Eenheidsworstige reclame: Deze dame is er niet van gediend. Maar waar gaat het eigenlijk over? ;-) Heks Quichot bedot zichzelf. Voornamelijk en vanzelf. Niet erg hoor. Reset: Gewoon eens goed lachen……. Daar heb je vrienden voor!

Posted on 20 augustus 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM, Dood gevonden in Ikea interieur…..

Vrijdag ligt de catalogus van Ikea in de brievenbus. Nu wil Heks nog niet dood gevonden worden in een huis vol Ikea-troep, dus de kans dat ik em in een dolle bui heb besteld is nihil. Het pak papier is geadresseerd aan de bewoner van Toverketelstraat 55. En ondanks een grote NEE sticker inzake reclamedrukwerk op de brievenbus: Gewoon bezorgd! De arrogantie van die hopeloze smakeloze woongigant!

Het maakt me zo nijdig dat ik hen ga bellen. Mailen kan niet, want Ikea heeft geen mailadres. Zeker bang dat de hele wereld hen spam gaat sturen. Uit wraak!

Ik kom in zo’n walgelijk keuze menu. Omdat ik niks wil kopen kom ik onder op de stapel lijkt het wel. Afgrijselijk leuterkleutermuziek tingeltangelt snoeihard in mijn verstoorde oor. Woest smijt ik de hoorn op de haak. Uit machteloze woede gooi ik de gewraakte catalogus weer op de post met de tekst NEE, NEE, NEE erop gekalkt in rode koeienletters!

De vriendenloterij heb ik ook wel eens hun afgrijselijke stomme pakken papier teruggestuurd. Met teksten als “Ik heb geen vrienden.…” Ik haat nu eenmaal dit soort grensoverschrijdende verkoopstrategieën. Hoepel op met je achterlijke producten. Ik heb geen interesse. Nu niet. Nooit. Niet!

Niet dat dat geholpen heeft. Ze sturen nog steeds rotzooi. En bellen me regelmatig op. Ondanks registratie bij bel-me-vooral-niet registers……

©TOVERHEKS.COM, Aardig maar weet niks…..

Dus doe ik nog een belronde. Ik wil helemaal uit hun systeem. En ik krijg gehoor! Een alleraardigste jongeman staat me te woord. Hij snapt echter niets van mijn probleem, laat staan van hun systeem. Wat is uw naam en adres? Ja zeg, ik ben me daar gek. Dat ga ik natuurlijk niet geven.

‘Als jullie in staat zijn om blind post te sturen naar de Toverketlestraat 55 dan kun je dat adres ook weer verwijderen. Doe je best. Zoek het uit.’ Sukkel. Hoewel aardig. Nochtans evenzogoed..

Ga je lekker Heks Quichot? Wat zijn dit voor’n windmolengevechten? Waar gaat het over? Waar maak je je druk om?

Ja. Dat vraag ik mezelf ook af. Het gaat natuurlijk over iets anders. Een energetisch pakketje in mijn mentale brievenbus. En wel eentje dat ik niet terug kan sturen. De inhoud zal ik moeten uitpakken of op zijn minst uitzitten.

©TOVERHEKS.COM,

De ultieme loer die het leven je draait. Een enorm stuk schuurpapier van heb ik jou daar, dat alle betrokkenen overhoop harkt. Blijven ademhalen is dan de enige optie. En vooral niets persoonlijk nemen. Meestal gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Ongewenste berichten, terwijl er toch duidelijk NEE op de brievenbus staat voor ongeadresseerd drukwerk is 1 ding. Dingen in je eigen klep krijgen waar je niet op zit te wachten, daar helpt geen stickertje tegen. Schreeuwen wil nog wel eens wat doen, maar het beste kun je er maar om lachen. Lijkt me.

Als een boer met kiespijn, weliswaar…..

©TOVERHEKS.COM, Ja kut, breek me de bek niet open…..

Buurman komt me helpen met het buitenzetten van de vuilniszakken. Ik wijd hem in in mijn geheime zorgen. Verborgen leed. Wat heet? Voor een ander is het een scheet. Een vloek en een zucht.

Zoals altijd is mijn goede vriend Buurman goed voor een paar idiote oplossingen. Heks doet er nog een schepje bovenop. We verzinnen er nog wat extreme omstandigheden bij. En ja hoor, we liggen blauw van het lachen.

©TOVERHEKS.COM, Hahaha, très drôle!!!!

Dan overhandig ik Buurman mijn tweedehands snaredrum. Ik wil een fanfare oprichten. En wel samen met hem. ‘Met z’n tweetjes, hahaha!’ roept hij enthousiast. ‘Ja, jij wordt Tambour–maître en ik ga piccolo spelen….’ Buurman hangt de kleine trommel als een grote trom voor zijn dikke buik. Met zijn andere hand maakt hij Tambour–maîtreachtige bewegingen. Met een denkbeeldige staf.

‘Dat gaat wel lukken, Heks, kijk maar…… We hebben tenslotte ook een heel koor gehad met z’n tweetjes….’

Enthousiast lopen we een ronde door mijn heksenhuisje met onze nieuwe ‘Dikkertje Trom Marching Band‘. Heerlijk. De invasie van enge eenheidsworstige catalogi is vergeten. Ook van andere problemen wil ik eventjes niets weten. Morgen is er weer een dag! Komt tijd, komt raad. Ik ga ermee om naar eer en geweten.

©TOVERHEKS.COM,

Toevalligheden, dingen die je toevallen in plaats van overkomen. Of over je heen worden gestort, door je strot geduwd, in je maag gesplitst. Heks mijmert over toevalligheden, vlak voor het moment dat er weer iets over me heen wordt gestort. Wat een toeval!

Posted on 11 augustus 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM, Emptiness

‘Jeetje Heks, wat ben je laat,’ Kras doet de deur open. Het is woensdag. Een week geleden alweer. Onze Sangha avond. ‘Ik heb je net zitten bellen, ik dacht dat je het vergeten was.’ Heks moet lachen. Vorige week lag Kras zo vast te slapen, dat ik dacht dat zij het vergeten was. Pas nadat ik alle telefoons over liet gaan en ook nog op de deurbel bleef drukken schoot ze uiteindelijk wakker……

Ja, je bent een Sangha voor Kneusjes of niet. Natuurlijk gaat het er bij ons met enige regelmaat zeer achenebbisj aan toe! We rommelen met de aanvangstijd. Beginnen altijd te laat. Veranderen regelmatig van houding. En dat is bepaald geen lotus te noemen, al komt Heks een heel end maar haar hypermobiele fysiek.

We winnen dus geen schoonheidsprijs. Noch blinken we uit in accuratie. Maar dat mag de pret niet drukken. Als we eenmaal zitten dan zitten we ook goed. Veertig minuten schoon aan de haak. Bewust aanwezig bij onze ademhaling: Een hele prestatie met onze pijnlijven!

We maken die avond geen wandeling. Daar zijn we gewoon te moe voor. Een halve week later wapper ik gezellig aan bij Kras met een portie zelfgemaakte roti. Al dagenlang probeert Kras bij me te komen eten. Eerst is ze het vergeten. Als ik haar bel waar ze blijft schrikt ze zich dood.

‘Jeetje Heks, ik sta bananenbrood te maken. Voor jou! Gisterenavond wist ik nog dat ik naar je toe zou gaan. Daarom ben ik dit brood gaan bakken. Toch ben ik onze afspraak ergens onderweg kwijtgeraakt…….’

Heks baalt als een tiet. Ik heb me gek lopen racen om alles op tijd klaar te krijgen. De hond uit te laten. Mijn huis gezellig te maken. Als er iemand bij me komt eten lever ik een topprestatie. En als die persoon dan niet op komt dagen, dan kun je me wegdragen…..

©TOVERHEKS.COM

‘Ik vergeet zelf alles waar ik bij sta. En toch ben ik hartstikke teleurgesteld. Idioot toch? Zondag herkansing?’ Maar zondag is mijn vriendin hondsberoerd. Zodoende pak ik van alles in een koeltas en fiets naar haar toe.

En dan maken we alsnog een prachtige wandeling. Het is heerlijk weer. Alle mensen zijn vrolijk. De hondjes van Kras loeien van plezier. Het zijn Brakken. Een heel apart volkje onder de blafbeesten. Loeien als koeien, rennen als hazen en komen nooit terug. Hoor je ze in de verte loeien……… Daar waar de echte hazen zich ophouden!

Kras houdt haar wegloperige viervoeters dan ook stevig aan de lijn. Ooit hebben we ze in een zotte bui losgelaten, maar dat moesten we bekopen met eindeloos wachten in een koud schemerig landschap. Tot ze er genoeg van hadden en terug kwamen naar de hand die hen voedt. Want zo’n haas is hartstikke leuk natuurlijk, maar je hebt er niks aan. Vooral als je em maar niet te pakken krijgt!

Onderweg komen we mijn puppy-juf tegen met haar chocolaatje. ‘Ze is loops,’ verklaart ze het opdringerige gedrag van VikThor ten opzichte van haar labrador teef. Hij kruipt bijna in haar achterwerk. Ze vindt het prima en doet haar staart opzij. ‘Nestje nemen?’ grijnst Heks. We beginnen hartelijk te lachen.

©TOVERHEKS.COM Een stuk of vijftien? Help!

‘Ik zou het best willen, maar ze komt zelf uit een nest van twaalf en bij haar ouders was het nog erger. Vijftien, zestien pups tegelijk. Ik moet er niet aan denken.’

‘Ik ken haar nog van toen ze een klein meisje was,’ vertelt Kras op de terugweg, ‘Zij en haar zusje reden altijd mee op de scootmobiel. De ene bij mij en de ander bij mijn partner achterop. Ging ik soms heel hard rijden….. Haha! Ze kwamen ook wel eens met alle hondjes spelen…..’

Kras en haar lief hadden wel zeven honden indertijd. Of zes. Ik weet het niet meer, maar heel veel. Ze liet ze in etappes uit, zodoende kwam ik haar altijd tegen bij de golfbaan. Zo is ook onze vriendschap ontstaan. Door de hondjes!

Het leven hangt vaak van toevalligheden aan elkaar. Ik zat me dat laatst nog te bedenken, toen ik weer getuige was van allerlei in elkaar grijpende gebeurtenissen. Wat was het ook alweer?

Oh ja. Ik kreeg de uitnodiging voor de bruiloft van Joy en Boy. Het ging ooit aan tussen hen, omdat hij midden in de nacht naar het poesje van mijn vriendin kwam kijken. ‘Ja hoor, wat platvloers,’ hoor ik je denken. Maar de man kwam echt naar een katachtige kijken. Joy was net de trotse bazin geworden van Siep, de kleindochter van Snuitje en Ferguut, dochter van Pippi en de boskat……

Boy was destijds haar collega en een enorme kattenliefhebber. Dus hij kwam kijken en ging nooit meer weg!

©TOVERHEKS.COM

Maar als Ferguut niet was weggelopen destijds, dan was dit allemaal ook niet gebeurd. Want toen heb ik Joy leren kennen. Zij heeft me geholpen met zoeken totdat de panter weer opdook. Hij werd kort daarop opa en mijn nieuwe vriendin kwam op kraamvisite. En ging vierkant voor de bijl toen ze de kleine Siep zag…….

Toevalligheden, dingen die je toevallen. Weer eens iets anders dan dat je van alles overkomt. Vandaag ben ik met mijn vroegere thuiszorg op stap geweest. Saar en Heks zijn nu vriendinnen. Ook louter toeval dat ik haar hier destijds over de vloer kreeg.

Vanavond houden we alweer Sangha voor Kneusjes. Ik ga eerst een uurtje slapen, want ik ben uitgeteld van een lange wandeling met Saar en hond Baris. Toch wil ik het voor geen goud missen.

Maar nog voordat ik mijn ogen kan sluiten gaat de telefoon. Kras belt af. Er is iets tussen gekomen. Misschien later op de avond? Dat ga ik niet meer redden. Zal ik morgen komen met een heerlijke pan Dahl? En een keur aan uitgelezen bijgerechten? Is dat een goed idee?

Zo op het oog wel. Maar dingen zijn niet altijd wat ze lijken…….

©TOVERHEKS.COM Rondje om de golfbaan…..

Ex Animo zingt Matthäus met bevindelijke en vitale momenten, aldus de lovende recensie van Lidy van der Spek. Heks heeft een heerlijke bevindelijke dag en avond met dit prachtige meesterwerk van Johann Sebastian Bach. Ik ben fit genoeg: Het kan en mag! Elke dag wat mij betreft……

Posted on 29 maart 2016 by lagriffeheks

Doorkijkje door de enorme kerk

Matthäus Passion, woensdag 23 maart 2016, Pieterskerk te Leiden. Koor: Christelijke Oratorium Vereniging Ex Animo. Dirigent: Wim de Ru. Solisten: Tetsje van der Kooi, Ingeborg Bröcheler, Pascal Pittie, Laurens-Alexander Wyns, Joep Bröcheler , David Greco. Begeleiding: Holland Orkest Combinatie, m.m.v. Jeugdkoor BplusC, Thijs Kramer, orgel-continuo en Takeshi Sudo, Viola da gamba.

Het orkest zit klaar, het koor staat opgesteld, de generale kan beginnen

Woensdagmorgen schrijf ik een blogje in bed. Ik spaar mijn krachten, want ik moet de hele dag aan de bak met de Matthäus Passion. Eerst generale en dan uitvoering. Het blog gaat over de aanslagen, want daar is mijn bewustzijn van vergeven.

Om twaalf uur race ik naar de mondhygiëniste. Een ongelukkig geplande afspraak. Nou ja, ik zing vanavond in elk geval met een stralend gebit! ‘Er is een stukje van mijn kies afgebroken,’ vertel ik haar. Ze kijkt in mijn mond. ‘Oh nee, iet ies ein kroon gebroken!’ Mijn mondverzorgster is Oost Europees. Ze roept de tandarts erbij. Die maakt snel een foto en een vervolgafspraak.

’s Avonds hebben we natuurlijk allemaal mooie zwarte jurken en pakken aan…….

Dure grap hoor, zo’n gebroken kroontje. Deze prinses op de erwt is er in elk geval niet blij mee. Als een haas ga ik ervandoor. Ik ben door dit gedoe hartstikke laat voor de generale repetitie. Lunchen sla ik dan ook maar over.

Als ik in de kerk kom staat iedereen al klaar. Heks heeft een plekje buiten het koor. Krijg nou wat! Samen met mijn maatje zijn we aan de andere kant van het gangpad geposeerd, aan de rand van de te kleine tribune, waarop het koor zit. ‘We zitten op de strafbank,’ fluister ik in haar oor. Ze kijkt me berustend aan, maar baalt als een stekker.

kroonluchtertje

Door onze ongelukkige positie hoor ik de alten niet goed, behalve een paar alten achter me, waarvan er eentje enorm zit te broddelen hier en daar. Wel knallen via een pilaar de tenoren in mijn oor. Echt lekker zingen is er dus niet bij die middag. Maar ja, ik vind het al weer heel wat dat ik hier sta. En dat ik bij stem ben. Om dat te bewerkstelligen heb ik een hele week absolute rust gehouden: Het heeft gewerkt!

Na de generale repetitie scheur ik naar huis. Ik moet nog van alles, maar ik ben doodop. God, wat heb ik toch weinig energie. Hopeloos. Mijn lichaam vertoont slakkengedrag. Traag worstel ik me onder de douche door. En ik moet nog een hele avond knallen. Ik zorg dat ik op tijd terug ben in de kerk. Maar oh jee, extra pijnstillers innemen vergeten. En er is geen koffie voor ons vooraf!

Mijn maatje balend op de strafbank

Een koorvriendinnetje van me diept paracetamol op in haar van alle gemakken voorziene handtas. Ook trakteert ze me op een kopje koffie aan de bar. Zodoende trek ik net genoeg bij om er vol tegenaan te gaan. Onze inzingsessie doet de rest. Giebelig staan we even later aan weerszijden van de kerk opgesteld om in ganzenpas naar voren te marcheren.

Ik neem plaats op mijn strafstoel. De kerk zit stampvol. Er zijn nog maar een paar lege plekken. ‘Zo druk heb ik het nog nooit meegemaakt,’ sist mijn zangmaatje. Zij zingt al zeker voor de dertigste keer mee, dus dat zegt wel iets.

Even later komen de solisten en dirigent binnen. Het geroezemoes verstomt. Onze vice voorzitter neemt het woord. We gaan een minuut stilte houden voor de slachtoffers van de aanslagen bij onze zuiderburen.

bevriende sopranen

Even schrik ik, want ik heb soms moeite met het zich toe eigenen van allerlei leed door Jan en alleman. Tegelijkertijd gaat onze uitvoering van vanavond natuurlijk juist over onschuldige slachtoffers en foute politiek. Het wordt muisstil. De minuut duurt eindeloos. Heks kijkt vanuit haar hoge positie door doodstille kathedrale kerk. De kroonluchters verspreiden hun gouden licht kwistig door de enorme ruimte. Rond de eeuwenoude pilaren branden waxinelichtjes.

Dan is het zover. Onze dirigent, Wim de Ru, zwaait zijn baton door de lucht. Het orkest begint zijn slepende eindeloos modulerende melodielijn. De spanning bouwt op. We halen diep adem en beginnen. ‘Kommt, Kommt, Kohohohommt, ihr Töchter, helft mir klahahahahahahahahahahahagen,’ zingt Heks op volle sterkte vanuit haar strafbank. Mijn hart zwelt op in mijn borstkas. Heerlijk! We knallen het eerste deel eruit.

Vrolijke noten in de pauze!

‘Seht! Wohin? Auf unsre Schuld,’ klinkt het om me heen. Boven alles uit zingt het jeugdkoor ‘O Lamm Gottes, unschuldig,’ met hun ijle zuivere hoge stemmen. Dat ontroert me altijd zo. Dat prachtige jongenskoor dwars door alles heen.

De kop is eraf. Het verhaal neemt een aanvang. We zingen en zingen alsof ons leven ervan afhangt. Soms zacht en ingetogen, vooral bij de koralen, dan weer voluit. De gekke spreekkoren…. ‘Herr, bin ich’s?’ zingen we om beurten en tegen elkaar in. Ik hoor een Herr teveel realiseer ik me. Bin ich’s? ‘Nee, ik was het ,’geeft de alt achter me later toe.

‘Ich will bei meinem Jesu wachen,’ de tenor heeft een schitterende stem. ‘So schlafen unsre Sünden ein,’ antwoorden we. ‘Wat is dat toch prachtig dit gedeelte,’ geniet ik al zingende. Dan volgt al snel een favoriet van Heks.

Kwek kwek kwek. Het koor heeft een grote sociale funcie…..

Sind Blitze, sind Donner in Wolken verschwunden?
Eröffne den feurigen Abgrund, o Hölle,
zertrümmre, verderbe, verschlinge, zerschelle
mit plötzlicher Wut
den falschen Verräter, das mördrische Blut.

Oh, wat zingt dat toch lekker weg. Waanzinnig!

Niet veel later is het pauze. Steenvrouw is komen luisteren, maar ook Trui en haar prachtige dochter Vlinder zijn van de partij. Wat een enorme verrassing dat deze jongedame de hele Matthäus komt uitzitten speciaal voor mij! ‘Het is supergoed!’ zeggen mijn vriendinnen.

Engel is er ook, ik zie haar recht voor me op de derde rij zitten. Wat een geweldige plek! Na afloop kunnen we elkaar niet vinden. ‘Wat me zo opviel bij de Matthäus, was dat het trager/wat slepender ging, en met zóveel gevoel….niet alleen bij de solisten of t orkest, maar vooral t koor. Zo zacht en teer er gezongen werd. Was prachtig, voelde me door de muziek omarmd!’ schrijft ze me ’s nachts.

Bas/Bariton David Greco en dirigent Wim de Ru tijdens de generale repetitie

En een paar dagen later ‘Ik zag gisteren een stukje Matthäus op TV…..een beroemd koor en beroemde solisten enzo….het werd afgeraffeld, uptempo, zonder enig gevoel en compassie. Veel en veel liever jullie intonatie….. zó persoonlijk en gevoelig gebracht, alsof jullie het voor mij speciaal zongen. Als t koor begon te zingen, was het ook net alsof een golf van zachte wattenklanken over het publiek uitgerold werd.’

Geweldige recensie toch?

Nog een bevriende alt

De rest van de avond vliegt voorbij. We sterven van verdriet bij het hart van dit beroemde muziekstuk, het ‘Erbarme dich’. En daarna is het een afglijdende beweging naar het graf. Tegen die tijd crepeer ik van de pijn. Al dat opstaan en zitten. Het staan. De lange dag. De virussen die in mijn lijf rondwaren. Ik ben ook aan een wederopstanding toe zo langzamerhand…..

Mijn andere zangmaatje heeft er zin in!

Toch kan de Matthäus me nooit lang genoeg duren. Als we de laatste noten zingen baal ik dat het afgelopen is. Bij onze uitvoering wordt geklapt. Niet direct. Eerst is het zeker een minuut doodstil. Niet voor Brussel dit keer, alhoewel…. Indirect wel. Dan barst er een oorverdovend applaus los, we krijgen een staande ovatie! Het publiek wordt gek. Er komen bloemen voor de solisten en onze onvolprezen dirigent. Iedereen zweeft een paar meter boven de grond van geluk na het volbrengen van deze wereldberoemde lijdensweg…….

Een kwartier later zijn de meesten op weg naar buiten. Muziek ingepakt, vlinderstrikje aan de wilgen, leesbril opgeborgen, jas aan, tot ziens, was fijn, zit er weer op…. Heks drinkt nog een glaasje wijn met Trui en Vlinder in de leegstromende kerk. Daarna tref ik Frogs in mijn huis. Hij heeft voor Varkentje gezorgd. We nemen nog meer wijn en ik vertel over mijn belevenissen.

Ja, we gaan weer beginnen

Lang nadat hij naar huis is stuiter ik nog in de rondte. Ik luister nog naar een stuk of twintig uitvoeringen van ‘Ich will bei meinem Jesu wachen,’ sommigen zo mooi dat de tranen over mijn wangen rollen. Maar bij een licht nichterige balletuitvoering geïnspireerd op de muziek krijg ik de slappe lach. Alhoewel het einde daarvan wel weer prachtig is: Tijdens de laatste tonen van het stuk valt de danser in slaap……

De dagen er op zie ik nog twee fantastische documentaires over onze geliefde Matthäus Passion. Prachtig, allebei. In één ervan, ‘2Doc: Erbarme Dich’, zit ook veel dans en beweging. Het is een zeer interactieve uitvoering. De muzikanten, het koor, iedereen acteert mee: Fantastisch, heel dramatisch. Zo zou ik em ook wel eens willen zingen. De muziek leent zich er bij uitstek voor!

Nog wat laatste markeringen aanbrengen……

De andere, ‘2Doc: Mijn Matthäus’, gaat over hoe dit meesterwerk het leven van mensen beïnvloedt. Ook heel mooi en indringend. En herkenbaar voor ons verslaafde amateurzangers…….Een aanrader voor alle Matthäus fanaten……

Tot slot de recensie in het Leidsch Dagblad:

We kregen een geweldige recensie in Leidsch Dagblad!

Voor degenen die niet weten wat ze met het woordje bevindelijk aanmoeten, kijk eens hier: Wat bedoelt men nou eigenlijk echt met “bevindelijke prediking”? Een antwoord vanuit de reformatorische hoek……

Onze inzingruimte, tevens omkleedruimte

Hopen is hopeloos versus hoop doet leven. De andere wang toekeren lukt maar 1 keer: Dan zijn de wangen opgesoupeerd. Liefde maakt geen onderscheid des persoons. God houdt van Saddam en Adolf alsof het niets is. Hij liever dan ik….. Heks geniet van klein geluk. Daar ben ik goed in.

Posted on 11 november 2015 by lagriffeheks

Heks heeft een groot geluk bij een ongeluk: Ik heb oog voor klein geluk! Ik kan eindeloos genieten van een moeder met pasgeboren baby, een baasje met haar trouwe viervoeter of een onschuldige flirt met een restauranthouder. Zonneschijn in gouden herfstbladeren stoomt als een gulden gloed mijn hart in. Mijn eigen kleine Varkentje maakt me ’s morgens altijd aan het lachen. Het zijn momenten. Zonder verband in de tijd geplaatst.

Het levert geen ‘lang en gelukkig’ op. Het past nergens in het kader van een geslaagd leven. Er rust geen zegen op. Evenmin kun je me succesvol noemen met mijn kletspraatjes en spontane ontmoetingen. Mijn leven met al mijn partners is geen wereldnieuws. Laat staan lokaal nieuws. Anoniem geniet deze ‘Vergeten Groente’ van al dat klein geluk. Zomaar. Wat een mazzel! Ik ben echt spekkoper hierin….

Vandaag loop ik weer met Ysbrandt te wandelen. Zoals altijd. Elke dag. Hondjes duiken op en snuffelen aan mijn ventje. Hun baasjes kijken vertederd toe. We zijn op weg naar mijn therapeute. Varkentje heeft goede zin vandaag. Ook hij is flink van slag geweest door de recente ontwikkelingen in mijn privéleven. De roedel is niet compleet. Hij mist zijn Grote Cowboyvriend.

Gelukkig heeft hij in mijn therapeute een nieuwe vriendin gevonden. Uitgebreid knuffelt hij met haar. Stijf tegen haar knie geplakt laat hij zich achter zijn oren kriebelen. Met een vergenoegde snoet zit hij me aan te kijken. Daarna rolt hij nog even lekker over het hoogpolig tapijt, om tenslotte tevreden in een hoekje een uiltje te knappen.

‘Hoop is hopeloos,’ beweer ik als we over de dingen praten, die me bezig houden. ‘Welnee, Heks, hoop hebben is een fantastische eigenschap van jou. De wereld heeft mensen met hoop nodig. Alleen in combinatie met jouw extreem lange adem bij de verkeerde mensen werkt het tegen je.’

De realiteit heeft mijn hoop de grond in geboord. Sinds ik zie, dat het het worstje voor mijn neus is dat me als een gek de verkeerde kant op doet rennen, ben ik niet meer te paaien door hoop. Hopeloos natuurlijk.

Geloof, hoop en liefde. Als je je geloof in iets verliest, je hoop vervolgens de grond in wordt geboord…. Wat moet je dan nog met je gevoelens van liefde?

Koesteren. Liefde is nooit verkeerd. God houdt ook van Saddam Hoessein en Hitler. Ze zullen er weinig weet van hebben, zittend in hun eigen hel. Het goddelijke maakt geen enkel onderscheid als het op liefhebben aankomt. Dat vind je terug in elke religieuze traditie.

Heks is geen god. Ik worstel met gevoelens van wanhoop, woede en teleurstelling. Ik zou me nooit aan het kruis laten nagelen om een stelletje gekken hun zin te geven. De wereld past niet op mijn schouders.

Toch weet ik wel intussen wat Jezus bedoelde met die andere wang toe keren. Niet dat je jezelf constant op je bek moet laten slaan. Niet dat je voor medemensen gaat staan en roept: ‘Sla me, sla me!!’ Dat zou natuurlijk te gek voor woorden zijn. Het betekent slechts dat je geen kwaad met kwaad vergeldt. Het einde van oog om oog, tand om tand.

Dus als iemand niet van je houdt of je niet goed behandelt: Je hoeft het niet terug te doen. Maar ik poets persoonlijk wel de plaat in zo’n geval. Ook ik heb maar twee wangen….. Mijn vrolijke bolle toet lijkt misschien onaantastbaar voor chagrijn, maar ook bij mij komt een tik keihard aan.

Heks, we horen maar niks van je. Waar zit je met je hoofd? In de wolken soms? Nee, eerder onder de grond. Diep in de aarde, waar mijn minerale vrienden huizen……… Inspirerende aankopen bij mijn Afghaanse handelaar in edelstenen en mineralen….… En Heks schrikt zich een hoedje, want haar hoofddeksel waait van de weg weg…… Gelukkig tref ik Anna Rotteveel met haar mooie wollen creaties!

Posted on 17 mei 2015 by lagriffeheks

De laatste weken ben ik helemaal in de ban van stenen, mijn minerale vrienden. Er komen allemaal nieuwe exemplaren op mijn pad. Dagelijks ruk ik wel een paar boeken over dit onderwerp uit mijn rijkgevulde boekenkast om me te laven aan alle beschikbare informatie.

Het begint op de vrijmarkt afgelopen Koningsdag. Daar stuit ik op mijn Afghaanse stenenvriend met zijn kraam vol schatten. ‘Ik heb thuis nog prachtige vuuropalen voor je, Heks. Ik zal ze meenemen naar de braderie in de Herenstraat op Bevrijdingsdag. Samen met enorme kralen van bergkristal met toermalijn ….’ Intussen koop ik een paar strengen kleurige fluoriet.

Op 5 mei ga ik tijdens mijn ochtendronde met Varkentje op zoek naar mijn favoriete marktkoopman. We lopen de hele braderie af, maar ik kan de goede man niet vinden. Potverdorie. Waar zit hij nou?

Ik ben alweer op de terugweg als ik opeens zijn stand ontdek tussen de overdaad aan kraampjes met troep. En kunst. Maar toch vooral kitsch. Zoals altijd begroet hij me stralend. Hoewel we elkaar gemiddeld hooguit 1 à 2 keer per jaar zien herkent hij me direct. Maar de opalen is hij vergeten. Helaas. ‘Ik heb ze vanmorgen nog in mijn handen gehad, maar weet niet waar ik ze heb gelaten,’ verklaart hij.

Intussen laat hij me andere stenen zien. Ik koop de bergkristal/toermalijn kralen en een snoer vreemde opaliet/opaal/goud/zilver/glaskralen gecombineerd met maansteen. Ik heb net te weinig geld bij me. ‘Ik ga wel even pinnen….’ In die drukte. En waar?

‘Breng het maar komende zomer langs, tijdens de Lakenfeesten,’ wuift hij alle bezwaren weg. ‘Ik ben vergeetachtig hoor,’ waarschuw ik hem. Het maakt geen indruk. Dat geld komt wel….

’s Middags loop ik met mijn drie heren, Varkentje, Cowboy en Frogs, lekker door de zonnige stad. We struinen een beetje langs de gracht. Plotseling waait mijn hoed van mijn hoofd. Ik ren erachteraan en kan nog net voorkomen, dat het ding in de gracht belandt……

Op de braderie staat een vrouw met een kraam vol prachtige hoedjes van vilt. Er hangt ook een schitterende loden jas op een paspop. Het blijkt dat deze pittige dame, Anna Rotteveel, alles in de kraam zelf maakt. Ze betrekt de wol van schapen uit de omgeving. ‘Kijk, van de bruine wol van deze schapen heb ik die jas gemaakt.’ Ze laat me een fotoboek zien van kuddes uit ‘Het Groene Hart’. Gepassioneerd vertelt ze me hoe ze uit dit streekproduct prachtige hoedjes en jassen tovert. Wat leuk!

Natuurlijk zet ik een paar hoeden op mijn hoofd. Ze staan geweldig en zitten heerlijk! Zo warm. Een roze exemplaar steelt mijn hart. Omdat ik zonder hoed loop vanwege de stormachtige wind laat ik me verleiden tot een aankoop. En ik heb er geen spijt van. Intussen loop ik alweer twee weken non stop met deze prachthoed op mijn kop! Een aanrader….

‘Kom jongens, ik ga nog eventjes geld brengen bij mijn stenenman. Hij staat een stukje verderop met “Mortaza-Haider Afghaanse sieraden”.’ We lopen gezamenlijk langs bandjes en kraampjes. De heren drinken een biertje.

Mijn Afghaanse vriend begint te stralen als hij me ziet. ‘Ik heb de vuuropalen gevonden!’ Geheimzinnig rommelt hij in een bakje. Even later geeft hij me een plastic zakje met een half snoer en wat losse kralen. ‘Ik heb ze aan mijn vrouw gegeven, maar kreeg ze terug. Ik geef haar altijd de allermooiste stukken uit mijn collectie. Maar soms krijg ik iets weer terug en dan verkoop ik het. Zoals deze gebroken ketting!’

Ik hou de stenen in de zon. Hier en daar schiet een rode vlam door het snoer. We onderhandelen over de prijs. Intussen laat hij me ook een ring zien met een Boulderopaal. De onderhandelingen gaan verder. Ik lever de toermalijn/bergkristalkralen weer in. Net als we er bijna uit zijn, herinnert de koopman me eraan, dat hij nog geld van me krijgt…..

Uiteindelijk maken we een geweldige deal. Cowboy krijgt een prachtige ring met labradoriet van hem cadeau. ‘Jeetje, dank u wel,’ zegt hij verwonderd, niet gewend aan zoveel gulheid van een wildvreemde….

Hierna zoek ik een terrasje in de zon met mijn mannen. Ysbrandt is helemaal in zijn nopjes: Op stap met zijn drie favoriete mensen!

De weken erna ben ik druk met allerlei stenen. Ik rijg de vuuropalen weer tot een mooie ketting. Wat een power zit er in die kleine steentjes! Ik herstel oude snoeren. Snor een grote Boulder/vuuropaal op, die ik ergens in een laatje had gegooid. Maar welk laatje? Breng een oude ring met saffier naar de juwelier om hem groter te laten maken…..

De stenen zijn blij. Ze kwebbelen vrolijk tegen me. Zelfs als de piepkleine saffier later uit de ring valt raak ik hem niet kwijt. Ik hoor hem onbewust vallen en vind hem later moeiteloos terug. Alsof hij me heeft geroepen……

Cowboy begint ook in de gaten te krijgen dat stenen over bijzonder krachten beschikken. Als hij weer eens helemaal niet kan slapen geef ik hem een paar Moqui Marbles. En raad eens? Hij slaapt hierna als een os!

Engel trakteert op ribbetjes van de de Badmeester. ‘Maak een paar leuke kerels van die spareribs! Zoals er in Genesis vrouwen van werden geknutseld’ moedigt Heks haar aan. ‘Ik doe mijn best!’ giebelt Engel. Heerlijke middag vol zomerzotheid aan het strand!

Posted on 13 maart 2015 by lagriffeheks

Als Heks het te druk krijgt, gaat ze dingen vergeten. ‘Was je ziek?’ vraagt mijn koormaatje dinsdagavond. Ziek? Waar heeft ze het over? ‘Ik heb je gemist bij de repetitie afgelopen zaterdag!’ Oeps, vergeten! Ik dacht dat het pas komende zaterdag weer zover zou zijn…

Donderdagmiddag bel ik Engel. Ze komt vanavond eten, maar de rek is er bij dit Heksje helemaal uit. ‘Zullen we lekker gaan wandelen met Ysbrandt? Het is heerlijk weer. In plaats van hier eten?’ ‘Wat een goed idee,’ fluistert ze in de hoorn, ‘Kan ik je zo terug bellen, ik zit midden in een medisch onderzoek. Hihi.’

Twintig minuten later vis ik haar op bij het ziekenhuis. We zijn van plan zijn om naar het bos te gaan, maar plotseling wijzigen we die plannen: We gaan lekker naar het strand!

‘Goh, Heks, doe eens rustig, je zit zo te schreeuwen!’ wordt me dringend verzocht door mijn maatje. Inderdaad. Ik hoor mezelf verhalen en toeteren. ‘Ik ben gewoon doodmoe, Engel. En dan word ik altijd heel erg druk! Cowboy klaagt er ook regelmatig over…’ Ik parkeer in de duinen en op ons dooie gemak kuieren we door zonnige duinpannetjes richting strand.

We lopen zo langzaam, dat we er zelfs opmerkingen over krijgen. ‘Waar blijft de tijd, dat jullie de hond zonder moeite bij konden houden?’ Ys staat inderdaad geduldig te wachten tot we hem inhalen….. En hij is ook al behoorlijk op leeftijd!

Op het strand strijken we neer tegen de duinrand. De wind komt vanuit het oosten en blijft hangen achter de duinen. We zitten volstrekt uit de wind in het zonnetje enorm te genieten van een kopje thee. ‘Oh, wat heerlijk!’ roept Engel, ‘Dit heb ik veel te weinig gedaan de laatste jaren! Wat een feestje!’ Net als Heks is zij jarenlang zwaar onder de pannen geweest met allerlei ernstige lichamelijke klachten.

Als je dan buiten de stad in een saaie woonwijk woont, zie je niet veel mensen meer. En dat voor een mensenmens als Engel! ‘Ik ben gewoon van alles aan het inhalen. Ik ga bijvoorbeeld naar Pinkpop!’ Ze begint te schateren. Er is een band, die ze graag een keertje in levende lijve wil zien. Heks heeft er nog nooit van gehoord. Maar dat zegt niks. Ik heb de ballen verstand van popmuziek.

‘Weet je wat, we gaan gewoon lekker in een strandtent eten. Ik trakteer!’ Dat laat Heks zich geen twee keer zeggen. Wat een geweldig plan. Zo zitten we even na zessen aan een tafeltje in ‘De Badmeester‘. Ysbrandt tussen ons in. Er is genoeg keus binnen mijn hopeloze dieet. Ik kies voor gebakken gamba’s. Mmmmm. Engel gaat voor de spareribs.

We eten er frietjes bij, iets waar we allebei dol op zijn. Af en toe valt er eentje van het bord van Engel in de bek van Ysbrandt……

Door donkere duinen lopen we weer terug naar de auto. ‘Oh, Heks, kijk toch hoe mooi het nu is, met die prachtige sterrenhemel. En wij lopen maar te klessebessen. Zonde gewoon.’ Ademloos kijken we het oneindige heelal in. Doordat er nauwelijks omgevingslicht is ziet de sterrenhemel er glashelder uit.

De frisse lenteavond bevat vleugjes bloemengeur als we weer naar de stad rijden. Ik tuf een klein beetje om en drop Engel bij haar voordeur. Ze is compleet uitgevloerd. Heks en haar magische wonderhondje zijn ook helemaal rozig. Dat geeft niks. De dag zit erop. We hoeven niets meer. Wat een heerlijk dagje vakantie in eigen land!

Veel actie bij de ‘Action’. Niet alleen de artikelen zijn goedkoop, ook het gedrag van sommige medewerkers. Heks krijgt een seksbel cadeau! Maar goed, ik kan het natuurlijk gewoon als een uiterst dubieus compliment opvatten. Deze Toverkol ligt nog steeds goed in de veemarkt op haar ouwe dag….. Boehoehoeoehoe!!!!

Posted on 1 november 2014 by lagriffeheks

pas op valkuil, foute mannen in zicht, foute man, verkeersbord

Foute man achter de kassa bij de Action

Afgelopen donderdag ga ik me in de Action te buiten aan plakplaatjes. Ze hebben prachtige exemplaren voor de idioot lage prijzen, die ze daar hanteren. Heks heeft een enorm zwak voor alles wat plaatje is en plakt. Ik heb een prachtige verzameling waar ik uit put, als ik mooie post stuur aan dierbaren. Of wensdozen in elkaar knutsel.

De naam zegt het al, hier kun je van alles verwachten

Achter de kassa zit een uit de kluiten gewassen Marokkaan. Ik schat hem halverwege de twintig. De man is niet lelijk, maar er gaat iets sinisters van hem uit.

Hij kijkt me indringend aan. Wat gek, die blik. Ik ken hem toch niet ergens van? Ik reken af en hark alles zo snel mogelijk in een plastic zak. Ik vergeet het incident, totdat ik thuis mijn nieuwverworven spulletjes uitpak. Tot mijn verbazing zit er een piepklein belletje tussen. Dat heb ik toch helemaal niet gekocht?

Qui non conatur, ille non vincit

Ik bekijk het dingetje eens beter en zie tot mijn verbijstering dat er een tekst op staat. En wat voor’n tekst! ‘Ring the bell for sex‘ !!!!!! Nou moe, heb ik weer. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Er is vast sprake van een misverstand. Iemand voor mij heeft dat ding ongetwijfeld vergeten in te pakken. Hoewel ik zeker weet, dat die lopende band leeg was toen ik er mijn boodschappen op deponeerde……

Omdat ik hetgeen ik eigenlijk bij de Action kwam halen, kleerhangers, ben vergeten moet ik terug. Als ik bij de kassa kom, zit er gelukkig een meisje. Maar terwijl ik afreken duikt opeens die verrekte Marokkaan weer op. Ik kijk hem vuil aan. Eikel. Met je seksbelletje.

Hoe goedkoop schat hij mij in? En welke ‘Action’ heeft hij met mij in zijn hoofd?

Intussen stuurt hij het meisje zomaar weg en kruipt snel achter de kassa. Hij neemt de boel over! Ik heb goddank al betaald. En nog steeds kan ik eigenlijk niet geloven wat hier gebeurt. Snel smijt ik alles in mijn tas. Inpakken en wegwezen. Precies hetgeen hij ongetwijfeld in zijn hoofd heeft, maar dan op een geheel ander vlak…..

foute man, varken in bed, kleine piemel, worstje , grote dikke kerel met vrouw, onbegrijpelijk dat vrouwen zo'n vent willen

En het is ook niet bepaald HALAL !!!!!!!

Wat denkt zo’n vent eigenlijk. Dat ik blij ben met dit soort gruizige en groezelige aandacht? Dat ik het als een ranzig compliment opvat?

Zou hij veel succes hebben met dit soort flauwekul? Wie niet waagt, die niet wint. Een brutaal mens heeft de wereld. Je kunt het altijd proberen. Niet geschoten, altijd mis. You can ring my bell….. of klokkenspel…….

Heks staat beslist open voor een gezellige flirt

Er is een dunne scheidslijn tussen gezonde aandacht van een man, een leuk compliment en dit soort geëikel. Het sleutelwoord is respect. Heks is dol op een goeie flirt en ontvangt graag complimenten. Ook van Marokkanen! Maar ik heb een broertje dood aan iemand die de kat in het donker knijpt.

Tegelijkertijd realiseer ik me, dat menig man dolgelukkig zou zijn als hij zo’n belletje in zijn tas vond nadat een beeldschone Marokkaanse met hem bij de Action had afgerekend……. De kans daarop acht ik echter nihil.

Rare wereld.

geile moslima, moslima met rong uit mond, met hoofdoekje

Zo’n meiske achter de kassa, daar dromen veel mannen van…….

Lollig treinreisje met snoezig prinsesje en haar posse. Heks heeft geluk, ze krijgt één van de heren uit de kleren! Er blijken hele interessante tatoeages onder te zitten!

Posted on 10 september 2014 by lagriffeheks

Maandagmiddag pak ik een trein naar Leiden. Cowboy brengt me weg en tilt mijn fiets op het balkon, klapt em in en lebbert me grondig af. We gaan elkaar missen! Het is rustig in de trein. Op Sloterdijk stappen er twee jongemannen in met een schattige baby. Het popje lacht en kraait, dat het een lieve lust is.

baby, klein meisje, mannen uit Dominikaanse republiek, rastahaar, rastaman met baby

Leuk zo’n suikeroom met rastahaar

‘Wat een dotje!’ zegt Heks, ‘Is ze altijd zo vrolijk?’ De vader van het meisje begint te glimmen. ‘Iedere dag!’ antwoordt hij, ‘Behalve als ze honger heeft…’ Dat klinkt gezond.

Het is niet alleen een heel mooi kindje, ze heeft ook nog een prachtige exotische naam! Aderliana…. Als ik de naam later opzoek vind ik em niet. Het dichtst bij komt Aderiana, de donkere/rijke…..

Als de vader van dit prinsesje mijn blog opzoekt op zijn telefoon, ziet hij de mooie plaatjes van de Wensdoos van Elfje. ‘Daar hou ik van! ‘ roept hij uit. De man blijkt dol te zijn op esoterische afbeeldingen en symbolen. Vooral alles wat te maken heeft met Egypte. ‘Ik heb Nefertiti op mijn arm laten tatoeëren!’ Nou, dat wil Heks wel eens zien!

baby, klein meisje, mannen uit Dominikaanse republiekmet baby

Maar bij pappa zitten is ook fijn

Vooral als je zo’n lekkere knuffel krijgt!

Voor ik het weet heeft hij zijn shirt uitgetrokken en staat er een knappe halfnaakte man voor mijn neus. Wat een geluk heb ik toch weer op een suffe maandagmiddag 😉

En inderdaad, de Egyptische koningin prijkt levensgroot op zijn bovenarm, omgeven door piramides. Daarnaast aan de ene kant een afbeelding van de valkgod Horus, aan de andere kant zijn beroemde oog……En natuurlijk is er ook een ankh te vinden op deze bovenarm…..

‘Prachtig!’ roept Heks. We raken aan de praat over magie en hekserij. Het blijkt ,dat de moeder van deze jongeman een witte heks is, net als ik. ‘In de Dominicaanse Republiek, waar mijn wortels liggen, heb je ook best veel zwarte heksen, die heel gevaarlijk zijn. Ze maken mensen ziek en brengen ongeluk.’

tatoeages Isis, tatoeage, oog van Horus, tatoeage Thoth, vogel, ankh

Het oog van Horus, piramides, een ankh

Nou, die heb je hier ook hoor. De scheidslijn tussen wit en zwart is ook nog eens erg dun. Maar wel heel duidelijk. Wit is altijd onbaatzuchtig. En vanuit het hart. De rest is zwart…..

‘Jij zou de boeken van Drunvalo Melchizedek heel erg kunnen waarderen. Daarin schrijft hij heel veel over Egypte. Hele gekke verhalen soms. Maar ook een bijzonder heldere verhandeling over geometrie! Het heet ‘De geometrie van de schepping’ en het beslaat 2 delen. ‘ Heks is zelf dol op deze boeken. Ze heeft ze helemaal stuk gelezen.

Nefertite met een scarabee om haar hals

Ik maak een paar mooie foto’s van zijn tatoeages en zijn dochter en vriend. Wat een aangenaam reisgezelschap. Voor ik het weet ben ik alweer in Leiden. Daar zet deze innemende jongeman nog eventjes mijn vouwfiets in elkaar, terwijl ik Varkentje in bedwang houdt . Die zit de hele weg al te azen op een paar lekkere kuiten hier of daar en ik ben zijn muilkorf vergeten.

Even later sta ik veilig en wel weer op het perron. We hebben het er weer zonder kleerscheuren, en dan bedoel ik vooral die van anderen, vanaf gebracht……

Trotse vader

Grote rode varkenstepels en andere natuurfotografie. De kracht van statistieken en hun keiharde realiteit versus het simpele plezier van het goed geschreven woord……..

Posted on 4 september 2014 by lagriffeheks

ysbrandt, hondje in de duinen, achter een balletje, op het strand, zonsondergang, jachthondje, mooie lucht, mooi licht, tong uit bek, rennende hond,

Varkentje Ysbrandt Foto: Rik van Boeckel

Het gaat goed met mijn blog. De statistieken rijzen de pan uit. Plotseling zijn mijn toverrecepten heel populair in de Verenigde Staten. Ik heb het vermoeden, dat het verhaaltje over al die kleine mensen uit Boston in mijn gele autootje er de oorzaak van is. Maar helemaal zeker is dat niet. Voor hetzelfde geld ben ik ontdekt door een kolonie Nederlanders in den vreemde, die geniet van mijn verhalen over grachtenstadjes, hondjes en Hollandse ijspret.

Hoe het ook zij, feit is, dat ik nog nooit zoveel lezers in een week heb gehad als vorige week. En nog nooit zoveel in één maand als vorige maand. En ook nu denderen de statistieken maar door. Piek na piek. En dat terwijl ik nog nooit zo weinig heb geschreven als in de afgelopen maand….. Wonderlijk.

Foto: Rik van Boeckel

Recentelijk ben ik er ook achtergekomen, dat mijn verhaaltjes regelmatig worden gedeeld. Een statistisch getalletje, 9.075 keer, dat me tot nu toe ontgaan was. Ik weet niet wat er waar wordt gedeeld, alhoewel ik soms een aanwijzing kan aflezen uit de rijtjes en tabellen. En heel af en toe kom ik er wel achter, waar mijn verhaaltjes worden gepromoot. Op een receptensite bijvoorbeeld. Of eentje met verhalen over vlooienplagen. Maar de andere 9.073 keer tast ik in het duister..

Foto: Rik van Boeckel

Statistieken zijn best leuk, maar relatief. Met de enorme hoeveelheid labels, die ik aan mijn teksten hang, de zogeheten tags, krijg ik natuurlijk mensen binnen, die wel op zoek zijn naar informatie over bijvoorbeeld grote rode tepels, maar dan niet in een verhaal over een kinderboerderij willen belanden. Waar de zeug haar biggetjes aan de tiet heeft. De tietenbatterij beter gezegd. Met die enorme grote rode tepels…..

varkenstepels, rode tepels, grote tieten, borsten, batterij varkenstieten

De gewraakte foto, populair in de zoekmachines…… en bij mannelijke varkentjes, behalve Ysbrandt…… Foto: Toverheks

Misleidende informatie mijnerzijds? Welnee. Het staat toch in mijn stuk, die tepels. Alleen in een geheel andere context dan op de gemiddelde pornosite. Misschien is het wel een verademing voor deze hitsige lezers om nu eens met echte natuurfoto’s te maken te krijgen in plaats van de klassieke pornografische ‘natuurfotografie’……

Ook schep ik er heimelijk genoegen in deze groep zoekenden op het verkeerde been te zetten. En die foto van die varkenstepels is echt mooi. En voor de gemiddelde beer vast heel opwindend. Maar ja, die knorrige heren hebben helaas geen wifi in hun kot……

Foto: Rik van Boeckel

Een deel van mijn lezers zal dus ook bij toeval op mijn blog terecht komen. Ontdekken, dat ze er niets te zoeken hebben. Om vervolgens dan ook niets van hun gading te vinden. En tenslotte snel de plaat te poetsen. Om nooit meer weer te keren in dit heksenhol van een blog.

Maar die 9.075 keer dat mensen de moeite hebben genomen een verhaaltje van mij te delen vertelt ook een ander verhaal. Voor deze lezers is er wel sprake van herkenning. Ze vinden iets, dat de moeite waard is om anderen op te wijzen. Of om hun medemens van te laten meegenieten…..

Foto: Rik van Boeckel

In de begindagen van mijn blog, toen ik soms maar 4 lezers op een dag had, drong het al snel tot me door, dat ik ook voor 1 lezer zou schrijven. Uiteindelijk was de aanleiding tot dit avontuur een maandenlange dagelijkse correspondentie met een kluizenaar in Het Hoge Noorden. Deze kwam uit zijn holletje onder invloed van al dat gecorrespondeer en kreeg verkering met een lokale schone. Dit ging ten koste van onze penvriendschap, maar ik ben nog steeds heel blij voor hem. JOOOOOO!!!!! Alle geluk voor Friesland!!!!

Heks houdt gewoon heel erg van schrijven. Dat maakt me gelukkiger, dan welke statistiek ook. Een perfecte zin, een goed verhaal, een rake bewoording: Het doet mijn hart zingen! Het is tevens ongeveer het enige succesvolle, dat ik in jaren heb gepresteerd. Alle andere dingen doe ik voor spek en bonen.

Foto: Rik van Boeckel

Zangopleiding? Ik oefen nooit, want daar heb ik de puf niet voor. Koorprojecten? Ik oefen nooit, zelfde reden. Mediteren? Doe ik lopend in het bos, terwijl ik de hond uitlaat, want ik heb niet de energie om een half uur te zitten op een kussentje. Zwemmen? Onbegonnen werk momenteel. Sportschool? Ik betaal mijn abonnement, schrijf me in voor lessen en kom dan niet opdagen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Gelukkig gaan sociale contacten me wel goed af. Zelfs vanuit bed lukt het me altijd nog om genoeg vriendschappen te onderhouden. Niet met iedereen natuurlijk. In tijden van grote bedlegerigheid is het grootste deel van mijn sociale kring me weer snel vergeten. Maar ik heb een paar gouden vrienden door dik en dun.

Foto: Rik van Boeckel

Mensen, die niet schromen regelmatig voor me te koken. Of mijn hondje uit te laten op slechte dagen. Zoals gisteren Frogs bijvoorbeeld. Terwijl Heks gestrekt lag, liep Varkentje lekker met zijn suikeroompie op het strand. Ik kreeg allemaal leuke foto’s toegestuurd, zodat ik een beetje mee kon genieten.

Ik heb dan misschien geen knoop, ben totaal mislukt qua goeie baan, gelukkige gezinsvorming en oudedagvoorziening. Kreupel maar zo’n beetje in de rondte op goede dagen en lig nog steeds veel onderuit. Maar ik kan schrijven! En ik word gelezen! En daar geniet ik van. Met volle teugen.

En mensen, die niet willen dat ik schrijf wat ze lezen, raad ik aan vooral niet te lezen wat ik schrijf…..

Foto: Rik van Boeckel

Cowboy ontsnapt aan ziedende discuswerpster van Olympische allure. Een drol kan veel teweeg brengen. Maar laten we wel wezen, als hondeneigenaar word je verantwoordelijk gehouden voor elk achtergebleven uitwerpsel van wie dan ook! Ria heeft groot gelijk! Vrolijke treinreis en Wensboom in het Oosterpark in Amsterdam….

Posted on 29 april 2014 by lagriffeheks

Wensboom, Oosterpark, Amsterdam, april 2014

Wensboom in het Oosterpark, Amsterdam

Vanmorgen slaap ik uit. Cowboy laat als verrassing het hondje voor me uit, de schat. Als hij me niet had gewekt lag ik nu waarschijnlijk nog te slapen….. We drinken uitgebreid koffie, maar mijn lief heeft het druk. Ik begin mezelf bij elkaar te rapen. Spullen te verzamelen. Ik wil niet weer van alles vergeten….. Dan drinken we nog meer koffie, Cowboy klessebest….

‘Ik had geen poepzakjes bij me, toen ik dat varken uitliet’, zegt hij, ‘en toen kwam ik Ria Stalman tegen met haar hondje, net toen Ysbrandt eens eventjes uitgebreid ging poepen.’ Heks grijnst. ‘”Wel opruimen!” riep ze streng’, vervolgt mijn vriend, ‘maar ja, ik had geen zakje, dus ik stond daar maar bij die drol…..’ Ik lig dubbel. Een boze Olympisch Kampioene Discuswerpen. Een hondendrol. En een vertwijfelde Cowboy….

‘Ik zag haar vervolgens met krijt op de stoep schrijven: Ruim uw hondenstront op!’ Daar kijkt Heks toch van op. ‘Naast een andere hoop van een andere hond!’, besluit hij, ‘maar wel zo, dat ik het zag!’

‘Maar heb je haar dan niet om een poepzakje gevraagd?’ Dat is mijn truc. Het werkt beide kanten op. Als ik per ongeluk geen zakjes bij me heb, vraag ik het de eerste de beste hondeneigenaar. En andersom roep ik in geval van doorlopen direct:’ Wilt u soms een zakje?’

En inderdaad, mijn lief had ook dat idee. Hij kreeg een zakje van onze Olympisch Kampioene. En kwam er zonder kleerscheuren vanaf. Want reken maar dat ze nog niet voor de poes is. Haha. Ik blijf het voor me zien, een vliegende Cowboy…..

Vanmiddag pak ik de trein terug naar Leiden. Ysbrandt krijgt zijn muilband om en dat is maar goed ook, want het is druk met de fietsen in de trein. Direct in Amsterdam stapt er een leuke dame in met een elektrische fiets. Zij heeft een overfitte man, die fietst zo’n 40 kilometer per dag. ‘Zonder een beetje ondersteuning houd ik hem niet meer bij’. Manlief fietst momenteel al ergens in Zeeland. Zij gaat lekker een stukje met de trein….

Ik ken het, ik heb ook zo’n superfit liefje.

Station Schiphol. Twee enorme hybrides schuiven naar binnen. Bagage achterop en een sportief echtpaar in wielerkleding….. Ys gromt waarschuwend tegen al die fietsfanaten. En zit veilig tussen de knieën van Heks geklemd. Ik ga me een beetje zorgen maken over het uitstappen straks in Leiden. Het balkon staat propvol koffers, fietsen en mensen. Gelukkig biedt de man aan om me te helpen.

‘Ik til die fiets er wel even uit voor je,’ belooft hij. Ze zijn op vakantie geweest in Bulgarije. Het echte werk. Bergen en lange afstanden. Slapen in hotelletjes of wat daarvoor doorgaat. ‘Zo kom je op de gekste plekken’, verzekert hij me. Ze hebben het heerlijk gehad!

Zie je? Je hoeft niet ver te reizen voor een goed verhaal. Van Amsterdam naar Leiden volstaat in mijn geval!

In mijn geliefde Sleutelstadje loods ik Varkentje snel de trein uit. Dat valt nog niet mee. Ik wurm me tussen hutkoffers en beautycases door. De man zwaait mijn bepakte vouwfiets nog net niet boven zijn hoofd en zet em opgevouwen en wel op het perron. Hopla! Alleen Ria had het hem verbeterd……

Ys is blij dat het avontuur weer achter de rug is. Voor het station trakteer ik hem op een haringstaart. En een paar stukken kibbeling. Vergenoegd schrokt hij de lekkernijen naar binnen. Hij is de reis alweer vergeten. Nog even door een park wandelen op weg naar huis. En dan een paar uur heerlijk crashen…..

De katten hebben er een zootje van gemaakt. De pakjes leeg kattenvoer liggen versnipperd door het hele huis. Ik vermoed dat Cowboy ze niet in het vuilnisvat heeft gekieperd…… Toen hij zo lief was ze eten te geven voor vertrek.

De koelkast staat op een kier. Kunnen ze die nu ook al openmaken? Ik vind een pak aangevreten kattenvoer in de kast. ( ?) Niet verklaarbaar. Ook hebben ze mijn glutenvrije brood uit het pak gehaald en door de keuken gesmeten.

Ferguut heeft de buurvrouw uit haar slaap gehouden, door ’s nachts keihard in de hal te zitten mauwen. Kortom: Ze hebben me gemist!

Dus lig ik de rest van de middag lekker in bed te dweilen. Met alle poezen om me heen. Even grondig bijkomen van een weekend niets doen!

	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: vergeten

Eenheidsworstige reclame: Deze dame is er niet van gediend. Maar waar gaat het eigenlijk over? ;-) Heks Quichot bedot zichzelf. Voornamelijk en vanzelf. Niet erg hoor. Reset: Gewoon eens goed lachen……. Daar heb je vrienden voor!

Toevalligheden, dingen die je toevallen in plaats van overkomen. Of over je heen worden gestort, door je strot geduwd, in je maag gesplitst. Heks mijmert over toevalligheden, vlak voor het moment dat er weer iets over me heen wordt gestort. Wat een toeval!

Ex Animo zingt Matthäus met bevindelijke en vitale momenten, aldus de lovende recensie van Lidy van der Spek. Heks heeft een heerlijke bevindelijke dag en avond met dit prachtige meesterwerk van Johann Sebastian Bach. Ik ben fit genoeg: Het kan en mag! Elke dag wat mij betreft……

Hopen is hopeloos versus hoop doet leven. De andere wang toekeren lukt maar 1 keer: Dan zijn de wangen opgesoupeerd. Liefde maakt geen onderscheid des persoons. God houdt van Saddam en Adolf alsof het niets is. Hij liever dan ik….. Heks geniet van klein geluk. Daar ben ik goed in.

Engel trakteert op ribbetjes van de de Badmeester. ‘Maak een paar leuke kerels van die spareribs! Zoals er in Genesis vrouwen van werden geknutseld’ moedigt Heks haar aan. ‘Ik doe mijn best!’ giebelt Engel. Heerlijke middag vol zomerzotheid aan het strand!

Lollig treinreisje met snoezig prinsesje en haar posse. Heks heeft geluk, ze krijgt één van de heren uit de kleren! Er blijken hele interessante tatoeages onder te zitten!

Grote rode varkenstepels en andere natuurfotografie. De kracht van statistieken en hun keiharde realiteit versus het simpele plezier van het goed geschreven woord……..

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: