Tagarchief: Wonderbaarlijk

Bloemen houden van mensen. Is dat zo? Hoe komen we daarbij? Weten we dat wel zeker? Heks houdt van bloemen. En van lekker eten. Ik eet niet graag van de vloer, maar nood breekt wet.

Posted on by

Pech, pech, pech. Soms heb je gewoon pech. Heks kookt de sterren van de hemel. Daarna ligt ze een paar uur uit te rusten, want ik ben te moe om te eten. En ik wil natuurlijk genieten van mijn godenmaal. Zo is het ook nog eens een keertje.

Ik geef het vee voer. Op de keukentafel eten Aafje, Pippi, Bolster en Leonoor een maaltje vis met garnalen. In de badkamer zit de boskat. ThayThay krijgt speciaal blaasgruisdieet. Mijn plaskatertje vindt bijna niks lekker qua dieetvoer. Ik heb maar 1 smaak in dit spectrum kunnen vinden, waar hij mondjesmaat van eet. Goddank eet hij wel goed van zijn speciale brokjes.

In de slaapkamer zit boerenridder Ferguut te dineren. Hij krijgt gewoon normaal voer, maar ik moet wel zorgen, dat mijn stokoude piespoesje Snuitje er niet bij kan. Zij heeft een streng nierdieet. Meestal eet ze in haar bench. Daar slaapt ze ook sinds een klein half jaar. Nadat ze me met enige regelmaat midden in de nacht onder heeft gepiest. Ook ben ik wel wakker geworden met een stinkdrol naast mijn oor.

Oh, wat je niet over hebt voor je beestjes. Het is wonderbaarlijk.

De hondjes eten in de keuken. Ze hebben allebei een eigen bak, maar standaard likken ze bij wijze van toetje elkaars bak ook nog even grondig uit.

Nu is Heks aan de beurt. Ik rammel van de honger. Het eten ruikt zo heerlijk! Ik heb echt mijn best gedaan. Snel laad ik mijn dienblad vol. Ik ga lekker voor de televisie eten. Een slechte gewoonte, waar ik van mijn lang zal ze leven niet meer vanaf kom, vrees ik.

Op mijn gemak wandel ik met mijn kostbare vrachtje door mijn heksenhuis. Sublieme geuren kringelen mijn haakneus in. Het water loopt me in de mond. Met mijn elleboog duw ik op de klink van de slaapkamerdeur. Op hetzelfde moment valt mijn gehele maaltijd op de grond. ‘Krak,’ zegt het grote aardewerken bord, als het de houten vloer raakt.

Mijn feestmaaltje ligt over de vloer verspreid. Heks staat er beteuterd naar te kijken. In mijn handen houd ik het frame van het dienblad nog steeds stevig vast. De bodem van het  dienblad ligt ook op de grond, net als mijn maaltje. Een heleboel kleine venijnige spijkertjes steken langs de rand van het blad parmantig de lucht in……

Pech, pech, pech. Soms heb je gewoon pech……

Het doet me denken aan hoe de bodem ooit uit mijn heksenleventje viel. Hoe de levensmaaltijd, die het lot voor mij persoonlijk in petto had, op de grond onder mijn voeten terecht kwam. Hoe vervolgens de bodem onder mijn bestaan uit sloeg. Hoe ik het gevoel kreeg in een vrije val terecht te zijn gekomen. Jarenlang.

Net als in de terugkerende nachtmerrie, die ik had als vierjarig kind. Waarbij ik in een diepe put viel, zonder ooit de bodem te bereiken. Steeds als ik dacht, dat ik er bijna was bleek de put nog dieper te zijn. Viel ik opnieuw, steeds opnieuw. Steeds dieper de put in …….

Naast de put stond mijn poppenkast in de vorm van een grote paddenstoel. Rood met witte stippen. Heks was toen al uit de poppenkast gevallen……….

Nijdig ga ik op zoek naar iets om de troep op te ruimen. ‘Krijg de tering,’ pruttel ik kwaad voor me uit, ‘Ik eet het gewoon op, toevallig heb ik net nog een stofzuiger door de hal gehaald….’

Ik denk maar even niet na over alle beesten met vieze poten, die dagelijks door de gang lopen te paraderen. Ik denk even niet na over enge bacteriën aan smerige schoenen. ‘Ik zet het gewoon net zo lang in de magnetron, tot alle leven eruit is gejaagd,’ mopper ik chagrijnig. Ja, duh. Ik heb honger. Ik heb er lang genoeg op gewacht.

Zo eet ik een kleine tien minuten later alsnog mijn gevallen maaltijd op. Wat kan het schelen? Ik moet toch wat. Een nieuwe maaltijd bereiden zit er echt niet in. Goddank heb ik geen smetvrees. Ik was wel de hele dag mijn handen. maar ik eet dan weer net zo gemakkelijk van de grond……

Soms heb je pech, soms heb je geluk. Soms geluk bij een ongeluk. Nog voor ik de laatste hap naar binnen heb gewerkt gaat de bel. De voorzitster van de atletiekvereniging staat na een halve week toch opeens voor de deur met het beloofde bloemetje. Ik had haar niet meer verwacht. 

©Toverheks.com

©Toverheks.com Het bloemetje!!!!!!

‘Ik heb het wel bij handhaving neergelegd….’ waarschuw ik haar bij het afscheid. Zodat ze het maar uit hun kop laten om me weer bijna de sloot in te drijven, die fanatieke onsterfelijke leden van haar geliefde Olympische vereniging. 

 

De nacht valt me hard in mijn hart. De nacht valt. In mijn hart klauwt het kruid van mijn woede naar alles wat beweegt. Dan komen de schapen, ik hoef ze niet te tellen en toch kan ik slapen!

Posted on by


In mijn hart groeit Berenklauw. Als kool: Als onkruid. Een prachtige plant, maar niet in deze zachte omgeving. En in deze groten getale! Ik ben de grip op dit verschijnsel al lang kwijt. Verwoed gaf ik die zaadjes water en nu heb ik spijt. Ik raak die ellendige blaarplant nooit meer kwijt!

Elke nacht ga ik naar mijn innerlijk landschap. Het gebeurt vanzelf, ik hoef er niets voor te doen. Het ligt aan de omgeving, het grote pruimenhart, waar ik mijn tenten heb opgeslagen. 

We krijgen instructie van de Abdes over Touching The Earth. Een prachtig ritueel om je met je voorouders te verbinden. Heks heeft geen zin om zich met haar voorouders te verbinden. Die halve zolige set zuipschuiten. Die narcistische clan vol familiegeheimen en grensoverschrijdend gedrag. Die hebzuchtige agressieve inhalige teringlijers. Die fibromyalgische genen. Nee.


Op het moment, dat ik geacht wordt liefde te sturen tijdens het aanraken van de aarde steek ik mijn tong uit in mijn kussen. Het is op. Ik voel geen liefde meer voor mijn clan. Het zit nog wel ergens, maar overwoekerd door die verrekte Berenklauw. 

Dus ik val in slaap. In de verte hoor ik hoe belangrijk het is om bladiebla…. Het zal wel. Ik ga onder geen beding zoals andere jaren tranen met tuiten huilend me met dat stelletje nietsnutten verbinden. Af en toe drijf ik naar de oppervlakte. Om dan weer heel diep weg te zakken. Tegen het einde kom ik weer bij. Jeetje, wat heb ik lekker liggen slapen.

‘Krijg maar de PiP, voorouders. Ik ben er klaar mee….’


’s Nachts kan ik niet slapen. De Berenklauw houdt me uit mijn slaap. De voorouders staan boos om mijn tentje. Opeens hoor ik in mijn hoofd de woorden van de Abdes. ‘Zelfs al heb je niets met je voorouders en kunnen ze je echt gestolen woorden, dan nog ben jij wel een product van hun genen. Al jouw geweldige eigenschappen heb je ook van je voorouders gekregen. Het feit dat je er bent heb je stomweg aan hen te danken…..’ Vrij vertaald.

Opeens dringt het tot me door, dat ik toch ook een heleboel geweldige en lieve voorouders moet hebben gehad. Anders was er nooit zo’n lief getalenteerd Heksje uit voortgekomen. Mijn voorouders moeten hebben gebulkt van het talent. En er moeten toch echt een paar geweldiger lekkere stukken tussen gezeten hebben. Met ellenlange benen en grote Heksenneuzen! En oh wonder: Ik voel me plotseling verbonden met die voorouders.


‘Wij sturen die liefde naar je clan wel, Heksje,’ lispelen ze in mijn slaperige oortjes. Ik zit opeens rechtop in bed. Het is waar. Ik voel opeens de liefde naar mijn dierbaren weer stromen. Wonderbaarlijk! Ik hoef het niet allemaal alleen te doen. Er zijn meer zwarte schapen in deze kudde! En ze houden van Heks.

Dan gebeurt er nog iets magisch in mijn innerlijk landschap. Er loopt plotseling een enorme kudde schapen. Met Jezus als herder. ‘Natuurlijk ben ik de herder, Heks. Dat is nu eenmaal mijn pakkie an. Kijk, Boeddha leert je dat je beter geen koeien kunt houden, want dan moet je er maar achteraan rennen….. Schapen hoeden vindt hij vast ook niks. Dat is meer iets voor mij!’ 


De schapen hebben bekende gezichten. Het zijn Sangha-schapen! Ik herken de koppies van mijn tijdelijke familie hier uit Plum. Opgewekt lopen ze te grazen. En wie schets mijn verbazing? Ze vreten de Berenklauw weg. Al die hoog opgeschoten producten van mijn woede. Op hun gemakje knabbelen ze het vurige blad aan gort. ‘Ha Hebehbehbehbehks,’ mekkeren ze enthousiast, als ze me ontwaren. Een wonder!


Zo gebeurt er van alles in de stilte van mijn hart. ’s Nachts. Als iedereen slaapt. Mijn woede wordt geëlimineerd. Nu is het zaak om niet opnieuw mijn woedezaadjes water te geven. Ook lukt het me weer om van mensen te houden, die het misschien niet verdienen. Maar ja. Wie verdient dat eigenlijk wel? Het is maar goed, dat God een god van liefde is. En dat ik het niet voor het zeggen heb in de wereld. 

‘God houdt van iedereen Heks,’ vertel ik mezelf nog maar eens een keer. Ook van psychopaten zoals Hitler en Saddam Houssein. Van machteloze ouders en geslagen kinderen. Van de hoed en de rand.

Vintage, de Don, pakken en overpeinzen. Inpakken van pakken, gepakt worden en weer opstaan. Wijze woorden die teloor gaan. Of toch niet? Het verband tussen leuk gekleed gaan en uitwendig gedragen hersentjes, die op hol slaan……

Posted on by

‘Ja Heks, jij kleedt je misschien zo leuk om het leven te vieren, maar dat wordt niet door iedereen zo ervaren….. Ik zag je vorige week fietsen met je hondje en je kar. In je knalroze jurk met bijpassend hoedje. Een feest om naar te kijken. Toch zien heel veel mannen dat heel anders. Die denken dat je het speciaal voor hen hebt aangetrokken!’

Ik kijk mijn homeopaat glazig aan. Zegt ze nu dat het aan mij ligt? ‘Het maakt echt niks uit wat ik aan doe, hoor. Ik ben wel eens gepakt door iemand, toen ik in mijn afgekloven kloffie liep…..’

Nee, het ligt niet aan mij. Wat ze me duidelijk probeert te maken is dat er zich dingen in de kleine uitwendig gedragen hersenen van mannen gaan afspelen, zodra je wat leuks aantrekt. En dat het zo vreemd is dat ik dat gedrag haat en me toch zo graag mooi kleed.

Er gaan zich ook al allerlei dingen afspelen in die garnalen hersentjes van de gemiddelde man als je er uit ziet als een ouwe stinkende gymschoen is mijn ervaring. Sommige mannen hebben werkelijk niets nodig.

Ik heb hier veel over geleerd toen ik ooit per abuis een loopse teef te logeren had en mijn niet gecastreerde hondje Ysbrandt langzaam gek zag worden van haar heerlijke gruizige dampen. Het arme beest kon er niets aan doen.

Hijgend verbleef hij gedurende de kerstdagen in zijn bench. Chemisch gecastreerd en onder de tranquilizers zat hij met rode oogjes stoned van de pillen te kwijlen naar zijn liefje. Uitdagend ging ze dan voor zijn neus staan met haar dikke frut. Staart opzij….. Ja, ze vond hem echt leuk.

En teven zijn de baas in hondenland. Dus als ze niet wil gaat het niet gebeuren. Woest grommend en blaffend bijt ze dan van zich af.

Het is wonderbaarlijk hoe deze efficiënte reactie op ongewenste intimiteiten bij de mens ver te zoeken is. Bij de kroon van de schepping is de koningin van haar natuurlijke troon gestoten: Menselijke teven zijn bang om de man in kwestie te kwetsen.

Ik spreek uit ervaring. Eindeloos heb ik onder de kin van geschonden mannelijke ego’s gekieteld. Zelfs al vond ik iemand absoluut een lul. Toch bleef ik beleefd en correct.

Dat kan ik andersom niet beamen. Te vaak is het me gebeurd dat een gezellig gesprek of een onschuldige flirt desastreuse gevolgen had. Voor mij wel te verstaan. Heks heeft helaas helemaal niet geleerd om van zich af te bijten. Bij ons thuis keken ze gewoon de andere kant op als er iemand naar je zat te grabbelen en graaien. Iedereen keek de andere kant op. Dus officieel is er dan nooit iets gebeurd.

Lekker makkelijk.

Mijn homeopaat zegt altijd wel weer iets, dat me enorm bijblijft. Vorige keer was dat de opmerking: ‘Misbruikte mensen kenmerken zich allemaal door enorme trots.’ Heks herkent het. ‘Al sla je me dood, ik geef geen kik. Ik gun je mijn pijn en tranen niet,’ dacht ik bijvoorbeeld als veertienjarige, toen mijn vader me te lijf ging met de stofzuigerstang. En er weer flink de andere kant op werd gekeken door de omstanders…….

‘Normaal gesproken zie je magisch denken bij kinderen tot ongeveer hun vijfde levensjaar. Misbruikte kinderen echter blijven dit veel langer doen. Het helpt hen overleven…..’ zegt ze afgelopen week tegen me, ‘En jij Heks, jouw magie is echt enorm sterk,’ voegt ze er aan toe.

Ik zie het net iets anders. Voor mij is magie een realiteit, waar kinderen nog bij kunnen. Met hun Thetagolven. Voordat ze last krijgen van andere hersengolven,  Alfa golven. Zo rond hun zevende levensjaar.

Ja, mijn magie.

Ik vind een pak voor de Don. Een wollen pak van Hugo Boss. Voor 15 euro. Gloednieuw. Alsmede een schitterend geruit colbert van een meer obscuur merk. Ook voor 15 euro. ‘Wat is je maat,’ vraag ik hem door de telefoon. Het is precies zijn maat……

Exact op dat moment zit mijn goede vriend op een colbertje uit Litouwen te wachten. Gekocht via Catawiki. Maar hij wordt genaaid. Het pak wordt niet bezorgd. Hij weet gelukkig bijtijds de betaling te torpederen.

‘Ik vind het magisch, Heks. Hoe is het mogelijk? Je maakt me echt ontzettend blij hiermee. Waar heb je het in godsnaam gevonden?’

De Don is net als Heks een kledinggek. Met een beperkt budget. Hij kan zich toch zo prachtig opdirken. Geweldig. Natuurlijk denkt elke vrouw dat hij het speciaal voor haar doet. Maar dat komt omdat hij expres die indruk wekt.

Hij doet sowieso graag iets voor een ander. ‘Als ik het kan, zal ik het niet laten,’ zet hij met enige regelmaat, ‘Maar eigenlijk doe ik het allemaal voor mezelf. Ik krijg er een fijn gevoel van….’

Nooit gruizige opmerkingen of gezeik met die vent. Egocentrisch tot op het bot met zijn altruïstische acties. En altijd in de race met Heks wie er het mooist is opgedoft. Mijn geliefde Don. Over een paar weken komt hij logeren……

 

Inspirerende vrouwen: Notoir vals zingende cantatrice chauve Florence Foster Jenkins historisch redelijk correct vertolkt door Meryl Streep! Heerlijke dartele dames die me ontzettend laten lachen in de naar Jenkins genoemde film. Een aanrader!

Posted on by

toverheks.com

toverheks.com

Vrijdagnacht kan ik helemaal niet slapen. De nacht ervoor was het ook al bal en helaas zal het de nacht erna ook weer een hopeloos gebeuren zijn. Ik val om acht uur in slaap en wandel midden in de nacht met VikThor.

Uit pure verveling kijk ik naar de televisie. Ik val midden in een film met Hugh Grant. Althans de stokoude man in keurig pak lijkt op hem. Maar zo oud is hij toch nog niet? Heks wrijft de slaap uit haar ogen. Dan komt Meryl Streep in beeld als bejaarde societydame uit de eerste helft van de vorige eeuw.

Ik ben een groot fan van deze actrice. In welke rol heeft ze zich nu weer gewurmd? Welk personage brengt ze nu weer tot leven? Terwijl ik het denk begint ze te zingen. Een virtuoos stuk van Mozart in een serieuze setting voor een groot publiek: Alleen zingt ze zo vals als een kraai!

Heks zit er verbijsterd naar te kijken. ‘Hahaha,’ zingt Streep, ‘huhuhhuh haaaa!’ produceert ze wat onnavolgbare loopjes. Wat ze zingt komt me vaag bekend voor. Haar begeleider speelt onverstoorbaar op de vleugel. Bij voortduring past hij zijn spel aan aan de capriolen van deze weinig getalenteerde operazangeres.

toverheks.com

toverheks.com

Het is zo over de top slecht dat het op mijn lachspieren werkt. En niet alleen op de mijne. Het publiek in de film ligt ook dubbel.

Wat is dit voor’n gekke vertoning? En waarom zingt dat personage zo vals? Ik zoek wat informatie op en kom er al snel achter, dat alles wat zich afspeelt op het witte doek is gebaseerd op een echt verhaal. Ooit leefde er een vrouw, die totaal niet kon zingen, maar wel optrad voor een groot publiek. Voor uitverkochte zalen.

Ook nam ze grammofoonplaten op, die als warme broodjes over de toonbank gingen. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt!

Florence Foster Jenkins werd geboren in een rijke familie in de tweede helft van de negentiende eeuw. Haar verlangen om piano te studeren in Europa werd in de kiem gesmoord door haar vermogende vader. Ze moest trouwen met een rechter en verder haar kop houden.

Als ze dat niet doet wordt ze onterfd, maar ze laat zich niet door al dat geld manipuleren: Ze gaat er vandoor met een arts, die haar in de huwelijksnacht syfillys bezorgt. In die tijd nog een dodelijke met schaamte omgeven ziekte. Ze weet te overleven door een dagelijkse dosis arsenicum en kwik. Hierdoor wordt ze zo kaal als een biljartbal.

Haar man geeft ze subiet de bons. Tot haar veertigste voorziet ze in haar levensonderhoud door pianolessen te geven. Haar eigen carrière op dat instrument is door de syfillys dan al ten einde.

Na haar vaders dood verzoent ze zich met haar moeder. Ze gaan in New York wonen en dompelen zich gezamenlijk onder in het society leven! En als dan ook haar moeder nog gaat hemelen is ze opeens een schatrijke erfgename. Ze noemt zich intussen weduwe. Haar ontrouwe echtgenoot is dan al lang overleden.

Omdat ze geen piano meer kan spelen, stort ze zich op een zangcarrière. Ze neemt les bij het crème de la crème op dat gebied. Maar veel helpen doet het niet: Haar lichaam is niet bepaald een geschikt instrument om een beetje fatsoenlijk Mozart te zingen. Of de andere muziekstukken, die ze op haar repertoire heeft staan.

‘Meryl Streep slaat de spijker precies op de kop als ze haar manier  van zingen nadoet,’ lees ik ergens, ‘Ze mist elke vorm van vibrato, mist noten…..’ Als ik echter het origineel beluister doet Streep het zo gek nog niet…… Ondanks al haar inspanningen zingt ze honderd keer beter dan de vrouw, die ze vertolkt. Ik bekijk de film nog eens helemaal van voren af aan. Met enige regelmaat lig ik helemaal dubbel van de lach. Wat een kostelijk verhaal!

Ik moest uit de maat leren zingen. En slecht ook. Eerst dacht ik dat het makkelijk te doen was. Dat was het niet. Ik heb veel les gehad met een zangcoach om te leren gillen. We begonnen met op de juiste manier zingen, en toen werd mij geleerd om opeens op vals zingen over te gaan, net als Florence. De rol was geweldig, maar het was moeilijker dan gedacht,” aldus Meryl tijdens de screening

En wat een geweldig leuke vrouw moet Florence geweest zijn! 50 jaar syfillis overleven is ongehoord in die tijd. ‘Het komt door haar passie voor muziek,’ zegt haar zogenaamde tweede echtgenoot in de film, ‘Dat houdt haar op de been en geeft haar energie!’

Dit herkent Heks volkomen. Het is niet de enige paralel tussen mijn leven en het leven van deze rijke erfgename. Ook zij maakt een ernstige ziekte door, die haar leven verruiineerd.  Het is eveneens een ziekte met een stevig stigma. Ook bij haar is het qua familie barsten of buigen. En ook zij moet enorm op eigen kracht overleven.

toverheks.com

toverheks.com

Ik hoop alleen dat mijn zangkwaliteiten zich niet alleen in mijn verbeelding afspelen, zoals bij deze fantastische zuster……..

Florence heeft nog een flink aantal hele goeie jaren, nadat haar ouders zijn overleden. Haar maatschappelijke positie herstelt. Ze vindt opnieuw geluk in de liefde. Weliswaar met een ongelofelijke charlatan….. Gelukkig is laatstgenoemde wel goed voor haar. In de film althans.

Heks is een beetje van Florence gaan houden. Good for you, girl, dat je je eigen weg bent gegaan, ook al moest je daardoor een aantal jaren op zwart zaad zitten. Ook al kostte je bevrijding van je familie je je gezondheid. Ook al kon je daardoor je grote passie, pianospelen, uiteindelijk toch niet leven.

Er kwam een nieuwe passie voor in de plaats, waar je helaas geen enkel talent voor had. Wonderbaarlijk vind ik dat. Heks is zelf bijzonder muzikaal en kan zich niet voorstellen, dat je niet hoort hoe vals je zelf zingt. Hoe kreeg ze het voor elkaar om wel goed  piano te spelen?

Ik ben ooit vijf jaar mijn stem goeddeels kwijt geweest en toen zong ik ook zo vals als een kraai. Daar had ik bijzonder veel last van! Het deed echt pijn aan mijn oren!

Een vrouw omgeven met mysterie, die ook nog eens graag een gek hoedje op haar kop zette. Of een paar witte gevederde vleugels  om de schouders hing. Met enige regelmaat liet ze haar flink uitgedijde lichaam, ondanks haar respectabele leeftijd, vanuit de nok van het theater als een rasechte deus ex machina verankerd aan een paar stevige touwen op het toneel zakken.

toverheks.com

Is Heks jaloers op deze dame?

Niet echt. Ik ben bang dat ze veelal werd omgeven door mensen, die van haar hielden vanwege haar geld. Het bood haar wel veel mogelijkheden.

Waar ik wel afgunstig op ben is op haar uiteindelijke persoonlijke bevrijding. En het daarbijbehorende eerherstel. Hoe er voor haar uiteindelijk toch een soort gerechtigheid kwam.

Florence Foster Jenkins heeft heel veel mensen blij gemaakt met haar muzikale gekakel! Aan het eind van haar leven huurde ze Carnegie Hall af om op te treden voor een heleboel soldaten. Het is 1944. Ze wil hen een hart onder de riem steken. Ze is behoorlijk populair in het leger. Vandaar.

Het is haar laatste optreden. Ze bemerkt helaas dat men haar uitlacht. Tot dan toe heeft men dat verborgen kunnen houden door heel hard te applaudisseren! Ze krijgt ondanks alle pogingen om dit te verhinderen een slechte recensie onder ogen. Het breekt haar hart. Een maand later is ze dood.

Zou deze dame Ionesco soms ook hebben geïnspireerd? La cantatrice chauve

toverheks.com

toverheks.com

Hondje gewond. Bloed spuit in het rond. Ik droom dat ik op weg ben. Ergens naartoe. Maar ik kom nooit aan. Moddersloten doen me wakker schrikken. Heks begrijpt de wereld niet, maar is er wel flauw van…… Ach, teveel alleen zijn is niet gezond. Dat blijkt maar weer…..

Posted on by

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

VikThor is precies een jaar bij me dit weekend. Een jaar alweer! Mijn ouwe knarretje Ysbrandt is alweer een jaar in de hondenhemel. Gelukkig heeft hij binnen een week zijn kleine broertje op mijn pad gezet. Een schatje! Lijkt sprekend op mijn ouwetje, maar heeft een volstrekt ander karakter.

‘Misschien kun je vragen of hij je wil beschermen,’ suggereert mijn homeopaat onlangs als we bij haar zijn voor een consult. ‘Je kunt gewoon met hem praten toch?’ Ja, inderdaad. Maar dat ga ik niet vragen. Ysbrandt heeft me altijd enorm beschermd, maar deze keer ga ik daar zelf voor zorgen. Laat Vik maar lekker dwarrelen. Ik bescherm hem wel….

‘Toen was het ook hard nodig. Ysbrandt kwam in mijn leven, toen ik zat na te stuiteren van een verkrachting. Gevolgd door een in alle opzichten zware operatie. Gevolgd door gerichte aanvallen van een psychopatische idioot van een buurman, die er bovenop wilde bij Heks. Hij heeft me gemolesteerd en daarna drie auto’s systematisch bewerkt. Er viel dus genoeg te beschermen!’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Helaas heef die eikel ook mijn hond jarenlang getreiterd. Door hem was Ysbrandt een moeilijke hond. Nu ik VikThor zie opgroeien zie ik pas hoezeer die man mijn hondje te grazen heeft gehad. Twee keer per week in de kerk te vinden maar een ziel zo zwart als de nacht…….

Ik heb veel geleerd van Ysbrandt. Hij had een perfecte neus voor rare types. Loopt VikThor ze gewoon kwispelend tegemoet, Ysbrandt liet direct zijn tanden zien. Met hem was ik overal veilig. Je kwam me niet aan het lijf.

Om te vieren dat mijn hondje al een jaar bij me is neem ik hem mee naar de Coepelduynen voor een lange wandeling. Ze zijn sinds een week weer toegankelijk voor honden. Hoera.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Eerst gaan we naar een klein duinmeertje. Hier ligt de as van Yssie onder een omgevallen berk. Ik laat mijn hondje zwemmen en neem zelf een kopje thee. Oh, wat is het hier heerlijk.

De duinen staan te gloeien met bomen en struiken vol bessen. Overal vrolijke hondjes en hun uitgelaten bazen.  Heks slaat af richting Berkheide. Daar kom je niet zoveel mensen tegen. Geweldig. Wat een rust.

VikThor schiet alle kanten op. Hij rent onder prikkeldraad door alsof het niets is. ‘Dat gaat toch maar altijd goed, Ysbrandt heeft zich in al die jaren nooit opengehaald. Wonderbaarlijk…..’

Ik ga lekker op een bankje in de zon zitten en laat mijn hondje nog eens zwemmen in alweer een duinmeertje. Op de terugweg hoor ik een raar geluid als hij onder prikkeldraad door rent. En ja hoor, de draad hangt op halfzeven en daardoor heeft mijn jochie zich opengehaald! Zijn vacht kleurt in no time knalrood.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Ik schrik me dood en graaf met mijn handen in zijn vacht op zoek neer een lelijke winkelhaak hier of daar. Maar nee, niks te vinden. Mijn handen druipen van het bloed en ik heb lichte kleren aan. Mooie lichte kleren. Gewoon omdat ik niet altijd als een hobbezak rond wil lopen…..

‘Kom, ik laat je eerst nog eens zwemmen, zodat ik kan zien waar het bloed vandaan komt. Op deze manier is het echt niet te doen….’ We lopen terug naar het meertje. Een klein wit hondje, helemaal rood van het bloed. En daarachter een verwilderde volwassen vrouw met bloed aan haar handen.

Terwijl ik achter mijn bloederige handen aanloop komt er een jogger aan. Hij ziet ons ook, want voor hem komt er een hondje met baasje aan. Onder het bloed. Alsof we net een moordaanslag hebben overleefd. In the middle of nowhere!

Snel kijkt de kerel de andere kant op. Doet alsof hij niks ziet. Rent voor zijn leven!

Nou, van de gemiddelde Christelijke Katwijkse jogger moet je het dus ook niet hebben. Ongelofelijk dat hij doorloopt. Kijk, dat zijn nu dingen die ik niet begrijp. Maar gelukkig is het niet erg. Na een kwartiertje zwemmen is het ergste bloeden gestelpt. We kunnen naar huis.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Onderweg kleurt zijn vacht langzaam weer een beetje rood. Thuis stop ik hem onder de douche, op zoek naar de wond. Die vind ik niet. Zelfs een halve dag later is er geen gaatje te ontdekken……..

Die avond praat ik met Don Leo. Hij begrijpt de wereld ook niet. Ook hij doet altijd zijn gloeiende best. Ook hij trekt vaak aan het kortste eind. Krijgt mensen over zich heen. Is gebruikt en afgedankt.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Zijn uitspraak: ‘Mensen slaan je met een natte dweil in je gezicht en als je er iets van zegt krijg je te horen dat je niet zo agressief moet reageren’ is een soort lijfspreuk van me geworden.

Heks is juist altijd iemand geweest, die andermans problemen niet schuwde. Heeft iemand het moeilijk? Krijgt een medemens het voor de kiezen? Ik kom langs met soepjes en sapjes. Ik luister en huiver. Ik probeer er te zijn. Ja, ongeveer het tegenovergestelde van zo hard mogelijk doorrennen als je een bebloede vrouw met een rood hondje tegenkomt op een afgelegen plek…….

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

De laatste tijd probeer ik het anders te doen. Niet alles en iedereen maar direct in mijn hart te sluiten. Een zekere reserve inbouwen. Gewoon een gezonde hekel aan bepaalde mensen te hebben. In elk geval veel afstand te bewaren ten opzichte van mensen die over me heen rollen.

Ik voel me echter eenzaam. Ik ben zoveel alleen. Dit hele weekend bijvoorbeeld heb ik niemand gezien. Behalve de fysiotherapeut en die foute jogger in de duinen. Dat is toch wel een beetje weinig voor een mensenmens als Heks.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar in mijn oude sociale kringen kan ik niet meer verkeren. Daar ben ik nog steeds het haasje. Die kennen me nog louter als pleaser. De sukkel, die alles goed vindt. Het ei waar je overheen walst. Die domme koe, die haar gloeiende best blijft doen, ook als schijt je haar recht in de bek!

Dan maar een tijdje alleen. Het moet maar.

Gelukkig ben ik lekker op dreef met mediteren. Ik adem en ben. Op mijn kussentje voel ik me verbonden met mijn ademende broeders en zusters. Met mijn non-vriendin in Plumvillage. Met mijn retraite-maatjes Libby en Brigitte in de Verenigde Staten.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

In mijn auto ligt al meer dan een jaar een lief briefje van Brigitte. Elke keer voordat ik wegrijd lees ik het: ‘Bon voyage, ma très chère soeur, à la prochaine…’

Vannacht droom ik van Libby. En moddersloten. En altijd maar onderweg zijn. Van de tijd nemen. Sommigen reisgenoten reizen sneller zie ik. Die zijn al bijna thuis.

Ben ik echt ergens naartoe onderweg? Jawel.  Maar het gaat om de weg.

©TOVERHEKS.COM

Hihihi, Wrafh, Gnehgnehgneh…..©TOVERHEKS.COM

 

Moe, moe, moe…….. Nou moe! Waar gaat dat naar toe? Naar bed vrees ik. Voor de zoveelste keer!

Posted on by

Oh, wat ben ik moe. Uitgeput. Doodmoe! Ik zit in bed. Vanavond moet ik naar het koor, maar waar ik de energie vandaan moet halen is me een raadsel.

Op de achtergrond zit Doctor Phil te oreren tegen een echtpaar. De man is chronisch ziek en de vrouw zit maar te zeiken, in plaats van hem te helpen. ‘Als iemand een chronische ziekte krijgt treft dat de gehele familie. Iedereen is er bij betrokken en iedereen moet zijn steentje bijdragen…..’ zegt the Good Doctor.

Huh? Dat is nieuw voor Heks. Nooit gemerkt dat het zo werkt.

En ook tegen de man ‘Ik snap dat je de hele dag videospelletjes speelt. Dat leidt af van de pijn en het ongemak in je lijf…..’ Herkenbaar. Ik kijk om die reden vaak naar Doctor Phil!

Dan is het programma afgelopen. Albert Verlinden vult het scherm. Mijn allergie speelt op. Ik wissel van zender.

Verlinden weet zelf ook wel dat er mensen zijn die hem niet trekken. ‘Ze noemen me Kwalbert,’ ginnegapt hij onlangs in een televisieprogramma. Kijk, lachen om jezelf, dat kan ik dan weer zeer waarderen!

We nemen onszelf vaak veel te serieus. Heus.

De laatste week lig ik mezelf veelvuldig af te leiden met slechte televisie. De medicinale cannabis vliegt er ook doorheen. Kortom: Ik crepeer van de pijn.

Zodoende komt er ook weinig terecht van mijn plannen om een verjaardagsfeestje te geven. Ik heb een paar mensen uitgenodigd, maar ik weet niet meer wie en ook niet meer op welke dag. En dit allemaal omdat ik puppycursus heb op de dag die ik oorspronkelijk in mijn hoofd had.

 

Als ik zo moe ben kom ik tot niets. Al weken moet ik bonnen insturen naar mijn zorgverzekeraar. Ik heb zeker zevenhonderd euro rekeningen uitstaan, maar ik ben te lamlendig om het te doen.

Ik doe alleen het hoognodige. Dus nieuwe medicijnen bestellen gaat nog net. Met sommige medicatie is het eindeloos ingewikkeld om dat voor elkaar te krijgen. Momenteel ben ik al dagen zoet met het bestellen van LDN.

Een apotheek in Dordrecht maakt deze verdunde versie van een regulier medicijn voor ongeveer 55 euro per 90 capsules. De grondstof hiervoor kost nog geen drie euro. Als ik het echter bij mijn eigen apotheek bestel moet ik voor dezelfde hoeveelheid zo’n 250 euro betalen…..

Hoe dat kan? Ze besteden het uit aan een gespecialiseerd bedrijf. Het schijnt te moeten van de overheid, anders raakt de apotheker in de problemen hebben ze me verteld. Of op de mouw gespeld, dat kan ook.

Die gespecialiseerde pillendraaiers zijn echte boeven. Ze draaien geen pillen maar draaien poten uit! Wonderbaarlijk ook dat de apotheek in Dordrecht de pillen wel zelf mag maken. Dordrecht is toch ook Nederland?

Heks is natuurlijk heel blij dat ze de pillen voor een enigszins normaal bedrag kan krijgen, vooral ook omdat ik ze zelf moet betalen, maar de procedure bij de Dordtse apotheek luistert nogal nauw. En tot nu toe is er altijd iets mis gegaan in het proces.

Maar goed. De LDN is besteld en betaald. Ik heb goede hoop dat het binnenkort per post arriveert. Ik heb direct maar de dubbele hoeveelheid gevraagd, dan ben er ik voorlopig weer vanaf.

Nu nog nota’s indienen. Daarna kan ik eens over mijn verjaren gaan nadenken. Op zich heb ik wel zin in een feestje. Ik heb de drank al in huis. Een heleboel lekkere Duitse bubbels.

Ik ben er alleen te moe voor. Het idee om een hele dag in de keuken lekkere dingetjes te bereiden lokt me op zich wel aan, maar in de praktijk sla ik al dagen mijn avondmaaltijd over, omdat ik er te lamlendig voor ben.

Eerst maar eens een nachtje goed slapen. Dat zal enorm schelen.

 

 

Wonderhondje in de hondenhemel gunt zijn droevige Vrouwtje een nieuwe viervoetige vriend om haar gezelschap te houden. Plotseling komt er een pup op mijn pad. Toeval? Ys lijkt daar de poot in te hebben. Varkentje heeft nog steeds een flinke hondenteen in mijn mensenpap!

Posted on by

Vorige week ben ik op zoek naar puppy’s op internet. Onbewust bijna. Ik betrap mezelf er als het ware op. Ik verdiep me in zowel de Engelse Springer Spaniël als de Epagneul Breton ofwel Bretoense Spaniël. Dit omdat Ysbrandt een mix was van deze twee geweldige rassen.

Ik vind van alles, onder andere genetische ellende bij de Springers. Heupdysplasie, progressieve retina atrofie en ga zo maar door. Je kunt voor een habbekrats een pup kopen, maar daar zitten dan geen papieren bij. Je hebt geen idee wat je in huis haalt. Misschien wel een heleboel genetische ellende.

 

Een paar fokkers springen er uit. Eentje heeft pups, die op het punt staan het nest te verlaten. In een opwelling schrijf ik dinsdagavond een mail met de vraag of er nog beestjes te vergeven zijn. Zodra ik de mail heb verstuurd bedenk ik me dat dit waanzin is. Ja, er komt een nieuwe pup, ooit, maar laat ik eerst even bijkomen. Op vakantie gaan bijvoorbeeld….

Ik hoor niets meer terug op de mail en maak plannen om een midweek naar Buitenkunst te gaan. Ik heb al een paar afspraken omgezet, als ik donderdagavond plotseling toch een mailtje zie van de fokker. Ze hebben nog precies 1 reutje, zwart/wit. Lief dapper ventje, overgebleven omdat anderen teefjes wilden, of de bruin/witte variant.

Vlijmscherpe tandjes

Als ik de foto’s zie smelt ik. Hij is precies wat ik zoek! De volgende ochtend bel ik op om een afspraak te maken. Ik wil dit ventje bekijken.

De rest van die vrijdag ben ik bezig met het checken van de fokker, bellen met de Raad van Toezicht, de Nederlandse ‘Engelse Springer Spaniël  Club’ enzovoorts. Kennel van de Hazelberg blijkt een uitstekende naam te hebben. ‘Het zijn gezonde en hele goeie zachte hondjes, die daar vandaan komen. Ik heb ze regelmatig gezien op Springerdagen…..’ vertelt de dame van de Nederlandse Springer vereniging.

Eind van de middag lig ik op tafel bij de fysiotherapeut. Ze haalt me grondig uit de knoop. Hierna prop ik snel een maaltijd naar binnen. Gevolgd door een straffe bak koffie.

En zo rijd ik dan aan het begin van de avond naar het wonderschone Brabant. Een pak geld in mijn tas. Voor het geval dat. Het is bijna anderhalf uur rijden. Gelukkig is de weg zo goed als leeg.

Ik voel me kalm en vastberaden. Ja, er komt een up. En misschien wel deze. Het is razendsnel, dat wel. Maar Ysbrandt is het ermee eens. Sterker nog: Hij wil dit echt graag. Het is voor mijn trouwe kameraad veel gemakkelijker om me los te laten als hij weet dat er weer een hondje in mijn leven is. Niets zo ellendig voor een honden-engel als een treurend baasje.

‘Vier mijn leven met je nieuwe hondje, Vrouw. Loop waar wij liepen, doe wat wij deden, ik ben een engeltje op zijn schouder…..’ hoor ik hem als het ware zeggen.

Tegen achten ben ik ter plaatse. Een prachtige verbouwde boerderij in the middle of nowhere. Ik word hartelijk ontvangen. We gaan direct naar de pup kijken.

VikThor zit in een ren met een nest dashonden van vier weken oud. ‘Wel zo gezellig voor hem,’ lacht de man. Zodra ik het kereltje zie ben ik verkocht. Hij loopt zo parmantig door de tuin te rennen! Ook de ouders van de pup zijn aanwezig. Schitterende honden.

Ysbrandt als pup, precies even oud toen als zijn kleine ‘broertje’ nu……

Paps vlijt zich neer in het gras en laat zich uitgebreid aanhalen. Wat een schat! Ik zou hem zo inlijven! Het ziet er goed uit! Alle dingen waar je op moet letten als je een pup aanschaft zijn hier dik in orde.

‘Wil je een kop koffie?’ We gaan aan de tuintafel zitten. Ik heb een kleine pup op schoot. Goeiig laat hij zich aaien. Even later valt hij in slaap. Daar smelt Heks natuurlijk helemaal van, dat begrijp je.

De fokker vertelt me een heleboel dingen, waarvan ik helaas ook alweer één en ander vergeten ben. Gelukkig kan ik dat altijd navragen. We vullen een formulier in, waarbij de pup van eigenaar wisselt. De koop wordt gesloten.

Ik krijg een pakket voer, een prachtige stamboom en een stapeltje paperassen mee. Het blad van de Engelse Springervereniging zit ook in het pakket. De deal is rond!

‘Ik ga natuurlijk weer jachttraining doen met hem, net zoals met mijn vorige hond,’ vertel ik de man. Ik laat hem een foto zien van Ys. ‘Oh, wat een prachtige hond, maar een kruising Springer/Epagneul? Wat bezielt mensen toch? Dat zijn toch volstrekt tegengestelde karakters? De Epagneul in de verte en de Springer dicht naast je…..’

Goh, zo leer ik postuum nog van alles over mijn geliefde Varkentje! Hij had gewoon een enorme genetisch gedicteerde tegenstrijdigheid in zijn karakter….. Zijn naam was dus inderdaad zeer goed gekozen!

‘Ik ga maar eens terug rijden, het is al over negenen.’ Heks komt overeind. De fokker neemt de pup mee en zo lopen we naar de auto. De moeder van het jong verblikt of verbloost niet. Wat haar betreft zit haar taak er op. Ze heeft geen zin meer in hondjes met scherpe tandjes hangend aan haar tepels. Als VikThor het eerder die avond nog een keertje enthousiast probeert schudt ze hem geïrriteerd af.

Ik heb een kattentas meegenomen en daar past dit piepkleine diertje met gemak in. Enigszins overdonderd zit hij te kijken. Dan rijden we weg.

‘Piep, piep,’ hoor ik naast me. Heks maakt sussende geluidjes. Als ik de snelweg opdraai steek ik mijn hand in de mand. Het kleine hondje gaat er direct op liggen. Zo rijden we het hele stuk saampjes terug. Tegen het eind van de rit poept hij van de stress. Een verschrikkelijke stallucht vult de auto. Gelukkig zijn we bijna thuis.

Als ik de mand binnen zet zitten er direct vijf katten omheen. Met grote ogen bekijken ze het monstertje. VikThor geeft geen krimp. Hij is duidelijk de aanwezigheid van allerlei beesten gewend.

Die nacht heb ik een heel klein hondje in mijn armen. Hij piept en snikt een beetje, maar hij weet al wie de Vrouw is. En dat hij bij haar veilig is. Een paar keer ren ik met hem naar buiten. Dan moet hij eventjes een poepie doen.

Om een uurtje of 2 s’nachts sms’t Frogs dat hij is geland. Ik vertel hem over VikThor. Oh, wat gek voor mijn kikkervriend. Toen hij een paar weken geleden op vakantie ging leefde Ysbrandt nog. ‘Neem maar goed afscheid van hem,’ zei Heks. Ik had een vreemd voorgevoel. En nu woont er alweer een andere viervoetige vriend in Huize Heks!

Frogsie moet nog tot de volgende morgen wachten om ons nieuwe makkertje in zijn armen te sluiten. Tegelijkertijd is er geen Ysbrandt meer bij de voordeur. Geen ‘ogen op stokjes’. Geen klein opgewonden Varkentje superblij dat zijn suikeroom weer in het land is…….

Mijn kleine hondje VikThor verzacht de pijn enorm. Als ik met hem wandel danst Ysbrandt in zijn voetspoor achter ons aan. Als ik hem knuffel geniet mijn engel-hondje mee. Ysbrandt is blij dat zijn Vrouwtje weer een hondje heeft. Ik verdenk hem er zelfs van er de hand in te hebben gehad. Of beter gezegd de poot…..

Het is toch wonderbaarlijk dat er binnen een week weer zo’n heerlijk kereltje hier woont. Heks heeft sterk de indruk dat Ysbrandt hem voor me heeft uitgezocht……..

Heks heeft last van Ouroboros! Al je zenuwen in de knoeios…… Niks bijzonders, komt in de beste families voor. Een overprikkeld verslag van een saai gelag.

Posted on by

 

‘Heks, het is zo stil op je blog, alles ok?’ Mijn vriendin Engel maakt zich zorgen. Wat is er aan de hand? Al anderhalve week taal noch teken van deze toverkol. Bizar. Normaal gesproken kletst ze de oren van onze kop. Soms gaat het nergens over. En toch maakt ze er een verhaal van…..

Ja, dat is zo. Maar nu eventjes niet.

De laatste paar weken ben ik druk met andere dingen. In bed liggen en slapen bijvoorbeeld. Of wat daarvoor doorgaat…… Of voor Pampus liggen. Mezelf voortslepen van hot naar haar. Maar ook een klein beetje bijdragen aan het bezweren van een crisis in de familie. Iemand is plotseling ernstig fysiek onderuit gegaan dus de hele clan is in rep en roer……

Zo dus. ‘Van die dingen,’ zou Don Leo zeggen.

Heks is buitengewoon en onaangenaam vermoeid geraakt door de bijbehorende stressprikkels. Mijn kapotte systeem is niet meer gebouwd op welke vorm van spanning dan ook. Als ik schrik komt er een eindeloze kettingreactie op gang, een loop van stress: Ouroboros, de slang die in zijn eigen staart bijt. Deze onmogelijkheid om in ontspanmodus te geraken resulteert uiteindelijk in urenlang gestuiter door mijn huis. Meestal ’s nachts gek genoeg.

Op die manier rust ik natuurlijk niet echt uit . Voor de televisie sukkel ik in slaap. Plankerig dobber ik door druk duister dromenland om tenslotte door de dageraad verlost te worden: Ik ontwaak min of meer uit de dood, sta op als een half lijk en reanimeer mezelf met koffie en pijnstillers tot het niveau van hond uitlaten. Want dat staat iedere ochtend als eerste op het programma.

Vandaag ben ik na dit programmaonderdeel alweer helemaal klaar. Ik moet echt nog wat dingen doen, geloof me. Ook ik heb te maken met alle suffe dagelijkse handelingen om jezelf in de lucht te houden. Alleen heb ik al zoveel uit mijn handen laten vallen tussen het moment dat ik mijn ogen open deed en nu, dat ik het eventjes voor gezien houd. Lekker in bed met een suf soapje op de achtergrond. Beetje schrijven.

Er staan nog heel wat verhaaltjes op stapel. Tussen alle halvezolige momenten door ben ik  toch op stap geweest. En zelfs als je in bed ligt kun je van alles meemaken. Wonderbaarlijk toch.