Heks maakt zich zorgen. Dierbaren staan in de vuurlinie. Ze doen zo hun best. Ze werken zich uit de naad, staan bloot aan al dat kwaad. Alles wat leeft wil leven: Je hebt niks in te brengen. Ik zeg het maar even. Corona, Corona, je pakt niet alleen opa’s en oma’s.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Mijn vriendinnetje Mo werkt in het ziekenhuis. Ze zit in het schoonmaakteam. Geen gewone schoonmakers, nee. In dit team heeft iedereen een indrukwekkende lijst diploma’s. Je moet in principe een afdeling bacterie- en virusvrij kunnen opleveren na om het even welke besmetting. In haar ziekenhuis is wel eens iemand gestorven aan Ebola. Dan kun je niet met een emmertje sop of Dettol aankomen.

Gewapend met duikbril, snorkel en zwemvliezen gaat ze de Corona ellende te lijf. Nou ja, nu overdrijf ik. Maar niet eens echt veel. Ze stuurt me een foto van haar outfit. Het is dat ik weet wie er in zit. Anders zou ik haar niet herkennen.

Al meer dan een maand heeft ze haar ernstig zieke moeder niet gezien. Te gevaarlijk. Ze communiceren op afstand. Een groot offer, ze betekenen alles voor elkaar.

Ze stuurt me nog een foto, al zeker twee weken geleden. Hierop staat ze met al haar collega’s. Allemaal volledig ingepakt. Ze vragen ons om thuis te blijven, zodat zij beter hun werk kunnen doen.

Heks heeft meer van dit soort foto’s voorbij zien komen intussen. Ziekenhuispersoneel volledig ingepakt in plastic. Steeds met hetzelfde verzoek. Aan dovemansoren natuurlijk. Wij Nederlanders zijn nu eenmaal me zus of me zo. Luisteren kost ons moeite en het gevraagde vervolgens ook doen is er natuurlijk niet bij.

We zijn trots op onze eigenwijze volksaard. We geloven dat het voortkomt uit een soort tolerantie-gen, waar wij als enigen op de wereld over beschikken. Misschien hopen we dat dit gen ons ongevoelig maakt voor dit virus. Geen idee waarom mensen massaal de straat op blijven gaan.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Heks kent het Nederlandse tolerantie gen maar al te goed. Al eeuwen kom je het tegen in onze geschiedenisboeken. Zoals: 1585 Val van Antwerpen. De hele intelligentsia vertrekt naar Amsterdam. Daar worden ze met open armen onthaald, deze rijke laag van de Antwerpse bevolking. De rest kan natuurlijk de tyfus krijgen.

Op het gebied van godsdienst staan we eveneens te boek als uitermate tolerant. Ook dit berust op een fabeltje. Hollanders zijn louter tolerant geweest om hun eigen portemonnaie te spekken. Uit economische overwegingen hebben we elkaars godsdienstige neigingen verdragen. We zijn sowieso vooral op de cent.

Ook in deze crisis is er eerst gezorgd voor economische maatregelen. Dat vindt Heks nu echt opvallend. Kostbare tijd is verloren gegaan om de economie niet te schaden. Kijk naar het resultaat. Het virus heeft de vrije hand gehad in de eerste periode. En een recessie krijgen we alsnog op de koop toe.

En we waren gewaarschuwd. Door China en Italië. ‘Gooi alles dicht, blijf thuis. Zorg dat je de verspreiding direct stopt!’ Heks heeft het meermalen gelezen en gezien. Als ik dat al kan vanuit mijn bed, dan kan elke gek dat.

Maar goed, in de VS zijn er senatoren geweest, die eerst hun aandelen verkochten, voordat ze Corona openbaar serieus gingen nemen. Met voorkennis dus…. ‘Het is maar een griepje,’ logen ze hartstochtelijk. Om hun kapitaal te beschermen.

Ze kunnen ervoor in de bak belanden gelukkig.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

De president van Brazilië maakt het natuurlijk helemaal van eieren. Hij neemt een voorschot op de kans, dat hij mogelijk in de toekomst verantwoordelijk zal worden gehouden voor de onvermijdelijke recessie. Knettergek natuurlijk, die man.

Hier heb ik ook met verbazing de ontwikkelingen gevolgd, hoe Rutte hinderlijk zijn stoepje schoonveegt zodra er hem maar iets te verwijten valt. Neem nu dat gedoe rondom het sluiten van scholen. Stuitend beleid. En vervolgens krijgen we van schoolmeestertje Rutte, onze premier zonder ballen, een veeg uit de pan. We moeten luisteren naar de deskundigen.

Ja, lekker is dat. Die kerel van de RIVM zeker. Jaap van Dissel. Met zijn statistieken en groepsimmuniteit. Die virale techneut is volstrekt niet geschikt om met mensen te praten, laat staan dagdagelijks zijn vreemdsoortige wetenschappelijke ideeën over ons uit te spugen.

Je kunt over Nederland met Corona niet praten als over een varkensboerderij ten tijde van de varkenspest.  Of een kippenfarm ten tijde van de vogelgriep. Met koude cijfertjes en statistieken. Het is al erg genoeg dat er over dieren zo wordt gesproken. Dat dieren worden geruimd! Zo traumatisch aan hun eindje komen. Een lot dat ons gelukkig gespaard blijft.

Het gaat bij ons allemaal over medemensen. En hoewel iedereen wel iemand kan verzinnen, die je een nare ziekte toewenst bij tijd en wijle, iets dat heel Nederlands schijnt te zijn, dat gescheld met ziektes…… In geen enkel ander land ter wereld wenst men elkaar de tyfus, kanker of tering toe, toch zijn we voornamelijk enorm bezorgd om de ouderen en kwetsbaren in ons leven. Onze kostbare medemensen.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Ook jonge mensen kunnen overigens heel ziek worden van COVID-19. Het is nog niet echt doorgedrongen in die regionen. Wacht maar tot de eerste scholieren aan deze ellende overlijden. Dan blijven de meest opstandige pubers eindelijk ook eens binnen.

Mijn vriendinnetje Paz is huisarts. ‘Hoe gaat het daar in het epicentrum?’ vraag ik haar ruim anderhalve week geleden. ‘Meid, hou op, schei uit…..’ Deze krachtige moeder van 2 staat elke dag vier uur op, vier uur af, in een plastic beschermpak met kap en bril in een Corona-tent. Ergens bij een ziekenhuis. Een volledig gekkenhuis, vertelt ze me…..

Ze legt haar kostbare leven elke dag in de waagschaal: In Italië zijn al 40 artsen overleden in de strijd.

Niemand maakte zich toen, slechts 10 dagen geleden, veel zorgen. Het was in de tijd van de ‘Schijt aan Corona feestjes.’ En ook nu vinden veel mensen het nogal overdreven allemaal. Vanmorgen ben ik nog uitgescholden door een jongeman, die dwars door alles en iedereen heen puffend aan het hardlopen was.

Hij heeft nog steeds schijt aan dit verhaal. Maar mocht hij daar terechtkomen, bij mijn vriendin, in die Corona-tent, dan jammert hij vast als een klein kind. De sukkel.

Hij krijgt dan echter wel voorrang op de IC op al die oude of zwakke mensen, die hij al sportend in het gezicht heeft gerocheld.

Mijn beeldschone nichtje werkt in Zwolle in het ziekenhuis. Als piepjong meisje moet zij dode lichamen in zakken stoppen. Ze ziet de meest afgrijselijke taferelen. Mensen, die bang zijn en niet willen sterven. Alleen. Godverlaten. Ook zij waagt haar leven. Haar mooie jonge leven. Ook voor zo’n stuk stront als dat joch vanmorgen op straat.

Heks maakt zich zorgen over haar dierbaren. Haar kwetsbare moedertje in een verpleeginrichting. Haar nichtje en vriendinnen in de vuurlinie. Al die eenzame opgesloten wanhopige en angstige medemensen.

De Don en ik bellen elke dag. Daarnaast heb ik nog een legertje vrienden op de app, waar ik regelmatig mee uitwissel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

‘Eigenlijk hebben wij het maar gemakkelijk,’ beweren de Don en Heks tegen elkaar, ‘Wij zitten altijd al voornamelijk thuis te koekeloeren. En we hebben elkaar wel eens eerder jaren niet gezien. Alleen via de telefoon gesproken. Om de paar dagen. Desnoods elke dag…..’

Ja, Heks is het wel gewend, thuis bivakkeren en niemand zien. Ik weet in feite niet beter. Het is alleen extremer nu.

En eigenlijk zitten we met alle ellende nog best goed hier in Nederland. Al is het alleen maar omdat niet iedereen hier nu een geweer of pistool gaat kopen, zoals in de VS.

Gek fenomeen eigenlijk. Wat gaan ze daar dan mee doen? Corona-patiënten voor hun kop knallen? Zo van: De buurman heeft Covid-19 . Vooruit, ik los het even op!

‘Ik bescherm mijn familie, ik heb het recht om een wapen te dragen,’ mekkert zo’n kerel in de camera in het zoveelste programma over dit onderwerp. Dus ja. ‘Knal de buren maar af, zodra ze besmet zijn.’ Zoiets zal het wel zijn, ja.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

 

Is de Wet van Murphy in werking als ik zondagnacht noodgedwongen de hulp van mijn beste vrienden inschakel? We schelden vaak op deze medemensen, vooral als ze ons op de bon slingeren, maar Heks is blij dat er politie is! Vooral in het holst van de nacht. Tijdens het spookuurtje. Als ik mijn huis niet in kan…….

Zondagmorgen vliegt Heks op haar ouwe trouwe bezemsteel naar de hoofdstad. Uit alle windstreken komen mijn zusters aangesneld. Sommigen met openbaar vervoer, anderen net als Heks op een eigen bezemsteel. Rond kwart voor tien is iedereen geland. Kwekkend en kwakend slaan we nog snel wat koffie naar binnen. Dan is het echt tijd: De Heksenschool begint weer.

Een hele dag werken we met het dodenwiel. We leren de godinnen van het westen kennen. Tijdens de uitgebreide lunch vliegen de magische verhalen je om de oren. De dag vliegt ook al voorbij. Om vijf uur tuf ik richting Leiden. De weg is hoegenaamd leeg. Alle stoplichten springen op groen. Binnen een goed uur heb ik zelfs mijn hondje opgehaald bij de oppas. Uitgekacheld zijg ik neer in mijn leunstoel.

©Toverheks.com

©Toverheks.com

Goeie genade. Heks is op. Het was al niet veel om te beginnen vanmorgen. Na een slechte week moesten alle zeilen worden bijgezet, om de opleidingsdag te volbrengen. En hoewel het heerlijk was om iedereen weer te zien, ben ik blij, dat ik in mijn stoel zit. Uitgeteld. Opgesoupeerd.

Om een uurtje of half vier ’s nachts schrik ik klam van het zweet wakker uit een vreemde droom. Ik lig aangekleed op bed. Televisie aan, lichten aan….. VikThor op het voeteneind. Alle katten om me heen of bovenop me. Heb ik al gegeten? Ik geloof het wel. En daarna in slaap gevallen voor de beeldbuis…….

Ik trek een jas aan, plant een parmantig hoedje op mijn duffe hoofd. Mijn nog slapende voeten glijden in een paar enorme regenlaarzen. ‘Drakenlaarzen, Heks. Goh, wat zijn ze mooi!’ aldus een medeheksje vandaag op de opleiding.

Even later sukkel ik door de steeg. Beetje raar tijdstip voor een uitlaatronde, maar niet uitzonderlijk in geval van Heks. Ik kom wel vaker energie te kort voor de avondronde. Hoe vaak val ik niet voor de televisie in slaap na het eten? Het gebeurt me dan ook regelmatig, dat ik op dit uur aan de wandel ben. Met enige regelmaat in pyjama……

Als ik bijna thuis ben, haal ik mijn sleutelbos tevoorschijn. Mijn oog valt op de voordeursleutel. Wat ziet het ding er vreemd uit, helemaal verbogen. Raar. Het slot van de voordeur gaat al tijden heel erg zwaar. Het lijkt wel of de deur is uitgezet door de hitte. Mijn lamme armen hebben hun handen vol om de deur open te maken tegenwoordig.

‘Ik moet voorzichtig te werk gaan met die kromme sleutel,’ denk ik nog. Dan breekt het onding af in het slot. Ik heb nog niet eens geprobeerd om em om te draaien…….

Daar sta ik dan midden in de nacht. Buitengesloten. Helaas heb ik de balkondeur dicht gedaan, dus een klimpartij via het schuurdak gaat zeker niks opleveren. Zal ik mijn buurman wakker bellen? Hij heeft een reservesleutel. Maar die kan toch niet in het slot worden gestopt. Daar zit immers dat afgebroken stuk…..

Mijn telefoon ligt binnen, mijn bezemsteel staat binnen…….

Goddank woont Heks midden in de stad vlakbij het politiebureau. Daar wandel ik dan ook maar heen. ‘Help,’ roep ik door de interkom, ‘Ik zit in een lastig pakket, ik liep de hond uit die laten…..’ De agent achter in het bureau zet grote ogen op. Hij trekt een gezicht naar zijn collega.

Heks kan dat allemaal niet zien natuurlijk. Ik sta op een doodstille gracht tegen een muur te praten voor een uitgestorven hermetisch gesloten politiebureau. Dan hoor ik helemaal niks meer. Vervolgens zie ik een kaal hoofdje achter in het pand over de balie gluren, of Heks en haar hondje daar echt staan. Ze worden toch niet in de maling genomen?

‘Loopt u maar naar uw huis, mijn collega’s komen er aan. Met een ladder. U weet echt zeker, dat uw keukenaam open staat?’

Heks holt op een sukkeldrafje naar huis. Intussen ben ik weer aardig wakker. Mijn duffe sprint jaagt de laatste slaap uit mijn ogen. Met bonkend hart, zweterig en verhit scheur ik mijn steeg in. Voor me uit rijdt een politiebusje. Ze rijden flink door, vandaar mijn gejakker.

Niet veel later ben ik omgeven door agenten. Uit het busje komt een solide ladder. De dienstkloppers schuiven het ding uit, tot het juiste formaat om mijn keukenraam te bereiken. Er komt een tweede politieauto bij. Politiemannen en een incidentele vrouw bevolken de steeg. Er wordt flink overlegd. ‘Heks, klim jij maar naar binnen…..’

Even kijk ik verbaasd op. Ik wil best die ladder opklimmen, maar ik ben er niet echt op gekleed, met mijn lange jurk en rubberlaarzen. Ook ben ik uitermate wiebelig van vermoeidheid. Ik had eigenlijk begrepen, dat een agent dat zou doen, dat klimmen op een gammele ladder. Want hoe stevig de ladder ook is van zichzelf, leunend tegen een vensterbank op vier meter hoogte is het toch een heel ander verhaal…….

En hoe komen ze eigenlijk bij mijn voornaam?

Maar de agent heet Heks, net als Heks. Het is ook een mannennaam namelijk, mijn rare en zeldzame voornaam. Wat toevallig toch weer. Eenvoudig doch complex. Heks is perplex van dit Yin/Yang effect binnen de queeste van haar nachtelijke buitensluiting.

Dus terwijl Heks perplex staat te kijken klimt Heks nummer 2 door haar keukenraam naar binnen. ‘Waar vind ik een reservesleutel?’ roept hij naar beneden. Ademloos kijkt Heks toe. Het is een ongelofelijk lekker ding.

‘De sleutelbos met een smiley er aan,’ roept zijn collega, nadat ze die informatie uit een zwaar afgeleide Heks heeft gekregen. Binnen een paar minuten staat de agent weer buiten met sleutelbos. ‘Ik heb de deur opgelaten, want die afgebroken sleutel zit er nog in. U moet morgen direct een slotenmaker laten komen…..’

Zo zit Heks om half vijf weer lekker in haar huis. God, wat ben ik blij. Gek ook, dat die sleutel precies op zo’n ongelukkig tijdstip afbreekt. Bizar als je bedenkt hoe vaak ik op de meest normale tijdstippen die deur gebruik…..

De volgende dag ga ik op zoek naar een slotenmaker. Ik vraag een offerte op, wil al afspreken met Beun de Haas en Co, als ik me bedenk, dat ik ooit vreselijk de mist in ben gegaan met een malafide slotenmaker, die ik had opgeduikeld in de Gouden Gids. Het is alweer eventjes geleden.

De man zette een nieuwe cilinder in het slot van mijn bergingsdeur. Toen ik later de deur open deed, viel hij op mijn hoofd. Bleek de man de scharnieren te hebben gemold, om de deur uit de sponning te kunnen lichten.

De klungel had geen enkel expertise met het repareren van sloten. Hij had echter wel een flink bedrag gerekend. Toen ik telefonisch verhaal ging halen, werd ik door zijn doorrookte medewerkster (zijn vrouw? ) bedreigd. Ik heb ook nooit kunnen achterhalen, waar het ‘bedrijf’ was gevestigd…….. (waarschijnlijk in het vervallen busje, waarin de man rond reed)

Ik bel de woningbouwvereniging. Ik heb uiteindelijk een duur onderhoudscontract met hen, waar ik nooit gebruik van maak. ‘Vervangen van cilinders in sloten valt niet onder het onderhoudspakket, maar we kunnen het wel voor u doen…’ Vooruit maar. Laat maar een mannetje komen. Ik vraag direct nog een paar reparaties aan bij de vrouw. Als ik de hoorn op de haak leg, gaat de bel.

‘Wat ongelofelijk snel,’ de slotenmaker staat al voor de deur. In no time heeft hij de cilinder vervangen. Op mijn verzoek kijkt hij het slot nog even na. ‘Het gaat zo zwaar, al een tijdje. En met de nieuwe cilinder voel ik eigenlijk geen verschil….’

‘Mevrouw Heks, u heeft geluk. Het hele slot is kapot. Ik zal er een geheel nieuw exemplaar in zetten en die rekening is uiteraard voor Portaal. U kunt hier namelijk niets aan doen. De sleutel is afgebroken, omdat het hele slot niet deugt! Het ding is oud en versleten. De deur sluit hierdoor niet meer goed…..’

Even later zit het gloednieuwe slot in de deur. De man vijlt net zo lang aan de diverse  onderdelen, tot het geheel moeiteloos sluit. Heks zit gezellig op de dekenkist te klessebessen met de man. Het is een hondenman met sterke verhalen. Ijzersterk…….

‘Mijn nichtje heeft zus en zo jachthonden. Een stuk of acht. Werd ze een keertje tijdens een wandeling aangerand, heeft ze die honden om die vent heen gezet. ‘Niet bewegen, meneer, want dan bent u er geweest,’ liet ze hem doodsbang achter in het bos met die honden. Kortom: De politie erbij gehaald en die vent opgepakt. Bleek hij al een heleboel dames te pakken te hebben gehad…..’

‘Stond een vent in te breken in mijn huis, politie gebeld….. Wilden niet komen, omdat de man nog niet binnen was. Gekkenhuis natuurlijk…… Ik heb een vrouw en kleine kinderen, wat denken ze wel? Later bleek het om een bende van zeker vijf man te gaan!

Heb ik tegen die agenten gezegd, ik ben die en die. Waren ze zo ter plekke. Ik heb namelijk een wapenvergunning, dus wapens in huis….. En dat kunnen ze zo in hun systeem zien, ik sta geregistreerd. Ik laat die inbrekers hier echt niet binnen komen, natuurlijk……. Dat weten zij ook wel, vandaar…..’

Wapens in huis. Brrrr.

Hoewel: Heks heeft een stuk metaal achter de voordeur staan. Hier kom je ook niet zo maar binnen. Ik heb ook eens iemand betrapt op inbreken in mijn huis. Heel creepy. Ik weet ook nog wie het geweest is. Een hele enge stalker, die zijn spooky oogje had laten vallen op die aardige barvrouw in de kroeg waar hij altijd kwam.

Na Heks heeft hij iemand gestalkt, die Heks niet geloofde indertijd. Deze zuipschuit vond mijn verhaal maar onzin. Hij ging onder 1 hoedje spelen met de naarling, alleen maar om Heks te pesten. Waarschijnlijk omdat ze weinig oog had voor de armzalige versierpogingen van deze ontaarde huisvader met vrouw en kind.

Die ongelovige reactie speelde de engerd als het ware in de kaart. Nou, dat heeft Zuipschuit geweten. Aanvankelijk was er niets aan de hand. Toen Heks echter haar baan aan de wilgen hing vanwege deze ontwikkelingen en van het toneel verdween, raakte de man geobsedeerd door deze handlanger.

Opeens stond de man bij hem in de straat te posten, liep hij hem in de supermarkt voor de voeten, probeerde hij ’s nachts bij hem in te breken…… Vervelend voor de drinkenbroer, maar ik was er van af…….

Op de pijnpoli proberen ze je wijs te maken, dat Tramadol en Oxycontin helemaal niet verslavend zijn. Als Heks niet op haar strepen had gestaan, was ze buiten ziek nu ook een junk. Lang leve de onschuldige zachtaardige Medicinale Cannabis. Maar helaas verdient de boevenbende van farmaceuten en verzekeraars er te weinig aan: Het wordt niet langer vergoed. In de VS zitten ze al met de handen in het haar: Het halve land is verslaafd aan door artsen voorgeschreven chemische opiaten.

‘Mijn moeder is na een ongeluk verslaafd geraakt aan de door haar arts voorgeschreven  OxyContin,’ de jonge vrouw op televisie zucht ervan. Haar mamaatje heeft haar met enige regelmaat fysiek aangevallen. ‘Onlangs is ze door de politie afgevoerd, ze had me helmaal bont en blauw geslagen. Getrapt in mijn buik. Ga zo maar door…..’

‘Ze eindigde die avond op de Intensive Care. Ik……’ haar stem breekt, ‘Ik voel me toch zo schuldig.’ Belachelijk natuurlijk. Waarom zou je je schuldig voelen als je gestoorde moeder na een moordpoging op jou zelf aan de beademing beland? Het moet toch niet gekker worden.

Maar goed, zo gaat dat. We voelen ons schuldig aan dingen waar we niets aan kunnen doen. Laat staan veranderen. Je voelt je schuldig, omdat je in elkaar wordt geslagen. Je voelt je schuldig, omdat je ouders altijd ruzie hebben. Zodra er iets mis gaat in het gezin voelt een kind zich schuldig….. Of ze schamen zich.

Je schaamt je, omdat je ouders een hekel aan je hebben. Je schaamt je dat je ongewenst, ongeliefd bent.

Het schiet allemaal niet op.

Heks kijkt naar de Dr. Phil Show. Hij heeft een programma in elkaar geknutseld rondom een familie over de gevaren van dit soort door artsen aan ons voorgeschreven zeer verslavende drugs. Tramadol, OxyContin……

De vader en dochter doen een boekje open over hun leven met een door de farmaceutische industrie gecreëerde drugsverslaafde. De moeder van dit ontaarde gezin wacht ik maar niet af. Ik ga de hond uitlaten.

‘We hebben ons vergist in de verslavende werking van deze middelen,’ hoor ik een arts op de valreep nog leuterkoeken tegen Phil. Ja, we wisten echt niet dat morfine verslavend is. Hahahaha. Heks moet hartelijk lachen. Wat een idioten.

Zelf kreeg ik meermalen op de pijnpoli exact dezelfde middelen in mijn mik geduwd. ‘Ik wil dat niet, ik wil geen junkie worden, ik heb al problemen genoeg,’ was steevast mijn antwoord. ‘Nee mevrouwtje, die middelen zijn niet verslavend,’ aldus een piepjonge en oerdomme coassistent, ‘Ik ga u instellen op Tramadol.’

‘Jij gaat helemaal niks. Zou je het aan je eigen moeder geven, die troep?’ Hier heeft de sukkel geen antwoord op. Hij wil zijn moeder blijkbaar niet dood hebben. Of hersendood. Want dat is wat deze drugs doen. Ze halen het laatste restje leven uit je. De enigen die er beter van wordt is de farmaceutische industrie. Al die verslaafden wereldwijd? Een goudmijn!

‘Mevrouw, in februari heeft u een brief gehad, dat de Cannabis uit de vergoeding gaat,’ de apotheker kijkt me vriendelijk aan. Heks heeft nooit een brief hierover gehad. ‘Oh, u bent niet de enige, die dat zegt,’ de apotheker kijkt me meewarig aan, ‘De verzekeraar zegt dat ze em hebben verstuurd, maar niemand heeft die bewuste brief gekregen,’ vervolgt ze geringschattend.

Heks weet best waarom. Om te voorkomen, dat mensen een paar potjes Cannabis gaan hamsteren. Stelletjes sukkels. ‘Ik weet niet waarom ze zo moeilijk doen, die medicatie is spotgoedkoop vergeleken met allerlei andere middelen,’ zegt de dame van de apotheek tot slot.

Heks denkt dat die kloterige farmaceutische industrie er weer mee te maken heeft. Als wij pijnpatiënten het volkomen veilige natuurlijke middel Cannabis massaal gaan gebruiken, verdienen zij niet meer idioot veel aan al die chemische-morfine-verslaafden.

Het zou het einde betekenen van de huis- tuin- en keukenjunk. Geïsoleerde THC werkt niet, je moet de gehele cannabisplant gebruiken, dus aan dat middel valt niks te verdienen voor de medicijnenmaffia. Het is zo klaar als een klontje.

Verzekeraars werken vast onder 1 hoedje met die farmaceuten. Het is een afschuwelijke zieke wereld waar je in terecht komt, zodra je iets gaat mankeren.

In de Verenigde Staten zijn al miljoenen mensen verslaafd aan de medicinale morfine. Hele gezinnen raken ontwricht. Levens raken verwoest. Sinds de junkenzoon van een oude vriend om deze reden mijn kasten leeghaalde, na mijn auto-ongeluk heb ik die troep een tijdje geslikt, maak je Heks niks meer wijs.

OxyContin moet verboden worden. En de dealers achter dit middel moeten massaal worden opgehangen. Ondersteboven. Aan hun ballen. Of bollen. Langdurig. Mogen ze er gerust hun eigen enge pijnstiller bij gebruiken. Met hun lulkoekpraatjes dat het niet verslavend werkt! Hoe durf je het te beweren na een jarenlange universitaire studie?

Maar goed. Voorlopig moet ik binnenkort weer naar de pijnpoli. Ik zie er nu al tegenop. Al die onzin, die ik over me uitgestort ga krijgen. Ik heb alweer zeshonderdvijfenzestig vragenlijsten ingevuld. Ik kots van dit proces. Ik zal me weer met hand en tand tegen opiaten moeten verzetten.

Geef mij maar weed. Dat doodt je niet.

Heks was als jong kind aan valium verslaafd gemaakt. En nog een paar andere hele enge middeltjes. Voor de omgeving een uitkomst natuurlijk, ze hadden geen kind aan me. 5 jaar ben ik van de wereld geweest. Ik heb er echter tot op de dag van vandaag naweeën van. Dus hier schrik ik van:

FDA Approves OxyContin For Young Children


BAD MEDICINE?

FDA Approves OxyContin for 5th-Graders

Seriously? OxyContin for Children 11-16

Hondje gewond. Bloed spuit in het rond. Ik droom dat ik op weg ben. Ergens naartoe. Maar ik kom nooit aan. Moddersloten doen me wakker schrikken. Heks begrijpt de wereld niet, maar is er wel flauw van…… Ach, teveel alleen zijn is niet gezond. Dat blijkt maar weer…..

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

VikThor is precies een jaar bij me dit weekend. Een jaar alweer! Mijn ouwe knarretje Ysbrandt is alweer een jaar in de hondenhemel. Gelukkig heeft hij binnen een week zijn kleine broertje op mijn pad gezet. Een schatje! Lijkt sprekend op mijn ouwetje, maar heeft een volstrekt ander karakter.

‘Misschien kun je vragen of hij je wil beschermen,’ suggereert mijn homeopaat onlangs als we bij haar zijn voor een consult. ‘Je kunt gewoon met hem praten toch?’ Ja, inderdaad. Maar dat ga ik niet vragen. Ysbrandt heeft me altijd enorm beschermd, maar deze keer ga ik daar zelf voor zorgen. Laat Vik maar lekker dwarrelen. Ik bescherm hem wel….

‘Toen was het ook hard nodig. Ysbrandt kwam in mijn leven, toen ik zat na te stuiteren van een verkrachting. Gevolgd door een in alle opzichten zware operatie. Gevolgd door gerichte aanvallen van een psychopatische idioot van een buurman, die er bovenop wilde bij Heks. Hij heeft me gemolesteerd en daarna drie auto’s systematisch bewerkt. Er viel dus genoeg te beschermen!’

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Helaas heef die eikel ook mijn hond jarenlang getreiterd. Door hem was Ysbrandt een moeilijke hond. Nu ik VikThor zie opgroeien zie ik pas hoezeer die man mijn hondje te grazen heeft gehad. Twee keer per week in de kerk te vinden maar een ziel zo zwart als de nacht…….

Ik heb veel geleerd van Ysbrandt. Hij had een perfecte neus voor rare types. Loopt VikThor ze gewoon kwispelend tegemoet, Ysbrandt liet direct zijn tanden zien. Met hem was ik overal veilig. Je kwam me niet aan het lijf.

Om te vieren dat mijn hondje al een jaar bij me is neem ik hem mee naar de Coepelduynen voor een lange wandeling. Ze zijn sinds een week weer toegankelijk voor honden. Hoera.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Eerst gaan we naar een klein duinmeertje. Hier ligt de as van Yssie onder een omgevallen berk. Ik laat mijn hondje zwemmen en neem zelf een kopje thee. Oh, wat is het hier heerlijk.

De duinen staan te gloeien met bomen en struiken vol bessen. Overal vrolijke hondjes en hun uitgelaten bazen.  Heks slaat af richting Berkheide. Daar kom je niet zoveel mensen tegen. Geweldig. Wat een rust.

VikThor schiet alle kanten op. Hij rent onder prikkeldraad door alsof het niets is. ‘Dat gaat toch maar altijd goed, Ysbrandt heeft zich in al die jaren nooit opengehaald. Wonderbaarlijk…..’

Ik ga lekker op een bankje in de zon zitten en laat mijn hondje nog eens zwemmen in alweer een duinmeertje. Op de terugweg hoor ik een raar geluid als hij onder prikkeldraad door rent. En ja hoor, de draad hangt op halfzeven en daardoor heeft mijn jochie zich opengehaald! Zijn vacht kleurt in no time knalrood.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Ik schrik me dood en graaf met mijn handen in zijn vacht op zoek neer een lelijke winkelhaak hier of daar. Maar nee, niks te vinden. Mijn handen druipen van het bloed en ik heb lichte kleren aan. Mooie lichte kleren. Gewoon omdat ik niet altijd als een hobbezak rond wil lopen…..

‘Kom, ik laat je eerst nog eens zwemmen, zodat ik kan zien waar het bloed vandaan komt. Op deze manier is het echt niet te doen….’ We lopen terug naar het meertje. Een klein wit hondje, helemaal rood van het bloed. En daarachter een verwilderde volwassen vrouw met bloed aan haar handen.

Terwijl ik achter mijn bloederige handen aanloop komt er een jogger aan. Hij ziet ons ook, want voor hem komt er een hondje met baasje aan. Onder het bloed. Alsof we net een moordaanslag hebben overleefd. In the middle of nowhere!

Snel kijkt de kerel de andere kant op. Doet alsof hij niks ziet. Rent voor zijn leven!

Nou, van de gemiddelde Christelijke Katwijkse jogger moet je het dus ook niet hebben. Ongelofelijk dat hij doorloopt. Kijk, dat zijn nu dingen die ik niet begrijp. Maar gelukkig is het niet erg. Na een kwartiertje zwemmen is het ergste bloeden gestelpt. We kunnen naar huis.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Onderweg kleurt zijn vacht langzaam weer een beetje rood. Thuis stop ik hem onder de douche, op zoek naar de wond. Die vind ik niet. Zelfs een halve dag later is er geen gaatje te ontdekken……..

Die avond praat ik met Don Leo. Hij begrijpt de wereld ook niet. Ook hij doet altijd zijn gloeiende best. Ook hij trekt vaak aan het kortste eind. Krijgt mensen over zich heen. Is gebruikt en afgedankt.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

Zijn uitspraak: ‘Mensen slaan je met een natte dweil in je gezicht en als je er iets van zegt krijg je te horen dat je niet zo agressief moet reageren’ is een soort lijfspreuk van me geworden.

Heks is juist altijd iemand geweest, die andermans problemen niet schuwde. Heeft iemand het moeilijk? Krijgt een medemens het voor de kiezen? Ik kom langs met soepjes en sapjes. Ik luister en huiver. Ik probeer er te zijn. Ja, ongeveer het tegenovergestelde van zo hard mogelijk doorrennen als je een bebloede vrouw met een rood hondje tegenkomt op een afgelegen plek…….

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

De laatste tijd probeer ik het anders te doen. Niet alles en iedereen maar direct in mijn hart te sluiten. Een zekere reserve inbouwen. Gewoon een gezonde hekel aan bepaalde mensen te hebben. In elk geval veel afstand te bewaren ten opzichte van mensen die over me heen rollen.

Ik voel me echter eenzaam. Ik ben zoveel alleen. Dit hele weekend bijvoorbeeld heb ik niemand gezien. Behalve de fysiotherapeut en die foute jogger in de duinen. Dat is toch wel een beetje weinig voor een mensenmens als Heks.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

Maar in mijn oude sociale kringen kan ik niet meer verkeren. Daar ben ik nog steeds het haasje. Die kennen me nog louter als pleaser. De sukkel, die alles goed vindt. Het ei waar je overheen walst. Die domme koe, die haar gloeiende best blijft doen, ook als schijt je haar recht in de bek!

Dan maar een tijdje alleen. Het moet maar.

Gelukkig ben ik lekker op dreef met mediteren. Ik adem en ben. Op mijn kussentje voel ik me verbonden met mijn ademende broeders en zusters. Met mijn non-vriendin in Plumvillage. Met mijn retraite-maatjes Libby en Brigitte in de Verenigde Staten.

©TOVERHEKS.COM

©TOVERHEKS.COM

In mijn auto ligt al meer dan een jaar een lief briefje van Brigitte. Elke keer voordat ik wegrijd lees ik het: ‘Bon voyage, ma très chère soeur, à la prochaine…’

Vannacht droom ik van Libby. En moddersloten. En altijd maar onderweg zijn. Van de tijd nemen. Sommigen reisgenoten reizen sneller zie ik. Die zijn al bijna thuis.

Ben ik echt ergens naartoe onderweg? Jawel.  Maar het gaat om de weg.

©TOVERHEKS.COM

Hihihi, Wrafh, Gnehgnehgneh…..©TOVERHEKS.COM

 

Eenheidsworstige reclame: Deze dame is er niet van gediend. Maar waar gaat het eigenlijk over? ;-) Heks Quichot bedot zichzelf. Voornamelijk en vanzelf. Niet erg hoor. Reset: Gewoon eens goed lachen……. Daar heb je vrienden voor!

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Dood gevonden in Ikea interieur…..

Vrijdag ligt de catalogus van Ikea in de brievenbus. Nu wil Heks nog niet dood gevonden worden in een huis vol Ikea-troep, dus de kans dat ik em in een dolle bui heb besteld is nihil. Het pak papier is geadresseerd aan de bewoner van Toverketelstraat 55. En ondanks een grote NEE sticker inzake reclamedrukwerk op de brievenbus: Gewoon bezorgd! De arrogantie van die hopeloze smakeloze woongigant!

Het maakt me zo nijdig dat ik hen ga bellen. Mailen kan niet, want Ikea heeft geen mailadres. Zeker bang dat de hele wereld hen spam gaat sturen. Uit wraak!

Ik kom in zo’n walgelijk keuze menu. Omdat ik niks wil kopen kom ik onder op de stapel lijkt het wel. Afgrijselijk leuterkleutermuziek tingeltangelt snoeihard in mijn verstoorde oor. Woest smijt ik de hoorn op de haak. Uit machteloze woede gooi ik de gewraakte catalogus weer op de post met de tekst NEE, NEE, NEE erop gekalkt in rode koeienletters!

De vriendenloterij heb ik ook wel eens hun afgrijselijke stomme pakken papier teruggestuurd. Met teksten als “Ik heb geen vrienden.…” Ik haat nu eenmaal dit soort grensoverschrijdende verkoopstrategieën. Hoepel op met je achterlijke producten. Ik heb geen interesse. Nu niet. Nooit. Niet!

Niet dat dat geholpen heeft. Ze sturen nog steeds rotzooi. En bellen me regelmatig op. Ondanks registratie bij bel-me-vooral-niet registers……

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Aardig maar weet niks…..

Dus doe ik nog een belronde. Ik wil helemaal uit hun systeem. En ik krijg gehoor! Een alleraardigste jongeman staat me te woord. Hij snapt echter niets van mijn probleem, laat staan van hun systeem. Wat is uw naam en adres? Ja zeg, ik ben me daar gek. Dat ga ik natuurlijk niet geven.

‘Als jullie in staat zijn om blind post te sturen naar de Toverketlestraat 55 dan kun je dat adres ook weer verwijderen. Doe je best. Zoek het uit.’ Sukkel. Hoewel aardig. Nochtans evenzogoed..

Ga je lekker Heks Quichot? Wat zijn dit voor’n windmolengevechten? Waar gaat het over? Waar maak je je druk om?

Ja. Dat vraag ik mezelf ook af. Het gaat natuurlijk over iets anders. Een energetisch pakketje in mijn mentale brievenbus. En wel eentje dat ik niet terug kan sturen. De inhoud zal ik moeten uitpakken of op zijn minst uitzitten.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

De ultieme loer die het leven je draait. Een enorm stuk schuurpapier van heb ik jou daar, dat alle betrokkenen overhoop harkt. Blijven ademhalen is dan de enige optie. En vooral niets persoonlijk nemen. Meestal gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Ongewenste berichten, terwijl er toch duidelijk NEE op de brievenbus staat voor ongeadresseerd drukwerk is 1 ding. Dingen in je eigen klep krijgen waar je niet op zit te wachten, daar helpt geen stickertje tegen. Schreeuwen wil nog wel eens wat doen, maar het beste kun je er maar om lachen. Lijkt me.

Als een boer met kiespijn, weliswaar…..

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Ja kut, breek me de bek niet open…..

Buurman komt me helpen met het buitenzetten van de vuilniszakken. Ik wijd hem in in mijn geheime zorgen. Verborgen leed. Wat heet? Voor een ander is het een scheet. Een vloek en een zucht.

Zoals altijd is mijn goede vriend Buurman goed voor een paar idiote oplossingen. Heks doet er nog een schepje bovenop. We verzinnen er nog wat extreme omstandigheden bij. En ja hoor, we liggen blauw van het lachen.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM, Hahaha, très drôle!!!!

Dan overhandig ik Buurman mijn tweedehands snaredrum. Ik wil een fanfare oprichten. En wel samen met hem. ‘Met z’n tweetjes, hahaha!’ roept hij enthousiast. ‘Ja, jij wordt Tambourmaître en ik ga piccolo spelen….’ Buurman hangt de kleine trommel als een grote trom voor zijn dikke buik. Met zijn andere hand maakt hij Tambourmaîtreachtige bewegingen. Met een denkbeeldige staf.

‘Dat gaat wel lukken, Heks, kijk maar…… We hebben tenslotte ook een heel koor gehad met z’n tweetjes….’

Enthousiast lopen we een ronde door mijn heksenhuisje met onze nieuwe ‘Dikkertje Trom Marching Band‘. Heerlijk. De invasie van enge eenheidsworstige catalogi is vergeten. Ook van andere problemen wil ik eventjes niets weten. Morgen is er weer een dag! Komt tijd, komt raad. Ik ga ermee om naar eer en geweten.

©TOVERHEKS.COM,

©TOVERHEKS.COM,

 

Een goed begin is het halve werk. Zet dat maar op mijn zerk. Gelukkig overleef ik de heenreis naar Biezenmortel! Aftrap van een heerlijke Boeddhistische retraite in de traditie van Thich Nhat Hanh.

Donderdagmiddag rijd ik naar Brabant. Heks gaat in retraite! Ik ben van plan op tijd te vertrekken. Daarom neem ik een ruime marge, zodat ik alles rustig kan doen. Hond wegbrengen, alles klaarzetten voor katten, spullen bij elkaar rapen en inpakken…… Iets later dan gepland ben ik dan eindelijk op weg: Als het goed is kom ik ruim een uur te vroeg aan.

Mijn auto zit vol warme kleren, dekbedden en voedsel. Op het laatste moment knikker ik nog een pak brood, rijstwafels en ontbijtgraan in mijn tas. En een bak aardbeien en blauwe bessen. Er is dan wel een dieetkok aanwezig en ik heb uitgebreid ingevuld wat ik allemaal niet mag consumeren, maar ik vertrouw het zaakje niet. Door schade en schande wijs geworden zeg maar.

Het is druk op de weg. Het zonnetje piept tevoorschijn. Het verkeer valt volledig stil. Stapvoets gaat het richting Utrecht. We sjokken en masse om dit hopeloze knooppunt heen op weg naar het volgende struikelblok: Den Bosch…..

Mensen doen weer de raarste dingen tijdens dit oponthoud. Een man zwalkt van de ene rijbaan naar de andere. Geen richting aangeven. Niet kijken. Hij schiet als een ongeleid projectiel vanaf de rechterbaan voorlangs, talmt eventjes pal voor mijn snufferd en lanceert zijn bolide vervolgens naar de baan links van me. Heks heeft nauwelijks de tijd om vol op de rem te gaan staan: De man heeft niets door. Achter me schrikken ze zich ook dood.

images-2

Hij heeft zich toch vergist realiseert hij zich al snel, want mijn baan gaat sneller. Geïrriteerd kijkt hij op van zijn bezigheid, terwijl ik hem voorbij tuf: Hij zit fanatiek te smsen, terwijl hij tegelijkertijd gewoon aan het rijden is! In een hectische file! Geen wonder, dat hij bijna op mijn auto zat!

Als ik langszij kom wijs ik op mijn voorhoofd. Draai een rondje naast mijn oor: ‘Kierewiet!’.  De kerel komt achter me aan en doet zijn raampje open. Nijdig kijkt hij me aan: Wat of ik heb?

‘Meneer, U rijdt me zojuist bijna aan en heeft het niet eens in de gaten. Het is dat ik vol op mijn rem ben gaan staan, tot ontzetting van het achteropkomende verkeer. En mezelf: Ik heb al een whiplash door net zo’n ‘oplettende weggebruiker’, maar niet heus, als u. En dan zie ik dat u gewoon zit te smsen tijdens het rijden in een file! Dat moet u toch niet doen!’

‘U heeft me zojuist bijna de doodschrik bezorgd, houdt op met smsen in de auto! Zo vallen er nog doden en dat is echt niet denkbeeldig.’ ‘Sukkel,’ denk ik erachteraan, ‘Ongelofelijk asociaals stuk vreten.’ Een vriendin van me is een paar jaar geleden platgewalst door achteropkomend verkeer. Ze heeft het niet overleefd. De man kijkt perplex. Hij een gevaar op de weg? Hij heeft echt geen idee waar ik het over heb, de stumperd.

Nou ja, dat begint weer lekker. Enigszins oververhit en met anderhalf uur vertraging kom ik aan in Biezenmortel. Ik ben net te laat voor het eerste programmaonderdeel: Gezamenlijke zitmeditatie. Ik koekeloer om de hoek van de deur van de meditatiehal en besluit op de gang te wachten. In stilte. Ademend. I have arrived, I am home……

Een kwartiertje later schuif ik de zaal in. Ik ben niet de enige, die vast heeft gezeten in het verkeer. Uren later daagt er nog iemand op uit Haarlem. Zij heeft het veel erger te verduren gehad, omdat ze een uurtje later dan Heks was vertrokken……..

Op het podium zit mijn vriendin de non. Haar gezicht splijt in een stralende lach als ze me ziet. Ook Kras is al gearriveerd. Ze is met de trein gekomen, op de scootmobiel, een hele onderneming. Vanmorgen heb ik haar bagage opgehaald. ‘Anders moet je zo sjouwen , geef je spullen maar aan mij mee.’

Een faliekante communicatiestoornis. Als ik haar bagage in de auto wil zetten blijkt het slechts om een zak beddengoed en handdoeken te gaan. ‘Joh, ik neem gewoon niet veel mee. Haha, echt, je hoeft verder niets in je auto te stoppen, alles gaat gewoon mee op de scootmobiel. Ja, mijn fototoestel ook. Misschien wil ik onderweg wel wat plaatjes schieten….’

Daar sta je dan met je goede bedoelingen. Het zal een terugkerend onderwerp worden dit weekend. Wat doe je voor de ander en waarom? En is het nodig? ‘Thich Nhat Hanh heeft het in één van zijn boeken over het aanbieden van Doerian in dit kader,’ weet Kras te melden. Alhoewel ze pas een week met Boeddhisme bezig is heeft ze zich het onderwerp al aardig eigen gemaakt……

‘Lekker, Doerian, mmmmmm…’ Heks houdt heel veel van dit stinkende rottige goedje. Een ware delicatesse! Thay vindt het niet lekker, hij houdt er zelfs helemaal niet van. Soms komen er mensen naar hem toe om zo’n bijzondere vrucht met hem te delen. Goedbedoeld natuurlijk. ‘Maar ze hebben niet goed naar me gekeken, naar wat ik nodig heb,’ aldus onze leraar.

‘Ik krijg heel veel Doerian aangeboden, Heks, ook hier,’ Kras noemt voorbeelden op van allerlei dingen die mensen met de beste bedoelingen ongevraagd voor haar lopen te doen. Of haar zomaar uit handen proberen te nemen.

Grappig. Dat heb ik nu nooit. Of zelden. Of in elk geval beduidend minder. Ik krijg slechts met enige regelmaat allerlei aanbevelingen van vage edoch peperdure wetenschappelijke niet bewezen behandelingen tegen stress, die ik nodig moet gaan volgen. Zodat ik mijn klachten niet in stand houd. Huh? Tja. Kots en braak zullen we maar zeggen.

Nog voor we ons op onze kamer hebben geïnstalleerd krijgt Kras een éénpersoonskamer aangeboden. Zomaar. Omdat ze er zo gehandicapt uitziet.

‘Ik wil het niet hebben,’ roep ik direct. Ik moet er niet aan deken om met een wildvreemde op de kamer te liggen. Met al mijn hulpmiddelen, de medicinale cannabis, het hopeloze slapen, de pijn in mijn donder en noem maar op. Kras en Heks zijn wat dat betreft aan elkaar gewaagd. Bovendien ben ik sowieso graag samen met mijn vriendin. ‘Lekker egoïstisch, Heks,’ plaagt mijn maatje, ‘Je denkt ook alleen maar aan jezelf…’

Niemand die mij overigens een éénpersoonskamer aanbiedt. ‘Jij roept iets heel anders op bij je medemensen, Heks. Met al je hoedjes en je wilde outfits. Als ze jou zien dan denken ze waarschijnlijk: Dat wijf krijgen we wel!’ Kras zit hartelijk te lachen, ‘Ik heb ooit zo’n geliefde gehad. Ook gehandicapt overigens, maar ondanks dat ontlokte ze precies dezelfde reactie aan haar omgeving als jij!’

Na de eerste introductie worden we ingedeeld bij onze tijdelijke ‘familie’. Ik zit bij Zuster Orchidee, mijn favoriete geliefde nonvriendin, in de groep. Kras moet helaas ergens anders heen. Eigenlijk. Maar er wordt direct een mouw aan gepast als we gaan protesteren. ‘Kom maar gezellig bij ons, het wordt wel een hele grote familie, maar het is helemaal ok.’

Oh, wat is het fijn om hier te zijn. Ik kom allemaal oude bekenden tegen, sommigen heb ik al jaren niet meer gezien. Maar het overgrote deel der deelnemers zijn helemaal nieuw voor mij. Wat is de Nederlandse Sangha toch actief. Thay heeft behoorlijk wat volgelingen in ons kikkerlandje. Zijn boodschap van verdraagzaamheid, openheid en interzijn slaat aan bij ons handelsvolkje. Antigif tegen onze Calvinistische volksaard!

Samen met Kras haal ik mijn spullen uit de auto. ‘Ideaal zo’n scootmobiel,’ verzucht ik als  ze met haar kar afgeladen naast me snort. Mijn kussen, dekbed, extra deken, truien, vest, koeltasje, voedselvoorraad en toilettas kunnen allemaal in één keer mee. Ik hoef alleen maar mijn koffertje op wielen achter me aan te rollen.

‘Jeetje, Heks, nu pas begrijp ik waarom je speciaal naar me toe kwam vanmorgen om mijn bagage op te halen. Jij sjouwt gewoon je halve huisraad mee! Best lief eigenlijk dat je aan me hebt gedacht.’

 

Uiteindelijk blijken veel van de meegebrachte spulletjes goed van pas te komen. Heks heeft niet geheel voor de kat zijn viool lopen zeulen…….

Plum Village

Stichting Leven in Aandacht

Unknown-126

 

 

 

 

Hardnekkig vragen van verkeerde aandacht en lozen van allerlei afval in mijn kleine kruidentuintje drukt als een loden last op de pijnlijke schouders van Heks: Ik ben verdorie geen vuilnisvat! En ook: Nieuwe vriendin wandelt mijn leven in met haar Mechelaar!

‘Kom schatje, we gaan naar Baris,’ Ik kriebel mijn hondje achter zijn oren, ‘Baris. Baris, Baris…..’ VikThor spitst zijn flappers. Hoort hij het goed? Hij houdt zijn geinige koppie schuin en zijn ondeugende bekkie gaat open in een soort grijns. Althans, daar lijkt het op. Hoera! We gaan wandelen met mijn vroegere hulp en haar Mechelaar.

Niet veel later zit ik in de auto. Laat ik er nog maar eventjes van genieten, want het ziet ernaar uit dat ik mijn kanariepiet op termijn ga kwijtraken. Of mijn dieren. ‘Breng ze maar naar het asiel,’ zegt de financiële man tegen me, ‘Of houd eens een tijdje op met je medicatie. …’ Alsof ik dat voor mijn lol slik!

Het zal de auto wel worden vrees ik. Heks is bezig om zich financieel te beraden. Dingen zijn toch niet zo goed geregeld als ik dacht. Opeens hang ik aan allerlei touwtjes te bengelen! Ik ben ergens onderweg mijn autonomie op dit gebied volstrekt kwijtgeraakt! En als ik ergens niet tegen kan is het om mijn vrijheid op te offeren voor zoiets stoms en triviaals als geld!

Terwijl ik de stad uit rijd heb ik last van een medeweggebruiker. Hij haalt me in en gaat zo rijden dat ik er niet meer langs kan, ondanks de tweebaansweg. Hij treuzelt voor mijn neus en kijkt in zijn spiegel naar Heks. Ik neem gas terug en doe alsof ik linksaf wil slaan. Op het laatste moment ga ik echter toch naar rechts. De man is dan al in de rij voor het andere stoplicht beland. Mooi zo. Daar ben ik vanaf…..

©Toverheks.com

Maar nee. Niet veel later zit er weer zo’n klever achter me. Zou het dezelfde zijn? Ik heb helemaal niet op het type auto gelet. Noch op de bestuurder. De chauffeur plakt en plakt. Heks kan geen kant op, want voor me zit iemand te sukkelen en naast me rijden ook auto’s. Plotseling haalt de eikel me links in en schiet tussen mijn auto en een voorganger op de andere baan door om pal voor mijn neus schielijk weer in te voegen. Een levensgevaarlijke manoeuvre!

Even later gaat de man vol op zijn rem. Zomaar. Om me te pesten: Er rijdt niks vlak voor hem. Ik knal er bijna bovenop. Hij rijdt tergend langzaam totdat we bij stoplichten komen. Heks heeft geen zin in de engbek. Ik wijs op mijn voorhoofd naar de starende idioot in zijn achteruitkijkspiegel en wissel snel van baan.

Maar als ook ik voor de lichten stop hoor ik plok. Of TOK. O jee. Nu ben ik uit pure nijd tegen mijn nieuwe voorganger aangereden.

Braaf sukkel ik achter de geschonden auto aan naar een loze rijstrook. Daar bekijken we de schade. ‘Jullie zijn gered door jullie afweergeschut,’ lacht Heks opgelucht tegen het uitermate vriendelijke echtpaar dat is uitgestapt. Ik ben alleen maar tegen hun trekhaak aangekomen. En die heeft een luikje in mijn bumper opengeduwd. Niks aan de hand. Goddank!

‘Zagen jullie wat er gebeurde?’ Ze hebben het niet gezien. Hoe weer één of andere kerel aandacht wilde van Heks. Het was niet eens een lelijke vent, maar wel een griezel natuurlijk. Een ongeluk veroorzaken vind ik nu niet bepaald sexy.

‘Heks, jij bent zo’n prachtige superslimme vrouw, sommige mannen kunnen daar niet tegen. Vooral als ze zelf lelijk zijn of oliedom. Of een slecht karakter hebben. Daarom hebben ze een hekel aan je. En dan ben je daarbij ook nog eens een echte schat! ‘ Don Leo troost me als er weer eens zo’n type tegen me heeft staan schreeuwen.

©Toverheks.com

Zoals gewoonlijk was er geen enkele aanleiding is voor dit gedrag behalve mijn existentie. Soms zit iemand zelf vol met louter nijd. En dat wil ‘ie dan zo snel mogelijk kwijt……

Heks wordt dan nogal eens aangezien voor vuilnisvat. Een oude rol, die me niet meer past. Helaas heeft nog niet iedereen dat in de gaten. En sommigen kunnen dat gedrag nu eenmaal niet laten.

Heks was dus weer eens met stomheid geslagen, voor de zoveelste keer in haar leven, maar iets terug zeggen heeft meestal geen zin bij aartschagrijnen. Je kunt beter de plaats poetsen!

Deze prachtige dame rijdt op deze zonnige dag met haar geweldige hondje in haar aftandse maar zeer geliefde autootje naar het strand. Daar staan Baris en zijn vrouwtje ongeduldig op ons te wachten. ‘Ha schat, daar zijn we dan, iets verlaat, want ik werd achtervolgd door een foute kerel’ ik til VikThor uit de auto en grijns ondeugend naar mijn vriendin. We vliegen elkaar om de hals. Voorzichtigjes. Vanwege mijn gekke nek.

©Toverheks.com

Dan lopen we een heerlijk rondje door de duinen. Het stormt, maar we vinden een beschut plekje uit de wind en in de zon. Mijn maatje tovert een thermosfles met thee tevoorschijn. ‘Wil je er ook een lekker sneetje kerststol bij?’

De hondjes zijn toch zo blij. VikThor pakt de bal af van Baris en gaat uitdagend ererondes rennen om de picknicktafel. We liggen in een deuk. Baris staat goeiig te grommen. ‘Leg neer die bal…..’

Op het strand waaien we compleet uit ons hemd. De zee is een grote woeste wit schuimende watermassa. Je kunt tegen de lucht leunen! We worstelen ons een weg tegen de wind in. Helaas zijn alle standtenten gesloten. Maar we vinden nog een zonnige duinpan! Voor een laatste kopje thee.

Op het parkeerterrein bij Duinoord nemen we afscheid. Maar niet voordat we een nieuwe afspraak hebben gemaakt. Volgende week gaan we weer aan de wandel. Op alweer een andere locatie.

Op mijn gemak tuf ik terug naar Leiden. Ik rijd helemaal om, zodat ik via Voorschoten de stad in kom: Ik moet nog eventjes langs de apotheek. Het dorp van mijn jeugd is ook al bezig om zich te laten opstuwen in de vaart der volkeren. Een megalomaan bouwproject verkracht het hart van dit mooie oude plaatsje. Een kniesoor die er op let…..

Wat is het fijn om samen op stap te gaan. Om weer een vriendin erbij te hebben. Ik heb zoveel verliezen geleden de laatste jaren. De laatste tijd ook. Uit elkaar groeien houd je nu eenmaal niet tegen…..

Maar hier groeit iets. Naar elkaar toe. Mooi.

©Toverheks.com

 

 

 

 

Peter van de Hurk bij Umberto Tan. Dat is schrikken voor een aantal aanwezigen! Heks geniet van wat ze ziet. Behalve van dat stuk verdriet van een Levchenko. Dat is dan weer pure verspilling van zendtijd.

Woensdagavond val ik in slaap voor de TV. Ik dommel en droom. Ik dobber, ga kopje onder, kom even boven en zak weer weg. Ik moet de hond nog uitlaten. Om half drie loop ik met Varkentje door een doodstille steeg. De realiteit is onwerkelijk. Geen zuchtje wind, geen geluid. De stad slaapt. De natuur slaapt.

Natuurlijk ben ik vanmorgen een wrak. Gebroken nachten leveren halvezolige dagen op. Traag kom ik op gang. Aan het begin van de middag rijd ik naar Barendrecht. Ik ga lekker Indiaas zingen: Dhrupad.  Een privéles. Doe maar duur. Lekker luxe.

Het is heerlijk weer. De nieuwe A4 zorgt ervoor dat ik in een mum van tijd voor het kleine dijkhuis parkeer. In het souterrain tref ik mijn juf. We maken koffie en kletsen even bij. ‘Hoe is het me je, Heks?’ Ik vertel haar over mijn rare amoebeleventje. Het ontdekken van de gruwelijkheid van het echte bestaan. ‘Ik droomde vannacht van een afgehakt hoofd!’

‘Hè getsie, Heks, dat is ook gebeurd. Heb je het nieuws niet gezien? Er is vanmorgen ergens een afgehakt hoofd op de stoep gelegd. Een afrekening in de onderwereld. Afschuwelijk en gruwelijk. Wat gek dat jij daarvan droomt….’

Ja, vreemd. Gisteren zie ik Peter van der Hurk op televisie bij Umberto Tan. Op uitzending gemist. Ik kreeg een tip van mijn therapeute. Zij is net als Heks fan van deze bijzondere man.

‘Op een gegeven moment zei hij iets tegen Umberto. Die schrok zich een ongeluk en zat een partij te draaien op zijn stoel…! Hij durfde het niet aan! Alsof hij weet ik wat te verbergen heeft. Heel grappig. Je moet echt even kijken, Heks.’

En dat doe ik. Het duurt een hele tijd voordat Peter van der Hurk aan bod komt. Eerst krijgen we nog een vreselijk ex-voetballer uit de Oekraïne voorgeschoteld, die met zijn seksistische narcistische flauwekul bakken aandacht opslorpt. De sukkel, Evgeniy Levchenko,  wordt elders op het web al subliem afgekraakt door Nico Dijkshoorn. Dus ik laat het hierbij.

Maar gottegot, je zal toch wakker worden naast dit angstige schoothondje, dit opgepoetste misogyne poedeltje…..Zoals Victoria Koblenko elke morgen. Wakker schrikken bedoel ik. Hopeloos!

Maar dan is het zo ver. Eindelijk is onze nationale paragnost aan de beurt.

Peter van der Hurk heeft een prijs gewonnen. Hij is door de lezers van Paravisie gekozen tot medium van het jaar. Toe maar. Wat mij betreft is hij medium van de eeuw. De man steekt met kop en schouders boven zijn collega’s uit. Maar goed. Toch van harte gefeliciteerd!

PETER VAN DER HURK

Dit is waarschijnlijk de aanleiding voor de uitnodiging van vanavond om aanwezig te zijn in ‘Late Night’. Er wordt wat heen en weer gepraat over dit onderwerp. Ja, daar zit je dan als hoogsensitief persoon tussen de dikhuidige Darwinmensen. Krijg je weer al die vooroordelen en angsthazerij naar je hoofd. Uiteindelijk moet Peter zich natuurlijk weer bewijzen. Dat is wat mensen willen. Laat maar zien dat je het kunt. Dat kunstje.

‘Hou op met je bewijzen, Heks. Wat er in iemands kop zit kun je toch niet veranderen. Gewoon je ding doen en je nergens meer voor verdedigen,’ was zijn advies aan mij nog niet zo lang geleden. Ik zie hem nu ook geen krimp geven. ‘Ik scoor 80%,’ deelt hij nog even mee. Gewoon wetenschappelijk bewezen. Deze man heeft zijn sporen verdiend door mee te helpen met het oplossen van misdrijven…..

Peter raakt behoorlijk op dreef als hij de foto van een willekeurig iemand uit het publiek in handen krijgt. Zachtjes wrijft hij over deze ‘inductor’. Vervolgens spuit hij uit het blinde niks allerlei zeer persoonlijke informatie over degene op de foto. De eigenaars van de foto, degenen op de foto, staan verbijsterd te kijken. Het meeste is raak.

Geen ‘cold reading’, waar bij je heel veel uit de interactie met de ander haalt. Slechts met de inductor in de hand geeft hij allerlei treffende informatie. ‘Jij kunt dit ook, Heks. Maar let op: Het interesseert de mensen geen bal, waar jij je informatie vandaan haalt. Ze willen gewoon geholpen worden…’ zei hij onlangs tegen me.

Nu ik hem weer zo bezig zie, deze keer met andere mensen, valt het me weer op hoe snel en trefzeker hij werkt. Er zit nauwelijks iets tussen. Het is zoals met Alex Orbito en spiritueel genezen: Hier is een meester aan het werk. Iemand van het hoogste niveau. En zoals altijd in zulke gevallen is hij super bescheiden. Het is wel een man met flair. En ook zo grappig. Maar hij laat zichzelf niet gelden in wat hij doet. Hij is dienstbaar.

Ik schrik als ik hem hoor vertellen over zijn fysieke problemen vorig jaar. Dit werk kan een grote wissel op je trekken! Mijn hart gaat naar hem uit!

‘Heks, jij kunt ook genezen. Daar moet je iets mee doen. Als er weer mensen bij je komen met problemen: Behandel hen dan! Dan ben je zo uit de sores!’

‘Maar Heks, ik wist helemaal niet dat jij dat kunt, genezen met je handen,’ roept mijn juf als ik vertel over al deze zaken. ‘Ik ben gediplomeerd Toverheks. Ik heb er jarenlang voor op school gezeten bij de Stichting Opleiding en Onderzoek Paranormaal Begaafden, nu het Johan Borgman College. Ik heb zelfs een tijdje een eigen praktijk gehad met alles erop en eraan. Het is niet iets waar je nu echt van droomt als kind. Het komt op je pad en ik heb er niet altijd zin in gehad…..’ Zacht uitgedrukt.

Ik zit in de muziekkamer van het dijkhuisje in Barendrecht. Mijn juf en ik zijn bijgekletst. We gaan zingen. Eerst zo laag mogelijk AAAAAAAaaaaaaa. Dan:  Chandrakauns!

Onze stemmen glijden beurtelings om de riedels boventonen geproduceerd door de Tampoera. Mijn juf zingt voor en ik volg. Later speelt haar man op de Pakhawaj het ritme. Gedrieën dobberen we enige tijd in een andere wereld.

Juf improviseert. Haar stem vliegt omhoog. Indringend. Gepassioneerd. Ik reageer met het op en neer glijden van mijn stem. Heel snel, waardoor een raar effect ontstaat. Het is hierbij belangrijk, dat je van boven naar beneden denkt, terwijl je het doet…. Juf moet lachen. Het klinkt ook grappig.

De middag eindigt met een wandeling langs de dijk met mijn onvolprezen hondje. Hij heeft rustig in de auto op me liggen wachten. Nu is hij aan de beurt.

Voor ik ga slapen spreek ik met Engel op de chat. Morgen ga ik haar nieuwe huisje bekijken. Een wonder naar het schijnt…! Zij is ook een heks in ruste net als Heks. Met genezende handen. ‘Ik voelde me heel goed toen ik er actief mee bezig was,’ laat ze me weten.

‘Eerlijk gezegd voel ik me altijd het beste als ik vanuit dat principe leef. Genezen. Helen. Liefde. Verbinding,’ schrijf ik terug. En dat moet ik dan ook maar doen. Alle woede en ontzetting ten spijt. Alle narcisten en psychopaten ten spijt. Alle onredelijkheid ten spijt.

Schelden?

Scheldt kwijt!

Op de terugweg uit Barendrecht knal ik bijna op een auto voor me. De vrouw stopt voor een fietser, die op de stoep rustig staat te wachten en geen voorrang heeft. Abrupt. Ik en de persoon achter me staan gierend op de rem. Het gaat maar net goed. Geen auto in mijn nek vandaag. Deze onnodige actie is vriendelijk bedoeld misschien, maar levensgevaarlijk. Heks toetert! Als ik naast haar sta bij een stoplicht zit ze me smalend uit te lachen. Ik zit nog scheldend te klappertanden. Bizar toch weer.

Even later ben ik thuis. Ik ga iemand energetisch op afstand behandelen. Bij wijze van vingeroefening. Ik zak met mijn bewustzijn weg in die speciale liefdesenergie. Maak contact met die oneindige bron. Ga mezelf heel goed voelen. Ja, de wereld is gek. Veel mensen halen goedbedoeld de raarste capriolen uit. Levensgevaarlijk soms. En heel veel mensen hebben totaal geen goede bedoelingen….. Ook dat nog! Maar dit voelt goed. Dit is waarom je het doet. Leven.

Leven vanuit je hart.

‘Het is een heel moeilijk en zwaar beroep. De wereld is vaak geen fijne plek.  Dit jaar heb ik geen voorspellingen gedaan voor het nieuwe jaar, ik had er geen zin in. Ik zie alleen maar narigheid…..’ zegt de beroemde paragnost tegen Umberto Tan. Heks is dus niet de enige die af en toe somber is over onze prachtige blauwe planeet en diens bewoners. Met name de kroon van de schepping laat het nogal eens afweten…..

Haha, Toverheks. Je moet jezelf niet zo noemen hoor, als er mensen bij je komen! Dan schrikken ze zich een hoedje!’ raadt Peter van der Hurk me aan tot besluit van zijn consult afgelopen januari. Nou ja, ik hou wel van een hoedje hier en daar…. Hij gniffelt nog even na. ‘Je bent een schat, ik vind je een schat, Toverheks! Haha!’

‘Mensen zijn niet  dankbaar. Willen altijd meer. Of iets anders. Dat is dom.’ Interessante ontmoeting in de hondenwandelgangen. Heks krijgt bovendien een klinkende zoen op beide wangen!

VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND,

Afgelopen week sukkel ik met Ysbrandt een rondje door de stad. Ik ben moe en zit niet lekker in mijn vel. Daardoor kijk ik niet goed als er iemand mijn kant op loopt. Ik maak me uit de voeten, want ik heb totaal geen zin om met wie dan ook te praten! Ysbrandt herkent de man wel. Hij begroet hem enthousiast. Het is één van onze hondenvrienden.

V VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND, VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND,

Als hij dichterbij komt zie ik het ook. ‘Ha, hoi, ik herkende je niet zonder de hondjes!’ Hij laat dagelijks de poedeltjes van zijn hospita uit. Twee ongelofelijke deugnieten. Stralend komt hij op me toe lopen. Ik krijg op allebei mijn wangen een klinkende zoen! Kijk, daar knapt een mens van op!

VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND,

‘Hoe was je vakantie?’ informeert hij belangstellend. Ik wijs op mijn voet met brace. ‘Zo zo. Niet echt om over naar huis te schrijven.’ Ik vertel een beetje over onze reis en maak hem aan het lachen met mijn gortdroge commentaar op de aanhoudende tegenslag. ‘De hondjes zitten thuis, want ik ga bij iemand op bezoek.’ Ik kijk in zijn vrolijke gezicht. Hij heeft er zin in.

VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND, BE GRATEFUL, DANKBAAR, THANKSVRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND,

Terwijl we doorlopen kletsen we een beetje bij. Deze frisse opgewekte kerel heeft er wel eens heel anders bijgezeten. Jaren geleden verloor hij zijn geliefde aan een slopende ziekte. Dat heeft hem behoorlijk uit balans gegooid destijds. Hij raakte niet alleen zijn vrouw maar eigenlijk zijn hele leven kwijt. Een moeizame weg terug volgde.

VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND,

Tegenwoordig gaat het goed met hem. Hij woont naar zijn zin, heeft een goeie baan. Hij vindt het heerlijk om iets voor een ander te doen, zoals stoute poedeltjes uitlaten! ‘Ik ga ook weer uit, Heks. Als ik zin heb duik ik gewoon eventjes de kroeg in. Je komt altijd wel weer mensen tegen!’

BE GRATEFUL, DANKBAAR, THANKS

‘Het leven is te kort omdat je bezig te houden met elkaar het leven zuur maken,’ vervolgt hij, ‘Je moet gewoon god op je blote knietjes danken voor iedere dag die je hebt. Morgen kan het voorbij zijn. Mensen zijn niet  dankbaar. Willen altijd meer. Of iets anders. Dat is dom. Vind ik dan. Niet iedereen is het met me eens…’ Hij lacht zijn tanden bloot.

BE GRATEFUL, DANKBAAR, THANKS

‘Wat zit je haar leuk,’ complimenteer ik hem op de valreep. Hij heeft een nieuwe coupe. Misschien om een vrouw te imponeren? Ik gun het hem van harte: Een nieuwe liefde in zijn bestaan!

VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND, BE GRATEFUL, DANKBAAR, THANKS BE GRATEFUL, DANKBAAR, THANKS

BE GRATEFUL, DANKBAAR, THANKS

VRIENDELIJKHEID, KINDNESS, BE KIND,

Verdwaald Mannetje mept restanten Boze Buurman met grote klap vanonder de trap weg uit ons portiek. Sommige mensen zijn ziek in hun hoofd. Heks wordt niet geloofd. Behalve door mijn bovenbuurvrouw. Een andere ervaringsdeskundige……

BOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buur

Vrijdagmorgen vroeg gaat de bel. Heks ligt nog op 1 oor. De allerlaatste dag met de Mannetjes heeft alle energie uit me getrokken. Bovendien heb ik een paar nachten slecht geslapen in verband met muggen. Ondanks de klamboe heeft zo’n vampier me weten te prikken. Uitgekookte insecten zijn het. Slim en sluw…..

BOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buurLOESJE, BURENLOESJE, BUREN

De bel gaat nog eens. Langdurig en indringend. Slaapdronken sukkel ik door mijn huis. Ik steek mijn hoofd uit het keukenraam. Er staat een Mannetje! Huh? Wat nu weer? Ik was er toch vanaf?

BOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buur

‘Goedemorgen mevrouw, ik kom uw watermeter vervangen.’ Ik kijk de man glazig aan. Hij komt de watermeter vervangen. ‘U heeft er als het goed is een brief over ontvangen.’ Zal wel. Is me niet opgevallen. ‘Ik ben net terug van vakantie, waarschijnlijk heb ik de brief niet gezien.’

De man biedt aan om later nog eens terug te komen, maar dat lijkt me niet nodig. Liever nu direct. Dan ben ik ervan af!

Ik doe de voordeur open en laat hem in het hok onder de trap, waar de waterhuishouding van dit portiek wordt geregeld. ‘Kijk, dat is mijn meter. Een heel ander exemplaar dan de rest. Stokoud, waar de rest nieuw is. Vreemd toch?’

BOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buurLOESJE, BUREN

De man krabt achter zijn oor. Het is inderdaad raadselachtig. Iedereen heeft een moderne meter, behalve ik. En zo lang staan deze flats er nog niet. ‘Misschien zijn de andere meters eerder vervangen?’ gokt de kerel.

Heks heeft er ander ideeën over. Een paranoïde gedachtegoed. Behorende bij de periode met de Boze Buurman. Technisch was deze psychopaat in staat om stroom en water af te tappen. Wat hij mist aan menselijke trekken wordt ruimschoots gecompenseerd door dit talent.

Nadat hij verhuisd is zijn mijn energie-en waterrekeningen aanzienlijk lager. Ik ben zelfs gebeld door het waterbedrijf met de vraag hoe dat kon. Het leek er volgens hen op, dat ik mijn weedplantage had opgedoekt…..

Maar dat gelooft toch niemand. Behalve mijn bovenbuurvrouw. Zij heeft ook te maken gehad met de geobsedeerde gekte van die man. Ook haar heeft hij ooit op dubieuze wijze het hof gemaakt….. Ook haar is hij fysiek te lijf gegaan, toen ze hem afwees. Ook haar auto heeft het moeten ontgelden.

‘Hij heeft hem zelfs gestolen, Heks. Een tijd later vond de politie m’n wagentje op een onwaarschijnlijke plek terug. Vol deuken! Helaas kon ik niets bewijzen. Het is een sneaky sneu mannetje.’

BOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buurBOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buur

Wat is het toch heerlijk, dat we van hem af zijn! Zelfs Ysbrandt is toch nog een stuk relaxter geworden in de loop der jaren. Van alle dingen, die Aarsveter heeft uitgespookt om mij het leven zuur te maken is dat wel het ergste geweest: Systematisch een weerloze hond treiteren. Jaren heeft hij het kunnen doen zonder dat ik het in de gaten had. Nou ja, ik kreeg een lastige hond. Maar had geen idee waarom.

Tot ik de man betrapte, terwijl hij ermee bezig was…..

mr-bean mr-bean mr-bean

Gods schepping zit vol mislukte pannenkoeken. Ze komen blubberig en rauw uit de goddelijke koekenpan. Smaken nergens naar. Niemand wil ervan eten. Maar het zijn evenzogoed mensen van vlees en bloed.

Al die jaren van treiterpartijen en pesterijen zijn uiterst leerzaam geweest. Hoe zorg je ervoor, dat je de auto van zo’n sujet ongemoeid laat, terwijl hij de jouwe vol deuken slaat? Hoe leef je met het feit, dat zo’n figuur dagelijks de krant uit je brievenbus steelt, om vervolgens de politie op je dak te sturen, met de bewering dat jij zijn krant steelt?

LOESJE, BURENLOESJE, BUREN

Het is slechts een greep uit de duistere praktijken van dit louche type. Twee keer per week naar de kerk gaan en oude dametjes helpen de straat over te steken doet daar niets aan af. Al denkt hij waarschijnlijk van wel……

mr Bean

De enige manier om zelf ongeschonden uit die strijd te komen is om consequent in je hart te blijven. Geen kwaad met kwaad vergelden. Het geschonden kind in de zieke man te blijven zien. Deernis op te brengen voor die eeuwige kleuter in het lijf van een vieze gemelijke gefrustreerde oude man.

mr Bean

Ik moet eerlijk toegeven dat het me heel veel moeite heeft gekost. Op het moment, dat ik ontdekte, dat hij mijn hond te grazen had genomen stond ik plotseling met spuitbussen verf in mijn handen. Wat zou ik graag een paar verfrissende teksten op zijn dure voiture hebben gespoten. Maar ja. Toch maar niet gedaan.

Het principe van oog om oog, tand om tand past prima bij een goed functionerend reptielenbrein. Heks wil echter een volledig mens zijn. Interzijn met anderen. Iedereen als haar partner ervaren.

mr Bean

‘Als je liefde en compassie kunt genereren is iedereen je partner,’ zei mijn leermeester Thich Nath Hanh ooit in mijn bijzijn tegen een jonge vrouw, die ongelukkig was in de liefde en daardoor in haar gehele leven.

Dat zinnetje heeft mijn leven veranderd: Het is waar!

Tegelijkertijd is het de grootste opdracht ooit gebleken in mijn postzegelbestaan. Iedereen mijn partner? Dus ook zo’n eikel? Zo’n lastpak?

mr Bean

Mijn voormalige Boze Buuman is een groot fan van MR Bean, hij beweert veel in hem te herkennen! Er is ook sprake van fysieke gelijkenis!

Natuurlijk ben ik blij, dat hij verhuisd is. Al is het maar voor mijn hond. Toch is het jarenlange gevecht tegen de diepe haat, die de man in me trachtte op te wekken heel leerzaam en inspirerend geweest. Als het me lukt om hem op diep niveau te respecteren en lief te hebben, dan is het met de gemiddelde medemens een eitje!

De antieke watermeter wordt met een grote klap van z’n plek geslagen. Er komt een prachtig modern exemplaar voor in de plaats. De laatste restanten Boze Buurman worden weggemept uit mijn leven. Lekker hoor.

mr Bean

BOZE BUURAN, RUZIE MET DE BUREN, psychopaat als buur

mr Bean