Vanmorgen nog voor acht uur staat er weer een schilder aan te bellen. Ik stop oordoppen in mijn oren, maar het kwaad is al geschied. Ik ben wakker na een veel te korte nacht! Toch heb ik uren nodig om een beetje uit mijn doppen te kunnen kijken.
Om kwart voor elf verlaat ik mijn huis. Ik zwalk tussen natte deurposten en vervende Mannetjes door naar buiten en ga op zoek naar mijn auto. Als ik de parkeerplek nader zie ik mijn wagentje nergens. Wat gek. Ik weet toch zeker, dat ik em hier heb achtergelaten.
Opeens zie ik iets geels schemeren achter een bestelbusje. Het piepkuiken staat er wel degelijk, maar één of andere gek heeft zijn bus er voor geparkeerd. Ik sta klem. Meuh!
Ik ga op onderzoek uit op mijn megahoge hakken. Omdat ik niet op een lange-afstandswandeling heb gerekend loop ik op een paar enorme pijlers. Zul je net zien! Ik kijk in de belendende bouwkeet, maar die is leeg.
Opeens zie ik een schilder lopen, die ik intussen ken. Hij heeft me afgelopen week zijn halve levensgeschiedenis verteld. En zijn politieke inzichten gedeeld. Best schrikken, dat laatste…..
‘Weet jij, wie die bus hier heeft geparkeerd?’ De schilders zijn het niet volgens de man. Waarschijnlijk de dakdekkers. En waar zitten die? Op het dak! Ik zie mezelf toch geen ladder opklimmen op hakken met hondje.
Wat moet ik nu? Over twintig minuten moet ik al in Zoetermeer op een behandeltafel liggen en ik ben nog geen stap verder gekomen het laatste kwartier….. Ik besluit het op een brullen te zetten.
Met een omcirkelende beweging loop ik om het complex heen, waar de nieuwe daken worden gerealiseerd. ‘Dakdekkers!’ loei ik. Ik ben een beetje schor, want heb last van mijn keel, dus het klinkt laag en keihard. Dat kun je met wel toevertrouwen. ‘Dakdekkertjes!’ Het is geen gehoor.
Ik krijg geen antwoord. Dat maakt me nijdig. Waar zitten die lui? Ik loop de hoek om. ‘Dakdekker, verdorie, waar zit je?’ Ik hoor iets. Iemand zit rare dingen terug te roepen. Ik word in de maling genomen. Ja, vind je het gek? Het duurt nog zeker vijf minuten, voordat de man zich laat zien. Kijk, dat vind ik dan weer asociaal!
‘Dat kun je toch niet maken, man, om zomaar een paar auto’s klem te zetten.’ Eikel, denk ik erachteraan. ‘Ja, maar ik had een briefje met mijn telefoonnummer achtergelaten in mijn auto.’ Hij wijst naar een minuscuul papiertje ergens op een onopvallende plek. Sukkel.
Zodoende scheur ik enigszins verlaat de straat uit. Dit gaat niet meer goedkomen vandaag, weet ik uit ervaring. Ik knikker Varkentje uit de auto in de armen van Frogs en spoed me naar mijn afspraak met de acupuncturist.
Als ik binnen kom schrikt de vrouw van mijn behandelaar van hoe ik eruit zie. ‘Gaat het wel een beetje?’ Ik draai mijn ogen naar binnen en trek een rare bek. ‘ Verbouwingsperikelen zonder einde. Beetje uitgevloerd…’
Ze begint te lachten. ‘Nou, het wordt vast heel mooi.’ ‘Wat interesseert mij dat nou, of de verf in de hal rood of paars is, of mijn balkon een geverfd plafond heeft, of er nieuwe deuren en ramen komen. Het zal me een worst wezen. Ik wil rust!’
Dezelfde middag arriveert er een dik boek met de post: ‘Bijnieruitputting. Het stresssyndroom van de 21e eeuw.’ Geschreven door de arts James L.Wilson. Heks is weer bezig om zich te verdiepen in mogelijkheden om haar situatie te verbeteren. Zoals altijd moet ik het zelf uitzoeken.
Eigenlijk zou er eens een goede endocrinoloog naar mijn bloedwaarden moeten kijken. Maar dat is niet te realiseren in onze bananenrepubliek.
Ik schrik van alle informatie. Gelukkig staan er ook richtlijnen in, waar ik iets mee kan. Ik weet, dat mijn stresssysteem voor geen meter werkt. De informatie in het boek is dan ook zeer herkenbaar. Dit syndroom gaat hand in hand met ME en Fibromyalgie.
‘Maar bij ME moet er eerst behandeld worden tegen de micro-organismen waar de patiënt ziek van is geworden. De afvalproducten daarvan putten de bijnier uit. Dus alleen de bijnier behandelen is niet genoeg.’ Een soort water naar de zee dragen. Dat is wat ik al jaren doe!
Micro-organismen die me ziek maken. Die moeten worden geëlimineerd. Maar hoe? En wie kan die organismes opsporen? In Nederland moet je het maar uitzoeken met je micro-organismes. Die zitten wat onze medisch opgeleide ‘deskundigen’ betreft tussen je oren! ‘Je moet je niet zo wentelen in je kwaaltjes!’ is me door mijn vorige huisarts wel naar het hoofd gegooid! Grrrr.
Als ik me zo ziek voel als afgelopen week, raak ik altijd in paniek. Ik weet, dat ik het veel beter doe dan een paar jaar geleden, maar de angst zit er goed in. Ik weet namelijk ook, dat alle met grote inzet zorgvuldig opgebouwde verbetering door een simpele stresssituatie weer helemaal onderuit kan gaan. Zoals door een lange intensieve stompzinnige verbouwing bijvoorbeeld.
Er is niet zoveel voor nodig om mij volledig uit te putten. En dat zet dan vaak weer de deur open voor meer ellende. Maar die weg gaan we niet bewandelen, Heks. Alles uit de kast voor de bijnieren nu! Ik ga maar weer wat speciale voedingssupplementen bestellen om die kleine dappere edoch dodelijk vermoeide organen te ondersteunen.
Een aanslag op mijn financiën natuurlijk, maar ik wil niet verder onderuit! Daarnaast zou ik graag minder chagrijnig zijn. Dat laatste is een heel naar bijverschijnsel van deze vorm van uitputting: Om het minste of geringste wil je iemands kop afbijten, want je ergert je dood aan alles en iedereen……
Vooruit met de geit maar weer: Fingers crossed!
recepten van de toverheks 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.