Vandaag hoef ik niets. Ik moet nergens heen. Alle behandelaars zijn met vakantie. Mijn vrienden liggen massaal uit te buiken van allerlei woeste kerstdiners. Mijn familie is weet ik waar wat aan het doen. Waarschijnlijk aan het werk, want ledigheid is des duivels oorkussen in mijn clan.

Geen wonder, dat ze mijn ziekte totaal niet zien zitten: Ik voer al jaren helemaal niets uit. En als ik al eens iets uitvoer, dan lig ik vervolgens maandenlang voor Pampus. Zelfs vakanties vieren is doorgaans te hoog gegrepen voor dit heksje. Maar leg dat maar eens uit aan mensen, die altijd alleen maar aan het werk zijn. Ook op feestdagen.

Een loser ben ik. Al jaren. Geen wonder dus dat ik altijd overal een mooi verhaal van maak. Op familiefeesten beweerde ik bijvoorbeeld, nog jaren nadat ik ziek was geworden, druk met mijn studie bezig te zijn. Terwijl ik alleen maar in bed lag te rotten…..

Ik stond nog wel als student in geschreven overigens. Ik wilde ook wel studeren. Soms lukte het me zelfs om een college te volgen. Maar het overgrote deel van de tijd lag ik eenzaam in mijn studentenkamertje te creperen. Zonder geld, want ik had geen beurs en kon door die onbegrepen kloteziekte ook niet meer bijverdienen met allerlei kutbaantjes. Zoals de jaren daarvoor.

Na jarenlang doodziek te zijn geweest knapte Heks een beetje op. Voor ik het wist ging ik aan het werk natuurlijk. In het familiebedrijf. Ideetje van mijn moeder.

Twee keer twee uur in de week. Woensdag en donderdagmiddag. Een dag ertussen om uit te rusten zou beter zijn geweest, maar dat kon dan weer niet.

Ik sleepte me er met zoveel moeite heen, dat ik wel eens te laat kwam. Daar werd hoog aan getild. Dan werden mij eens goed de oren gewassen door deze of gene. Als ik te ziek was om te werken haalde ik het op een andere dag in. Vanzelfsprekend.

Laag zelfbeeld en je een loser voelen blijkt als een epidemie door bepaalde takken van de familie te woekeren merk ik als ik weer eens wat familie spreek. Heks is niet de enige minkukel. Gelukkig krijgen de nieuwe misbaksels wel alle steun van hun omgeving om hun ontspoorde leventje weer op de rit te krijgen. In plaats van hun vermeende tekortkomingen er nog eens extra goed in te wrijven.

‘Heks, je bent de oorzaak van alle ellende in ons gezin. Je moet maar naar een tehuis. We hebben alle informatie opgevraagd,’ hoorde ik als veertienjarige van mijn opvoeders, toen ik in de Jelgersmakliniek poliklinisch zat af te kicken van de valium.

Die had ik mezelf natuurlijk niet voorgeschreven. Maar blijkbaar was het niet genoeg, dat ik rondliep als een zombie. Ik moest helemaal wegwezen. Over ultieme afwijzing gesproken.

Ik wilde niet weg, ondanks dat mijn vader me regelmatig verrot sloeg. Nadat mijn moeder me uitleverde. Je hangt nu eenmaal aan alles wat bekend is als kind. Liever verraden en lens geslagen door een familieleden dan opgroeien tussen wildvreemden.

‘Heks, jij bent zo labiel. Je bent mijn meest getalenteerde kind, maar je doet er helemaal niets mee,’ placht mijn moeder het stokje over te nemen, nadat mijn vader er niet meer was. Ik had toen al in ernstige mate ME. Ik wilde heel graag van alles doen met mijn talenten, maar de energie ontbrak. En ik was strontziek. Nooit een compliment, dat ik me zo goed staande hield met mijn ziekte.

Tot slot heeft ze ultieme wraak genomen op de verloren dochter. Vijf jaar geleden kwam ik achter allemaal ellendige financiële zaken, die ze stiekempjes heeft zitten regelen achter mijn rug om.

Er zijn mensen, die menen, dat al haar misselijkmakende manipulaties bedoeld zijn om me te helpen. Maar ik weet toch zelf wel of ik ergens mee geholpen word of gestraft? Helaas kan ik er nooit meer iets over zeggen tegen die vrouw, ze was toen ik overal achter kwam al niet meer aanspreekbaar door die verrekte Alzheimer. Tegenwoordig rent ze heel hard weg als ze me ziet. Alsof ik haar weet ik wat misdaan heb…….

Ik heb haar juist jaren gedragen! In die moeilijke tijd, nadat mijn vader overleed. Ik was haar steun en toeverlaat. Meermalen ben ik met haar op reis gegaan. Thailand, Mexico. Allemaal op eigen kosten, ze mocht zogezegd met me mee. Er zijn nogal wat mensen, die denken, dat ze die reisjes voor me betaalde.

Niet dus. Geeft niks. Studie ook zelf betaald. Daarvan wordt ook vaak gedacht dat mijn ouders dat betaald hebben. Ik heb wel 5000 euro van hen geleend. En die moet ik twee keer terugbetalen. Een rente van 100% notabene!!!!!! Ik had het nog beter bij een woekeraar kunnen lenen.

Mijn zwaar demente moeder is de eerste afbetaalregeling van vijftien jaar geleden helemaal vergeten, dus toen iemand haar onlangs vroeg of ik het had terugbetaald meende zij van niet. En dan geloof je haar natuurlijk en niet Heks. De financiële man die deze vereffening der schuld destijds voor me heeft geregeld lijdt ook plotseling aan een soort tijdelijke Alzheimer. En zijn hierbij betrokken vrouw ook. Heel apart.

Een leven kan raar gaan. En wat heb je er aan? Ik worstel al jaren met een karrenvracht woede, een rijstebrijberg venijn, geen doorkomen aan. Het doorkruist intussen wie ik ben. Soms herken ik mezelf niet meer. Wie is die vreemde verlepte vrouw, die me mistroostig aanstaart in de spiegel?

Ik ontdek iets belangrijks. Ik ontdek eindelijk na 58 jaar wat er mis met me is. Ik heb een ernstige hechtingsstoornis. ‘Jeetje,’ realiseer ik me, als ik de diverse vormen van deze problematiek bestudeer, ‘Mijn eerste liefje had er ook last van. Alleen had hij een andere vorm. De variant, waarbij je ziekelijk jaloers wordt……’

‘Wat een ongelukkige samenloop van omstandigheden, want het was zo’n leuke vent. Ik ben juist zo onveilig gehecht, dat ik niemand meer echt dichtbij laat komen. Ik doe altijd het liefst alles zelf. Alleen. Autonoom. Ik wil van niemand afhankelijk zijn en al zeker niet van een man. Dat zat er al heel vroeg in.’

‘Dus jaloerse typjes met hun controledwang doen het niet goed bij Heks. Zelfs God, hoe liefdevol en eeuwig ook, kan de tering krijgen wat dat betreft. Je weet maar nooit wat er weer tegenover komt te staan. Moet ik zieltjes gaan lopen winnen voor die patriarchale toko ofzo. Laat maar. Ik zorg voor mezelf.’

Eerste kerstdag luister ik een heleboel keer naar het prachtige lied van Beth Hart. In de kerstnacht heb ik een documentaire over haar gezien. Half slapend. Totdat dit liedje kwam, ik was direct klaarwakker. Ze zingt mijn leven.

Ze drukt in dit lied precies uit hoe ik me voel momenteel. En waar ik zo’n behoefte aan heb. En ook mijn angsten verwoordt zij perfect met haar hese machtige stemgeluid.

Ik luister en luister. Allemaal verschillende versies passeren de revue. In eentje daarvan zit ze in een rokerige tent morsig en fors achter haar piano. Mensen kletsen erdoorheen, het is een amateuropname. Zo te zien is het in een hele slechte periode van haar leven.

Beth Hart is ook ziek, net als Heks. Ik heb wel eens ten onrechte de diagnose bipolair gekregen, nadat een behandelaar me bijna de dood in had gejaagd met een stevige dosis Prozac. ME patiënten kunnen niet tegen dit soort middelen. Ik werd er uiterst suïcidaal van in elk geval. ‘Ja, daar raken we mensen op kwijt,’ was de legendarisch laconieke reactie van de man die de gewraakte pillen voorschreef. Het kon hem dan ook echt geen zak schelen, dat ik me van kant wilde maken door die troep.

Beth is gelukkig in de liefde! Ze heeft een hele lieve man….

‘Je hebt geen ME,’ probeerde hij zijn gelijk te halen. Hij zag me toen voor de tweede keer. Hij kende me al bijna tien minuten! ‘Je bent bipolair. Ik ga je uppers en downers geven…’ Nog grabbelend naar zijn receptenboek maakte hij zich snel uit de voeten, toen Heks begon te dreigen met een proces. Dat is het voordeel van een goeie rechtsbijstandverzekering: Je kunt je enigszins verweren tegen zulke griezels.

Beth Hart is bipolair. Maar het duurde eindeloos lang voordat die diagnose werd gesteld. Tot die tijd behielp ze zich met zelf gekozen uppers en downers. Van de zwaar verslavende soort. Vanaf jonge leeftijd ook. Dat ze heel wat tijd in rehab heeft doorgebracht is dan ook geen wonder.

Wel bewonderenswaardig. Want ik geef het je te doen. Zo’n ziekte accepteren. Afkicken van middelen, die je erdoorheen hebben gesleept. Je leven inrichten op je aandoening. Beth kan bijvoorbeeld niet heel veel optreden of toeren. Ze moet zichzelf echt in acht nemen.

Heks is helemaal dol geworden op deze vrouw. Instant fan. Volgend jaar ga ik naar haar concert heb ik besloten. Ik moet wel een annuleringsverzekering afsluiten, want ja, ik weet natuurlijk niet of ik dan een enigszins goeie dag heb. Andersom geldt dat ook. Als alles meezit gaat het gebeuren. En dat is goed genoeg.

  Beth Hart – Take It Easy On Me

God bless this, God bless that
God I miss you now
All the people left when the blue sky crashed
And I can’t do this alone
I am scared to change and to stay the same
When I’m calling out your name

 

Take it easy on me
I will trust you I will let you
Hurt me carefully
Take it easy on me
I break easily and this steal butterfly
Will learn to fly eventually
God take it easy on me

 

When I talk like that
When I tear me apart
When I raise my voice
I break my heart
But if I gave it up, let the wall come down
Would you take my hand, would you show me how
I don’t know my place
I don’t know my own face
Just the lines I can’t erase

 

No I was never one to lean on
Fighting this war against the wind
When I find ground to rest my feet on
I will lay my weapons down