‘Ik haat mezelf, ik haat mezelf, ik haat mezelf…. Waarom kan ik nu gewoon nooit eens op tijd zijn? Ik haat mezelf, ik haar mezelf, ik haat mezelf…..’ tiert Heks. Ze vliegt op haar logge Batavis door de stad op weg naar huis om een kortingscoupon op te halen, die ik nota bene klaar heb gelegd. Bovenop mijn tas. Toch weer vergeten……

Was ik zonet nog keurig op tijd om mijn vriendinnetje Trui en haar dochter Vlinder op perron 5b te treffen, nu is het maar de vraag of ik het allemaal red. Vloekend raas ik opnieuw naar het station. Prop mijn fiets in de berging. Ren zo hard mogelijk op sukkeldraf door de toegangspoortjes…….

Heks is op tijd, maar de trein is verlaat. Nu missen we onze aansluiting. Mijn hoofd is een chaotisch slagveld, zoals altijd als ik me heb moeten haasten. Stress is funest voor mij. Mijn door ME veroorzaakte inspanningsintolerantie verdraagt nu eenmaal geen stress.

Gelukkig heb ik zondag echt helemaal niks gedaan. Slechts rusten en energie sparen.

De trein komt er aan. We zoeken een plekje. Zo, nu eerst even een boterhammetje naar binnen werken. Ik rommel in mijn tas. Huh? Waar is nu die kortingscoupon? Niet meer te vinden……

Onderweg verloren!

‘Vlinder is haar OV-kaart vergeten, nu kan ze niet met korting reizen op jouw kaart……’ ‘Oh jee, vandaag gaat alles mis, meisjes…..’ Inderdaad. We missen onze aansluiting in Amsterdam Zuid. We hadden beter een trein later kunnen nemen. De directe boemel richting Utrecht…….

In Utrecht lopen we vervolgens finaal de verkeerde kant op. Maar uiteindelijk zijn we dan op de Parade! Heks trakteert op de toegang, zonder coupon. Gelukkig kost het allemaal geen drol hier. Trui koopt kaartjes voor de show van  Ellen Ten Damme. Daar gaan we in elk geval heen.

We dwalen over het terrein. Er is van alles te doen. Eerst maar iets drinken. We strijken neer op een terras en gaan aan de Sangria! Met Tapas!

Uiteindelijk zien we buiten de geweldige voorstelling van showbeest en podiumdier Ellen ten Damme nog een voorstelling. Vaudeville theater met Don Quichot in de rol van Thierry Baudet. Hilarisch!!!!!

De tijd vliegt voorbij. We scharrelen over het terrein, eten nog ergens een hapje. Heks staat eindeloos in de rij bij een Taco-tent. Hier kan ik iets binnen mijn dieet scoren, maar hoe kan het nu dat de sproetenvrouw achter me in de rij nu drie plaatsen voor me staat?

Pal voor me staat een geitensok met schapenhaar. Deuzelig staat ze te dagdromen. Niet op te letten. Of weet ik veel. Hierdoor stroomt er via de zijkant van kraam een groep van twintig stijf gepermanente menopauzale taarten met identieke ANWB jassen aan voor haar de rij in.  Stiekem sluipend op hun degelijke Wolky’s: Het beste en meest veilige voorbehoedsmiddel hier ter lande.

Tienerzwangerschappen zouden de wereld uit zijn, als alle pubermeisjes zich verplicht hierop zouden moeten voortbewegen. Veel effectiever dan hoofddoek of kuisheidsgordel. Maar comfortabel dat ze lopen! Heks heeft ze ook regelmatig aan haar voeten. Er is dan ook al jaren geen man in mijn buurt te bekennen.

I rest my case.

Ik geef de dame voor me een strenge blik. Ja, is ze nu gek geworden? Mij een beetje voor de kat zijn viool laten wachten. ‘Mevrouw, u laat iedereen voor gaan, ik wil ook eten bestellen….’ Gelaten blaat ze terug vanuit haar krentenbaard. En nog laat ze iedereen voor gaan. Er staan alweer tien knarren op Wolky’s klaar. Ik loop om het schaap heen naar de balie. Dring dus ook voor! Zoek het lekker uit!

Ik bestel met zekere overtuiging en bravour mijn taco eerder dan zij. Niet dat het helpt. Al die menopauzale regenjasjes hebben precies hetzelfde besteld als Heks. Sta ik weer eindeloos te wachten…… De geitensok heeft dan haar maaltje al op!

Oh, wat ben ik toch assertief tegenwoordig. Of op zijn minst niet pleaserig. Ik sta er vaak zelf van te kijken. Vroeger had ik me in duizend bochten gewrongen om de geitensok (en de kool) te sparen. Haar een goed gevoel te bezorgen. Ook al is ze niet erg aardig tegen Heks. Alles in het werk om haar niet te kwetsen…….

Na het eten lopen we een rondje over het terrein. Ik voel me heerlijk op deze plek. Tussen al die dramatische types. Kijk, daar zit er weer eentje voor een caravan. Een oude over de top opgemaakte vrouw met hoog op getoupeerd, wit geblondeerd piekhaar. In een knalgele soepjurk.

Ik kijk recht in haar ontevreden smoelwerk. Haha, wat trekt ze een kop! Ze komt me vaag bekend voor, zoals ze met haar aanplakwimpers naar me wappert. Snel lees ik op een bord wat het gekke mens te bieden heeft.

“Dag Heks,’ zegt ze opeens met een keiharde schorre doorrookte welbekende stem. Ik schrik me dood. ‘Oh, ben je het echt?’ bijt ik haar toe. Eerlijk gezegd dacht ik dat de vrouw vanuit de verte slechts sterk leek op Troela, een oude rasechte vijandin van Heks. Die ik in het verleden altijd heb geprobeerd te pleasen. Wat me regelmatig kwam te staan op een regelrechte schijtpartij recht in mijn gezicht.

Ik heb die parg al jaren niet meer gezien en dat bevalt me goed. Ik wil dan ook helemaal niet weten wat ze hier doet. Dat valt haar vies tegen. Zij wil duidelijk een praatje maken over haar succesvolle zelf. Op de Parade! Met een act! Chagrijnig en vitterig reageert ze op mijn eerdere opmerking. Die is niet goed gevallen.

‘Dag Troela,’ groet Heks afgemeten. Ik loop door. Laat ze maar de rambam krijgen, die zuipende helleveeg. Dat gemene secreet.

Jarenlang heeft ze in een liefdesrelatie van Heks lopen stoken. Onder mijn neus probeerde ze mijn narcistische geliefde bijvoorbeeld af te lebberen. Haar slangentong sissend buitenboord. Gefluisterde verleiding in zijn willige narcisten-oor. Het is dat hij fysiek van haar walgde, anders had ze hem mooi afgepakt……

‘Wat zou ze hier doen?’ vraagt mijn vriendin zich af. ‘Ik vermoed zingen, levensliederen, vreselijk natuurlijk. Ze zingt zo vals als een kraai…..’

‘Kom we gaan in de zweefmolen,’ roepen we vervolgens om beurten. Even later laten we ons door de enorme reus van een kerel, die de molen exploiteert, opgooien. We zwieren alle kanten op. Heerlijk. Heks vergeet alle zorgen, muizenissen waaien weg. Het restje somberheid, ontstaan tijdens onze gesprekken op de heenweg over het klimaat, smelt als sneeuw voor de zon…..

Even na negenen snellen we richting station. Mijn vriendin is ook kapot moe. Na een weekend fietsen door Nederland en een dag op de Parade is de koek echt op. ‘Ik maak nog regelmatig fouten in het managen van mijn energie,’ geeft ze toe. Zij heeft na een val van de fiets ook veel minder lepeltjes van dat broodnodige spul te besteden per dag. En dat is zo moeilijk! I know!

In een vloek en een zucht zijn we weer in Leiden. Heks moet nog een rondje fietsen met haar hondje. Ik ben dus nog eventjes bezig, voordat ik kan uitpuffen. Zoals altijd na een inspannende dag stuiter ik nog uren door het huis. Ik slaap pas om een uurtje of drie, vier.

Vandaag doe ik geen bal. Alleen de hond uitlaten. Eten koken heb ik geen puf voor. Dat komt volgende week wel weer een keer.