Bijnieruitputting heeft als bijverschijnsel, dat je medemensen er heel irritant van worden….. Heks loopt schuimbekkend te zoeken naar Het Gele Gevaar. Op haar tandvlees! Misschien kan ze beter op het dak gaan zitten……

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Vanmorgen nog voor acht uur staat er weer een schilder aan te bellen. Ik stop oordoppen in mijn oren, maar het kwaad is al geschied. Ik ben wakker na een veel te korte nacht! Toch heb ik uren nodig om een beetje uit mijn doppen te kunnen kijken.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Om kwart voor elf verlaat ik mijn huis. Ik zwalk tussen natte deurposten en vervende Mannetjes door naar buiten en ga op zoek naar mijn auto. Als ik de parkeerplek nader zie ik mijn wagentje nergens. Wat gek. Ik weet toch zeker, dat ik em hier heb achtergelaten.

Opeens zie ik iets geels schemeren achter een bestelbusje. Het piepkuiken staat er wel degelijk, maar één of andere gek heeft zijn bus er voor geparkeerd. Ik sta klem. Meuh!

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Ik ga op onderzoek uit op mijn megahoge hakken. Omdat ik niet op een lange-afstandswandeling heb gerekend loop ik op een paar enorme pijlers. Zul je net zien! Ik kijk in de belendende bouwkeet, maar die is leeg.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Opeens zie ik een schilder lopen, die ik intussen ken. Hij heeft me afgelopen week zijn halve levensgeschiedenis verteld. En zijn politieke inzichten gedeeld. Best schrikken, dat laatste…..

‘Weet jij, wie die bus hier heeft geparkeerd?’ De schilders zijn het niet volgens de man. Waarschijnlijk de dakdekkers. En waar zitten die? Op het dak! Ik zie mezelf toch geen ladder opklimmen op hakken met hondje.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Wat moet ik nu? Over twintig minuten moet ik al in Zoetermeer op een behandeltafel liggen en ik ben nog geen stap verder gekomen het laatste kwartier….. Ik besluit het op een brullen te zetten.

Met een omcirkelende beweging loop ik om het complex heen, waar de nieuwe daken worden gerealiseerd. ‘Dakdekkers!’ loei ik. Ik ben een beetje schor, want heb last van mijn keel, dus het klinkt laag en keihard. Dat kun je met wel toevertrouwen. ‘Dakdekkertjes!’ Het is geen gehoor.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Ik krijg geen antwoord. Dat maakt me nijdig. Waar zitten die lui? Ik loop de hoek om. ‘Dakdekker, verdorie, waar zit je?’ Ik hoor iets. Iemand zit rare dingen terug te roepen. Ik word in de maling genomen. Ja, vind je het gek? Het duurt nog zeker vijf minuten, voordat de man zich laat zien. Kijk, dat vind ik dan weer asociaal!

‘Dat kun je toch niet maken, man, om zomaar een paar auto’s klem te zetten.’ Eikel, denk ik erachteraan. ‘Ja, maar ik had een briefje met mijn telefoonnummer achtergelaten in mijn auto.’ Hij wijst naar een minuscuul papiertje ergens op een onopvallende plek. Sukkel.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Zodoende scheur ik enigszins verlaat de straat uit. Dit gaat niet meer goedkomen vandaag, weet ik uit ervaring. Ik knikker Varkentje uit de auto in de armen van Frogs en spoed me naar mijn afspraak met de acupuncturist.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Als ik binnen kom schrikt de vrouw van mijn behandelaar van hoe ik eruit zie. ‘Gaat het wel een beetje?’ Ik draai mijn ogen naar binnen en trek een rare bek. ‘ Verbouwingsperikelen zonder einde. Beetje uitgevloerd…’

Ze begint te lachten. ‘Nou, het wordt vast heel mooi.’ ‘Wat interesseert mij dat nou, of de verf in de hal rood of paars is, of mijn balkon een geverfd plafond heeft, of er nieuwe deuren en ramen komen. Het zal me een worst wezen. Ik wil rust!’

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Dezelfde middag arriveert er een dik boek met de post: ‘Bijnieruitputting. Het stresssyndroom van de 21e eeuw.’ Geschreven door de arts James L.Wilson. Heks is weer bezig om zich te verdiepen in mogelijkheden om haar situatie te verbeteren. Zoals altijd moet ik het zelf uitzoeken.

Eigenlijk zou er eens een goede endocrinoloog naar mijn bloedwaarden moeten kijken. Maar dat is niet te realiseren in onze bananenrepubliek.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Ik schrik van alle informatie. Gelukkig staan er ook richtlijnen in, waar ik iets mee kan. Ik weet, dat mijn stresssysteem voor geen meter werkt. De informatie in het boek is dan ook zeer herkenbaar. Dit syndroom gaat hand in hand met ME en Fibromyalgie.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

‘Maar bij ME moet er eerst behandeld worden tegen de micro-organismen waar de patiënt ziek van is geworden. De afvalproducten daarvan putten de bijnier uit. Dus alleen de bijnier behandelen is niet genoeg.’ Een soort water naar de zee dragen. Dat is wat ik al jaren doe!

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Micro-organismen die me ziek maken. Die moeten worden geëlimineerd. Maar hoe? En wie kan die organismes opsporen? In Nederland moet je het maar uitzoeken met je micro-organismes. Die zitten wat onze medisch opgeleide ‘deskundigen’ betreft tussen je oren! ‘Je moet je niet zo wentelen in je kwaaltjes!’ is me door mijn vorige huisarts wel naar het hoofd gegooid! Grrrr.

Als ik me zo ziek voel als afgelopen week, raak ik altijd in paniek. Ik weet, dat ik het veel beter doe dan een paar jaar geleden, maar de angst zit er goed in. Ik weet namelijk ook, dat alle met grote inzet zorgvuldig opgebouwde verbetering door een simpele stresssituatie weer helemaal onderuit kan gaan. Zoals door een lange intensieve stompzinnige verbouwing bijvoorbeeld.

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Er is niet zoveel voor nodig om mij volledig uit te putten. En dat zet dan vaak weer de deur open voor meer ellende. Maar die weg gaan we niet bewandelen, Heks. Alles uit de kast voor de bijnieren nu! Ik ga maar weer wat speciale voedingssupplementen bestellen om die kleine dappere edoch dodelijk vermoeide organen te ondersteunen.

Een aanslag op mijn financiën natuurlijk, maar ik wil niet verder onderuit! Daarnaast zou ik graag minder chagrijnig zijn. Dat laatste is een heel naar bijverschijnsel van deze vorm van uitputting: Om het minste of geringste wil je iemands kop afbijten, want je ergert je dood aan alles en iedereen……

Vooruit met de geit maar weer: Fingers crossed!

bijnieruitputting, James L. Wilson, illustraties

Schattige pup voert me terug naar de tijd, dat Ysbrandt zo klein was. En naar de moeilijke periode daarvoor. Toen ik doodziek was en geheel op mezelf aangewezen. Helemaal? Nee, ook in die donkere periode had ik een hand vol vrienden.

puppy, puppies, jonge honden,

Vanmorgen sta ik brak op. Mijn cortisolniveau is weer om te huilen en dat resulteert in een stevige kater. Ik hoef er niet eens voor te drinken! Langzaam masseer ik mezelf richting aankleden en hond uitlaten. Gelukkig is het heerlijk weer. Het is geen straf om met mijn halvezolige hoofd op pad te gaan. Meestal trek ik ook bij van een beetje frisse buitenlucht.

puppy, puppies, jonge honden, puppy, puppies, jonge honden,

Ysbrandt draaft vrolijk naast me als ik over de Singel fiets. In het van der Werfpark kom ik een puppy tegen, een Heidewachtel van 11 weken.  Het is net zo’n lekker schatje als mijn hondje tien jaar geleden. En zo zacht! Al knuffelend snuffel ik aan deze blaffende aanwinst van de Leidse parken. Intussen praat ik met zijn nieuwbakken baasje.

‘Hoe heet hij?’ ‘Floris,’ antwoord de vrouw. Wat een geinige hondennaam. Lekker stoer. ‘Ik vond dat altijd zo’n leuke naam. Als ik een zoon had gehad had hij ook Floris geheten!’ Ha, dat herken ik. Mijn hondje heeft ook de naam van mijn nooit geboren zoon. Terwijl we praten draait het ventje een piepklein drolletje. Zo schattig. Ik smelt helemaal.

puppy, puppies, jonge honden,

Sinds het nare gesprek een tijdje geleden, waarin ik te horen kreeg, dat allerlei mensen, waar ik veel van houd, een hekel aan me hebben en niets met me te maken willen hebben, ben ik van slag. Hoewel het waarschijnlijk een grove leugen is om eigen falen van mijn gesprekspartner te verbloemen trek ik het me toch aan. De diepe afwijzing, die naar voren kwam uit zowel woorden als daden van betreffende persoon spreekt boekdelen. En nu zet ik die informatie moeiteloos om in zelfafwijzing! Dat loeder van een emotie van het afgescheiden zelf!

puppy, puppies, jonge honden,

Opeens moet ik alle zeilen bijzetten om niet in een diepe depressie weg te zakken. Altijd een tricky punt voor MEpatiënten. Onze lage cortisollevels werken dat standaard al in de hand. Als je dan ook nog om je oren wordt geslagen met beschuldigingen van deze aard wordt het wel erg lastig.

‘Je bent helemaal veranderd na dat gesprek’, zei Cowboy onlangs. Ja, vind je het gek? En nee, ik hoop toch echt van niet.

De laatste dagen oefen ik heel bewust ‘in het hier en nu zijn’. Ik verbind me met bomen, dieren, wildvreemde medemensen. Ik knuffel puppy’s en kristallen schedels. Ik praat met windmolens, maar vecht er niet langer tegen. Ook zoek ik de stilte op. Ik kan niet functioneren, zolang ik mezelf afwijs. Als ik ga twijfelen aan mijn eigen waarde, dan is het einde zoek.

puppy, puppies, jonge honden,

Ook moet ik een manier vinden om anderen opnieuw meer van hetzelfde te vergeven.

Dat laatste is altijd lastig, als je medemens geen enkele neiging tot begrip vertoont. En gewoon met de botte bijl blijft hakken. Het is dan vooral ook zaak om buiten bereik van die wapens te blijven. Uit zelfbehoud.

Heks heeft een geschiedenis van ziekte en tegenslag. ‘Het kan altijd erger’, zei iemand onlangs tegen me. Dat vind ik toch zo’n dooddoener. Lijden is inherent aan het leven.

Je hebt vaak geen idee hoe de ander er aan toe is. Wat voor de één een eitje is, is voor de ander een zware klus. Heks is bepaald geen watje. Ik heb al die narigheid verdragen met de inslag dat ik probeer te genieten van wat er wel is. Van wat wel lukt. Van de goede dingen des levens. Van het leven zelf. In het hier en nu.

puppy, puppies, jonge honden,

Dat neemt niet weg, dat ik me verschrikkelijk in de steek gelaten heb gevoeld in de tijd, dat ik helemaal tegen de vlakte lag na een zware operatie, die me zowel lichamelijk als geestelijk onderuit haalde. Mijn vaste vriendenclub liet het afweten, ik heb hen niet aan mijn ziekbed kunnen betrappen. Wel kreeg ik een kaart met alle namen erop. Geschreven tijdens een gezellig etentje. ‘Sterkte ermee!’ stond er op.

Ook mijn familie blonk uit door afwezigheid. Alleen mijn moeder was oprecht betrokken. In het ziekenhuis is een piepkleine delegatie enigszins teut een kwartiertje geweest ter welkome afwisseling van een verjaardagsfeestje, maar daarna heb ik niets meer vernomen. Waarschijnlijk waren ze me gewoon vergeten.

puppy, puppies, jonge honden, puppy, puppies, jonge honden,

Een ander deel van mijn vriendenkring werd destijds verdeeld en uiteen geslagen, toen mijn toenmalige buurman me de oorlog verklaarde. Hij voelde zich afgewezen, omdat ik niet met hem naar bed wilde. Huh? Ja echt waar.

Yek. Het idee alleen al is genoeg om me weken de eetlust te benemen. Maar hij dacht, dat een doodzieke Heks wel in zou zijn voor een gruizig avontuur. En toen dat niet lukte sloeg hij eerst mij en toen mijn auto total loss. Niemand die het geloofde, want hij ging twee keer per week naar de kerk. En hij gedroeg zich als een gedienstige gereformeerde ouderling. Dus vandaar de controverse in de vriendenkring, waartoe hij was gaan behoren.

puppy, puppies, jonge honden,

Mijn bovenbuurvrouw gelooft me overigens wel. Zij heeft vijftien jaar eerder ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ook haar werd deze ongewenste liefde verklaard. Ook zij is in elkaar geslagen en ook zij heeft een auto verspeeld aan deze christelijke nachtmerrie van een buurman. Zo lelijk als de nacht ook. Zowel van buiten als van binnen. Hij lijkt sprekend op Mister Bean. Hoewel laatstgenoemde enorm sexy is vergeleken met mijn gewezen buurman.

puppy, puppies, jonge honden, puppy, puppies, jonge honden,

Een aantal vrienden bleven me trouw. En gelukkig had ik indertijd een paar nieuwe vrienden gemaakt via internet. Zij kwamen me wel in het ziekenhuis bezoeken. Eén van hen, Sammy, woont in Leiden. Hij is echt heel goed voor me geweest. Een wildvreemde in feite. Een eenvoudige man zonder blabla. Iemand met het hart op de goede plaats. Het contact is intussen verwaterd. Hij is grootvader geworden en heeft het daar heel druk mee. Maar Heks blijft hem eeuwig dankbaar voor zijn warmte en vriendschap in die moeilijke tijd.

Eventjes lekker op jezelf zijn is overigens helemaal niet verkeerd: Tien zaken, die je pas gaat begrijpen wanneer je leert alleen te zijn.

puppy, puppies, jonge honden,

puppy, puppies, jonge honden,

Slappe dag, Heks ziet niemand! Intussen bedenk ik van alles. Rommel een beetje op Internet. Lees iets over ‘hoogbegaafden’: Ik bepleit een andere benaming. Deze is verwarrend en stigmatiseert.

hoogbegaafd

Hoogbegaafd is nerdisch

Maandag. De dag begint goed. Ik slaap er een gat in. Na een grote bak koffie met pijnstillers is het zover: Ik ga met Varkentje naar het bos. Ik loop en loop. Ben de bal vergeten. Bij elke stap vraagt mijn hondje erom. Ik ben blij als de rottende herfstluchtjes hem afleiden.

Vandaag is zo’n dag, dat ik niemand zie. Mijn lijf moet liggen. Ik sleutel wat aan een blog over Zwarte Pieten: discussie 4. Krijg duizend ideeën in mijn hoofd voor andere blogs……

Unknown-1Unknown

Aan het begin van de avond spreek ik Cowboy. Wat een zegen is het toch, deze liefde in mijn leven. We praten over van alles en nog wat. Zijn bedrijf natuurlijk. Hoe het is om zakenman te zijn, als intellectueel. De vaart der volkeren, waarin mijn blog terecht is gekomen. Hoe blij we zijn elkaar te kennen.

Ons liefdesleven is soms saai. Geen grote overdreven gebaren. Geen superromantische trips naar verre oorden. Geen trillend onzekere drama’s.

Cowboy is verre van saai, net als ik.

plaatje5images-1

Vanmiddag kwam ik opeens terecht op een website voor hoogbegaafden, die zenuwcellen van de maatschappij. Ik herken veel in het profiel. Herken veel mensen, vaak vrienden, om me heen in de beschrijving. Ik ben in mijn leven een aantal keren getest en scoorde daarbij altijd tegen het plafond.

hoogbegaafd, hoogbegaafde kinderenhoogbegaafd, hoogbegaafde kinderen

Bij hoog denk je aan superieur. Het is een verwarrende benaming, want deze mensen voelen zich juist vaak buitengesloten. En daardoor juist inferieur. Of ze doorzien dingen, hetgeen dan vervolgens niet op prijs wordt gesteld. Het kan zelfs resulteren in verbanning.Kijk naar Thay! Kortom: Het is bepaald geen rozengeur en maneschijn, deze conditie.

Ook lokt de term het afgescheiden zelf uit. Er zijn hoogbegaafden, die zich ver verheven voelen boven Jan en Alleman. We moeten juist af van het afgescheiden zelf, het idee, dat we los van anderen bestaan. En daar hebben we die zogenaamde HOOGbegaafden hard voor nodig.

Maar er kleven ook voordelen aan. Zo is er een sterke link tussen deze mensen en de schone kunsten. Ze zijn vaak enorm idealistisch. En supercreatief! Ze zien oplossingen voor problemen alsof het niets is!

En ze hebben een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Dat laatste speelt me regelmatig parten. Ik kan niet tegen onrecht. Maar er is zoveel scheef in de wereld…….

hoogbegaafd, hoogbegaafde kinderen

Als jong kind doen ze je versteld staan

Nou ja, ik doe mijn best. Wij zogenaamd hoogbegaafden doen ons best. Net als de minder hoog begaafden of wie dan ook. Uiteindelijk zijn we allemaal onderdeel van het goddelijk lichaam, de schepping.

hoogbegaafd, hoogbegaafde kinderen

En evenzogoed is het vaak toch nooit goed

Sommigen zijn zenuwcellen. Die noemen we hoogbegaafd. Of kunstenaar. Anderen zijn de handen. Timmerlieden, slopers. Weer anderen zijn de spijsvertering. Koks, maag-darm-leverartsen. Weer anderen zijn het hart. Schijnheiligen. En Heiligen. Zoals mijn lieve leraar Thich Nath Hanh. Maar die lopen daar niet mee te koop.

gymles,hoogbegaafd, hoogbegaafde kinderen

Kortjakje krijgt preek over ‘gelijkheid’ in de kerk. Inleveren dus maar, dat boek vol zilverwerk. Maar we moeten toch juist af van dat gelijkheidscomplex? Volgens Thich Nhat Hanh dan.

HOOGLANDSE KERK, LEIDEN

Mijn kerk, waar god ook een vrouw is

Zondagmorgen en Kortjakje zit op haar vertrouwde plaatsje achter in de kerk. Cowboy loopt met haar hondje in het bos en ik kan wel een stichtelijk woordje gebruiken. Het is heerlijk weer. De zomer dijt uit over de grenzen van de herfst. Volgende week begint de wintertijd, maar dat is werkelijk het enige, waaraan je de seizoenswisseling bemerkt. Gisterenmiddag zaten we hier in Huize Heks op het balkon schaars gekleed te zonnen!!!

KERK,KORTJAKJEKERK,KORTJAKJEKERK,KORTJAKJE

Henk Schouten verzorgt de viering. Het thema is gelijkheid. Een begrip, dat hier in het westen pas zijn intrede deed ten tijde van de Franse Revolutie hoor ik nu. De grote volksopstand tegen het destijds heersende fenomeen, dat een fractie van de mensheid over alle middelen beschikt. Liberté, Égalité, Fraternité: Vrijheid, gelijkheid en broederschap. Nou ja. Heb je het in de gaten? Werden wij dames toch weer uitgesloten….

KORTJAKJE

Altijd is ze ziek

Tegenwoordig is diezelfde tendens in ons eigen kikkerlandje gaande. De rijken worden rijker, de armen armer. En de vrouwen bungelen als vanouds weer helemaal onderaan de sociale ladder. De gefortuneerde elite heeft politiek de touwtjes in handen. Er zodoende zorg voor dragend, dat het beleid erop gericht blijft, dat ze nog meer poen naar zich toe harken.

Religie is sowieso wereldwijd een bron van ongelijkheid, aldus Henk. Hij noemt een heel rijtje op. Ten eerste is er meestal onderscheid tussen gelovigen en niet-gelovigen. De laatstgenoemden tellen niet mee, kunnen nooit in de hemel komen, zijn verdoemd en ga zo maar door.

DOMINEE, DONDERPREEK DOMINEE, DONDERPREEK

Dan komen we weer op de vloek van het patriarchaat:  Vrouwen worden veelal geweerd uit religieuze functies, soms mogen ze niet eens in bepaalde heiligdommen komen. In vrijwel elke godsdienst zijn vrouwen tweederangsburgers. Sinds kort hebben we binnen de christelijke kerk dan wel weer een ziel. Dat scheelt.

Moslims maken onderscheid tussen gelovige moslims, mensen met een of ander monotheïstisch geloof en de ongelovigen. De laatste zijn natuurlijk het slechtst af. Ook in dit geloof kun je beter een piemel hebben.

DOMINEE, DONDERPREEK, LAPTOP IN KERK

De toekomst

Hindoe’s hanteren een kastenstelsel. Een koe is daar veel beter af dan een onaanraakbare… Ook in deze cultuur kun je beter geen vrouw zijn. Dames worden nogal eens in de fik gestoken, als ze niet aan de verwachtingen voldoen.

Het is in feite een bizar verschijnsel, dat met name binnen religie zoveel ongelijkheid wordt gepropageerd. Je zou verwachten, dat dit juist precies andersom zou zijn. Helaas staat de gemiddelde geloofsgemeenschap bol van de scheve machtsverhoudingen.

Thich Nhat Hanh heeft het er steeds over, dat we afmoeten van het minderwaardigheidscomplex, het meerderwaardigheidscomplex en het gelijkheidscomplex. Een verfrissende insteek. Die eerste twee complexen spreken voor zich. Veel van zijn volgelingen struikelen echter over dat laatste.

Hoezo weg met het gelijkheidscomplex? Het is toch juist goed om iedereen als gelijke te zien en te behandelen? Ik ben zeker zo goed als jij. En jij doet niet onder voor mij!

DOMINEE, DONDERPREEK, DOMINEE GREMNAAT

Mijn lievelingsdominee, Dominee Gremdaat, geweldig zoals die man kan preken.

Maar zolang jij gelijk bent aan mij, ga ik nog steeds uit van jou en mij als gescheiden entiteiten. Ik zie mezelf dan als afgescheiden van de rest van de wereld en dat leidt over het algemeen tot lijden. Een druppel zonder oceaan.

Zijn oplossing voor dit moeilijke vraagstuk is Interbeing. Weg met het afgescheiden zelf. En het is waar. Als je het voor elkaar krijgt om de illusie van afgescheidenheid te doorbreken en te ervaren hoe je met alles en iedereen bent verbonden, vallen veel dingen op hun plek.

We zijn als mensen helemaal niet zo verschillend van elkaar. En ook niet van de rest van de schepping. We bestaan allemaal grotendeels uit water ofwel wolk. Er zit veel boom in ons. En steen. Etcetera…. Heks heeft momenten van genade gekend,  waarin ik die verbinding met alles en iedereen ervoer. Boeddhisten noemen het één smaak. Onze eigen Hadewijch zou het een godservaring noemen….

Dan hoef je ook niet meer jaloers te zijn. Anderen hun bezit afhandig te maken. Bang te zijn voor verlies. Kortom: Heel veel zaken gaan er dan gigantisch op vooruit.

KERK,KORTJAKJE

Maar ja. We worden van jongs af aan geprogrammeerd om een individu te zijn. Met bezit. Met grenzen. Trots met je neus in de lucht. Zwakheden verbergen we achter een façade van succesverhalen. We knijpen de kat in het donker, terwijl we schijnheilig iets aan een goed doel geven. Het liefst in het zicht van een camera.

Toch is er hoop voor ons mensen. Zolang er liefde is en mededogen. We zijn een goddelijk project in wording. De bugs/programmatuurfoutjes moeten er nog een beetje uit evolueren. De toekomst is het besef, dat we zowel druppel als oceaan zijn. Verbonden met alles en iedereen. wat je voor een ander doet, doe je voor jezelf. Wat je een ander aandoet, doe je jezelf aan.

PREEK VAN DE LEEK

Sociaal sadisme en masochisme maken dan plaats voor gezonde maatschappelijke structuren. Of zit ik te wauwelen en glijden we massaal de afgrond in? Zoals elke maatschappij, die decadent is geworden……

In het Joodse geloof bestaat het jubeljaar. Het woord alleen al vind ik geweldig. Dit heilige jaar komt eens in de vijftig jaar voor. Alle schulden van iedereen worden kwijtgescholden. Iedereen krijgt het land van zijn familie terug. Een soort sociale reset. (Leviticus 25: 1-13)

HOOGLANDSE KERK, LEIDENHOOGLANDSE KERK, LEIDEN

Ik ben er eigenlijk wel een voorstander van om dat hier ter lande in te voeren. Vooral nu het belastingstelsel er ook al op gericht is om de rijken rijker te maken. Er moet gewoon ergens ingegrepen worden.

Jesaja tenslotte is niet al te mals als het gaat om mensen, die zich verrijken ten koste van anderen: ”Zesvoudig wee over de rechtvaardigen: Wee degenen die zich huis na huis toe-eigenen, die akker na akker samenvoegen, tot er voor niemand meer ruimte is en zij alleen het land bewonen. Ik hoor de HEER van de hemelse machten zweren: ”Al die huizen zullen tot puin vervallen, zelfs de grootste en mooiste worden niet meer bewoond.” ” Etcetera. (Jesaja 5: 8-9 20-24)

Dus ben je een overrijke Christen? Dan kun je die hemel wel op je buik schrijven! Volgens Jesaja dan. Maar ja, hij was een profeet. Die hebben een vooruitziende blik…..

GOD, KINDEREN, LIEFDE

Laatste dag in Antwerpen: Het regent bakken van de hemel en de temperatuur is ook niet om over naar huis te schrijven…. Wij warmen ons aan hedendaagse kunst in het ‘M HKA’.

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

Maria Safronova, Museum van Hedendaagse Kunst, Antwerpen

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria SafronovaMuseum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

De laatste dag van ons weekendje Antwerpen is de leukste dag. Hoewel we nauwelijks geslapen hebben in de benauwde hotelkamer met mug naast de drukke lawaaierige ring rond de stad. Een ring met een droevige herinnering. Een gevaarlijk gekkenhuis van een weg, waar we nu dagelijks overheen wandelen. De snelweg, die mijn vriendin onlangs fataal werd……

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

’s Morgens worstelen we ons door het smerige ontbijt. De vleeswaren lijken geplastificeerd, de koffie smaakt naar smaakversterkers. De jus is opgetrokken uit een geconcentreerde versie van zichzelf. Gelardeerd met verschillende soorten vruchtensuikers, om het totale percentage slechte suikers op de verpakking te maskeren…. Het roerei heeft een griezelige structuur. Net op tijd realiseer ik me, dat het wel bol zal staan van de lactose en gluten. De verse fruitsalade komt uit blik….

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

Het regent pijpenstelen. In de gietende regen proppen we de bagage in de auto. We duiken de stad in. Zonder regenjas, parapluie of zelfs maar waterdichte schoenen….. Aanvankelijk klaart het op. We wandelen hand in hand over de Vogeltjesmarkt. Daar komen we een vriendinnetje van me tegen. Zo grappig. Twee dagen geleden zagen we haar in Leiden richting station wandelen. Op weg naar haar Belgische liefje. En nu lopen we haar en haar Antwerpse lover hier tegen het lijf.

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria SafronovaMuseum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

Als we zijn geboortestad roemen, trekt de man een bedenkelijk gezicht. Voor ons is het dan misschien een geweldige stad, voor de inwoners is het er niet bepaald leuker op geworden, sinds ze gebukt gaan onder het juk van dat Vlaamse Blok…… Hij geeft een aantal treffende voorbeelden van de sociale teloorgang van zijn stad. Herkenbare tendenzen. Ook in Nederland zijn de sociale en culturele structuren op de schop gegaan…..Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

We besluiten naar het M HKA, het museum voor Hedendaagse Kunst, te gaan. Te voet. Na vijf minuten begint het te gieten. We springen van portiek naar portiek. Schuilen soms geruime tijd. Rennen stukken door plassen. als het eventjes droog is. Worden weer overvallen door een plensbui.

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria SafronovaMuseum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

Die middag dwalen we uren door dit superleuke museum. Er is een geweldige expositie gaande. We genieten met volle teugen. Hongerig staan we een paar uur later weer buiten. De  catering in het museumcafé staat bol van de gluten en lactose. We besluiten uit eten te gaan. Dat is er gisteren bij ingeschoten, omdat Heks door haar hoeven stortte.

Museum van Hedendaagse Kunst, Maria Safronova

Museum van Hedendaagse Kunst, Imran Qureshi

Imran Qureshi, Museum van Hedendaagse Kunst, Antwerpen

Ze moet dan eigenlijk accuut in de relaxstand. Dat had nogal wat voeten in de aarde, want het trammetje naar het hotel dropte ons halverwege, omdat er een brede auto scheef geparkeerd stond. De conducteur durfde er niet langs. Dus moesten we lopen. Iets, dat een MEpatiënt in zo’n geval eigenlijk niet kan. Alle spieren in de kramp. Misselijk van moeheid. Een nekslag was het. Op mijn tandvlees arriveerde ik uiteindelijk in het hotelMuseum van Hedendaagse Kunst, Imran QureshiMuseum van Hedendaagse Kunst, Imran Qureshi

 

Vandaag gaan we op zoek naar een leuk eettentje. Tijdens een wolkbreuk rennen we van terras naar terras. Schuilend onder parasols bestuderen we diverse menu’s. Uiteindelijk belanden we in een typisch Belgische brasserie. We eten een heerlijke stoofschotel. Met een goed glas wijn erbij. Glimmend van plezier zitten we te proosten in ons natte kloffie. Wat een heerlijke dag! Wat zijn we toch gek op elkaar.

Een paar uur later zijn we op weg naar huis. Naar alle dieren en het gewone leven. Cowboy rijdt en Heks ligt een beetje te dutten. Als ik mijn ogen weer open doe, zijn we al bijna weer thuis……

.Museum van Hedendaagse Kunst, Imran QureshiMuseum van Hedendaagse Kunst, Imran QureshiMuseum van Hedendaagse Kunst, Imran QureshiMuseum van Hedendaagse Kunst, Imran Qureshi

 

Weekendje Antwerpen met Cowboy: Kunst, cultuur en Vlaamse frieten!

langs de kade ,muurgedicht, Antwerpen, Hermanlangs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman

Vrijdagmiddag, een paar weken geleden, rijd ik met Cowboy de stad uit. We gaan een weekendje naar Antwerpen. Met onze laatste Blokker-coupon. Het zit al een half jaar in de planning. De coupon is bijna verlopen…..

langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman

‘We gaan vroeg rijden hoor!’, zeiden we gisteren tegen elkaar. Heks had haar spulletjes ingepakt, hondje overgedragen, kattenoppas geregeld. Toch is het al ruim twee uur als we eindelijk op weg zijn. We zijn eerst op goeie schoenen uitgeweest voor mijn lief met zijn moeilijke voeten. Hij heeft een soort eendenflappers: smal van achteren, uitwaaierend in de breedte. Alleen de zwemvliezen ontbreken.
IMG_5949langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman
In Antwerpen is het verschrikkelijk weer. Het regent bakken van de hemel. Terwijl we de bagage uitladen raken we volkomen doorweekt. We besluiten te picknicken in de hotelkamer. We hebben allemaal lekkere dingetjes in een koelbox gegooid: dat komt nu mooi uit.
langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman
Heks spreidt een tafelkleedje op het bed en stalt de zalm, pesto, kippenpootjes, avocado, rucola, tomaatjes en radijsjes uit. We vermaken ons prima, terwijl de tropische regenbui nog even aanhoudt.
langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman
Uiteindelijk lopen we op ons gemak de stad in. Vlak achter ons hotel ligt een Art Nouveauwijk. Wat een mazzel, architectuur onder voetbereik! We lopen en lopen, stadspark, centrum, kathedraal…. Uiteindelijk zijgen we neer op een terrasje. Nu is het onze beurt om mensen te observeren. Onder het genot van een enorm glas sangria.
Later wandelen we langs de Schelde. Ik zie een prachtig gedicht op de muur aangebracht  over een enorme afstand. Fantastisch! Ze zijn hier bepaald niet wars van en beetje cultuur!
langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Hermanlangs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman
Tegen de tijd, dat we weer richting hotel bewegen zijn we hongerig. We besluiten een frietje te scoren. Ik bestel een middelmaatje puntzak. Het blijkt genoeg om een vooroorlogs katholiek gezin te voeden! Wat een enorme berg. Geen wonder dat de Belgen ons Nederlanders maar krentenkakkers vinden. Alles is hier goedkoper en de porties zijn enorm!
langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Hermanlangs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman
Heks heeft net een vastenkuurtje achter de rug, dus na tien frietjes zit mijn geslonken maagje vol. Cowboy frommelt verwoed zijn puntzak helemaal naar binnen. Kreunend zit hij naast me in het schattige trammetje terug. Om daarna in het hotel op bed te vallen. Bewegingloos blijft hij liggen.  Pas de volgende morgen krijgt hij weer praatjes. Heel veel praatjes. Dat dan weer wel……
  langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Hermanlangs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Hermanlangs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman
langs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Hermanlangs de kade, aan de Schelde,muurgedicht, Antwerpen, Herman

Een goed begin is het halve werk! Maar is dit wel een goed begin? Wie zal het zeggen. Vooralsnog ben ik onderweg ondanks tegenslag en pech….. MAAR WEL IN HEEL GOED GEZELSCHAP!!!!

20140601-005821-3501724.jpg

Vanmorgen om negen uur staat Frogs op de stoep. Hij komt alle spullen in de auto stoppen, de engel, zodat ik niet bij voorbaat al kansloos ben om dat hele eind naar de Dordogne te rijden. Om een uur of tien hebben we zowaar het meeste in mijn piepkuiken gepropt. Goeie hemel, wat heb ik weer veel bij me……

20140601-005937-3577909.jpg

Heks moet nog wat laatste regeldingen doen, het neemt meer tijd dan gedacht, maar uiteindelijk steek ik de sleutel in het contact. ‘Prut’, zegt mijn auto. En dat is dat. De accu is leeg. Gek genoeg. De alarmlichten hebben geknipperd….. That’s all!

20140601-010019-3619645.jpg

De ANWB laat even op zich wachten, want iedereen wil vandaag op reis naar het schijnt. En er zijn blijkbaar meer pechvogels, die niet zonder hulp hun eigen straat uit komen…..

Nadat er een nieuwe accu in mijn autootje is gezet, kan ik dan eindelijk op weg. Een goed begin is het halve werk. Wat heeft dit nu weer te betekenen? Ben ik bij voorbaat al helemaal leeg wat betreft energie deze vakantie? Heb ikzelf soms opstartproblemen? Of krijgt mijn lijf ook een nieuwe accu en herkennen jullie me niet meer terug bij thuiskomst?

20140601-010149-3709901.jpg

Nou ja, hoe dan ook, met veel pijn en moeite ben ik dan toch ergens in Frankrijk beland. In een hotelkamer met ligbad. Ik neem het er maar eens lekker van!

De engelen houden de wacht. Ja, ze zijn meegegaan. Gabriël, Michaël, Uriël, Rafaël en Metatron. Tijdens hun recente logeerpartij in huize Heks gaven ze te kennen me te willen vergezellen tijdens mijn retraite in Plumvillage. Gestoord natuurlijk: Een Heks met Aartsengelen in een Boeddhistisch klooster. Het moet niet gekker worden.

20140601-010327-3807786.jpg

Maar eerlijk is eerlijk, het is hartstikke gezellig met dit gevederde gezelschap en route. In mijn toch al overvolle Gele Gevaar.

Af en toe vliegen ze een stukje vooruit. Ook hebben ze een konijntje gered, dat over de snelweg liep. Er reed een vrachtwagen net niet overheen….. En daarna liep het verdwaasde beestje precies de goede kant op, weg van de snelweg! Alsof ‘ie een zetje in de goede richting kreeg……

20140601-010447-3887392.jpg

Morgen nog een uur of vijf rijden en dan ben ik in Lower Hamlet, het klooster van de nonnen. Ik hoop, dat de ontvangst beter verloopt dan twee jaar terug. Toen had ik met een uiterst chagrijnig nonnetje te maken, die me met mijn whiplash en al verzocht mijn spullen over een bobbelig terrein twee kilometer te verplaatsen met een kruiwagen! Ik stond serieus op het punt om direct rechtsomkeer te maken.

Ze heeft me die retraite nog een paar keer het leven zuur gemaakt. Nou ja, zure nonnen moeten er ook zijn, voor het volledige smaakpalet. Maar geef mij toch maar de vrolijke, zonnige exemplaren.

Maar nu moet er geslapen worden. Heerlijk! Eindelijk…..

20140601-010627-3987039.jpg