond.

En dan die mogelijkheden! Ik kan ermee online, youtube filmpjes kijken bijvoorbeeld. Of dingetjes opzoeken….. En ga zo maar door. Uiteindelijk ga ik Absolutely Fabulous bekijken. Vanaf de eerste aflevering. Jeetje, wat is dat toch een grappige serie.

Het hele weekend is het verschrikkelijk smerig weer. Zaterdag trotseer ik een sneeuwstorm om gezellig bij vrienden te eten. Af en toe loop ik een rondje met mijn hondje. De rest van de tijd lig ik in bed naar mijn nieuwe televisie te kijken. Heerlijk.

 

UNREST: Een film over mijn aandoening ME. Eindelijk! Het is ongelofelijk hard nodig dat er begrip komt voor deze conditie. Al is het alleen maar om schreeuwlelijkerds en goedbedoelende vrienden, die me bij voortduring ongevraagd advies geven of zelfs uitschelden voor aansteller, eens definitief de mond te snoeren. Maar ook artsen en behandelaars zouden er goed aan doen om eens naar die film te gaan kijken. Zodat ze ophouden ons te beschadigen met hun hopeloze behandelmethodes……….

download-41

Als maandagmorgen tegen elven de bel gaat lig ik nog vast te slapen na een uiterst brakke nacht. Ik ben anderhalve dag geleden ouderwets volledig gecrashed. Het gebeurt me om de haverklap momenteel. Gisteren kroop ik de doodziek door mijn huis. Afgewisseld met een paar hele ellendige elektrische fietstochtjes met de hond. En eindeloos bewegingsloos in bed liggen.

Met op de achtergrond ‘The Nanny’ op de televisie. Stressvrije nasale Joodse humor en geen flikkerende beelden. Nog het ouderwetse degelijke camerawerk.

Nadat ik de tweede kop koffie die morgen ook weer door mijn bed heb gekieperd met mijn zwabberarmen geef ik het op om mezelf te reanimeren tot een leefbaar niveau. Mijn arme hondje moet maar een dagje zijn gemak houden. Morgen is er weer een dag.

Dat was gisteren. Vandaag is het niet veel beter. Alleen mijn hoofdpijn is een beetje gaan liggen. Mijn buik heeft het balletje overgenomen. God kolere. Ik verrek van de pijn. Door mijn hele lijf. Behalve mijn hoofd. Die wilde ik er gisteren nog afhakken. Tel uw zegeningen.

Ik steek mijn pijnvrije zone uit mijn keukenraam. Het is een bevriende buurtbewoner met hond. Ik kwam hem gisterenavond na zo’n ellendige fietsronde tegen hier voor de deur. Hij zag mij het huis binnenkruipen en nu komt hij kijken hoe het met me is.

Brullend komt hij mijn verduisterde huis binnen. Ik moet dit en ik moet dat. Dit kan toch niet zo. Ik moet naar een dokter. Ook suggereert hij dat mijn financiële ‘Zwaard van Damocles’ een rol speelt in mijn misère. Ik heb hem in vertrouwen daarover verteld. Hetgeen me al op veel onbruikbare raadgevingen kwam te staan.

Ja, als het zo gemakkelijk op te lossen was had ik dat natuurijk al lang gedaan. En natuurlijk word ik er emotioneel van. Wie zou er geen emotionele pijn hebben in zo’n hopeloze kutsituatie? Geen mens ter wereld. Met een hart in zijn of haar donder dan. Een beetje narcist wordt er natuurlijk niet heet of koud van.

Onbegrip. Daar is het weer. Terwijl hij staat te schreeuwen wat ik allemaal moet doen heeft hij geen idee hoe doodziek ik me voel. Nog geen koffie en pijnstillers gehad om enigszins uit te deuken.

‘Luister,’ probeer ik er tussen te komen, ‘Ik ben gewoon ziek, Blafman. Ik heb een ellendige kutziekte en ik heb een bijzonder slechte dag. Bijna elke dag momenteel. Gisteren ook al, gewoon teveel gedaan. Bijna niks hoor, maar dat is alweer teveel. Wat denk je dat een dokter gaat zeggen? Daar heb ik toch al dertig jaar geen bal aan! Het heeft totaal geen zin om daar nu naartoe te gaan met mijn lamme lijf’

Mijn vriend luistert niet echt. Ik moet dit en dat. Weer suggereert hij dat praktische problemen ervoor zorgen dat ik me zo ellendig voel. ‘Ja, Blafman, natuurlijk helpt het niet mee als je vreselijke stress hebt over zoiets stoms als geld en dergelijke. Maar dit is gewoon mijn ziekte ME. Ik ben doodziek en er is niks aan te doen. Ik zit het dus maar weer uit……’

‘Maar zou je asjeblieft mijn hondje even mee kunnen nemen op je uitlaatronde? Dat arme beest heeft veel te weinig gehad gisteren!’ Heerlijk als hij dat wil doen, dan kan ik mijn bed weer in. Snel lijn ik het arme beest aan.

‘Je zit gewoon vast in een ziektebeeld, Heks,’ begint Blafman weer. Ik ontplof. Doe de voordeur open. ‘Ga weg. Laat die hond maar hier. Ik ga zelf wel, als ik mijn pijnstillers op heb. Wegwezen nu. Ik zit niet vast in een ziektebeeld, Ik ben ziek. En vandaag heb ik een hele slechte dag.’

‘Ik heb geen behoefte aan geschreeuw en oordelen. Sterker nog, dat doet letterlijk pijn aan mijn oren en aan mijn hart. Ik heb behoefte aan praktische hulp. Iemand die iets voor me doet….’ denk ik erachteraan. Mijn vriend is al de trap afgelopen. Scheldend en tierend. Verbijsterd kijk ik hem na.

Ik ben stomvervelend hoor ik hem beweren. Eigenwijs en strontvervelend. Ja. Het zal wel. Het ligt weer aan mij. Ik stel me aan, wil niet luisteren, los mijn problemen niet op en wil maar niet beter worden. Dat ik me intussen nog veel ellendiger voel door zijn geschreeuw ontgaat hem volkomen.

Het is wat mensen met ME heel vaak naar hun kop krijgen. Behandelaars, politiek, vrienden en familieleden? Ze weten het allemaal zo goed. Met enige regelmaat krijg ik weer een stom advies. Om me te laten deprogrammeren bijvoorbeeld. Zodat ik anders over mijn ziekte denk en mezelf niet wanhopig vast houd aan mijn ziektebeeld.…..

JENNIFER BREA; OMAR WASOW; UNREST

Uit onderzoek is allang gebleken dat deze aanpak contraproductief is. Maar toch houd men hardnekkig vast aan het idee dat wij niet beter willen worden. Dat ons ziektebeeld ziektewinst oplevert. Dat wij verkeerd met stress omgaan en zodoende onze klachten in stand houden……En dat dat ons iets oplevert waar we blij van worden.

Ik zou eerlijk gezegd niet weten wat. Dat vertellen deze adviseurs van lik mijn vestje er nooit bij.

‘Wat doet u allemaal om uw klachten in stand te houden,’ was ooit de eerste vraag bij een in ME gespecialiseerde gezondheidspsycholoog in het ziekenhuis. Maar het is niet alleen de medische wereld, die denkt dat wij onszelf ziek houden doordat we iets fout doen of denken.

Het is me zelfs door de beste vrienden verweten. Met de beste bedoelingen.

Onlangs kreeg ik uit die hoek nog het dringende advies om me voor een heleboel geld te laten treiteren door een stel therapeuten om mijn stressrespons te deprogrammeren…….. Ik moet me daar dan met hand en tand tegen verdedigen. Heel vermoeiend. En ik ben al zo moe.

‘Je moet je niet zo wentelen in je kwaaltjes,’ zei mijn vorige huisarts jaren geleden toen ik zo ziek als een hond op haar spreekuur zat. Ik moest toen ook nog eens het ziekenhuis in voor een ingrijpende operatie, maar thuiszorg-hulp in de huishouding wilde het stomme mens niet regelen voor me.

‘Zoek maar een Pools meisje om te stofzuigen enzo. Die zijn lekker goedkoop,’ zette ze me aan tot illegale praktijken. Huilend ben ik toen maar weer naar huis gekropen. Redelijk genezen van het idee dat iemand mijn ziekte ooit serieus zou nemen.

‘Een collega van me heeft ME gekregen. Nu weet ik dat het geen aanstellerij is,’ zei een bevriende huisarts ooit tegen me, toen ik al twintig jaar ME had. Oh, lekker is dat. Dus decennia lang heb ik me in jouw optiek lopen aanstellen…….

Vrijdag neemt Steenvrouw me mee naar de film Unrest. Gemaakt door Jennifer Brae, zelf al jaren ME-patiënt. Als je die film gezien hebt heb je mijn levensverhaal gezien. Van de afgelopen dertig jaar. Mijn ellendige zieke bestaan.

‘We mankeren allemaal wel iets,’ bagataliseert een familielid onlangs nog mijn ‘gezeik‘  als ik haar vraag hoe het met me gaat tracht te beantwoorden.

Ja. Maar niet dit. Geen invaliderende onzichtbare ernstige ziekte. Waar je dan vervolgens in je eentje voor staat. Niet gesteund door de medische wereld. Uitgekotst door je omgeving. Als aanstelster. Hysterica. Hypochonder en wat al niet meer. Afschuwelijk. Je wenst het je ergste vijand niet toe.

De grootste doodsoorzaak onder ME patiënten is suïcide. ‘Het is een dagelijks gevecht om het niet te doen en ik ben best trots dat ik nog leef,’ aldus iemand in de film. Volstrekt herkenbaar. De reden dat ik nog leef is de zorg voor mijn huisdieren. Wat zouden ze zonder me moeten? En ik zonder hen?

Evenzogoed is me door mijn financiële vinger-in-de-pap-mensen geadviseerd mijn beesten naar het asiel te brengen. Ja, wat een geweldige raad zul je zeggen. Als je haar dood wilt hebben. Die mensen hebben echt begrepen hoe jouw leven eruit ziet en wat je nodig hebt……

Om de stekker er helemaal uit te trekken!

JENNIFER BREA; OMAR WASOW; UNREST    Jennifer heeft een leuke lieve man om samen mee in bed te liggen. Ik heb mijn beesten. De leuke lieve man is nooit gekomen helaas. Mijn exen hadden over het algemeen niet zoveel op met mijn ziekte………..

‘Niet bitter worden, Heks, ik meen zoiets te bespeuren op je blog,’ krijg ik onlangs nog naar mijn hoofd. Ja, ik moet gezellig en vrolijk blijven, ook al voel ik me kut, krijg ik allemaal gezeik naar mijn kop en staat de wereld bol van het onbegrip rondom mijn aandoening. Godkolere.

Gelukkig is er nu een film waarin haarfijn wordt uitgelegd wat mijn ziekte inhoudt en wat het betekent voor je miserabele leventje als je het hebt. Ik hoop dat er zoveel mogelijk mensen naar gaan kijken. Zodat ik in plaats van beledigingen, domme opmerkingen, commentaar en ongevraagd advies eens wat vaker hulp krijg.

Facebookpagina van Unrest.nl

Kijk hier voor 6 euro de hele film op Vimeo! 

 

 

Een vrolijke noot helpt tegen depressie en voortijdige dood. Een vrolijke noot maakt van de nood een deugd. Samen zingen zorgt voor eeuwige jeugd! Zolang je die verrekte stemtest overleeft dan! 

Zaterdagmorgen fiets ik al zingend naar Zuid West. ‘Lalalalalala’ lala ik een toonladder omhoog. ‘ Nananana,’ neurie ik een reeks tertsen naar beneden.

Signor Abbate! io sono io sono, io sono ammalato! Santo Padre vieni e datemi la benedizione, la benedizione! Hol’ Sie der Teufel, wenn Sie nicht kommen! Hol’ Sie der Teufel!!!!!!’ galm ik er een stukje Beethoven achteraan.

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

En het is waar, ik voel me niet al te jofel en ook ik wil dat iemand me nou eens snel beter maakt. Desnoods door middel van zegening. En ik ben ook zeer geneigd de duvel op je dak te sturen, als je me niet serieus neemt. Ja!

Mijn stem valt me reuze mee na een doorwaakte nacht en een gemeen virusje onder mijn leden. Ontspannen jodel ik ruim drie octaven op en neer. Ik maak me niet al te sappel over die stemtest. Als ik het valse gepiep soms hoor, hier en daar in het koor, al helemaal niet.

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

Koren zitten vol ouderen!

Heks heeft een fenomenale stem meegekregen van moederskant. Helaas ben ik hem vaak kwijt. Dat komt door mijn ziekte. ME is dodelijk voor je stemgeluid. Ik ben bijna dagelijks schor. Heb heel vaak keelpijn. Vijftien jaar geleden heb ik vijf jaar totaal geen stem gehad. Zingen ging voor geen meter meer. Ik zong opeens zo vals als een kraai. Een bizarre ervaring.

Dus ik ben al meer dan tevreden met de huidige stand van zaken. Idols zal ik niet winnen, maar ik kan nog steeds een aardig moppie zingen.

Ik moet eventjes wachten, want mijn voorgangster is nog bezig. Moeizaam knuppelt ze zich door wat toonladders. Dan is een stuk uit de Mattheüs aan de beurt. Even later staat ze zenuwachtig bij ons in de wachtkamer. Nadat ze de uitslag heeft gekregen is Heks aan de beurt.

Mijn zenuwstelsel is aangestoken door mijn nerveuze koorgenoten. Van het ene op het andere moment ben ik zeiknat van het zweet. Het drupt van mijn voorhoofd, doorweekt mijn kleding. Snel gooi ik een vestje en een jasje uit. Het helpt geen zak.

Oh, wat haat ik het toch als dit gebeurt. Ook een bijverschijnsel van ME. Ik zit al dertig jaar in de overgang. Voor de buitenwereld dan. Het is gewoon een op hol geslagen parasympathisch bijverschijnsel.

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

Braaf zing ik vervolgens wat terts-oefeningen. ‘Ga nog maar eentje lager,’ zegt de dirigent, ‘Oh, doe er nog maar eentje,,,,’  Waar ik al bang voor was gebeurt: Ze gaan ontdekken hoe ongelofelijk laag ik kan zingen. Gelukkig vindt Wim het op een gegeven moment laag genoeg. Goddank. Ik had nog zeker een octaaf lager kunnen zingen…..

Bovenin mijn register ben ik een paar noten kwijt. Het is natuurlijk nog vroeg in de middag. Dan ben ik nog niet echt warm gezongen. En ik ben verkouden. En… en…… van schrik knijpt mijn stem helemaal dicht.

Pieperig wauwel ik me door een stukje Mattheüs. De zangpedagoge maakt er opmerkingen over. Zweet drupt op de partituur. ‘Je moet meer praten, Heks, articuleren! Misschien moet je wat lessen nemen…..’

‘Ik ga morgen een hele dag klassiek Indiaas zingen, Dhrupad, dat is de beste training voor je stem,’ pareer ik snel haar wellicht verkapte uitnodiging om op les te komen.

‘Als je meer zou ontspannen is er nog heel veel mogelijk met jouw stem,’ zegt de dirigent. Gelukkig ging het laatste stuk voorzingen wel goed. ‘Daar kwam jouw stem opeens tevoorschijn. Er zit echt veel potentieel!’

giphy

‘Ik heb aan stembevrijding gedaan. Daar gebeurde het me regelmatig dat ik helemaal los kwam. Dan heb ik een orgelpijp in mijn keel, medecursisten zeiden dan altijd dat ik moet gaan optreden. Maar dat ga ik niet doen, hoor. Ik zing liever in dit koor.’

De dirigent moet er hartelijk om lachen. Hij ziet het al voor zich. Een optredende Heksenmuis. Met piepstem. Hij hikt nog even na…..

En nog eens als ik opgelucht de ruimte verlaat, nadat ik te horen heb gekregen dat ik gewoon bij de alten mag blijven, met de tekst: ‘Hoera, ik was al bang dat ik naar de bassen moest…..’

Blij dat het voorbij is stap ik op de fiets. VikThor zit braaf te wachten in de fietskar. Wat is het toch een hartje. Het beste hondje van de wereld. Een waardig opvolger van zijn pittige voorganger Ysbrandt.

‘Kom, we gaan eventjes op de koffie bij Steenvrouw, dat is hier om de hoek,’ vertel ik mijn schatje. Hij kijkt me begrijpend aan met zijn gisse oogjes.

Even later loods ik samen met Steenvrouw kar en fiets haar achtertuin in. ‘Ik wil je wat vragen, schat, over depressies. Je bent uiteindelijk deskundige op dat gebied,’ mijn vriendin geeft sinds jaar en dag voorlichting over deze materie. Ze is gepokt en gemazeld als het om mensen in de put gaat.

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

Net als bij Ganzenbord is het vaak onmogelijk om op eigen kracht uit die put te kruipen. Maar anders dan bij dit bordspel is een ander in jouw put verwelkomen niet de enige weg om er zelf weer uit te komen.

‘Het is belangrijk om professionele hulp te zoeken, Heks, als de zaken er zo voor staan. Zo snel mogelijk. Als iemand zo diep in de misère zit bereik je die persoon niet meer. Het interesseert iemand dan echt niet of hij anderen pijn doet! Door eruit te stappen bijvoorbeeld. Waarom vraag je dit toch allemaal?’

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

‘Niet voor mezelf, schat, schrik maar niet. Ik heb echter ontdekt dat ik iemands depressie heb opgepakt. Soms is het strontvervelend om zo paranormaal te zijn. Maar ook weer goed, want hoe kom je er anders achter dat iemand die je dierbaar is zich zo ongelofelijk rot voelt?’

Met een heleboel tips en aanbevelingen in mijn klep fiets ik weer naar huis. Ik ben toch zo moe, zo godvergeten uitgeput. De dag zit er wat mij betreft weer op.

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

Een stemtest: Waarom zou je?

Zingen is gezond!

Zingen helpt tegen depressie dementerende…

 

zingen, koor, auditie, stemtest, samenzang, zingen is gezond, zingen vanuit je hart

Een vrolijke noot!

 

 

 

 

 

 

 

Klein Geluk door Groot Geluk: Joyful bruiloft tilt me een beetje op. We stijgen allemaal boven onszelf uit tijdens het bijwonen van de trouwplechtigheid, het aansnijden van de taart en de toost met champagne. Een knallend feest bekroont deze vrijdag de dertiende: Een lekkere heksige datum, die garant staat voor ultiem geluk!

bruidspaar-op-fiets

Joy en Boy

Vrijdag 13 oktober trouwt mijn vriendinnetje Joy. Het is prachtig weer die traditioneel als ongeluksdag beschouwde vrijdag de dertiende. Geen verkeerde dag om te trouwen in mijn heksenoptiek: De godin Freya geeft haar vruchtbaarheidszegen. En dertien is bovendien ook nog eens een Keltisch geluksgetal!

Omdat ik van mening ben dat het huwelijk om 11 uur ’s morgens voltrokken gaat worden overweeg ik om VikThor ergens onder te brengen. Anders kan ik nooit acte de présence geven op dat tijdstip. Maar nee. Mijn gekke hoofd heeft tijdstippen door elkaar gehusseld. Het is pas om 14.00 zover. Ik heb alle tijd om mijn ochtendprogramma rustig af te werken.

Even over half twee arriveert Heks in het trouwstraatje. Snel zet ik mijn fiets vast aan een lantarenpaal. Met zes sloten. Ik ben net op tijd, ondanks mijn warhoofd.

Met een boot arriveert het bruidspaar bij het stadhuis. Mijn fototoestel ligt nog op de oplader en ook mijn telefoon ben ik vergeten. Ik kan dan ook geen foto maken van de beeldschone bruid. Jeetje, wat ziet ze er mooi uit! Een prachtige klassieke  jurk met een kanten top. Blote rug. Sluier en sleep……

images-62

Het mooiste is echter Joys stralende gezicht. En dat van haar aanstaande man! Met een big smile op hun gezicht lopen ze voor het gezelschap uit richting de grote trap aan de voorkant van het stadhuis.

In een volgepropte trouwzaal geven mijn vrienden elkaar het jawoord. ‘We hebben een hele leuke ambtenaar, Heks, iedereen roept al tijden, dat we ons door hem moeten laten trouwen…’ vertrouwt mijn vriendinnetje me een week geleden tijdens een kopje koffie toe, ‘Dat lijkt me toch zo leuk om te doen, als buitengewoon ambtenaar van de Burgerlijke Stand mensen trouwen…….. Ik zou dat best zelf willen!’

‘Ja, dat is echt iets voor jou,’ Heks is het helemaal met haar vriendin eens, ‘Een tante van me heeft dat jarenlang gedaan, ze had er enorm veel plezier in. Allebei mijn zussen zijn door haar getrouwd!’

9200000021202959

Het was sowieso een familietraditie bij ons. Mijn opa heeft het jarenlang gedaan, alsmede een oom…….. Mijn moeder is bijvoorbeeld door haar eigen vader in de echt verbonden!

‘En jij gelooft daar ook helemaal in,’ roep ik er enthousiast achteraan. Wat klinkt dat raar. Alsof een huwelijk zoiets is als God of Sinterklaas: Het bestaat bij gratie van ons geloof! En als je pech hebt trek je de Zwarte Piet. Hoewel dat tegenwoordig ter discussie staat…..

download-31

‘”Ik wil alleen maar bij Joy zijn, of we nu een geweldige reis maken of thuis op de bank zitten….. Zolang ik met haar samen ben is het goed,” zei Boy een paar weken geleden tegen me, toen ik hem aan de tand voelde over zijn aanstaande huwelijk,’ vervolgt de buitengewoon ambtenaar zijn betoog.

Heks zit het allemaal gade te slaan. Dit zit wel goed. Jeetje, wat is het lang geleden dat iemand op die manier van mij heeft gehouden. Onvoorwaardelijk.

De mannen in het leven van Heks hadden altijd allerlei voorwaarden. En restricties. En eisen. Waar ze zich zelf overigens helemaal niet aan hielden. Of aan voldeden. Geen wonder dat ik  niet meer zo warm loop voor een relatie.

Ik zou dan ook een waardeloze ambtenaar van de Burgerlijke Stand zijn. Gelukkig heb ik die ambitie geenszins.

Na de plechtigheid drinken we champagne op deze gouden verbintenis. Daarna ga ik als een gek met mijn hondje fietsen. Gevolgd door een paar uur in bed liggen. Vanavond is er nog een feest.

download-35

En ben je erheen geweest, Heks? Dat is toch eigenlijk een beetje teveel van het goede op 1 dag. Gezien je zeer beperkte voorraadje energie?

Ja, ik ben geweest op het feest. Het was namelijk op een steenworp afstand van mijn huis. In een prachtige ruimte van de Stadspodia! Een chique zaal met hoge plafonds, zuilen en lambrisering is gevuld met familie en vrienden. Iedereen is prachtig gekleed, in jurk of pak, maar de sfeer is zeer los.

L2hvbWUvY29uY2VwdC9kb21haW5zL2thYXJ0c2hvcHN0YXJ0ZW4ubmwvcHVibGljX2h0bWwvZHluYW1pYy9tZWRpYS81L2NhcmRzLzczMDQzL3Ryb3V3a2FhcnQtYnJ1aWRzcGFhci1ib290amUtaG91dC0xLnBuZzM1OV8zNTlf

Keiharde muziek knettert in mijn oren. Ik ben nog niet doof genoeg om er geen last van te hebben en niet meer jong genoeg om er echt van te genieten. Alhoewel: Heks heeft eigenlijk altijd moeite gehad om harde muziek te verdragen. Dientengevolge is mijn gehoor nog zo goed. Ik heb me altijd verre gehouden van een teveel aan decibellen.

Een paar DJ’s draaien voor elk wat wils en het duurt dan ook niet lang of we staan massaal op de dansvloer. Ik dans met de jeugdvriendin van de bruid en met oma. Tussendoor kruip ik eventjes in het pasfotohok.

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Een hele kist verkleedspullen staat klaar en iedereen takelt zich geweldig toe. Ook Heks zet zoveel mogelijk rare dingen op haar hoofd. Daarna maak ik een serie pasfoto’s voor in het fotoboek van Joy en Boy. Een vrolijke herinnering aan deze geweldige dag.

Om een uurtje of twaalf, half 1 sluip ik het gebouw uit. Ik ben doodmoe en kan het bruidspaar nergens vinden. Dan maar zonder afscheid wegpiepen……

TOVERHEKS.COM

TOVERHEKS.COM

Met tutende oren zit ik thuis na te genieten. Wat een geweldige dag. Alles liep werkelijk gesmeerd. De sfeer zo ontspannen. Twee verliefde mensen in de echt verbonden. Een echt paar. Echt fantastisch!

 

 

 

Hondje gewond. Bloed spuit in het rond. Ik droom dat ik op weg ben. Ergens naartoe. Maar ik kom nooit aan. Moddersloten doen me wakker schrikken. Heks begrijpt de wereld niet, maar is er wel flauw van…… Ach, teveel alleen zijn is niet gezond. Dat blijkt maar weer…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

VikThor is precies een jaar bij me dit weekend. Een jaar alweer! Mijn ouwe knarretje Ysbrandt is alweer een jaar in de hondenhemel. Gelukkig heeft hij binnen een week zijn kleine broertje op mijn pad gezet. Een schatje! Lijkt sprekend op mijn ouwetje, maar heeft een volstrekt ander karakter.

‘Misschien kun je vragen of hij je wil beschermen,’ suggereert mijn homeopaat onlangs als we bij haar zijn voor een consult. ‘Je kunt gewoon met hem praten toch?’ Ja, inderdaad. Maar dat ga ik niet vragen. Ysbrandt heeft me altijd enorm beschermd, maar deze keer ga ik daar zelf voor zorgen. Laat Vik maar lekker dwarrelen. Ik bescherm hem wel….

‘Toen was het ook hard nodig. Ysbrandt kwam in mijn leven, toen ik zat na te stuiteren van een verkrachting. Gevolgd door een in alle opzichten zware operatie. Gevolgd door gerichte aanvallen van een psychopatische idioot van een buurman, die er bovenop wilde bij Heks. Hij heeft me gemolesteerd en daarna drie auto’s systematisch bewerkt. Er viel dus genoeg te beschermen!’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Helaas heef die eikel ook mijn hond jarenlang getreiterd. Door hem was Ysbrandt een moeilijke hond. Nu ik VikThor zie opgroeien zie ik pas hoezeer die man mijn hondje te grazen heeft gehad. Twee keer per week in de kerk te vinden maar een ziel zo zwart als de nacht…….

Ik heb veel geleerd van Ysbrandt. Hij had een perfecte neus voor rare types. Loopt VikThor ze gewoon kwispelend tegemoet, Ysbrandt liet direct zijn tanden zien. Met hem was ik overal veilig. Je kwam me niet aan het lijf.

Om te vieren dat mijn hondje al een jaar bij me is neem ik hem mee naar de Coepelduynen voor een lange wandeling. Ze zijn sinds een week weer toegankelijk voor honden. Hoera.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Eerst gaan we naar een klein duinmeertje. Hier ligt de as van Yssie onder een omgevallen berk. Ik laat mijn hondje zwemmen en neem zelf een kopje thee. Oh, wat is het hier heerlijk.

De duinen staan te gloeien met bomen en struiken vol bessen. Overal vrolijke hondjes en hun uitgelaten bazen.  Heks slaat af richting Berkheide. Daar kom je niet zoveel mensen tegen. Geweldig. Wat een rust.

VikThor schiet alle kanten op. Hij rent onder prikkeldraad door alsof het niets is. ‘Dat gaat toch maar altijd goed, Ysbrandt heeft zich in al die jaren nooit opengehaald. Wonderbaarlijk…..’

Ik ga lekker op een bankje in de zon zitten en laat mijn hondje nog eens zwemmen in alweer een duinmeertje. Op de terugweg hoor ik een raar geluid als hij onder prikkeldraad door rent. En ja hoor, de draad hangt op halfzeven en daardoor heeft mijn jochie zich opengehaald! Zijn vacht kleurt in no time knalrood.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Ik schrik me dood en graaf met mijn handen in zijn vacht op zoek neer een lelijke winkelhaak hier of daar. Maar nee, niks te vinden. Mijn handen druipen van het bloed en ik heb lichte kleren aan. Mooie lichte kleren. Gewoon omdat ik niet altijd als een hobbezak rond wil lopen…..

‘Kom, ik laat je eerst nog eens zwemmen, zodat ik kan zien waar het bloed vandaan komt. Op deze manier is het echt niet te doen….’ We lopen terug naar het meertje. Een klein wit hondje, helemaal rood van het bloed. En daarachter een verwilderde volwassen vrouw met bloed aan haar handen.

Terwijl ik achter mijn bloederige handen aanloop komt er een jogger aan. Hij ziet ons ook, want voor hem komt er een hondje met baasje aan. Onder het bloed. Alsof we net een moordaanslag hebben overleefd. In the middle of nowhere!

Snel kijkt de kerel de andere kant op. Doet alsof hij niks ziet. Rent voor zijn leven!

Nou, van de gemiddelde Christelijke Katwijkse jogger moet je het dus ook niet hebben. Ongelofelijk dat hij doorloopt. Kijk, dat zijn nu dingen die ik niet begrijp. Maar gelukkig is het niet erg. Na een kwartiertje zwemmen is het ergste bloeden gestelpt. We kunnen naar huis.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Onderweg kleurt zijn vacht langzaam weer een beetje rood. Thuis stop ik hem onder de douche, op zoek naar de wond. Die vind ik niet. Zelfs een halve dag later is er geen gaatje te ontdekken……..

Die avond praat ik met Don Leo. Hij begrijpt de wereld ook niet. Ook hij doet altijd zijn gloeiende best. Ook hij trekt vaak aan het kortste eind. Krijgt mensen over zich heen. Is gebruikt en afgedankt.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Zijn uitspraak: ‘Mensen slaan je met een natte dweil in je gezicht en als je er iets van zegt krijg je te horen dat je niet zo agressief moet reageren’ is een soort lijfspreuk van me geworden.

Heks is juist altijd iemand geweest, die andermans problemen niet schuwde. Heeft iemand het moeilijk? Krijgt een medemens het voor de kiezen? Ik kom langs met soepjes en sapjes. Ik luister en huiver. Ik probeer er te zijn. Ja, ongeveer het tegenovergestelde van zo hard mogelijk doorrennen als je een bebloede vrouw met een rood hondje tegenkomt op een afgelegen plek…….

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

De laatste tijd probeer ik het anders te doen. Niet alles en iedereen maar direct in mijn hart te sluiten. Een zekere reserve inbouwen. Gewoon een gezonde hekel aan bepaalde mensen te hebben. In elk geval veel afstand te bewaren ten opzichte van mensen die over me heen rollen.

Ik voel me echter eenzaam. Ik ben zoveel alleen. Dit hele weekend bijvoorbeeld heb ik niemand gezien. Behalve de fysiotherapeut en die foute jogger in de duinen. Dat is toch wel een beetje weinig voor een mensenmens als Heks.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar in mijn oude sociale kringen kan ik niet meer verkeren. Daar ben ik nog steeds het haasje. Die kennen me nog louter als pleaser. De sukkel, die alles goed vindt. Het ei waar je overheen walst. Die domme koe, die haar gloeiende best blijft doen, ook als schijt je haar recht in de bek!

Dan maar een tijdje alleen. Het moet maar.

Gelukkig ben ik lekker op dreef met mediteren. Ik adem en ben. Op mijn kussentje voel ik me verbonden met mijn ademende broeders en zusters. Met mijn non-vriendin in Plumvillage. Met mijn retraite-maatjes Libby en Brigitte in de Verenigde Staten.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

In mijn auto ligt al meer dan een jaar een lief briefje van Brigitte. Elke keer voordat ik wegrijd lees ik het: ‘Bon voyage, ma très chère soeur, à la prochaine…’

Vannacht droom ik van Libby. En moddersloten. En altijd maar onderweg zijn. Van de tijd nemen. Sommigen reisgenoten reizen sneller zie ik. Die zijn al bijna thuis.

Ben ik echt ergens naartoe onderweg? Jawel.  Maar het gaat om de weg.

©TOVERHEKS.COM

Hihihi, Wrafh, Gnehgnehgneh…..©TOVERHEKS.COM

 

Heks wordt verwend door Stichting Present met twee doortastende vrijwilligsters uit de Herengrachtkerk in Leiden. Vlijtig helpen ze me uit de brand: De hele berging weer aan kant.

Prachtige bloemstukken in de Herengrachtkerk. Echt schitterend!

Zaterdag sta ik vroeg op na een bijzonder kort nachtje superslecht slapen. Eerst een uurtje uit de knoop komen met koffie en een stevige pijnstiller cocktail. Daarna snel naar het park met mijn hondje. Vervolgens een soepje koken en salade maken….. Om half tien heb ik al meer gedaan dan normaal gesproken op een hele dag! En soms wel een week!

Om kwart voor tien gaat de bel. Een kwieke bejaarde dame komt binnen. Een waterval aan informatie begeleidt haar entree. Wat een gezellige kwebbel! Heks maakt koffie en legt de laatste hand aan een wortel/gembersoepje. ‘Ik ben al 71 hoor, maar ik ben nog steeds hartstikke actief!’ Het is haar niet aan te zien, die respectabele leeftijd!

©TOVERHEKS.COM

En een schortje voor! ©TOVERHEKS.COM

Niet veel later melden zich nog twee dames in Huize Heks. Iemand om het project te begeleiden en op te starten. En een jonge vrouw met spierballen. Al snel zitten we heerlijk te giebelen rond de keukentafel. Maar er moet ook gewerkt worden! Even later dalen we af naar mijn berging.

Een aantal weken geleden hebben een paar studenten daar al flink huis gehouden. Je kunt nu wel weer in en uit lopen, maar je kont keren blijft lastig. Heks wil weer een lege berging. Ik wil weer weten wat er in staat. En wat ik nooit gebruik moet weg.

Pasen!

De dame van de begeleiding wenst ons veel succes en gaat ervandoor. Ze gaat alweer het volgende project opstarten. Een aantal vrijwilligers gaan met iemand aan de wandel! Met dit weer!

Het is buiten stervensheet. Intensief bewegen is niet echt aan te raden. Gelukkig gaan wij met de berging aan de slag. Hier beneden is het heerlijk koel. De komende uurtjes houden we het hier wel vol.

Voortvarend sjouwen de dames alle fietsen naar de hal. ‘Jeetje, Heks, wat heb jij een hoop fietsen. Voor iedere dag eentje,’ grapt de oudere jongedame. Snel haalt ze er een doekje over. Alles krijgt vandaag een sopje van deze witte tornado. Ze heeft nog net niet Heks’ oren gewassen!

De jonge jongedame is ongelofelijk sterk. Ik vermoed dat ze elke ochtend een blik spinazie achteroverslaat. Als een rasechte amazone sjouwt ze eigenhandig de meest zware voorwerpen van hot naar her, indien nodig geassisteerd door haar bejaarde collega. In no time is de tweede helft van de berging leeggehaald.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Alles wat weg kan wordt zo lang buiten gezet. Een deel voor de kringloop, een stapel milieustraat en nog een paar zakken afval. Wat terug de berging in gaat is brandschoon. Dat kun je aan de dames overlaten!

Midden in de troep gaan we lekker lunchen. Heks heeft een wortel/gembersoepje gekookt. ‘Vies he,’ grap ik. Maar het is lekker. Mmmmmm. Ook de uitgebreide salade wordt goed ontvangen. Mijn dreamteam heeft zelf boterhammen meegenomen. Ze kennen elkaar goed blijkt.

Kerst!

‘Uit de kerk,’ vertrouwt de oudste me toe. Ze gaan allebei naar de Herengrachtkerk hier in het centrum van Leiden. ‘Wat trek jij morgen aan?’ vragen ze vervolgens aan elkaar. Heks moet lachen. ‘Ik hoor het al, het is ook een beetje een modeshow op zondagmorgen,’ plaag ik de meiden. Een schot in de roos: Iedere zondag gaan ze op hun paasbest naar de kerk.

Fantastish bloemwerk in de Herengrachtkerk!

‘Het is natuurlijk ook een feestje, ik doe ook altijd wat leuks aan naar de kerk, ik zet zelfs een hoedje op!’ beken ik tenslotte.

De Herengrachtkerk is me nooit zo opgevallen. ‘Het is ook niet een typisch kerkgebouw, het lijkt meer op een flink uit de kluiten gewassen woonhuis. We hebben wel hele mooie lampen!’ vertelt de jongste vrijwilligster me. ‘Daar zou ik wel eens een sopje over willen halen, ze zijn prachtig maar wel vies,’ roept de oudste. Tot groot vermaak van ons beiden. ‘Jammer hoor, dat ze zo hoog hangen, ik kan er met geen mogelijkheid bij…..’

Wat een gezellige kerk lijkt me dat zo te horen aan deze verhalen. Ondanks de vieze lampen.

herengrachtkerk-gereformeerde-kerk-vrijgemaakt.jpg

Herengrachtkerk

We slaan een genoeglijk half uurtje stuk, maar daarna gaan de dames weer keihard aan de slag. Alle spullen die mogen blijven worden weer de berging in gesjouwd. Wat naar de kringloop kan wordt in mijn kanariepiet gepropt. Heks rijdt erheen en de dames fietsen pal achter me aan. Met zijn drietjes laden we de auto uit. De dames nemen het leeuwendeel voor hun rekening. Een wagonlading verkoopbare troep belandt bij de gezellige rommelwinkel op de Volmolengracht.

Het project nadert zijn einde. De medewerkster van Stichting Present komt weer langs om te kijken of alles goed is gegaan. We drinken nog een kopje heerlijke muntthee met chocolade. Heks legt haar heldinnen goed in de watten…..

Wie maakt deze geweldige bloemstukken?

‘Wil je nog zien hoe het er nu uitziet?’ vraag ik aan de Presentdame. ‘Ja natuurlijk!’ Ik open de deur van de berging en laat de zee aan ruimte zien. ‘Ik vind het zo mooi, ik denk dat ik er vanavond in ga zitten. Met een glaasje wijn!’ Gierend van de lach nemen we afscheid. Ze zien het voor zich. Ja, het zou wat zijn!

Die avond zit ik niet in mijn berging, maar op mijn balkonnetje. Ook hier is het weer heerlijk toeven na de hulp via Stichting Present. Wat een geweldig initiatief. Dank jullie wel lieve dames van de Herengrachtkerk. Jullie hebben me geweldig geholpen. Stapje voor stapje wordt mijn huis weer leefbaar.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Lopen op water, water zien branden, luchtige looping met vliegende schotel, of ogen als schoteltjes, ogen op stokjes: Wonderbaarlijke zaken die kant noch wal raken……. Het grootste wonder ontgaat ons vaak: Op ons geliefde Moedertje Aarde lopen.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Woensdagavond bel ik aan bij Kras. Het is alweer de derde bijeenkomst van de Sangha voor Kneusjes en deze keer hebben we elkaar niet eens gebeld of het wel door zou gaan. Hetgeen een goed teken is: Het gaat gewoon elke week door.

Het duurt nog even voordat we ook daadwerkelijk gaan zitten. Eerst drinken we thee en kletsen we bij. Ik haal mijn klankschaal tevoorschijn en nodig de bel voorzichtig uit. Vervolgens geef ik er een flinke ram op. Doinggggg. We beginnen.

Kras leest een tekst van Thay voor: Het wonder is niet dat we op water kunnen lopen, of door de lucht. Het wonder is lopen op moeder aarde!

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Prachtig. Maar laat mijn medechristenen het maar niet horen, want daar geldt lopen op water toch echt als een wonder. Een dierbaar wonder en zelfs een wonder dat gelinkt is aan het Ware Geloof. Jezus liep natuurlijk moeiteloos over water, maar voor zijn discipelen was het niet zo vanzelfsprekend. Petrus waagde een geslaagd gokje, maar zodra hij begon te twijfelen verzoop hij bijna……..

Heks vindt de tekst geweldig. Want het is zo. We lopen dagelijks als blinde vinken rond te stampen en het wonder ontgaat ons. Maar overal om ons heen ademt leven. Elke straat bevat tal van avonturen. Als je wakker wordt…..

We zitten stil samen te ademen. Mijn kop tolt echter van de gedachten. Allerlei lieden komen voorbij gewandeld in mijn innerlijk landschap. Op zich ook alweer een wonder, dat lopen op op de bodem van mijn hart.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Er spoken ook frommelige gedachtes door mijn hoofd. Gelukkig mediteer ik samen met Kras. Dat scheelt enorm. Eén en één is dan echt minstens drie in het kwadraad. In de bijbel wordt dit fenomeen als volgt beschreven: ‘Want waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen.……. 

We zitten en halen adem. Roken de spoken uit met geduld. En aandachtig ademhalen. Na een half uur zit ik alleen nog maar te ademen. Verder is er niets. Vogeltjes fluiten buiten. Mijn telefoon blaft: Het is alweer tijd. Ik nodig de kleine bel uit. We buigen naar elkaar.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

‘Nog eventjes darmen delen?’ Het is gek, maar als we Dharma delen vertellen we elkaar andere dingen dan rond de keukentafel. Deze vorm van communicatie heeft een geheel eigen kwaliteit. Je weet dat de ander naar je zal luisteren zonder reactie te geven. En daarin zit het grote geschenk van deze vorm van delen. Je wordt gehoord, maar dat oor geeft geen deel terug………

Ik herontdek momenteel iets heel wezenlijks in mijn leven. Mensen manipuleren met een zielig gezicht. Het is wereldwijd het meest effectieve middel om de zaken naar je hand te zetten volgens wetenschappelijk onderzoek.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Iemand doet heel sneu en krijgt daardoor veel aandacht. Heks verdomt het om zo’n kop te trekken en krijgt die aandacht dus niet. Maar ik heb gedurende mijn heksige bestaan wel heel veel treurige types aan de boezem gedrukt. En wat denk je dat er gebeurd als je dat niet langer wilt of kunt doen? Dan heb je het gedaan.

Regelmatig word ik op het matje geroepen, omdat ik weiger nog langer in de geefkramp te staan. Oh, wat ben ik toch een gemeen wijf geworden, dat ik me niet langer laat uitzuigen of leegtrekken. Het feit dat ik ook verlies heb geleden ontgaat mijn medemensen vaak volkomen. Weer is de zielige Piet een hele Piet. En Heks? De kwaaie Pier natuurlijk.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Als je je niet langer laat gebruiken worden gebruikers meestal kwaad. Ik ben ook kwaad. Op mezelf vooral. Waarom heb ik niet lang geleden de koe bij de horens gevat en mensen indien nodig nul op het request gegeven? Waarom stel ik voor het gemak doorgaans ieders belang boven het mijne?

Hoe is het mogelijk dat ik zo lang pogingen heb gedaan om wat onveranderlijk voort wil bestaan open te breken? Om eenzijdig de situatie proberen te verbeteren. En waar komt dat gevoel van morele verplichting vandaan om alle ellende, die mensen op mijn stoepje deponeren zonder morren op me te nemen?

Het wonder is dat je op moedertje aarde kunt lopen. Altijd. In aandacht.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM©TOVERHEKS.COM

Zo loop ik een dag later op mijn gemak het laatste rondje met mijn hondje. Het is al over twaalven. VikThor sprint voor me uit. Op het pleintje voor het Elizabeth Gasthuishof  staat een boom van een kerel. Lang haar, woeste baard, onverzorgd……

Langzaam draait hij zich om in mijn richting. Eventjes schrik ik. De straat is compleet uitgestorven. Ik maak me echter zorgen om niets. De grote grove kop van de man is vertederd door de aanblik van mijn spelende hondje. ‘Wat is het voor’n hond? Een Stabij? Oh, wij hadden vroeger thuis ook zo’n soort hond, een Duitse Staande Draadhaar……’ Hij rommelt in zijn vettige broekzak. Een zak weed valt op de stoep. Dan frummelt hij in een plastic zakje.

‘Kijk, dit is de moeder en vader en dat zijn de kinderen,’ hij geeft me een piepklein stokoud fotootje. Ik kan niet zien wat er op staat, dus posteer ik mezelf onder een lantarenpaal. Vier hondenkoppen staren me aan. ’s Mans dikke vingers wijzen wie wie is. ‘Met deze hebben we een prijs gewonnen en met die bijna. Als het een reu was geweest was ze kampioen geworden, maar ze was te groot voor een teef….’

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Ja, grote teven zijn niks gedaan natuurlijk. Net als kleine mannetjes. De beer naast me kletst vrolijk verder. Als ik later verder wandel bedenk ik me dat ik alweer heb staan luisteren en aandacht heb staan geven. Ik kan het gewoonweg niet laten. Het kost niets en doet zoveel goed. Die zwerver fleurde compleet op tijdens ons gesprek. De herinneringen aan de trouwe viervoetige vrienden uit zijn jeugd waren hartverwarmend. Er is ook niets mis met lui luisteren, zolang het binnen de perken blijft.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Zolang niet alles en iedereen mijn huis binnen komt. Zolang het niet vrienden betreft, die louter éénrichting tegen me aan blaten. Zolang er ook mensen zijn die naar mij willen luisteren. Zolang mensen niet boos worden als je een keertje geen aandacht voor hen hebt. Zolang ik er niet mijn bestaansrecht aan ontleen.

Er zitten veel haken en ogen aan sociaal verkeer en ik ben nog steeds teveel met anderen in de weer. Maar er zit verandering in. Morgen komen medemensen mij weer helpen. Stichting Present stuurt weer een paar vrijwilligers. Hoera.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM