Zaterdag heeft Heks de hele dag koorrepetitie. Tot mijn vreugde beginnen de stukken er redelijk in te zitten, ondanks het feit dat ik nooit oefen. Een energiekwestie, geen onwil. ’s Middags toetert het kopensemble weer vrolijk mee. En ook hier is een enorme verbetering merkbaar. Het koor wordt niet meer compleet weggeblazen, zoals de vorige keer.
Tagarchief: over
Grote rode varkenstepels en andere natuurfotografie. De kracht van statistieken en hun keiharde realiteit versus het simpele plezier van het goed geschreven woord……..
Het gaat goed met mijn blog. De statistieken rijzen de pan uit. Plotseling zijn mijn toverrecepten heel populair in de Verenigde Staten. Ik heb het vermoeden, dat het verhaaltje over al die kleine mensen uit Boston in mijn gele autootje er de oorzaak van is. Maar helemaal zeker is dat niet. Voor hetzelfde geld ben ik ontdekt door een kolonie Nederlanders in den vreemde, die geniet van mijn verhalen over grachtenstadjes, hondjes en Hollandse ijspret.
Hoe het ook zij, feit is, dat ik nog nooit zoveel lezers in een week heb gehad als vorige week. En nog nooit zoveel in één maand als vorige maand. En ook nu denderen de statistieken maar door. Piek na piek. En dat terwijl ik nog nooit zo weinig heb geschreven als in de afgelopen maand….. Wonderlijk.
Recentelijk ben ik er ook achtergekomen, dat mijn verhaaltjes regelmatig worden gedeeld. Een statistisch getalletje, 9.075 keer, dat me tot nu toe ontgaan was. Ik weet niet wat er waar wordt gedeeld, alhoewel ik soms een aanwijzing kan aflezen uit de rijtjes en tabellen. En heel af en toe kom ik er wel achter, waar mijn verhaaltjes worden gepromoot. Op een receptensite bijvoorbeeld. Of eentje met verhalen over vlooienplagen. Maar de andere 9.073 keer tast ik in het duister..
Statistieken zijn best leuk, maar relatief. Met de enorme hoeveelheid labels, die ik aan mijn teksten hang, de zogeheten tags, krijg ik natuurlijk mensen binnen, die wel op zoek zijn naar informatie over bijvoorbeeld grote rode tepels, maar dan niet in een verhaal over een kinderboerderij willen belanden. Waar de zeug haar biggetjes aan de tiet heeft. De tietenbatterij beter gezegd. Met die enorme grote rode tepels…..

De gewraakte foto, populair in de zoekmachines…… en bij mannelijke varkentjes, behalve Ysbrandt…… Foto: Toverheks
Misleidende informatie mijnerzijds? Welnee. Het staat toch in mijn stuk, die tepels. Alleen in een geheel andere context dan op de gemiddelde pornosite. Misschien is het wel een verademing voor deze hitsige lezers om nu eens met echte natuurfoto’s te maken te krijgen in plaats van de klassieke pornografische ‘natuurfotografie’……
Ook schep ik er heimelijk genoegen in deze groep zoekenden op het verkeerde been te zetten. En die foto van die varkenstepels is echt mooi. En voor de gemiddelde beer vast heel opwindend. Maar ja, die knorrige heren hebben helaas geen wifi in hun kot……
Een deel van mijn lezers zal dus ook bij toeval op mijn blog terecht komen. Ontdekken, dat ze er niets te zoeken hebben. Om vervolgens dan ook niets van hun gading te vinden. En tenslotte snel de plaat te poetsen. Om nooit meer weer te keren in dit heksenhol van een blog.
Maar die 9.075 keer dat mensen de moeite hebben genomen een verhaaltje van mij te delen vertelt ook een ander verhaal. Voor deze lezers is er wel sprake van herkenning. Ze vinden iets, dat de moeite waard is om anderen op te wijzen. Of om hun medemens van te laten meegenieten…..
In de begindagen van mijn blog, toen ik soms maar 4 lezers op een dag had, drong het al snel tot me door, dat ik ook voor 1 lezer zou schrijven. Uiteindelijk was de aanleiding tot dit avontuur een maandenlange dagelijkse correspondentie met een kluizenaar in Het Hoge Noorden. Deze kwam uit zijn holletje onder invloed van al dat gecorrespondeer en kreeg verkering met een lokale schone. Dit ging ten koste van onze penvriendschap, maar ik ben nog steeds heel blij voor hem. JOOOOOO!!!!! Alle geluk voor Friesland!!!!
Heks houdt gewoon heel erg van schrijven. Dat maakt me gelukkiger, dan welke statistiek ook. Een perfecte zin, een goed verhaal, een rake bewoording: Het doet mijn hart zingen! Het is tevens ongeveer het enige succesvolle, dat ik in jaren heb gepresteerd. Alle andere dingen doe ik voor spek en bonen.
Zangopleiding? Ik oefen nooit, want daar heb ik de puf niet voor. Koorprojecten? Ik oefen nooit, zelfde reden. Mediteren? Doe ik lopend in het bos, terwijl ik de hond uitlaat, want ik heb niet de energie om een half uur te zitten op een kussentje. Zwemmen? Onbegonnen werk momenteel. Sportschool? Ik betaal mijn abonnement, schrijf me in voor lessen en kom dan niet opdagen. En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
Gelukkig gaan sociale contacten me wel goed af. Zelfs vanuit bed lukt het me altijd nog om genoeg vriendschappen te onderhouden. Niet met iedereen natuurlijk. In tijden van grote bedlegerigheid is het grootste deel van mijn sociale kring me weer snel vergeten. Maar ik heb een paar gouden vrienden door dik en dun.
Mensen, die niet schromen regelmatig voor me te koken. Of mijn hondje uit te laten op slechte dagen. Zoals gisteren Frogs bijvoorbeeld. Terwijl Heks gestrekt lag, liep Varkentje lekker met zijn suikeroompie op het strand. Ik kreeg allemaal leuke foto’s toegestuurd, zodat ik een beetje mee kon genieten.
Ik heb dan misschien geen knoop, ben totaal mislukt qua goeie baan, gelukkige gezinsvorming en oudedagvoorziening. Kreupel maar zo’n beetje in de rondte op goede dagen en lig nog steeds veel onderuit. Maar ik kan schrijven! En ik word gelezen! En daar geniet ik van. Met volle teugen.
En mensen, die niet willen dat ik schrijf wat ze lezen, raad ik aan vooral niet te lezen wat ik schrijf…..
Laatste dag in Antwerpen: Het regent bakken van de hemel en de temperatuur is ook niet om over naar huis te schrijven…. Wij warmen ons aan hedendaagse kunst in het ‘M HKA’.
De laatste dag van ons weekendje Antwerpen is de leukste dag. Hoewel we nauwelijks geslapen hebben in de benauwde hotelkamer met mug naast de drukke lawaaierige ring rond de stad. Een ring met een droevige herinnering. Een gevaarlijk gekkenhuis van een weg, waar we nu dagelijks overheen wandelen. De snelweg, die mijn vriendin onlangs fataal werd……
’s Morgens worstelen we ons door het smerige ontbijt. De vleeswaren lijken geplastificeerd, de koffie smaakt naar smaakversterkers. De jus is opgetrokken uit een geconcentreerde versie van zichzelf. Gelardeerd met verschillende soorten vruchtensuikers, om het totale percentage slechte suikers op de verpakking te maskeren…. Het roerei heeft een griezelige structuur. Net op tijd realiseer ik me, dat het wel bol zal staan van de lactose en gluten. De verse fruitsalade komt uit blik….
Het regent pijpenstelen. In de gietende regen proppen we de bagage in de auto. We duiken de stad in. Zonder regenjas, parapluie of zelfs maar waterdichte schoenen….. Aanvankelijk klaart het op. We wandelen hand in hand over de Vogeltjesmarkt. Daar komen we een vriendinnetje van me tegen. Zo grappig. Twee dagen geleden zagen we haar in Leiden richting station wandelen. Op weg naar haar Belgische liefje. En nu lopen we haar en haar Antwerpse lover hier tegen het lijf.
Als we zijn geboortestad roemen, trekt de man een bedenkelijk gezicht. Voor ons is het dan misschien een geweldige stad, voor de inwoners is het er niet bepaald leuker op geworden, sinds ze gebukt gaan onder het juk van dat Vlaamse Blok…… Hij geeft een aantal treffende voorbeelden van de sociale teloorgang van zijn stad. Herkenbare tendenzen. Ook in Nederland zijn de sociale en culturele structuren op de schop gegaan…..
We besluiten naar het M HKA, het museum voor Hedendaagse Kunst, te gaan. Te voet. Na vijf minuten begint het te gieten. We springen van portiek naar portiek. Schuilen soms geruime tijd. Rennen stukken door plassen. als het eventjes droog is. Worden weer overvallen door een plensbui.
Die middag dwalen we uren door dit superleuke museum. Er is een geweldige expositie gaande. We genieten met volle teugen. Hongerig staan we een paar uur later weer buiten. De catering in het museumcafé staat bol van de gluten en lactose. We besluiten uit eten te gaan. Dat is er gisteren bij ingeschoten, omdat Heks door haar hoeven stortte.
Ze moet dan eigenlijk accuut in de relaxstand. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want het trammetje naar het hotel dropte ons halverwege, omdat er een brede auto scheef geparkeerd stond. De conducteur durfde er niet langs. Dus moesten we lopen. Iets, dat een MEpatiënt in zo’n geval eigenlijk niet kan. Alle spieren in de kramp. Misselijk van moeheid. Een nekslag was het. Op mijn tandvlees arriveerde ik uiteindelijk in het hotel
Vandaag gaan we op zoek naar een leuk eettentje. Tijdens een wolkbreuk rennen we van terras naar terras. Schuilend onder parasols bestuderen we diverse menu’s. Uiteindelijk belanden we in een typisch Belgische brasserie. We eten een heerlijke stoofschotel. Met een goed glas wijn erbij. Glimmend van plezier zitten we te proosten in ons natte kloffie. Wat een heerlijke dag! Wat zijn we toch gek op elkaar.
Een paar uur later zijn we op weg naar huis. Naar alle dieren en het gewone leven. Cowboy rijdt en Heks ligt een beetje te dutten. Als ik mijn ogen weer open doe, zijn we al bijna weer thuis……
MONBOS, een prachtig oud kerkje uit de tijd van de Godin. Toen seks nog niet uit den boze was en gewoon bij het leven hoorde. Net als de dood.
Vrijdag 27 juni. Vanmorgen krijgt ik een verschrikkelijk bericht. Eén van mijn vriendinnen is gisteren verongelukt.
Toen ik zondag terug reed, dat enorme stuk vanuit de Dordogne, heb ik flink in de file gestaan. Een paar keer vanwege een ongeluk. Een keer vlak bij de plek, waar mijn vriendin werd aangereden. Wel zeven auto’s met zwaailichten zag ik afgetekend in de nacht. Schokkend. ‘What happens when we die’ krijgt nu toch wel een geheel andere lading.
Vorige week vrijdag ga ik een dagje op stap met mijn lievelingszuster. Na de talk van Thay nemen we de benen . Of beter gezegd, het ‘Gele Gevaar’. In de buurt van het klooster is een heel oud kerkje, nog van voor de christelijke tijd.
Omdat er een gebeeldhouwde afbeelding in te vinden is van een mythisch beest met ‘Het Boze Oog’, hebben de katholieken dit heiligdom destijds niet durven verwoesten. Zoals ze verder bijna alles hebben geëlimineerd, dat verwijst naar de Grote Moeder.
Eerst picknicken we in de schaduw van de oude muren van een belendend gebouw. We kijken uit over het prachtige landschap met een kasteeltje.
‘Daar woont een oude dame, een markiezin’, vertelt mijn vriendin. ‘Zij onderhoudt het kerkje, best veel werk. Maar ze is niet in voor hulp vanuit Boeddhistische hoek. Dat gaat haar dan toch weer te ver, ondanks de heidense tendensen binnen dit kerkje.’
Het kapelletje is wel opgeslokt door het Katholieke geloof, maar de heidense afbeeldingen zijn nog intact en levendig aanwezig.
Een aantal copulerende echtparen op de pilaren rondom het altaar. een mannetje met een enorme hoorn in de hand, naast hem een gat in de muur, waar mensen van oudsher hun vinger in staken. Om vruchtbaarheid af te roepen? Wie zal het zeggen. Dat er een oude vruchtbaarheidscultus heeft geresideerd op deze plek lijkt me evident.
Mijn non-vriendin en ik dwalen geruime tijd door het kleine gebouw. Heks maakt foto’s van de prachtige overblijfselen uit de tijd voor de inquisitie. We zitten rustig te genieten van de fijne sfeer in dit kleine goed onderhouden heiligdom.
Daarna dwalen we over het lieflijke kerkhof. Het is allemaal van een ongekende schoonheid. En de rust in de omgeving is een verademing, na alle drukte van de retraite…… Wat een heerlijk plekje om eeuwige rust te vinden….. We drentelen, dreutelen en talmen, maar uiteindelijk is het echt tijd om terug te gaan naar ons klooster.
Op de terugweg praten we over de dharmatalk van Thich Nhat Hanh. Over hoe hij heel vanmorgen vroeg ‘What happens when we die?’ Om daarop heel guitig te roepen: ‘Nothing!!!!’ Iedereen lag in een deuk. ‘Ik vond het niet zo grappig,’ zegt mijn vriendin, ‘Je zult maar net iemand verloren hebben, dan kan zo’n statement behoorlijk pijn doen!’ Haar rake opmerking dreunt na, galmt door mijn versufte hoofd.
Want alle gekke Zen-wijsheid op een stokje: We willen onze dierbaren niet missen en afscheid doet zo verdomd veel pijn. Vooral als het zo onverwacht is, zoals nu. Een moeder, vrouw, dochter, tweelingzus, vriendin. Weggerukt. Ontnomen.
Uit liefde en respect voor mijn vriendin vandaag de mooie foto’s van Mombos. Zij kon als geen ander schoonheid in al haar facetten waarderen. Zij had er haar beroep van gemaakt.
Tijdens één van de vele missies voor haar werk is dit fatale ongeluk op haar pad gekomen. Haar man, kinderen, familie en vrienden….. we zijn verbijsterd. Ik denk overigens niet dat er na de dood niets is. Thay zou nog wel eens raar kunnen opkijken als het voor hem zover is…..
Grote levenslessen van een kleine bescheiden man. Thich Nath Hanh komt op stoom op alweer de zevende dag van de 21-dagen retraite!
Zaterdag 7 juni
Deze ochtend slaap ik uit. Tot half acht!!! Normaal gesproken begint er om 5 uur ’s morgens een non op een enorme bel te rammen. Daarbij zingt ze dan prachtig. Of iets minder prachtig, sommige nonnen zingen best vals heb ik door de jaren heen ontdekt. Maar ik heb natuurlijk een heel kritisch oor… Maar het klinkt altijd fantastisch, want ze zingen allemaal recht uit het hart.
Hoewel ik heel laat ben opgestaan, zit ik een goed uur later al in de meditIehal. Iedereen is vroeg aanwezig. Geduldig zitten de leerlingen te wachten. Heks zit lekker te tekenen. Elke dag maak ik een zelfde soort afbeelding van de energie in de Sangha, de Boeddhistische gemeenschap. Dus ook altijd weer een beetje anders. En dit alweer vier retraites lang.
Naast me strijken de Aartsengelen neer. De zaal zit stampvol, maar die plek blijft wonderwel vrij. Tot grote ergernis van een man, die ernaast zit. Hij zegt nijdig tegen de man achter ons, dat hij het geen stijl vindt. Blijkbaar houdt die een plaats vrij voor een vriend. ‘Als hij er over vijf minuten niet is……’ fulmineert hij kwaad.
Heks moet erom glimlachen. Al die ergernis van beoefenaars over het asociale gedrag van hun medemensen. Het fanatisme, waarmee verlichting wordt nagestreefd is hilarisch.
Niets kan me deren vandaag, want Cowboy vertelde, dat hij erover denkt een weekje te komen. Het lijkt me fantastisch, maar ik ben bang, dat het helemaal niet haalbaar is. Want het is de bedoeling, dat je de hele retraite van het begin tot het einde meemaakt. Hoewel ik vele uitzonderingen voorbij heb zien komen de afgelopen jaren…..
En het is natuurlijk ook zielig voor Ysbrandt, zo alleen aan een boom in het Vondelpark…..
Thay heeft er ook zin in vandaag. Hij zaagt ons goed door over ‘mental formations’. Ook heeft hij veel te melden over relaties. ‘Als je geliefde zit te tobben, dus zijn concentratie richt op zaken, die hem doen lijden, zeg dan: “Darling, a penny for your thoughts”. Op die manier help je hem eruit te komen en zich weer te kunnen focussen op zaken, die hem gelukkig maken!’
Overigens is Thay geen voorstander van het vermijden van lijden. Het is zoals het is. Je lijden bewust omarmen kan leiden tot prachtige resultaten. ‘No mud, no Lotus !’
Vandaag doceert hij ook over het feit, dat niets geboren wordt of sterft. Alles verandert slechts. Een wolk wordt regen. Je kunt die wolk ook tegenkomen in je kopje thee. In de wetenschap zijn ze daar intussen ook achtergekomen. Het heeft even geduurd.
Alle tegenstellingen bestaan per gratie van elkaar. Links is niets zonder rechts. Ze worden als het ware uit elkaar geboren. Zoals de vader wordt geboren uit de zoon. Als er geen zoon is, ben je geen vader. Misschien broer of oom. Op het moment , dat de zoon wordt geboren is ook de vader daar!
Ook zijn subject en object 1. Hetgeen dat wordt waargenomen bestaat niet zonder de waarnemer. Je ziet deze visie terug in de quantummechanica. Maar deze zienswijze wordt niet door iedereen gedeeld. Sommige wetenschappers denken nog steeds, dat we afzonderlijk bestaan van de wereld om ons heen.
Ik denk aan Dick Swaab met zijn boek: ‘Je bent je brein.’ De arme stakker verkeert werkelijk in de veronderstelling, dat we niets anders zijn, dan wat onze hersengolven ons dicteren. Niet best lijkt me, want de gemiddelde mens heeft zulke hopeloze ingesleten patronen in z’n bolletje, dat het leven niet anders dan een grote lijdensweg kan worden….
Ik zag Swaab een keertje op TV. Een arrogante man, overtuigd van zijn gelijk. Maar erg gelukkig zag hij er niet uit, in zijn wereld volgens Swaab. Blaat schaap, blaat! Dat is hoe het hem vergaat….
Thay heeft het ook over onze hersenpan deze ochtend. Ook hij heeft het over ingesleten patronen, die ons behoorlijk kunnen bepalen. Gelukkig is er ook een andere vorm van bewustzijn. Vanuit het hart. Vanuit het niet afgescheiden zelf, de staat, waarin je verbinding met alles en iedereen ervaart. Vanuit hier kun je die ingesleten patronen te lijf. Met dit bewustzijn is het mogelijk om nieuwe paden in de neuronen en neuroreceptoren in je kop te creëeren.
Psychotherapie biedt ook uitkomst , volgens onze leraar. Hier wordt bewust en zonder oordeel naar het lijden in je leven gekeken. Door de modder toe te staan er te zijn, kunnen prachtige Lotussen gaan bloeien…..
Ruim tweeëneenhalf uur houdt deze kleine man onze aandacht gevangen. En wat mij betreft had hij nog uren kunnen doorgaan. Maar we gaan wandelen met z’n allen. En ergens onder de hoge populieren mediteren.
En daarna is het alweer tijd voor de lunch. En nu lig ik in mijn hangmat. In de schaduw. Het is bloedheet. Gisteren ook al. Vannacht was het noodweer. Storm en regen. Maar ik sliep als een roos. Helemaal uitgeteld van al die wijze levenslessen…….
Opera ‘Het Ware Geweld’ van René Samson gaat door merg en been. Daar vallen onze dagelijkse beslommeringen bij in het niet…..
Dinsdagavond repeteer ik met het koor. Een bas biedt een aantal kaartjes aan voor een opera de volgende dag in Amsterdam. Gemaakt door René Samson, dezelfde componist, als waar wij nu een zeer moeilijk stuk van instuderen. De voorstelling heet ‘Het Ware Geweld‘. Het libretto is van Olaf Mulder.
Het is in de buurt van mijn lief. Ik wil er wel heen, maar besluit de vaste koorleden voor te laten gaan. Na de pauze informeer ik of hij een gelukkige heeft gevonden. ‘Nee, niemand heeft interesse,’ roept de man wanhopig. ‘Ik wel hoor,’ stel ik hem gerust. Terwijl ik de kaartjes in ontvangst neem, meldt zich een bevriende alt bij ons. Zij wil ook wel mee!
De volgende dag pak ik een trein naar de hoofdstad. Ik ga eerst bij Cowboy eten. Met een gezicht als een oorwurm doet hij de deur open. ‘Daar staan de spullen, kun je zelf even iets koken’, zegt hij. Huh? Wat een ontvangst!
Uiteindelijk kookt hij toch iets supersimpels voor me. Dan komt er een aap uit de mouw, hij heeft niet zulk leuk nieuws gekregen die dag over de recente piep in zijn oren. Balen hoor. Ik luister uitgebreid naar zijn verslag.
Een uurtje later ga ik samen met mijn zangmaatje naar de voorstelling. Het is in een kleine oude synagoge. Er kunnen een paar honderd man in de zaal en het zit stampvol. De componist is ook aanwezig ontdek ik later. Hij zit achter de tafel met de kaartjes…
Het is een bijzonder heftig en aangrijpend stuk. De muziek gaat door merg en been. Echt vrolijk word je er niet van. Maar ja, ik ga daarna lekker bij mijn geliefde logeren. Een leuk vooruitzicht…..
Helaas is hij zo mogelijk in een nog slechter humeur. Als ik hem iets vertel over de avond, gaat hij gewoon zitten computeren. Superbot. Ik ben verbijsterd.
Het blijft tobben, dit bezoek aan mijn hartje. ‘Hij heeft vast spijt, dat hij heeft toegezegd om op mijn hondje te passen’, denk ik bij mezelf. ‘Het is ook best veel werk…’
Maar als het de volgende dag gewoon doorgaat met de botterikkerigheid is de maat goed vol bij Heks. Veel eerder dan gepland, zodra mijn ingewerkte pijnstillers het toestaan, ga ik weer naar huis. Wat een gedoe.
Nu staat mijn reisje weer op de tocht. Misschien gaat het toch niet lukken deze keer. Heel erg jammer, maar ja. Je kunt geen ijzer met handen breken. Vooral niet met die gehandicapte exemplaren van mij…….
Vanavond komen er vijf engelen bij me logeren. Michael, Gabriel, Raphael, Uriel en Metatron. Ze blijven vijf dagen. Ik ben bezig met de voorbereidingen. Ik zie er een beetje tegen op, want ik ben nu niet bepaald in een engelachtige stemming.
Maar terwijl ik witte bloemen in een vaas zet, realiseer ik me, dat ze als geroepen komen. Misschien krijgen zij weer wat evenwicht en harmonie in mijn amoebebestaan. Misschien kunnen zij wel iemand vinden om op mijn hondje te passen. Misschien kunnen ze zelfs iets betekenen voor mijn ziekte, waar ik soms (nu) zo de balen van heb.
Wederopstanding met gouden randje. Heks verkleed als kuiken naar de kerk. Met Cowboy. Jip voelt hem aan de tand. Geluk zit in kleine dingen……
Pasen 2014. Een heerlijke dag. Eindelijk heeft deze Heks weer eens een nachtje goed geslapen en tralala! Ik voel me direct een stuk beter!
De ochtend begint al goed. Mijn lief laat de hond uit, dus ik kan rustig in beweging komen. Ontbijtje, kopje koffie, douchen, knalgele jurk aan….. Daarna spoeden we ons naar de kerk. De dienst is druk bezocht. Heks zit met een brok in haar keel van geluk te luisteren en mee te zingen. Cowboy wil er eigenlijk na de communie wel vandoor, maar ik leg hem uit, dat het nog maar eventjes duurt….
Zo drinken we dan koffie met Jip en Janneke en de Knappe Uitgever. De zon schijnt door de eeuwenoude ramen. De kerk is blij en luchtig. We voelen ons herboren, alle zonden weer vergeven. Jip maakt daar gekscherend opmerkingen over tegen mijn buitenkerkelijk geliefde. Deze beaamt het volkomen. Hij voelt zich een stuk beter na de genoten stichtelijke verhalen….
De middag is ook al verrukkelijk. Een lichte lunch op een zonnig balkon. een klein dutje en daarna uitwaaien op het strand. De zon in de zee zien zakken op een terras. De temperatuur is fantastisch. Met moeite rukken we ons los van het mediterrane gevoel en rijden huiswaarts.
Heks slingert een soepje in elkaar. Cowboy voert het vee. Daarna koken we gezamenlijk een verrassende maaltijd met Rode Poon. Ik ga het recept nog op schrift stellen.
Cowboy ligt al op 1 oor. De stad is stil. Mijn huis is stil. Nog een paar kleine huishoudelijke rommeldingetjes doen en dan gaat ook dit heksje lekker slapen. Morgen ga ik schrijven over een geweldig feestje, dat ik gisteren bezocht. Met foto’s! Maar voor nu: Het is weer mooi geweest.
Allegorische lessen op een zonnige zondagmiddag: ‘Nemen’ is minstens zo belangrijk als ‘Geven’, ‘Woede’ is best een fijne bondgenoot en ‘Angst’ heeft me al meermalen het leven gered……..
Afgelopen zondag is het weer zo ver. Ik neem weer deel aan een middag familieopstellingen. een vreemde vorm van therapie. Niemand weet hoe het werkt, maar het werkt. Het valt onder systemisch werk. Niet dat die term het nu veel duidelijker maakt…… Vandaag legt onze begeleider iets meer uit over deze vreemde tak van sport.
‘Een familie is een systeem, er gelden wetten. Universele wetten, die je in elke familie tegen komt.’
Heks luistert met een half oor. Ze heeft een zoemend hoofd. Straks gaat ze zelf een opstelling neerzetten. ‘Je plek vinden, blabla. Nemen en geven is ook een belangrijk onderdeel van dit systeem. Dit moet in evenwicht zijn. Over het algemeen geldt: Kinderen nemen relatief meer en ouders geven.’ Ja, daarom is het hebben van kids natuurlijk zo vermoeiend. Er moet steeds iets bij…..
Intussen zit ik toch met gespitste oren te luisteren. Hier is bij mij toch echt iets mis gegaan. Mijn grote probleem is geven en niet genoeg nemen. Ik geef grif. Heb me zelfs met de regelmaat van de klok laten bestelen.
En voel me dan nog schuldig ook, dat ik daar kwaad over wordt! Want natuurlijk word je boos, als je helemaal wordt leeggehaald en geplunderd. Ik geef geen zak om een duur huis met chique spullen, maar dat wil niet zeggen, dat je dan maar met wat ik heb aan de haal mag gaan.
Nemen is minstens zo belangrijk als geven.
Maar ik ben hier eigenlijk vandaag om met mijn woede te werken. De laatste jaren kan deze heks geweldig schelden op van alles. Woede loopt soms als bloed door mijn keel. Maar buiten het gescheld kan ik er niets mee.
De meeste zaken waar ik me over opwind zijn achterhaald of oud nieuws. Of het betreft onverbeterlijke mensen. En dan is mijn kwaadheid gewoon verspilde energie. Tot slot kan ik ook nog buitenproportioneel kwaad worden over het dagelijkse stompzinnige gedrag van medeweggebruikers……
De middag brengt heel wat verrassingen. Mijn woede wordt uitgespeeld in pure allegorie. Dit boegbeeld van verzet en onverzettelijkheid in mij blijkt heel veel angst af te dekken. Liever boos dan bang. Liever venijnig dan verdrietig. Liever spinnijdig dan lafhartig…..
Maar oh, oh, wat is het vermoeiend, al die woede. Ik kijk naar de vrouw, die mijn woede representeert en krijg gewoon medelijden met haar. Wat een klus! En dan zit ik mijn fantastische vlijmscherpe nijd ook nog af te kraken. Mijn razernij kan geen goed doen!
Aan het eind van de sessie suggereert de begeleider om mijn woede te omhelzen. ‘Doe wat Thich Nath Hanh altijd zegt!’ Thay heeft zelfs een boek geschreven over dit thema: ‘Omarm je woede.’ Eerlijk gezegd werkte dit bij mij net zomin als voor de spiegel zeggen, dat je van jezelf houdt. Bladiebla. Je weet dat het goed zou zijn, maar het komt niet binnen……
Vandaag echter sluit ik vol overtuiging mijn woede in mijn armen. Ik trek haar tegen me aan en bedank haar vanuit de grond van mijn hart voor alle bescherming in het verleden. En de talloze malen, dat ze de kastanjes voor me uit het vuur heeft gehaald.
Mijn angst bedank ik ook. Vroeger was ik nooit bang, maar de laatste jaren ben ik niet meer bang om bang te zijn….. Mijn innerlijke wezel heeft me zelfs wel eens het leven gered!
De dag na deze bijzondere zondag zit ik verschrikkelijk vast in het verkeer. Ik scheld het hele end van Leiden naar Barendrecht en weer terug. Ik wordt twee keer bijna doodgereden door medeweggebruikers.
De eerste keer, omdat iemand in de trage verkeersstroom zich genoodzaakt ziet om opeens honderdzestig te gaan rijden. Even lekker plankgas geven in het beetje ruimte onstaan bij een afslag. Invoegende Heks kijkt gelukkig altijd over haar schouder, dus ze zag hem op het laatste moment vanuit het niets opdoemen.
Daarna vindt iemand het nodig om stil te gaan staan op de snelweg. Omdat hij wil invoegen in een stilstaande baan, die de andere kant op gaat. Ik kan nog net op mijn rem gaan staan. Achter me zie ik iemand slingerend naar de andere baan vliegen, waar gelukkig op dat moment niemand rijdt
Tot slot knal ik zelf bijna op een auto voor me, als ik probeer te remmen en mijn wielen geen grip krijgen op het wegdek. Ik rijd langs een wegversperring over een brug naar beneden. Mijn indruk is, dat er een stuk plastic of een plas olie op de weg ligt. Door mijn stuur om te gooien stop ik op het nippertje.
Oef, wat een dodenrmansrit. Drie doden sterven en dan toch heelhuids thuiskomen. Dat vraagt gewoon om een potje janken. En dat doe ik dan ook maar. Vol overgave. Zoveel verdriet onder al die razernij.
Een om zichzelf huilende Heks, het gebeurt zelden. Hoewel, met het stijgen der jaren, dalen de waterlanders steeds gemakkelijker……
Tip van een krachtige roodharige dame; SUPERLEUK: SUZANNE HEINTZ’S, AN ODE TO SPINSTERHOOD. Herkenbare frustratie over vogelvrije vrijgezellenbestaan. Het gevoel dat je je moet verantwoorden voor het niet hebben van een relatie met nakroost. Alsof het gemiddelde huwelijk zo ideaal is…….
De laatste anderhalve maand is Heks weer serieus aan het zwemmen. Na een paar moeizame jaren op dat vlak lukt het me weer om twee keer per week baantjes te trekken. Mijn pogingen tot yoga zijn beduidend minder succesvol. Hoewel: Ook daar zit een stijgende lijn in. Van niks naar bijna niks…..
In het zwembad weeg je weinig. Dat maakt de belasting acceptabel met dit pijnlijf. En als er geen oude mannetjes tegen me aanzwemmen kan er weing mis gaan. Helaas heb ik een oude snoeper achter me aan op de vrijdagen. Zodra zijn vogelkopje Heks ontwaart hangt hij aan haar meerminnenstaart. Tot mijn grote ergernis. Ik ben als de dood, dat hij tegen me aanzwemt. En dat doet hij natuurlijk regelmatig. In een ultieme poging tot wat lichamelijk contact…..
Naast het geruzie met deze oude knar heb ik ook de leukste gesprekken met mensen. Niet tijdens het zwemmen. Ik heb een bloedhekel aan ronddrijvende dameskransjes. Als een onneembare vesting ploegen ze door het bad. Traag als een slak. Alles en iedereen verhinderend te doen wat ze hier willen doen: Zwemmen!
Als ik in het bad arriveer zwoegt er altijd een dame met vuurrood haar door het water. Een blonde lok op haar voorhoofd steekt ondeugend af. Ze zwemt en zwemt. Als ik klaar ben met mijn verplichte baantjes is ze nog volop bezig. Met haar hoofd boven water. Heur haar blijft droog!
Vorige week vraag ik haar hoeveel baantjes ze nu eigenlijk zwemt op zo’n ochtend. ‘Oh, tachtig’, antwoordt ze achteloos. ‘Mag ik naar je leeftijd vragen?’ vervolgt Heks nieuwsgierig. Ze is beslist geen twintig meer. ‘Zesenzeventig’, klinkt het uit de mond van deze rode furie. Goeie hemel. Ik sta perplex!
Als we onze spullen uit de locker halen geeft ze me een leuke tip. ‘Kijk eens op de website van Suzanne Heintz. Dat is zo’n leuk mens! Een kunstenares. Ze werd doodziek van de vraag waarom ze niet getrouwd is. Dus heeft ze haar eigen man en kind geschapen. Ze reist rond met een man en dochter. Het zijn etalagepoppen. Kijk maar, je zult het heel leuk vinden!’
Thuisgekomen ga ik op zoek naar deze fotografe. En inderdaad. De vrouw maakt geweldige foto’s voor haar project: An Ode To Spinsterhood. Wat een creatieve oplossing om al het gezeik te omzeilen, dat je naar je hoofd krijgt als je geen vaste partner hebt! Heerlijk.
Heks had daar destijds haar eigen oplossing voor. Ik ben op mijn negenenveertigste verjaardag met mezelf getrouwd. Heel gelukkig zelfs. Het feest was geweldig. Met bruidstaart en gastenboek. De mooiste dag van mijn leven. De aanloop was niet zozeer frustratie over de druk vanuit mijn omgeving. Die leeftijd was ik toen al ruim te boven. Ik behoorde zonder meer reeds tot de hopeloze gevallen.
Mijn innerlijk huwelijk is geboren vanuit diepe lagen heksenmagie. Een lang en onwaarschijnlijk verhaal met Moeder de Gans in een glansrol. Maar dat vertel ik een ander keertje…….
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.