Gaargestoofd de winter door. Met een radiatorventilator of een eierwarmer op je oor. Of een oplaadbaar warmtekussen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Maar als ik door een winkelstraat loop, word ik pislink en boos: Alle winkels met deuren wagenwijd open stokend voor het heelal. Het is gestoord, asociaal, idioot en mal.

Posted on 16 december 2022 by lagriffeheks

Vanmorgen vroeg gaat de bel. Vroeg voor Heks. Niet voor de rest van de wereld…

Het is Steenvrouw. Snel druk ik haar een riem met 2 drukke hondjes er aan in handen. Ze gaat even een klein piesrondje met hen doen door de wijk. Heks zet intussen koffie.

‘Wat duurt het lang, waar blijven ze toch?’ fladdert er door mijn gare hoofd. Intussen gooi ik een hap pijnstillers naar binnen. Mijn lijf is nog niet opgestart. Mijn gestel piept en kraakt. Mijn hoofd kan nog niet denken. Net als ik naar de slaapkamer loop om me verder aan te kleden gaat de bel weer. Mijn posse is terug.

‘Joh, het was hartstikke glad hier in de wijk…’ Steenvrouw kijkt nog steeds geschrokken bij binnenkomst. Van alle bijna valpartijen. Met twee hondjes aan de lijn. Eentje braaf en goed luisterend. En een ondeugende trekpleister. Een vliegend pakpaard langs een ijzige trekvaart. Maar dan in miniatuurversie.

VikThor vlijt zich stijf tegen mijn vriendin aan. Hij geniet er altijd enorm van, dat hij op nummer 1 staat bij haar. Niet de schattige Freya. Nee, hij. Met zijn grote hondenkop. Verliefd kijkt hij haar aan. Draait zich helemaal op zijn rug. ‘Buikie aaien, buikie aaien….’

Leonoor probeert bij Steenvouw op schoot te springen. ‘Wat ben je toch een knapperd. En wat lijk je toch op Doekie, ook zo slank en rank. Alleen je koppie is heel anders….’

Leonoor en Ferguut zijn kinderen van Steenvrouws kat Doekie. Halfbroer en halfzus. Ferguut pikzwart, net als zijn moeder. En Leonoor? Ja, dat is een echte lappendeken. Een lapperdepap. Een gekke lap.

‘Leonoor is altijd zo lief, als ik verdrietig ben komt ze me troosten. Ze gaat me dan helemaal wassen. Met dat ruwe tongetje. Het is echt een schat,’

Eerst kletsen we uitgebreid over Steenvrouws vrijwilligerswerk bij het kerstbomenasiel. Heks is daar gisteren een piepklein boompje gaan uitzoeken. Vooral om mijn vriendin daar aan het werk te zien. En ook om toch nog wat echt groen in huis te hebben.

Steenvrouw en haar collega steken een spade in de grond en delven het door mij uitgekozen jeugdige boompje op. Met een kruiwagen wordt de opgepotte kerstboom naar mijn auto gereden. Ik betaal 12 euro voor de huur van de grond, het lenen en de moeite.

Het is toch zo’n leuk initiatief, die kerstbomenopvang. In januari breng ik het boompje weer terug.

Steenvouw en Heks bespreken vervolgens het kerstdiner. We gaan een forse kalkoen in de oven stoppen. Een dag voor kerst maken we het bakbeest klaar. En op kerstdag zelf wordt hij gaar. In een zak. In de oven.

Als Steenvrouw weg is gaat de telefoon. Ik grijp net mis. Het is Jip, zie ik tot mijn verbazing. Wat zou er aan de hand zijn? Toch geen narigheid? Snel bel ik hem terug.

“Heks, ik heb zo’n Stoov gekocht, net als jij. Zo’n lange deken, precies dezelfde als jij hebt.. Maar ik snap niet hoe ik em moet opladen. Ik heb een batterij. Maar de stekker van de oplader past er niet in…. Je weet wel, zo’n piemeltje. Maar geen passend gaatje…’

Heks hikt van de lach. ‘Oh, Jip, ik had hetzelfde probleem, die gebruiksaanwijzing is niet bepaald duidelijk. Je moet de batterij in een compartiment bovenin het kussen stoppen, bladiebla…’ We zijn een tijdje bezig, belemmerd door de afstand en de telefoon, om het kussen aan te sluiten, maar uiteindelijk lukt het.

‘Ik kom zondag niet naar de kerk, dus je hoeft me niet aan te melden voor een parkeerplek,’ besluit Jip het gesprek, ‘Dan zien we elkaar met kerst. Dank je wel, Heks, tot snel!’

Sinds kort heeft Heks een paar warmhoudkussens van Stoov. Je kunt ze opladen en dan blijven ze urenlang lekker warm. In de kerk, waar ik repeteer met mijn diverse koren wordt niet meer gestookt boven de 16 graden. Het hele koor zit in winterjas met een druppel aan de neus te zingen. Maar Heks zit gewoon in haar kloffie op haar Stoov. Niks jas of das. Ik heb geen last van de kou.

Voor de scootmobiel heb ik een klein kussentje. Ook van Stoov. Zit ik normaal gesproken te creperen in dat ding op ijskoude dagen tijdens ellenlange tochten? Nu heb ik het lekker warm.

In bed staat ook een Stoov. Een heel dik kussen, waar ik tegenaan geplakt zit avond na avond. Met een extra grote batterij.

Zo kom ik de winter wel door. Echt wel.

’s Middags breng ik iets langs bij de Grote Vriendelijk Reus. Hij heeft ook een manier gevonden om warm de winter door te komen. ‘Kijk Heks,’ enthousiast kruipt hij met zijn machtige lijf achter de televisie en morrelt onder de radiator. Een vreemd voorwerp komt tevoorschijn. ‘Het is een radiatorventilator! Schijnt enorm veel energie te schelen!’ roept hij trots.

Later krijg ik een appje van hem, waar ik enorm om moet lachen. Echt schuddebuiken. Het is de maatbeker van het hondenvoer. Afgelopen zondag vergeten mee te nemen, toen ik de hondjes ophaalde van een logeerpartij bij de Grote Vriendelijke Reus. En nu dus weer vergeten. Het plaatje spreekt boekdelen………

Wie schrijft blijft. Heks wil graag blijven, maar het schrijven stokt. Tot storm alle stokken in de rondte blaast. Als ontketende woede over Nederland raast. Tot het klaar is. Over en uit. Komt lente tot besluit?

Posted on 23 februari 2022 by lagriffeheks

Het lukt me maar niet om te schrijven. Genoeg stof tot nadenken, genoeg waan van de dag, genoeg hersenspinsels…… Maar er een verhaal van maken? Ik begin er niet aan. Al een hele tijd niet. De moed zinkt me in de schoenen bij het idee alleen al.

Sinds ik bont en blauw ben geslagen. Sinds al mijn gewrichten uit de kom zijn geschud. Sinds de voet in mijn rug. Sinds de daarbij behorende krak. Sinds het agressieve gesnater van de toekijkende ganzen.

Ik krijg het niet opgeschreven, de ontwikkelingen na dit incident. Die ontwikkelingen zijn creepy. Er wordt ’s nachts bij me aangebeld bijvoorbeeld. Meermalen. Een keertje tot drie keer toe met tussenpozen van een kwartier. Half 5, kwart voor 5, 5 uur….. Honden blaffen. Heks klaarwakker. Politie doet geen zak.

Ongetwijfeld toeval.

Mijn computer wordt gehackt. Eerst mijn Facebook 2 keer binnen drie dagen. Iemand probeert met mijn telefoonnummer in te loggen bijvoorbeeld. Of mijn mail ligt er dagen uit. Of ik krijg een melding dat iemand op mijn Messenger probeert in te loggen…… Of ik krijg de melding dat mijn Apple ID opeens door iemand ergens voor wordt gebruikt. Of, of………

Mijn virusscanner draait overuren…..

Heel veel toeval toevallig.

De feestdagen sla ik grotendeels in mijn eentje stuk. Ik ben intussen zo murw van het altijd alleen zijn, dat het me echt niks meer kan schelen. Ik hang een kerstslinger op en steek kaarsen aan. Drink gezellig een mondkapwijntje met Steenvouw op eerste kerstdag….. Zo.

Niks aan de hand.

Maar dat is allemaal al bijna 2 maanden geleden. Nu is het februari. Het stormt aan 1 stuk door. Overal liggen omgewaaide bomen. Mijn lievelingsbeuk gaat als eerste. Haar enorme gestalte slaat een gat in het belendende pad. Een boom aan de overkant van de watering waar ze aan staat wordt verpulverd. Een boom een fietspad en een sloot verder wordt verpletterd.

Ze mist ternauwernood het dak van de voetbalvereniging, deze enorme reuzin. Wiens naam ik ken. Mijn bomenvriendin.

Een kronkelwilg in het hof verderop raakt een ledemaat kwijt. Een enorme tak ligt op het pleintje, waar ik altijd loop met de hondjes. Daaraan zitten genoeg kronkelige takken om heel Leiden van paastakken te voorzien.

En dan de klap op de vuurpijl. Een enorme boom ligt dwars over het ooievaarsnest in Zuid-West. Ik ga zoals altijd even kijken hoe het met deze magische afstammelingen van de dinosaurissen is tijdens een hondenronde.

Maar oh schrik, er ligt een joekel van een stam over de plek waar het nest zich bevindt. Vanuit een andere hoek ontdek ik restanten van het platgeslagen nest tussen de enorme brokken hout.

Waar zijn de ooievaars? Konden ze bijtijds wegkomen? Of zitten ze de storm sowieso elders uit? Hier in de steeg zag ik een duif midden in de nacht op een tak balanceren tijdens het staartje van de storm. Ik kon niet geloven dat het beestje niet werd weggeblazen. Het diertje zat er de volgende ochtend nog….

Vandaag zie ik de ooievaars. Ze zitten in het gras een stukje verderop. Ze zien er wat ontredderd uit. Hopelijk wordt er snel een nieuw nest uit de grond gestampt. Ik ben zo blij, dat ik hen zie!

Het zal je maar gebeuren dat je huis weg waait. Daar zijn mijn zorgen niets bij vergeleken…..

Heks als vlijtige huisvrouw: Vuile was hang je niet aan de lijn. En al helemaal niet buiten! Aan de lijn doen helpt je evenmin af van je vuile was. Een sopje doet wonderen. Schone was moet je eerst goed uitwringen. Was ophangen met een whiplash is geen pretje. Een droger doet wonderen in zo’n geval…..

Posted on 21 januari 2018 by lagriffeheks

Zaterdag koop ik dan eindelijk een nieuwe droger. Het geld staat al enige tijd op mijn rekening, maar Heks had geen puf om er achteraan te gaan. Eigenhandig was op de waslijn hangen is echter geen optie. Ik doe het wel, maar het bekomt me slecht.

Mijn nek verdraagt geen enkele belasting sinds een kakwijf uit Wassenaar haar BMW erin parkeerde. Nou ja, aan gort reed op mijn nek. Totall loss. Toen ik stopte voor een voetganger op een zebra. Het mens zat ongetwijfeld te smsen, want ze heeft niet geremd. Ze had Heks naar eigen zeggen niet eens gezien.

Afgelopen vrijdag stuurt de thuiszorgorganisatie opnieuw dezelfde invalkracht. Mijn tijdelijke dromertje. Waar dat meisje toch met haar gedachten zit…… Ik heb weliswaar een half uur extra gekregen, maar er gebeurt toch veel minder……

Ze haalt de vuile was uit de wasmand en vouwt het slordig op. Stopt het in lades en kastjes. Vervolgens vist ze de schone was uit de machine. Die heeft nog niet gecentrifugeerd. Evenzogoed hangt ze alles kletsnat over de diverse rekjes. De badkamer lijkt wel een zwembad. Uren is ze in de weer met dit als resultaat.

Eerst maar centrifugeren, want dit schiet niet op. Ik ben nijdig. Ik kan nu eenmaal slecht tegen dit soort gekwezel. Ramen zemen, iets dat ik op zeer jonge leeftijd al voor mijn moeder deed, kan ze ook al niet heb ik ontdekt. Na een half uur aaien over het glazen oppervlak heeft ze het vuil louter verdeeld. En nu dit weer.

Ik verbijt mijn nijd.

‘Haal het er maar weer af,’ verzucht Heks tenslotte. Ik zal het toch zelf moeten ophangen, want mijn hulp is door haar tijd heen. Grrr.

Heks is nog steeds gestresst over geld. Vorig jaar hing totale armoede als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Het bleek een hoax te zijn, want ik zit toch goed in de slappe was blijkt. Totaal op het verkeerde been gezet. Doodsangst om niets. Even laten merken wie er aan de touwtjes trekt? Is er sprake van pesterijen?

Angst werkt verlammend. Dat heb ik weer goed gemerkt. Maar ik heb ook de bescheiden basis waar ik op sta gevoeld. En ik heb hele goeie hulp gekregen. Het komende jaar wil ik weer grip krijgen op mijn bestaan.

Een tijd terug word ik gebeld door mijn oudste nicht precies op een moment, dat ik op het punt sta de deur uit te gaan. ‘Ik bel je terug,’ beloof ik. Ik schrijf haar nummer op een envelop en raak die kwijt. Maanden later vind ik em terug. Oeps. Eerst maar eens terugbellen.

Snel draai ik het nummer.

Ik kom uit een grote familie, waar de vuile was bepaald niet buiten wordt gehangen. Binnen in onze clan hangt echter genoeg van dat spul. De klamme bevlekte lakens spoken als vanouds tussen ons in. Door al die lagen vies wasgoed heen maken we contact.

Als een roze olifant fladdert overspelig beddengoed door onze conversatie. Beslapen kussenslopen lopen weg met een oude volgespoten zakdoek. Een wrattige handdoek krijgt ongewenst commentaar. Een eenzaam schimmelig washandje vraagt wroetend om aandacht.

Dan floepen er toch wat ongerechtigheden uit mijn mond. Voor ik het weet is het deksel van de put, heb ik mijn doopceel gelicht, vliegt een kledder vuile was door het raam naar buiten.

Het ligt opeens op straat! Dat wast al het water van de zee niet af…..

Dan valt de telefoon uit. Het komt goed uit, want Heks is volstrekt uitgeput. Ik heb ook een beetje spijt van het laten ontsnappen van die vuile was. ‘Ik ben al zeventig, hoor,’ verbaasde ze me halverwege het gesprek. Ja verrek. De tijd tikt door. Dan zit je echt niet meer te wachten op dit soort wasgoed. Gemeengoed. Gemeen wasgoed.

In de documentaire ‘Liefde is aardappelen’ van Aliona van der Horst wordt dat fenomeen mooi uit de doeken gedaan. Hoe mensen uit hetzelfde nest totaal verschillend omgaan met de plunjezak oud vuil op hun rug. Sommigen beweren zelfs: ‘Vuil? Waar heb je het over?’

Eigenlijk moet ik een timer zetten als ik met iemand telefoneer, zodat ik niet zo over mijn grens ga. Ja, dat ga ik voortaan doen. Twintig minuten bellen hooguit. Zonder aanziens des persoons. De rest bespreken we de volgende keer wel…..

Oh, oh. Blij dat donderdag die nieuwe droger wordt bezorgd. Het wordt de hoogste tijd dat de natte was niet meer als was in mijn handen is. Dinsdag komt mijn nieuwe vaste hulp. Goddank. De schat van een dromerige studente met twee linkerhanden komt nog een paar keer op de vrijdagen, maar het eind is in zicht. Een kind kan weliswaar de was doen, maar dit mensenkind bepaald niet.

Vuile was moet je niet buiten hangen. Noch moet je het smerig en wel in de kast stoppen. Het moet gewoon in de wasmachine. Met een lekker fris zeepje erbij. En daarna als het even kan in mijn nieuwe zuinige condensdroger!

Je kunt er ook wollen truien in drogen. En schoenen! En hondjes? Passen die er ook in? Dan ga ik gelijk dat varkentje wassen.

In memoriam Willem van Scheijndel. Mijn vriend Schilder is niet meer onder ons. Onverwacht weggevlogen. Opgetild door het eerste zomerbriesje. Verrukt vliegende vreemde vogel! Meegenomen door engelen en geliefden. Eindelijk thuis. Quote: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk! Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Posted on 21 mei 2017 by lagriffeheks

Afgelopen week wandel ik met Chris langs de golfbaan. Haar hondjes vrolijk drentelend naast ons. VikThor draaft sneller dan zijn schaduw door het struweel.

Plotseling een ijselijke kreet, een duikvlucht. ‘Wat heeft je hondje daar?’ Heks staat al naast haar monster. Ik vis een jonge spreeuw tussen zijn tanden vandaan. Hij houdt het beestje heel voorzichtig vast, zoals een echte jachthond betaamd. Toch is het dier gewond geraakt. Bloed kleeft aan mijn handen.

Voorzichtig inspecteer ik het diertje. Het ziet er niet goed uit. Hij lijkt wel doorspiest vanaf de rug. Tussen zijn opgevouwen vleugeltjes gaapt een diepe wond. Zijn buikje is echter puntgaaf. Een glanzend kraaloogje staart me helder aan. Ik leg contact met dit kleine kereltje. Nog maar net begonnen aan zijn vrolijke zorgeloze vogelleventje en nu al kansloos.

‘Wat was het voor’n vogel, die zo zat te schreeuwen?’ Mijn vriendin weet het niet. Was het één van zijn ouders? Die in paniek mijn hondje probeerde te verjagen? Of was het soms zo’n lelijke ekster? Ik heb ooit een nest merels op mijn waslijn gehad. Toen ze uitvlogen zat er een school eksters klaar om hen te verorberen……..

Ook het tweede nest datzelfde voorjaar, wellicht geboren uit de frustratie van de berooide ouders, was eenzelfde lot beschoren. Mijn balkon getransformeerd tot fastfoodketen voor de schreeuwlelijkerds onder de nazaten der dino’s……

Voorzichtig loop ik met mijn vogelvriend terug naar de bewoonde wereld. We gaan hem natuurlijk proberen te redden, maar ik heb er een hard hoofd in. Om de paar meter sta ik een tijdje stil. Check de ademhaling. Kijk in zijn kraaloogjes. Hij gaat zienderogen achteruit. In de bocht naar de woonwijk overlijdt hij. Ik zie zijn borstkastje steeds lichter ademen. Mijn heksenhanden vormen een kolom van liefde en licht. En dan is het voorbij.

Ik geef hem een mooi plekje aan de Zijl. Voorzichtig bedek ik het graf met klei en planten. ‘Dag lieve Spreeuw. I hold you close to me, I release you to be so free…..’

‘Dit is al de vierde gewonde vogel, die ik in mijn handen heb het afgelopen jaar. Alleen die uil heeft het overleefd…… Bizar toch?’

Een paar dagen later gaat de telefoon. Ik sta net in de berging mijn fiets van het slot te halen, op weg naar de fysiotherapeut. Het is de broer van Schilder. Ik zie het op de display van mijn mobiel. Ik weet het direct: Mijn goede vriend is er niet meer. ‘Ha lieve Broer, vertel het maar, wat is er met Schilder?’

Diezelfde middag nog ga ik kijken bij mijn oude vriend. Vredig ligt hij in zijn witte kist. Een flauwe glimlach speelt om zijn mond. ‘Haha, heb ik jullie mooi bij de neus gehad….’ Hij lijkt wel te ademen…

‘Goeie hemel, hij past er nauwelijks in, wat is hij toch groot,’ stamel ik, terwijl ik naar zijn tegen het hout gevlijde hoofd kijk. Zijn mooie dolfijnengezicht met dat geprononceerde voorhoofd en de diepliggende ogen helemaal rustig en vredig.

Ons aller Schilder is niet meer. Plotseling overleden aan de gevolgen van een slopende ziekte. Alleen wist niemand het. Hijzelf ook niet. Nou ja, of hij echt geen idee had is maar de vraag. Niet iedereen is in de wieg gelegd voor een lang ziekbed en eindeloze hopeloze behandelingen in het ziekenhuis. Sommigen sterven gewoon bij voorkeur in het harnas. Met een kwast in de hand in zijn geval.

’s Avonds lees ik op internet wat de media over hem hebben geschreven. Ik zie een hele leuke foto bij een artikel staan. Krijg nu wat: Die heb ik een paar jaar geleden gemaakt! Wat grappig.

Fiederelsje komt me troosten. We heffen het glas op Schilder en praten over zijn leven en werk. ‘Die enorme schilderijen uit zijn beginperiode vind ik toch zo mooi, die zou ik dolgraag om me heen hebben,’ mijn vriendin is een fan van zijn vroege werk. We moeten lachen, want het is zo goed als onmogelijk om zo’n enorm doek in een rijtjeshuis op te hangen.

‘In die periode woonde hij boven dat restaurant op de hoek van de Singel en de Kaiserstraat. Een hokkerig huis, waar die doeken ook niet via het trapgat en door de deur naar buiten konden. Als hij exposeerde haalde hij het raam op de eerste etage er helemaal uit. Dat was de enige manier om zijn werk naar beneden te takelen….’

’s Avonds brand ik een kaarsje. Ik denk aan onze jarenlange vriendschap. De gouden jaren, onze gezamenlijke spirituele zoektocht. De eindeloze gesprekken, het plezier….. Zijn gulheid en positieve levensinstelling. Hoe gedreven hij altijd aan het werk was. Hoe hij medekunstenaars wist te inspireren.

‘Vorige week zondag wilde ik hem nog bellen na de retraite. Chris en ik gaan en Sangha opzetten voor kneuzen,’ Fiederelsje schiet in de lach, ‘het is een Geuzennaam, hoor,’ grijns ik, ‘Alle echte kneuzen zijn welkom. Maar toen bedacht ik me dat ik hem ooit meenam naar een film over Thich Nhat Hanh.’

‘Iemand vertelt in die documentaire dat Thay tijdens de bombardementen in Vietnam gewoon met de weeskinderen ging picknicken. Tussen de aanvallen door natuurlijk. Dat vond Schilder belachelijk. Te gek voor woorden. ‘ We grijnzen naar elkaar. Als Schilder iets in zijn kop had dan kreeg je dat er nooit meer uit!

‘Met Alex Orbito had hij een hele sterke band. Die kleine magische Filipijn, die met zijn blote handen spiritueel opereert, kon mijn vriend wel bekoren. De eerste keer dat hij met me mee ging mocht hij kijken hoe ik aan mijn rug werd geholpen. Ik trof hierna een bevende Schilder aan. Verbijsterd vertelde hij me dat hij mijn wervelkolom had gezien. Met zijn eigen ogen. Klaarwakker en helemaal bij.’

‘Schilder zag mijn botten en bloedvaten, wit zenuwweefsel…. Alex Orbito haalde vervolgens allemaal stinkende zwarte materie tussen mijn wervels vandaan en streek toen opnieuw over Heks’ rug en hopla. Al het vlees en vel sloot zich weer: Niets meer te zien, behalve een felle rode streep!’

De hele weg terug naar huis zat mijn vriend te lachen. Te schateren zelfs. ‘Mind over matter, jeetje Heks, wat geweldig.’ Een serie schilderijen volgde. Want alles wat hij meemaakte werd verwerkt in zijn kleurige kunst.

Ook de boeken van Drunvalo Melchizedek over Heilige Geometrie sloegen enorm aan bij deze begeisterde kunstenaar. Hij inspireerde me om ze ook te lezen en Heks sleepte hem vervolgens mee naar een seminar van deze leermeester. Zijn geliefde vrouw Fee ging ook mee. Met zijn drietjes hadden we een heerlijke tijd. En eenmaal weer thuis volgde er natuurlijk een geweldige serie doeken……

Ik denk aan die gelukkige jaren. Zijn Gouden Jaren. Toen hij samen was met Fee, zijn grote liefde. Hoe Schilder tijdens de eeuwwisseling een enorm vuurwerk organiseerde. In zijn mooie woning aan het Rapenburg danste Heks met een zestal prachtige dames, waaronder natuurlijk zijn eigen lief, door de kamer. Allemaal gekleed in een schitterende avondjurk.

Er was slechts één andere man aanwezig, het vriendje van één van de meiden, herinner ik me. Een geweldig foute Griek. Die keek zijn ogen uit. Wat was dit nu allemaal? Een Hollandse harem? Zo bont had zelfs hij het in zijn leven niet gemaakt. En dat vond hij beslist erg jammer zo te zien. Hoe kreeg die Schilder dat voor elkaar?

Beneden in de gracht lag onze vuurwerkdeskundige vriend Lampie op een boot aan zijn voorgenomen show te sleutelen. ‘Ik heb van de gemeente Leiden toestemming om om 1 uur te gaan knallen. Leuk hè, dan is overal het vuurwerk voorbij en wij beginnen pas….’ Schilder had geweldig veel plezier in zijn initiatief!

De laatste jaren zagen we elkaar minder vaak. Eens in de zoveel tijd ging ik echter even bij hem buurten. En soms hing hij opeens aan de lijn. Een zeldzaamheid hoor, want Schilder was niet van de verplichte telefoontjes en bezoekjes. Behalve aan zijn moedertje, toen ze nog leefde. Iedereen kwam gewoon altijd naar hem toe!

De laatste keer dat ik bij hem was is ongeveer een maand geleden. Sinds hij zijn rug had gebroken was het leven moeilijk voor deze gedreven man. Hij kon als het ware zijn ei niet meer kwijt. En iets mankeren leidt per definitie tot veel eenzaamheid. Dat vergeten gezonde mensen nogal eens.

‘Als je ziek bent raak je uitgerangeerd. En dat is best moeilijk als je altijd midden in het leven hebt gestaan. Kijk, je kunt mij niet rekenen, ik sta al zeker dertig jaar ergens stationair op een rangeerterrein. Maar ik heb er zo’n gezellig plekje van gemaakt, dat ik toch nog mensen op bezoek krijg…’ zeg ik tegen Fiederelsje.

Niemand kon vermoeden, hoe ziek mijn goede vriend intussen al was. Gelukkig is een lang ziekbed hem bespaard gebleven.

‘Zullen we even samen eten, Heks? Zal ik een paar pizza’s laten komen?’ Vraag hij aan het eind van mijn bezoekje. Ik heb spijt dat ik niet een keertje flink heb gezondigd tegen mijn dieet. Maar ik ben die avond naar huis gegaan.

Lieve Schilder. We gaan je enorm missen. Man van kleur en schoonheid. Vriendelijke man. Met je open onderzoekende geest. Je intelligentie. Je heerlijke vermogen tot abstract denken. Je eigenwijsheid. Je stevige gebruiksaanwijzing! 🙂 Jij, die je zo graag omgaf met mooie vrouwen…. Maar voor wie er maar 1 vrouw echt telde! Jouw toverfee! Jij, van wie we houden. Die zoveel van ons allemaal hebt gehouden. We dragen je in ons hart. Goede reis, gekke dolfijn, oude vriend.

Nederlanders staan klaar op de Alpe d’Huez. Ze willen nu wel eens een landgenoot een etappe zien winnen. Kun je aankomen bij de hemelpoort als Tourwinnaar? Als je plezier in het fietsen hebt gehad wel natuurlijk. En daar hoef je niet eens voor te winnen! Heks bezoekt Schilder. Hij verwent me met kattenspulletjes en mooie verhalen! Willem kijkt ondeugend: ‘Stel je voor, je komt bij de hemelpoort en Petrus vraagt je wat je zoal in je leven hebt uitgevoerd…. En je moet antwoorden dat je financiële wanproducten hebt verkocht voor de Rabobank…… Verschrikkelijk natuurlijk!’ Heks ligt in een deuk. Ik zie het voor me. ‘Nou, dat kun je toch beter aankomen met mooie schilderijen!’

Prachtige expositie van de nieuwe schilderijen van Willem van Scheijndel in Galerie Frederiek van der Vlist te Leiden. Zijn werk is nog steeds zeer herkenbaar, maar heeft tevens een hele nieuwe dimensie gekregen! Heks kijkt haar ogen uit. heerlijke vermogen tot abstract denken eigenwijsheid

De seksuele opvoeding van jonge meisjes is heel moeilijk zolang het collectieve zelfrespect van vrouwen schipbreuk lijdt. Neem een voorbeeld aan het gedrag van een loopse teef: Bijt van je af….. MET PRACHTIGE FOTO’S VAN SCHILDERS MUZES!

No Coming, No Going

No coming, no going

No after, no before

I hold you close to me

I release you to be so free

Because I am in you and you are in me

Because I am in you and you are in me

Inspiratie en frustratie gaan vaak hand in hand. Zoals een kies en een tand. Door frustratie overmand? Neem het er eens even van: Met je hakken in het zand. Een bommetje doet overigens ook wonderen……..

Posted on 2 april 2017 by lagriffeheks

©TOVERHEKS.COM, ALS JE AAN KOMT RIJDEN IS HET BORD VERBODEN IN TE RIJDEN NIET TE ZIEN, OMDAT HET ENIGSZINS VERDRAAID STAAT. ALS JE GOED KIJKT ZIE JE EEN MINISCUUL ROOD RANDJE……

Maandagmiddag bel ik Kras. Ze komt om een uurtje of half vijf weer helpen met administratieve kutklussen. Al twee weken zijn we op dit tijdstip met hopeloze instanties in de weer. Er is al een bezwaar de deur uit tegen een volstrekt achterlijke verkeersboete. Een straat inrijden, waar je dit ziet en dan 149 euro boete betalen? Ik dacht het niet! Ook zijn we bezig met een rare rekening. Waarom betaalt Heks al jaren drie keer zoveel als de gemiddelde Nederlander voor bepaalde zaken? We snappen er niets van…..

©TOVERHEKS.COM , JE ZIET EEN BORD DAT JE 30 KILOMETER PER UUR MAG RIJDEN. DAT WEKT DE SUGGESTIE DAT JE DIE STRAAT IN MAG. DAT MOCHT OOK TOT VOOR KORT…….. HET VERBODSBORD ZOU PARALEL AAN HET RAAM ERACHTER MOETEN STAAN OM ZICHTBAAR TE ZIJN. NET ALS HET 30 KM BORD. HET STAAT ER ECHTER HAAKS OP……..

Maandagmiddag om drie uur heb ik er al een hele dag opzitten. Eerst porrelt er een parodontoloog eindeloos in de pockets onder mijn tandvlees. ‘Rondje A24, B12, 5mm, blabla,’ de man weet waar hij het over heeft. ‘Plak!’ klinkt het af en toe nijdig. Hoe is het mogelijk? Ik poets en schrob me een versuffing, maar toch zijn er een paar plekjes in mijn mond zo goed als ongevoelig voor mijn geraag en gezaag.

‘Er zit absoluut vooruitgang in, maar het herstel heeft tijd nodig. Het is in mijn optiek niet nodig om allerlei kiezen te gaan trekken. Het is zelfs maar de vraag of je er iets mee opschiet. Wel moet je die probleemkies laten checken door je tandarts. Volgens mij is hij dood.’

Er volgen nog allerlei aanbevelingen. Het duizelt me. Met een vette rekening loop ik de deur uit. Zelfs mijn gebit heeft last van mijn slechte immuunsysteem. De bacterieflora tiert werkelijk welig. ‘Maar een antibioticakuur is niet nodig. De echt gevaarlijke bacteriestammen zijn gelukkig niet terug te vinden in de kweek.’

Na deze meevaller komt de dame van stichting MEE op bezoek. Het is al de derde intake en we zijn er nog niet. Ze is bezig om van alles voor me uit te zoeken. Maar concreet is er eigenlijk nog niets veranderd. Ook dit heeft heel veel tijd nodig. Als ik er een paar dagen later over mopper tegen de psychologe merkt zij gis op dat ik eerst roep dat er hulp moet komen en vervolgens commentaar heb op de manier waarop die hulp wordt geboden…….

Het is niet gauw goed.

©TOVERHEKS.COM

Maar ja, het blijft moeilijk dat iedereen altijd het naadje van de kous moet weten voordat er een helpende hand wordt geboden. Goddank ben ik geen vluchteling. Of een moeder met een beperking. Dan heb je wat dat betreft echt geen leven meer. Verhalen van Kris over haar Afrikaanse vrienden alsmede de tragische gebeurtenissen in het leven van een buurvrouw van Heks bevestigen dat.

Hoe kwetsbaarder je bent, hoe meer bemoeienis. Mijn behoefte aan meer autonomie heeft gemaakt dat ik het roer van mijn amoebebestaan maar weer eens radicaal aan het omgooien ben, maar het is van de regen in de drup. Althans, daar lijkt het op.

Aan het eind van de maandagmiddag staat dan eindelijk de afspraak met Kris gepland. Het is verrukkelijk weer. Ik ben zo moe als een hond. Heks heeft al haar kruit verschoten met al die voorbereidende werkzaamheden om meer hulp te krijgen. Ik moet er niet aan denken dat ik mezelf nu nog in de administratieve toestanden ga begraven. Bovendien moet mijn hondje er nodig uit.

Ga je mee naar het strand?’ Kris reageert enthousiast op mijn voorstel. Alleen loopt zij bepaald niet gemakkelijk in het mulle zand. En er moet nu eenmaal gelopen worden met mijn ADHD hondje…… ‘Ik heb nog een beter idee, laten we naar het Valkenburgermeertje gaan. Daar is een geweldige uitspanning, dan lopen we eerst een stukje langs het water over een asfaltpad en pakken daarna een terrasje….’ Vorig jaar ben ik er vaak geweest. Toen VikThor nog een puppy was…..

©TOVERHEKS.COM

Even later haal ik mijn vriendin op. Vrolijk snaterend rijden we de stad uit. Bij het Valkenburger meer parkeer ik mijn auto pal naast het wandelpad. We kuieren op ons gemak over het verharde pad langs het water. Mijn hondje springt er vrolijk in. Hij is gek op zwemmen.

Na de wandeling rijden we met de auto naar de andere kant van het parkeerterrein, want daar is het restaurant. ‘Haha,’ lachen we naar elkaar, ‘lekker decadent, dit kleine stukkie met de auto!’ Het is ook grappig. Belachelijk zelfs. Behalve als je slecht ter been bent, zoals mijn maatje, dan is zo’n kleine afstand onoverbrugbaar. Vooral als je door zacht zand en bobbelig grasland moet hobbelen…..

Met een glas verrukkelijke witte wijn in de hand en een bord woest wauwse worst voor onze neus genieten we van deze heerlijke eerste echte lentedag. ‘Jeetje Heks, dank je wel voor deze geste. Het is hier heerlijk! Het is zo lang geleden dat ik dit soort dingen heb gedaan. Helemaal niet meer na de dood van mijn lief. Waarschijnlijk had ik anders gewoon de hele dag binnen gezeten!’ Mijn vriendin is in haar nopjes. Heks ook.

©TOVERHEKS.COM ©TOVERHEKS.COM

Oh, wat is het toch belangrijk dat je van de goede dingen in het leven geniet. Zelfs in tijden van groot verlies, diep verdriet en enorme stress…… We hebben dan vaak juist de neiging om slechts te letten op alle negatieve gekkigheid, die onze initiële ellende alleen maar onderstreept. Heks is hierin bepaald geen uitzondering….

Een paar dagen later ben ik bij mijn tandarts op verzoek van de parodontoloog. Hij gaat testen of die verdachte heksenkies nog in leven is. Goedmoedig schudt hij me de hand. Het is een extreem relaxte vent. Die maakt zich niet druk. Of dik. In no time lig ik weer met een opengesperd vogelbekje ondersteboven in zijn behandelstoel. ‘Hoe test je zo’n kies nu eigenlijk?’ Heks is best benieuwd wat er gaat volgen. Gaat hij foto’s maken bijvoorbeeld?

‘Door er iets kouds tegenaan te houden,’ klinkt het laconiek naast mijn oor. Direct daarop drukt hij een wattenstaafje gedrenkt in vloeibare stikstof tegen de kies. ‘Au,’ gilt Heks. De kies leeft nog.

©TOVERHEKS.COM

‘Nou ja, wat is dit nu voor een test? Had ik niet gewoon zelf een ijsklontje in mijn mond kunnen nemen?’ ‘Inderdaad,’ beaamt de tandarts mijn veronderstelling. ‘Had die parodontoloog dat niet eventjes kunnen doen? Zo moeilijk is dat toch niet?’ Heks kan er niet over uit dat een groot deel van haar beperkte tandbudget in dit stomme proefje is gaan zitten.

‘Ja, zo moeilijk is het niet, je kies leeft of niet. Je reageert op die kou of niet.’ Mijn tandenbeul doet geen moeite er een mooi verhaal van te maken. ‘Hij is zeker bang dat hij ruzie krijgt met jouw beroepsgroep,’ suggereer ik tenslotte. En dat blijkt inderdaad het hele eiereneten te zijn. ‘Hij is nu eenmaal geen tandarts, dus hij kan dat niet beoordelen,’ geeft mijn smoelsmid uitsluitsel.

Zo sta ik dan weer raar te kijken van ons achterlijke overbureaucratische kutlandje en zijn idiote regelgeving. Hele beroepsgroepen staan klaar om gezamenlijk zoveel mogelijk geld uit je zak te kloppen. Ze spelen elkaar eindeloos de bal toe. Of het nu gaat om bezopen verkeersboetes of overbodige medische handelingen: Het effect op mijn bankrekening is hetzelfde.

Ik zei nog zo: Geen bommetje……

‘Grote groepen mensen verdienen hun geld middels het leveren van wanprestaties. Er gaat bijvoorbeeld veel geld om in het tegenwerken van allerlei maatschappelijke processen, ‘ hoorde ik een nieuwetijdsgoeroe een keertje zeggen op televisie tijdens een pleidooi om iedereen een basisinkomen te verschaffen. Hij illustreerde zijn betoog met een serie afgrijselijke voorbeelden.

‘Heks, dank je wel voor maandag,’ app’t Kris me een paar dagen later. Ja, laten we vooral niet vergeten om van het leven te genieten. Het prachtige leven zelf. Met zon, zee, strand, hondjes, katten, vogeltjes, geitjes, kleine kinderen……..De goddelijke schepping. De wereld die wij hebben geschapen met zijn allen is al ziek genoeg. Helaas.

©TOVERHEKS.COM

Noble Silence stilte voor de storm?Heks snoert zichzelf de mond; soms heel gezond. En wandelen met Kras: Bepaald niet in stilte!

Posted on 13 oktober 2016 by lagriffeheks

VikThor groeit de pan uit. Als kool. Ik zie hem omhoogschieten. Ik hoor hem piepen en kraken in zijn voegen als hij slaapt. In twee maanden tijd is hij verviervoudigd….

Mijn leven draait al maandenlang om mijn hondjes. Eerst rond de verpletterende verpleging van mijn oude knarretje en nu rond de intensieve verzorging van mijn kleine pup. Tussendoor lig ik gestrekt. Er komt niet veel zinnigs uit mijn handen op een paar potten jam na. Mijn mond produceert louter geleuter. Daarom houd ik em maar zoveel mogelijk dicht.

Dat lukt niet altijd. Er zijn dagen dat ik toch maar weer zo’n beetje gezellig voor me uit loop te zwammen. Redenerend in de ruimte. Orerend tegen de wind. Als de eerste beste mafketel. Een kattenvrouwtje met gebrek aan gesprekspartners. Een zonderling zonder gezelschap.

Dinsdagavond loop ik weer eens in mezelf te kletsen. Hele verhalen houd ik ‘Ins Blaue hinein’. Goeie hemeltje. Wat zeg ik toch allemaal? Blablabla. Een monologe interieur van heb ik jou daar. Ik wil er zelf al niet naar luisteren, laat staan een ander. Zo vermoeiend…..

Ik pak mijn bordje met ‘noble silence’ van de kapstok en hang het om mijn nek. Er is geen mens in mijn buurt te bekennen, die me tot een gesprek zou kunnen verleiden. Toch acht ik deze ingreep noodzakelijk. Mijn interne geleuterkoek moet aan banden gelegd. Ik word moe van mezelf.

Er zijn ook dagen dat de stilte me te pakken heeft. Dat er rust en zachtheid heerst vanbinnen. ‘Het gaat de goede kant op,’ denk ik dan, ‘Mijn eindeloze woedende scheldpartijen zijn praktisch van de baan. Ik kan de zon weer in het water zien schijnen. Ik zie door de bomen het bos weer….’

Mijn hondje groeit tegen de klippen op. Elke dag gaan we iets leuks doen samen. Woensdag bijvoorbeeld wandelen met Kras en haar Braks: Grote vriend Lucas chagrijnig grommend als altijd en lieve Lotje met haar snoezige eigenwijze koppie.

We hobbelen rond het verlaten golfveld en baggeren het magische eilandje bij ‘Het Joppe’ over. Het is ijzig koud. Brrrr. De hondjes hebben nergens last van natuurlijk, maar voor ons is het afzien.

Mijn kleine Smurf vindt het maar wat interessant met zijn nieuwe viervoetige vrienden. En spannend! In het huis van Kras piest hij een spoor door de kamer van enthousiasme en opwinding. Hij zet zijn eigen luchtje grondig uit in dit vreemde territorium vol onbekende beesten…..

Net als we het een beetje hebben opgedweild doet hij het kunstje nog eens dunnetjes over. Gelukkig is mijn vriendin hondjes gewend. En heeft een plavuizen vloer!

We eten gezellig samen. Heks heeft alle ingrediënten voor een fantastische Frittata meegebracht. Snel knikker ik 1 en ander in een grote koekenpan. Een kwartiertje later is het al klaar. Geroosterde groenten erbij en een geroosterde kweepeer toe…….

‘Jeetje Heks, wat heb ik lekker gegeten, wat een goed idee van jou om samen te eten!’ glimt Kras. Zoals altijd hebben we het heel gezellig saampjes. Gespreksstof genoeg, ook vanavond.

‘Gek he, dat wij zoveel dezelfde ervaringen hebben gehad in het leven,’ zegt ze bij het afscheid. Ja, dat is inderdaad heel bijzonder. Er zijn zoveel punten van overlap, je kunt het bijna niet geloven.

Dat maakt het wel heel gemakkelijk om met elkaar te communiceren. We hebben vaak aan een half woord genoeg. En dat is ook wel eens prettig.

Het is heerlijk om iets te doen voor een ander, maar nee zeggen is ieders goed recht. Een zielig gezicht is de meest effectieve manier om anderen te manipuleren. Chronisch zieken hebben soms niet zoveel keuze: Vaak is het schipperen tussen nooddruft en trots……

Posted on 15 april 2015 by lagriffeheks

Tijdens de ochtendronde met mijn lekkere hondje word ik bijna in de wielen gereden door een scootmobiel. De bestuurder is een oude bekende. Jaren geleden maakten we regelmatig een praatje. We bleken veel overeenkomsten te hebben: Schrijven, schilderen, hondjes….. Haar viervoeter springt van de treeplank en maakt zich uit de voeten.

We hebben elkaar al enige tijd niet gesproken. De laatste keer, dat ik haar zag scheurde ze met een rotvaart langs me heen. Misschien heeft ze haar invalidenwagen flink opgevoerd. Dat zou typisch iets zijn voor deze pittige dame!

Vandaag wandelen we vanouds gezamenlijk op. Ik informeer naar haar bezigheden. Ze maakt prachtige bronzen beelden met kristallen erin verwerkt Ze heeft me wel eens een aantal afbeeldingen gestuurd. Ook schrijft ze verhalen over haar hond. Jarenlang had ze een vaste column in een dierenblad.

‘Ik ben een boekje aan het samenstellen met een bloemlezing van deze verhalen. Met tekeningen en foto’s van mijn vroegere hond Guus.’ Heks heeft dat hondje nog wel gekend, een geweldig beest! ‘Goh, wat leuk.’ ‘Regelmatig krijg ik mail van mensen wanneer het nu eindelijk eens af is. Maar ja, ik ben met meer dingen bezig.’

‘Een paar jaar geleden vond ik de dagboeken van mijn vader. Hij heeft die geschreven, terwijl hij aan de Birma spoorlijn werkte.’ Waanzinnig, wat een tijdsdocument! Het is een waar wonder, dat het bewaard is gebleven. ‘Ik ben bezig om ook hier een boek van te maken.’

Facebook en blogs vindt ze maar niks. Mijn bezigheden kunnen haar niet bekoren. ‘Voor mij is het juist ideaal, elke dag een klein stukje schrijven,’ probeer ik nog. Een poging mijn bezigheden te verdedigen? Waarom?

Een paar jaar geleden, na een vliegende start, liep ons contact dood. Misschien wel hierop. Eenzijdige interesse. Ik herinner me vooral, dat ze wilde, dat ik een website voor haar zou bouwen. Ze had ontdekt, dat ik een verleden heb in de automatisering. Ik bedankte voor de eer, maar daar wilde ze niet van horen. Mijn protesten, dat ik zeer beperkt ben in mijn energie deed ze af met : ‘Ik ook.’

Je zou denken, dat herkenning meer begrip genereert. In dit geval niet. Die stralende en blakende Heks moest gewoon niet zo zeuren. Kom op zeg. Vooruit met de geit. Het doet me denken aan de toestanden, die ik ooit heb meegemaakt met een vrouw in mijn kennissenkring, die plotseling werd getroffen door Parkinson.

Ondanks mijn protesten bleef deze zogenaamde vriendin een beroep op me doen. Nooit was het genoeg. Als ik het in mijn hoofd haalde om nee te zeggen tegen haar dringende verzoeken haar als een soort gratis taxi overal heen te rijden schold ze me verrot. Haar ultieme argument was: ‘Ik ben veel zieliger….’

En daar had ze dan wel gelijk in, bedenk ik me nu. Het is ongelofelijk sneu, als je uitsluitend uitgaat van gebruik in je contacten. Vriendschap is zoiets kostbaars, dat moet je koesteren. Het is een wederzijds gebeuren. Het werkt twee kanten op. Tegen vrienden mag je gerust nee zeggen, als men iets aan je vraagt. Vooral als je er een hele goede reden voor hebt…….

Zo heb ik door schade en schande geleerd, niet direct te reageren op een zielig gezicht. Ik blijf er gevoelig voor, dat wel. Maar ik ben niet de enige. Wereldwijd is het trekken van een sneue snuit de beste manier om dingen voor elkaar te krijgen. Dit is gebleken uit degelijk wetenschappelijk onderzoek……..

Anderzijds blijft het natuurlijk heerlijk om iets voor een ander te betekenen. En ook mag je gerust een gunst vragen aan Heks. Ik doe ook regelmatig een beroep op anderen. Nee zeggen is echter ieders goed recht!

Als ik het park verlaat kom ik Poezenman Peter tegen. Hij heeft een piepklein whisky-hondje, een schatje! Ik heb hem een kitten beloofd. Als er tenminste kittens komen. ‘Het kan elk moment gebeuren, Poezenman,’ licht ik hem in, ‘Maar of er kleine poesjes uitkomen……. Dat is nog niet zeker.’ Snel wisselen we telefoonnummers uit.

‘Ik houd je op de hoogte! Veel zullen het er in elk geval niet zijn. Hooguit twee. Eentje voor Joy en eentje voor jou. Beter ook, anders houd ik er toch weer eentje zelf…..’ De man schiet in de lach. Ik hoor hem nog gniffelen, als ik tegen het steile bruggetje op fiets, op weg naar huis.

Vorige week was het precies twee jaar geleden, dat Bolster en Siep werden geboren. Joy stuurt Heks een enthousiaste sms. Intussen kan ik het met zekerheid melden: Deze keer geen babypoesjes! We moeten Pippi nog maar een keertje een nachtje uit logeren sturen binnenkort. Hopelijk heeft Kokeshi zijn balletjes nog…….

Grote rode varkenstepels en andere natuurfotografie. De kracht van statistieken en hun keiharde realiteit versus het simpele plezier van het goed geschreven woord……..

Posted on 4 september 2014 by lagriffeheks

ysbrandt, hondje in de duinen, achter een balletje, op het strand, zonsondergang, jachthondje, mooie lucht, mooi licht, tong uit bek, rennende hond,

Varkentje Ysbrandt Foto: Rik van Boeckel

Het gaat goed met mijn blog. De statistieken rijzen de pan uit. Plotseling zijn mijn toverrecepten heel populair in de Verenigde Staten. Ik heb het vermoeden, dat het verhaaltje over al die kleine mensen uit Boston in mijn gele autootje er de oorzaak van is. Maar helemaal zeker is dat niet. Voor hetzelfde geld ben ik ontdekt door een kolonie Nederlanders in den vreemde, die geniet van mijn verhalen over grachtenstadjes, hondjes en Hollandse ijspret.

Hoe het ook zij, feit is, dat ik nog nooit zoveel lezers in een week heb gehad als vorige week. En nog nooit zoveel in één maand als vorige maand. En ook nu denderen de statistieken maar door. Piek na piek. En dat terwijl ik nog nooit zo weinig heb geschreven als in de afgelopen maand….. Wonderlijk.

Foto: Rik van Boeckel

Recentelijk ben ik er ook achtergekomen, dat mijn verhaaltjes regelmatig worden gedeeld. Een statistisch getalletje, 9.075 keer, dat me tot nu toe ontgaan was. Ik weet niet wat er waar wordt gedeeld, alhoewel ik soms een aanwijzing kan aflezen uit de rijtjes en tabellen. En heel af en toe kom ik er wel achter, waar mijn verhaaltjes worden gepromoot. Op een receptensite bijvoorbeeld. Of eentje met verhalen over vlooienplagen. Maar de andere 9.073 keer tast ik in het duister..

Foto: Rik van Boeckel

Statistieken zijn best leuk, maar relatief. Met de enorme hoeveelheid labels, die ik aan mijn teksten hang, de zogeheten tags, krijg ik natuurlijk mensen binnen, die wel op zoek zijn naar informatie over bijvoorbeeld grote rode tepels, maar dan niet in een verhaal over een kinderboerderij willen belanden. Waar de zeug haar biggetjes aan de tiet heeft. De tietenbatterij beter gezegd. Met die enorme grote rode tepels…..

varkenstepels, rode tepels, grote tieten, borsten, batterij varkenstieten

De gewraakte foto, populair in de zoekmachines…… en bij mannelijke varkentjes, behalve Ysbrandt…… Foto: Toverheks

Misleidende informatie mijnerzijds? Welnee. Het staat toch in mijn stuk, die tepels. Alleen in een geheel andere context dan op de gemiddelde pornosite. Misschien is het wel een verademing voor deze hitsige lezers om nu eens met echte natuurfoto’s te maken te krijgen in plaats van de klassieke pornografische ‘natuurfotografie’……

Ook schep ik er heimelijk genoegen in deze groep zoekenden op het verkeerde been te zetten. En die foto van die varkenstepels is echt mooi. En voor de gemiddelde beer vast heel opwindend. Maar ja, die knorrige heren hebben helaas geen wifi in hun kot……

Foto: Rik van Boeckel

Een deel van mijn lezers zal dus ook bij toeval op mijn blog terecht komen. Ontdekken, dat ze er niets te zoeken hebben. Om vervolgens dan ook niets van hun gading te vinden. En tenslotte snel de plaat te poetsen. Om nooit meer weer te keren in dit heksenhol van een blog.

Maar die 9.075 keer dat mensen de moeite hebben genomen een verhaaltje van mij te delen vertelt ook een ander verhaal. Voor deze lezers is er wel sprake van herkenning. Ze vinden iets, dat de moeite waard is om anderen op te wijzen. Of om hun medemens van te laten meegenieten…..

Foto: Rik van Boeckel

In de begindagen van mijn blog, toen ik soms maar 4 lezers op een dag had, drong het al snel tot me door, dat ik ook voor 1 lezer zou schrijven. Uiteindelijk was de aanleiding tot dit avontuur een maandenlange dagelijkse correspondentie met een kluizenaar in Het Hoge Noorden. Deze kwam uit zijn holletje onder invloed van al dat gecorrespondeer en kreeg verkering met een lokale schone. Dit ging ten koste van onze penvriendschap, maar ik ben nog steeds heel blij voor hem. JOOOOOO!!!!! Alle geluk voor Friesland!!!!

Heks houdt gewoon heel erg van schrijven. Dat maakt me gelukkiger, dan welke statistiek ook. Een perfecte zin, een goed verhaal, een rake bewoording: Het doet mijn hart zingen! Het is tevens ongeveer het enige succesvolle, dat ik in jaren heb gepresteerd. Alle andere dingen doe ik voor spek en bonen.

Foto: Rik van Boeckel

Zangopleiding? Ik oefen nooit, want daar heb ik de puf niet voor. Koorprojecten? Ik oefen nooit, zelfde reden. Mediteren? Doe ik lopend in het bos, terwijl ik de hond uitlaat, want ik heb niet de energie om een half uur te zitten op een kussentje. Zwemmen? Onbegonnen werk momenteel. Sportschool? Ik betaal mijn abonnement, schrijf me in voor lessen en kom dan niet opdagen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Gelukkig gaan sociale contacten me wel goed af. Zelfs vanuit bed lukt het me altijd nog om genoeg vriendschappen te onderhouden. Niet met iedereen natuurlijk. In tijden van grote bedlegerigheid is het grootste deel van mijn sociale kring me weer snel vergeten. Maar ik heb een paar gouden vrienden door dik en dun.

Foto: Rik van Boeckel

Mensen, die niet schromen regelmatig voor me te koken. Of mijn hondje uit te laten op slechte dagen. Zoals gisteren Frogs bijvoorbeeld. Terwijl Heks gestrekt lag, liep Varkentje lekker met zijn suikeroompie op het strand. Ik kreeg allemaal leuke foto’s toegestuurd, zodat ik een beetje mee kon genieten.

Ik heb dan misschien geen knoop, ben totaal mislukt qua goeie baan, gelukkige gezinsvorming en oudedagvoorziening. Kreupel maar zo’n beetje in de rondte op goede dagen en lig nog steeds veel onderuit. Maar ik kan schrijven! En ik word gelezen! En daar geniet ik van. Met volle teugen.

En mensen, die niet willen dat ik schrijf wat ze lezen, raad ik aan vooral niet te lezen wat ik schrijf…..

Foto: Rik van Boeckel

Lente, lente, lente. Mensen kruipen uit hun holen en gaten en hondjes bevolken de stadsparken. Opeens: Kleurige madonna met kind in een Leids plantsoen.

Posted on 11 maart 2014 by lagriffeheks

madonna met kind, modere en kind, fleurige moeder met kind, kleurige madonna, baby, kindje, in park, in het groen, kleur, kind, moeder

Op een bankje in de zon zit een heel bijzondere madonna met kind!

Met dit heerlijke weer is het goed toeven in de parken en plantsoenen. Varkentje uitlaten wordt er een stuk leuker op. Zowel voor hem als voor mij. Overal hondjes om mee te spelen. Overal baasjes om mee te kletsen.

Een aantal dagen geleden besluit ik aan het eind van de middag nog een rondje Singel te fietsen met mijn schatje. In het plantsoen laat ik Ysbrandt lekker snuffelen. Terwijl hij uit zijn bol gaat wandel ik op mijn gemak tussen het ontluikende groen.

Een engeltje, dit ventje….

Op een bankje bij de volière zit een kleurige vrouw met haar fleurige baby: Een plaatje! Heks is direct gecharmeerd van de aanblik van dit prachtige koppel. Het kindje is piepjong. Een beeldschoon manneke. Ik raak met deze alleenstaande moeder aan de praat.

Enthousiast vertelt ze over dit wonder in haar leven. Het is natuurlijk heel intensief, zo in haar eentje. Dat weet ik nog wel van een aantal vriendinnen van me. Het slokt je compleet op. Zo’n kleintje is in alle bescheidenheid toch maar opeens het middelpunt van je universum!

‘Ik houd niet van poseren!’ zegt deze moeder.

Ik complimenteer haar met hun kleurige outfit. ‘Oh’, klinkt het achteloos, ‘Dat gaat vanzelf. iemand gaf me dat mutsje en in no time had ik de rest erbij gevonden.’ Misschien krijgt ze ook bezoek van een kleding-engel….. Zo te zien wel.

Wat een plaatje!

‘Mag ik een paar foto’s van jullie maken voor mijn blog? Dat mag. Hoewel de dame niet van poseren houdt. ‘Maar mijn kleintje wel!. Hij vindt het prachtig! Kijk maar!’ En inderdaad. Op het moment, dat ik mijn camera tevoorschijn haal krijg ik een stralende lach van deze kleine charmeur. Het zit er vroeg in!

	Samantha op Gigantisch gekrijs in de steeg…
	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: hondjes

Wie schrijft blijft. Heks wil graag blijven, maar het schrijven stokt. Tot storm alle stokken in de rondte blaast. Als ontketende woede over Nederland raast. Tot het klaar is. Over en uit. Komt lente tot besluit?

Inspiratie en frustratie gaan vaak hand in hand. Zoals een kies en een tand. Door frustratie overmand? Neem het er eens even van: Met je hakken in het zand. Een bommetje doet overigens ook wonderen……..

Noble Silence stilte voor de storm?Heks snoert zichzelf de mond; soms heel gezond. En wandelen met Kras: Bepaald niet in stilte!

Het is heerlijk om iets te doen voor een ander, maar nee zeggen is ieders goed recht. Een zielig gezicht is de meest effectieve manier om anderen te manipuleren. Chronisch zieken hebben soms niet zoveel keuze: Vaak is het schipperen tussen nooddruft en trots……

Grote rode varkenstepels en andere natuurfotografie. De kracht van statistieken en hun keiharde realiteit versus het simpele plezier van het goed geschreven woord……..

Lente, lente, lente. Mensen kruipen uit hun holen en gaten en hondjes bevolken de stadsparken. Opeens: Kleurige madonna met kind in een Leids plantsoen.

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: