Dinsdagavond ga ik dan eindelijk weer naar het koor. Mijn maatjes zitten al naar me uit te kijken als ik binnen kom. ‘Gelukkig nieuwjaar, meisjes,’ roept Heks vrolijk. De allerbeste wensen vliegen over en weer door de lucht. Even later komt mijn achterbuurvrouw binnenzeilen. Ik heb haar bijna een jaar niet gezien, want ze is projectlid voor de Matthäus-Passion. De rest van het jaar zingt ze in een ander koor.

‘Er zijn vier mensen uit mijn eigen koor bij dit jaar, gezellig!’ Heks kijkt om zich heen. Ons vaste gezelschap is behoorlijk uitgedijd. Ik zie allemaal nieuwe gezichten, maar ook veel vaste gastzangers.

Om klokslag kwart voor acht zet onze dirigent ons aan het werk. Onze middenribspieren worden opgerekt, we moeten zachtjes glijtonen zingen en ga zo maar door. Heks staat te piepen en te kraken. In mijn hoofd is nog steeds een snotveldslag aan de gang en mijn longetjes maken rare piepgeluiden. Ik mag mezelf dan officieel weer helemaal beter hebben verklaard, veel soeps is het nog steeds niet.

Niet veel later zingen we het openingslied uit de passie: ‘ Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen’ Zo mooi! En Heks kent het nog helemaal uit haar hoofd, dat is het voordeel van dat idiote muzikale geheugen van me. Eenmaal opgeslagen raak ik iets nooit meer kwijt.

In de pauze komen de tongen los. Wie waar hoe de feestdagen heeft doorgebracht. En meer vrolijke en triviale onderwerpen…. We lachen en kwebbelen er op los.

Maar al snel worden we weer opgetrommeld. We gaan aan het laatste lied werken. ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’. Ook alweer zo’n geweldige knaller. Heks raakt ontroerd. Dit grote koor. Dit prachtige lied. Mijn keel knijpt dicht. Even kan ik niets uitbrengen en het is niet vanwege de verkoudheid. Dan gaan toch alle registers open.

Mijn stem mengt zich met al die andere stemmen. Zelfs de hoge noten pak ik weer mee. Het lijkt wel of het gehele koor plotseling naar een hoger niveau wordt getild. Individuele zangers stemmen af tot 1 zangorgaan. Zoals altijd raakt het me diep. Ook de dirigent is tevreden. ‘Helemaal niet slecht!’ roept hij enthousiast, ‘Ik heb niet mijn hele programma van vanavond af kunnen werken, maar ik ben niet ontevreden!’

Het zit er alweer op. In een kakofonie van geluiden breken we de bijeenkomst op. Langzaam drommen we de kerk uit. Links en rechts wordt nog wat bijgekletst. Heks glijdt behendig om de massa heen naar buiten. Ik heb nog dingen te doen: Thuis zit een ongeduldig hondje op me te wachten. Hij wil nog eventjes een wandeltje doen……