Heks als vlijtige huisvrouw: Vuile was hang je niet aan de lijn. En al helemaal niet buiten! Aan de lijn doen helpt je evenmin af van je vuile was. Een sopje doet wonderen. Schone was moet je eerst goed uitwringen. Was ophangen met een whiplash is geen pretje. Een droger doet wonderen in zo’n geval…..

Posted on 21 januari 2018 by lagriffeheks

Zaterdag koop ik dan eindelijk een nieuwe droger. Het geld staat al enige tijd op mijn rekening, maar Heks had geen puf om er achteraan te gaan. Eigenhandig was op de waslijn hangen is echter geen optie. Ik doe het wel, maar het bekomt me slecht.

Mijn nek verdraagt geen enkele belasting sinds een kakwijf uit Wassenaar haar BMW erin parkeerde. Nou ja, aan gort reed op mijn nek. Totall loss. Toen ik stopte voor een voetganger op een zebra. Het mens zat ongetwijfeld te smsen, want ze heeft niet geremd. Ze had Heks naar eigen zeggen niet eens gezien.

Afgelopen vrijdag stuurt de thuiszorgorganisatie opnieuw dezelfde invalkracht. Mijn tijdelijke dromertje. Waar dat meisje toch met haar gedachten zit…… Ik heb weliswaar een half uur extra gekregen, maar er gebeurt toch veel minder……

Ze haalt de vuile was uit de wasmand en vouwt het slordig op. Stopt het in lades en kastjes. Vervolgens vist ze de schone was uit de machine. Die heeft nog niet gecentrifugeerd. Evenzogoed hangt ze alles kletsnat over de diverse rekjes. De badkamer lijkt wel een zwembad. Uren is ze in de weer met dit als resultaat.

Eerst maar centrifugeren, want dit schiet niet op. Ik ben nijdig. Ik kan nu eenmaal slecht tegen dit soort gekwezel. Ramen zemen, iets dat ik op zeer jonge leeftijd al voor mijn moeder deed, kan ze ook al niet heb ik ontdekt. Na een half uur aaien over het glazen oppervlak heeft ze het vuil louter verdeeld. En nu dit weer.

Ik verbijt mijn nijd.

‘Haal het er maar weer af,’ verzucht Heks tenslotte. Ik zal het toch zelf moeten ophangen, want mijn hulp is door haar tijd heen. Grrr.

Heks is nog steeds gestresst over geld. Vorig jaar hing totale armoede als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Het bleek een hoax te zijn, want ik zit toch goed in de slappe was blijkt. Totaal op het verkeerde been gezet. Doodsangst om niets. Even laten merken wie er aan de touwtjes trekt? Is er sprake van pesterijen?

Angst werkt verlammend. Dat heb ik weer goed gemerkt. Maar ik heb ook de bescheiden basis waar ik op sta gevoeld. En ik heb hele goeie hulp gekregen. Het komende jaar wil ik weer grip krijgen op mijn bestaan.

Een tijd terug word ik gebeld door mijn oudste nicht precies op een moment, dat ik op het punt sta de deur uit te gaan. ‘Ik bel je terug,’ beloof ik. Ik schrijf haar nummer op een envelop en raak die kwijt. Maanden later vind ik em terug. Oeps. Eerst maar eens terugbellen.

Snel draai ik het nummer.

Ik kom uit een grote familie, waar de vuile was bepaald niet buiten wordt gehangen. Binnen in onze clan hangt echter genoeg van dat spul. De klamme bevlekte lakens spoken als vanouds tussen ons in. Door al die lagen vies wasgoed heen maken we contact.

Als een roze olifant fladdert overspelig beddengoed door onze conversatie. Beslapen kussenslopen lopen weg met een oude volgespoten zakdoek. Een wrattige handdoek krijgt ongewenst commentaar. Een eenzaam schimmelig washandje vraagt wroetend om aandacht.

Dan floepen er toch wat ongerechtigheden uit mijn mond. Voor ik het weet is het deksel van de put, heb ik mijn doopceel gelicht, vliegt een kledder vuile was door het raam naar buiten.

Het ligt opeens op straat! Dat wast al het water van de zee niet af…..

Dan valt de telefoon uit. Het komt goed uit, want Heks is volstrekt uitgeput. Ik heb ook een beetje spijt van het laten ontsnappen van die vuile was. ‘Ik ben al zeventig, hoor,’ verbaasde ze me halverwege het gesprek. Ja verrek. De tijd tikt door. Dan zit je echt niet meer te wachten op dit soort wasgoed. Gemeengoed. Gemeen wasgoed.

In de documentaire ‘Liefde is aardappelen’ van Aliona van der Horst wordt dat fenomeen mooi uit de doeken gedaan. Hoe mensen uit hetzelfde nest totaal verschillend omgaan met de plunjezak oud vuil op hun rug. Sommigen beweren zelfs: ‘Vuil? Waar heb je het over?’

Eigenlijk moet ik een timer zetten als ik met iemand telefoneer, zodat ik niet zo over mijn grens ga. Ja, dat ga ik voortaan doen. Twintig minuten bellen hooguit. Zonder aanziens des persoons. De rest bespreken we de volgende keer wel…..

Oh, oh. Blij dat donderdag die nieuwe droger wordt bezorgd. Het wordt de hoogste tijd dat de natte was niet meer als was in mijn handen is. Dinsdag komt mijn nieuwe vaste hulp. Goddank. De schat van een dromerige studente met twee linkerhanden komt nog een paar keer op de vrijdagen, maar het eind is in zicht. Een kind kan weliswaar de was doen, maar dit mensenkind bepaald niet.

Vuile was moet je niet buiten hangen. Noch moet je het smerig en wel in de kast stoppen. Het moet gewoon in de wasmachine. Met een lekker fris zeepje erbij. En daarna als het even kan in mijn nieuwe zuinige condensdroger!

Je kunt er ook wollen truien in drogen. En schoenen! En hondjes? Passen die er ook in? Dan ga ik gelijk dat varkentje wassen.

Alles is relatief! Is jarenlang mijn rechterarm mijn ‘slechte’ arm, nu is mijn arme linkerarm de armzalige…. En ook: Als je links weg haalt wordt de linkerkant van rechts links. Maar dat is weer een heel ander verhaal!

Posted on 4 januari 2017 by lagriffeheks

De dag na kerst zit ik alweer bij mijn huisarts. Ik zie de man bijna dagelijks de laatste tijd. ‘Wat zal het deze keer zijn?’ zie ik hem denken. ‘Ik wil een cortisone prik,’ steek ik maar direct van wal. De dokter kijkt me glazig aan. Wat nu weer? Een paardenmiddel van stal halen? En dat voor iemand die zich hevig verzet tegen behandeling met antibiotica en morfine……

Ja. Heks is het zat om te creperen van de pijn. Zonder uitzicht op verbetering. Al weken neemt de pijn in mijn rug, linkerschouder en -arm al mijn aandacht en energie in beslag. ‘Hoezo heb jij niks bij een reumatoloog te zoeken, Heks?’ vraagt mijn fysiotherapeut me onlangs, ‘Die gewrichten van jou zijn behoorlijk ontstoken door alle irritatie.’ Oh. Oeps.

Zo heb ik het nooit bekeken.

Met kerst spreek ik een familielid met in toenemende mate vergelijkbare fibromyalgische klachten. Die krijgt knoepers van cortisone injecties. En dat helpt. Waarom heb ik daar nooit eerder aan gedacht?

Zo race ik die middag door de stad op mijn elektrische fiets met hondenkar. Eerst naar de fysiotherapeut,. Dan naar de apotheek om de ampul op te halen. Opnieuw naar de huisarts voor de daadwerkelijke prik. Een heel gedoe, want de locaties bevinden zich in allerlei uithoeken van de stad.

Geen pretje ook dat gehobbel met die schouder uit zijn verband en die dove arm en hand. Ik weet gewoonweg niet hoe ik op mijn fiets moet zitten. De auto is echter geen optie. De stad zit vol koopjesjagende kerstvakantiegangers. Geen doorkomen aan.

‘Waar zal ik hem zetten? Hier vooraan maar, daar zitten de meest pijnlijke pezen en aanhechtingen…’ De injectie wordt geprepareerd. ‘Er gaat een stevige verdoving bij, lidocaïne, dat is protocol,’ mijn huisarts staat geconcentreerd te fröbelen. Ale ingrediënten gaan in 1 spuit. Dat scheelt. Ik zie er bepaald niet naar uit.

Het is een rotprik. En het duurt maar en duurt maar. Ik verplaats mijn aandacht naar mijn friemelende tenen en zit het uit. ‘Zo, al klaar. Laat me over pakweg twee weken even weten hoe het ervoor staat,’ stralend geeft hij me een hand. Zo is hij. Altijd positief. Ik heb echt een fijne huisarts, ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens.

Als ik de trap afloop voel ik me al een ander mens. ‘Het zal die verdoving wel zijn,’ denk ik bij mezelf, ‘eerst maar eens kijken hoe het ervoor staat als die is uitgewerkt.’ Maar het effect blijft. De dooie vingers lopen terug van drie naar anderhalf. De onderarm raakt uit de kramp. De schouder kalmeert enigszins.

Verder zit er nog van alles schots en scheef in die streek, maar nu kan de boel tenminste genezen en langzaam maar zeker weer op zijn plek vallen. Hoop ik. Vooralsnog scheelt het gigantisch in de pijn. Ik kan weer een beetje op een stoel zitten. En op de fiets.

Wel moet ik de geprikte schouder volledig ontzien. Hetgeen moeilijk is als de pijn vermindert. Ik probeer zoveel mogelijk met mijn rechterarm te doen. Jarenlang mijn slechte arm. Alles is relatief!

Een week later overleg ik met de huisarts. Ik wil een verwijzing voor de pijnpoli en voor de reumatoloog. Dat eindeloze getob in mijn eentje moet maar eens afgelopen zijn. Weg met al die ontstekingen en weg met de pijn!

Warrige week vol miskleunen en gedoe. Heks is moe. Nou moe, alweer een waarheid als een ouwe koe. Boe. Uit de sloot: Bitterheid op de koop toe! Toch ben ik er beter aan toe dan en half jaartje geleden, toen ook smaakpapillen schipbreuk leden: Ik ben weer LEKKER aan het kokkerellen!

Posted on 9 april 2016 by lagriffeheks

De afgelopen week heb ik teveel aan mijn fiets. Ik moet dit, ik moet dat. Terwijl de tank chronisch leeg is. Ernstig leeg. Woensdag neemt mijn acupuncturist me te grazen. Hij zet een paar gemene naalden in handen en voeten. En een venijnig exemplaar bovenop mijn hoofd. Precies op mijn kruintje. ‘Ga je me weer verbinden met de kosmos?’ grap ik langs mijn neus weg. ‘Het is hard nodig,’ grijnst mijn behandelaar.

Even later trek ik mijn vilten hoedje over mijn ogen en val in slaap. Uren lang dobber ik in een parallelle wereld. Als ik weer boven kom drijven ben ik gaar. Of klaar. In elk geval sta ik een kwartiertje later weer buiten.

Die dag gaat er van alles mis. ‘Hoe laat haal je dochter Vlinder op?’ app’t mijn vriendin ’s morgens even na elven. Ik zie het hele bericht niet, want ik ben druk met het herinrichten van mijn net gearriveerde nieuwe koelkast. Ik ben sowieso totaal niet van de app. Ik mis die dingen altijd, zie ze vaak pas dagen later…. Soms ben ik mijn mobiel uren kwijt, moet ik mezelf weer opbellen met mijn vaste telefoon om dat geniale onding terug te vinden…..

Ik haal Vlinder dus niet op. Ik ontdek pas dat dat de bedoeling is als ik in een poging de stad uit te komen muurvast kom te staan op de Hooigracht. Ik diep mijn telefoontje op uit mijn tas en zie eindelijk het bericht. Oeps.

Snel pleeg ik een paar telefoontjes. Ik blijk totaal vergeten te zijn dat we na mijn uitvoering van de Matthäus hierover gesproken hebben. Weken geleden. Toen ik op de adrenaline stond te stuiteren van vermoeidheid na een hele dag zingen.

‘Je moet me echt hierover een herinnering sturen, want ik heb mijn telefoon met daarin mijn agenda niet bij me, dus ik vergeet het geheid!’ riep ik nog. Het was aan dovemansoren gericht. Mijn gebrekkige geheugen deed de rest.

Hè getsie. Wat vervelend. ‘Waarom sein je me dan ook niet in, een mailtje of sms een dag ervoor bijvoorbeeld?’ zeg ik kriebelig tegen de dochter, als ik haar tenslotte aan de telefoon krijg, ‘Je weet toch hoe total loss ik ben na 7 uur zingen?’ Ik vergeet sowieso alles waar ik bij sta. Zelfs als de omstandigheden wel optimaal zijn. Soms ben ik vergeten wat ik wil zeggen nog voordat het mijn mond verlaat…..

Het is dus te laat om haar nog op te halen. Haar afspraak is al voorbij. Later hoor ik dat ook zij die dag geen beste dag had. Dubbel balen dus…..

Maar goed. Na de naalden ben ik weer een beetje bij de les. Ik laat mijn hondje uit. Het is afschuwelijk zuur en koud weer. Bah. Tegen de tijd dat ik weer in Leiden ben ben ik helemaal verkleumd. Ik moet vanavond mijn werkkamer opruimen, morgen komt de dame van de belastingbonnetjes. Helaas kan ik niet meer bewegen.

Zo zit ik dan de hele avond onrustig op de bank. Te moe om te slapen. Mijn lijf stuitert alle kanten op. Mijn hoofd is ook niet rustig. Ik moet zoveel en niks lukt. Ik ben te moe om te koken, te moe om te eten, te moe om te slapen…..

Pas laat val ik in slaap en de volgende ochtend om zeven uur gaat de wekker alweer. Brakjes ga ik in mijn werkkamer aan de slag. Ik stop alle kleren in de kast. Sorteer schoenen. Zoek post bij elkaar. Jakker een stofzuiger door de ruimte.

Om een uurtje of half elf ga ik naar mijn huisarts. De man loopt altijd uren uit, dus ik zit verplicht een uur stuk te slaan met niksen. Terwijl mijn hele huis op zijn kop staat……

In de wachtkamer schrijf ik aan een blogje. Een kind van anderhalf is niet bij met weg te slaan. Zijn olijke koppie zit onder de waterpokken. Ik maak geintjes met het ventje. Hij drukt met zijn kleverige knuistje op mijn tablet en het onaffe verhaaltje vliegt online……

Uiteindelijk kom ik met mijn waslijst bij de dokter. ‘Lang geleden, Heks, dat ik je gezien heb,’ lacht hij me toe. Ik kom twee keer per week bij het therapeuticum, maar niet bij hem persoonlijk. Maar nu heb ik toch echt een heleboel vragen.

Je moet wel lang wachten voordat je aan de beurt bent bij deze huisarts, maar hij neemt wel altijd alle tijd voor je. Vandaag moet ik onder andere een paar verwijsbrieven, een verklaring voor de verzekering over bepaalde medicatie en tot slot allerlei akelige bloedonderzoeken aanvragen. Dat is de ellende van een ontrouwe partner. Je kunt van alles oplopen. Daar pluk je dan later de zure vruchten van. Als je pech hebt nog jaren….

Welnu. Wat een week. En nog is het niet gedaan. Ook de dagen hierna moet ik vol aan de bak. Met een koortsig vermoeid lijf en een tobberig vol snothoofd.

‘Toch gaat het de goede kant op met me,’ beweer ik tegen Frogs, ‘Ik ben weer regelmatig heel lekker aan het koken! Dat is een goed teken, want lekker koken is alleen mogelijk met liefde in je hart. Een half haar geleden heb ik een keertje zo smerig gekookt, Zwaan kwam toen eten. Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel en dat was goed te proeven: Zouteloos verdriet en smakeloze bitterheid maakten het opeten van dit gerecht een ware beproeving.’

‘Ik had natuurlijk veel eten over en dat zat nog in de vriezer. Ik heb het allemaal weggeflikkerd. Weg met die akelige nasmaak van moeilijke tijden! Want er komen betere tijden, ik voel het aan mijn hekseneksteroog!’

Ysbrandt gaat grondig in bad. Voor het eerst van zijn leven wordt hij droog geföhnd! Mijn schatje laat het zich goeiig welgevallen. Hij is dan ook in goede handen, de vaardige hondenfluistervingers van mijn vriendin Doglady!

Posted on 4 januari 2016 by lagriffeheks

Vorige week fiets ik door de stad. Voor de apotheek staat een roedeltje honden vastgebonden aan een wandelwagen. In de wagen ligt ook een hondje. Ze blaffen vrolijk als ze Heks en Ysbrandt zien. We zijn oude vrienden.

Een man fietst voorbij. ‘Jouw hond is zeker wel blij, dat hij geen jasje aan hoeft. Hihihi,’ hij lacht me schalks toe. Maar als ik hem vertel dat er allemaal zielige gehandicapte hondjes in die jasjes zitten gaat hij direct iets in het collectebusje doen, dat op het invalidenwagentje van 1 van de hondjes is bevestigd.

Een vrouw ziet hem bezig en komt ook wat geld doneren voor de hondenopvang van mijn vriendin Doglady. Zijzelf heeft niets in de gaten. Ze staat geduldig te wachten in de apotheek. Als ik het haar later vertel moet ze lachen. En laten we wel wezen: een kleine donatie voor haar hondenparadijsje is altijd welkom.

Zaterdagmiddag ga ik op bezoek in dat paradijsje. Het is de eerste keer, dat ik bij haar thuis kom in haar kraakheldere piepkleine hondenhuisje. We hebben afgesproken voor een was-en trimsessie van Varkentje. Sinds kort heeft hij weer last van zijn vreselijke huisziekte. Ik ben alweer begonnen met de gifbaden en vieze medicijnen.

‘Het zou beter zijn als we zijn huid en immuunsysteem in een betere conditie zouden kunnen brengen. Ik heb al zoveel honden met huidproblemen geholpen. Mijn methode is zeer eenvoudig, maar het vraagt wel de nodige inzet van de eigenaar. Als je naar me toe komt zal ik het je laten zien.’

Vandaag gaan we dan beginnen. Nadat ik heb aangebeld is het een geblaf van jewelste. Alle kreupele, halfverlamde en stokoude hondjes rennen naar de voordeur. Bij binnenkomst word ik bedolven onder haar enthousiaste roedel.

Niet veel later voegt zich nog een vriendin bij ons. Haar hond had dermate ernstige huidproblemen met grote open wonden, dat ze er helemaal wanhopig van werd. Na een tijdlang het protocol van Doglady te hebben gevolgd is de hond gigantisch opgeknapt. De wonden zijn dicht, de vacht is mooi en glanzend!

Terwijl de digibeet Doglady geholpen door haar vriendin bezig is om nieuwe gehandicapte hondjes online op te snorren begin ik met het verwijderen van alle klitten in de vacht van mijn hondje. Ik kam en borstel er lustig op los.

Later verdwijnen we gedrieën in de badkamer. Varkentje laat zich geduldig wassen en masseren. Hij wordt in de crèmespoeling gezet. Zijn oorharen en pootjes worden getrimd, zijn kontje kaalgeschoren. ‘Het beste zou zijn om hem helemaal kaal te scheren…’ roept Doglady enthousiast. Oeps, dat ziet Heks toch niet zitten. ‘Misschien van het voorjaar als het niet meer zo koud is…,’ lispel ik listig. Uitstel van executie vrees ik….

Tot slot wordt mijn hele hondje gemasseerd en droog geföhnd. Hij laat het zich goeiig welgevallen. De oortjes en kont worden schoongemaakt en ingesmeerd met speciale zalf en klaar is Ys. Als we alle rotzooi weer hebben opgeruimd wandelen we nog eventjes door het Plantsoen. Nou, eventjes….. Het duurt een eeuwigheid voordat alle hondjes hun jasjes aanhebben. Ook Ysbrandt moet er aan geloven!

Kapot moe kom ik om kwart voor tien ’s avonds thuis. Vanaf drie uur ’s middags zijn we bezig geweest. Ik plof op de bank om de eerste uren niet meer te bewegen. Behalve om mijn hondje te knuffelen, want die is zo schoon en zacht. Hij ruikt heerlijk fris! De witte stukken in zijn vacht zijn spierwit.

Verrukt laat hij zich aaien en kroelen. Hij weet gewoonweg dat hij er geweldig uitziet! Ik zie het aan zijn parmantige koppie.

Geboorte van een Dhrupadcowboy! Onverwacht een dag met nauwelijks tegenslag. Wat heerlijk! Heks en Cowboy genieten van een dag in Indiase sferen! Helemaal goed!

Posted on 10 juni 2015 by lagriffeheks

Zondagavond zie ik plotseling een mailtje van mijn lerares Indiase zang: ‘Lieve dames, komen jullie morgen zingen?’ Oeps. Het is me ontgaan, dat we een lesdag hebben. Ik blijk niet de enige te zijn met dit probleem. Slechts 1 van de Dhrupadbitches heeft het in haar agenda staan. Gelukkig heb ik geen andere verplichtingen. Cowboy zit tegenover me: ‘Zal ik meegaan?’

Wat een goed idee! Ik heb hem al geruime tijd een proeflesje Pakawaj beloofd. Het lijkt me geweldig als mijn liefje me kan begeleiden op deze tweezijdige trom. En tijdens ons ritueel Beginning Anew kwam naar voren, dat we te weinig ondernemen samen. Lekker eten en wandelen doen we genoeg. Uitgaan is een zeldzaamheid. Om over museumbezoek maar te zwijgen. De speciaal voor dit doel aangeschafte museumjaarkaart zit werkeloos in mijn oude portefeuille. Inderdaad heel zonde!

Snel stuur ik mijn juf een sms. Mailen lukt immers niet meer. Mag Cowboy meekomen voor een lesje Paklawaai? Het mag. Joepie!

We kruipen vroeg in bed en zetten de wekker. Nergens voor nodig natuurlijk. Om kwart over zeven staan er alweer een paar niet bestelde Mannetjes op mijn bel te rammen. Mijn gratis wekservice. Ik blaf ze bij mijn voordeur vandaan en gooi koffie en pijnstillers naar binnen. Cowboy staat op zijn hoofd. Zijn manier van wakker worden. Ik plak mijn Tensapparaat aan mijn lijf vast en ben klaar om te gaan.

Om kwart over tien zijn we in Barendrecht. Als we niet een kwartier voor de brug bij Lammenschans hadden moeten wachten waren we op tijd geweest…. Er is nog een leerling komen opdagen. De rest kan niet of is ziek. We zijn maar met z’n tweetjes. Wat een luxe…..

Mijn schatje laat de hond uit. De dames gaan aan de slag in het souterrain. Na een tijdje horen we getrommel op de bovenverdieping. Cowboy en de man van Juf zijn ook begonnen met de les.

Ik had mijn geliefde natuurlijk al verteld over de heerlijke lunch, die we altijd voorgeschoteld krijgen op de zangdagen. De man van Juf is een geweldige kok! Om een uurtje of 1 verzamelen we ons rondom de enorme eettafel in het gezellige dijkhuisje. We scheppen onze borden vol met rijst, Dahl en salade. Ik probeer de hete pickles. Mmmmmm. Zo lekker. Het zweet druipt van mijn voorhoofd. Mijn tafelgenoten lachen me uit…..

Samen met mijn lief wandel ik langs de dijk. Varkentje rent achter een balletje. Hij vindt het ook al zo leuk, dat Cowboy mee is gekomen. ‘ s Middags werkt mijn lief in de rustige woonkamer aan zijn eigen projecten. Beneden zingen wij de sterren van de hemel. We oefenen Gunkali. Volgende week hebben we een uitvoering. Ik moet er nog wel een beetje aan gaan trekken, maar het zit er aardig in.

Zonder file’s rijden we naar huis. Wat gaat alles voorspoedig vandaag. Ook wel eens lekker voor de verandering. Het blijkt later stilte voor de storm te zijn…..

Thuisgekomen eten we een heerlijk kliekje van afgelopen weekend. Cowboy pakt een trein. Hij gaat nog een uurtje sporten. Heks ligt om. Ik doe helemaal niets meer. Zoals altijd na een drukke dag kan ik niet slapen. Te moe. Te dolgedraaid. Maar wat kan het schelen na zo’n heerlijke dag? Niets!

Engel trakteert op ribbetjes van de de Badmeester. ‘Maak een paar leuke kerels van die spareribs! Zoals er in Genesis vrouwen van werden geknutseld’ moedigt Heks haar aan. ‘Ik doe mijn best!’ giebelt Engel. Heerlijke middag vol zomerzotheid aan het strand!

Posted on 13 maart 2015 by lagriffeheks

Als Heks het te druk krijgt, gaat ze dingen vergeten. ‘Was je ziek?’ vraagt mijn koormaatje dinsdagavond. Ziek? Waar heeft ze het over? ‘Ik heb je gemist bij de repetitie afgelopen zaterdag!’ Oeps, vergeten! Ik dacht dat het pas komende zaterdag weer zover zou zijn…

Donderdagmiddag bel ik Engel. Ze komt vanavond eten, maar de rek is er bij dit Heksje helemaal uit. ‘Zullen we lekker gaan wandelen met Ysbrandt? Het is heerlijk weer. In plaats van hier eten?’ ‘Wat een goed idee,’ fluistert ze in de hoorn, ‘Kan ik je zo terug bellen, ik zit midden in een medisch onderzoek. Hihi.’

Twintig minuten later vis ik haar op bij het ziekenhuis. We zijn van plan zijn om naar het bos te gaan, maar plotseling wijzigen we die plannen: We gaan lekker naar het strand!

‘Goh, Heks, doe eens rustig, je zit zo te schreeuwen!’ wordt me dringend verzocht door mijn maatje. Inderdaad. Ik hoor mezelf verhalen en toeteren. ‘Ik ben gewoon doodmoe, Engel. En dan word ik altijd heel erg druk! Cowboy klaagt er ook regelmatig over…’ Ik parkeer in de duinen en op ons dooie gemak kuieren we door zonnige duinpannetjes richting strand.

We lopen zo langzaam, dat we er zelfs opmerkingen over krijgen. ‘Waar blijft de tijd, dat jullie de hond zonder moeite bij konden houden?’ Ys staat inderdaad geduldig te wachten tot we hem inhalen….. En hij is ook al behoorlijk op leeftijd!

Op het strand strijken we neer tegen de duinrand. De wind komt vanuit het oosten en blijft hangen achter de duinen. We zitten volstrekt uit de wind in het zonnetje enorm te genieten van een kopje thee. ‘Oh, wat heerlijk!’ roept Engel, ‘Dit heb ik veel te weinig gedaan de laatste jaren! Wat een feestje!’ Net als Heks is zij jarenlang zwaar onder de pannen geweest met allerlei ernstige lichamelijke klachten.

Als je dan buiten de stad in een saaie woonwijk woont, zie je niet veel mensen meer. En dat voor een mensenmens als Engel! ‘Ik ben gewoon van alles aan het inhalen. Ik ga bijvoorbeeld naar Pinkpop!’ Ze begint te schateren. Er is een band, die ze graag een keertje in levende lijve wil zien. Heks heeft er nog nooit van gehoord. Maar dat zegt niks. Ik heb de ballen verstand van popmuziek.

‘Weet je wat, we gaan gewoon lekker in een strandtent eten. Ik trakteer!’ Dat laat Heks zich geen twee keer zeggen. Wat een geweldig plan. Zo zitten we even na zessen aan een tafeltje in ‘De Badmeester‘. Ysbrandt tussen ons in. Er is genoeg keus binnen mijn hopeloze dieet. Ik kies voor gebakken gamba’s. Mmmmm. Engel gaat voor de spareribs.

We eten er frietjes bij, iets waar we allebei dol op zijn. Af en toe valt er eentje van het bord van Engel in de bek van Ysbrandt……

Door donkere duinen lopen we weer terug naar de auto. ‘Oh, Heks, kijk toch hoe mooi het nu is, met die prachtige sterrenhemel. En wij lopen maar te klessebessen. Zonde gewoon.’ Ademloos kijken we het oneindige heelal in. Doordat er nauwelijks omgevingslicht is ziet de sterrenhemel er glashelder uit.

De frisse lenteavond bevat vleugjes bloemengeur als we weer naar de stad rijden. Ik tuf een klein beetje om en drop Engel bij haar voordeur. Ze is compleet uitgevloerd. Heks en haar magische wonderhondje zijn ook helemaal rozig. Dat geeft niks. De dag zit erop. We hoeven niets meer. Wat een heerlijk dagje vakantie in eigen land!

Heerlijke Lamsgehaktballetjes van Ottolenghi klaargemaakt en geserveerd door Cowboy. Heks heeft het veel te druk en is hard toe aan een dagje crashen. Maar daar komt het eventjes niet van…..

Posted on 10 maart 2015 by lagriffeheks

Maandagavond zit Heks volledig uitgekacheld in de trein naar Leiden. Het is tegen elven. Ik heb bijna een half uur zitten wachten, want de vorige trein heb ik nipt gemist. En daar zit ik nu weer niet bepaald op te wachten….

Eerder vanavond bezoek ik met Cowboy een concert van Han Bennink. Geweldig! Wat een heerlijke muzikant. Hij neemt ons mee in een geheel eigen wereld van ritme. Zelfs de vloer moet eraan geloven. Vol overgave bespeelt hij deze met een paar stokken. ‘Dit is zeker wel heel nieuw voor je?’ Cowboy denkt, dat ik nog nooit moderne muziek heb beluisterd….

Na de pauze volgt er nog een experimenteel ensemble, Trolleybus, maar dat kan ons niet bekoren. Wat een ongelofelijke teringherrie!

Omdat Cowboy me twee nachten uit mijn slaap heeft gehouden ga ik nu maar naar huis in plaats van morgenochtend. Goeie hemel. Wat kan die man spoken, als hij niet kan slapen. Ik dacht dat dat mijn privilege was…..

Ik heb al een idioot drukke week achter de rug en de koek is dus behoorlijk op als zaterdag mijn vriendinnetje Tromvrouw komt lunchen met haar bloedmooie dochter. Wat gezellig! We kletsen elkaar de oren van het hoofd, terwijl we ons tegoed doen aan lekkere liflafjes.

Aan het eind van de middag neem ik een trein naar Amsterdam. Al redelijk op mijn tandvlees. Daar is mijn liefje de sterren van de hemel aan het koken. Helaas heeft hij een groot probleem met timing in de keuken. Al kokend bestudeert hij het recept. Ik krijg de indruk, dat hij het voor het eerst echt ziet, al heeft hij wel alle ingrediënten in huis.

‘Oeps,’ hoor ik hem mopperen. Het vruchtvlees van de geroosterde aubergine moet een kwartier werkeloos in een bak staan. ‘Ik denk om uit te lekken. Probeer het spul maar uit te knijpen!’ adviseer ik. ‘Oh jee, het gehaktmengsel moet een half uur in de koelkast opstijven.’ Het is intussen al een uurtje of negen, hij is al uren aan het kokkerellen. Heks wordt wat licht in het hoofd. Dan krijg ik een lekker kopje pompoensoep. Dat geeft een klein bodempje.

‘Maak anders wat sla,’ moedigt mijn schatje me aan om ook eens een handje te helpen. Heks steekt wel twee handen uit de mouwen: We eten een flink bord salade, terwijl de gehaktballetjes dan eindelijk in de oven staan te braden. Cowboy maakt een sausje van tahin en knipt de kruiden klein. Om een uurtje of elf komt het eten dan toch nog op tafel. En het is de moeite van het wachten absoluut waard. Wat ongelofelijk lekker.

‘Het is een recept van Yotam Ottolenghi. Ik heb het uit de krant geknipt.’ Hij laat me een foto zien. ‘Jeetje, wat een lekker ding!’ kwijlt Heks, terwijl ze een blik werpt op een smakelijke foto van de kok. Zijn balletjes zijn werkelijk voortreffelijk!

Zondag gaan we de hele middag met Varkentje op stap. Het is verrukkelijk weer. De zon schijnt. We nemen het restant gehaktballetjes mee, alsmede thee en een miniatuurflesje champagne. Helaas maakt Heks een megaschuiver, als ze haar blafmonster in de kraag vat. Net als hij zich op een skateboard wil storten.

Haar rechterbil verandert in een grote blauwe plek. Krakkemikkig kreukel ik nog een stukje verder door het prachtige Amsterdam Noord. Dan gooien we een kleedje in het gras bij een volkstuincomplex en smikkelen van onze lunch.

‘Ik wil niet verder fietsen, Cowboy. Ik ben helemaal beurs. Bovendien heb ik nog wat energie nodig voor vanavond met de Schotten.’ Mijn liefje is natuurlijk nog lang niet moe, maar toch fietsen we even later terug richting stad, waar we ons een uurtje later voegen bij een stel prettig gestoorde Schotten……

Het is dus al met al geen wonder, dat ik volledig op mijn tandvlees loop. En krijg ik het nu een beetje rustiger? Voorlopig nog niet. Er staan nog twee etentjes en een verjaardagsfeestje gepland deze week. En een paar repetities met mijn diverse koren………

Met een hoofd vol muziek en een hart vol plezier ga ik naar huis. Wat een heerlijk weekend, ondanks de doorwaakte nachten. Eerst maar eens een nacht goed slapen. Dan zien we wel weer.

Heks ontdekt een geweldig slaapmiddel! Je hebt er boeren voor nodig en Yvon Jaspers. En wat welwillende vrouwen. Ik weet niet of dit middel ook bij mannen werkt……

Posted on 13 januari 2015 by lagriffeheks

Maandagmorgen om kwart over zeven gaat de wekker. Heks ontwaakt uit dromenland. Waar ben ik? Wat is er aan de hand? Eventjes zoek ik versuft naar mijn wekker en zet hem uit. Dan weer ik het weer: Het is maandag, ik ga Indiaas zingen!

Nadat ik nachtenlang waardeloos heb geslapen, was de afgelopen nacht zo slecht nog niet. Wel een beetje kort, maar ik heb geslapen! Wel vijf hele uren achter elkaar! en dat allemaal door gewoon twee afleveringen van ‘Boer zoekt vrouw’ te kijken op programma gemist. Het landelijke leven maakt landerig. Het feit dat het nergens over gaat ontspant de hersenpan. Het zien van de gemiddelde boer doet je beseffen hoezeer je het hebt getroffen met je eigen partner. Dat stemt tevreden en dankbaar!

Ik zet de televisie aan en kijk naar de verkeersinformatie. Mijn goede stemming krijgt een oplawaai: Het stormt, windkracht 8 in de kustgebieden en een extra waarschuwing voor enorme windstoten …. Oeps. Het Gele Gevaar rijdt wel heel erg zuinig, maar weegt dan ook niets! En de arme armen van Heks zijn niet bepaald haar sterkste punt. Ik krijg visioenen van een onbedoeld Vliegende Kanariepiet…..

Ik moet zeker een uur rijden naar Barendrecht, want het is ook nog eens heel erg druk op de weg. Overal files. Ik bekijk de kaart op Internet. De ring rond Rotterdam is een dikke rode streep. Rond Leiden is het ook helemaal mis. Er zijn een paar ongelukken gebeurd. Misschien zijn er wat andere superzuinige autootjes door de lucht gevlogen…..

Met een paar koppen sterke koffie en een gloeiendhete douche masseer ik weer wat leven in mijn lijf. Eerst maar eens die hond uitlaten, dan zien we wel weer. Eenmaal buiten vind ik het enorm meevallen met de wind. Hier in de stad dan. Ik besluit gewoon te gaan rijden. Ik zie wel waar het schip strandt. En wie schetst mijn verbazing: Zonder enig oponthoud arriveer ik bij het kleine dijkhuisje. “Wat ben je vroeg Heks’, begroet mijn juf me.

We zijn met een superklein clubje vandaag. Heel knus. We zingen een paar uur onafgebroken. Daarna kwetteren we ons een slag in de rondte. Een heerlijke lunch en een al even fijne namiddag volgen. Omdat Frogs mijn hondje uitlaat, kan ik direct om vier uur weer naar huis gaan rijden. Geen files. Windstoten vallen me niet op. Om even over vijven ben ik thuis!

Als Frogs het hondje terugbrengt vertel ik hem over mijn nieuwe ontdekking. ”Boer zoekt vrouw’ is een geweldig slaapmiddel! Ik heb in geen tijden zo heerlijk geslapen als vannacht. Ik denk, dat het iets met je hersengolven doet. Al dat groen, die beesten met hun gezonde shit, de boeren zelf…. Het slaapverwekkende commentaar van Yvon Jaspers. Het is een ideaal programma voor de slechte slapers onder ons.’

‘Ik heb dan ook besloten om de programma’s op te sparen voor als ik weer eens iets belangrijks heb en zeker goed wil slapen…. Dan zorg ik gewoon, dat er een paar afleveringen klaarstaan!’

Frogs zit me een beetje bevreemd aan te kijken. Hij is een man natuurlijk. En mannen hebben niets met dit soort neuzel-TV. Die hebben hun eigen favoriete programma’s. Zoals Top Gear bijvoorbeeld…. Over het algemeen hebben ze juist een bloedhekel aan ‘Boer zoekt Vrouw’! en ik begrijp nu ook waarom. Als je partner er naar heeft zitten kijken is er in bed niets meer mee aan te vangen! Ben je als man zelf juist lekker geil geworden na het kijken naar grote auto’s bijvoorbeeld. Ligt je vrouw in coma!

Vermomde Engel in de kroeg: Don Leo doet Leiden aan. Heks sluit haar goede vriend na jaren in de armen! En vermoeiende koorrepetitie met venijn in de staart……

Posted on 12 november 2014 by lagriffeheks

koorzang, koor, zingen met elkaar is fijn,

Samen zingen is zo heerlijk

Zaterdag heeft Heks de hele dag koorrepetitie. Tot mijn vreugde beginnen de stukken er redelijk in te zitten, ondanks het feit dat ik nooit oefen. Een energiekwestie, geen onwil. ’s Middags toetert het kopensemble weer vrolijk mee. En ook hier is een enorme verbetering merkbaar. Het koor wordt niet meer compleet weggeblazen, zoals de vorige keer.

Het is een sociaal gebeuren

Omdat ik thuis niet oefen, moet ik het van de repetities hebben. Heks is dan ook supergeconcentreerd. Om me heen is het vaak een gekakel van jewelste. De alten hebben de naam flink te kunnen klessebessen. En het is waar. Regelmatig maant onze dirigent ons tot stilte.

Vogels van allerlei pluimage

Naast me zit een vrouw bij voortduring commentaar te leveren op alles wat er mis gaat. Ze praat hard in mijn oor en wijst betweterig in haar partituur. Het leidt enorm af. Ik vraag haar vriendelijk om ermee op te houden. Gek genoeg lijkt ze me helemaal niet te horen. Vrolijk kwebbelt ze verder. Soms vraagt ze me om een reactie. Me op die manier betrekkend in haar praktijken…..

Onze dirigent is geweldig, hij wordt nooit boos,

Aan het eind van de dag krijg ik tot mijn verbijstering plotseling woorden met mijn buurvrouw. Als ik voor de zoveelste keer vraag me met rust te laten, vliegt ze me bijna aan. ‘Weet je wel tegen wie je het hebt?’

natuurlijk is het onmogelijk om het met iedereen goed te kunnen vinden

Oeps, is het misschien prinses Cristina, die stiekem incognito meezingt in dit koor? Ik begin me een beetje zorgen te maken. Ik wil geen RVD op mijn nek. Maar nee, ze is vast lid en ik? ‘Je bent hier maar te gast!’ fluimt ze me toe. Nou ja, ik betaal net zo hard mee hoor. En wat zij nog niet weet: ik ben sinds kort ook vast lid! 😉

Yes!,

Na de repetitie scheur ik de stad in. Er moet nog van alles in huis worden gehaald voor mijn feestje op zondagmiddag. Ik loop over de markt en kijk intussen in elke kroeg of ik Don Leo zie. Hij is in de stad! Na bijna vier jaar kan ik hem eindelijk weer eens in mijn armen sluiten.

PARFUM DON LEO,

In ‘Jantje van Leiden’ zie ik hem zitten met een paar vrienden. We vliegen elkaar om de hals en besnuffelen elkaar langdurig. Hij ruikt weer heerlijk naar dure parfum en hij ziet er weer piekfijn uit in zijn mooie Italiaanse pak. Ik nestel me naast hem op een barkruk en blijf gezellig even plakken.

Mooi pak, mooie das

‘Kom vanavond eventjes buurten bij me, schat, ‘ fluister ik in zijn oor bij het afscheid, ‘dan kun je mijn liefje bewonderen.’

–

Thuisgekomen begin ik direct te kokkerellen. Ik maak pittige Surinaamse kippenpootjes met Hindoestaanse kerrie en limoen. De pan zit tot aan de nok toe gevuld. Nu moet het nog uren sudderen op een heel laag vuurtje. Tot het vlees van het bot valt. Cowboy meldt zich. We eten lekker een paar haringen en kletsen een beetje bij. Dan zet ik hem aan het werk.

uitgaanstenue vrouw en man, net pak, jurk

Heks en de Don gaan graag samen uit. Helemaal opgetut. In een wolk van parfum…..

Urenlang staat hij groenten te snijden voor het volgende gerecht: garnalen in kokosmelk met stinkboontjes, sereh en citroenblad. Dan kook ik nog een pan van hetzelfde zonder garnalen en een pan Thaise groene curry voor de vegetariërs. Ik besluit de bereiding van de pittige pompoentaart met muntsaus tot de volgende dag te bewaren.

Tegen de tijd, dat alles in pannen en kruiken is belt de Don aan. We hebben even lekker tijd om met elkaar te praten. Bijpraten hoeft niet, want we spreken elkaar praktisch wekelijks door de telefoon. Maar door de slechte conditie van Heks en de zware mantelzorgbaan van mijn goede vriend, lukte het de laatste jaren niet om elkaar eens op te zoeken.

De das van zijn favoriete Voetbalclub

‘Het heeft veel te lang geduurd,’ zeggen we, ‘we gaan elkaar echt snel weer zien.’ Bij het afscheid geef ik nog een heel mooi cadeautje aan mijn makker. Een enorme antieke asbak prachtig beschilderd met engeltjes. Ergens op de kop getikt. Tussen rommel vandaan gevist. Een juweeltje. Je kunt er zo mee naar ‘Tussen Kunst en Kitsch’. ‘Engeltjes voor een engel’, zegt Heks. Want ondanks zijn reputatie van boefje is deze lieverd absoluut ‘an Angel in Disguise…..’

Boefje in keurig pak

Blindengeleidehond wordt Ongeleide Blindengeleidehond. Gelukkig geen blinde Geleidehond. De te begeleiden vrouw heeft dan weer wel stevige goed functionerende armen. Ze heeft hem zo weer in bedwang….. En Heks is blij dat haar ogen nog steeds goed werken.

Posted on 29 oktober 2014 by lagriffeheks

Als ik vanmiddag met Ysbrandt dravend naast me richting ziekenhuis fiets, doet er opeens een blindengeleidehond een charge naar mijn Varkentje. Oeps! Dat mogen zulke grondig getrainde hondjes helemaal niet doen. ‘Je bent een ongeleide hond!’ roep ik hem inwendig toe. De vrouw die hij geacht is te begeleiden krijgt hem met moeite weer onder controle. Eventjes springt hij alle kanten op. Gelukkig heeft ze een paar ferme armen!

Nou ja, denk ik bij mezelf. Beter een ongeleide blindengeleidehond, dan een blinde geleidehond. En dat is dan nog altijd honderd keer beter dan een gemiddelde ongeleide hond. Mweuh…..

Bij het ziekenhuis bind ik mijn hondje aan mijn fiets en die zet ik met een enorm slot vast aan een paal. Voor de hoofdingang. Waar je helemaal niet mag staan!

‘Mevrouw Heks, wil je niet je fiets zomaar neerzetten waar het verboden is!’ hoor ik opeens achter me. Een oude vriend duikt plotseling op. We sluiten elkaar in de armen. Wat leuk! Vanmorgen kwam ik een vriendin uit dezelfde oude vriendenkring tegen. We spraken af elkaar binnenkort te zien. Met als het even kan deze meneer erbij! Dus hij komt als geroepen. Snel wisselen we wat gegevens uit.

Hoewel hij werkzaam is in het ziekenhuis, doet hij wat mijn verkeerd geplaatste vervoermiddel betreft of zijn neus bloedt. Als ik het ziekenhuis inloop roepen een paar verwoed rokende dames, het gebouw is rookvrij vanbinnen, dat ze wel op mijn hondje zullen passen. Mooi zo.

Wat is het druk in de apotheek. Na een sprintje door de gangen van het enorme gebouw overzie ik de mensenmassa in de wachtrij. De moed zinkt me in de schoenen. Ik trek een nummertje. Goddank kom ik alleen wat dingen afhalen. Dat scheelt enorm blijkt.

Ik neem plaats op een stoel. Naast me zit een dame, dodelijk vermoeid. Haar krukken slingeren nonchalant tegen haar magere benen. Haar eveneens uitgeputte echtgenoot zit er uitgezakt naast. ‘Goeie hemel, verzucht ze, ‘ Ik ben hier al vanaf vanmorgen 8 uur.’ Het is intussen half zes in de namiddag!!!! Ik betuig mijn medeleven. Verschrikkelijk. ‘Er waren allemaal spoedgevallen tussendoor. Ik was pas vanmiddag aan de beurt. Maar ik ben wel om zes uur vanmorgen opgestaan…….’ Ze komt helemaal uit Zandvoort.

We praten eventjes om de tijd te verdrijven. Mijn hart gaat uit naar dit moedige echtpaar. Want erg gezond ziet de vrouw er niet uit. Ze wappert met haar recept door de lucht. Ik maak eruit op, dat haar conditie zorgelijk is.

Ik denk aan sister Chan Kong. Hoe zij altijd zegt in haar prachtige Vietnamese engels, dat je je lichaam moet bedanken voor bewezen diensten. ‘Thank you legs, for carrying me around this blue planet. Thank you, my beautiful arms, thank you my liver, intestines…..’ Enzovoort. Maar ook als er dingetjes niet helemaal lekker werken zegt ze: ‘Your heart still works well, your arms still work well, Your eyes still work well….’ Nou , mijn armen doen het niet. En de dame van de geleidehond had ogen die dienst weigeren. Maar toch, terwijl ik daar zit realiseer ik me: ‘Heks, je hebt het zo slecht nog niet!’

Als ik het ziekenhuis weer uitloop, zie ik dat Ysbrandt lekker ligt te waken bij mijn fietsje. Er staat geen boze conciërge om me eens eventjes de les te lezen over de verkeerd geparkeerde fiets. Het is al een beetje aan het schemeren. We hebben nog net tijd voor een uitlaatrondje door het bos…..

	Fred Rohde op Heks’ linkerhand bemoeit…
	Rik van Boeckel op In Memoriam Snuitje
	Fred Rohde op In Memoriam Snuitje
	stronglove op Nieuwe trailer Heksenketelmovi…
	stronglove op Maan, maan, maanzieke maan. Wa…

recepten van de toverheks

cheer yourself up, toverformules voor een vrolijk leven

Tagarchief: OEPS

Alles is relatief! Is jarenlang mijn rechterarm mijn ‘slechte’ arm, nu is mijn arme linkerarm de armzalige…. En ook: Als je links weg haalt wordt de linkerkant van rechts links. Maar dat is weer een heel ander verhaal!

Warrige week vol miskleunen en gedoe. Heks is moe. Nou moe, alweer een waarheid als een ouwe koe. Boe. Uit de sloot: Bitterheid op de koop toe! Toch ben ik er beter aan toe dan en half jaartje geleden, toen ook smaakpapillen schipbreuk leden: Ik ben weer LEKKER aan het kokkerellen!

Ysbrandt gaat grondig in bad. Voor het eerst van zijn leven wordt hij droog geföhnd! Mijn schatje laat het zich goeiig welgevallen. Hij is dan ook in goede handen, de vaardige hondenfluistervingers van mijn vriendin Doglady!

Geboorte van een Dhrupadcowboy! Onverwacht een dag met nauwelijks tegenslag. Wat heerlijk! Heks en Cowboy genieten van een dag in Indiase sferen! Helemaal goed!

Engel trakteert op ribbetjes van de de Badmeester. ‘Maak een paar leuke kerels van die spareribs! Zoals er in Genesis vrouwen van werden geknutseld’ moedigt Heks haar aan. ‘Ik doe mijn best!’ giebelt Engel. Heerlijke middag vol zomerzotheid aan het strand!

Heerlijke Lamsgehaktballetjes van Ottolenghi klaargemaakt en geserveerd door Cowboy. Heks heeft het veel te druk en is hard toe aan een dagje crashen. Maar daar komt het eventjes niet van…..

Heks ontdekt een geweldig slaapmiddel! Je hebt er boeren voor nodig en Yvon Jaspers. En wat welwillende vrouwen. Ik weet niet of dit middel ook bij mannen werkt……

Vermomde Engel in de kroeg: Don Leo doet Leiden aan. Heks sluit haar goede vriend na jaren in de armen! En vermoeiende koorrepetitie met venijn in de staart……

Blindengeleidehond wordt Ongeleide Blindengeleidehond. Gelukkig geen blinde Geleidehond. De te begeleiden vrouw heeft dan weer wel stevige goed functionerende armen. Ze heeft hem zo weer in bedwang….. En Heks is blij dat haar ogen nog steeds goed werken.

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk:

Share this:

Vind ik leuk: